Nat

Image via Wikipedia

De sneeuw is weg, er hangt wat mist, en alles is vuil en nat. De aanloop naar de lente is maar een vuile periode. Het enige dat ons rest is de hoop dat de lente er echt aan het aankomen is. De dagen zijn al fameus gelengd, om 7 uur zijn de straatlichten al uit, en is het min of meer klaar.

Ook 's avonds is het al weer een stuk langer licht.
De lente komt er echt aan !!!

Maar de temperatuur is maar zo zo, en zoals gezegd, het is nat, kil en vuil. Maar hier en daar zie je al bloemen verschijnen. Paaslelies, sneeuwklokjes, primula en viooltjes staan al weer te blinken in de voortuintjes en hier en daar zelfs in een graskant of op de berm van een holle weg.
Ik zag warempel al een paar madeliefjes !

Hier voor mijn deur is een wagen gestopt van een tuinbouwbedrijf... Tot mijn verbijstering stapten er twee jonge kerels uit met boomzagen gewapend, en ze maakten aanstalten om mijn linde aan te vallen.
Ikke naar buiten.
Technisch is het zo dat mijn boom op grond staat van de gemeenschap... (Ik heb het wel bij moeten betalen, maar wie maalt daar om ?) En de stad gaat nu ieder vijf jaar mijn boom komen snoeien... Ze doen maar, moet ik het niet meer doen.
Ik heb ze wel beleefd gevraagd om de mezenbollen eerst af te nemen, en zorg te dragen voor het nestkastje... Ze beloofden er voor te zorgen, en ik zie dat de mezenbollen al weg zijn, en ze zijn al aan het zagen.

Eigenlijk mogen die mannen me dankbaar zijn... Vroeger stonden hier overal platanen, maar die zijn allemaal "verdwenen"... meestal met een beetje hulp... Platanen zijn ambetante bomen, de bladeren hebben jaaaaaaaaaaaaren nodig om te verteren... Lindebladeren zijn in één jaar verdwenen, opgeteerd, vergaan tot humus.

Tak na tak sneuvelt nu... mijn boom wordt weer kaal en lijkt steeds meer op een knotlinde. ('t Moet niet altijd een knotwilg zijn). Wellicht gaat het koppel mezen dat rond het nestbakje floreerde nu niet meer komen...

't Is niet te doen om te zitten schrijven met het geluid van een boomzaag neven je hoofd... Ik ga maar stoppen, en genieten van het kandelaren van mijn boom...


tot de volgende ?

Maartse buien...

Image via Wikipedia

't Sneeuwt !
En geen klein beetje, ik heb het de afgelopen winter niet zo erg gezien als nu, maar nu blijft het -gelukkig- niet meer liggen. Oh ja, de grond is wit, de nevel wit, het witgetakt geboomte zit...maar dat is alleen omdat het net iets vlugger neerkomt dan het smelt.
De auto's snorren voorbij, aan een snelheid die ik eerlijk gezgd niet verantwoord vind. Het is natuurlijk wel zo, dat de sneeuw alleen een papje vormt op de baan, en je kunt er quasi normaal op rijden, maar ik vermoed dat je niet normaal kunt remmen op zo'n ondergrond. Regen verlengt de remafstand al, dus zal die sneeuwpap dat zeker nog een stuk langer maken.
Maar ja, wie rijdt denkt wellicht niet aan het feit dat er plots een kind op de baan kan komen, of een auto - die niet kon stoppen !- uit een zijstraat.
Nu en dan vermindert de omvang van de vlokken een tijdje, maar daarna zijn het weer van die grote dikke vlokken sneeuw. Het lijkt wel winter, maar het zijn... Maartse buien...
Straks noemen we die dingen Aprilse grillen.
En in mei zijn we allen blei. Och sorry, moet zijn: in mij zijn we allen blij.

Zo heel uitzonderlijk is dit weer dus niet, maar sneeuw doet iets met de mens. De meeste mensen vinden sneeuw heerlijk, mooi... Ik vind de witte wereld wel mooi, maar ik heb een gloeiende hekel aan gladde wegen, en sinds ik eeuwen geleden eens tegen de sneeuw heb moeten worstelen om thuis te geraken, vind ik sneeuw helemaal geen vriendelijke vlokjes meer, maar agressieve koude dingen die de wereld onzichtbaar maken waardoor ik met mijn fiets ettelijke keren de gracht induikelde...

