treurfile

Image via Wikipedia

Gisteren zat ik met verbazing te kijken naar de file die aanschoof om te kijken naar de schoolpoort waar de verongelukte kinderen school liepen.
Een zee bloemen, kaarsjes, knuffels onder een inderhaast opgetrokken afdakje...
Je zag warempel mensen die weenden, zo diep ging hun medeleven.

Op iedere begrafenis kun je dat fenomeen ook aanschouwen: mensen die niet tot de familie behoren en toch staan te wenen. Ik dacht vroeger dat dit wel héél goede vrienden moesten zijn van de overledene, maar nu twijfel ik daar een beetje aan. Ik heb de indruk dat er zoiets bestaat als solidariteitsweners... Mensen bij wie de empathie zo groot is, dat ze gewoon zo intens meeleven, dat ze dan ook maar mee wenen.

Ik heb dat niet, of toch niet in die mate. Alhoewel, met ouder worden, of misschien door het grote verdriet van zelf een kind verliezen, ben ook ik weemoediger geworden. Niet alleen voor verdriet. Eigenlijk een beetje voor alle gevoelens. Ik heb het niet meer zo onder controle als vroeger, ik ben niet meer die koele kikker. Ik kan emotioneel beladen worden door een stomme film op TV, ik krijg kriebels in mijn buik bij het zien vallen van een persoon, net of ik aan het mee vallen ben, en ik kan me vooral heel goed boos maken als ik politici weer onzin hoor debiteren. Nog een beetje en ik ga ook wenen op begrafenissen !
Nee, daar is geen gevaar voor... Want om heel eerlijk te zijn, ik ga niet meer echt naar begrafenissen van andere mensen, iedere begrafenis is een memento voor onze Koen. Net of heel mijn verdriet zich uitkristalliseert rond mijn dode zoon.

Ik stel net dat ik weker geworden ben, melancholieker, maar tezelfdertijd ben ik ook ongevoeliger geworden, in die zin, dat niets meer die top van gevoelens kan overstijgen. Een beetje "ik heb het allemaal al gehad"-gevoel.

Wellicht speelt dit mee in mijn verbazing over die treurfile aan de schoolpoorten van de betrokken scholen. Misschien behoor ik tot de weinigen die het verdriet iet of wat kunnen inschatten, maar tegelijkertijd verhindert me dat net om echt mee te leven. Ik ben bang er opnieuw in te verdrinken.

Treurfile... kijkfile, rampentoerisme... ergens is het allemaal een beetje familie van elkaar. Ooit hoorde ik een vrouw na een huilbui zeggen: "Dat kan eens deugd doen zie!" ... Misschien is dat er ook wel familie van...
En misschien is het wel zo, dat in het rijke westen, men alle kansen aangrijpt om een diep weg te zakken in gevoelens. We worden door TV, reclame en dergelijke steeds meer opgejaagd om van alles mee te pakken in het leven, om dit en dat te drinken, zus en zo te eten, pretparken, hebbedingetjes, terwijl echt genot lijkt te verdwijnen uit ons leven. Het echte genieten, het allesoverspoelende gevoel van deugd hebben, dat wordt in de zee van prikkels en hebben, hebben, hebben een zeldzaam bloempje verscholen onder het dikke struikgewas van de platte commercie...

Wellicht is de treurfile een zoeken naar echt voelen?
Niet naar dat oppervlakkige, maar dat diepe, dat echte, ook al gaat het over verdriet, het is zoeken naar het pure.

We hebben nog nooit zo veel gehad, en we zijn nog nooit zo arm geweest aan echte gevoelens. Ik zie om me heen massa's verliefdheden, maar oh zo weinig liefde. Ik zie snoepen, eten, drinken, degusteren, kopen, kopen, kopen... maar zo weinig geluk.
We leven oppervlakkig.
Het lijkt wel, dat we, hoe meer we hebben, hoe minder we voelen.
En toch is geluk zo simpel...
Het ligt voor je voeten, en je ziet het niet omdat het zo klein is. We zijn verleerd te kijken naar het kleine, het onooglijke, we grijpen naar grote blinkende hebbedingen, en zien niet dat het geluk net zit in dat kleine, dat onooglijke, dat niet-hebben - dingetje, dat weggeefding, dat meedeelding, dat geluksding dat je vind in jezelf, in tevredenheid, in leven met.

