 |
| 18th century (Photo credit: Wikipedia) |
Ik denk dat dit ook logisch is... De mens met zijn denkvermogen zal zich immers wel afgevraagd hebben vanwaar al dat groen, al die planten, de sterren en alles wat je zien kunt, gekomen is... Zoals ik al eerder stelde: geloof in God biedt een antwoord op alle onoplosbare vragen. Wat je niet kunt verklaren kan steeds verklaard worden door een ingreep van de almacht.
De meeste religies zijn al oud, en het scheppingsverhaal is meestal een van de oudste verhalen. Dat betekent dat het meestal een heel mooi verhaal is, waarin men er maar op los fantaseerde, geïnspireerd door wat men zag, geïnspireerd door de passie het Godsbeeld nog sterker te maken...
De meeste mensen zijn het in deze tijd wel eens dat het niet letterlijk kan en mag genomen worden, dat het een mooi verhaal is, met een belerende inhoud. Toch heeft men nog steeds mensen die heel vast geloven in dat verhaal, deze noemt men in de Christelijke wereld de Creationisten, zij die geloven dat alles werkelijk geschapen is, ja, zelfs in zeven dagen.
Ik hoop dat ik ze niet kwets met mijn Genesis... Ik kan het niet laten geïnspireerd te zijn door het scheppingsverhaal. Ik wil niemand kwetsen, en ik geloof ook in God, maar niet op die manier als in Genesis...
Er was niets, niets niemendalle, en God zuchtte voor de ontelbaarste keer van verveling. Wat zou hij eens doen ? Het was niet eens doelbewust, bijna in een spontane reflex, net zoals wij wel eens een stukje papier onbewust vastpakken en al even onbewust in een bolletje draaien... Zo greep God het oneindige niets en frommelde het in een, draaide het in een bolletje, en kneep, kneep, tot het door de immense kracht plots explodeerde, of implodeerde ? Nee, het was niet echt het een, noch het ander... Weet je wat, ik noem het deploderen, een soort gekke situatie, waarbij het ontploffende niets plots resulteerde in het ontstaan van het heelal, vol stof en samensmeltend roterend stof die groeide tot sterren en later zelfs tot planeten... God keek verrukt toe ! Al die lichtjes, al die beweging, al dat draaien en wentelen, en kijk, er stonden hele sterrenstelsels die op hun beurt ook weer in een immense sterrendans bewogen...
Eeuwenlang keek God verrukt naar de evoluerende sterrenmassa... Kijk, hier en daar ontplofte er eentje in een supernova, en daar onstond er weer een nieuwe uit wervelend sterrenstof... en enkele hele kleine bolletjes doofden langzaam uit, en werden planeten...
Op die planeten keek God wel wat langer dan naar de andere dingen, het was zo gek, de gloed verdween, tot hier en daar erupties kwamen van een gloed die blijkbaar onder de bovenste korst zat. Mooi om zien ! En kijk, op dat ene bolletje zag hij zo waar nu en dan wat wolken. Toen hij nader toekeek zag hij dat het water was, waterdamp, en hij stuurde een deel kometen, die hoofdzakelijk uit ijs bestonden in de richting van dat ene bolletje, en zie er kwam steeds meer water, het overdekte grotendeels het bolletje, alleen de hooggelegen gebieden bleven nog droog... Nu ja, droog, het regende er verschrikkelijk veel. De warmte van de nog dunne aardkorst, de nabijheid van de zon maakte dat er heel veel water verdampte, en damp verandert in regen en keert terug naar de aarde. De aarde koelde meer en meer af, en God vond het zo bizar dat hij er besloot eens een wandelingetje op te maken...
