School

English: Friedrich Fröbel (Frederick Froebel), head-and-shoulders portrait, facing front. MEDIUM: 1 print : lithograph. CREATED/PUBLISHED: Syracuse, N.Y. : C.W. Bardeen, Publisher, c1897. (Photo credit: Wikipedia)

Als ik eens kijk en luister naar mijn kleinkinderen, dan is de school heel erg veranderd...
Vorig schooljaar mocht ik van nabij kennis maken met het kleuteronderwijs, en ook daar is een en ander veranderd...
Je hoort me niet zeggen beter of slechter, dat moet de tijd uitwijzen.

Wij gingen nog naar de Fröbel (Froebel?) met eu - klank. Nu is het dus de peuter- en de kleuterklas. En daar is een hemelsbreed verschil.
Wij werden in dat verre verleden vooral getraind op gehoorzaamheid, onderdanigheid, stilzitten, armen over kruis, en soms zelfs met het wijsvingertje voor de mond.
We knipten, kleefden, kleurden en we leerden gedichtjes en liedjes.
Nu is het onderdeel van de training tot onderdanigheid, tot stilzitten, tot zwijgen er niet echt meer bij. Wij zaten heel overzichtelijk op schoolbankjes, netjes in drie rijen, met wel 30 kleine kleuters bijeen, allemaal met een stofjas en allemaal netjes gezeten met de armen over kruis.

Nu zijn die kleuters een heerlijke bende kinderen, die weliswaar aan bepaalde orde moeten voldoen, maar die toch in de eerste plaats kind mogen zijn, geen mini-soldaten.

Als ze ouder zijn, en naar de "grote" school gaan, dan is daar ook een en ander veranderd. Ook daar veelal niet meer op banken op twee of drie rijen, maar aan tafels, met stoelen, veelal in een halve kring, en ook de inrichting is helemaal veranderd. Niet meer die afbeeldingen van uit de Vaderlandsche geschiedenis en  uit de bijbel, maar moderne posters, en door de kinderen zelf verzamelde documentatie en dergelijke meer.
Wat dat betreft heb ik het gevoel dat ik veel te vroeg ben geboren... Het lijkt nu heel wat leuker...
Maar één ding mis ik...
Mocht ik opgevoed zijn in een van die "moderne" klassen, dan zou ik wellicht veel minder liefde hebben voor Geschiedenis en voor Taal...

Ik hoor geen gedichten meer, ik hoor geen literatuurgeschiedenis meer, ik hoor geen boeiende uitleg meer over geschiedenis...

De zaken worden nu helemaal anders benaderd. Ik ga niet zeggen dat het beter of slechter is, maar ik voor mij, ik denk dat op de huidige manier, niet die vonk zou zijn overgeslagen. Ik denk niet dat ik zo sterk zou begeesterd zijn door taal en geschiedenis...

Maar wellicht is daar ook minder behoefte aan... In de tijd van Internet en moderne media, heeft men steeds meer de neiging om alles te ver-engelsen, en als je de tweets leest van mijn kleinkinderen, dan moet ik ze soms twee drie keer lezen om ze te begrijpen, zo zeer is hun taal verhaspeld en ingekort in allerlei absurde afkortingen. Die afkortingen zijn ook veel meer gericht naar de spreektaal. Als ik de West-Vlaamse tweets lees van mijn neefjes, dan schrijven zij in een andere Twitter-taal dan de Oost-Vlaamse tweets van mijn eigen kleinkinderen.
Taal krijgt blijkbaar een nieuwe invulling, gedicteerd door de moderne toestellen en de ver-engels-ing van de taal.

Ik heb er niets tegen dat vreemde woorden in onze taal indringen, dat heeft al altijd bestaan, maar ik ben doodongelukkig als ik taal zie verhaspelen in van die absurde afkortingen.

Het ergste vind ik dat we regelmatig moeten lezen dat de kennis van de eigen taal achteruit gaat. Ik erger me blauw en zwart als ik eens een krant of een tijdschrift ter hand neem, en daar erge taalfouten lees. Onlangs in een wetenschappelijk (!!!) tijdschrift, hakten ze met de bijtel... Als ik zoiets lees, dan vloek ik...

Niet dat ik het niet kan aanvaarden dat mensen fouten schrijven, maar omdat men dat doet in dagbladen en tijdschriften, waar men naast het brengen van nieuws en artikels ook nog een opvoedende taak heeft.  Daar moest men op zijn minst de automatische corrector aanzetten, plus een menselijke ! Want dat automatische onding zal niet reageren op "bijtel", omdat dit juist kan zijn, als vervoeging van het woord bijtellen... Met andere woorden, die automatische corrector kijkt alleen naar het woord, niet naar de context...

Maar ja, een menselijke corrector kost geld...
En veeleer dan de kost telt men de winst...

