zonder naam

Nederlands: beeld van Toon Kortooms, gemaakt door Jos Reniers, op de Markt in Deurne, april 2010 (Photo credit: Wikipedia) ( In die bibliotheek hebben ze waarschijnlijk wel boeken van Toon Kortooms !!!)

Is is wel een bond zonder naam, een zangeres zonder naam en was er ook niet een band zonder naam? Dus, waarom eens geen blog zonder naam?

Dat ik zo begin betekent gewoonlijk dat ik zonder inspiratie zit... Wat kan ik nu weer vertellen?
Eigenlijk zou ik humor moeten plegen, ik ben immers (weer eens) de boeken aan het lezen van Toon Kortooms...

(Wie deze boeken niet kent, kan ofwel niet lachen, of hij of zij heeft een enorm groot gat in zijn/haar cultuur.)

Maar ik zou ook over actuele dingen kunnen praten, zoals de meteoor in Rusland... Of zoals de aanval van ultrarechts op de vakbond(en)... Of over dat briefje dat we allemaal ontvingen waarmee we voor 2 euro een stuk van 2 euro kunnen kopen...

Ach, er gebeuren zo veel dingen, die een kort ogenblik de aandacht trekken, en dan weer verdwijnen in de nevelen van de tijd... Ik zou kunnen vertellen over de tijd op zich... Over het nu, dat als je het leest eigenlijk al verleden tijd is, over straks die misschien ook al voorbij zal zijn...

Ik zou weer eens kunnen gaan dwalen in mijn grote magazijnen van al mijn herinneringen... Of vertellen dat ik op zoek ben naar goede vragen om in te dienen in "De Zoete Inval" van radio 2, waar ik heel heel lang geleden al eens een prijs won... Maar het gegeven van een goed vraag, dat is niet iets dat je zo maar kunt gaan zoeken. Je moet het per toeval vinden, en je moet een onderwerp hebben, dat je op een leuke manier kunt inkleden... Het is immers een programma vol humor.

Ik zou ook heel poëtisch kunnen hurken bij de sneeuwklokjes in mijn tuin, en gaan uitwijden over het gevoel Lente... terwijl je zit te bibberen van de winterkou. Over het feit dat bijna alle sneeuw weg is, maar dat er hier en daar nog een beetje ligt te roepen om meer sneeuw... Over het feit dat er zowat overal werken aan de wegen zijn, dat je omwegen doet die je laten kennismaken met onbekende regionen... Maar dat zal jullie ook wel bekend zijn... Ik zou kunnen praten over de vele meldingen van putten in de wegen... Misschien moet ik toch ook een keer die put melden waar nog een heel klein beetje baan ligt...

Ik zou kunnen mekkeren over de voorjaarskoersen die op komst zijn, en dat de ronde van Vlaanderen hier weer aan mijn deur passeert... Dat we dus ook weer gekl... zullen zijn met die duizenden wielerterroristen... Er zijn er maar 16.000 toegelaten... Dat betekent alleen maar dat het aantal zwartrijdende terroristen nog zal toenemen... Dat wij maanden na de ronde nog steeds fanatieke wielerfanaten fanatiek zullen zien voorbij zoeven, zodat je heel, heel , heel erg moet oppassen als je van je oprit de baan moet opkomen... Van het geluk dat de komst van die koers ook betekent dat ze de baan voor mijn deur weer netjes gaan maken en de putten zullen effenen... Vloeken op het feit dat niet alle wegen in de koers zitten en dus vol putten blijven zitten... Geluk dat ze enkele maanden die vervelende verkeersdrempels gaan binnenpakken, en er dus weer enkele schokken minder mijn rug zullen teisteren.... Ach, er zijn duizenden, miltioenen dingen waar ik kan over babbelen... ook al heb ik geen inspiratie...

Ik ga dan ook stoppen... We zijn al naar de rommelmarkt geweest in Deinze (Daainze zeggen ze hier), en ik ben moe... Ik ben al een paar weken de maximumdosis van mijn pijnstillers aan het slikken, en de pijn gaat niet echt beter... Saluut...


