waterzonnetje ?

Ze hadden ons zon belooft... en het doet niets dan zachtjes regenen van uit een grauwe grijze hemel...
Ik moet echt stoppen met het schrijven over het weer, het trekt op niets, en dat straalt wellicht af op mijn blog.

Bovendien, weer of geen weer, ik ben een tevreden man. We hebben gezellig getafeld gisteren, en nadien nog wat na gekeuveld.

En vannacht heb ik geslapen lijk een varkentje - zegt Anny, want zij zou niet hebben geslapen.
En toch voel ik me nog helemaal niet fit, niet uitgeslapen. We zijn zo net terug van de rommelmarkt, en ik moet zeggen, ik was blij dat we weer buiten waren, ik verrek van de pijn. Dat weer! zegt Anny, dat feest, denk ik.

Nu ja, dat gaat ook wel weer voorbij. Vandaag en heel de week een beetje de broeksriem aanhalen, zo'n eetfestijn is helemaal niet goed voor de lijn. (En ik heb al zo'n volle lijn)

De voorbije week was in ieder geval een dure week! En ik denk daarvoor niet eens op die resataurantkosten... Nee, we hebben een nieuw wasmachine én een nieuw elektrisch fornuis moeten aankopen... Vanmiddag verbrandde ik mijn mond aan mijn soep. 3 Ik ken dat nieuw vuur nog niet" zei Anny, "het gaat veel sneller dan vroeger". Ik vraag me af hoe ik straks mijn kleren uit die nieuwe wasmachine zie komen... Ook te warm ?

Om het eens anders te stellen, de voorbije week hebben we de economie gestimuleerd.  Jammer dat dat zo veel kost.

Wij behoren nu al meer dan een jaar tot het gild der gepensioneerden. En al die geruchten over de economie maken een mens, zeker een gepensioneerde, bang. Nu, het voortdurend praten over de loonindex maakt wellicht ook de werknemers bang !

Bij het kijken naar de TV, naar de Europese betoging, gaf ik inwendig de Franstalige dame een beetje gelijk, die zei dat ze moesten investeren in de economie: ze hebben wel geld voor de banken, dan moeten ze het ook hebben voor de economie. Het is natuurlijk zo simpel niet, maar die steun aan de banken, en vooral de manier waarop, de bezoldigingen van de kopstukken van die banken en van heel wat multinationals, dat stuit de massa tegen de borst.
Ik vind het héél gek dat je nooit hoort praten over de verloning van voetballers en trainers... Alleen als er eentje de laan uitgezwierd wordt met een schandalig grote opstappremie (opzeg en premie), dan hoor je wat gemor.

Men zou het minumumloon, het minimuminkomen moeten optrekken, en de maximum lonen moet aftoppen. Ik geloof ook niet in een volkomen gelijke bezoldiging voor allen, maar het verschil moet menselijk blijven.

Soms zit ik te dromen... Als je weer eens hoort van zo'n schandalig hoog loon... Zou die man 's nachts op staan om zijn geld te kunnen uitgeven? Je kunt toch maar leven. De een mag gerust wat meer hebben dan de ander, maar het moet logisch en aanvaardbaar blijven, zowel voor de laagste als voor de hoogste inkomens !

Ik ga stoppen, want daar over praten is al net zo erg, als praten over het weer... Het blijft ook daar regenen !

tot de volgende ?

45

Vue du canal à Rozenhoedkaai (Photo credit: Wikipedia)

't Is zo ver, vandaag, even na 10 uur zijn Anny en ik precies 45 jaar getrouwd.
Straks komen de kinderen en kleinkinderen en dan gaan we samen eens lekker eten...

45 jaar geleden was dit wel even anders. 's Morgens vroeg opstaan, netjes het bad in, scheren, tandenpoetsen, haar kammen en föhnen, haar dat daags voordien netjes was kortgeknipt... en in die tijd was kort ook nog werkelijk kort.
Proper vers ondergoed aan, en dan het nieuwe flink gesteven hemd aantrekken. De manchetten omplooien en er de mooie knoppen in zetten, de weerbarstige knoopjes (dat stijfsel hé) dichtknopen, ook het bovenste en dan de nieuwe broek van het nieuwe kostuum aan trekken. Kousen aan (ook al nieuw) de nieuwe gladde schoenen aantrekken, die vervloekte plastron aantrekken, drie keer een mooie knoop proberen te maken en dan om moeder roepen om dat te doen.

