Pasen

Pasen 2012 (Photo credit: Gerard Stolk (marche vers Pâques ))

Vandaag is het - in de katholieke wereld - Witte donderdag. Ik weet niet eens of dit ook zo is bij de protestanten? En er zijn ook Christenen die Pasen op een andere dag vieren, dus zal het daar ook geen Witte donderdag zijn...
Morgen Goede vrijdag, dan Paaszaterdag en zondag Pasen !
... en de Ronde van Vlaanderen.

Vroeger, toen de vasten nog vasten was, leefden we veel meer naar Pasen toe. Ik herinner me de donderpreken... Je ging dan te voet door de koude duisternis naar de kerk, 's avonds, naar de preek gaan luisteren. In de spaarzaam verlichte kerk beklom een vreemde priester, veelal een pater, de kansel (nu een ongebruikt voorwerp) en schetste ons de afgrijselijkste voorstellingen voor ogen van de hel... Waar wij zondaars ongetwijfeld naar toe gingen als we ons niet vliegensvlug bekeerden en werkelijke echte Christenen werden...
De terugweg naar huis was nog veel kouder en veel donkerderder, en we gingen heel stilletjes, nog onder de indruk, dicht bijeen uit schrik, naar huis... Eén van die preken herinner ik me nog, die ging over de vleespotten van Egypte, en de prediker van dienst was Kaketoe, een leraar uit het college, met die bijnaam. (Ik meen me te herinneren dat hij in werkelijkheid Declercq heette, maar ik ben niet zeker ) Die keer had de preek niet zo'n indruk op ons, we kenden kaketoe als een zwakke figuur, een leraar met weinig gezag...

Nu weten we nog amper dat het vasten is, ja, dat we in de goede week zitten. Het kerkelijke en vooral de beleving van het geloof is heel anders geworden dan vroeger...

Soms weet ik niet goed wat ik daarmee aan moet... En dan denk ik soms aan de kloosters, de monniken en paters... Ik weet niet hoe het nu zit, maar ik weet nog dat toen de achteruitgang begon in het aantal roepingen, er uitzonderingen waren...: de strengste orden hadden nog steeds succes.
En dan vraag ik me af, of het overboord gooien van al die strenge voorschriften en gedragsregels, niet net het begin van het einde was ???
Alles werd versoepeld, alles werd "met de mantel der Liefde" toegedekt...
Je moest het allemaal niet meer zo nauw nemen... Ook de symboliek speelde een grote rol. Die symboliek ging immers hand in hand met de eerbied. We mochten de hostie niet met de hand aanraken, die werd door de priester (de enige die dit mocht doen) op de tong gelegd, terwijl je geknield zat op de communiebank, met de handen onder het laken een tafeltjes vormend, mocht er onverwachts een hostie vallen, dat hij niet op de grond viel.
De priester was in zijn kledij van ver herkenbaar, en zijn "uniform" alleen al was het teken om eerbiedig te zijn.
In die tijd ging ook de processie nog uit, en als de priester voorbijkwam met Ons Heer, dan knielden de mensen langs de straten, en in de huizen waar de processie voorbijkwam, zag je voor het raam een H. Hart of een "Kruisen-Lieve-Heer" staan, met een brandende kaars...

Je kunt, je moogt dit gerust allemaal uiterlijk vertoon noemen, ik noem het liever een veruiterlijking van wat er leefde bij de mens...

In die tijd waren het uitzonderingen die niet naar de kerk gingen, nu zijn het uitzonderingen die wel gaan... En je hoort al heel veel zeggen: "Als de oude mensen van nu er niet meer zijn, zijn de kerken leeg"...
En de kerken zijn al leeg ! Heel wat kerken worden niet meer als kerk gebruikt, of alleen nog voor speciale gelegenheden, voor de rest is het een openbaar gebouw geworden, waar een of ander expositie of een andere activiteit plaats vindt.

Ik weet wel, al die uiterlijke dingen zijn en waren niet het geloof, maar zij boden een houvast, ze gaven een stramien aan, ze vormden een leidraad door het leven.
Hoe ouder ik wordt, hoe meer en hoe beter ik ons moeder begrijp in haar heimwee naar de Kerk van vroeger...

Wie nu nog echt zijn geloof beleeft, zal wellicht behoren tot de "echte" , veel meer dan de massa van vroeger, maar voor die massa was toen tenminste duidelijk dat de kerk een deur had, dat je binnen kon komen en knielen, dat er "iets" was, hoger, eindelozer, troostend, bemoedigend... en ook dat is nu weg gevallen...