Tot morgen ?

spelletjes spelen op computer

Ubuntu Linux Mobile (Photo credit: Wikipedia)

Natuurlijk dient een computer niet om spelletjes op te spelen, maar het gaat perfect, dus is er meteen een markt voor ontstaan !
Je hebt spelletjes en spelletjes... Als eerste spreek ik over de solitaire, met kaarten of andere dingen helemaal alleen een spel proberen uit te spelen. Als kind deed ik dat al met de kaarten voor mij op tafel, en ook nog als volwassene, deed ik het op een dood moment wel eens. Nu doe ik het bijna dagelijks wel een of twee keer op de computer, dat is veel handiger dan met echte kaarten en je verliest geen tijd met het "leggen" van de kaarten om een spel te kunnen starten, één druk op de knop en de kaarten liggen er. Vroeger kende ik twee "solitaires", nu speel ik er een hele resem...
Dus ook ik speel met de computer, al weet ik heel goed dat een computer...

De tweede soort spelletjes speel je niet meer alleen. Je kunt geen facebook openen, of je ziet er die Farmville spelen of een ander van die dingen. Daar speel je niet echt alleen. Je speelt tegen de computer, maar je kunt ook linken leggen naar andere spelers om hulp. In de zin van "Ik heb twee kroppen sla over" en dan zoek je naar iemand die kunstmest heeft om te ruilen... Blijkbaar hebben die soorten van spelletjes veel adepten, want je ziet er heel veel op facebook leuren met zachtroze kalveren en bleekblauwe selder... Mij zeggen die spelletjes niets

Er is nog een derde soort spelletjes, waarbij de spelers "echt" in een virtuele wereld duiken. Veelal heel gewelddadige werelden, waar je anderen moet neerschieten om zelf te overleven... Meestal schitterend mooi ontworpen en grafisch heel hoogstaand... Maar eerlijk, moreel vind ik al dat schieten en moorden maar minnetjes...
Ook deze spelletjes zijn niet mijn goesting, ik hou het bij een rustige solitaire. Mocht er ooit een goede Nederlandstalige scrabble komen, dat zou mij ook interesseren, maar tot op heden vond ik die niet.

Wat mij het meest opvalt, is dat die spelletjes de mens in zijn totaliteit schijnen op te slorpen, in Farmville en co zijn ze plots echte boeren, en planten sla die na tien seconden kan verkocht of geruild worden... en in die virtuele werelden zitten zij plots echt in de huid van een van de "helden" van het verhaal. Ze spelen niet meer, ze zijn het.

Helemaal vreemd vind ik dat niet, dat is iets wat ik ken: als ik in een goed boek zit, dan hoor of zie ik niets meer buiten dat boek, ik zit als het ware in het boek, in het avontuur... Dus kan ik mij heel goed voorstellen dat je dat ook kunt bij een spel. Alleen, de tijd dat ik ridder was, en oprukte tegen de burcht van de andere helft van de klas, die tijd is voor mij voorbij. Voor hen niet. Zij zitten nog steeds ridder te zijn en burchten te bestormen. Vandaar dat ik met een beetje onbegrip naar de spelers kijk. (Het zou niet mogen, ik zou op mijn boeken moeten denken, en begripvol zijn.)

Welnu, ik heb voor alle speladepten goed nieuws !
U zult zich ongetwijfeld herinneren dat ik, als grote aanhanger van Linux, nederig moest zeggen dat Linux niet zo bijzonder sterk was in al die soorten spelletjes. (Blijkbaar zijn de makers van Linux veel serieuzer dan de anderen ?)
Maar nu is er goed nieuws ! Wie al die aktiespellen wil spelen, kan dat nu ook in Linux, dank zij het programma Steam... In Ubuntu vind je het in het softwarecentrum, en je kunt het daar downloaden en hup, alles werkt perfect. Schijnt het, want ik doe niet aan die actiespellen... Maar jij misschien wel, en misschien was dat net de reden waarom je niet naar Linux migreerde ? Nu is er dus geen reden meer om niet naar Ubuntu, Mint of nog een andere Linux over te stappen !

Natuurlijk moet je dan wel een computer hebben die geschikt is om die vlugge acties te ondernemen. Met andere woorden je moet een zeer goed en zeer snel systeem te hebben, vooral op video en dergelijke. Ik heb dat niet, moet het ook niet hebben, omdat ik dus niets vind in die spellen... en voor kaartspelletjes moet de computer helemaal niet zo snel zijn inzake beeldverwerking en -bewerking...

