Niet makkelijk en risicovol

Raku Pottery coming out of the Kiln (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren hebben we dus raku gebakken... De resultaten zijn wel heel mooi... Voor de stukken die ongeschonden uit de slag zijn gekomen.

Eerst en vooral was er een heel werk, om een gasoven buiten te plaatsen (onder een afdak - mocht het eens regenen...), twee tonnen met schavelingen in, twee gasbranders met heel wat technische snufjes aan, twee flessen gas, sensoren voor de temperatuur meting... en nog zo een en ander.
En dan moet de oven geladen worden. Eerst plaats je een "bodem", die net iets hoger zit dan de inlaat van de vlammen, en daarop zet je dan de stukken die moeten gebakken worden. De eerste keer duurde het een paar uur vooraleer de oven heet was... Maar liefst 1000 graden, en dat moet een kwartiertje aangehouden worden.
Voordien loerden we af en toe door het schoorsteengat naar de stukken, en zagen op een bepaald moment de glazuur koken op de beelden. Je ziet de beelden dan blazen krijgen en er uitzien als paddenvel. Maar na een tijd, en een nog hogere temperatuur komt alles weer naar een normale toestand. Aan duizend graden staan de beelden in klei oranjerood te gloeien, net zoals heel de oven in die oranjerode gloed staat. Je ziet de beelden bijna niet meer staan, ze verdwijnen als het ware in het geheel van de gloed.
Dan de gas dicht draaien, en de oven openen... Met speciale tangen de stukken er gloeiend heet uitnemen, eventjes op de stenen zetten om snel af te koelen, waardoor in de glazuur craquelé ontstaat. Dan, nog steeds heet, weer met de tang oppakken, en in de ton met schavelingen zetten, schavelingen die meteen ontvlammen door het contact met die hitte. Als alle stukken in de tonnen zitten, dan de tonnen dicht doen (deksel er op), zodat de stukken in een gesloten atmosfeer in de rook zitten, en zwart worden. Zwart worden... Maar alleen in de craquelures en wat onderaan waar ze in de schavelingen zitten, maar dat kun je nadien afwassen. Mijn ene beeld was niet geglazuurd, en werd dus volledig zwart, zodat het er heel mooi uitziet als een heel primitief iets. Het beeld was ook in deze stijl opgebouwd, en is heel mooi geworden. Bart zal het nadat ik het heb afgewassen en ingewreven met was, meenemen naar huis... Hij ziet het heel graag, en wij ... wij hebben plaats te kort...

Ik heb geluk gehad, slechts één klein beeldje is gebroken, maar kan gelijmd worden, en men zal het niet eens kunnen zien.

Hoe de beelden breken? Ze zijn gloeiend heet als ze opgepakt worden met die grote tangen, ze worden dan neergezet op de stenen, en als dat niet heel goed gebeurt, en ze vallen om, of ze glijden van tussen de tanden van de tang... bingo... Maar dat was nog niet het ergste... De laatste van de drie baksel had men op de bodem pilaartjes gezet, daar weer een bodem op, en daarboven dan nog eens... Dus drie lagen beelden.. Toen men de oven opende bleek dat de onderste bodem gebroken was... Heel de boel scheefgezakt en de beelden rolden naar ... de rand van de oven, eentje er buiten en krak... En dan nog een paar die door het haastwerk en het feit dat je ze, schuin liggend, niet meer zo goed kon oppakken... Tja... Raku is heel mooi... Maar het is een haastwerk en dus vol risico's...

Ik heb eigenlijk niets anders moeten doen dan kijken, en volgen wat er allemaal gebeurde, maar dat was voor mij veel te lang, en dus verrekte ik van de pijn... Vannacht geen oog dicht gedaan, maar van morgen was het toch al een stuk beter... Ik ben al naar de rommelmarkt geweest...

Tot de volgende ?

