schat op zolder gevonden !

Nederlands: Scan van een ster en een kruis uit mijn verzameling. Het lintis in de getrouwe kleuren afgebeeld maar is "paint" werk, een computerbewerking. De onderscheiding is meer dan 100 jaar oud en er rust geen copyright op. (Photo credit: Wikipedia) (Eretekens van een ander verzamelen???)

Nee, ik heb het niet over het TV-programma... Ik las dat er ergens in Nederland een schat aan oude honkbalplaatjes is gevonden.
Honkbalplaatjes...
Zegt u dat iets ?
Mij niet.
Maar ja, mensen sparen alles en nog wat. Ik ben er eentje van, met zo'n bizarre verzameling: ik verzamel wandelstokken. Wie verzamelt nu in hemelsnaam wandelstokken. Juist, ja, hier en daar een zonderling.
Met die honkbalplaatjes zal het gehalte "zonderling" wellicht een stuk lager liggen dan met die wandelstokken.
Maar met die plaatjes kun je eigenlijk niets doen, ja, eventjes naar kijken, je gelukkig voelen met het bezit... Maar met mijn wandelstokken, kan ik gaan wandelen, ik kan er met een deel zelfs gaan schermen, met enkelen kan ik gaan borrelen, en met zowat allemaal kan ik slaan. (En met die met een metalen knop kan dat wellicht héél hard aankomen !)
Ik zie u al slaan met een honkbalplaatje !

Zie je, totaal irrationeel verdedigt de verzamelaar ZIJN verzameling, en breekt die van een ander af.

Nee, verzamelen is een heel idioot iets. Waarom verzamel je iets? Gewoon het willen hebben van een bezit die niemand anders heeft. En dan is een verzameling van wandelstokken veel uitzonderlijkerder dan een verzameling van honkbalprentjes...
Nah !

Je zou natuurlijk ook kunnen stellen dat het verzamelen van wandelstokken nog veel abnormaler is... Maar dat wil ik niet horen.
Ik heb een verzameling die jij niet hebt, die jij bizar vindt, en net dat vind ik dan weer leuk.

Verzamelingen beginnen meestal heel onschuldig. Met één item.
Door mijn rug en de uitstralingen in mijn been, was wandelen voor mij een pijnlijk en moeizaam iets geworden, en met een wandelstok ging dat iets beter. Mijn eerste wandelstok haalde ik dan ook in de mediotheek, de thuiszorgwinkel van de mutualiteit, als een soort geneeskundig ding.
Pas heel veel later, op de eerste rommelmarkt die we bezochten, zag ik een mooie wandelstok, met een koperen knop in de vorm van een adelaarskop... en die kostte niet eens zo veel als mijn eerste wandelstok in de mediotheek...
Het was er eentje waar ook nog eens een sabel in zat, maar dat was bijzaak. Ik heb jaren met die stok gewandeld, hij was mooi... En aan de tip van de sabel had ik een elastiek rond geknoopt, omdat dat ding anders tijdens het stappen lawaai maakte.
(Later hoorde ik dat ik heel die tijd strafbaar was, ik liep rond met verboden wapens...)

Het duurde een hele tijd voor de volgende stok er aan kwam... Het moest er immers één zijn, die nog mooier en minstens even handig was. Maar na die stok veranderde het plots in "verzamelen".

Ik weet niet of het met die prentjes ook zo ging, wellicht niet, want prentjes worden op de markt gebracht omwille van "het verzamelen"...

Nu heeft men op een zolder zo'n verzameling gevonden... Het zou een boel geld waard zijn.
Ergens vind ik dat heel pijnlijk.
De persoon die ooit die verzameling opbouwde, zou zich in zijn graf omdraaien, als hij wist dat zijn verzameling zal verkocht worden, wellicht stukje bij beetje, om zoveel mogelijk geld op te brengen...
Daar spaar je niet voor.
Je spaart omwille van de verzameling, het uitzonderlijke van die specifieke verzameling.
Niet om er geld van te maken.
Zeker niet. Want het bezit van die verzameling gaat het geld ver te boven !

En dan zit ik te dubben...
Als ik mijn hoofd kom te leggen, mijn viool aan de muur gang, mijn schup afkuis, de pij aan Maarten geef, allee, dood ga... Wat gaan ze dan doen met mijn verzameling ?
Ik zie het zo al gebeuren. Bart zet ze stuk voor stuk op ebay of een andere verkoopsite, en ze delen onder broer en zus, netjes het geld.
Misschien houden ze er een paar, als souvenir aan vader.
... en heel misschien maakt dat bezit van hen toekomstige verzamelaars...

Want ik denk dat het verzamelen een beetje in ieder van ons zit. In meerdere of mindere mate.
Soms heel onschuldig, soms gewoon in het bijhouden van zoveel mogelijk foto's van de "familie"... Kijk dat was je overgrootmoeder aan vaderszijde. En anderen hebben wel vijftig peper- en zoutvaatjes.