Dan verveeld en zenuwachtig rondlopen tot iedereen klaar is, en we met de wagen naar Loppem kunnen rijden. In het nette pak, met in de borstzak een net zakdoekje dat even boven komt piepen.

Daar gekomen, aanbellen aan de deur van de geliefde. Drie keer, omwille van de fotograaf.
En dan binnengaan, wachten op je bruid, die in een wolk van wit de trappen afkomt (drie keer voor de foto) het bruidsboeket geven. Een glaasje schuimwijn in de nette voorplaats, druk gebabbel waar je niets van hoort, want je hebt alleen oog voor die witte wolk naast je...

Dan de taxi in voor de ampele 500 meter naar het gemeentehuis... Eindelijk officieel getrouwd, eindelijk je eigen baas, zelf een gezin vormen... Nadien de kerkdienst en bij het buitengaan gestropt worden door de misdienaars, met een grote rode koord. Ze lieten je pas door nadat je hen wat drinkgeld had gegeven. Daartoe had moeder in al de zakken geld gestopt, dit voor de schaal dat voor de offerande, dat voor de misdienaars... Braaf mens, dacht aan alles.

Dan naar de feestzaal... In de namiddag nog eens op stap met de fotograaf, mooie foto's nemen in het historische Brugge...

Ach, die mooiste dag van je leven was zo vlug voorbij, en het "vrije" leven begon.
De vrijheid dat is vooral verantwoordelijkheid.
We hadden bijna niets, en al wat we nu hebben, hebben we samen gespaard en samen opgebouwd.
Ik denk dat dit de ideale formule is, dat samen hutje bij mudje bijeensparen, samen alles opbouwen...
Dat is een sterke lijm.
een lijm die al vijfenveertig jaar dient, en hopelijk nog veel langer.

Vandaag dus een Vermeil bruiloft... Het wadde ? Vermeil?
Ik heb het opgezocht: in vuur verguld zilver.
Er moeten dus meerdere manieren zijn om te vergulden, maar 45 jaar doet het heel goed.

tot de volgende ?

pimpelende koolmezen

Nederlands: Roofvogel Materiaal: lindehout Behandeling: lijnolie en bijenwas Afmeting: 69x45x7 cm Achtergrondinformatie: roofvogels zijn enorm fascinerende dieren. Sommigen snijden romp en vleugels apart en verlijmen deze, maar deze is uit 1 stuk gehaald. (Photo credit: Wikipedia)

Ik schreef al eerder over de vele mezen die komen fourageren in mijnen hof...
Nu is het raadsel opgelost.
het blijkt dat kool- en pimpelmezen massaal aan het migreren zijn, omdat er bijna geen zaden en noten te vinden zijn in de natuur, gevolg van het bar slechte voorjaar !
Dus, beminde parochianen, doe allemaal een beetje moeite, en voeder de beestjes, al wat je voederen kunt.
Je kunt natuurlijk van die mezenbollen kopen, maar ik gaf je reeds eerder in deze blog een beterkope oplossing. Je smelt wat frituurvet, zo dat het net vloeibaar is, en je gooit er vogelzaad en pindanootjes in. Je laat het boeltje stollen in oude plastic-schaaltjes (het mogen gerust ook porseleinen schaaltjes zijn, indien je heel bijzonder hoogstaande mezen hebt in je tuin...)

Maar laat ons in hemelsnaam de mezen helpen door deze kwade periode ! Er zijn al zo bitter weinig vogels meer over ! Je krijgt nu de kans er een hele hoop te redden. Doen !

Nog niet zo lang geleden was ik in gesprek met onze Bart bezig over het feit dat er de laatste jaren zo veel vogelsoorten verdwenen of bijna verdwenen zijn uit onze streek. We spraken over de leeuwerik, de groenvink en het kwikstaartje... Ook de geelgors passeerde de revue... Misschien zie en hoor je deze nu nog wel in de streek waar jij woont, draag er dan zorg van, want ze zijn aan het verdwijnen !