Gmail - Afbeeldingen in 'opa kunstenaar in de klas een deel foto's'

Gmail - Afbeeldingen in 'opa kunstenaar in de klas een deel foto's'

Raku en rookstoken

Vandaag gaan we in de academie eens raku en rookstoken doen...
Raku is een Japanse manier om keramiek te bakken, waarbij men de stukken keramiek gloeiendheet uit de oven haalt, op een pak zagemeel of schavelingen zet, en afdekt zodat het in een gesloten ruimte in de rook afkoelt... Dit geeft een speciaal effect. Bovendien werkt men nog al eens met speciale glazuren, die craquelé veroorzaken. Mooi !

Rookstoken is iets heel anders, daar  gaan we, net zoals in de raku vertrekken met een keramieken voorwerp die al een eerste bak achter de rug heeft (biscuitbak), maar nu stopt men het voorwerp in een ton, op een laag schavelingen, vult het bij met schavelingen. In de ton zijn onderaan gaatjes die lucht toelaten. Daar steekt men de schavelingen in brand, en de ton wordt toegelegd, zodat het vuur langzaam blijft branden. Je kunt het voorwerp bekleden met zaken die mee verbranden, en die daardoor een bepaalde afdruk (zwart) nalaten. Het beeld, of voorwerp komt uit de rookstook in alle toonaarden van grijs tot zwart. Of helemaal zwart... Nadien smeer je met donkere was het beeld in, zodat het een zekere glans krijgt. Deze techniek lijkt wat op het effect van bepaalde primitieve bakwijzen.

Kortom, twee voor ons nieuwe manieren om keramiek mooi te maken...

Maar dat is niet mogelijk in een paar uur, daar kruipt noga wat tijd in, dus is het vandaag een hele dag les... Een van de laatste lessen van het schooljaar... Jammer dat het al weer zo ver is. Ik moet zeggen dat ik dolgraag naar de academie ga, voor de keramiek, maar ook omdat je er met mensen bij elkaar zit, en ik ben nu eenmaal een gezelligheidsbeest...

Stilaan verover ik er ook mijn eigen plaatsje... Ontwikkel ik mijn eigen stijl en visie, wat soms wel eens botst met de leerkracht, maar dat loopt allemaal wel los. Ik moet toegeven, mijn visie verschilt nogal van dat van de lerares... Maar dat moet kunnen. Dat wil niet zeggen dat ik niet wil bijleren, maar ik wil dat leren zetten in de lijn van wat ik wil doen, wil maken.

Thuis zorgt dit wel eens voor "moeilijkheden"... Nu ja, je moet je voorstellen, ik heb een hele verzameling Afrikaanse kunst, en ook nog wat andere exotische houtsnijwerken, en nu kom ik regelmatig thuis met beelden en potten die ik zelf heb gemaakt. Waar moeten we dat allemaal zetten ? Vandaar dat moeder zucht als ze over die raku en dat rookstoken hoort... Hoeveel stukken ga je nu weer meebrengen? 4... Toch geen grote ? Tja... Twee beelden, een vaas en een klein dingetje... Gezucht.

Ik ga eens kijken of ik mijn tuin niet kan gebruiken als permanente expositieruimte... Keramiek kan heel wat jaren buiten staan.

Ondertussen staat er nog een beeld te drogen in de academie... een werkmens, met een pikhouweel in de handen. Bruut afgewerkt, wat knoestig zoals het onderwerp dat vraagt.
Een eigen stijl ? Bah neen, ik laat me voor ieder werk weer inspireren. Ook qua stijl. Dat vind ik leuk, en ik wil vooral dat mijn beelden expressie hebben en die expressie weergeven. Dat lukt nog niet altijd zoals ik het wil, maar dat is dan ook net leuk. Dat is ook een zoeken, een tasten, een proberen.
Ik noem me zelf geen kunstenaar, ik maak dingen, en vier de teugels van mijn fantasie... Creatief zijn, daar gaat het volgens mij over. Vinden jullie het kunst, mij goed, vinden jullie het helemaal geen kunst, mij net zo goed... Het is mijn allerindividueelste expressie van mijn allerindividueelste emotie, in mijn taal, met mijn mogelijkheden. Kortom, ik werk vooral voor mezelf, voor mijn plezier, voor mijn ontwikkeling.
Ja, ontwikkeling, want in de expressie zijn we pas mens, en beelden maken is een vorm van je uit drukken...net zoals deze blog...

tot de volgende ?