Grote dode oceanen, en donkere brute rotsen... Het zag er echt niet uit ! En god zette zich neer op een wat effen rotsblok en zette zich aan het denken... Eeuwen en eeuwen lang... En plots besloot hij eens iets nieuws te proberen, en hij liet de plant ontstaan.... Eerst heel primitief, eencellig, en alleen in het water, maar na een korte tijd van hooguit 100 eonen was de watermassa verandert in een groene soep. En God zuchtte weer... Hij besloot dat die eencelligen maar eens in kolonie moesten gaan wonen, en planten worden. En hij liet zelfs toe dat er planten kwamen die het water verlieten, en het land veroverden.
Mooi... Een groen juweel, een smaragden wereld ! Maar het was allemaal groen. Groen en nog eens groen. En God besloot dat er maar eens bloemen moesten komen, om de planten op een leuke manier zichzelf te laten voortplanten, en hier en daar zelfs te kruisen met andere soorten... Maar er gebeurde niets, de bloemen bloeiden wel, en bij een gunstige wind werden er zelfs enkelen bevrucht, maar echt goed ging het niet. Dus schiep God het dier, en als eerste de bijen... Om de bloemen te bevruchten en het leven te verspreiden.
En dat was zo leuk dat Hij besloot om maar meer en meer en meer soorten te scheppen, leeuwen, tijgers, koeien, otters en muizen, kakkerlakken en duizendpoten, hamsters en apen en noem maar op, en na even denken maakte hij uit het aanwezige materiaal zelfs de vogels, van de adelaar tot de piepkleine kolibrie...
De wereld was mooi !
Maar kijk, hier en daar liep toch iets mis. Hier groeiden de planten zo hard dat ze alle andere soorten en dieren vermoorden door hun expansiedrang, daar weer waren de tijgers veel te talrijk en bleven er amper andere diertjes over. God had er veel te veel werk aan... En hij wou eigenlijk genieten, genieten van zijn almacht, genieten van zijn scheppingen. Hij had kortweg een tuinman nodig...
En zo kwam God er toe de mens te scheppen... De mens die zou heersen over de wereld, en haar zorgvuldig in stand houden en beheren...
Een tijdje ging alles goed. De mens deed zijn werk, at van de vruchten van de bomen, de zaden van het gras, de dieren van het veld... Maar de mens deed aan gezinsuitbreiding, en zie er kwamen meer en meer mensen. En op een bepaald moment stelde de mens vast dat er in zijn omgeving niet genoeg vruchten waren, dat er niet genoeg dieren waren om hen te voeden. En ze namen meer gebied in. En alles ging weer goed... Tot het weer schraal werd, en er een mens op stond, die besliste daar iets aan te doen... En in de plaats van de wereld te beheren, legde hij de wereld zijn wil op ! Hij ploegde een veld om en zaaide er graan op, hij hakte het woud om en plantte er fruitbomen, hij jaagde de wilde dieren weg en hield tamme koeien en schapen en konijnen, alles om hem te voeden.
De aarde was geen lusttuin meer, de aarde was een middel om meer en meer mensen te voeden en in stand te houden. En zie, leiders stonden op, en beslisten dat de gronden van de anderen eigenlijk veel beter in hun handen zouden zijn, en ze maakten wapens en gingen moorden en veroveren... Macht en bezit waren de eerste en grootste zonden en vervuilden heel het mensdom...
En nu nog steeds lijdt de mens onder hen die macht willen, en nooit genoeg bezit hebben... En de aarde kreunt onder de mishandelingen. Hele gebieden zijn al veranderd in woestenijen, zodat vruchtbare grond en bezit voor de machtsgeilen nog waardevoller worden.
De tuinman, de beheerder is moordenaar geworden...
En God?
Hij zuchtte en trok zich terug, naar een andere aarde, een andere zon, Hij heeft er genoeg, en hij liet de mens met zijn kwaad over aan ziekten en dood...
... Ik geef het toe, mijn Genesis is niet zo leuk, maar ja, hij is gekleurd door eeuwen mensengeschiedenis, en dat is - helaas ! - niet zo fraai !
djudedju
tot de volgende ?
