Thuis en parkeerwachters...

Allee, vandaag mag ik Anny af halen uit het hospitaal.
Gisterenavond ben ik niet gegaan naar haar, ik had in de voormiddag een bezoekje gebracht, en 's avonds gingen Bart en Veerle en de kinderen op bezoek... Het zou al druk genoeg zijn...
Bart was de eerste die belde: "Pa, ma mag morgen naar huis, en je mag zeker niet vergeten haar af te halen!" "Ik kan dat niet vergeten, want ik ga iedere middag !" "Jaja, maar ik moest zeker niet vergeten je op te bellen, ze wil zeker zijn dat ze naar huis komt!" We lachten alle twee... Ook alle twee blij en opgelucht.
Een tijdje nadien: Veerle aan de telefoon... "Pa, ik moet bellen van ma dat je haar niet mag vergeten af te halen, ze mag naar huis..."

Ik denk dat ik vanmiddag zal gebaren dat ik het niet wist dat ze mee mag naar huis....

Als je goed gelezen hebt, heb je gezien dat ik in de voormiddag op bezoek was gegaan... Dat komt zo...

Woensdagavond was ik samen met Bart naar onze auto's gewandeld, en ik zag tot mijn verbijstering een PV onder mijn ruitenwisser steken, je weet wel, zo eentje van de parkeerwachters...
We stonden recht voor het bureel van de politie, ik op hoge benen daar binnen... Wijzend en zeggend, je ziet verdorie mijn parkeerkaart liggen van hier !!!

De politie knikte meewarig, zonder te kijken of de kaart daar inderdaad lag... "We hebben dat hier nog al meegemaakt, meneer... Wellicht was er een stukje van je kaart onzichtbaar... Is er een gekleurde boord aan je autoruit?" Ik knikte verstomd. "Dat is de reden"... "Er zitten bij die parkeerwachters van die lekkere die het leuk vinden daarvoor een boete uit te schrijven..." Maar daar kan ik toch niets aan doen? Als ik het niet daar tussen steek, dan dreigt de kaart te vallen, en dan ben ik zeker in fout". De vriendelijke flik knikte. "Weet je wat, je moet morgenvoormiddag naar het administratief centrum gaan, op het derde verdiep, met je parkeerkaart, dan komt het wel in orde..."

Dus moest ik wel in de voormiddag het huis uit...
Aan de dienst inlichtingen wilde ik vragen waar ik juist moest zijn op die derde verdieping, maar de dame zag mijn invalidenkaart en het boetebriefje, en begon onmiddellijk aan de uitleg...

Boven gekomen, moest ik niets uitleggen... De man nam het briefje en mijn kaart, maakte van mijn kaart een copie, gaf de kaart terug: '''t Iis in orde meneer!" Ik vroeg toch uitleg over die handelswijze van de parkeerwachter... En het blijkt dat de kaart volledig zichtbaar moet zijn... Ik vertelde de man dat de vervaldatum van de kaart zichtbaar was... Waarop de man: "Tja, dan zou hij toch moeten content zijn hé, maar ja..." Zijn gezicht maakte duidelijk wat hij dacht over parkeerwachters...
Ik nu ook.

Gisteren heb ik daar weer geparkeerd... Ik heb in mijn auto, aan de voorruit zo'n fotokadertje met zuignappen vast gehecht... Ik heb mijn kaart daar tussen gestoken, als een affiche prijkend midden mijn voorruit... Ik had nog gedacht aal klevers met grote rode pijlen wijzend naar mijn kaart, maar dat had ik niet in huis.

Bij het naar huis rijden viel de kaart natuurlijk van tussen dat kadertje en die zuignapjes, en ik reed bijna in de gracht van er nog te pogen achter te grijpen. Verdomde parkeerdinges !

djudedju

Heeft het gisteren bij jullie ook zo geonweerd? 't Deed lelijk hé ?
Maar we komen in het Guinessbook of records... Het heeft nu al meer geregend dan in een hele maand juni.
djudedju


tot de volgende ?

Zwaar

Gisteren nog een mooi #tegeltje gespot in het ziekenhuis (Photo credit: LodewijkB)

Hoewel ik dus ga eten in het Sociaal Huis, dat Veerle mijn afwasje komt doen, stel ik met verbijstering vast dat ik het zwaar heb. Ik ben sinds wij de mare van de ziekte van Anny kregen, al 7 kg vermagerd...
Gisteren had ik het gevoel dat ik een half meterke boven de grond liep, ik voelde me helemaal niet vast te been.
En natuurlijk speelt mijn rug dan ook nog op. En vannacht twee uurtjes geslapen. Om 12 uur was ik al weer wakker, en heb niet meer geslapen.