Straks ook nog smartphones met Ubuntu er op, die je eeuwig up-to-date kunt houden door regelmatig te up daten... wat wil een mens nog zonder Linux wezen ?

tot de volgende ?

koud bolleke

Wapenschild van de provincie West-Vlaanderen (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen moesten wij, Anny en ik, bij de kapster zijn... Alle twee, dat spaart een rit uit.
Om de burger moed te geven zonden ze op de radio berichten uit dat het spiegelglad was in West Vlaanderen (dat ligt hier een boogscheut vandaan, wij zitten zowat op de rand van Oost Vlaanderen...).
Dus wat vroeger aangezet, en heel traag door de heuvels en de geklasseerde kasseiwegen naar Ename gereden, waar Els, de Coiffeuse woont...
De eenvoudigste en grootste baan is langs de holle weg, een nationale kasseiweg, waar ze sinds de tijd van de Romeinen niets meer aan gedaan hebben, met uitzondering van het bijmaken van enkele putten en bulten... Je moet er een beetje krinkelend over heen rijden, om de diepste putten en de hoogste bulten te vermijden, en je moet daar snel over heen of heel traag, teneinde je koetswerk zoveel mogelijk te sparen. In dit weer: heel traag...

Enfin, we zijn er geraakt, en ik ben al terug, terwijl Anny nu diverse behandelingen moet ondergaan in de hoop haar haar te fatsoeneren... Waarom is er zoveel meer werk aan vrouwenhaar ?
Nu, aan mij is er ook al heel wat meer werk dan aan de doorsnee man... Ze moet mijn baard fatsoeneren, en dat is al een heel werk, en bovendien moet ze steeds meer zoekwerk verrichten om het haar op mijn bolleke te knippen... Het wordt daar aardig dun. Ik denk dat als er een windje waait doorheen mijn "krullen", de haren content zijn dat ze nog eens een ander haar ontmoeten... Nee, kaal ben ik nog niet, maar je ziet tegenwoordig al heel goed de schedel tussen de haartjes door...

Om eerlijk te zijn, ik vind het niet leuk.
En ik ben er van overtuigd dat ik een schedel heb die niet van een model is om er kaal bij te lopen. Je hebt mensen met een mooie kale schedel, je hebt er bij met een raar model... Ik denk dat ik tot de laatste categorie zal behoren...
Ik ken nog mensen met zo'n buitenmodel bol, en enkelen ervan doen dan hun best om dat te verdoezelen, dan dan kammen ze "van op de trottoir naar de boulevard" hun haren. Zo wordt de schedel kunstmatig bedekt met enkele speciaal lang gekweekte kantharen... Die haren worden dan wellicht met een soort lijm bestreken om daar te blijven liggen, want het moet al heel hard waaien om mannen te zien met een hanenkam die op de verkeerde plaats bloeit...

Ik ben niet van plan me daar mee onledig te houden... Is het kaal en lelijk, dan zul je mij zo moeten verslijten. Wordt het je te erg, dan wil ik, als tegemoetkoming mijn baard wel wat omhoog houden, zodat het zicht je bespaard blijft. Je moet het maar vragen.

Ik ben benieuwd of ik dan, met dat blinkende bolletje nog steeds fotomodel zal zijn ?
Want nu ben ik al verschillende keren tegengehouden door fotografen, die vragen of ze een foto van me mogen maken. Wellicht is die baard de oorzaak...  Maar allemaal noemen ze dat heel beleefd een 'karakterkop", wat dat ook mag zijn. Het fotootje dat je nu kunt zien op mijn mailtjes en op facebook, is er ook al zo'n exemplaar. Op de academie getrokken door een student fotografie...
Ach, ik overleef het allemaal wel, zelf die kale kop...

Ik heb nog geluk, ik verlies mijn haar vooral langs de voorkant, en dat is kaalheid van het denken, van te zitten met je handen in het haar, je ellebogen op je bureel. Werkmensen worden meer achteraan kaal. Dat is van het krabben in hun haar bij grote problemen op het werk? Je moet er eens op letten, zij krabben niet in het haar vooraan de schedel, maar achteraan, en achter de oren. Dus haar vooraan kwijt komt van het denkwerk, haar achteraan kwijt komt van het handwerk.
Mensen die én voor én achter de haren kwijt zijn, dat zijn er die denken dat ze werken.