Als ik gelijk heb, en ik vrees het, dan heb ik compassie met die mensjes in de treurfile, zoekend naar echt gevoel, terwijl ze maar in eigen hart moeten leren kijken en hun hart moeten leren open stellen voor anderen.
djudedju

tot de volgende ?
op de foto: een etalage vol verlokkingen, ijsgekoeld.

Sinterklaas met een emmer !

Image via Wikipedia

Vandaag naar de rommelmarkt geweest, een boekje gevonden over keramieken, en een drinkemmer voor de kippen.
We wandelen op ons gemak naar onze auto toe, Anny met haar tas, en ik met die emmer in de hand. Komt er uit de tegenovergestelde kant een gezin af, met onder meer een klein manneke van zo'n jaar of 5... "Kijk mama, daar komt Sinterklaas met een emmer !"
Toen we elkaar passeerden lachte ik naar de kleine, wees op Anny en zei: " Pas maar op dat ze u niet in de zak stopt" Waarop de moeder: "En hij heeft nog goede oren ook !".
Leuk.
Heeft helemaal niets te betekenen, maar het is als het zout op de patatten van het leven.

Heb je ook gelezen of geluisterd naar dat Marokkaans meisje dat zelfmoord pleegde omdat men haar dwong te huwen met haar verkrachter ?
Kijk, daar word ik dan misselijk van.
Met te huwen is het geen verkrachting meer.
Waar zijn ze mee bezig ?
Ik hoorde ooit op TV (Nederland) dat er een vereniging bestaat voor pedofielen, met een eigen tijdschrift.
Misselijk word ik daar van.

Dan denk ik weer: Waar zijn de normen naar toe ?
En kan ik weer niet anders dan betreuren dat de normen steeds weer en steeds meer lijken te vervagen...
Oud-minister Dehaene maakte ooit een wet waardoor fietsers tegen richting in mogen rijden, "Want ze doen het nu toch al..."
Waarom zouden we pedofilie niet aanvaarden, want het bestaat toch.
Waarom zouden we elkaar niet de schedel inkloppen, want het gebeurt toch al.
Waarom zouden we niet helemaal idioot worden, want je ziet er nu al heel veel.

En waarom zouden we niet alle wetten en alle normen aan ons laars lappen, want er zijn er altijd wel die dat ook doen...

Ik heb het al gezegd, voor mij is een wet het gevolg van het feit dat de mensen geen normen genoeg hebben, of de normen niet respecteren. Voor mij zou een wet alleen moeten bestaan om afspraken te maken, zoals we gaan allemaal recht rijden. (Vroeger was dit niet zo, iedere stad bepaalde zelf zijn rijrichting, in Gent bijvoorbeeld reed men links, buiten Gent rechts. Gelukkig was er toen nog niet zoveel verkeer, anders zou dat een leuk knooppunt worden aan de stadspoort...

Maar de basis van de wetten, zelfs de tien geboden, zijn eigenlijk maar gewoon het vastleggen, het omschrijven van de normen + een drietal geboden over God er bij gevoegd. Of misschien is het net dat beetje van God, die in ons de normen vastlegt.

Normen veranderen. Er is een ontwikkeling, veelal ten goede, maar lang niet altijd. Ten goede zie ik bijvoorbeeld dat nu de "goegemeente" bombardementen van steden, burgerlijke doelen algemeen veroordeelt. Maar er zijn er ook ten kwade, zaken waar we de norm "versoepelen", maar in feite afzwakken. Soms is de grens tussen de twee daardoor aan het vervagen. Kijk maar naar het ballonnetje dat onlangs werd opgelaten door enkele geleerden, dat abortus ook mogelijk moet zijn NA de geboorte.