Ik herinner me toen onze Bart zijn huis kocht, en aan het inrichten was... Heel mooi, heel wit. Witte muren, heel strak en net, bijna zonder ook maar één onderbreking tenzij door een klok.
Hij bekeek onze muren met al die foto's en prullaria met veel meewarigheid in zijn ogen. Ik bekeek zijn witte muren met dezelfde meewarigheid.
Ondertussen zijn heel wat jaren verstreken, en zie... ook op de muren van Bart zijn er zaken gekomen... Nog niet veel, maar het begin is er.

Dat zal wel mede door het ouder worden komen... Je hebt zoveel herinneringen, zoveel dingen uit het verleden die je je wilt herinneren, zodat je een kleinigheidje op de kast zet... als herinnering aan...
Bij ons heeft bijna ieder voorwerp een sentimentele meerwaarde... Dat is nog van Yvonne, hoe lang is ze nu al dood?

En hoe ouder we worden, hoe meer mensen alleen nog leven in onze herinneringen
en ... Ze zijn niet dood, niet weg, niet verdwenen, zolang we op hen denken, van hen klappen... dus doen we dat ook, en om ze niet te vergeten hangen we een herinnering aan de muur, of zetten we het op de kast.
Sommigen hebben zelfs tastbare herinneringen nagelaten... Die muur, die is gepleisterd door Roger, die is ook al zo lang dood, het metswerk, dat was van nonkel Julien... Even zijn doodsprentje zoeken - hoe lang is hij al dood?----
Dat putje, dat heeft Patrick hier nog gebetonneerd...
En dat vaasje, dat vonden we op de zolder van het huis waar we gingen wonen toen we getrouwd zijn...
djudedju

zelfs het kruis - soms zo zwaar om dragen, dat komt van de zolder van het huis waar Moetje woonde...
we worden oud
we verzamelen lijken om ons heen

djudedju

tot de volgende ?

Brussel Halle Vilvoorde

English: Red: French Flanders; Hatched: region in France where the West Flemish language is spoken Nederlands: Rood: Frans Vlaanderen; Gearceerd: taalgebied van het West-Vlaams in Frankrijk Français : Rouge: Flandre Française; Hachuré: zone linguistique du Flamand Occidental en France Deutsch: Rot: Französisch Flandern; Schraffiert: sprachraum der Westflämischer Mundarten in Frankreich (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben een Vlaming. Daar kan ik niets aan doen, ik ben hier geboren, opgegroeid en opgevoed in het Vlaams. Meer verdienste heb ik niet aan dat Vlaams zijn. Het is volkomen buiten mijn wil gebeurd.

Ik voel me ook Vlaming. Dat kan moeilijk anders, gezien het voorgaande. Maar ik voel me net zo veel (of net zo weinig) ook Belg, want dat maakte deel uit van mijn opvoeding en van mijn achtergrond.

Ik hou van Vlaanderen, zoals iedereen wellicht houdt van zijn geboorteland. Wellicht ook weer mede dank zij opvoeding en co...

En dan sta ik daar.
Had ik veertig kilometer meer Oostwaarts moeten geboren worden, dan was ik Nederlander. Sprak ongeveer dezelfde taal (zeker daar, in Zeeuws Vlaanderen !). Was ik in tegendeel 40 km verder naar het Westen geboren, dan was ik Fransman. Maar toch woonde ik dan nog in Vlaanderen, weliswaar Frans Vlaanderen, en sprak ik Frans.

Zou ik daardoor ook maar iets gelukkiger of ongelukkiger door zijn?
Ik betwijfel het.

Mocht ik vandaag besluiten dat we voortaan naar Spanje gaan wonen, ergens in het binnenland, omwille van de drogere en warmere lucht die naar het schijnt beter zou zijn voor mijn rug, dan zou ik wellicht na een korte wijle Spaans gaan broebelen. En dan ?
Dan? Niets.
Alles zou gelijk blijven (met een hopelijk betere rug).

Ik ben een taalfanaat, ik hou van taal, vooral van mijn eigen taal, gewoon, omdat ik woorden, spelen met woorden, schrijven, dichten, spreken heel belangrijk vind voor mijn mens-zijn. Maar dat ik al die liefde op mijn Vlaams projecteer is dus louter toeval, te wijten aan het feit dat ik hier geboren ben.

Ik hou ook van andere talen, ken er veel te weinig van, maar gewoon omdat ik hou van taal, van klanken, klankkleuren...
En ga ik naar het buitenland, dan heb ik dat wonderlijke vermogen om in een korte tijd de taal "op te zuigen als een spons", en al heel rap kan ik mij redden in die andere taal.
Wellicht is ook dat voortvloeiend uit die liefde voor Taal. Met hoofdletter.

Wat heeft dat te maken met BHV ?
Wellicht niets...
Maar ik zag op TV een uitzending waar men ook de man van de straat, de betrokken inwoners van BHV, vroeg of ze nu blij of boos waren met de splitsing van BHV. Het liet hen koud, het interesseerde hen niet, voor hen veranderde er niets.