Ik zeg van niet, maar mijn lijf zegt dat ik me zorgen maak, meer dan een klein beetje. En nochtans ziet alles er zo goed uit als maar kan in de gegeven omstandigheden. Maar wat baat redeneren, als je gevoel met je weg loopt.

En als Anny morgen of overmorgen wellicht naar huis mag komen, dan is het nog niet gedaan, dan moeten we nog wachten op de uitslag van de onderzoeken van het weggenomen stuk... En dus blijft de spanning maar duren. 't Klinkt belachelijk, maar ik zou liever zelf ziek zijn. Dan zou ik me zelf voelen, en misschien wat meer mezelf kunnen opmonteren.

Nochtans slaag ik er in Anny en de dame die naast haar ligt te doen lachen. Ik doe al wat ik kan, mede in de hoop ook mezelf te doen lachen, mezelf op te monteren.
Ik ben momenteel echt wat ons moeder noemde: een grote lantaarn met een klein lichtje.

Dat ik zeven kilo kwijt ben, kan geen kwaad, het mag er gerust af blijven, maar de manier waarop is niet alles. En ik voel voortdurend de zenuwen rond mijn maag crossen.

Ik ben gek. Het helpt Anny niet, het helpt mij niet, het helpt niemand.
Ik moet van Anny iedereen van de vele vrienden opbellen, en iedere keer moet je dan weer heel het verhaal vertellen, en iedere keer herkauw je dan ook weer de angst. Ik ben maar een klein broekventje als het er echt op aan komt.

In het Sociaal Huis doet zich ook iets vreemd voor... Normaal moet je, na het eten, je dienblad, borden, mes, vork lepel en lepeltje en tutti quanti netjes deponeren op de voorzien plaats. Iedere keer neemt er een van de dienstmeisjes mij dat werk uit handen.  Ik vraag me af waarom, waaraan ik dat verdiend heb.

Voor de schamele negen euro heb ik niet alleen behoorlijk eten en drinken, ik krijg er ook nog extra service bij?

Misschien ligt het wel aan het feit dat ik tegen iedereen vriendelijk en beleefd ben, en lach met mezelf. Ik heb het al gezegd en geschreven, vriendelijk zijn kost je niets, en het loont. Dat zie ik op de rommelmarkt, dat zie ik in de hobby, en dat stel ik nu ook daar en in het ziekenhuis vast. Ik ben niet vriendelijk omwille van het feit dat het loont, ik vind gewoon dat het zo hoort. Het leven is al moeilijk genoeg, waarom zou je het elkaar moeilijk maken?

Alleen... hier thuis helpt het niet. Mijn papegaai vertikt het echt te babbelen, mijn parkiet zit er bij alsof het hem niet meer interesseert en zelfs mijn kanarie fluit amper. Alleen de vissen zwemmen rond in het aquarium alsof er niets aan de hand is. En als ze me zien naar de kast komen, gaan ze allemaal hangen op de plaats waar het eten komt. Maar ja, een vis is maar een vis... Veel binding heb je daar niet mee. Ze komen alleen naar je toe als ze eten verwachten.

Het is hier aan het overtrekken, de lucht zit vol wolken, maar het is warm en het regent (nog) niet. Volgens het weerbericht krijgen we vanavond wellicht onweer. Misschien werkt dat ook op de mens...

Ach, ik ga stoppen. Ik zit te zagen, en jij kunt er niets aan doen dat ik het zwaar heb. Wat wil ik er je dan mee lastig vallen?
Ik zou misschien beter spreken over totaal andere dingen, zoals de splitsing BHV... De succesvolle (regering) miskleun (nva)... En iets waar de doorsnee Belg helemaal niet wakker van ligt. Als ik de kaart van ons landje bekijk, dan denk ik aan de peuterklas bij Juf Els... Je kunt niet geloven hoeveel moeite de Juf moet doen om die kleine ukjes netjes te leren knippen met een schaar. Politici moeten hoognodig eens les gaan volgen bij Juf Els, alleen het land netjes uitknippen op het lijntje (de grens) en de boel niet versnipperen... Maar ja...politici... En zeggen dat er daar bij zijn die zich de baas achten over het onderwijs.
djudedju

tot de volgende ?