Noem het nostalgie, noem het heimwee,
noem het hoe je wilt...
maar ook in het bestaan van een vaste gewoonte kan iets troostend zitten, kan het iets bieden...

Tot de volgende ?

werk

time for CHANGE ...item 1.. Déjà Vu in Gaza? -- This calls to mind the words of Mark Twain: (Nov 28, 2012 / 14 Kislev 5773) ...item 2.. Cobblers, Crisps and Crumbles (Nov 29th, 2012) ... (Photo credit: marsmet546)

Het aantal werklozen in ons landje, in heel Europa, in heel de wereld lijkt te stijgen... Talrijke bedrijfssluitingen en bedrijfsafslankingen zorgen voor een toenemend aantal werklozen.
Hier en zowat overal vermindert men de werkloosheidsuitkeringen (zo er al bestaan, of zo men er al recht op heeft), en de maatschappelijke druk op de werklozen neemt toe.
We zien het aantal armen stijgen.
Ik weet wel dat er een reuzegroot verschil is tussen een arme in een ontwikkelingsland en een arme hier, maar men kan dat ook niet helemaal vergelijken. Arm zijn wordt immers mede bepaalt door de welvaart van de anderen. Als iedereen minstens één TV heeft, dan is het niet bezitten van een TV een mogelijk teken van armoede. Als iedereen een telefoon heeft of een mobieltje, dan is het niet hebben daarvan een teken van armoe. Er ontstaat zelfs een soort discriminatie door : vroeger had je nog publieke telefooncellen, maar die zijn haast allemaal verdwenen, waardoor de arme haast gedwongen wordt bij de rijke te gaan smeken om te kunnen telefoneren naar de dokter voor zijn zieke kind...

Als je het bezit van TV en telefoon als teken van armoede gaat nemen in de derdewereldlanden, dan is  bijna iedereen daar arm. Ook wat zich nu welvarend voelt.

Wellicht is dat één van de oorzaken waardoor mensen uit het rijke westen ginder als ontzettend rijk bekeken worden. De normen liggen er immer heel anders.

Maar wat de norm van de armoede ook is, voor wie in zijn land behoort tot de armen, is het helemaal geen pretje ! Eén van de dingen waar ik me zorgen over maak is de behuizing... Als je de normale huur van de wooneenheid in ons land bekijkt, dan kan een werkloze of niet meer wonen, of niet meer eten. In het begin van de werkloosheid is zijn inkomen nog iets hoger, maar alras moet hij of zij haar spaarcentjes opeten, en dan rest de voedselbank, het OCMW en liefdadige instellingen.

En dat is eigenlijk nog niet het ergste...
Het ergste is dat je stilaan het gevoel hebt in een soort kastenstelsel terecht te komen. De arme wordt gezien als een mindere soort. "Wie werken wil, vind altijd wel werk!" klinkt het dan. Je moet er eens voorstaan !
Zeker als we te doen hebben met de behoorlijk grote groep ongeschoolden of laaggeschoolden, die door hun opleiding,  hun mogelijkheden, gewoon geen toegang hebben tot de meerderheid van de jobs die er zijn. Want er zijn jobs... Alleen moet je er voor in aanmerking komen.

Dat zijn ook de mensen die tijdens hun periode(n) van tewerkstelling minder kans hebben op sparen, op het aanleggen van een voorraad tegen dat de perioden van werkloosheid komen... Dat heeft niet alleen invloed op de werkloze, maar op gans zijn gezin, en op de kans op studeren voor de kinderen in dat gezin. Je ziet bijna een voorbestemming ontstaan naar laaggeschooldheid, uit noodzaak, uit armoede.

De mechanisatie treft vooral die groep. Geen wonder dat er in het begin van de industrialisering opstanden kwamen ! In die tijd was immers bijna iedereen ongeschoold ! Met het gevolg dat de kans op tewerkstelling rechtstreeks bedreigd werd door de machines. Ergens is dat nog zo, vooral dus voor die groep laaggeschoolden. Stel dat je een robot kunt bouwen, die betaalbaar en efficiënt is voor het kuisen en onderhouden van gebouwen, dan is dat meteen een reuzegrote bedreiging voor de kuisvrouwen en - mannen van deze wereld !