Met andere woorden, wie heeft BHV tot een splijtzwam gemaakt? Waarom waren er diverse regeringscrises over BHV ?
Op deze en alle verwante vragen, één antwoord: de politici.
Reden ?
Net dezelfde reden waarom ze het land al hebben gesplitst.
Verdeel en heers? Ja, zelfs meer dan dat ! Op die manier heb je veel meer postjes te verdelen aan je mede-politici... Er is geen land met zoveel ministers ten opzichte van het getal inwoners als ons Koninkrijk België...
Het politici-paradijs.
Waar niet politici zich blauw en zwart aan betalen.
Er zijn wellicht goedkopere en betere manieren om de werkloosheid op te lossen, maar ja, politici en werken...

Si, je préfère to talk Niederlandisch van dit moment af, dan is dat mijn keus. En daar verandert een politiek kalf niets aan.

En de weinige inwoners die zich lieten opjutten door de politici? Bidden, warm houden en hopen dat ze alsnog tot de jaren van discretie en verstand komen...
Amen.

tot de volgende ?

Schouwbrand in Frasnes Lez Buissenal

View on the city of Ronse and landscape. Ronse, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia) (Foto van jaren terug, voor de grote regen...)

Voor wie denkt aan een exotisch stadje, nee, Frasnes (Ooit Vrasene) ligt juist buiten Ronse, een boogscheut van hier (We hebben hier buitengewone boogschutters)...
Maar dus, hier vlakbij is er gisteren een schouwbrand geweest.
Nu kun je dit bij de "kleine" faitsdivers schuiven, maar mij lijkt het een heel belangwekkend feit. Wie steekt er zijn kachel aan in juli ?
Juist, iemand die hier woont, in het regenland.

Het is trouwens weer (of moet ik zeggen nog steeds?) aan het regenen. Waar ik gisteren meesmuilde over het bouwen van een ark, begin ik er steeds meer serieus over na te denken.

We waren begonnen met het fotograferen van al mijn soorten hemerocallies of daglelies... Maar die bloemen regenen al kapot voor ze kunnen open gaan. En toch - mits een beetje geluk- zie je soms plots een fel rode bloem, een knalgele, een fuchsia-kleurige, een bonte, een gevlekte, die het waagt zijn bloemblaadjes open te vouwen... voor eventjes, want dan loopt de bloem vol water, en knakt onder het gewicht. Bloemen zijn nu eenmaal niet geschikt als badkuip.

Gisteren meende ik een voor onze regio vreemde vogelsoort te zien, maar het was een gewone ringmus, maar met zwemvliezen aan.

Met wat geluk zie jij ook mollen in de bomen, als die beestjes willen overleven moeten zij immers opteren voor een nieuwe habitat. Maar mollen zijn verschrikkelijk slechte klimmers, hun poten staan verkeerd, en ze zijn dan ook nog eens extreem verziend, en in dat regenweer kun je niet eens een bril dragen. Mensen die er in slagen contactlenzen te maken voor mollen, hebben gegarandeerd een mooie toekomst.

Ik herinner me, uit een ver verleden, dat wij met grote ogen zaten te kijken naar films over verre landen, waar de moesson heerst gedurende één luttel seizoen van het jaar. Wij stonden versteld van de hoeveelheid regen die daar in één keer uit de hemel viel. Nu zouden wij dolgraag ruilen met die mannen van ginder, gewoon omdt er dan nog seizoenen zouden zijn met veel minder tot geen regen. Onze moesson houdt zowat het hele jaar aan...

En tegenwoordig rolt de donder hier ook al heel regelmatig door de brede valleien van ons Vlaanderland... Maar schouwbrand? Nee, dat hadden we nog niet gezien in putteke zomer. Nu ja... zomer ? Enfin, we hebben nog geen bouwvakarbeiders die thuis zitten wegens vorstverlet, maar warm is het toch niet... 's Nachts doe ik het raam van onze slaapkamer dicht, want anders valt die koude kille lucht op mijn teer velletje. djudedju !

Gisteren was er dus hobby van Ziekenzorg... We hebben armbandjes gemaakt. Ik had je al verteld dat we tapijtjes zouden maken voor buiten, maar daar zijn we nog niet aan toe... Ik vind geen geschikte ondergrond om tapijten op te knopen. Het probleem is, als je weerbestendig wilt werken, ook de ondergrond van het tapijt weerbestendig moet zijn. Ik dacht een oplossing gevonden te hebben, maar dat werkt dus niet. Ik zoek verder... Mocht er iemand van jullie zoiets liggen hebben ??? (Ik denk aan een soort stof in de zin van het ondertapijt waarop je smyrnatapijtjes knoopt, maar dan in nylon of zoiets...)

Heerlijk nieuws !!!
Al even verrassend als een schouwbrand in juli !
Op het raam hier naast me, waar wat spaarzaam daglicht doorheen valt (het is meer dan bewolkt!) zit een huisjesslak me aan te kijken met ogen op steeltjes van verbazing...
djutoch

tot de volgende ?

deruteishebrok'nenostrintrintterdeure

flemish bond DSCN0502 (Photo credit: DrJohnBullas)

Ofte in iets leesbaarder Westvlaams: De rute is hebroken en os 't rint, rint 't er in... en nu in Vlaams: de ruit is gebroken, en als het regent, dan regent het er in.