Kijk naar onze eigen gemeenschap, dat onder druk van een heleboel feiten en onwaarheden steeds meer racistisch aan het worden is. Kijk maar naar de steeds fellere indoctrinatie tegen vreemdelingen en tegen...Walen, want ook daar worden we opgestookt en kennen we niet meer de werkelijkheid, maar de politieke "waarheid", daar waar iedereen weet dat Politiek en Waarheid zelden te verenigen zijn.

Als iets genoeg gezegd wordt, als men genoeg herhaalt, dan blijft het op den duur hangen, en wordt het de waarheid. Dit is des mensen... Iedereen weet dat getuigen op die manier kunnen bewerkt worden, en dat ze echt overtuigd zijn de waarheid te zeggen, waar ze in feite een of meer details van het verhaal van een ander overnemen. Ook al hebben ze dat niet echt gezien, ook al hebben ze het zelfs anders gezien, dan nog schakelt hun geheugen onbewust over naar de nieuwe waarheid... Gek, maar het is zo.
Normen zijn heel sterk beïnvloedbaar !

Ooit werd er een proef gedaan, waarbij men personen de opdracht gaf mensen te straffen met een elektrische schok, indien ze de opdracht niet naar behoren vervulden. De schok kon je verzwaren, tot aan een dodelijke dosis. Dat de schok niet echt was, maar gespeeld door goede toneelspelers wisten de proefpersonen niet en konden ze niet vaststellen. Tot verbijstering van de professoren stelde men vast dat een grote meerderheid van de proefpersonen zonder bezwaren zelfs overging tot de dodelijke dosis... Gewone brave huisvaders kunnen dus makkelijk omgevormd worden tot kampbewakers in Auschwitz... Je moet niet eens gebrainwasht worden... Gewoon beetje bij beetje de dosis verhogen is genoeg.

Ik wil maar zeggen, normen zijn dingen die je heel goed moet bewaren en beschermen ! Ze zijn heel makkelijk aan te tasten, en de weg terug is heel moeilijk. Een van de gevolgen is steeds meer wetten en steeds meer betutteling van de overheid.
We doen dus veelal ons eigen de miserie aan.
Toch eens over nadenken ?

tot de volgende ?

De slag om de Ronde

Dwars Door Vlaanderen (Photo credit: Cindy Trossaert)

Vanaf maandag 19 tot en met vrijdag 23 maart kun je niet meer door St Maria Horebeke rijden. Wegenwerken.
Want De ronde moet daar over rijden.
Dat wij daar het ganse jaar moeten over rijden is van geen tel of geen belang. De wegen moeten in orde zijn voor de tere rennertjes en de duizenden wielertoeristen die peinzen dat ze coureur zijn.
Daarom moet ik volgende week drie keer een omweg doen via St Kornelis Horebeke, ik moet richting Brakel tot aan café De Trap Op, en daar rechts in, door Kornelis Horebeke tot op de baan naar Boekel... Waar ze wellicht straks ook de putten nog maar eens gaan dichten, en het aantal lapjes vergroten, zodat de weg meer en meer op een lange landkaart begint te lijken.

De verkeersdrempels worden waar kan weggehaald, en in Oudenaarde zelf halen ze zelfs de middenberm weg.

Allemaal voor DE koers, De Ronde van Vlaanderen.

Op het nieuwe parcours... Geraardsbergen ligt er nog wakker van.
Voor het eerst is de Ronde voor de wielertoeristen niet dezelfde van de echte Ronde. De echte ronde gaat drie keer of zoiets over de Patersberg, en dat is met die enorme massa niet te doen, dus hebben ze een alternatief parcours uitgestippeld door de Vlaamse Ardennen. Vooral Maarkedal wordt het slachtoffer bij uitstek.

Ja, slachtoffer !
Want wie op het parcours woont (dus ook ikke), die kan heel die dag niet buiten. Als het goed weer is kan ik misschien een stoel buiten pakken en mij aan mijn deur zetten, zodat ik kan schelden op al de onverlaten die van mijnen hof een pispiscijn willen maken, of het de ideale plaats vinden om hun verpakkingen en lege drinkflessen in te zwieren. Eigenlijk zou een mens een voldoende voorraad volle drinkflessen moeten bij zich nemen om naar hen te zwieren. djudedju.