Maar gelukkig ben ik een uitzondering. Er rijdt bijna niemand meer met de fiets naar het werk, en wellicht zouden ze nog veel minder door een echte sneeuwstorm naar huis proberen te geraken. Eén telefoontje "Schatje, ik blijf vannacht hier slapen"... Maar in mijn tijd was er thuis nog geen telefoon. Schatje was gewoon niet bereikbaar, en blijven slapen was dus geen optie.

Gek hoe de wereld veranderd is in mijn leven...
Telefoontoestellen waren lompe zware stukken, die alleen door rijke mensen of door mensen bij wie het beroepshalve van doen was, werden aangeschaft. Anderen hadden geen telefoon, die moesten naar de publieke telefooncel om de dokter op te bellen, en de dokter kon dus niet terugbellen, want jij had geen telefoon.
Nu zitten we in een omgekeerde wereld. Als ik zeg dat ik geen gsm gebruik, dan bekijken ze me zowat als een voorhistorisch exemplaar van een uitstervend ras. Kinderen hebben vanaf hun eerste communie al een mobieltje in hun boekentasje zitten... Alleen die archaïsche grootvader niet. Die is blijven hangen in de sixties...

Ik heb een hekel aan die mobieltjes.
Ik hou veel meer van mijn persoonlijke vrijheid.
Ik wil dat de momenten dat ik uithuizig ben, dat ik dan ook werkelijk uit-huizig ben, niet bereikbaar, niet lastig te vallen voor twee keer niets...
Moderne mensen zeggen dat hun mobieltje net hun vrijheid is...
't Is maar hoe je het bekijkt.
Isabelleke of hoe het dametje ook heet, is zwanger, en is opgenomen in de materniteit om te bevallen.
Jeanneke, de grootmoeder in spe, zit naast mij te keramieken... Het duurt lang voor er nieuws komt... Dus belt Jeanneke haar dochter op, die daar ligt te genieten van pijnloze weeën dank zij een epidurale...
Ik belde naar mijn ouders toen ik na de bevalling weer thuis was gekomen. En Anny had afgezien, epidurales waren er nog niet. Weeën waren pijnlijke dinges.
En de grootouders in spe wisten waarschijnlijk niet eens dat ze op dat moment in de materniteit lag, tenzij er toevallig een der grootouders naar de buur met telefoon had gebeld, dezelfde die ik 's nachts uit zijn bed had geklopt en gebeld om te vragen of hij ons naar het moederhuis wou voeren, want net als een telefoon had ik ook nog lang geen auto...
En had Anny tijdens de dag moeten "in arbeid vallen", dan zou ze wellicht in de materniteit zijn zonder dat ik het wist, en zou ik dat gewaarworden toen ik van het werk naar huis kwam...

De wereld is niet meer dezelfde...
Sommige dingen zijn veel verbeterd, maar anderzijds is er geen plaats meer voor het onverwachte. Iedereen is altijd bereikbaar, iedereen weet meteen alles wat hij of zij moet weten...
Maar ergens is net daardoor een stukje van het mysterie verdwenen...
Je kunt geen groot sneeuwavontuur meer beleven, want "Schat, ik blijf slapen" voorkomt dat nu...
Je kunt niet blij verrast worden dat je een ferme zoon hebt, zonder dat je dat wist, terwijl je gewoon je dagtaak aan het verrichten waart.
Er zijn geen verrassingen meer.
Telefonitis is in de plaats gekomen.

Het mag gek klinken, maar ik mis dat onverwachte van toen, ik mis dat we verrast werden, ik mis dat we ons nek en vel moesten riskeren opdat moeder niet vruchteloos zou zitten waken waar ik wel bleef in dat helse weer... Nee, het was niet plezant, maar het was een beetje van de cement die ons huwelijk steeds hechter en hechter hebben aan een gesmeed.
Het was de lijm, de colle-tout, van ons gezin.
Een leven zonder verrassingen, zonder uitschieters, dat is maar een kabbelend beekje, bijna onzichtbaar gelegen tussen het hoge gras... Ons leven was een bruisende bergrivier, woest en onverwacht hard stromend en stormend, steeds meer en meer meesleurend tot het een machtige brede stroom was en is... Onstuitbaar stromend, rustig en kalm, niet meer te teugelen. Er mocht een rotsblok in de bedding vallen, we zochten een nieuwe bedding.
Ach, dat kleine beekje is best mooi... Maar een zachte plek in de ondergrond en het is weg, een periode van droogte en het loopt dood in zijn eigen bedding.

Je moet je leven uitbouwen, samen, en daar zijn al die kleine verrassingen en gebeurtenissen goed voor... Je staat er plots onvoorbereid voor, en je moet samen werken om het op te lossen. Of niet alleen je huwelijk gaat naar de knoppen maar jijzelf ook...

