Het einde van de wereld

Nederlands: Kapel op het einde van de Dorent in Burst (in Erpe-Mere) (Photo credit: Wikipedia)

Nog elf dagen hebben we te gaan...
Tenminste, als je gelooft dat het toevallige einde van de Maya-kalender, ook daadwerkelijk het einde van de huidige wereld zal betekenen...

Ik heb ondertussen al een paar keer het einde van de wereld meegemaakt, en er nog nooit iets van gemerkt. En als je de geschiedenis nagaat, dan is de wereld al honderden van die voorspellingen door gekomen, zonder echt te vergaan.

En toch hebben ze gelijk... Iedere dag zijn er mensen die hun wereld zien in elkaar storten... Elk jaar zijn er die zo'n erge rampen mee maken op persoonlijk vlak, dat voor hen de wereld nooit meer hetzelfde is. Als je dat beschouwt als het einde van (jouw) wereld, dan heb je natuurlijk gelijk.

Ik lees vandaag op facebook een kleine mededeling dat gisteren de man van een goede kennis plots is overleden... Voor dat mensje zal de wereld een tijdje stilstaan. Haar wereld zal nooit meer dezelfde zijn. Ik kan dat weten, met het verlies van mijn zoon stond de wereld ook een tijdlang stil. En de wereld waarin ik verder moest, was niet dezelfde wereld meer.

Op die manier vergaan er dagelijks duizenden werelden, zonder dat wij het gewaarworden, tenzij wij net de getroffene zijn. Maar het einde van de wereld kan ook een blijde gebeurtenis zijn ! Bij de geboorte van een kind, een kleinkind, begint er een nieuwe een andere wereld! Een wereld waarvan we op dat moment niet weten waar het heen gaat...

En ik kan nog andere redenen geven waarbij jou wereldje plots helemaal anders wordt... Het bedrijf waar je werkt gaat failliet, je staat op straat, je wereld, die je zo zorgvuldig hebt opgebouwd, valt in gruzelementen uiteen...

Maar echt is dat allemaal niet, want je leeft niet alleen op deze wereld, je wordt mee-geleefd in de wereld van de anderen, die op dat moment helemaal geen einde van hun wereld beleefden. Je zit in een maalstroom van leven, van werelden...

Gelukkig maar, want net die maalstroom dwingt je van weer in te stappen in dat leven, dat leven dat voor jou zo plots, zo intens veranderd was. Je leeft niet alleen, je leeft in een gemeenschap, een samenleving. Het enige wat je niet moogt doen, is uitstappen uit dat geheel van mensen, medemensen. Och, ik weet het wel, je doet het toch, op het moment van het gebeuren, stort de wereld in... Je hebt het niet meer, je doet niet meer mee, je wordt ingesloten in dat eigen enge coconnetje van je eigen ik... Maar je moet daar weer uit, je mag daar niet blijven zitten.
Ik weet niet hoe jij het deed of zult doen, maar ik deed het stapje bij beetje... Terug aansluiten bij de maalstroom. Helemaal hetzelfde wordt het nooit weer, net zoals een steen in de bedding van een rivier werpen, de stroming nooit meer zal gelijk laten worden. Maar je zit terug in de wereld van en met de anderen. In het begin haperend, op den duur weer helemaal, met dat kleine beetje kleurverandering voor jou, door jou ervaring(en)... Jouw ervaringen, in het meervoud lijkt het meest logische, want je komt zo veel en zo vaak in je leven voor veranderingen te staan, die jouw leven veranderen.
Ziekte, ongeval, verlies, geboorte... Naast de veranderingen in de meer materiële maar even realistische wereld... Een woning kopen, afbetalen, werk verliezen, bevordering krijgen, ziek worden...

Als je het zo bekijkt, dan verandert je wereld bijna voortdurend. Alleen, de ene keer veel ingrijpender dan de andere keer. En wat voor jou heel erg is, kan voor een ander een lichte wijziging zijn, of omgekeerd. Ieder meet met zijn eigen maatstaf.