straffe koffie

Nederlands: Affiche: Van Nelle's pakjes koffie. Heerlijke koffie. (Photo credit: Wikipedia)

Anny is pas in de namiddag geopereerd geweest geworden... Het is allemaal goed verlopen, buiten het ellendig lange wachten op nieuws... En het feit dat we nu nog twee drie weken moeten wachten voor we definitief weten wat de eventuele vervolgmaatregelen zullen zijn.
Gisterenavond ben ik nog eens langs geweest, en ze zag er goed uit... Ze had pijnstillers gekregen, want het is een heel pijnlijk iets. En als Anny dat zegt, dan moet het heel erg zijn ! Want zij klaagt nooit.

Vannacht heb ik dus toch wat kunnen slapen. Niet zo heel veel, maar toch meer dan de vorige nachten. (Ik ben al 6.5 kg kwijt sinds we het nieuws kregen van het gezwel en de komende operatie) ('t Mag er af blijven)

Er is één voordeel aan de afwezigheid van vrouwlief: ik kan naar hartelust het licht aansteken en liggen lezen in bed...

Maar voor de rest... Ik ben een sukkel
Gisterenmiddag gaan eten in het Sociaal huis. Vogelnestje met champignonsaus en puree. en Erwtensoep. Ik had en heb er mijn gedachten niet bij, en moest wat zoeken hoe ik alles moest doen aan de aanschuifdis... En tot overmaat van ramp, ging ik aan tafel zitten zonder te gaan afrekenen. Maar dat leverde geen boze blik op, nee, alleen een kleine wenk, en de opmerking dat het mijn eerste keer was zeker?

Vanmorgen, opgestaan, turnoefeningen gedaan, wassen, kleren aan en naar beneden, naar het lege huis. Rolluiken rondom optrekken. De yoghurt uit de frigo halen, in een potje doen, het fruitsap uit de berging halen, kop uitschenken, beide op tafel zetten. Water opzetten voor de koffie. Hoeveel lepeltjes koffie en hoeveel chicorei moeten daar nu in. Ik heb er te veel ingedaan, het is straffer dan gewoonlijk. Ik moet het eens vragen aan Anny.

En de radio aangestoken (gisteren kwam dat er niet eens van)
En nu zit ik weer te bloggen, en nu en dan van de straffe koffie te nippen.

Deze middag weer gaan eten naar het Sociaal Huis... Ribbetjes staan er op het menu, met patattekazakken en groenten. Patattekazakken? Aardappel in de pel...

't Is niet zoals thuis, maar het is eten, en het is behoorlijk. 't Kost me maar 9 euro, drank en dessert inbegrepen... Dus duur is het ook niet, en zo moet Els niet koken voor mij. Het is dus gemakkelijk. Bovendien is er nog een gemak aan... Er is geen parking meer aan het hospitaal (door de uitbreidingswerken en renovatiewerken), en de parking is nu aan het Sociaal Huis, daar komt een "Shuttlebus" die voortdurend van de parking naar het hospitaal rijdt en terug. Gratis. Makkelijk zat.

Enig nadeel ? De opstap van de bus... Maar als de chauffeur ziet dat je sukkelt, dan haalt hij snel een opstaptrapje uit de koffer. Vriendelijk en gedienstig. Maar het moet een vervelende job zijn, zo heel de dag op en neer rijden...

Gisteren niet naar Familie moeten kijken, maar naar de 712° herhaling van de Kampioenen... Gelachen met Xavier en Markske.

En het is hier - ondanks de radio - maar doods en stillekes. Gek, als Anny hier is, dan zeggen we meestal amper een woord tegen elkaar. Anny doet haar ding, en ik zit aan mijn computer. Slechts nu en dan een kleine vraag of mededeling, maar gisteren en nu weer mis ik gewoon de aanwezigheid. Ze moet niks zeggen, er zijn is blijkbaar al voldoende. Zelfs de papegaai zit stil in zijn kot, keek verwonderd toen ik hem zijn voer gaf, en probeerde in mijn vingers te pikken. Maar hij is stil, wat 's morgens zelden het geval is.
Ook de kanarie fluit niet.
Het lijkt of zij ook iets missen.

De kinderen belden me om te weten hoe het was, en zodra ik iets wist heb ik hen opgebeld. Veerle kwam de weinige schotels wassen en de kippen voeren en de eieren uithalen en zo was ook dat in orde. De kippen, dat is een miserie, want je moet bukken om in dat hok te kunnen, en dat zit er bij mij niet echt meer in, maar Veerle kan dat gelukkig doen voor mij (en voor de kippen).