De pest

Pelgrim by Breughel, drawing in the Museum Booymans - van Beuningen, Rotterdam (Photo credit: Wikipedia)

Heer Gowyn keek somber over zijn grondgebied. Hij stond kletsnat in de warme regen hoog op zijn donjon, en dacht na over de laatste gebeurtenissen.
Zonet was men hem komen melden dat er weer een dode was...  De mensen leken te vallen als vliegen. Zo waren ze nog fit en gezond, zo waren ze geveld door koorts, bloeduitstortingen, en hup ... dood.

Het was een dikke week geleden begonnen. Er was jaarmarkt geweest, veel volk en wellicht had een van de anders zo zeldzame bezoekers de ziekte meegebracht.  Ook al was er dan geen een gestorven of ziek geworden... Dat begon pas een paar dagen later.

Hij had er zijn persoonlijke chirurgijn op afgezonden, maar die was twee dagen later ook bezweken. Hij had er de parochiepriesters op af gezonden, missen laten doen, maar toen was een der pastoors voor het altaar neergestort en overleden. Ook de Kerk leek machteloos. Of was God zelf machteloos?

Het ging nu eens allemaal goed. De oogst was goed, er waren veel geboorten, het vee groeide aan, de productie van linnen was goed... en dan kwam die pestilentie.
 Hij dacht na over de voorbije jaren, toen er steeds slecht weer en ijzige koude lange winters kwamen... Honger had hen geteisterd, maar dat was weer voorbij, het weer was weer normaal, en de oogsten waren overvloedig.

Hij had er al van gehoord, naar het scheen waren er hele steden uitgestorven.
Maar niemand had ooit durven denken dat de ziekte hier, helemaal ten uitkante van het rijk, midden de grote bossen ook het slachtoffer zou worden. Ze kregen hier niet zo veel bezoek van vreemden, te ver, te afgelegen. Als ze linnen genoeg hadden, dan trokken zij zelf naar de markt, ze deden dat in groep, en de heer zond een tiental soldaten mee ter bescherming. Alleen, op de laatste jaarmarkt waren er plots enkele vreemden opgedoken, en later weer doorgetrokken. Waren zij de bron van de ziekte? Wellicht wel, maar zij waren niet ziek geweest, noch geworden.

Hoor daar luid de doodsklok weeral... De sombere tonen golfden over het stille land.
Stil, want niemand was te zien of te horen. Het leek wel of het gebied nu al uitgestorven was ! De heer had de mensen verboden weg te trekken. Hij wilde niet dat zij op hun beurt de ziekte zouden verspreiden. En het was hier een stil, gezond gebied, met goed gevoede mensen, het zou wel zo erg niet worden. Maar goed gevoed of niet, de ziekte maaide wild om zich heen.

Hij hoorde iemand naderen, en nog voor deze kon spreken, vroeg hij "Wie is het nu ?"... De schildknaap fluisterde: " De eerwaarde heer deken, heer..."
Gowyn zuchtte...

Dit zou zo kunnen gebeurd zijn in de veertiende eeuw... Jaren van ramp kwamen de een na de ander. We kregen heel slechte jaren, met heel lange en heel koude winters (de kleine ijstijd genoemd), binnen de Kerk kwam onder druk van de Franse Koning de reeks Franse Pausen die zich vestigden te Avignon, en die alle ambten verkochten aan hoge prijzen, zonder in acht neming van de bekwaamheid. Er werden zelfs priesters gewijd van ... 7 jaar oud. De handel in aflaten, en het afkopen van straffen vagevuur vierden hoogtij. De priesters leefden bijna allemaal in zonde, met maîtresses en in weelde, daar het zielenheil alleen kon gered worden door betaling. Pelgrimages werden niet meer echt gedaan, maar men betaalde een vergoeding in de plaats... De mensen hadden geen vertrouwen meer in de kerk, noch in de God die dit toeliet, en er werden steeds nieuwe oproepen gelanceerd voor nieuwe kruistochten, maar de meeste van die oproepen liepen dood ...