En het zijn heus niet alleen vogelsoorten die verdwijnen, minder opvallend is dat ook planten verdwijnen, dat ook zoogdieren verdwijnen (de inlandse hamster kwam onlangs op die trieste manier in de kijker)... Ik schreef het reeds eerder, heel wat geleerden zijn er van overtuigd dat de aarde weer in een periode zit van het "Grote Uitsterven"... Dat is reeds eerder gebeurd, denk maar aan de dinosaurus !

Ik weet niet of we de boel kunnen redden met het hangen van mezenbollen en het opbouwen van een beestentoren in de tuin, maar niets doen helpt zeker niet !

Misschien een klein voorstel... Als je graag een nette tuin hebt, en zorgvuldig alle bladeren bijeenharkt om je gazonnetje net te houden, leg die bladeren dan aub ergens in een verloren hoek op een hoop, leg er enkele takken op om de boel bijeen te houden. U biedt woonst aan massa's dieren, die dank zij die bladeren de winter door komen. Vooral insecten, maar misschien, met wat geluk ook een egel...
Dat zijn dingen die je niets kosten, en die heel wat leven kunnen redden.

Ik hou niet van Kris Duchaussois (of hoe schrijf je die naam?), maar zijn wekelijkse voorstellen om van je tuin een klein onderdeel te maken van een groot reservaat, zijn correct en verdienen navolging.

De natuur schreeuwt om hulp !

Natuurlijk ben ik ook bekommerd om de belaagde neushoorn en de reuzenpanda, maar ik vind de dieren om me heen nog veel belangrijker, want zij zijn echt een stuk van ons leven, van ons milieu !

Ik weet dat ik tegen zere schenen ga stampen, maar ik denk dat we ook iets moeten proberen te doen aan de scheefgroei binnen onze natuur. Onze natuur is dermate ontwricht, dat er geen sprake meer is van een natuurlijk evenwicht. En de laatste jaren zien wij een veel te grote aangroei van de rovers. Ik denk hierbij vooral aan kraaien, roeken, eksters, ratten en vossen. Deze dieren doden andere dieren om te leven. In een natuur waar de prooidieren al sterk onder druk staan door een ontwricht milieu, door sproeistoffen, fijn stof, scheikundige vervuiling, moeten we kijken dat de roofdieren niet op hun beurt evolueren tot een plaag, en de teloorgang van de natuur versnellen.

Ik vind een kraai een prachtige en heel slimme vogel, maar geen enkel soort mag eigenlijk de overhand nemen.
Het natuurlijke evenwicht is er niet meer. Gewoon omdat er te weinig natuur is, en te veel vergiften.
Als we nog iets willen behouden moeten we op diverse manieren ingrijpen.
Een deel van de dieren lukt er in zich aan te passen aan de nieuwe door de mens gecreëerde wereld. Denk aan de merel die van schuwe woudvogel is geëvolueerd tot stadsvogel. Dit is een voorbeeld van een onschuldige soort, maar er zijn andere. De ratten zijn de mens gevolgd, de vossen doen dit nu ook. Ook kraaiachtigen en in sommige regio de spreeuwen en/of de meeuwen.

Maar grotendeels zijn dit eigenlijk rovers.
Dit betekent dat deze dieren op die manier een voorsprong aan het uitbouwen zijn, en deze voorsprong zienderogen aan het vergroten zijn, ten opzichte van de rest van de natuur, die zich niet aanpast aan de verstedelijking van de natuur.

Vlaanderen heeft door zijn stedebouwkundig beleid eerder het uiterlijk gekregen van één groot stadsgewest dan wel van steden in  vlekken tussen een massale natuur in.

Onze natuur wordt daardoor schever getrokken dan ooit.

Misschien kent iemand een betere manier dan ik, maar het lijkt me duidelijk dat we corrigerend moeten optreden willen we nog iets overhouden !