Dat maakt het zo moeilijk om troost, om hulp te bieden. Die ander zit tijdelijk niet in dezelfde wereld, en leeft volgens andere normen, in een andere stroom binnen de zelfde rivier, maar weg van de hoofdstroom... Net zoals je in een rivier, in een bocht of een plotse verbreding wel eens ziet dat in een deel van de rivier het water niet meer lijkt mee te stromen, maar een stukje stilstaand water biedt...

Als visser weet ik, dat dit niet klopt. Je lijn blijft er weliswaar wat langer rustig hangen, maar plots gaat het ook daar toch plots weer in de hoofdstroom over...

Als jou wereld, vandaag plots stilstaat, wegvalt, verandert... Weet dan dat de hoofdstroom, het leven, niet verg weg is, en laat je eventjes meedrijven, in stille bezinning, aanvaarding, om weer in de maalstroom van het leven terecht te komen...

Je staat niet alleen, de wereld vergaat niet, alleen jouw stukje hapert eventjes...

tot de volgende ?

English: Merry Christmas. (Photo credit: Wikipedia)

Klaas is voorbij, op nar Kerstmis...
En daarna Nieuwjaar...
De kringloop van de eindejaarsfeesten die eindigt met Nieuwjaar, het "beginjaarsfeest"?

Ik krijg al weken aan een stuk door mailtjes die me melden dat we de week van... zijn, en of ik dat mailtje toch zeker wil doorsturen. Het zijn er een viertal soorten, gaande van kankerweek tot de week van de vriendschap. Allemaal prettige initiatieven, maar het begrip "week" wordt er wel heel anders door. Maanden, om niet te zeggen het hele jaar door zijn we blijkbaar nog steeds in dezelfde week.

Straks gaan we met zijn allen weer kaartjes zitten schrijven... "Een zalig Kerstfeest en een voorspoedig Jaar !"

Overal hangt sfeervolle (???) kerstverlichting, in de winkels hoor je eindeloos sfeervolle (???) kerstdeuntjes, en voor ontelbare ramen hangen inbrekende kerstmannetjes te zwieren in de wind.

En ik, ik maak me zorgen...
Zorgen over onze tegenvoeters in Australië en omstreken.

Kijk, het is daar nu putje zomer. Dat wil zeggen dat de dagen daar lang zijn, en de nachten kort.
Dat wil zeggen dat ze daar de rolluiken naar beneden moeten laten om de kerstlichtjes te zien oplichten in de donkere eetplaats. Dat wil zeggen dat er in de straten wellicht geen kerstverlichting hangt, want ze zou in de lange zomeravond toch amper opvallen...

Het feest van het licht heeft daar zo weinig zin hé ?
Hier is het een manier om die donkere periode te doorbreken, maar daar gaat die vlieger niet op.
Zie jij al al Sinterklaas en Zwarte Piet op een warme eindeloze zomeravond rond tjolen met dat verschrikkelijk warme kostuum aan? En geef toe, een Klaas in shorts, dat is ook maar niks hé?

Nee, vermits geen kat weet op welke datum Jesus van Nazareth nu eigenlijk is geboren, stel ik voor dat ze ginder ver, in de zuidelijke hemisfeer (of hoe heet dat ding), het kerstfeest vieren op 25 juli... Dan hebben zij een zinvol feest van het licht.

Maar, sorry, dat licht, is dat nu net niet het heidense restantje dat het eigenlijke kerstfeest verstoort ?

Ik wil maar zeggen, we zijn heel ver weg van wat Kerstfeest eigenlijk zou moeten zijn. Alles is gecommercialiseerd.