Ik ga stoppen, ik heb ondertussen al een lange telefoon gehad van mijn jongste zus, die ook wilde weten hoe het was...

tot de volgende ?

fabriek: Heelkunde... ?

Church of Saint Walpurga in Oudenaarde. Oudenaarde, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia) (zowat achter de Walburgakerk ligt het hospitaal...)

Vanmorgen was het dan zo ver... Anny naar het hospitaal gebracht. Eerst moesten we nog het vervolg ondergaan van het onderzoek van gisteren. Toen hadden ze iets ingespoten om op die manier de eerste lymfeklier te vinden die er was, en die dus als eerste zou verraden of er iets ergs aan de hand was...
Ik ging ondertussen de administratie doen qua inschrijving, en hoorde dat er geen ligplaats was, en dat ze dus maar voorlopig op de dagkliniek moest gaan liggen...
Terug naar het onderzoek. Anny was al binnen, en ik ging maar wat zitten wachten. En wachten. En wachten... Er kwamen andere patiënten binnen voor onderzoeken, die werden onderzocht en verlieten ons weer... en ik zat te wachten.
Het schijnt zeer, zeer zelden voor te komen, maar natuurlijk dan ook weer bij ons... Geen lymfeklier te vinden????

Nu ja, de dokter zou dan wel bepalen wat hij moest doen, op basis van de resultaten van de operatie...  Weeral vraagtekens.

Trouwens ook de operatie is maar de opening naar een nieuwe periode van wachten en van angst. Ze halen het gezwel er uit, en dat zal dan volledig en heel nauwkeurig worden onderzocht, en binnen een week of twee horen we dan de uitslag, en op basis van die uitslag volgt er eventueel een nakomende behandeling, en ook de aard van deze behandeling wordt daardoor bepaald.
Wachten...

Enfin, wij naar de dagkliniek. "Hebt u kousen mee?" Het bleek over die speciale kousen te gaan tegen het flebiet. (Mijn woordcorrector kent dit woord niet? Ik ken dus wellicht of het juiste woord niet, of ik schrijf het grandioos verkeerd). Nee, die hadden we niet. Of we dan eventjes terug naar het eerste wilden gaan om dat daar te laten aanpassen? Wij naar het eerste, verpleegster opgeroepen, maat gepakt, terug naar het tweede... En of we niet wilden vergeten die kousen te laten inschrijven in de computer.
djudedju

Ik heb Anny daar dan gelaten. Ik weet niet (men weet niet) hoe laat ze geopereerd wordt... Ik ga deze namiddag kijken. En ondertussen zenuwachtig zitten zijn.

Maar ik was nog niet buiten !
De dagkliniek, dat is samen met de afdeling geriatrie...
Ik probeerde de deur te openen om de afdeling te verlaten: noppes. Gesloten. Chiuso. Fermé.
Toen zag ik, een meterke achter mij, op de muur een bordje dat ik een nummer en een letter in omgekeerde volgorde moest intypen... Ik zat weer in het oudemannenhuis bij wijlen Tanteke... !
djudedju

En nu maar zemelachtig zitten zijn.
en koffie drinken
en denken
en hopen...

tot de volgende, hopelijk al met wat goed nieuws...

Stom... ?

Nederlands: een doos met 10 eieren erin (Photo credit: Wikipedia)

Ik las met verbijstering dat het merendeel van de jongeren in Great Brittain niet weet waar de melk vandaan komt, of een ei, of bacon...
Ik denk niet dat ze in the United Kingdom zoveel stommer zijn dan hier, dus ik heb het donkerbruin vermoeden dat er ook hier heel wat kinderen rondlopen die deze wijsheid niet hebben.

Hier ligt een opdracht voor de groenen ! Leer de mens weer eens even contact te hebben met de wereld, niet alleen wat jullie de natuur noemen, maar ook met het werk dat de landbouwers doen, dank zij de natuur en beheersing daarvan.

Je kunt hen gerust ook laten kennis maken met de minder mooie kanten van het landbouwleven, en het minder mooie bestaan van sommige dieren in de vee-fabrieken... op voorwaarde dat je hen ook eerlijk de gevolgen leert kennen van hun keuze.