Maar laten we maar beginnen in ons eigen tuintje, voeder de vogels !

tot de volgende ?

grijs

Nederlands: dit is een nest waar in 3 verschilende kleuren voor komen: zwart wit, rood wit en lilack wit (lijkt grijs maar is echt licht paars) (Photo credit: Wikipedia)

De wereld lijdt aan een chronisch gebrek aan kleur.
De herfst wordt door velen geroemd om de kleurrijke herfstbladeren, maar buiten mijn linde staan hier geen bomen in de nabijheid, en een linde verkleurt wat gelig, en dat is al. (Wel in een andere tint dan die vervelende maïs)

De herfst en de winter zijn voor mij trieste periodes in het leven. Het enige waar ik wat plezier in heb, zijn de vogeltjes die nu vlak voor het raam komen fourageren op de voedertafel.  De rest lijkt wel allemaal dood en vergaan. Ik voor het eerst zelfs enkel planten, die in het begin van hun loopbaan wat vorstgevoelig zijn, in een vliesdoek gehuld, en nu staan er niet alleen schijnbaar dode of stervende planten in de tuin, maar ook nog eens spoken in nationale klederdracht...

Buiten die vermaledijde geelbruine maïs staan de velden er naakt en triestig bij, nat en grauw.

De mens volgt die tendens.
In de zomer zie je mensjes in felle kleuren rondlopen en vooral rondfietsen. Nu, in de herfst en wintermaanden dragen de meesten zwart, grijs of hooguit wat doods bruin... Zelfs de wielerterroristen verbergen hun kleurige outfit onder zwarte regenvestjes.

Soms heb ik lust om hier ergens een heel kleurig iets, pardoes in de natuur te planten. Een groot voorwerp in briljante kleuren die vloeken met al dat grijs en grauw. De verkiezingen in ons land zijn wat te vroeg gekomen ! Ze zouden dat de facto moeten doen in de somberste tijd van het jaar, de zes donkere weken, drie weken voor en drie weken na 21 december... Op die manier zouden de grauwe velden toch nog wat kleur hebben, weliswaar van lelijke onderwerpen, maar toch kleur.

Ik troost me in de aanwezigheid van mijn parkiet (knalgeel met rood) en mijn kanarievogel (geel)... Zij brengen niet alleen leven en lawaai, ze brengen ook beweging en kleur.  Buiten vrolijken de mezen en het roodborstje de boel wat op.

Ik smacht naar kleur
Zeg mij waar de bloemen zijn, waar zijn ze gebleven?
(is dat geen liedjestekst?)


Ach, ik zit te zagen. Kijk, hier op mijn scherm kan ik kleur toveren, zoveel ik wil. Ik kan screensavers laten draaien met heerlijke kleurige foto's van bloeiende velden. En zelfs het tekstblad waarop ik mijn blog aan het typen ben, is heerlijk wit met enkele kleuraccenten die me wijzen op schrijffouten (je zou voor je plezier een fautje schreiven om wat helrood te zien opflitsen.

Heel wat van die rode lijntjes negeer ik, omdat ik vind dat ik geen Nederlands moet schrijven, dat Vlaams ook heel goed en heel juist is.  Waarom zou ik mijn moedertaal moeten verloochenen ? De taal waar we mee opgegroeid zijn, die we spreken, die we kennen zonder er bij na te denken.
Bij mij mogen er blaffeturen (vensterluiken) aan de muur hangen, en kan ik spreken over zeeratjes in plaats van over cavia's... De meeste van die woorden vind je toch terug in de dikke van Dale... Dat er dan bij staat  (zuid nederlands) dat is voor mij geen reden om ze niet te gebruiken, in tegendeel. Ik ben hier in Vlaanderen. Ik zou het dan ook logischer vinden dat men daar niet Zuid nederlands zou bij zetten, maar Vlaams. Voor de rest geen opmerkingen over dat treffelijke boekwerk.

Bij mij mag de coureur nog een tuimelperte maken en op zijn kop stuiken... Dat doet echt niet meer pijn dan vallen en op zijn hoofd terecht komen.

En weet je... dat brengt kleur in de taal...
kleur...
hmmmmmmmmmmmmmmm !

tot de volgende ? (op de foto: mooie zeeratjes !)

onbewoonbaar verklaard

Velzeke - Paddestraat - Monument Ronde van Vlaanderen met die winnaars van die keren dat de Ronde over de Paddestraat reed. In vb. 1988 was dat niet het geval wegens werken. (Photo credit: Wikipedia)

Lap!, 't is van dat !
Een van mijn huizen is onbewoonbaar verklaard.
... door mijn vrouw.
Ik ga straks de ladder uithalen en tegen onze muur zetten, om het huis te verwijderen, en te vervangen door een nieuwe woonst voor de pimpelmees of de koolmees of overijverige ringmussen.