Weet je, ik vraag me af... Zouden op zijn minst de schoolboeken deftig gecorrigeerd zijn?

en ik... ik hou van mijn taal... Dank zij mijn opvoeding thuis en op school. Van mijn geschiedenis omdat ook dat mij werd ingegoten op school en thuis... En vooral omdat ik enkele heel goede leerkrachten heb mogen kennen, die hun vak niet zo maar opdreunden voor de onverschillige leerlingen, maar dat brachten met liefde en geduld en veel uitleg...

... en wellicht zitten er ook nu nog wel enkele van die leerkrachten...  En wellicht zitten er ook nu nog jonge mensen die verslingerd worden op hun taal, hun geschiedenis of op een van die andere vakken die van schoolkinderen mensen maken...

tot de volgende ?

Hoog bezoek

Green Peafowl Pavo muticus (Photo credit: Wikipedia)

Nu en dan krijgen we hier hoog bezoek, meest in onze voortuin, heel soms ook in de tuin achter ons huis, en heel dikwijls controleren ze het gebouw van de elektriciteitsmaatschappij, daar vlak achter... Ook al is het weekdag, ook al zijn ze niet in hun beste pak, toch dragen ze allen steeds, heel  ijdel, hun kroontje op het hoofd.

Ze komen van bij een van de buren. Die heeft meerdere koninklijke families in zijn bezit. En soms komen ze met zes, zeven of nog meer, koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen op bezoek bij de buren.

Gekroonde hoofden die neerbuigend kijken naar de kippen die braafjes in hun hok blijven zitten, maar ja, dat zijn maar leden van het plebs, die alleen een kam dragen als versiering, en die nog niet eens weten te gebruiken om piekfijn voor de dag te komen.

Meestal komt een koningin hier op bezoek, met drie prinselijke kinderen. Het is nog moeilijk te zien aan die leeftijd, maar ik denk dat het één prins is en twee prinsesjes... Dat denk ik omdat de vermoede prins een diepblauwe hals heeft, en de anderen net als hunne koninklijke moeder een groene... Het zou echter ook kunnen wijzen op een scheve sprong in een ver verleden, toen een van hun voorvaderen een huwelijk aanging met een groene in plaats van de nobele blauwe...

Nu vliegen ze heel elegant, maar in de zomer draagt de koning zijn ambtsgewaad met lange sleep, en dan is het vliegen heel wat zwaarder, maar och zo imposant !

Pauwen !
Heb jij ook dat gevoel van ontzag voor die vogels?
De pauw is een groot beest om zo elegant te kunnen vliegen, zeker als de man zijn lange staart draagt, maar het is een imposant gebeuren !

Toen ik eens bij de buur op bezoek was, zag ik dat hij nu ook een sneeuwwit exemplaar heeft. Een nog jonge mannelijke pauw, die pas binnen een paar jaar zijn pauwinnen zal kunnen veroveren en bevruchten. (Een pauw heeft pas op 6 jaar zijn volle staart !)Dan krijgen we hier wellicht bonte pauwen op bezoek, met witte vlekken in hun verenpak. Ik vind de sneeuwwitte wel mooi, maar die bonte vind ik maar niets, maar ik wik, de buur beschikt. Toch in dit geval...

De pauw, althans de man, levert die mooie pauwenveren, met de ogen op.
Zoals gezegd, zijn er twee pauwensoorten die je hier te lande kunt zien:
de blauwe pauw (Pavo Cristatus)
de groene pauw (Pavo muticus)
Er bestaat nog een derde pauw, de kongopauw, maar die vind je alleen in kooien, ik vermoed dat het dier onze temperaturen niet aan kan zonder bescherming.

De blauwe pauw komt meest voor. Een pauw broedt zelf de eieren uit, en zorgt heel lang voor de jongen. Bij de blauwe pauw is dat de taak van de hen, bij de groene pauw blijft de haan bij zijn hennen, en zie je dan de pauw, de hennen en een hele kudde kuikens lopen.

De buur heeft een groot terrein tot zijn beschikking, maar desondanks kan hij zijn pauwen niet op zijn eigendom houden. Wij krijgen hier allemaal het genot van het pauwenbezoek...

Heel leuk is het als de hen (meestal die met haar drie kuikens) langs de straat loopt. Auto's stoppen om ze door te laten, maar als ze dat niet doen, dan zie je hoe snel de pauw en de kuikens eigenlijk wel zijn ! Nog plezanter wordt het als er een automobilist is die denkt de beestjes te kunnen vangen... Na een tiental meter houdt hij of zij al op, dan weten ze al dat die beesten veel sneller zijn dan de mens.