Want hoewel ik helemaal geen voorstander ben van opeengestapelde kippen, konijnen in een batterij, varkens opeengepropt in mestvarkensstallijnen... en noem maar op, ik ben me heel goed bewust wat een terugkeer naar de natuurlijke manier zou betekenen. Het is niet voldoende om "groen" te prediken, je moet ook een antwoord hebben naar de maatschappij waarin we leven, en die we niet echt willen verliezen. Want heel wat mensen die protesteren tegen de manier waarop kippen worden vetgemest, gaan naar de slager om enkele kippenbilletjes voor op de barbecue...En mochten die kippenbillen plots zeldzaam en duur worden, dan zou men niet tevreden zijn. Kippen op een vrije uitloop kweken kost veel meer, door gebruik van grond, trager opgroeien en groter risico op verliezen.

Kortom, er is een groeiende discrepantie tussen de wensdromen van "de mens" en de werkelijkheid van zijn manier van leven. Als we geen hybride kippen meer kweken, die in batterijen maximum twee jaar mogen bestaan als eierfabriekje, dan moeten we weten dat we in de winterperiode geen of maar enkele eieren meer zullen vinden aan dure prijzen (zeldzaam = duur).

Nee, we moeten de mens confronteren met de werkelijkheid, maar in al zijn facetten. We moeten de mens bij brengen dat al wat we eten uit de natuur komt, maar alleen dank zij het feit dat de landbouwer het kweekt, bewerkt, voedt, sorteert, onderhoudt en ga zo maar door. Laat de kinderen niet op bosklassen gaan, of zeeklassen, maar stuur hen de boer op. Laat hen kennis maken met de productie van hun dagelijkse brood, vlees en eieren. En toon hen hoe het vroeger was, en wat minder intensieve landbouw maar opbrengt.

Het is goed dat we ijveren voor minder dierenleed, het is goed dat we ijveren voor landbouw met meer eerbied voor de natuur in al zijn aspecten, maar het zou nog beter zijn, als we dat konden verwezenlijken met behoud van productie... Want anders gaan we een heel ander leven tegemoet !

We mogen dromen, maar liefst met beide voeten op de grond.
Naar mijn gevoel kunnen we dat maar bekomen door de mens als niet-landbouwer, ergens een beetje meer bewust te maken van de landbouw en de consequenties...
Ik ben ook tegen het gebruik van die zware mastodonten van landbouwmachines die de grond tot meer dan een meter diepte dichtpersen, die de afwatering steeds problematischer maken, maar we moeten naar alternatieven zoeken, met zijn allen. We eten met zijn allen van de productie van de boer, laat ons dan ook op zijn minst meedenken en mee zoeken naar andere en betere manieren, met behoud van de productie en zonder dat de kostprijs steil de hoogte in gaat.

Dat kunnen we nooit bekomen met mensen die niet eens weten waar de melk vandaan komt, waar het ei vandaan komt... We moeten de maatschappij veel meer met elkaar confronteren! Want ik denk hierbij niet alleen aan de landbouw! Laat de kinderen eens (op veilige manier) kennis maken met de productie van staal, met de productie van weefsel en de productie van kledij... van schoenen en ga zo het rijtje maar af. Kennis maken in die zin, dat men ook het harde, het moeilijke het ongezonde van al die zaken in het licht stelt. Dat men uiteindelijk als mens meer een homo-universalis zou worden, die de wereld "kent".  Deze kennis lijkt mij noodzakelijk om echt mens te kunnen zijn met de mensen.

En dan spreek ik nog maar alleen van ons leven, hier, in het rijke westen... Eigenlijk zouden we die confrontatie nog veel verder moeten door trekken, naar andere landen, ver weg... Waar ze voor heel andere moeilijkheden staan, heel andere situaties.
Begrip kan alleen voortkomen uit kennis, en kennis vergaar je alleen door een leerproces. Leren kun je uit boeken en met moderne middelen als computer en dergelijke, maar zonder deze kennis te paren aan de werkelijke kennis "te velde", is deze kennis dood...

Wat weten we van de armoede van de mensen die onze bananen plukken? Wat weten we van de moord en doodslag die kleven aan de diamant in onze verlovingsring?

Veel te weinig...!
djudedju

U niet, ik niet, kan de wereld veranderen, maar laat ons op zijn minst pogen met zijn allen onze kinderen en kleinkinderen kennis mee te geven van onze eigen wereld, kennis van de mensen die leven en werken in onze maatschappij, die zorgen voor al die dingen die we zo vanzelfsprekend vinden, en waar we ons geen vragen bij stellen, maar waar we wel commentaar hebben op hun manier van werken, zonder het te kennen, zonder de consequenties ervan wat een verandering zou te weeg brengen...