Ik denk dat het huisje er al een jaar of tien hing, maar nu lag er een stuk van het dak op onze oprit. Zo kunnen die beestjes niet meer leven, vindt ons Anny, dus moet er een nieuw exemplaar gehangen worden. Dat maakt dat ik dan maar één reservewoning zal hebben in onze garage.
Volgend jaar in de school in Velzeke, tijdens de rommelmarkt, maar eens binnenspringen en er weer een paar in reserve mee brengen, want de andere die er nog hangen zijn ook al meer dan tien jaar blootgesteld aan weer en wind.

In de tuin staat de voedertafel weer, en is er nu al voortdurend bezoek van vogels van allerlei pluimage. Pimpelmezen, staartmezen, koolmezen, ringmussen, heggemussen, merels, turkse tortels, vinken, tuinfluiter-achtige beestjes (ken jij die uit elkaar ? Ik niet) en natuurlijk ook het roodborstje.

Eigenlijk waren we nog niet van plan om er al mee te beginnen, maar voor ons raam, naast de plaats waar de voedertafel staat, staat een mooie grote rozenstruik, en die zat vol vogeltjes die naar binnen keken, zo met een air van: "Zal 't nog lang duren voor er gedekt wordt ?"...
Wij kunnen daar niet goed tegen, en dus dekten wij de tafel maar.
Anny heeft frietvet gesmolten, er een massa vogelzaad doorheen geroerd, die massa, zodra het niet meer te warm was, in plastic-potjes gegoten, laten opstijven, en buiten gezet, op de voeder tafel. De eersten die kwamen waren de mezen ! Eerst de koolmezen (er zitten er enkele bij met een wit plekje in de nek !) dan de pimpelmezen, op de voet gevolgd door een groep staartmezen. Staartmezen komen altijd in groep. Eigenlijk is het een piepklein vogeltje, met een enorme staart.

Recht voor de voedertafel buiten, zit binnen onze kanarie. Die voelde zich wat aangeslagen door al dat gedoe voor zijn kooi. Hij wipte heen en weer, en zat soms te schelden tegen al die vreemdelingen. Hij is geel met zwarte ogen, en deze uitrusting maakt hem tot een ultra-rechtse binnen de vogelwereld... Dus ageert hij tegen het vreemde gespuis. Niets menselijk is hem vreemd...

Maar ook bij die asielzoekende vogels zijn er agressieve beestjes ! Nu en dan komt er eentje tegen de ruit aan fladderen, heel uitdagend naar de kanarie scheldend.

De kanarie bekijkt hem dan hautain.
Maar niet altijd...
Laatst was er een valkje, die eerst op de afsluiting zat, tussen onze buur en mijn tuin,  en die dan plots een regelrechte aanval deed op de kanarie. De ruit noch de tralies had hij gezien, het brokje vlees wel. Die keer zat onze kanarie wel een uur stil, zo ver mogelijk van het raam.

Wij waren verstomd door het lef van dat kleine valkje. Zo dicht bij ons, en als hij de kanarie zag zitten, dan zag hij ons ook.

Nu en dan krijg je een quasi zekerheid dat vogels soms de ruiten niet zien. Dan kwakt er soms eentje hard tegen het raam aan. En heel af en toe liggen ze dan voor pampus op de grond, voor het raam.

Mijn tuin, met de dichte begroeiing is een asiel voor vogels in de winter. Ieder jaar hebben we hier slimme winterkoninkjes zitten, die uitgedokterd hebben dat je hier warme pootjes kunt hebben ! Aan mijn achterdeur en aan mijn voordeur heb ik een licht met een zuinige spaarlamp, die automatisch gaat branden zodra het donker wordt. Die lampen zijn in de loop der jaren netjes gecamoufleerd door er om heen slingerende klimplanten, en dus gaat ons winterkoninkje 's avonds slapen op de lamp, met warme voetjes.

Als er iemand komt na het vallen van het duister vliegt hij verontwaardigd op, en gaat enkele takken hoger zitten wachten tot de ambetanteriken weg zijn.