En toen kwam de pest !
Hele gebieden werden gehalveerd !
Dat er ook nog in veel gebieden hongersnood en armoede was, speelde het ontstaan en de verspreiding van deze ziekte in de hand. Ook de hygiënische situatie was allesbehalve goed. In de steden was geen riolering, het afval lag midden in de straat en je moest goed uitkijken waar je je voeten zette om nog enigszins proper door de straat te komen...

Toch overleefde de kerk dit alles, wellicht door het feit dat de nood zo verschrikkelijk hoog was, en de mens toch alles op alles zette om een kans te hebben op een beter leven, ook al was dat dan in het hiernamaals...

De pest waarde hier verschrikkelijk lang rond, in verschillende golven.

Het was ook die tijd die bepalend was voor de doorbraak van het Frans in de adellijke kringen. De macht van de Franse koningen was groot, en de Kerk was Frans geworden. De gemeenschappelijke taal voor zaken en onderhandelingen gebeurde dan ook in het Frans. Gek genoeg is dat blijven doorsijpelen tot op de dag van vandaag, waar het Frans nog steeds allures heeft van de chique taal, de taal van de hogere stand. Mochten ze weten waar de oorsprong daarvan ligt, wellicht zouden ze eens nadenken...

Gek eigenlijk als je de gevolgen van bepaalde zaken eens ziet...
Nederland verliest in het voetbal en meteen wordt weer gesproken over de oorlog.
Ook al is dat echt geschiedenis geworden, en leven er echt niet veel meer die de oorlog bewust hebben meegemaakt.

De invloed kan veel langer duren dan we mogelijk achten, zelfs zo lang dat we de link niet meer leggen naar die gebeurtenissen. Wist jij dat de rol van het Frans te danken was aan het misdadige beleid van Filips de Schone en enkele van zijn nazaten die de kerk verplichtten voor Frankrijk te kiezen ?
Toch is het zo...

Mij leert het alvast dat we echt niet zo hecht aan tradities en verworvenheden moeten hechten. Het verleden moet hoogstens dienen om lessen uit te trekken, niet om te blijven hangen in stoffige gebruiken... Weet je hoeveel talen er al verdwenen zijn in de laatste paar eeuwen? En de wereld draait door. Ik hou van mijn Vlaams, maar je moet dat echt niet overdrijven... Misschien verdwijnt dit ooit ook nog wel eens, en de wereld zal ook nog steeds doordraaien...


tot de volgende ?

Mater in het nieuws ?

Commentarii de Bello Gallico, an account written by Julius Caesar about his nine years of war in Gaul. (Photo credit: Wikipedia)

In Canvas, deze morgen een interview over... de school van Mater (Katholiek Basis Onderwijs)... De school is in slechte staat. Plafonds die onderstut zijn, ramen die hoognodig onderhouden moeten worden, plaaster die van de muren brokkelt...
Wij hebben een gek systeem van onderwijs in ons landje... Vrij onderwijs, staatsonderwijs, provinciaal onderwijs en privé-onderwijs, en ik vergeet misschien nog een of meerdere soorten...
Kortom versnippering van de krachten.
En dat komt hoofdzakelijk voort uit het feit dat de staat eigenlijk niet voor allen dezelfde staat is. Voor de katholieken moet het onderwijs katholiek zijn, voor de socialisten en de liberalen mag het niet katholiek zijn, voor de rijken moet het elitair zijn, voor de armen moet het open staan voor iedereen, voor de rijken mag het iets kosten, voor de armeren moet het gratis zijn... en het hokjesdelen is aangevat.
De prijs van het onbegrip.
De prijs van elkaar niet betrouwen, en onderlinge vijandschap.
En dan spreek ik niet van scholen die de naam hebben goede scholen te zijn, en andere die deze naam niet hebben. Of scholen met veel allochtonen en scholen met weinig allochtonen...