Stel je voor dat er op een donkere koude avond in eens een dakloze met een vrouwmenske (misschien de zijne, misschien ook niet), voor uw deur staat, en vraagt of ze binnen mogen, zijn madam loopt op het laatste, haar water is al gebroken, en ze hebben geen papieren, durven niet naar de kliniek ("No, no, no clinic, no clinic!)... Ga jij ze binnen pakken? Of ga je de herbergier zijn, waar geen plaats in de herberg was ?

Geen simpele vraag hé ? En toch zitten wij ons al eeuwen te ergeren over die herbergiers daar toen, in Bethlehem... Wellicht zouden we geen haar beter zijn. Zelfs nu nog niet, nu we het verhaal kennen.

Nee, we zijn wel zeer goed in pakjes openen...
dat is pas kerstfeest...

djudedju
Waar zijn we mee bezig ?

tot de volgende ?

Boerkaverbod

Church of Saint-Augustine in the Katteberg quarter in Bellegem. Not more in use since 2007. Bellegem, Kortrijk, West Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Het grondwettelijk hof heeft het boerkaverbod goedgekeurd.

Wat denk je daar van?

Persoonlijk vind ik het maar normaal. En ik heb het hier niet over godsdienst, niet over de bescherming van de vrouw, nee, gewoonweg, ik vind het niet kunnen dat mensen zich totaal onherkenbaar maken en zo op straat lopen. (Voor mijn part zou dit zelfs niet mogen met carnaval, je hoort herkenbaar te zijn, of op zijn minst je herkenbaar te maken bij een eenvoudige vraag van om het even wie.)

Als er iemand met een muts oploopt, die alleen de ogen en de mond vrijlaat, roepen we "Een bandiet!", als je alleen de ogen vrijlaat is het een boerka ?  Nee, het past niet dat we ons voor elkaar moeten verbergen. Als ze dat doen in een milieu waar iedereen daar mee akkoord is, dan moeten ze dat weten, maar in een publieke sfeer hoort het niet.

Om het eens cru te stellen, wie weet of die figuur in boerka nu eigenlijk een vrouw is of een man?  Met andere woorden, het zou makkelijk kunnen misbruikt worden om op die manier te ontsnappen of dingen te doen die niet door de beugel kunnen.

Nee, ik ben voor openheid. Ik heb niets tegen de Islam, maar ik meen dat iedere godsdienst zich moet aanpassen aan het leven in de gemeenschap, gemeenschap waarin diverse gezindten door elkaar heen lopen, en elkaar moeten eerbiedigen om een samenleving te kunnen zijn.  Je kunt niet niet echt samenleven zonder eerbied voor elkaar. Om eerlijk te zijn, ook de Christenheid is nog niet zo lang geleden echt aangepast geworden aan een gevarieerde samenleving. We komen uit een tijd waar de Christenen de overgrote meerderheid vormden, en dat liet hen toe om "baas te spelen" over het geheel. 

Denk dus niet dat de Islam het patent heeft op onverdraagzaamheid. Iedere godsdienst en iedere filosofie heeft de neiging dit te doen. Het gekke is dat dit geen onderdeel is van dit geloof of deze filosofie, wel in tegendeel. Maar het is zo dat men rond iedere godsdienst, iedere filosofie geneigd is een structuur op te bouwen, en het is die structuur die op een gegeven moment belangrijker lijkt dan de godsdienst of de filosofie op zichzelf.

In de geschiedenis zijn gelovigen gedood, op de brandstapel gezet, die niet omwille van afwijkingen in het geloof werden veroordeeld, maar omdat ze het niet eens waren met de kerk als instituut, en het gedrag van die kerk. In veel gevallen zijn de scheuringen in de diverse godsdiensten veelal aan dergelijke dingen te wijten.

In onze wereld heeft het communisme een slechte naam, vooral door wat we hoorden over het gebrek aan vrijheid in de Sovjet-Unie... Maar als je het communisme bekijkt als filosofie, dan ziet dat er helemaal niet zo slecht uit, en blijkt daar helemaal geen beknotting van de vrijheid uit. Het is dan ook niet de filosofie, maar de structuur er rond die de dader is.