In mijn voortuin komen ze dikwijls op bezoek, en volgens Anny is dat om beestjes te zoeken. Ze eten blijkbaar heel veel insecten op. Nuttig en mooi, wat kun je nog meer vragen ?
Bij de buur zijn al heel wat kippen gepakt door de vossen, maar ik heb nog niet gehoord van een pauw. Blijkbaar zijn die of te vlug, of kunnen ze zich verdedigen tegen de vos. Ik denk dat de pauwen die niet broeden ook veelal ergens hoog slapen, in de takken van de bomen, of op een of ander dak.

Vanmorgen zaten er zes naar ons te kijken, veilig van op het elektriciteitsgebouwtje.
Ze hebben iets van grote kippen in hun manier van bewegen, maar het zijn heel goede vliegers, waar de meeste kippen dit verleerd zijn.
Via Mesopotamië zijn ze 4000 jaar geleden in Europa beland. Het zijn eigen vogels die afkomstig zijn uit het tropische deel van Azië.
Het eten van de pauw was lang een statussymbool. Alleen de heel rijken konden en mochten van dit festijn genieten.
Meestal werd het dier dan zorgvuldig van zijn huid met veren ontdaan, in zijn geheel gebakken, en dan opgediend met het vel met de veren er aan er weer overheen getrokken. Ik vind het maar een vies idee, om dat rauwe vel weer over de gebakken kip te trekken, maar ja, de mode van toen was zich nog niet bewust van de gevaren van de salmonellabacterie...

Nu ga ik eens kijken hoe het gaat met de mooie mini-paarden naast de deur, en wie weet lopen er ook weer pauwen bij...

tot de volgende ?

Nieuw !

English: Original source file of the “About VirtualBox” window of VirtualBox 1.5.6_OSE. Deutsch: Original-Quelldatei des „Über VirtualBox“-Fensters von VirtualBox 1.5.6_OSE. (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenavond heb ik de nieuwste versie van Ubuntu geïnstalleerd op mijn PC... Dat is nu nr 12.10...  Ik ben eens in mijn kast gedoken, en vond er nog een schijfje met versie 6.4... Met andere woorden, ik ben al zo'n zes jaar aan het werk met Ubuntu, met een kleine onderbreking waar ik eventjes met Mint heb gewerkt.

Een perfecte oplossing zal er wellicht niet bestaan, maar ik ben toch heel blij met mijn overstap naar Ubuntu. Als ik zeg dat een perfect Operating System niet bestaat, dan meen ik dat ook. Ik ben weggelopen van Windows wegens de vele storingen, virussen en dergelijke, ik heb al enkele keren bij een vriend zitten kijken en werken met Apple, en zelf werk ik dus met Linux, meer speciaal Ubuntu.

In ieder systeem zijn er wel bepaalde zaken die je met een ander systeem niet of niet zo vlot kunt doen, en bij ieder systeem zijn er dingen waar je dan net héél erg sterk in bent.

Ik hoor de de nieuwere versies van Windows wat beter zijn toegerust dan vroeger, en dat je er niet zo verschrikkelijk veel meer te lijden hebt onder pannes, maar van de allernieuwste die op komst is, hoor ik dan net weer heel wat mindere berichten... De ommezwaai in de manier van werken ligt nogal onder vuur. Bij Apple is alles steeds weer te betalen, en men vertrekt al met een duur systeem. Bij Windows kun je in principe ongeveer toekomen met het aankopen van het Operating System Windows, en vind je wel voor bijna alles freeware, programma's die je zo gratis kunt downloaden van het net.

Bij Ubuntu en Linux in het algemeen is in principe alles gratis. Maar wat meer is, bij Linux ken je de broncode, en wie daartoe bekwaam is, kan dus zelf wijzigingen doorvoeren in zijn eigen programma. Bij de anderen is dat niet toegelaten, en weet je bijna zeker dat je moeilijkheden krijgt. (Je weet immers de broncode niet, en het is bovendien verboden) Voor mij heeft die mogelijkheid weinig belang, want dat gaat mijn kennis ver te boven.

Waarom ik dan zo'n Ubuntu-fan ben?
Heel simpel: ik vind dat het internet niet alleen een zaak moet zijn van het rijke westen en/of van de mensen die dure programma's kunnen betalen. Ik vind dat het Internet een openbaar bezit moet zijn, en dus gratis ter beschikking moet staan van iedereen. Dat wil zeggen dat men moet streven naar betaalbare computersystemen, en dat de software vrij beschikbaar moet zijn voor iedereen. Ubuntu beantwoordt aan die norm. En tot mijn grote vreugde krijgen wij de laatste tijd steeds meer en meer goedkope computers op de markt. Nog niet goedkoop genoeg, maar we zijn op de goede weg.

Mint is een afgeleide van Ubuntu, maar vergde meer van de hardware, en ik ben er noodgedwongen weer van afgestapt toen bleek dat mijn oude PC niet zwaar genoeg was om dat OS te draaien. Ondertussen is Ubuntu  weer mijn vaste stek, en ken ik het systeem door en door. (Nu ja, ik ben niet een van die computer-genieën, ik kan er alles mee doen wat ik wil doen en wat ik nodig heb).