Het onderwijs op zich is goed in ons land, beter zelfs dan in veel andere landen, zelfs in landen die heel nabij zijn... Maar het is een heel duur systeem, vooral door de versnippering.
En het moet me van het hart, je krijgt niet het zelfde onderwijs, naargelang het net dat je koos (of dat je ouders voor jou kozen...). Ik ben een geschiedenisfreak, en toen ik op een bepaalde leeftijd plots in het officiële onderwijs terecht kwam, na jaren katholiek onderwijs, bleek de geschiedenis plots anders te zijn... Of althans de achtergrond, de interpretatie en de uitleg er van.

Och, ik ben er al over. In het begin was ik kwaad over die misleiding en vooral over het feit dat ik niet wist wie nu eigenlijk de waarheid vertelde en wie loog. (Ik weet het nog niet, al heb ik wel mijn eigen interpretatie zien groeien, onder invloed van het vele lezen en studeren)

Het komt steeds weer en weer op hetzelfde neer... Kliekjesvorming, hokjesvorming, verdeel en heers.

Ik ben van katholieken huize, en dat sleep je mee in je doen en laten, in je denken, in je zijn. Je mag nog van idee veranderd zijn, die ingebeitelde opvoeding, die wis je niet weg. In tegendeel, het heeft een blijvende en zware invloed op je zijn. Mensen die deze basis kwijt willen, herken je vooral aan het feit dat ze veranderd zijn in vijanden van hun eigen basis. Ze zetten zich heel erg af tegen hun eigen verleden. Je ziet dit ook bij mensen die bijvoorbeeld in Wallonië gaan wonen, en die dan Waal worden. Hun Waal zijn is dan veeleer een anti-Vlaams zijn dan wel een Waals zijn. Wellicht omdat ze inwendig ergens het gevoel hebben dat ze moeten bewijzen dat ze nu echt er bij horen.

Het gevolg is dat er op die manier alleen een diepere kloof ontstaat tussen de "soorten" (?) van mensen in ons apenlandje.
Als je in andere landen gaat kijken, dan heeft het socialisme niets te zien met anti-kerkelijk. Hier wel. En die mening wordt door beide partijen zorgvuldig onderhouden. Ook weer met een verheviging van de stellingname door de overlopers van het ene naar het andere.

Al deze zaken zijn de basis van de versnippering van krachten inzake onderwijs.
In een land met normale mensen, die neutraal staan tegenover de opinie en de overtuiging van anderen, moet dat niet zo zijn. Maar zo'n land moet nog ontdekt worden.

Want wat wij bij ons hebben, dat bestaat in andere landen dan weer op andere vlakken. De mensheid is verdeeld, en het beleid doet er alles aan om die verdeling in stand te houden.

Om nog maar eens over de politiek te praten... Als je volstrekt logisch redeneert, dan zou je een land moeten in handen geven van mensen die bekwaam zijn om de zaken te regelen, te ordenen. Op economie zou je de beste economisten moeten zetten, op rechterlijk vlak de bekwaamste juristen met inzicht in het geheel, en ga zo maar door. Kortom een regering van deskundigen. Maar neen, wij vinden het nodig dat in te vullen met politici, en zo krijg je een econoom die gaat over juridische zaken. Sommige ministers hebben in hun loopbaan wel vijf, zes soorten departementen onder hun bevoegdheid gehad !!!