't Is maar om te zeggen dat ik begonnen ben aan de bouw van een ark. Ik woon hier maar op een kleine 100 meterkes boven de zeespiegel, en het regent maar, en het regent maar...
Je kunt nooit weten.
Ook al kreeg ik geen Goddelijk bevel, ik ben begonnen aan een ark.
Muggen komen er niet in.

En olifanten en zo ook al niet, want mijnen hof is veel te klein om een echt grote ark te bouwen. 't Zal al wel zijn als ik met mijne gade en een voorraad eten in blik, er in gaan kunnen.

En mijn vislijnen en aas.

En wat gezelschapsspelen en speelkaarten.
En mijn boeken.
Maar die kunnen er niet allemaal in, dus moet ik gaan selecteren.

In het nieuws hoorde ik en las ik dat er al heel wat steden te kampen hebben met watersnood. Gek woord watersnood... nood aan water, terwijl je aan het verzuipen bent in het water.
Maar gek genoeg lijkt watersnood echt nood aan water te zijn ! Door de overstromingen wordt het drinkwater in waterputten en dergelijke verontreinigd, en is er dus een gebrek aan drinkbaar water. En dat is het water waar we behoefte aan hebben. Dus niet vergeten in mijn ark mee te nemen: drinkbaar water en een waterfilter.
En een kookstelletje om het water te koken. Op gas of op houtskool?

Nee, ik ben natuurlijk aan 't lullen... Maar het blijft maar regenen. Vannacht zelfs het raam van mijn slaapkamer dichtgedaan omdat het koud was. In juli !

 Op facebook zag ik een foto van de groentetuin van Walter De Bock. Tussen de preiplantjes kun je met bootjes spelen. Niet te doen.

En zeggen dat de andere helft van Europa aan stikken is van de hitte.
Kunnen ze dat niet verdelen?
Maar dan zouden we ook het weer in handen geven van de mensheid, en wat zou dat worden? Ik zie het zo al gebeuren: Amerika houdt van uit zijn satellieten de regenwolken tegen die het Iranese luchtruim willen binnen zweven. Idem voor Noord Korea. Van de weeromstuit houdt Rusland de regen tegen die naar Amerika zou willen gaan, met uitzonderingen van de tornado's, die mogen wel binnen.

Kortom, het trekt nu op niets, maar dan zou het op nog veel minder trekken.
Omdat...
de mens nu eenmaal niet overeenkomt met de mens...
djudedju

Dus zullen we het maar zo laten, ook al hebben wij zo'n nat en koud jaar. Midden in de opwarming. Het wordt voor de koude helft van Europa heel moeilijk om nog te geloven aan die global warming. Want die opwarming lijkt aan onze contreien voorbij te gaan.
Wij hebben eerder te maken met een "global watering"... We zitten globaal gezien overal met ons voeten in het water...

En toch zijn er dingen die er lijken bij te floreren: de maïs voor mijn deur zie je groeien, mijn lindeboom die helemaal kaal gesnoeid werd, is al weer veranderd in iets wat op een boom begint te trekken... Bloemen echter hangen er verzopen bij.

En ik heb compassie met de schapen, de geiten, de koeien en de paarden en al de beestjes die nu buiten zitten... Ik weet wel, ze kunnen daar tegen, maar de duivel is ook gewend aan 't vuur, maar hij heeft nog altijd blaren op zijn poepke...

't Is overal nat.
Vandaag gaan we weer creatief bezig gaan zijn... 't Is hobby Ziekenzorg. Ik moet de mensen weer iets gaan aanleren om bezig te zijn. Met dat regenweer is dat meer dan welkom. Je kunt toch niet hele dagen kijken naar die stomme TV ? Zeker niet naar wat ze momenteel bieden aan programma's...
Vroeger keek ik met plezier naar de uitzending over de Tour de France, maar nu is het mij het kijken niet meer waard. Dat komt omdat we een overaanbod krijgen van al die dingen. Vroeger zagen we alleen het laatste stukje van iedere rit, en een korte samenvatting van wat er die dag gebeurd was. Nu kijken we een ganse namiddag naar een scherm waar niets gebeurt. Op de andere zender kun je kijken naar Tennis, je weet wel, dat slaan naar een bolletje. Stom.
Uren aan een stuk tegen een balletje slaan. Als ze het echt niet moeten hebben, dan kunnen ze het beter in een richting kloppen waar geen andere oen staat die het terugslaat.

En als je dan hoort wat die mannen en vrouwen daarvoor beuren... Dan krijg ik het helemaal.
Dat heeft niets meer met sport te zien, maar is gewoon een beroep geworden.
En toch...
Waarom zenden ze niet eens een wedstrijd uit tussen metsers, voor het mooiste en het beste metselwerk. Of een uitzending gewijd aan de arbeiders die ginder hoog op die hoogspanningsmast aan het schilderen zijn?
Of een uitzending over het plaatsen van een brug... Nee, daar tonen ze in het nieuws een beeld van amper een half minuutje van. Het is nochtans veel spectaculairder en veel moeilijker dan met een fiets rondrijden.