Voor wie wat van alle zaken in één keer wil proeven, je kunt Virtual Box installeren, en daar kun je dan vanuit je vertrouwde Windows bijvoorbeeld Ubuntu op installeren... je kunt dan heen en weer wippen van het ene systeem naar het andere. Dat is een goede manier om kennis te maken met andere O.S. dan de wat je gewoon bent. Maar voor mij is dat geen optimale oplossing. Eens je gewoon bent aan een bepaald systeem, werk je daar ook het vlotst mee. Dat is wellicht de reden dat wie bij Windows zit, daar bij blijft, ook al heeft hij regelmatig te maken met diverse moeilijkheden. De mens is nu eenmaal een gewoontedier...

Veel mensen denken nu dat Windows 8, met zijn totaal ander systeem wel eens de deur zou kunnen open zetten voor een massale overstap naar Ubuntu, die een zeer makkelijke overstap heeft, makkelijker dan wat de overstap van een oudere versie van Windows naar Windows 8 zou zijn... Ze doen maar. Ik ben voorstander van de persoonlijke vrijheid in deze dingen, en vooral... een verdediger van de openheid en de bereikbaarheid van welk systeem dan ook, voor iedereen. Meer niet.

In dat opzicht is het misschien ook goed eens te wijzen op het systeem van Google, namelijk Chrome Operating System. Dit is ook een open systeem, maar zit niet onder het systeem Linux. Het is een totaal ander systeem, die om zo te zeggen volledig draait in the clouds... Dat is een term die aanduidt dat je eigenlijk werkt in een systeem buiten je eigen computer, je werkt "in de wolken", ergens op een ver weg systeem.... Dat betekent dat je eigenlijk omzeggens geen harde schijf meer nodig hebt (alleen de ruimte voor je Operating System ). Het nadeel is dat je er niets kunt mee doen als je geen bereik hebt met Internet.

Kortom, er zijn mogelijkheden zat, en er zijn naast wat ik noemde nog enkele ander systemen. Je moet maar eens Googlen op OS...

Wat ik je eigenlijk wil vertellen is heel simpel: je hoeft je echt niet verplicht te voelen aan een of ander systeem, omdat men dat op je computer had geïnstalleerd op het moment dat je het ding kocht ! Ben je niet tevreden, stap over !

Vrijheid, blijheid, ook op je eigen computer !
En och ja, bij Ubuntu kun je beroep doen op vrijwilligers die het systeem voor u komen installeren, en die je er ook nog uitleg bij geven... Je moet maar eens zoeken op Ubuntu...

tot de volgende ?

nr 2.443

Image via CrunchBase

Bij het opstarten van mijn blog, zag ik tot mijn verbazing dat ik reeds 2443 blogjes heb gepubliceerd. Ik heb er niet zoveel geschreven, er zullen er wel een paar tiental zijn die ik gewoon als link naar een ander artikel heb ingebracht (en een paar van die linken bleken en blijken niet te werken !)
Maar hoe dan ook, het is dus al een dikke 6 jaar dat ik bijna dagelijks zit te bloggen.
Ik schreef volgens hetzelfde statistiekje 46.947 pagina's bijeen... Dat zullen er in de praktijk heel wat minder zijn, want ik moet weer wijzen op het bovenstaande, maar ook op het feit dat een blad waar twee woorden op staan ook als een pagina zal genoteerd zijn...Maar toch, zelfs als het er maar de helft zouden zijn, dan nog zijn het er meer dan 23.000 !

Ik heb geen hoed, anders zou ik hem afnemen voor mijn eigen zichzelven...

Slechts heel zelden kijk ik eens achteruit, en blader ik eens door mijn oude blogs... Maar als ik het doe, dan stel ik vast dat het nog steeds leesbaar is.  Eénmaal, nog niet zo lang geleden, was ik iets aan het opzoeken, via Google, in alle bronnen... Ik kwam op een tekst terecht, die ik begon te lezen, helemaal uit las, en tot de bevinding kwam dat er blijkbaar nog iemand was die over Ubuntu dacht, wat ik er ook over dacht... Dan zag ik plots dat het een van mijn eigen blogs was.
Stom hé !
Maar eerlijk, ik had het eerst niet door. Het was dan ook een blog van een hele tijd terug. Maar toch, ik had het moeten herkennen, vind ik...

Maar eigenlijk is die ondervinding niet helemaal nieuw voor mij. Indertijd maakte ik heel veel tekeningen, (nog steeds), maar ik hield die nooit bij. Ze werden bijna altijd meegegeven met het oud papier. Tot ik op een keer in een lade enkele van die oude krabbels tegenkwam, en verbaasd vaststelde dat ze helemaal niet slecht waren, en dat het eigenlijk maar goed was dat ze bewaard bleven. Sindsdien hou ik mijn schetsen en krabbeltjes allemaal bij, al is het maar als bron van inspiratie. Ik ben nu bezig in de academie al een tweede beeld te maken op basis van die tekeningen van indertijd...