Het enige positieve aan die Ronde is dus dat onze wegen dan eventjes opgelapt worden. Het triestige is dat ze nooit echt hersteld worden, ze moeten immers kasseiig, hobbelig blijven om de koers zwaar te maken. Alleen de te diepe putten waar de renners zouden kunnen over vallen, die worden dus omgevormd van put tot bult.  Zo kunnen wij je vol fierheid tonen, dat waar nu de verkeersdrempel is weggenomen, er toch nog bijna even grote bulten liggen, en dan nog liefst in gezelschap van netjes afgeronde putten. Met of zonder drempel rij je daar best niet te snel.

In de Jagerij is de weg bijna af, een heel nieuwe laag kasseien om ons te verheugen. Enfin, ze liggen toch beter dan de oude kasseien. En er is eindelijk riolering gekomen. We mogen dus niet klagen.

Kortom, het zijn de wegenwerkers en de gemeentearbeiders die momenteel de slag om de ronde aan het uitvechten zijn. Met grote potten teer, slappe asfalt en potten met een giettuitje om de voegen weer wat toe te gieten.

En dan, 1 april, is De Ronde er. Al die inspanningen voor 1 dag wielergekte (nu ja, twee als je die dag voor de wielertoeristen meetelt). Nee, het is geen aprilgrap. En met wat geluk zal de aandachtige TV-kijker in Mater de opa met lange baard zien staan kijken naar de voorbijzoevende renners. En dan terug in huis, in mijn knusse zetel, kijken naar de TV...

We leven in een gek land... Duizenden mensen zullen weer langs dat parcours komen staan kijken naar de renners. Er is geen enkel land die ons dat nadoet. Kijk maar naar de TV in het buitenland, waar dan ook, staan nooit die wielergekke massa's te zwaaien en te roepen en te huilen...

En dan spreek ik nog niet eens van die "liefhebbers" die van punt naar punt rijden met hun auto om de renners nog eens te zien, en nog eens, en nog eens... Je ziet ze dan vliegen door de straten, zichzelf en iedereen in gevaar brengend door onverantwoord snel te rijden op die mooie krinkelendewinkelende wegen .

Gek.

Sportief zijn is gaan kijken naar ... welke sport dan ook.
djudedju

De gemeentelijke arbeiders hebben weer drukke dagen voor de boeg.

tot de volgende ?
op de foto: Leuke caricaturen van Nesten langs de baan

Nationale rouw

Image via Wikipedia

Vandaag hangen alle vlaggen in België halfstok... Er is een dag van Nationale rouw afgekondigd voor de ramp met de bus in Zwitserland, waar zovele kinderen en volwassenen het leven lieten...
Het is een mooi symbool... Een grote ramp, en heel het land betoont solidair te zijn in de rouw.
Je hebt er niet echt iets aan, maar het is het gebaar dat telt.
Toch kan ik mij inbeelden dat er mensen zijn die vragen: waarom niet bij die of die ramp? En nu wel?
Wat is een GROTE ramp, en wat is het niet ?
Ik denk dat bij deze ramp niet in de eerste plaats het aantal doden de doorslag hebben gegeven, maar het feit dat er zoveel kinderen bij betrokken zijn.
Met andere woorden, je kunt moeilijk een norm vooropstellen. Het afkondigen van een nationale dag van rouw lijkt mij eerder een officiële reactie op het feit dat iedereen er van praat, iedereen zich geraakt voelt. Het zou dus perfect denkbaar zijn dat het gebeurt bij één of een paar doden... Ik denk dat bijvoorbeeld heel goed had gekund bij het ontdekken van de lijken en de opgesloten kinderen in de kelder en tuin van Marc Dutroux, al overheerste daar veeleer de woede dan het verdriet.