Maar nee, die ballenstampers, ballenslaanders en velotrappers, dat zijn de helden van Hèt Volluk...  Helden waar we perfect zonder kunnen. We kunnen echter niet zonder die metsers, die hoogtewerkers, die bruggenbouwers, dus zijn dat maar heel gewone mensen, waar je niet naar kijkt, waar je zelfs niet eens voorzichtig langs rijdt met je auto... Voor die renners sluiten ze de weg af, staan ze met honderden het verkeer te regelen. Voor de mensen die de wegen herstellen zetten ze een bordje en enkele kegels.

Waarden ?
We zijn gek.
Dat is niet nieuw. Al in de tijd dat de boer het veld nog ploegde met echte paardenkracht, toen achtte men een koerspaard van meer waarde, dan dat sterke werkpaard. Verklare wie kan.

Ik heb voor die ballenstamper, die velorijder, die tennisballenklopper geen zier meer eerbied dan voor de metser, de man van de vuilniskar, de slager en smid... Integendeel. Het beroep van die "sport"-lui, brengt niets voort, dat van die anderen wel.

Moet alles dan "opbrengen"?
Wel nee, helemaal niet. Van mij mogen dezen die geen producten maken er zeker bij horen, maar ik schat ze niet hoger in. Ook niet de kunstenaar of de ziekenverzorger en de dokter... Als iedereen zijn werk doet naar beste vermogen, dan verdienen ze allemaal mijn hoogachting. Maar geen een hoort voor de uitoefening van zijn beroep op een voetstuk gezet te worden... Of eigenlijk zouden we ze er beter allemaal eens op zetten.
Want dat doen we veel te weinig.
We betalen de slager immers, en we betalen voor het ophalen van het huisvuil... En dus vinden we dat al meer dan genoeg.
Maar die mensen doen hun werk goed, dus mogen we ze ook wel eens danken, prijzen, loven... op een voetstukje zetten.
Zonder hen ware de wereld niet zo goed om op te leven...
Zij zijn maar een klein radertje in het klokwerk van de maatschappij... Maar ken jij één klok waar je ook maar het kleinste tandwieltje kunt uithalen en nog steeds een goed werkend uurwerk overhoudt ?

Ik heb dus eerbied voor het kleinste radertje...

toit de volgende ?

gedwongen deportatie

Orthodoxe Joden (Photo credit: Rob Hogeslag)

Ik snap de mensheid niet meer...
Heelder dagen krijg ik hier van alle kanten mailtjes tegen en over die slechte allochtonen die ons, autochtonen schade berokkenen.
En als men er eentje terug naar zijn thuisland stuurt is het ook niet goed.

(Ik heb ook al geschreven over mijn verbazing dat allochtonen helemaal geen slechte allochtoonse eigenschappen hebben als ze goed kunnen voetballen.)

Ik heb niets tegen allochtonen, in tegendeel, het kan uiteindelijk een verrijking zijn van onze eigen maatschappij. En als ik de verdedigers hoor van het laatste slachtoffer van de gedwongen deportatie, dan lijkt plots iedereen het met mij eens.

Wat is er eigenlijk aan de hand?
Het antwoord is heel simpel...
Als het mensen zijn die we goed kennen, die onze taal spreken, met onze kinderen naar school gaan, kortom zich integreerden in de massa, dan zijn het geen vreemden meer.
Dan is het geen vreemde meer die uitgezet wordt, maar een buurjongen.

Eigenlijk zou dat ons moeten doen nadenken.
Eigenlijk zouden wij veel meer inspanningen moeten doen om die mensen te doen integreren in onze maatschappij, meer inspanningen doen om hen te leren kennen... En uiteraard een boodschap aan die allochtonen: Als je hier wilt wonen en op een normale manier functioneren binnen deze maatschappij, dan moet je je hoognodig integreren, de taal leren en spreken, met de mensen praten, je open stellen.

Kortom: bruggen bouwen.

Waarom hebben wij al heel onze geschiedenis een moeilijke relatie met de Joden? Omdat hun verre, verre voorouders Jezus zouden gekruisigd hebben? (In feite waren dat de Romeinen !)? Nee. Omdat ze een andere godsdienst hebben ? Nee. Deze zaken worden wel regelmatig gebruikt als reden, maar de einge echte reden waarom de Joden niet echt geïntegreerd worden in onze maatschappij, is dat zij zich niet integreren. Ze  gaan nogal vaak samen wonen in Joodse wijken, ze vallen op door hun kledij of door hun haardracht, ze eten anders, dus gaan ze ook naar andere eetgelegenheden... Kortom, ze zijn duidelijk een aparte groep.

Ik heb met opzet de godsdienst niet genoemd, omdat in onze wereld godsdienst veel minder een obsessie is geworden dan vroeger.
Of net niet ?
Als we luisteren naar de reacties op de Islam, dan zou je daaraan twijfelen.
Maar als je goed luistert, dan reageert men eigenlijk niet op de godsdienst, maar op de aanhangsels er van. Bijvoorbeeld de Sharia, de wet gebaseerd op de Islam. Wet die eigenlijk niet zoveel scheelt van wat in onze bijbel staat, en die door de meeste moslims ook niet echt meer aanvaard wordt, bekeken wordt als "uit de tijd", net zoals wij dat doen met de Bijbelse strafwetgeving.