Ik ga dus ook eens moeten bewust gaan lezen in mijn oude blogs... Wie weet doe ik, net als met die tekeningen, wel weer inspiratie op.

Misschien meld ik dan dat jullie echt eens moeten de blog van 32 septober 2008 moeten herlezen... Omdat ik toen al duidelijk wees op bepaalde zaken, die ik nu moet herhalen of zoiet...

Of misschien moeten jullie het eens doen, en kunnen jullie mij wijzen hoezeer ik veranderd ben in mijn mening, in de loop van al die blogs. Want dat zal ongetwijfeld ook het geval zijn. Je moet eens lezen hoe kort en voorzichtig ik was in mijn eerste blogjes... Niet te doen.

Zo heel veel lezers heb ik niet, maar wel een deel vaste klanten er onder. Als ik achteruitkijk, dan denk ik dat ik momenteel gemiddeld zo'n dertig lezers per dag haal. Dit is geen groot cijfer, maar eigenlijk vind ik het verbazend dat het er zo veel zijn. Ik schrijf immers geen literatuureluurderij, ik durf al eens de draak steken, ik durf al eens zagen, ik durf al eens tegen zere schenen stampen, ik durf al eens te scherp de waarheid te zeggen, ik durf al eens dingen te schrijven waar lezers het helemaal niet mee eens zijn, kortom, ik schrijf eigenlijk niet echt voor de lezer...  Ik denk eerlijk gezegd, dat ik in heel veel gevallen dingen van me af schrijf. Dingen die ik wel eens zou willen zeggen, maar dan zou ik wellicht ruzie maken met een mens waar ik vriend mee ben, en vriend mee wil blijven...
Dus til niet te zwaar aan al mijn gallige uitlatingen, let niet te veel op mijn knorrige oudemannenpraat, neem het maar van waar het komt, en weet dat ik het zelfs niet eens allemaal echt meen, maar soms echt wil uitdagen...
Kortom, het verwondert mij dat u er nog steeds bent, hooggeachte lezer(es) !
En uw aanwezigheid maakt dat ik me in al mijn overpeinzingen, zagerijen, uitdagingen en dies meer, niet zo helemaal alleen voel, ook al zit ik hier helemaal alleen achter het klavier van mijn PC...
Ik ga je voor vandaag niet langer pesten, niet langer doen lezen in die malle teksten... Kom morgen maar terug, wie weet doe ik dan wat meer mijn best om U (let op de hoofdletter) ter wille te zijn...

Hoogachtend

enne... tot de volgende ?

Dokter Griepspuit

Bahasa Indonesia: Tim Dokter Pusdiklat Depdiknas (Photo credit: Wikipedia)

Nu pas zie ik hoe ik kort genoteerd had dat we om onze griepspuit moesten... De brave dokter heeft een heel andere naam, die helemaal niets dokterachtig heeft, hij noemt gewoon Devos...

Maar ik vind het wel leuk, dokter Griepspuit... De eerste preventieve doktersnaam in plaats van de curatieve namen.

We zijn dus om ons inspuitingen geweest, Anny en ik. Ik heb hem gezegd dat het de laatste keer was, als we weer een valling kregen van die spuit. Hij repliceerde dat het een spuit was tegen de griep, niet tegen verkoudheden. Waarop ik weer: dat wil niet zeggen dat je ons daarom een verkoudheid moet inspuiten hé !... Dokter Griepspuit: "Ssst, dat mogen ze niet weten!"

Toen hij de eerste keer op visite kwam, wist hij niet goed hoe hij moest reageren op mijn soms stekelige humor. Nu is hij mij gewoon, en krijg ik lik op stuk. Heerlijk zo'n dokter ! Ik hou niet van die dokters die "medelijden" hebben, en die voortdurend willen troosten, en je daarbij nog veel zieker maken dan je al waart. Nee, geef mij maar een dokter die kan lachen, die je doet lachen, zodat je je leed een beetje naar achter kunt schuiven.

Zelfs mijn apotheker kent mij nu al op een prik, en reageert al even spits als dokter Griepspuit. Ik vind dat heerlijk ! Ik hou nu eenmaal niet van die compassieuze (van compassie) blikken, en dat schijnbare meevoelen... Ik kan het ook niet naar anderen toe. Ik denk dat ik dat mee heb van ons moeder, die zei ons altijd: "Harde dokters maken zachte wonden", en dan wreef ze heel hard met het washandje met veel zeep er op in de wonde die wij gevallen hadden. Mijn jongste zus is daar nog steeds een beetje het slachtoffer van. In haar knie zitten wellicht nog steeds as-deeltjes, die er door ons moeder liefderijk ingewreven zijn, "om het te zuiveren"...