En je mag gerust vertellen dat er daardoor arbeidsplaatsen komen om die robots te bouwen, dan gaat het niet over de zelfde groep van mensen als diegenen die werkloos werden en zijn !

We moeten ons op een bepaald moment dan ook eens gaan afvragen of er op deze wereld een plaats is voor hen die niet anders kunnen dan laaggeschoold zijn. Gewoon door hun aanleg. Moeten we niet eerst de mens nemen, en dan pas de machine? Moeten we hier niet opteren voor de duurdere oplossing, omdat het over mens versus machine gaat ? Moeten we deze machines, als ze er al komen, niet zo hoog belasten dat ze duurder worden dan de mens?

Ooit waren er economen die stelden dat men dan deze mensen maar een goed inkomen moest bezorgen, zonder werken... Maar dat is echt geen oplossing, tenzij je ook heel de maatschappij anders inricht ! Je kunt immers geen massa mensen daar laten lopen zonder bezigheid. Je moet dan meteen voor zaken zorgen om die mensen bezig te houden, opdat ze zich niet zouden vervelen, opdat ze niet als alternatief zouden gaan zoeken naar spanning en sensatie in... de misdaad...

Maar deze vraag stelt zich nu al !
Nu, met het systeem van werkloosheid, uitzichtloosheid...
gedwongen nietsdoen...

Moeten we deze wereld niet wat gaan herdenken ?

tot de volgende ?

Het werkt weer !

Gisteren heb ik maar liefst drie keer een volledige blog geschreven, maar wat ik ook deed, wat ik ook probeerde, ik kreeg hem niet gepubliceerd... Ik kreeg een foutmelding, en ik kon daarmee op zoek gaan naar de oplossing, maar blijkbaar was die fout nog maar twee keer voorgekomen, een keer in het Portugees of zoiets, en een keer in het Sanskriet of zoiets...
Op den duur heb ik het dan maar opgegeven...

Vanmorgen voorzichtig eventjes getest, en ja, het gaat weer ! Hoezee !

Gisteren ben ik ook Bart gaan afhalen aan het station. Hij is vroeger weer dan verwacht... Dat komt omdat zijn visum verviel. Men had hem gezegd dat hij dat makkelijk kon laten verlengen terwijl hij ginder in Varanasi zat, maar noppes... In theorie moet het gaan, maar niet in India, enfin, toch niet in Varanasi... In het geroemde bureel lagen nog aanvragen van 21 februari te wachten op het verschijnen van de bevoegde ambtenaar... Administratie lijkt ginder nog erger dan hier ... Bijna niet te geloven en toch waar.

Bart had voor mij een cadeau mee, "Pa, dat is voor uw verjaardag ook hé !" Het zal dus wel duurder zijn geweest dan het gewone cadeau... Maar het is gewoonweg prachtig ! Je kunt nooit raden wat ik kreeg !
Een wandelstok !
De trots van mijn collectie, want het is duidelijk, met vele lengten voorsprong de mooiste stok die ik ooit heb gezien !
De stok is volledig in been, en over de ganse lengte is een mooie versiering een soort bloemetjespatroon in reliëf er op geschilderd. Het is prachtig. Ik heb er wel een rubberen tap op gezet, wat zoals zoveel mooie wandelstokken was de tip in koper, en dat is levensgevaarlijk om op te leunen als je op een gladde vloer loopt. Dus een rubberen stop, die niet glijdt... Is wel niet zo mooi, maar veiligheid boven alles.

Ik ga die wandelstok ook echt gebruiken... Fier als een gieter !

Als je dus ooit ergens op een rommelmarkt loopt, en je ziet er iemand voorbijkomen met een lange baard en een wondermooie wandelstok, dan is dit uw blogger met dienst...

Terwijl Bart hier zat, kreeg ik ook een heel triest en schokkend telefoontje... om te melden dat Roland, de zoon van Georgette, van Café Pallieter te Maarke-Kerkem plots overleden was, hartaderbreuk. Mijn goede vriend Roland is amper 58 geworden... De sukkelaar zag ik voor het eerst toen hij wegens een erge verminking aan zijn hand, in de arbeidsrechtbank te Oudenaarde moest verschijnen voor zijn invaliditeit... Later leerde ik hem goed kennen, als de man die steeds de zware jobkes op zich nam in de verenigingen. Hij was immers steeds secretaris en soms zelfs secretaris schatbewaarder. Zo kende ik hem in de bond van de vinkeniers, en in de spaarkas...