De meeste opmerkingen, de meeste racistische opmerkingen, die komen voort uit onbegrip.
Ik loop op de rommelmarkt, en je hoort een groep mensen een taal spreken die je absoluut niet begrijpt. Kijkt men toevallig naar je, en beginnen ze te lachen, dan heb je het gevoel dat ze met u lachen... Of de vrouwen lopen daar heel apart gekleed in van die lange zwarte kleren... markeren zichzelf duidelijk als aparte groep.

Ik ben overtuigd dat die kleren nogal gemakkelijk vergeten zouden worden, mocht men niet die vreemde onbegrijpelijke taal spreken.
Maar zouden wij anders doen?
Denk je, als twee Vlamingen elkaar tegenkomen in Verwegistan, dat ze dan niet meteen onder elkaar in dat onbegrijpelijke Vlaams aan het praten slaan?

En dacht je, dat vroeger, in "de Kongo", de Belgen niet gingen gaan samenwonen in wijken?

Nee, we zijn verkeerd bezig.
En de schuld ligt niet alleen aan de allochtonen.
Ook wij doen geen inspanning om hen beter te leren kennen, om voor hen open te staan.
Zij integreren te weinig, maar door onze houding sluiten wij hen buiten, en maken de integratie veel moeilijker dan ze al is.
Het moet van beide kanten komen.

En zo'n individueel geval, als nu die Parweiz Sangari, bewijst dat... Daar heeft men iemand die wel de moeite deed om Nederlands te leren, die opgenomen was in de groep... Hoe komt dat ? Hij is hier binnengekomen als jongere, alleen, en zijn enige mogelijkheid was de taal leren, zo niet bleef hij alleen. En de groep waarin hij terechtkwam, die stelde dat op prijs, nam hem op, leerde hem kennen, en het werd gewoon een uit de groep...
En één uit de groep plukken, en die deporteren, dat is onaanvaardbaar voor die groep.
Dat is geen vreemde, dat is die jongen die naast je op de schoolbank zat.

Als ik mijn eigen bedenkingen nog eens overloop, dan geef ik ergens toe dat racisme dan ook wellicht bevorderd wordt door de te grote hoeveelheid vreemden die hier op te korte tijd binnen komen... Op die manier is het niet te doen, quasi onmogelijk om werkelijk over te gaan tot integratie. Van beide zijden.

Vreemdelingen zijn voor mij hier welkom, als ze zich integreren, maar om integratie mogelijk te maken moet er tijd en mogelijkheid zijn... dus opteer ik voor een langzamere instroom. Om de tijd te hebben één te worden.
Want als we evolueren naar een maatschappij in groepen, dan komen we er niet ! Dan gaan binnen X aantal jaren de politici een nieuw been hebben om op te knagen, nu niet meer de splitsing Vlaanderen Wallonië en BHV, maar de splitsing van autochtonen en deze van allochtone afkomst ( En wie gaat dat uit elkaar halen? - Misschien hen verplichten een gele halve maan op de vest te naaien??? Waar zagen we eerder zoiets ???)

djudedju
Laten wij maar proberen mens te zijn met de mensen... Dat lijkt me handiger


tot de volgende ?

Sint Amelberga

St. Amelberga's chapel in Mater, a submunicipality of Oudenaarde, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Het is feest in het dorp !
Vandaag is het immers Sinte Amelberga, en komen ruiters hier de jaarlijkse ommegang doen.
In tegenstelling met veel andere feesten, die telkens gevierd worden op het dichtste weekend, vieren we hier consequent op de naamdag. Het is een oeroud feest, zo oud dat de trommelaar, fluitje en de nar naar de viering van 200 jaar Amerika werden uitgenodigd, als eregasten.
Trommelaar, fluitje en nar... en de penningmeester, want ze zijn niet met drie, maar met vier man, die gaan in de week voor het feest heel de parochie af, om de inwoners uit te nodigen tot Het Feest. Daar hoeft geen naam bij, in Mater is er maar Eén Feest.
Dit jaar had men voorzien dat de mensen een briefje konden voor het raam hangen, dat ze gesteld waren op het bezoek van Trommel en fluitje, want tegenwoordig zijn de meeste mensen gaan werken, en staan ze aan te bellen voor een leeg huis. Ik heb geen affiche gehangen, ze weten dat ze hier welkom zijn, en ja hoor, ze kwamen aanbellen.
Een obligaat stukje fluitwerk, een dansje van de nar, dat stopte zodra de penning was gestort. Hoe oud en mooi tradities ook zijn, ze hangen ook nu af van de penning...

Toen wij hier meer dan 30 jaar terug kwamen wonen, vertelde Gilberte ons dat het op Amalberge (Materse uitspraak) noois regende... Het regent voor het moment nog niet, maar het ziet er maar mottig uit, en als ik opstond, lag de straat nat...  En we hebben in die meer dan 30 jaar al heel wat natte Amelberga's geweten ...