Volgend jaar ga ik eens proberen een insectentoren op te zetten in mijn tuin... Op die manier kunnen we nuttige insecten naar de tuin lokken. Wie interesse heeft moet maar eens kijken op www.mier.be , daar vind je onder beestentoren een heel mooi ontwerp, en ook de uitleg.
We hebben veel te weinig vlinders, pimpampullekes en aardige hommels in onze tuinen !

tot de volgende ?

Chrome

Zonet gelezen: Google Chrome is in een jaar 26 % sneller...
... en ik heb dat niet gemerkt.
Ik heb een tamelijk recente PC, en dat werkt behoorlijk snel, en mijn Chrome webbrowser werkt ook snel. Ik heb wel gemerkt dat het sneller gaat dan met Firefox, wat nochtans ook geen slechte browser heet te zijn.

Ik moet zeggen, ik ben nogal een fan van Google. Natuurlijk zijn er ook nadelen aan, maar voor wat ik wil doen en doe, lijkt me dat allemaal niet van zoveel belang. Ik ben tevreden met wat ik heb. Dat er publicitaire boodschappen staan aan de zijkant, daar heb ik echt geen last van. Ik moet eerlijk zeggen dat ik die niet eens bewust zie. Ik bekijk die dingen nooit. Dus kunnen ze me ook moeilijk hinderen. Het schijnt dat je die reclame zelfs op een of andere manier zoudt kunnen verbergen, maar vermits ik ze toch niet bekijk...

Ik heb het al gezegd, er is ook in de computerwereld, geen enkel ideaal systeem. Je moet voor jezelf uitmaken wat voor jou het beste is. Ik, voor mij, hou van de dingen die gratis ter beschikking staan, en goed zijn. Je kunt uiteraard ook mindere programma's vinden bij die gratis dingen, maar vergis je niet, ook bij de betalende programma's zitten er veel waar er ambetantigheden in zitten !

Betalen is helemaal geen waarborg op kwaliteit, het omgekeerde ook niet. Het is dus precies zoals ik stel: je moet zoeken naar het systeem dat voor u voldoet. En, het moet mij van het hart, als je moet gaan zoeken bij dure koopprogramma's, dan wordt het opbouwen van een systeem die voor jezelf voldoet, een dure zaak. Met mijn gratis systemen, kan ik in alle rust sorteren, en hersorteren... Het kost me niets buiten wat tijd voor installatie en weer wegdoen.

Ik heb een voor mijn doen volmaakt systeem, maar het kan best zijn dat het voor jou helemaal niet voldoet...

Wat die snelheid betreft, die doet er inderdaad iets toe! Onlangs zat ik eens te werken op een oude computer, en ik ergerde me blauw en zwart op het feit dat ik telkens met wachttijden zat tussen verschillende acties.

Een computer heeft mede als bedoeling dat je snel kunt werken, en als je dan telkens moet wachten op de machine, dan is dat verschrikkelijk vervelend. Zeker als je dat niet gewoon bent.

Ik krijg nogal veel mailtjes, veelal met heel mooie PPS - voorstellingen, en sommigen zijn dan in een bestand die slechts heel langzaam werkt... Geef toe, dan zit je je op te jagen. Idioot eigenlijk, want eigenlijk is zo'n pps-je gewoon een ding die bedoeld is om leuk te zijn, om je te plezieren... en je zit je op te jagen omdat je even moet wachten op de pret.

Soms zal die vertraging liggen aan het feit dat ik dat pps-je krijg van een PC die werkt met een ander Operating System dan het mijne, en moet de mijne het programma "vertalen" naar zijn systeem. Ik hoor dat dit ook het geval is met zaken die ik doorstuur naar anderen.
Daaruit blijkt eens te meer dat geen enkel systeem volmaakt is.

We zouden dat niet hebben, als we allemaal met hetzelfde systeem werkten, maar het feit dat er verschillende systemen bestaan, is een waarborg op snelle verbeteringen. De concurrentie dwingt de makers om steeds beter te zijn.

Dat ik een buitenbeentje ben, met mijn Linux, is dus eigenlijk goed voor uw systeem ook..

tot de volgende ?