Iedereen die in het bewegingsleven zit, weet hoe moeilijk het is om mensen te vinden die willen mee werken, en om dan steeds de zwaarste job op je te nemen... We gaan je missen Roland, in al je functies, maar vooral als vriend en mens ...

Ik ga stoppen... Hopende dat deze blog ook verschijnt, mede omdat het een eresaluut is aan Roland

tot de volgende ? (Foto mijn vriend Roland De Vos)

Test

Omdat ik gisteren, ook na drie pogingen nog geen blog gepubliceerd kreeg, eerst deze test...

60914 bladzijden

VIP (Photo credits: www.mydoorsign.com)

't Is niet te geloven ! Als ik wil beginnen schrijvelen, dan staat daar naast het "startknopje" vermeldt dat er reeds 60.914 bladzijden (vermoedelijk A4) beklad zijn met blogs of met gedeelten van blogs. Gedeelten, want ik begin iedere dag op een virtueel vers blad, en som zal er allicht op de laatste bladzijde maar enkele woorden staan op die of gene dag.

Maar zelfs al deel je dat door twee, dan zijn dat nog steeds 30.457 pagina's geblogger van uwen dienaar.

Geen wonder dat ik soms eventjes zit te denken: "Heb ik daarover al niet een keer iets geschreven?"... Wellicht soms al meerdere keren ! Neem nu de politiekers, die heb ik al veel te veel eer aan gedaan, maar ja, die kleuters doen ook zo heerlijk stom hé ????

Dat er vandaag überhaupt een blog is, dat ligt aan ons prachtige voorjaar. Normaliter zou ik nu met mijne gade aan het rondkuieren zijn op de rommelmarkt in de Florahallen te Aalst... Maar het heerlijke lenteweer noopt ons thuis te blijven en ons te vermeien met sneeuw ruimen op de stoep.

Op de radio melden ze dan dat er al verscheidene ongevallen zijn gebeurd door gladde wegen, en wat doe je dan? Thuisblijven, bloggen en vloeken op dat str...weer.
Oh ja, over wegen gesproken... Toen ik vrijdag naar de academie ben gereden, heb ik vastgesteld dat het parcours van de verschillende wielerkoersen in onze streek al duidelijk afgebakend zijn, en duidelijk te herkennen ! Je hoeft alleen naar de weg te kijken, waar de putten recent (duidelijk aan de nog nieuwe pikzwarte kleur) opgevuld werden met koude asfalt, waar je in plaats van een diepe val in de put, nu hoog op de toppen der nieuwe heuvels knotst, daar zal een der koersen eerstdaags voorbijkomen... Als ze het parcours niet moeten verleggen voor de sneeuw... Maar dat verleggen, zelfs het volledig schrappen van deze koersen deren geen mens, immers, de VIP-festiviteiten blijven bestaan !!! Je kunt nu je heerlijke viergangenmenu in de luxueuze geïsoleerde tent op de heerlijke heuvels van de Vlaamse Ardennen gaan nutten, en bij het buitengaan genieten van de normale stilte van de natuur in onze contreien, zonder het gejoel van de massa wielergekken te moeten doorstaan...

In plaats van de Ronde van Vlaanderen, geniet je dan van de Ronde der Stilte, en geef toe, dat is een aantrekkelijk alternatief. Bovendien moet je ook eens denken aan al die arme seingevers en politiemensjes, die anders en weer en ontij aan iedere hoek van iedere straat en ieder weggetje staan te verkleumen om u, achteloze weggebruiker te wijzen op uw verantwoordelijkheden ten opzichte van de fietsrijdende meute dikbetaalde sportmensen...

Het enige wat mij echt spijt, dat is dat dan ook de koers van de lady's niet doorgaat... En ik moet eerlijk zeggen, dat doet me wat !
Het is immers een zielsverheffend gezicht, al die mooie afgetrainde vrouwenlichamen in flitsende en blitse trainingspakjes gehuld, het gezichtje beschermd met dikke lagen poeder en rouge te zien voorbij showen... (De mannen geven de indruk te sjouwen, de dametjes showen - Het klinkt hetzelfde, maar het een is veel lieflijker, veel mooier dan het andere...)