De laatste jaren ga ik er zelden heen... Je kunt er niet met de auto naar toe, en het is net zo ver dat het mij pijn doet, en dan sta je daar om de paarden, ruiters en karren te bekijken, en staan is ook al pijnlijk... Het echte feest is na de ommegang... dan duikelt iedereen de herbergen binnen, en drinkt iedereen met iedereen. Het is gezellig en aangenaam, want Maternaars die hier al jaren weg zijn, komen op St Amelberga terug naar Mater, en de vriendschap wordt hernieuwd en gedoopt... in bier.

En ook dat kan ik niet meer... Met al die medicamenten kan ik nog wel een paar pinten drinken, maar dan is het gedaan, en Sint Amelberga nuchter vieren??? No way ! Dat is - helaas - niet mogelijk.

Maar ik heb ieder jaar weer spijt dat ik er niet bij ben... Het is leuk, je ziet er altijd wel enkele mensen die je al jaren niet meer zag, het bier laat de tongen los, en het gekeuvel is nog veel intenser dan het anders al is in onze kleine parochie... Nu ja, klein... We zijn de grootste gemeente van heel de fusiegemeente Oudenaarde, maar wellicht een met het minste inwoners...

Mater... g'hebt mijn hart gestolen...
Ik wil hier nooit meer weg.
Dat lieflijke dorp op de Vlaamse heuvels, stil en rustig... Landelijk en gemoedelijk.

Toen ik op mijn werk indertijd vertelde dat ik naar Mater ging wonen, bekeken ze me meewarig, "Vind je niks beters ?"... Een tiental jaren later, als ik vertelde dat ik in Mater woonde: "Woonde gij in Mater ?" Met veel ontzag en jaloersheid in de stem, want dat kleine dorpje was plots de "chiquée" geworden... Op den buiten wonen was plots in.
Nu is dat weer aan het keren... De crisis en de prijs van de brandstof maken dat men nu terug opteert voor de stad. Maar ik ben verknocht aan mijn Mater.
Mijn Mater...
Waar ik thuis ben.

Soms vraagt mij wel eens iemand: "Zoudt ge niet terug willen keren naar uw streek?" Nee, ik ken daar niemand meer, ik heb daar geen vrienden meer, ik zou daar niet meer thuis zijn. De enigen die ik daar heb zijn mijn zusters en hun gezin. Hier heb ik een hele leefgemeenschap en mijn kinderen en kleinkinderen.Hier ben ik thuis.

Ik woon in mijn eigen huis, dat we hutje voor mutje bijeen hebben gespaard, hebben aangepast, hebben geïsoleerd (voor de rage en de premies bestonden), kortom, 't is onze, hier zijn we thuis op onze eigen grond...

Laatst was ik in de thuiszorgwinkel van de mutualiteit... Om een BH voor Anny, een BH aangepast aan haar situatie... Daar zag ik ook een van die trapliften. Ik heb dat eens goed bekeken, want ik ben niet van plan om ooit naar een appartementje te verhuizen... Mocht ik de trap niet meer op kunnen, dan opteer ik voor zo'n traplift. Mijn oudste zus die ook al wat sukkelt, hoorde dat dit zo enorm duur is... Dat is het dus niet. Het is ook niet goedkoop, maar het is doenbaar, althans voor de meesten onder ons. Voor een gewone rechte trap van één verdiep moet je rekenen op zo'n 4.000 euro. Bochtwerk is iets duurder. Het systeem dat ik zag in de thuiszorgwinkel was niet datgene wat je ziet op TV, maar een model dat er in mijn ogen degelijker uitzag, en het volgens de man ter plaatse ook is...

Niet goedkoop dus, maar het laat ons toe om "thuis" te blijven, op onze eigen stek, waar we ons goed voelen. In een appartementje, moet je ook rekenen dat de lift wel eens stuk kan zijn, en daar zijn dan gewoonlijk véél meer trappen dan thuis. Bovendien heb je dan altijd buren rondom rond, die lawaai maken of het niet kunnen hebben dat jouw TV iets harder staat...
Nee, ik blijf zo lang ik kan, thuis, in 't mijne...
In Mijn Mater
Met Mijn Amelberga op de schoorsteen...

tot de volgende ?

waterkwaliteit

A toilet with the potentially dangerous arrangement of the seat being up (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren zag ik hen springen in Vlaanderens openbare wateren. Op TV, want het was veel te nat om te gaan kijken.
Op de beelden zag je dan ook de rivieren in de typische kleur van de dagen met veel regen.
De rivieren hebben dan de kleur van de klei... de erosie gebeurt nog steeds, en met die klei spoelen dan ook meststoffen en sproeistoffen in het zwemwater.
En toch kunnen we spreken van een verbetering. Je ziet minder grove verontreiniging, de Dender schuimt niet zo erg meer dat de schuimvlokken op de baan waaien.