Om het eens anders te stellen, het denkwerk is wel goed, maar de praktische uitvoering deugt niet... Omdat er daar altijd kansen liggen om machtposities te grijpen. 

En macht is het verderf van de wereld.

Ik zou nu heel makkelijk een sprong kunnen maken naar de milieuconferentie... Iedereen weet de noodzaak, maar niemand wil zijn positie verliezen... 

Ach, eigenlijk zou het allemaal zo simpel kunnen zijn... Mocht er geen macht bestaan...

tot de volgende ?

De maïschine

Nederlands: Walderveense molen in de sneeuw (Photo credit: Wikipedia) (bij gebrek aan een sneeuwlandschap van De Saedeleer... dit mooie fotootje...)

Vannacht kwart voor twaalf: gebrul van zware motoren, het vervelende tuut tuut tuut van achteruit rijdende vrachtwagens, geroep en getier... Allemaal vlak voor onze deur.
Anny wipte het bed uit om te kijken wat daar aan het gebeuren was...
Een huizengrote machine, verschillende tractoren met reuzegrote aanhangwagens... "Ze komen NU de maïs afdoen !"

Tot 4.30 uur in de morgen hebben wij liggen luisteren naar de maïschine en de tractoren, en het getuutuutuut... (Ik vind dat zo'n grote ondingen van machines een eigen naam mogen hebben...)

Toen ik eens ging kijken, was het water aan het gieten... Eerst dacht ik aan sneeuw, met al die onrustwekkende weerberichten, maar er lag geen sneeuw, alles was nat, dus moet het wel regen zijn geweest (zonder mijn bril zie ik niet zo goed...)

Na 4.30 uur heeft Anny nog wat geslapen, maar ik lag daar te liggen, en te draaien en te keren... Best dat we nu op twee verschillende matrassen liggen, anders maakte ik met mijn gewroet zeker Anny weer wakker.

Toen ik om 7 uur opstond om te gaan turnen, zag ik dat het verschrikkelijk hard aan het sneeuwen was, maar iets voor achten, toen ik naar beneden kwam, was het al gedaan. Het heeft sindsdien nog wel wat gesneeuwd, maar niet zo heel erg. Nu lijkt het er op dat er heel fijne sneeuw valt, een beetje zoals mist die uitvalt, maar dan in sneeuwvorm.

Er is weinig verkeer, en de wagens die je ziet, rijden heel voorzichtig. Er is nog niet gestrooid, maar ja, we wonen hier maar in Mater, dus zijn we wellicht bijzaak, en het duurt nog zes jaar voor er weer verkiezingen zijn...

Als het klopt, dat wij door de opwarming van de aarde koudere en vochtiger winters krijgen, dan kunnen we misschien eens gaan uitkijken naar alternatieve vervoersmiddelen? Misschien de stepslee ?
De stepslee is een veelgebruikt voortbewegingsmiddel in de Scandinavische landen. Het is een soort step (wat wij een trottinette noemen...), waar de wielen vervangen zijn door een soort ski's.

Je kunt het aanschaffen aan de prijs van gemiddeld een 200 à 240 eurootjes... 't Is alsof het niets is.

Ik zie het zo al voor mijn ogen, iedereen op de step... Want geef toe, gewoon te voet is niet handig, en met de fiets is het niet te doen. Dus... stepsleeën voor de gezondheid.

Tot mijn spijt kan ik u geen afbeelding tonen, er zijn er wel op Internet, maar die zijn allemaal beschermd met copyright... Dus, als je het eens wilt bekijken, moet je maar eens google'n....