Het is ook een betrekkelijk nieuw fenomeen, voor de ramp te Marcinelle was nationale rouw er alleen bij de dood van de Koning... Nu is het op een bepaalde manier uitgebreid naar "grote" rampen. Maar lang niet altijd, iedereen kan zich wel een of meer rampen herinneren waar het niet gebeurde.

Dat is een beetje onvoorzichtig... Ik denk dat je dan beter een dag teveel dan een dag van rouw te weinig kunt uitvaardigen, teneinde niemand te kwetsen. Waarom niet voor de brand in het pensionaat te Heusden, waarom niet voor de ramp in het rusthuis te ... en ... en...

Mensen in rouw zijn extreem gevoelig.
Dat komt, omdat je bij een groot, zwaar verlies, als rouwende in die periode eigenlijk heel het universum bundelt in dat ene feit, alles is gecentraliseerd in, om, op dat verlies. Er is geen rest van de wereld meer, er is alleen onbegrip omdat niet iedereen huilt, niet iedereen weent, niet iedereen het zo ziet.
Ik overdrijf niet. Iedereen die al een echt verlies heeft gekend, zal het beamen. Echt intens verdriet overheerst alles, heel je zijn, heel je wereld.

Gelukkig blijft dat niet zo... Ook al blijft het verdriet, het slorpt niet meer heel je wereld op. Er zijn nog dingen buiten dat verdriet.

Maar het is echt niet moeilijk om je weer te laten wegzakken in die fase, om weer alles in het licht (of de duisternis?) van dat verdriet te stellen. Je hebt dat niet bij een verlies die je niet tot in het diepste van je zijn raakt. Je hebt dat alleen bij dat intense alles verscheurende verdriet. Als je als volwassen mens, met zelf al een gezin, je vader of moeder verliest, dan is dat erg, dat doet pijn, maar het is een "normaal" onderdeel van het leven. Oudere mensen sterven nu eenmaal.  Bij het verlies van een kind is dat anders, omdat dit lijkt in te gaan tegen de normale gang van het leven, daar is dat verdriet veel intenser.
Ik vermoed - gelukkig weet ik dat nog niet - dat het verlies van een partner ook een heel zwaar verlies is, omdat je na al die jaren een twee-eenheid zijt geworden. Omdat het heel je leven dooreen schudt.

Ik wil maar stellen, voor iedereen die zo zwaar is geraakt, is het eigenlijk niet een dag, maar een hele periode van Nationale rouw, niet dat heel de natie trert, maar dat jij je verdriet extrapoleert naar je buitenwereld.

Eigenlijk sta je bij een dergelijk verdriet een beetje verloren. Je zou willen dat je het aan iedereen zoudt kunnen vertellen, dat iedereen je troost, en anderzijds wil je vooral alleen zijn, het verdriet en de herinneringen alleen voor jezelf houden. Kortom je bent je houvast kwijt, je weet niet echt meer hoe.

Of er nu een dag van Nationale Rouw is of niet, de getroffenen zullen daar heel weinig aan hebben. Het is een van die heel kleine dingen die hoogstens een kleine rimpel in de zee van verdriet veroorzaken, net zoals veel volk op de begrafenis een troost is, maar niet echt.

Hoe dan ook, telkens als ik hoor, lees, zie dat ergens een ouder een kind verliest, dan voel ik mee, niet zozeer in hun pijn, maar in een herleven van mijn eigen pijn, en zo ook begrip hebbend voor hun pijn...
Een kind verliezen is geen verlies, het is een amputatie !

tot de volgende ?

Freren - toongoderis@gmail.com - Gmail

Een beetje uitleg over de gemeente Frere, met dank aanvaard !


Freren - toongoderis@gmail.com - Gmail

Bizarre feiten

Image via Wikipedia

Hier naast me ligt de "Nieuwe kaart van het Koninkrijk der Nederlanden en het Groot-Hertogdom Luxemburg (Met aanwijzing der nieuwe Postwegen) Een kaart uit 1831 waaruit duidelijk blijkt dat Nederland de onafhankelijkheid van België nog helemaal niet als een voldongen feit beschouwde... Heel Belgenland staat nog in Nederland inbegrepen...