Ons moeder had wel medeleven, maar dat toonde ze nooit, dat was een teken van zwakheid. Je moet hard zijn om het leven aan te kunnen. Dat is mij meegegeven met de paplepel. Het ging zelfs wat te ver, zo ver, dat ik niet ziek wilde zijn. Ook al had ik koorts en hoestte ik hartverscheurend. En toen de dokter ooit had gezegd "Zolang hij kan eten, is het goed", at ik zelfs met hoge koorts... Mijn lichaam reageerde daar zelfs op !

Als ik nu vaststel dat ik voortdurend zou kunnen eten, dat ik voortdurend een hongergevoel heb, dan weet ik dat ik al de ziektekiemen in mijn lijf heb, en dat ik binnen een paar dagen met een serieuze valling zit.

Andere mensen gaan net minder eten als ze ziek worden, ik meer. Het zit er in gebakken.

Als ik iemand zie, die toegeeft aan zijn kwaal, die "zijn oren laat hangen", die niet meer vecht, dan voel ik ergens boosheid in plaats van medeleven. Dat "je moet vechten", dat is mijn levensspreuk. Ik ben zo, dus moet iedereen zo zijn.

Ik weet wel dat het niet zo is, dat er mensen zijn die dat medelijden nodig hebben om zich mee op te peppen, maar ik kan het hen niet geven, het is sterker dan mezelf.

Ik wil wel helpen, maar dan door hen moed te geven, niet door medelijden.
Ze moeten zelf vechten.

En eigenlijk lijkt het er op dat ik een beetje gelijk heb ! Wie niet meer vecht, zal eerder ten onder gaan dan hij die vecht.

Die humor bij ziekte is daar wellicht een onderdeel van. En dat ik geen medelijdende dokter wil, dat is wellicht een stuk zelfverdediging, ik wil niet in iemands anders ogen kunnen lezen hoe ziek ik wel ben. Ik wil blijven vechten, en medelijden, dat ondergraaft die vechtlust.

Misschien is het ook niet de goede manier, maar het is de manier die ik ken, waar ik me goed bij voel, en die me aangeleerd werd. Ik ben als kind diverse keren zwaar ziek geweest, op sterven na dood... En wellicht komt dat vechten ook daardoor.

Er zit ook een nadeel aan vast... Als ik eigenlijk op ziekenbezoek zou moeten gaan bij heel zwaar zieke mensen, dan kan ik dat niet. Dan durf ik dat niet. Wellicht ben ik bang dat ik dan uit mijn rol zou vallen, dat ik toch zou toegeven aan dat medelijden, dat ik mijn eigen zo zorgvuldig opgebouwde stelling zou ondergraven... Mijn fortificaties durf ik niet stuk laten gaan, uit schrik dat ik ook voor mezelf die stelling niet zou kunnen behouden.

Mijn sterkte is dus eigenlijk ook mijn zwakte. Ik weet dat, maar ik hou er toch aan vast, met alles wat ik heb. Het heeft me altijd geholpen, ik wil die hulp niet kwijt.

Ik ben gek

tot de volgende ?

een euro is geen euro

English: Fruit bowl - containing pomegranate, pears, apples, bananas, an orange and a guyava (Photo credit: Wikipedia)

Sinds ik, noodgedwongen thuis zit, ga ik mee met Anny om boodschappen. En al in de week het pak publiciteit hier toekomt, dan ben ik de man die daar doorheen bladert, en wel eens naar de talrijke bonnen kijk.

Voor één zaak ben ik ook de eerste aankoper. Normaliter trek ik mij van die dingen niet zo veel aan, maar fruit, dat is mijn ding. Anny eet veel minder fruit dan ik, en dus heb ik daar volmacht... Nu ja, ik krijg gewoonlijk de boodschap mee: "Geen appels, er liggen er nog 6, en er ligt nog een ananas ook..." of iets in die zin. Want dat is dan weer wijsheid die ik niet bezit. Ik haal namelijk niet zelf mijn fruit uit de koelkast, dat doet Anny. De keuken (en dus ook de koelkast) dat is haar terrein.

Maar dit alles heeft voor gevolg dat ik ook op de prijs van die dingen begin te letten. En dat een appel in de ene winkel veel beterkoop is dan in de andere winkel, zelfs al is het dezelfde soort. En dat de prijs niets met de smaak te maken heeft, want soms is de goedkoopste ook nog eens de beste.

We rijden niet zo vaak naar Ronse, maar voor het fruit zouden we gerust eens meer kunnen en mogen gaan ! Daar is een bazaar die uitgebaat wordt door moslims, een echte bazaar, waar je van alles en nog wat kunt vinden en kopen. Ook fruit. En dat fruit is daar stukken goedkoper dan in de andere winkels, en over het algemeen is het nog veel beter van kwaliteit ook !