Het is nu klaar, en het landschap is betoverend. Zelfs zonder sneeuw zou het wellicht betoverend zijn, want we zijn het maanden kwijt geweest. In plaats van een zicht op de mooie Vlaamse Ardennen, hadden wij alleen zicht op een muur van maïs... Maar nu met die sneeuw is het een waar schilderij van Valerius De Saedeleer !

Ook voor die schilderijen moet ik u verwijzen naar Google...
Ik vind het verschrikkelijk dat bijna alle afbeeldingen beschermd zijn, en dus niet te gebruiken. Ik kan natuurlijk wel begrijpen dat iemand zijn foto's beschermd, als die uit de privésfeer komen, maar een schilderij van De Saedeleer of een stepslee, dat lijken me nu niet precies  met privacy-beladen dingen.

Ik begrijp bovendien niet dat je van de ene schilder wel foto's kunt vinden én gebruiken, en van de andere niet. Het lijkt wel een beetje op willekeur. Of het is zo dat het ene museum andere regels heeft dan het andere, en is dat dan wel logisch?

Ach, kijk, ik heb weer een ergernis er bij gewonnen.
Voor mij is kunst openbaar bezit, of het zou het toch moeten zijn. Voor mijn part zou men zelfs ieder kunstobject moeten in een cataloog onderbrengen, onder meer door middel van fotografisch materiaal. Dit zou op die manier kunnen werkelijk openbaar gesteld worden, en het zou een zekere veiligheid bieden voor het "bewaren" van de kunst. Zo las ik, dat ooit aan het Lam Gods nog een deel vastzat, onderaan was er een schilderij van de hel. Mocht dat ooit gekopieerd (fotografie bestond toen nog niet) geweest zijn, dan hadden we op zijn minst nog een idee van het gehele werk !

Ik ga mezelf geen kunstenaar noemen, maar ik maak toch wel een en ander van beeldjes, sieraden en dergelijke... Voor mij zijn kunstwerken van anderen een onuitputtelijke bron van inspiratie. Ik kopieer nooit, maar het zien van die werken doet mij denken aan andere verwante ideeën, en die resulteren dan in een eigen werk.

Net zoals het zien van bloemen inspiratie kan wekken voor een schilderij, kan een kunstwerk dat ook. Soms is het zelfs zo dat mijn inspiratie ontstaat uit een soort weerzin of tegenzin voor het oorspronkelijke kunstwerk. Het kan zijn dat ik iets nu eens helemaal slecht vind, maar dat dit net het duwtje geeft om het anders te doen... Wellicht kan dit dan ook door anderen als "slecht" bekeken worden...  Dat is niet erg, dan zijn zij wellicht ook weer geïnspireerd om aan het werk te gaan.

Voor mij is Google dan ook een enorme bron van inspiratie... Ik kan uren zitten kijken naar al die foto's van kunstwerken. En nu en dan krijg ik dan een idee, schets ik dat onderwerp of meteen het idee en ben ik vertrokken voor een nieuw werk.

Héhé... Ondanks het nachtelijk gebrul van maïschines en mensen, lukt het bloggen toch nog...
djudedju

tot de volgende ?

duistere donkerte

Braun HF 1 television receiver, Germany, 1958 (Photo credit: Wikipedia)

Nog een geluk dat er sneeuw ligt (een dun laagje), want anders was het wellicht nog donkerderder. Het is bijna halfnegen, en ik zit hier nog met licht, anders vind ik mijn klavier niet terug.

Nu ja, we zitten in de "zes donkere weken"... Waarom men daar een term voor heeft uitgevonden, is mij een raadsel, maar ik hoorde dit gezegde zo wat jaarlijks toen ik kind was. Dus zeg ik het ook, en wellicht zullen mijn kinderen dat begrip ook door en door kennen, en misschien zelfs mijn kleinkinderen. Alhoewel, met al die weerberichten op radio, TV, Smartphone en dergelijke, kijkt men nu eerder op een of ander toestel om te zien hoe laat de zon opstaat, en hoe vroeg ze weer ondergaat. Allemaal veel secuurder en veel wetenschappelijker dan mijn zes donkere weken...