Trouwe lezers weten dat ik een boontje heb voor geschiedenis, en ik zat dus al heel vlug over de kaart gebogen...
Niet alleen de schrijfwijze der namen is interessant, ook het feit welke namen er op staan, en in welke lettertype ze staan vermeld. Dat lettertype duidt immers ook de belangrijkheid van de gemeenten onderling aan.
Ik vind het héél erg, maar Mater staat er niet eens op vermeld. (Domme Hollanders !!)
Maar ja, Mater is dan ook (nog steeds) maar een gemeente met weinig inwoners, en dus echt niet belangrijk voor wie er niet woont of niet op zoek is naar de Brouwerij...
Maar nemen we de huidige gemeente Zwalm, waar momenteel de hoofdgemeente het oude Munkzwalm is... Munkzwalm staat niet op de kaart, wel Neder Swalme, maar in veel groter letters staat Meyleghem, het nu onooglijke dorpje Meilegem... En vlak bij Sotteghem ligt dan in kleine lettertjes Velteque, zeg maar Velzeke... Gek genoeg vind je ook Ronse niet terug, mar wel... Renaix. De verfransing lijkt toen al heel erg groot ???
Ik heb ook zitten zoeken naar Moeskroen-Mouscron, op een oude Vlaamse kaart Moschgroen, hier Mousseroen geheten... (Ik heb lang moeten zoeken, het zijn piepkleine Moeskroense lettertjes)
Waereghem en Cruyshoutem zijn zo wat even belangrijk, maar Eyne is een stuk belangrijker...
En in Gend is er duidelijk wat oog voor de Fransche burgerij, er staat tussen haakjes bij (Gand)...En vriend Jef zal content zijn: Denderleeuw en Denderhoutem zijn even belangrijk aan het lettertype te zien...
En het kleine Sint Livenesesche staat ook op de kaart vermeld... (Sint Lievens Esse)

En Tiens, ik vond Tongeren, maar daar vlakbij ligt dan Frere, en jullie zaten samen met Maestricht (heel grote letter) in één provincie Limburg... Ken jij dat Frere ? Bestaat dat nog ? Ik heb die naam nog nooit ofte nooits gehoord...

Ik vind het niet alleen heerlijk om die bizarre feiten van toen naast de realiteit van nu te leggen, maar er meteen ook de bedenking bij te maken over de vergankelijkheid der dingen... En dan zit ik te dromen over hoe de kaart er binnen zegge en schrijven tweehonderd jaar van nu zal uitzien... Zal Oudenaarde opgeslorpt zijn door Groot Gent ? Zal Brussel dan Bruxelles geworden zijn, zonder meer, of zullen er heel wat namen bijkomen ? Zal Ronse dan zijn tweetaligheid nog hebben, of zal het vechten der Vlaamse Ronsenaars iets opbrengen? Of krijgen we meer invloed van onze immigranten, en krijgen we gemeentenamen met een (nu) vreemd accentje ?

Ik weet het niet, en er is geen antwoord op te geven, maar de feiten uit het verleden doen je wel dromen.

Maar laat ons terugkeren naar de realiteit... Wat maakte sommige gemeenten die nu twee keer niks zijn, dan belangrijk ? En wat is er gebeurd dat ze of zijn weg geëbd en nu bijna niets meer betekenen (Of liever wellicht hun mooie landelijkheid hebben behouden)... Ik heb bijvoorbeeld wel gehoord dat indertijd Nederzwalm gekend was voor de fabricatie van handschoenen. Handschoenen maken dat was thuiswerk, en ik hoorde dat indertijd bijna iedereen in Nederzwalm handschoenen naaide. Was dat de belangrijkheid van toen ?  Nu is Nederzwalm een klein dorpje, quasi zonder industrie, vlak bij de Schelde... Aan de overkant van 't water ligt dan Zingem (niet eens op de kaart) en daar bij vind je naast Asper ( niet aanwezig) de gemeente Gavre (nu Gavere)...in kleine lettertjes...
Allemaal heel anders dan je nu zou doen, mocht je de gemeenten naar belangrijkheid grotere letters zoudt geven...