Dit noemt men dan democratie, maar is dat eigenlijk wel zo ?
De oorsprong van de democratie ligt in Griekenland, waar de vrijen (een minderheid van de bevolking) en alleen de mannen, allemaal mochten stemmen over het beleid. Het idee democratie is dat we allemaal mogen stemmen over het beleid, maar omdat dit nogal onhandig is, doen we dat via afvaardigingen die we verkiezen. Klinkt goed, was ook goed, zolang het systeem niet politiek ziek werd. Want nu stem je wel voor Pier of voor Pol, maar Pier noch Pol hebben iets in de pap te brokkelen... Pol en Pier moeten braafjes doen wat de partij zegt, en de partij, dat is in feite de partijtop, hooguit een drie, vier man...

Dus, daar Pier of Pol, eigenlijk niet kunnen of mogen doen wat zij zelf willen, kunnen en willen ze ook niet doen wat wij als kiezer van hen verwachten... Weg democratie...

Kortom, democratie is eigenlijk in de praktijk niet mogelijk.
Moeten we dan niet logisch worden? In plaats van schijndemocratisch opteren voor de meest bekwamen? En dus voor een beleid van deskundigen ?
Die gaan wellicht ook niet altijd doen wat u, of ik er van verwachten, maar hopelijk wel wat best is voor het land op zich.

Maar ja... we worden al versnipperd en verdeeld van in onze kinderjaren, door het onderwijs dat we krijgen...

Verdeel en heers...
Maar moet dat echt ? Moeten we ons echt laten verdelen? Moeten we echt over ons laten heersen ?
Kunnen we echt niet opteren voor samenwerken ?
Kunnen we echt niet leren ook begrip te hebben voor het idee van de anderen?
Dat divide et impera komt al van de Romeinen, je weet wel veroveraars, bezetters, plunderaars en mensen die hun zienswijze ten allen prijze wilden opdringen aan de anderen. Door macht en ... verdelen...
In die tweeduizend jaar hebben we dat juk nog steeds niet afgeschud
djudedju


tot de volgende ?

donder en bliksem

Lightning striking the Eiffel Tower (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren tot onze verbazing gekeken naar al dat water dat uit de hemel is gevallen. Het heeft hier wel wat gedonderd en gebliksemd, maar dat is ook al wat ik er over kan vertellen. Ja, er viel wat regen... Maar niet met bakken, en zeker geen wolkbreuk. In Zingem zou de bliksem ingeslagen zijn, maar verder... Noppes.

En dan zie je op TV dat enkele kilometers verder er een echte wolkbreuk was, met overstromingen en al wat daar bij hoort.

Ik heb op mijn kwampjoeter een programmaatje dat een icoontje zet op mijn taakbalk, en waar ik mee kan zien of het in de komende paar uur zal regenen. Ik, met een hart als een koekenbrood, tegen Anny: "Mama, binnen één uur en 26 minuten zal het beginnen te regenen!" "'t Is al lang bezig!" was het antwoord.

Kwampjoeters en weer... allemaal onvoorspelbaar.

Voor mijn deur kruipt de maïs weer de grond in. Het was vol moed begonnen aan de groei, maar het weer ziende en de kou voelende, is het nu bezig terug te kruipen onder de warme deken van aarde.

Gek weer, maar wellicht is dat niet zo uitzonderlijk... We hebben nog wel van die wolkbreuken gehad, ooit hier in de streek zelfs met een dode er bij. Maar gek genoeg vergeten we de slechte zomers, en in ons geheugen waren vroeger de zomers nog echte zomers, en de winters nog echte winters. Als je kijkt naar de statistieken van Ukkel, dan zie je dat het weer eigenlijk niet eens zo erg verschilde van wat we nu hebben. Er zijn en waren altijd wel wat uitschieters. En gewoonlijk hadden we toen net zo'n kwakkelweer als nu.

Iets anders dan het weer, is het klimaat... Daar zien we inderdaad een opwarming van de aarde. Een opwarming die onrustwekkend is... Al hadden we al eerder zo'n opwarmingen en ook al enkele afkoelingen in het verleden, ja zelfs in het geschreven verleden. Wat is er dan zo onrustwekkend aan?