Georges, zaliger nagedachtenis, een collega van lang geleden, was al heel vroeg kaal, en toen er eens mee gelachen werd, reageerde hij laconiek: " Als jullie je hormonen gebruiken om haar te laten groeien, dan is dat uw zaak, ik gebruik de mijne voor wat anders..." Prachtig antwoord !

... en nu dreig ik weer weg te sukkelen in het verleden, in de tijd van toen...
Ik ga dus maar stoppen,

tot de volgende ?

Leven en dood

An in vitro MEA (Photo credit: Wikipedia)

Ooit was er een fris en vrolijk meisje. Ze maakte kennis met een buurjongen, en daar die buurjongen, via mijn kinderen ook regelmatig hier zat, leerden wij ook dat meisje kennen.
Ze zijn getrouwd, en poogden wanhopig aan nageslacht te geraken... Maar moesten uiteindelijk medische hulp inroepen. In Vitro Fertilisatie heet dat, en het is een duur ding.
Kort voor de ingreep stierf mijn zoon, een goede vriend van het jonge paar... En toen de ingreep gebeurde vertelde de jongeman mij dat hij om hulp gevraagd had aan Koentje, Koentje zou wel helpen dat de bevruchting deze keer wel zou lukken... En het lukte, en het jonge paar houdt bij hoog en bij laag vol dat het dank zij onze Koen is, dat "het" gelukt is...

Het jonge paar leefde hun eigen leven, ze kochten een woning iets verder weg, en we zagen hen niet meer zo vaak... Een paar jaar geleden hoorden wij dat zij kanker had gekregen. Er volgde een operatie, alles zag er goed uit, tot zij een hele tijd nadien precies weer iets gewaarwerd... De kanker was er terug, en een lange lijdensweg begon...
Het ging niet goed, het gaat blijkbaar nog steeds niet goed, want gisteren vonden wij in de brievenbus een briefje waarbij wij werden uitgenodigd op een "gezellig samenzijn"... Ze zou zo graag nog eens alle vrienden en vriendinnen van toen zien...

We gaan ons inschrijven, wij willen, wij kunnen dat niet laten, en toch durven we bijkans niet...
Een gezonde mens heeft een soort schrik van die dingen, iemand die er voor staat, die weet dat het onafwendbaar is, die verliest die schrik blijkbaar, leert leven met dat idee.

Bij oude mensen zie je dat vaak, ze willen niet echt meer verder leven, ze hebben het leven gehad... Ik denk dat het iets in die zin is, wat gebeurt als je voor het onafwendbare staat. Ik heb dat ook al meerdere malen gezien. Maar iedere keer weer heb ik het er heel, heel moeilijk mee.

Wellicht is dat omdat ik het leven bemin... Ondanks pijn, ondanks verdriet, ondanks zoveel dingen die ons raken, houden we van het Leven. Ik heb geen schrik van de dood, maar laat het liefst nog maar een heel eind ver weg van ons zijn. Met zo'n samenzijn wordt je plots van heel dichtbij geconfronteerd... En dat het dan een mensenkind is van zowat dezelfde ouderdom als onze kinderen, doet het ons zo heel scherp aanvoelen. We verloren er al een, en het lijkt een beetje op weer een stukje daarvan verliezen.

En als ik dat schrijf, dan ben ik beschaamd, want het lijkt wel, of het leed het mijne is, en dit keer is het dit niet, nu ja, maar een beetje... Haar man, haar dochtertje, haar familie moet nu verschrikkelijk lijden. Wij hebben die periode maar een paar dagen moeten lijden, bij onze Koen ging alles zo verschrikkelijk snel... Als ik er aan denk dat je dit lijden uitsmeert over een langere tijd, dan denk ik niet aan een dunnere laag lijden, maar aan een steeds dikkere laag stroop die je op de duur remt in al je doen en laten.