Maar hoe je het ook bekijkt, we zitten in de periode met de kortste dagen van het jaar. Op 21 december hebben we de kortste dag (kan nu - met al die wetenschap- wel een dag schelen... ) van het jaar. Daarna gaan de dagen weer lengen met de sprong van een vlo, zo zei ons moeder...

In februari beschouwt men dan plots het licht als terug van weggeweest, en viert men O,L.Vrouw Lichtmis om dat te vieren.

Nu weet dat wellicht geen kat meer, want wetenschap heeft ook die traditionele zaken ondergraven.

Wie eet er nu nog jaarlijks Sint Hubertus-broodjes tegen de hondsdolheid ? Daar heb je toch medicamenten voor ? Ik, ik mis die broodjes. Eén keer in het jaar hadden wij dan zo'n lekker zacht broodje. Nu zijn er mensen die iedere dag van dat veel te zachte brood eten. Nu en dan hoor ik mensen vertellen dat ze iedere dag vers brood eten, oudbakken moeten ze niet hebben. Wij eten hier meer dagen oudbakken brood dan vers. Met twee mensen eet je immers geen brood per dag, en brood gooi je niet weg. Als het echt te oud wordt, dan gooien we het nog niet weg, dan laten we het drogen voor de geitjes van Bart...

Ik zag niet zo lang geleden een artikel over de hoeveelheid voedsel die dagelijks wordt weggegooid... Verschrikkelijk ! En weten dat er op de wereld zo veel mensen zijn die onvoldoende voedsel hebben ! Wij hier, wij zijn nog van het oud systeem, eten gooi je niet weg ! Je eet dat op. Als we eens op een middag over hebben, dan is dat voor 's anderendaags, of wordt het in de diepvries gestopt, voor een volgende keer. Pas als het echt kleine beetjes zijn, onvoldoende om er nog een maaltijd aan te hebben, dan wordt het aan de kippen gevoederd.
Met andere woorden, wij hebben hier bijna geen GFT-afval. Als we het niet zelf verorberen, dan doen de kippen het wel.

Toch leven we niet zo zuinig als onze ouders, die de oorlog en de honger hadden gekend... En onze kinderen leven wellicht weer wat "breder" dan wij doen. Met andere woorden, je erft gedeeltelijk de manier van leven, maar je leert het ook, in perioden zoals de oorlog, perioden die echt de mens verplichten zuinig en spaarzaam te leven.

Nu is het gelukkig al bijna 70 jaar geleden dat er nog oorlog was in onze regio, en het collectieve geheugen is dat gegeven dus stilaan vergeten. Ik ben er 66, en ik heb de oorlog nooit gekend... Dus zijn er nu veel meer mensen die de oorlog alleen nog kennen van uit de les geschiedenis, dan dat er anderen zijn. Voor mij was de oorlog nog iets dichterbij, wij hoorden onze ouders en hun vrienden regelmatig vertellen over de oorlog, en oudere mensen nog over de grote oorlog (14-18)... Van die eerste wereldoorlog zijn er wellicht gene meer over die er nog echt kunnen over vertellen...

En dat allemaal maakt dat het idee van leven in oorlogsomstandigheden, dat gegeven is volledig verdwenen... Mocht er nu oorlog komen, dan zou het wellicht veel erger zijn dan toen...
Veel erger, omdat de generatie van nu bijna totaal afhankelijk is geworden van allerlei technische en technologische snufjes, en veel minder dicht bij de natuur staat. Heel wat mensen hebben geen halve meter grond meer om zelf groenten op te kweken... En mochten ze het wel hebben, dan is de kennis er toe voor de meesten volkomen verdwenen.