Volgens geleerden is het tempo erger, en is de opwarming deze keer niet te wijten aan natuurlijke zaken, maar aan dingen die wij als mens zelf veroorzaken. En waar de natuurlijke dingen zichzelf herstellen, lijkt het er op dat wat wij aan het verprutsen zijn, niet zo makkelijk te keren... Vooral omdat we, als mens, de stomme overtuiging hebben dat het wel niet zal liggen aan dat kleine beetje dat we zelf bijdragen... Maar het zijn net al die kleine beetjes samen die de boel om zeep aan het helpen zijn. Geleerden spreken dat we wellicht heel dicht bij het kantelmoment zijn, het moment van onmogelijk terugkeren, onmogelijk herstellen, kortom, het moment waarop de aarde kapot gaat.
Kapot gaan in de zin, dat wellicht een heel groot gedeelte van alle leven op aarde zal verdwijnen. Maar zelfs dat is niet een nieuw fenomeen. We kenden reeds heel wat van die momenten in de geschiedenis van de aarde, en vijf keer zelfs heel, heel erge situaties, waarbij zelfs een keer ongeveer 95 % van alle leven op aarde verdween, kapot ging...

Ieder groot afsterven werd gevolgd door een explosie van leven, maar iedere keer andere vormen van leven. Om het anders te stellen, het is heel goed mogelijk dat wij zelf de oorzaak zijn van het verdwijnen van onze eigen soort. Dat zal wellicht ook nu niet het einde zijn van het leven op aarde, maar wellicht het begin van weer een totaal ander leven...

Ik vind dat geen troost. Ik vind dat we als mens nog niet aan het eind zijn van wat we zouden kunnen worden... Ik vind dat we nog een lange weg hebben te gaan, dat we nog de tijd zouden moeten krijgen om ons te zien ontwikkelen tot wat we "de mens" noemen. Want we weten blijkbaar perfect hoe de mens er eigenlijk zou moeten uitzien, hoe de mens eigenlijk zou moeten zijn. Als we lezen van een verschrikkelijke moordpartij, dan zeggen we dat is niet menselijk...terwijl alleen de mens dergelijke daden stelt...
We weten het dus wel... maar we doen het niet!
Want het zal toch niet aan dat kleine dingetje liggen... Het zal niet dat stukje plastic zijn die ik wegwerp, die het einde zal betekenen van weer een diersoort... Het zal dat beetje vezelplaat niet zijn dat ik verbrand die net de vervuiling te erg zal maken, het zal net...
Wij hebben het nooit gedaan, het zijn altijd de anderen.
En toch weten we hoe we eigenlijk zouden moeten zijn...

Ik weet niet of we nog de kans hebben, maar lijkt het jou niet de moeite om althans te proberen er iets aan te doen?
Lijkt het u niet de moeite dat je kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen ook nog een leven hebben?
Of is het "achter jou mag de zondvloed komen"?

Ik denk dat we bewuster moeten leven, omwille van het leven. Het leven van ons, van wij zelf, maar vooral van hen die nog na ons komen...of zouden kunnen komen...

tot de volgende ?

SF

Grainy B&W image of supposed UFO, Passoria, New Jersey Edited version of Image:PurportedUFO NewJersey 1952 07 31.gif. By Bach01. (Photo credit: Wikipedia)

Heel langzaam vorderde de rups over de stengel, op zijn weg naar de top: het blad.
Zou daar, uit dat lelijke beest, ook een vlinder te voorschijn komen?

De astronaut was al een beetje over zijn eerste verrassing heen van een wereld met groen en met leven heen. Hij kuierde langs en door  de van plantenleven bruisende velden heen, en stopte slechts om leven te bekijken... zoals deze rups.