Leer de mens mensen kennen... Dan vinden we samen misschien wel een betere en gezondere manier van werken en leven, want het is hoognodig voor de hele aarde !

tot de volgende ?

Niet makkelijk en risicovol

Raku Pottery coming out of the Kiln (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren hebben we dus raku gebakken... De resultaten zijn wel heel mooi... Voor de stukken die ongeschonden uit de slag zijn gekomen.

Eerst en vooral was er een heel werk, om een gasoven buiten te plaatsen (onder een afdak - mocht het eens regenen...), twee tonnen met schavelingen in, twee gasbranders met heel wat technische snufjes aan, twee flessen gas, sensoren voor de temperatuur meting... en nog zo een en ander.
En dan moet de oven geladen worden. Eerst plaats je een "bodem", die net iets hoger zit dan de inlaat van de vlammen, en daarop zet je dan de stukken die moeten gebakken worden. De eerste keer duurde het een paar uur vooraleer de oven heet was... Maar liefst 1000 graden, en dat moet een kwartiertje aangehouden worden.
Voordien loerden we af en toe door het schoorsteengat naar de stukken, en zagen op een bepaald moment de glazuur koken op de beelden. Je ziet de beelden dan blazen krijgen en er uitzien als paddenvel. Maar na een tijd, en een nog hogere temperatuur komt alles weer naar een normale toestand. Aan duizend graden staan de beelden in klei oranjerood te gloeien, net zoals heel de oven in die oranjerode gloed staat. Je ziet de beelden bijna niet meer staan, ze verdwijnen als het ware in het geheel van de gloed.
Dan de gas dicht draaien, en de oven openen... Met speciale tangen de stukken er gloeiend heet uitnemen, eventjes op de stenen zetten om snel af te koelen, waardoor in de glazuur craquelé ontstaat. Dan, nog steeds heet, weer met de tang oppakken, en in de ton met schavelingen zetten, schavelingen die meteen ontvlammen door het contact met die hitte. Als alle stukken in de tonnen zitten, dan de tonnen dicht doen (deksel er op), zodat de stukken in een gesloten atmosfeer in de rook zitten, en zwart worden. Zwart worden... Maar alleen in de craquelures en wat onderaan waar ze in de schavelingen zitten, maar dat kun je nadien afwassen. Mijn ene beeld was niet geglazuurd, en werd dus volledig zwart, zodat het er heel mooi uitziet als een heel primitief iets. Het beeld was ook in deze stijl opgebouwd, en is heel mooi geworden. Bart zal het nadat ik het heb afgewassen en ingewreven met was, meenemen naar huis... Hij ziet het heel graag, en wij ... wij hebben plaats te kort...

Ik heb geluk gehad, slechts één klein beeldje is gebroken, maar kan gelijmd worden, en men zal het niet eens kunnen zien.

Hoe de beelden breken? Ze zijn gloeiend heet als ze opgepakt worden met die grote tangen, ze worden dan neergezet op de stenen, en als dat niet heel goed gebeurt, en ze vallen om, of ze glijden van tussen de tanden van de tang... bingo... Maar dat was nog niet het ergste... De laatste van de drie baksel had men op de bodem pilaartjes gezet, daar weer een bodem op, en daarboven dan nog eens... Dus drie lagen beelden.. Toen men de oven opende bleek dat de onderste bodem gebroken was... Heel de boel scheefgezakt en de beelden rolden naar ... de rand van de oven, eentje er buiten en krak... En dan nog een paar die door het haastwerk en het feit dat je ze, schuin liggend, niet meer zo goed kon oppakken... Tja... Raku is heel mooi... Maar het is een haastwerk en dus vol risico's...

Ik heb eigenlijk niets anders moeten doen dan kijken, en volgen wat er allemaal gebeurde, maar dat was voor mij veel te lang, en dus verrekte ik van de pijn... Vannacht geen oog dicht gedaan, maar van morgen was het toch al een stuk beter... Ik ben al naar de rommelmarkt geweest...

Tot de volgende ?

Gmail - Afbeeldingen in 'opa kunstenaar in de klas een deel foto's'

Gmail - Afbeeldingen in 'opa kunstenaar in de klas een deel foto's'