De streek van Zingem, met zijn Scheldemeersen, was een centrum van mandenmakers, maar dat beroep is ook zowat helemaal verdwenen. Als er al nog gevlochten manden zijn, dan vind je die niet meer in wilgentenen, maar vooral in exotische houtsoorten, vervaardigd in de lageloonlanden.

Dat verdwijnen van die nijverheden, daar heb ik nog de laatste bedrijfjes van weten teloor gaan, en misschien bestaan er nog enkele kleine artisanale restjes hier en daar, voor de rest is alles weg.

Het gaat dus allemaal vlug. Het kan dus best dat door een kleinigheid plots een gemeente belangrijk wordt, en andere verkwijnen, ook nu nog. Laat maar eens een nieuwe industrie zich vestigen in een kleine gemeente, een industrie met veel tewerkstelling, je zult die gemeente eens ZIEN groeien...

Het arrondissement Oudenaarde was zowat het enige arrondissement van Vlaanderen, waar de bevolking in vergelijking met 1830 gedaald was (eigenlijk ongeveer gelijk gebleven)... las ik in een studie van in de jaren 1970...
Het was een slapend gewest. Dat is het nu niet meer, er kwam heel wat industrie, en waar we vroeger hoofdzakelijk pendelende arbeiders hier zagen wonen, zijn nu al heel wat treinen afgeschaft, bij gebrek aan reizigers. Het verdwijnen van de treinen in onze regio was een symptoom van verbeterde welvaart.
Gek allemaal.

Snap je nu waarom zo'n kaart voor mij heel wat meer is dan een stuk papier ?
Waarom het een ziel heeft, leeft ?
Waarom ik zo van geschiedenis hou ?

Wie geschiedenis ziet als een opsomming van jaartallen, die snapt het niet, en heeft dat wellicht te danken aan slechte leraars en een slecht onderwijssysteem. 't Is maar dat je het weet...

tot de volgende  ?

(foto: Molen op de Zwalm te Munkzwalm)

Busongeval

Image via Wikipedia

"Wat is er gaande in ons land" reageerde Anny vanmorgen "Gisteren die aanslag op een moskee, en nu dat verschrikkelijke busongeval"

Het een heeft uiteraard niets met het andere te maken, maar het toeval wil dat we twee morgens na een wakker worden met slecht nieuws.
Gisteren die aanslag met een dode Imam er bovenop, vandaag die bus met 26 doden waarvan 22 kinderen en nog een pak gewonden waaronder zwaargekwetsten...

Je mag er niet aan denken! Je wordt gewekt met een telefoontje met het bericht dat er een bus is verongelukt waarmee je kind op reis was. Er zijn doden, maar we weten nog niet wie. En dan zit je daar. Allerlei doemscenario's schieten door je hoofd, je hoopt dat jou kind nog leeft, maar je vreest het ergste.
Het niet weten lijkt mij in dit geval nog het ergste.

En een kind verliezen... Ik weet er - helaas- alles van. Er is geen erger verdriet dan dat.

En dan zijn er nog de gekwetsten... Waarvan je ook niets weet. Zullen ze overleven, zullen ze weer goed komen, of zijn er blijvende letsels, en hoe erg?
Misschien krijg je een wrak terug van een schoolreis. Een sukkelaar die voor de rest van zijn leven afhankelijk is van anderen. Hij of zij is gezond en wel vertrokken, en hoe krijg je hem terug.

Ik hoop dat ze op zijn minst wisten welke kinderen er op die bewuste bus van de drie bussen zaten, dat ze niet alle ouders van alle kinderen hebben moeten alarmeren... Dat er niet meer dan noodzakelijk ouders in panische angst geduwd werden.