Sinds ik dat heb ontdekt, eet ik hier fruitsoorten die ik voorheen nooit of heel zelden aankocht, gewoon omdat ik ze te duur vond. Nu vind ik het normaal lekker rijpe granaatappels te eten, kakis, en cactusvruchten (twee keer zo groot en veel lekkerderderder), en noem maar op.

Iedere keer weer vraag ik me af, waar halen die mannen dat, en hoe komt het dat het hier zo goedkoop is?

Ik heb er geen antwoord op. Misschien bestaat er in de fruithandel ook een soort van broederschap der moslim-fruitverkopers ? Eerlijk gezegd, ik trek het mij niet echt aan. Ze verkopen er heel lekker fruit, en dat is de reden waarom ik daar ga. We brengen er dan ook van die lekkere platte broden mee, en gedroogd fruit en noten, ook al veel beterkoop !

Ik wijs soms aan Anny de stand van de beenhouwer, die halalvlees verkoopt in een beenhouwerij zoals wij die hier al jaren niet meer zien. Hele massa's bloederig vlees in de toonbank, niet van die potjes met liflafjes met allerlei soorten van pastei en smeerbare dingen, nee, lappen vlees, hele schapenbouten en dergelijke dingen. Anny gaat er nooit kijken. Ik zou het wel doen. Misschien is het vlees daar ook nog wel lekkerder, authentieker dan bij onze beenhouwer? Er is zelfs een visboer, maar vis is al helemaal een brug te ver voor Anny, die alleen nu en dan vis eet, omdat ik er om vraag en zaag...

Ik zou die dingen wel kopen, proberen, prijs vergelijken...
Of dat nu halal geslacht is of niet... Ik kom uit de tijd dat de dieren nog niet verdoofd werden, dat iedere slachting halal was, ook al hield men niet het beest in de richting van Mekka (of doen ze dat ook niet?).
En in een ver verleden hield ik kippen en konijnen voor de slacht. Ik deed ze zelf dood, en trok ze zelf de pels uit. Ik deed het wel na een fikse klap in de nek van het konijn, zo dat het beest groggy de dood in ging... Een soort verdoving avant la lettre...
En toen ik kind was, was ik haast ieder jaar er bij toen men bij mijn vriend, de boerenzoon, een varken keelde. Het beest werd het hok uit gesleurd, kreeg met een moker (een zware hamer) een fikse klap op de schedel, en in die half groggy-toestand werd hij de keel afgestoken. Het bloed werd netjes opgevangen, en wie van dienst was, moest in het bloed roeren om het niet te laten klonteren. Er werd een snede brood in gelegd om dat klonteren nog beter tegen te gaan. Want dat bloed mocht niet verloren gaan, dat was voor de bloedworsten...

Ik wil maar zeggen dat slachten voor ons, in die tijd, een heel normaal iets was. We beulden niet met de dieren, maar als het tijd was, dan werden ze geslacht.

Ik heb mijn zoons leren konijnen dood doen, hen geleerd hoe ze dat moesten doen op een manier dat het konijn zo weinig mogelijk leed, hen geleerd hoe ze de pels moesten aftrekken... "Pa, ik doe dat niet graag!" "Manneke, het zou mij spijten moest je dat wel graag doen !"... Maar toch leerde ik het hen, want ik kom ook uit een tijd waarin zelf doen en zelf kunnen heel belangrijk was (en is)...

Bij onze Bart gaan de beesten dood van ouderdom... Slachten is iets uit een ver verleden. Dat is goed, maar toch vind ik het belangrijk dat hij het kan, dat ik het hem leerde... Wie weet welke tijden er nog komen. Misschien zal het ooit nog nodig zijn terug al dat medegevoel voor de dieren in de kleerkast te laten zitten, en weer konijnen te kweken. Voor de tafel. Om eten te hebben... (Ik hoop van niet)

Ach, ik wijk weer af... Ik had het over de prijzen der dingen in de winkel...
Hoe ik met mijn euro in de ene winkel veel meer kan dan in de andere.
Een euro lijkt in de ene winkel veel meer waard dan in de andere.
Wij zoeken dan ook naar de goedkoopste winkel en naar de lekkerste dingen, en liefst combineren we die twee... Lekker fruit die dan ook nog eens goedkoop is...
... en het moet me van het hart, de winkelbedienden daar, allemaal vreemdelingen, allemaal wellicht moslim, zijn uiterst beleefd en heel vriendelijk. Als ik daar vraag of hij de beste watermeloen er uit kan halen, dan gaat de jongeman, meloen per meloen vastnemen, er op kloppen, luisteren, ruikt er aan, en geeft me dan een watermeloen mee zoals ik nog zelden at...
In de Colruyt en de Delhaize doen ze dat niet voor mij...
en ze zijn nog duurder ook

tot de volgende ?