Maar eigenlijk is het nog steeds bedroevend...
Zoet, drinkbaar water is een kostbaar goed, en we maken het kapot.
En de ergste verontreiniging is dan nog de verontreiniging die je niet ziet, niet proeft, niet merkt... Ons systeem van waterzuivering is niet in staat om al de hormonen (pil) en al de medicamenten uit het water te filteren. Het kan technisch wel, maar het is of te duur, of te omslachtig om het te kunnen waar maken.
Je kunt nu eenmaal het water van een heel areaal niet litertje per litertje gaan filteren op deze zaken. Het kan gewoon niet omdat er teveel liters op hetzelfde moment toekomen gestroomd. Dus doet men het niet. Met alle gevolgen van dien.

Krijgen we straks bronwater die de vruchtbaarheid bevorderd ?
Of bronwater tegen bronchitis?

Er gaan steeds meer stemmen op voor een gescheiden riolering... Maar zelfs dat zou geen oplossing bieden tegen deze soort van vervuiling.
Waar ik wel preneur van ben, is dat we twee waterleidingen in huis zouden hebben, een met drinkwater (eten, koken, drinken) en een die minder gezuiverd is, maar wel proper, voor toilet, en de was en de tuin... Veel goedkoper te leveren, en dat zou tenminste een serieuze besparing opbrengen voor het drinkwater, wat misschien weer meer mogelijkheden zou bieden om meer en beter te zuiveren.

Ik zie niet in waarom we drinkwater door het toilet moeten spoelen!

We horen wel eens verhaaltjes over de reacties van een inwoner uit Kweetnietwaaristan, die zijn ogen uitkijkt als hij in een supermarkt terecht komt, maar ik denk dat het meisje uit Afrika, dat jaar in, jaar uit vele kilometers met water sleurde en sjouwde om haar gezin drinken en eten te geven, heel verontwaardigd kijkt als ze hier dat kostbare goedje door het toilet ziet stromen...

Ik las ook dat iedere inwoner van ons rijke landje zo'n 38 kilo voedsel per jaar wegwerpt... Dat is verschrikkelijk ! Zeker in het licht van het feit dat er zoveel mensen van honger sterven op deze aardkloot.

Maar wat we met drinkwater doen, dat is eigenlijk nog erger ! Kapot drinkwater is niet of heel moeilijk te herstellen. Met andere woorden, de filter van de wereld, de natuurlijke filtering van het water, de bron van alle bronnen... Die kan dergelijke vervuiling niet aan. Hormonen en andere medicamenten gaan door de aardlagen heen... Binnen miljoenen jaren drinkt men hier nog steeds van de pil die onze vrouwen nu nemen.

Erg. Heel erg.

Herinner jij je nog de tijd dat een tweeling bij schapen een wonderlijk iets was ? Tegenwoordig kijkt men verbaasd als er maar één lammetje is. Gevolg van de pil.

Nee, ik heb niets tegen de pil, niets tegen het feit dat de vrouw eindelijk ook wat te zeggen heeft over de voortplanting... Maar ik ben wel ongerust over de neveneffecten.

En daar gaat het hem juist over... Als we de pil nemen, een medicament nemen, dan is dat eigenlijk een goed en handig iets... En wie denkt er in de strijd op overleven aan de generatie na ons, na het overwinnen van die ziekte?  Niemand. Want de drang om te leven houdt geen rekening met komende generaties, maar met zichzelf, en zichzelf alleen.

Als we het op die manier bekijken, dan hebben we de teleurgang van onze eigen soort in eigen handen.
We kunnen nog verder redeneren... Darwin en zijn survival of the fittest... De sterkste overleeft, en daardoor overleven ook steeds de sterkste genen, de sterkste rassen... Bij de mens slagen we er steeds meer en meer in om ook de zwaksten in leven te houden, en het zou onmenselijk zijn hen de voortplanting te ontzeggen... Met andere woorden: de voortplanting van de zwaktsten... en dus het einde van het ras ? Of zit er toch iets fout in de redenering van Darwin? Of zijn we grandioos bezig onszelf naar de knoppen te helpen?

Was ik vijftig jaar vroeger geboren, dan was ik nooit 2 jaar oud geworden... Ik lag voor mijn 2 jaar enkele keren op sterven door longontsteking. Was de penicilline er dan nog niet geweest, dan was ik er nu ook niet.  De survival of the fittest ??? Daar hoor ik dus niet bij...

Ik ben er eentje die wist te overleven dank zij de moderne wetenschap... Wetenschap waar ik nu zelf heel wat vragen heb... Terecht of onterecht ? De toekomst zal het uitwijzen, maar hoe dan ook, we hypothekeren deze toekomst zwaar door de vervuiling die we nu maken en op de toekomst leggen !

Maar weet je, ik ben desondanks nog steeds optimist... Wat men nu aan het doen is met nanotechnologie, dat opent deuren die voorheen onmogelijk te openen leken...  Waar gaan we heen ? Ik weet het niet, ik durf er zelfs niet echt op doordenken. Misschien komt de zuivering van het water wel als een leuk hebbedingetje uit de nanotechnologie ?

Maar heel gerust ben ik er niet in...

tot de volgende ?