We gaan. We mogen dit niet laten. We moeten haar wens in deze respecteren... maar het is zo triest, zo lastig... en toch ben ik er bijna zeker van dat zij zelf het vrolijk wil, dat zij gewoon nog eens alle vrienden bij elkaar wil, om samen nog eens te genieten van de vriendschap ...

Alleen, ... ik weet al te goed wat verdriet is, en dus zal ik pogen haar wens te respecteren, voor haar, voor het leven.

tot de volgende ?

Paus op pensioen

El Papa Benedicto XVI (Photo credit: anarcxpoll)

Paus is niet langer Papa, maar meer pépé...

Ik ben nooit echt gelukkig geweest met deze paus, waakhond van God genoemd.. Hij deed niet alleen enkele zeer ongelukkige uitspraken, hij was en is ook de grote bestrijder van de bevrijdingstheologie.

Na het concilie van paus Johannes XXIII, hebben wij niets anders gekend dan pausen die op de rem stonden. Als er al een grote figuur tussen zat, Johannes Paulus II, dan was zijn groot zijn hoofdzakelijk te danken aan zijn Pool zijn, en zijn medewerking aan de bevrijding van de Oost Europese staten uit de greep van de USSR... Niet aan zijn vooruitstrevendheid...

De grootste daad van de huidige paus is wellicht zijn aftreden, waarbij een deur openzet voor zijn opvolgers, om niet te eindigen als oude, zwakke, mummelende figuurtjes waar je alleen medelijden mee kunt hebben. Hopelijk  wordt dit aftreden een degelijk voorbeeld voor zijn opvolgers, en wie weet komt men ooit tot jongere pausen, die nog echt leven, en die op gepaste tijd op pensioen gaan. Ik zet er geen cijfer op, maar men moet ten allen prijze gaan vermijden dat daar aan de top een man staat die eigenlijk niet meer mee is met zijn tijd...

Toch is er een gevaar aan dat aftreden... Zeker nu ik hoor dat hij ergens binnen in het Vaticaan zal blijven... Men zal moeten oppassen dat hij niet de schoonmoederrol zal opnemen ten opzichte van de nieuwe paus !

En laten ze nu in hemelsnaam eens een paus kiezen uit Afrika of Zuid-Amerika ! Zet nu eindelijk eens de deur open naar al die volkeren die als enige binding met Europa een koloniaal verleden hebben. Hoogtijd dat men ook in de kerk een Obama zet... Een breuk met het verleden. Ze slepen daar al genoeg van die archaïsche regeltjes mee, laat ze maar eens een jonge mens daar zetten, met frisse ideeën, laat ze daar eens iemand zetten die tegen al die heilige huisjes durft te stampen, en terug grijpt naar de basistekst van hun bestaan.

Maar wie of wat het ook worden zal, het zal ook nu nooit voor allen een goede zijn... Het is immers gewoonweg onmogelijk voor iedereen goed te doen, hoe goed men ook zijn best doet. Iedereen die al verantwoordelijkheid op zich heeft genomen, heeft dit al ondervonden. Daarom zou ik eerder willen zeggen: ... voor de meesten goed zijn, aanvaardbaar zijn voor de anderen...
en zelfs dat is heel veel gevraagd.

Toch is het belangrijk! Zelfs voor niet-christenen ! Hoe men het ook bekijkt, het is een functie en dus een persoon die een invloed uitoefent op gans de wereld. Ook al is men tegen, of anti, of pro of neutraal, de invloed is er. Net zoals wij, hier in ons land nooit onze achtergrond kunnen loochenen, en dus ook de invloed van die kerk ondergaan, willen of niet.

Ik geloof, maar niet in de instelling kerk... Maar hoe dan ook heeft die kerk invloed op mijn denken en doen, al ware het maar door mijn opvoeding,  mijn verleden, mijn roots...
En dus hoop ik dat men terug een Johannes XXIII krijgt... Van mij mag men zelfs het zelfde volgnummer gebruiken, er zijn er nu al twee geweest met dat rugnummer, waarom dan geen drie... Dat op zich toont aan dat de kerk over de keuze van paus niet altijd eensluidend was, we hebben lang twee pausen gehad en zelfs ooit drie...
Laat die verwarring er niet weer komen, in tegendeel, laat er iemand komen die terug grijpt naar dienstbaarheid in plaats van leiding.. in de geest van het evangelie !
Amen

tot de volgende ?