Dat heeft ook zijn invloed op de begeleidende trainers en soigneurs ! Ik schreef het al eerder, bij de mannen moet de renner die bijstand krijgt zichzelf aan de rijdende wagen vasthouden, bij de meisjes houdt de trainer haar op snelheid met zijn hand op het blitse kontje van de freule... (Ik wou dat ik trainer was)

En toch, deze dametjes, deze zielsverheffende nimfen, worden gekoeioneerd door pers en TV... Uit jaloersheid, uit broodnijd verbieden de mannen dat de dames ooit het TV-scherm mogen vullen ! Ze weten immers goed genoeg, één vrouwenkoers uitzenden, en ze komen nooit meer in beeld ! Weg lucratieve publiciteitscontracten, weg dikke maandwedden...

En zo blijft, ook voor ons, smachtende fans van de wielrijdende juffen, alleen een keer op het jaar het zicht op één koers... De Ronde van Vlaanderen voor dames, die hier aan mijn deur voorbij komt gedurende vele heerlijke minuten... (De heren vliegen hier, met een veel grotere bende ongeregeld gespuis voorbij in enkele seconden, maar de dames bieden ons meer dan een kwartier, ja, zelfs bijna een half uur zicht op hun mooie beenwerk...).

Ik  ga stoppen, of mijn oudste zus denkt voorwaar dat ik op mijn oude dag nog de kolder in de kop heb gekregen...

tot de volgende, hopelijk in beter weer ?

Pijn

English: The Bourgondic castle in Kortrijk (Photo credit: Wikipedia)

Wat te verwachten was, is er ook gekomen... Pijn.
Gisteren veel te veel gedaan, en niet alleen mijn rug doet pijn, maar ook steeds meer mijn nek. Ik denk dat daar ook een of meer wervels of tussenwervelschijven naar de knoppen zijn.
Ik voel al een tijd pijn in mijn nek, maar het is dus ook gevoelig aan inspanningen.
Vandaag nog academie, en morgen heel de dag Crea te Kortrijk.

Nu, de dag van gisteren is zeer goed verlopen. We waren er helemaal niet gerust op, want we waren niet zeker dat wij al dat volk op een gezellige manier bij elkaar konden zetten in de zaal van de drie sleutels. Maar we kregen zonder moeilijkheden iedereen in de ene helft van de zaal die in een soort L is gemaakt. Iedereen was heel tevreden.

Maar gisterenavond was ik zo moe, dat ik zelfs mijn kwampjoeter niet meer heb geopend... Gevolg: ik zie dat er nu al meer dan 60 mailtjes op mij staan te wachten...

Morgen is er dus geen blog, en wat er zondag komt weet ik nog niet, want dan komt er wellicht een rommelmarkt, en een hele berg achterstallige mailtjes...

Nu ja, ik doe mijn best, maar maak je dus maar niet ongerust als er twee dagen na een geen blog zou zijn... De schrijvelaar zal dan lijden aan vermoeidheid en een overvolle mailbox...

Wie was dat weer die zei dat je pensioen een welverdiende rustperiode is ?
Maar ik klaag niet, want ik zou niet anders willen. Stel je voor dat je niets anders hebt dan de TV om naar te kijken ! Met al die flutprogramma's van tegenwoordig moet dat verschrikkelijk zijn !

Ik vul dagelijks een enquête in waar ik mijn mening moet vertellen over de programma's die ik bekijk. Ik moet daar heel weinig lovende woorden gebruiken ! Bovendien is er ook een lijstje waar je kunt invullen welke programma's je hebt bekeken nadat je ze hebt opgenomen... Met die nieuwe systemen kun je dat makkelijk, en dan kun je dus kijken naar de programma's waar je geen tijd voor had op datum van de uitzending... Ik gebruik dat nooit ! Ik heb het ook niet nodig ! Ieder programma, in om het even welke zender krijg je minstens 5 keer voorgeschoteld... Je moet eens in een programmaboekje kijken hoeveel keer je bij de programmatie ziet staan (herhaling)...

En dan zou je dat zelf ook nog eens moeten opnemen???

Het enige programma dat regelmatig nog wat lof krijgt, is het nieuws  zowel van de nationale als van de commerciële zenders... En alle twee hebben ze van langs om meer dezelfde ziekte: ze lijden aan populisme ! Ze zenden vooral uit wat de mens wil horen, en offeren daarvoor soms eigenlijk wel belangrijke items op...

Och, het zal wel aan mij liggen, ik ben wellicht te kritisch...