Democratie ?

English: GSM Fantasy, picture taken in Belgium Français : GSM fantaisie, photo prise en Belgique (Photo credit: Wikipedia)(een democratische stok om mee te slaan???)

In heel wat gemeenten van ons land wordt de partij die de verkiezingen heeft gewonnen, buiten spel gezet.
Dit wordt dan het democratische spel genoemd: als men een meerderheid kan vormen met anderen dan de grootste partij, dan is dat een meerderheid en dus uiteindelijk ook de wil van het volk...

Het volk echter, ziet dat anders! Naar hun gevoel is er een winnaar, de partij die met het grootste aantal stemmen lopen gaat... De anderen zijn de facto verliezers, ook al zouden ze zelfs wat winst geboekt hebben, ze zijn minder dan de grootste, en daar, bij die grootste, daar hoort men de meerderheid te zien, de burgemeesterssjerp te vinden !

Ik heb al gezegd dat ik niets democratisch meer vind in het huidig systeem, maar met dit systeem schoppen ze het laatste beetje democratie-gevoel van onder de voeten van de gewone mens weg. Ze doen maar ! Alles wat kan leiden naar een echte democratie of tot een afbouw van het huidige systeem van partij-dictatuur is mij welgekomen.

Ik geloof dat wij nu voor het eerst in een tijd komen, waar de echte democratie praktisch mogelijk kan worden uitgevoerd. De echte democratie is immers dat iedere burger van het land zijn zeg kan hebben, zijn mening kan uitdrukken, zijn ja of neen kan geven... Niet zoals in de tijd van de oude Grieken, die een democratisch systeem hadden voor alleen de mensen die vrij waren en niet voor de slaven, maar voor iedere burger in het land !

Waarom ik denk dat we nu in een tijd komen waar de echte democratie voor het eerst echt mogelijk is, heeft te maken met het feit dat welhaast iedereen beschikt over de moderne multimedia. Welhaast iedereen heeft GSM en/of smartphone en/of tablet en/of laptop of PC....

Deze media laten de burger toe om op een eenvoudige manier hun mening te geven, en rechtstreeks invloed uit te oefenen op het beleid van dit land. Natuurlijk moet men dit systeem beveiligen, maar de nieuwe identiteitskaart lijkt mij daartoe voldoende opening te bieden.

Kortom, als men vandaag de dag nog steeds niet naar dit middel grijpt, dan is dit op zich al een duidelijke blijk van onwil, en van wanhopig vasthouden aan de macht.

Ik zou kunnen aannemen dat men een dergelijk systeem eerst moet op poten zetten, testen, uitgebreid testen, maar dat men er gewoon niet naar kijkt, niets doet, dat is een duidelijke blijk van ondemocratisch gedrag van hen die zogezegd de democratie vertegenwoordigen in dit land.

Ik ga niet weer zeggen dat ik nu niet meer over de politiek en de politici ga zwammen, maar in ieder geval meen ik dat ik nu een oplossing heb gegeven om naar echte democratie te groeien. Als ik verder nog wel eens over de politiek wil schrijven, dan zal dat gewoon een aanklacht te meer zijn.

KOEKEN

Morgen ga ik, als alles goed is, weer de jaarlijkse koekenverkoop gaan doen voor ziekenzorg. Hopelijk regent het niet te veel ! Het is al niet leuk om van huis naar huis te gaan aanbellen en koeken te verkopen. Alhoewel... soms kom je in een huis terecht, waar je niet alleen koeken verkoopt, maar ook een goede babbel hebt, en heel soms, waar je mensen ontmoet die iets kunnen bijdragen aan de werking van ons Ziekenzorg.

Ik ga de tocht doen, samen met Maria, de vrouw van Lambert. Heel de keirestraat, de hoek, en het klokkeveld... Dat zijn een pak huizen. En voor heel veel huizen sta je voor een gesloten deur... In feite zou men de tocht moeten houden 's avonds, maar dan is het donker, je stoort de mensen bij het TV-kijken, bent dan niet welkom... In het donker zijn de mensen wantrouwiger, en doen zo vlug de deur niet open. Dan toch maar tijdens de dag, en weten dat er een deel mensen niet thuis zijn...
De ideale oplossing is er niet echt. Ik denk dat het misschien beter zou zijn, die verkoop te organiseren in de zomertijd, begin september, als het nog 's avonds klaar is, warm is, en de mensen minder vlug de deur gesloten houden voor het donker... Maar dan zit je in een maand die voor heel veel mensen een dure maand is, met de aankoop van het schoolgerief voor de kinderen... Het is altijd wel wat...

Hoe dan ook, morgen de baan op, met een auto vol dozen koeken...

tot de volgende ?