Het zal jouw kind, jouw kleinkind maar wezen...
Ik ben het stadium van ouder al min of meer ontgroeid en heb het omgezet in dat van grootouder, en van kleinkinderen daar hou je als het ware nog meer van, op een andere manier dan van je eigen kinderen, maar kleinkinderen hebben een heel grote plaats in je hart. Je behandelt ze veel voorzichtiger dan je eigen kinderen indertijd, ik weet niet waarom, maar het is anders. Wellicht omdat je zelf ouder bent geworden, en de gevaren en risico's heel anders inschat dan toen je nog jong waart ?

Ik, wij, wij voelen in ieder geval mee met ouders, grootouders, broers en zussen van de slachtoffers...
Hopelijk krijgen ze alle mogelijke en onmogelijke steun van iedereen... En niet alleen nu het nieuws nog nieuws is, maar nog lange tijd nadien, want een dergelijk verdriet is niet licht om dragen.

Wat de reden is van het ongeval doet eigenlijk weinig ter zake, ze zijn er niet meer, dat is alles. De rest is bijzaak. Doet er niet meer toe. Het zou er toe gedaan hebben hadden we het daarmee kunnen voorkomen.
En het helpt geen zier mocht er nadien een schuldige blijken te zijn. De staat van de bus, een fout van de bestuurder (ook overleden) of wat dan ook... Een "schadevergoeding" is geen leedverzachter, bijna in tegendeel, iedere keer de feiten weer opgerakeld worden, snijdt het leed weer door je heen, en je kind is niet te betalen, daar kun je geen bedrag op zetten.
Het kan hoogstens wat genoegdoening verschaffen in een soort wraakproces, in een soort afwentelen van de oorzaak op een ander... Maar dat is een bittere genoegdoening, want men wroet dan weer al het leed op en om...

Ik heb, na het overlijden van onze Koen, al dikwijls die bedenking zitten maken, als ik mensen zie na een assisenproces... Ze zijn blij met het bekomen van een straf voor de dader. Ik zit dan telkens weer en weer te denken: "Wat helpt dat? Wat brengt dat bij ?"... Niets. Wraak, Genoegdoening... En dan ?
Er blijft de leegte, de afwezigheid, en ik heb een beetje de indruk dat de leegte daardoor alleen maar groter wordt. Op zo'n proces maakt men niet alleen het proces van de dader, men maakt ook het proces van het slachtoffer. En dan dat terug duiken in de pijn, het leed, het verlies...
Bovendien geloof ik niet echt in ons penitentiair systeem. Soms doet een gevangenis mij eerder denken aan een universitaire vorming in banditisme dan wel in een instelling waar men de dader weer op het goede spoor zet. Volgens mij moet een gevangenis vooral dienen om de misdadiger om te vormen tot een lid van de maatschappij, want door zijn daad of daden heeft hij zichzelf daar buiten gezet.
En ik geloof ook niet echt in het idee "straf", ik heb de indruk dat de echte misdadiger dat begrip heel anders interpreteert dan de bedoeling van de maatschappij is. Zij zien de straf niet "ter correctie", maar als een onrecht hen aangedaan. Zij zien, als het echte misdadigers zijn, hun daden bijlange niet zo zwaar in als de gewone brave burger...

Voor wie gelovig is, er staat ergens in de bijbel "Mij is de wrake", een woord van God. Dat duidt volgens mij niet op een wrekende God, maar op het feit dat wraak ons als mens beter ontnomen wordt, omdat wij er als mens eigenlijk geen deugd van hebben, geen baat bij hebben, ons wat verlagen naar het niveau van de misdaad, door op de dader fysiek straf toe te passen...  Wraak is een eerste reactie, voor je echt nadenkt, voor je de feiten hebt verwerkt. Eens je de zaken hebt verwerkt, is ook die wraak geen antwoord meer.
Maar velen lukken niet in die verwerking, vandaar wellicht dat we spreken van straffen bij een misdaad, in plaats van corrigeren.

Weet je, ik wens dat iedereen de kracht zou vinden om leed te verwerken... Het wordt er niet lichter door, maar je plaatst het in een kader, weg van de buitenwereld, weg van externe zaken, het pure leed, zuiver en onbesmet door anderen.

tot de volgende ?