Weer sneeuw

gent (Photo credit: zoetnet)

Maar hoeveel er nu gevallen is, kan ik niet zeggen... Er was blijkbaar nogal wat wind, en op de ene plaats ligt er niets, en iets verder warempel bijna 20 cm...
In het weerbericht geven ze deze voormiddag nog sneeuw, en het ziet er grijs genoeg uit om dat waar te maken!
Voor mij hoeft het alleszins niet, ik hou niet zo erg van sneeuw, en zeker niet van de toestand van de wegen bij dergelijk weer.

Ik zit dan te denken aan al diegenen die door dit weer naar hun werk moeten, en soms geen andere optie hebben dan de auto... Het is niet alleen stresserend, het is ook een kapitaal waarmee je op de baan bent. En in veel gevallen een onmisbaar ding om te kunnen functioneren in de maatschappij van vandaag...

En dan ga ik weer denken aan vroeger, aan de tijd dat men hoogstens een dorp verder of in de nabije stad ging werken... Wie verder ging, die deed dat met de trein, treinen die nogal dikwijls bestonden bij gratie van dit bepaalde werk... Zo was er vroeger een trein voor de mijnwerkers, die onder meer vanuit Brakel naar de Waalse mijnen trokken... Opeengepakt op harde houten banken in hun werkkledij, al een beetje zwart van het stof dat in de kleren zat van de vorige dagen...

Anderen gingen dan heel ver werken, namen hun "bezatse" op de schouder, trokken naar de trein tot in Parijs, daar een wandeling door de stad van verderf, naar het andere station om weer verder te reizen naar de plaats van bestemming, de grote immense velden vol suikerbieten... Ze logeerden in een schuur, in het stro, hadden een deel voedsel bij (een stuk "geringeld", of een stuk hesp), en kregen een en ander van de boer.

Deze laatsten waren maanden van huis, en kwamen dan naar huis met hun verdiende loon...
Na een tijd moesten ze weer weg, voor ander zwaar werk op de Franse velden.

Maar de meesten werkten dus dicht bij huis... Of iets langer terug, zelfs helemaal thuis, als thuiswever.

De trein was dus een deur naar werk verder weg, maar uiteindelijk kwam de doorbraak eerder met de echte industrialisatie, toen fabrieken in de steden werden opgericht, en de steden massa's arbeidskrachten aanzogen... In het begin uit de dorpen in de buurt, maar al heel vlug ook van verder weg, en die mensen kwamen noodgedwongen wonen in de stad. Binnenkoeren werden volgezet met kleine huisjes, die aan woekerprijzen werden verhuurd. Veelal eigendom van de werkgever, die op die manier zijn arbeiders helemaal in zijn macht kreeg... Ze moesten kopen in zijn winkels, drinken in zijn herbergen... en de kinderen moesten vanaf 12 jaar bij hem werken...

Wij kunnen ons dat niet meer voorstellen...
Gelukkig maar...
Maar als ik de foto's zie die Bart heeft genomen in Indië, dan lijken dat bijna getuigen van ons eigen verleden... Armoede, uitbuiting... Slechts hier en daar een bedrijf die de mensen menselijker behandelt... en voor die postjes zou men een moord plegen. Ook al niet echt gezond.
Wie werk heeft is al tevreden, want er zijn er velen die gewoon van de hand in de tand leven. Soms eens een klein werkje, soms niets, soms rondscharrelen op de vuilhopen, in de afval, in de hoop dingen te vinden die verkoopbaar zijn... of eetbaar...

Zo moet onze wereld er dus ook uitgezien hebben... En niet eens zo heel lang geleden ! Ga 130 à 150 jaar terug, en je zit er midden in.

Ik ben opgegroeid in een opbloeiende wereld, na de tweede wereldoorlog was er een explosie van werk en inkomen... Tot de jaren 1970 - 1980, waar de economie sleet begon te vertonen, en eigenlijk nooit meer die sterke groei heeft bereikt van daarvoor.
Ik heb nog vage herinneringen aan een armere tijd, minder luxe, geen overbodige zaken...
Mijn kinderen hebben die tijd helemaal niet gekend, mijn kleinkinderen al helemaal niet meer...
Geen wonder dat de huidige generatie werkmensen anders aankijkt tegen het fenomeen vakbond dan wij en onze ouders...