Oh Happy Day

Coat of arms of Leers (Nord, France) drawn by User:Manassas for Blazon Project of French-speaking Wikipedia, with Inkscape. Source: http://www.gaso.fr/ - Blazon: unspecified (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen zijn we al heel vroeg weg gereden naar Auchan te Leers in Frankrijk. Nog vlug wat boodschappen doen, onder meer voor zaterdag.
Zaterdag zijn we immers 45 jaar gehuwd, en gaan we met de kinderen eens gezellig bijeen komen en dan samen gaan eten.
Dus hebben we nog een en ander bijgehaald om er een feestelijk dagje van te maken.
Ik kan er nog steeds niet over... 45 jaar ! Laatst zat ik nog te denken aan onze Bart en ons Veerle, dat ze nu ook al de veertig voorbij waren, en dan dacht ik aan een oude collega, die toen hij veertig werd, een heel jaar lang zat te kankeren dat hij nu oud was... Voor hem was die veertig jaar een magisch getal, het keerpunt tussen jong en oud. (Ik wou dat ik weer veertig was !)

Maar hoe dan ook, mijn kinderen zijn het kind zijn al heel lang voorbij... Het zijn nu ook volwassen mensen, gedegen burgers... Ergens krijg ik dat niet goed in mijn eigen binnenste, voor mij zijn het nog steeds mijn kinderen... En ik betrap mezelf er op dat ik soms denk aan hen op een betuttelende manier. Precies zoals lang geleden.

45 jaar... Het is voorbij gevlogen. Het lijkt net gisteren, en toch zijn daar de kleinkinderen, allemaal midden in hun puberteit, allemaal met hun eigenheden, die je als volwassene maar moet zien er bij te nemen. Wij voeden de kinderen op, maar eens in hun puberteit, voeden zij ons op hun beurt op... Ze plooien ons door middel van veel botsingen en confrontaties naar hun wereld, en wij proberen wanhopig er nog zoveel mogelijk van onze wereld in te stoppen.

Als ik dat nu bekijk, is het goed verdeeld. Ze zijn nog steeds mijn kinderen, maar ze hebben hun eigen manier van denken van zijn... En met de kleinkinderen zal dat ook wel loslopen, alleen zal de sprong voor ons, grootouders wellicht nog iets groter zijn dan met onze eigen kinderen, en aan onze ouderdom, dan spring je al wat moeizamer.

Maar alles komt op zijn pootjes terecht.
Ik denk dat kinderen allemaal drie benen hebben...
Iets met drie poten kan altijd staan, ook al is het zo scheef als iets.
Maar misschien zien wij dat als scheef, omdat wij vanuit ons standpunt de wereld bekijken... En volgens ons vader was dat bij mij, in mijn puberteit wel héél scheef...

Ik heb het gevoel dat ik nu, na al die jaren, het aan mezelf verplicht ben, om eens achteruit te kijken... Mijn levensverhaal te overlopen... Maar ik zei het al eerder, het lukt me niet, omdat ik steeds weer de neiging heb om te denken: "Had ik dat dan niet gedaan, waar zou ik nu staan?"

Ik weet niet waarom, maar het lijkt me altijd alsof ik ook heel anders had kunnen leven, dat ik dan ook een heel ander iemand zou zijn, in een heel andere wereld. Had de kans om voor Oudenaarde te kiezen enkele maanden later gekomen, dan was ik hier wellicht nooit beland... Dan zat ik misschien in Roeselare... En hoe zou mijn leven dan verlopen zijn?

Telkens en telkens opnieuw moet je in je leven keuzes maken, en je weet niet welke kansen er zouden komen als je die keuze niet maakt, of dat er misschien helemaal geen kansen meer zouden gekomen zijn... Misschien is er een moment in je leven dat je, zonder dat je het weet, zonder dat je het zien kunt, de deur naar andere kansen sluit.

Ach, ik heb mijn keuzes gemaakt, en ik kan niets herdoen, en het is al bij al goed geweest.
Weet je, eigenlijk moet je je vooral niet te veel zorgen maken, stippel je leven uit naar best vermogen, en denk niet dat je verkeerd bent... Je bent wellicht nooit verkeerd, je leeft, wat je ook kiest, je eigen leven...

Ik wens iedereen een goed leven toe, maar het leven is als een mooie roos, prachtig, geurig, maar er zitten doornen aan.

tot de volgende ?