Gek, vlinders had hij nog niet gezien.
Eigenlijk geen ander leven dan deze soort rupsen. Hij keek bedachtzaam om zich heen. Geen kevers, geen vliegen, geen vlinders, geen motten, geen konijnen of honden, geen... alleen rupsen, in velerlei kleuren en vormen. En groen, enorm veel groen, enorm veel plantensoorten... Maar geen bloemen, geen vlinders.

Misschien was er nachtelijk leven, maar dat hadden zijn toestellen dan nog niet kunnen ontdekken laat staan registreren. Ook geen poppen van rupsen. Het leek er op dat de rupsen hier het eindstadium waren in het bestaan van deze beesten.
Bedachtzaam ging hij op zijn knieën zitten om het beestje eens beter te bekijken. De rups had nu het blad bereikt, en net zoals zijn gelijke op de aarde, begon hij het blad aan te vreten. Het ging vlug, en je zag de rups dikker en dikker worden, naargelang het blad kleiner en kleiner werd.

Toen de astronaut dacht dat de rups uit zijn vel zou barsten, hield het beestje op met eten en bleef doodstil, verstijfd zitten. Na een kwartier was de astronaut het moe, en zetten een camera bij de plant, die om het kwartier een foto nam, en die bij beweging enkele beelden na elkaar zou nemen.

s' Anderendaags was de camera en de rups verdwenen.

Op de plant zat nu niet één rups, maar tientallen rupsen, in allerlei kleuren en modellen. De man zocht de bodem af naar sporen van de cameradief, maar kon niets vaststellen.

Geen probleem, met de camera die ingebouwd zat in zijn ruimteschip kon hij de lenzen zo instellen dat hij als het ware vlak bij de plant stond. Hij observeerde de talrijke rupsen, en stelde vast dat nu en dan er blijkbaar eentje "te vol" zat, en verstijfde tot een roerloos wezen. Hij bleef nu binnen in zijn ruimteschip en bleef de camera op dit beeld vasthouden. 's Nachts liet hij een licht schijnen op de plant, en bleef de zaak in de gaten houden. Tot zijn verbijstering verdwenen de rupsen plots, na een hele tijd van schijndood zijn. Plop en weg !

Hij regelde de camera zodat hij heel snel beeld na beeld opnam, en toen er opnieuw een rups verdween, draaide hij de beelden terug, om het dan langzaam beeld voor beeld te bekijken. Maar ondanks de het versnelde filmen, stelde hij alleen het verdwijnen vast...

Hij begon de zaak op alle soorten van manieren te filmen, met infraroodlicht, ultraviolet licht, röntgen, en alle denkbaren soorten licht, en alle soorten energie die hij ter beschikking had.

Plots zag hij het verdwijnen gebeuren ! Met licht op een heel hoge frequentie, heel dicht tegen microgolven, zag hij dat het beest eigenlijk niet verdween, maar gewoon, net als op de aarde, veranderde in een vliegend wezen, maar een wezen die voor de mens niet zichtbaar was...

Hij was verbluft... Hij zag dat er ontelbare van die beestjes rondvlogen... En bij iets langer nadenken, bekeek hij de ruimte waarin hij zat, binnen in het ruimteschip... Alles leek te leven, te vibreren, en de ruimte leek wel vol met het onzichtbare leven. Hij zwaaide met zijn hand door een zwerm van die beestjes, maar ze vlogen gewoon door zijn hand heen.

Wat moest hij doen ? Hij kon toch niet met dit vreemde leven aan boord terug naar de aarde ? Hoe kon hij zijn schip vrij krijgen van die beesten ? Het was toen hij zijn handen op het klavier van zijn computer zette, dat hij plots zag dat er gaten in zijn vingers zaten... Nader onderzoek leerde hem dat ze bezig waren hem levend op te vreten. Maar hoe kon het dat hij niets voelde? Dat hij normaal bleef functioneren?

Twee dagen later vertrok het ruimteschip terug naar de aarde...
Zo op het eerste zicht was er niemand aan boord...

tot de volgende ?