Wellicht is dat ook omdat je je op een bepaalde leeftijd eigenlijk meer en meer gaat vergelijken met het steeds groeiende verleden... Hoe ouder je wordt, hoe meer verleden je hebt, en hoe meer vergelijkingspunten er zijn. Ergens zit daar een gevaar in, want het menselijke geheugen is helemaal niet betrouwbaar. Ieder stukje verleden is gekleurd door je eigen verleden en je eigen visie, dus het verleden is niet HET verleden, maar je eigenste ik-verleden...
Naargelang de mens zal dit verleden eerder de goede dingen herinneren, of net omgekeerd, al de ambetante dingen.

Gelukkig hoor ik bij de eerste groep, en zie ik het leven eerder door een roze bril, dank zij mijn selectie van het verleden... Met enkele uitzonderingen zoals onder meer de politiek...
Maat daar ga ik niet weer over zeveren...

't Is vandaag nog druk genoeg, zonder over dergelijke zaken te babbelen...

Och ja, ik heb gehoord dat de lente wel degelijk komt, maar niemand weet nog wanneer... ze komt met de trein...

tot de volgende ?

bezig beestje

Kortrijk, Sint-Maartenskerk (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren ging ik, zoals iedere woensdagnamiddag, naar de academie om te keramieken. Thuis omstreeks 17 uur, vlug eten, en naar Monique om al de prijzen voor de bingo in mijn auto te zetten. Dan  naar huis, Anny heeft nog naar Familie gekeken, maar ik kroop naar mijn beddebak, pijn.

Vanmorgen gaan we dan helpen de zaal zetten voor het lentefeest van ziekenzorg, de prijzen uit mijn auto halen en uitstallen in de zaal. Vanmiddag vlug komen eten, en dan naar de zaal, om er de boterhammen te smeren, en op borden te leggen, klaar om in de namiddag uit te kunnen zetten op de tafels.
Ondertussen zal Anny kennis maken en instructies krijgen over het gebruik van de grote koffiekannen, en nadien is ze chef van de keuken, verantwoordelijk voor alles en nog wat voor het eten en de verdeling. Ik mag dan blijven zitten (eindelijk) en luisteren naar de spreker.

Nadien is er dan de grote bingo, en gezien de mooie prijzen, zal er wellicht veel gespeeld worden...
We gaan  dan helpen aan de prijzen. In het begin is dat met één man te doen, maar naargelang de bingo vordert, komen er steeds meer winnaars in één keer naar voor, en dan moet je wel wat opletten.

Morgen is het gans de namiddag academie en keramieken. Ik ben bezig met het maken van kleuren en moet dan de beelden kleuren met het gemaakte product. Een werk waar ik een hekel aan heb, want dan kan ik niet leunen, en dus doet het op den duur veel pijn...

En zaterdag ga ik met Monique en Magda naar Kortrijk, voor een dag Creatief bezig zijn, technieken aanleren voor de hobby. Voor Magda is dat de eerste keer, maar wij hopen haar mede verantwoordelijk te kunnen maken. Ze is echt heel handig, is vlug mee met de technieken, en Monique ziet er haar opvolgster in, vooral inzake handwerk en dergelijke.

Het is dus wel zeker dat je dit weekend wellicht geen blog zult zien... Want, als het lukt, dan ga ik zondag ook nog naar de rommelmarkt...

Je ziet, het leven van een gepensioneerde is kalm, sereen en vol rust...

Maar ik ga niet klagen, het is tenslotte iets wat ik mezelf aandoe. Als ik het niet zou willen, dan deed ik het niet. Maar een beweging als Ziekenzorg vult werkelijk een nood in ! En Crea is daar maar een heel klein onderdeeltje van. Ik vind persoonlijk het grootste van Ziekenzorg, dat er een deel bestuursleden zich opofferen om regelmatig zieken te gaan bezoeken. Gewoon eens op bezoek, wat babbelen en de mensen wat tijdverdrijf bezorgen. Ik kan dat niet, ik ben niet in de wieg gelegd voor ziekenbezoek. Waar ik gewoonlijk een babbelaar ben, met de mensen altijd wel iets vind om over te tateren, bij zieken vind ik dat plots niet meer. Wellicht ben ik veel te bang hen aan dingen te herinneren die zij niet meer kunnen, of die hen pijn doen.

Maar dan ben ik gelukkig dat ik dat kleine beetje kan doen voor Crea...
Elk heeft wel iets waar hij goed in is.

Ik ga stoppen, we moeten de zaal gaan zetten...

tot de volgende ?