Ik heb zonet eens gegoogled naar Jules De Bruyker... Een Gents tekenaar, in de hoop een tekening te vinden van een Gents "Beluik" een woonbuurt ingebouwd in een binnenkoer, oude kleine huisjes allemaal tegeneen gehurkt, en tenden het "straatje" de gemeenschappelijke WC en de gemeenschappelijke pomp... Geen enkel is vrij van rechten, dus mag ik ze u niet tonen op mijn blog, maar doe aub eens de moeite om de werken van deze grandioze tekenaar en kunstenaar te bekijken. Google naar zijn naam, en klik dan op afbeeldingen... of ga naar de speciale website waar je nog meer vindt, maar minder toegankelijk...

Tot de volgende ?

Stom

Ik herinner me heel goed het verhaal van vader, hoe hij ooit heel verbaasd naar een woord stond te staren, zich afvragend wat het was... Hij las her le ven de, en pas na een hele tijd zag hij dat er herlevende stond... Een vriend las ooit op een slogan: Met bel of ten bouwt men niet !, en pas na een tijdje zag hij dat er stond: met beloften bouwt men niet...

Vandaag heb ik me in dat rijtje gezet... Ik las een bordje met daarop
FRITUUR
OPZOOM

Ik dacht nog "Wie noemt er nu zijn friture "Op Zoom "?, en toen pas viel mijn frank dat er eigenlijk stond: Frituur op 200 m... Maar door de slordige uitvoering van het bordje en de even slordige schrijftrant van de letters had ik van de 2 een Z gemaakt...
Ik zat met mezelf te grinniken...

En ik herinnerde me het lachen van mijn vader met zijn eigen "dommigheid" en idem dito van mijn vriend...
En ik dacht er aan hoe "groot" je moet zijn om met jezelf te lachen !
Meestal vinden we onszelf heel serieus, en de mensen die eens durven in het publiek de pias uit te hangen, zijn dun gezaaid .

Indertijd hadden we hier jaarlijks de parochiale "zomerspelen", waarop van iedere wijk één ploeg tegen elkaar speelde. Dat was helemaal niet serieus, helemaal geen sport, maar vooral iets waarbij de toeschouwers plezier hadden. Iedere ploeg bestond uit mensen die bereid waren eens de risee te zijn van de parochie. Er was niets te winnen, niets te verliezen, tenzij je gevoel van eigenwaarde. Het was niet zo makkelijk om mensen te vinden om een ploeg samen te stellen. Lang niet iedereen durft zichzelf eens belachelijk maken...

Daar er dan gewoonlijk ook nog een plaatselijke reporter bij kwam, kon je er op rekenen dat je de krant haalde in een allesbehalve ernstige figuur... Ooit was een van de spellen, dat men via een soort estafette de ploegleider, die in zijn zwembroekje staande, moest aankleden als baby... Mijn buurvrouw moest mij een luier omdoen, en dat lukte niet omdat haar armpjes te kort waren...of mijn buik te dik... Die foto stond natuurlijk in de krant. Ik weet zeker dat dit document hier nog ergens ligt te liggen in de grote dozen met souvenirs uit het leven van ons gezin... Op mijn werk waren er een paar die verklaarden dat zoiets niet gepast was... Ik had alleen nog meer plezier.

Ik vind dat we onszelf veel te veel ernstig nemen... Dat we moeten kunnen lachen met onszelf... We durven wel lachen met anderen, dus waarom niet met onszelf ? Trouwens, lachen is gezond...
En als je echt eens iets stoms hebt gedaan, waarom zou je daar niet mee lachen, en waarom zouden de anderen dan niet mogen mee lachen? Je eer ?
Er is maar een mens waarvoor ik mijn eer heel belangrijk acht: mezelf, en zo lang die niet gekrenkt is, is het niet erg. Alleen, sommigen voelen zich blijkbaar heel snel gekrenkt... Wees geen gevangene van wat je je eigen eer noemt...

Lach met jezelf, zou een goede slogan kunnen zijn voor de Bond zonder Naam...

tot de volgende ?