Onze woningen hebben grote ramen, en dus ook grote gaten wanneer er ergens in de omgeving een bom valt. Onze verwarming is Centraal, en er zijn zelfs heel veel woning waar je geen kachel kunt plaatsen, omdat er zelfs geen schoorsteen meer is. (Hoe doet Sinterklaas dat in die huizen?)...

Ach, ik ga stoppen, laat ons hopen dat we het nooit meer mee maken... Ik denk dat we nu de langste periode zonder oorlog beleven van heel onze geschiedenis in Vlaanderen...

tot de volgende ?

Nog Klaas

Deze namiddag mag ik nogmaals Klaas zijn in de Academie te Zottegem... En zaterdag voor de laatste keer dit jaar nog eens, maar dan voor Okra.

Vanmorgen heb ik dus weer eens op mijn knieën gezeten.

Wellicht zie jij de samenhang niet meteen, geachte lezer, maar ik ben dus rugpatiënt met chronische rugpijn. Als ik Klaas moet (mag !) zijn, dan moet ik daarvoor heel goed mijn haar en mijn baard wassen, zodat alles er zo wit mogelijk uitziet. Haar wassen dat kan ik maar op twee manieren... Ofwel helemaal in bad gaan en mijn haar wassen terwijl ik aan het baden ben, ofwel, op mijn knieën voor het bad zitten en voorover leunen over het bad, om zo mijn haren te wassen met behulp van de douchekop...

Sinterklaas zijn is dus een oefening in nederigheid.
Ook een beetje van pijn, want dat voorover hangen in de badkuip is ook niet zonder pijn.
Maar ik doe het graag, dus heb ik het er voor over.
Mensen die geen chronische pijn hebben, zullen dit wellicht niet snappen, maar ik heb het reeds meerdere keren gezegd langs deze blog... Pijn is voor een stuk ook een keuze... Of je doet niets meer, en dat is op zich ook niet gezond, of je doet wel nog dingen, en je neemt de pijn er bij. Op dat moment begint pijn een keuzevak te worden... Voor welke activiteit heb ik het over om pijn te lijden?
(Ik heb altijd een basispijn, maar die tel ik niet mee, ik spreek over de soms heel fel snijdende pijn die optreedt bij activiteiten... Staan, wandelen, langdurig een zelfde houding aannemen... dat zijn allemaal dingen die de pijn heel snel heel hoog kunnen opdrijven. Zelfs in bed, tijdens mijn slaap lig ik -onbewust- steeds te draaien en te keren, om telkens een andere houding, een andere belasting te hebben op de rug...)
Dus selecteer ik de dingen die ik heel graag doe, en neem de pijn dan daar boven op.
Sinterklaas zijn hoort daar dus bij...

Ik heb ondertussen de pijn heel goed leren kennen. Dat maakt dat ik tamelijk precies mijn grenzen ken. Dat wil voor mij zeggen, dat ik tamelijk goed weet hoe hoog en hoelang ik de pijn mag laten opbouwen vooraleer ik moet stoppen. Als ik die grens overschrijd, dan loop ik dikke kans dat de pijn zich "vast zet", en ik dagen of zelfs weken in die hoge felle pijn blijf zitten.

Maar dat is dus mijn keus. Een bewuste keus waar ik perfect mee kan leven.

Ik heb al dikwijls op ons vader gedacht, die ons regelmatig voorhield: "Een kermis is een geseling waard", en als we de zaterdag eens wat laat weg waren geweest, dan riep hij ons de zondagmorgen heel vroeg op, om naar de vroegmis te gaan... De pijn is nu mijn vroegmis...

De foto hierboven is van vorig jaar, dit jaar heb ik een veel wittere baard, uit een spuitbusje... Een soortement witte haarlak, en dan mag ik, na het Klaas-zijn, nog eens boven het bad gaan hangen, om dat uit te wassen... Ook mijn wenkbrauwen zijn nu wit geschminkt.... Met die wenkbrauwen zie ik er meteen 20 jaar ouder uit !

Ik kan me niet wassen daar in de Academie, dus rij ik, "gewit" naar huis. Ik vraag me af welke reactie ik zou krijgen mocht ik eens een wegcontrole krijgen... Mag je eigenlijk wel geschminkt de weg op ? Enfin, ik ben niet onherkenbaar, alleen zie ik er heel wat ouder uit. En geef toe, de flikken kunnen niet iedere dag een Sint controleren hé...

Ik ga stoppen, me geestelijk voorbereiden (hm) op mijn zware taak...

tot de volgende ?

Hendrik Conscience

Portret van Hendrik Conscience (Photo credit: Wikipedia)

1st page De leeuw van Vlaenderen by Hendrik Conscience (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag vieren wij de tweehonderdste verjaardag van Hendrik Conscience (geboren 3 december 1812).

De man die zijn volk leerde lezen...
Wellicht kunnen we daar nog andere schrijvers bij noemen, maar het is en blijft een man die inderdaad er in slaagde heel veel mensen te doen lezen.
Zijn "De Leeuw van Vlaanderen" werd zelfs verfilmd.

Ik raad u aan om toch eens naar Wikipedia te gaan zien, en Hendrik Conscience op te zoeken. (Je kunt ook gewoon klikken op zijn "gekleurde" naam, dan kom je er meteen). Het is een figuur waar wij met zijn allen dank aan verschuldigd zijn. Hij gaf ons niet alleen de eerste volkse literatuur, maar hij lag ook mede aan de bewustwording van de Vlaming.

Kortom, het is een figuur die wat betekent in en voor Vlaanderen.

Ik heb menig boek van hem meer dan één keer gelezen, en ben de trotse bezitter van enkele heel oude exemplaren van zijn werken.

Het zou goed zijn voor iedereen, om die oude boekwerken weer eens ter hand te nemen, niet in een moderne vorm, maar in de oorspronkelijke tekst.
Je zou vast stellen dat men toentertijd heel wat minder gehaast was. Men kon een hele wijle stilstaan bij de omschrijving van het landschap of de maliënkolder van een der Heren... Natuurlijk zou je daar ook meteen vaststellen hoe ons Vlaemsch nu heel anders geschreven wordt dan toen. Met andere woorden, je zou het leven van een taal vaststellen inzake spelling maar ook inzake gebruiken.

Ik was en ben een boekenwurm, ik heb boeken verslonden met duizenden... En waar men indertijd de kinderen geen oude boeken liet lezen, want anders zouden ze te veel taalfouten schrijven, mocht ik thuis wel deze boeken lezen, en het heeft me nooit gehinderd. In tegendeel, ik werd niet alleen een boekenwurm, maar ook een taalfanaat.

Ik hou van mijn Vlaams, ik hou van de dialecten, ik hou ook van andere talen, in zo ver ik ze min of meer machtig ben.
Ik  zoek soms ook op hoe de talen ontstaan zijn  (je moet eens neuzen op de zeer omvangrijke website www.wjsn.nl !), en lees zelfs soms boeken in archaïsch Nederlands, zoals het Groote Cruydtboeck van Rembertus Dodoens...

Ach, ik ben bang dat ik mezelf weer ga herhalen als ik over mijn liefde voor taal begin... Dus ga ik er niet (nog eens) over uit wijden...

Vandaag las ik weer een interessant feitje...

De Federale Politie van België lijdt onder de besparingen !
De heren hebben een chronisch gebrek aan WC-papier.
Geef toe, dat is een ambetant iets. Nog een beetje en de heren moeten hun derrière af kuisen met oude Proces Verbalen...
Ze hebben ook gebrek aan stylo's en stiften. (Dat lijkt beter nieuws, misschien schrijven ze dan wat minder...
Maar het ergste van al ::::

Ze hebben een tekort aan Thermische onderbroeken.

djudedju.


tot de volgende ?