Wie niet regelmatig geconfronteerd wordt met verrassingen, heeft niet de veerkracht om telkens en telkens weer te vechten, op te bouwen... Het leven mag niet rimpelloos zijn, anders leer je niet...leven.

Kijk maar eens hoe vaak je gezinnen, waar alles altijd goed gaat, uit elkaar vallen... Eén feitje en krak. Geen veerkracht leren opbouwen.
Laat de verrassingen binnen in je leven, dat is het zout, de smaakmaker .

tot de volgende ?

postnatale abortus

Abortion Rights banner (Photo credit: ge'shmally)

Een paar geleerden ( = van een leer (ladder) gevallenen ?) lanceren het idee dat je ook na de geboorte nog abortus moet kunnen plegen...
Ik ben al geen preneur van het idee abortus, alhoewel ik begrip kan opbrengen in een deel pijnlijke omstandigheden, maar dit gaat wel heel ver... Na de geboorte vaststellen: "Tedju, 't is ne lelijkaard !" en het dan maar in de vuilnisemmer kieperen.

Zij gaan uit van het idee dat de pasgeborenen toch nog niet bewust leeft, dus moet het nog kunnen...

Leef jij bewust? Ik soms, heel eventjes... Heel nu en dan denk ik wel eens " Ik ben er nog, ik leef..." Maar heel dikwijls gebeurt dit niet. Meestal leef ik gewoon, zonder er bij na te denken. Mijn vitale organen die werken van zelf, ik adem zonder na denken, mijn hart klopt zonder dat ik op een knop moet duwen, mijn lever doet zijn best om de restjes van het glaasje wijn te verwerken, zonder dat ik daar maar een moment bij stilsta...

Ja, ik weet best dat ze dat niet willen zeggen, maar ik vraag je gewoon: wat is bewust ?
Is een miertje zich bewust van het leven? En toch speelt dat kleine beestje een hele rol in het geheel van het mierennest. Ik neem dit als voorbeeld, omdat de mier eigenlijk bijna een apart levend onderdeel van één groot geheel is. Daar zou je nog eerder kunnen stellen dat "een onderdeel" niet bewust is... En toch twijfelt geen mens aan "het leven" van de mier.
En van een baby zouden we dat wel moeten denken.
Misschien omdat het lijdt aan het syndroom van Down, of een ander ziekte... Maar als je nu die films ziet, waarin die mensen die lijden aan Down, durf jij dan nog zeggen dat ze niet "leven"?
En als ik gebogen sta over dat plantje dat ik van Gilberte kreeg, om te kijken of het al aan het wortelen is... dan twijfel ik niet aan dat leven.
Jaïnisten vereren het leven in zijn geheel, en sommigen doen doen zelfs een doekje voor hun mond om niet per ongeluk een beestje in te slikken en zo te doden, en ze eten maar planten als die echt volkomen uitgegroeid zijn. Geen onrijp fruit, alleen afgevallen fruit...

Ik vind dat ze gelijk hebben met die visie: alles,of bijna alles rondom ons leeft... Ik heb het gevoel dat de aarde zelf een soort leven heeft.  Ik ga er niet van uit dat alle leven heilig is, maar ik heb eerbied voor "het leven", en geniet van al dat leven rondom mij... en zelfs in mij ! Er zitten in mijn darmen meer bacteriën te wroeten dan ik cellen heb in mijn lijf ! Ik las onlangs dat mijn dik zijn waarschijnlijk te maken heeft met de soort bacteriën die overheersen in mijn darmen. Ik kan dat wijzigen, maar slechts heel tijdelijk, na een korte wijle herstelt mijn eigen darmflora zich weer naar het oude stramien.
Je doet dus zelfs met die bacteriën niet wat je wil... En een baby zouden we ... Nee toch !

Weet je, ik heb een hekel aan het feit dat men de dag van vandaag voortdurend van die ballonnetjes op laat, die na enkele keren uiteindelijk resulteren in een wijziging van de publieke opinie.
Ik stel het bij me zelf vast: vroeger vond ik abortus gewoon altijd verkeerd. Nu weeg ik al heel wat minder zwaar daar aan, als het over speciale "behartigenswaardige" redenen gaat... Idem met euthanasie... We zijn stilaan gewoon aan dat idee, en het klinkt niet meer zo scherp als vroeger. We evolueren naar die nieuwe ideeën toe.
Euthanasie en abortus waren dingen die ik vroeger nooit ofte nooit, in geen enkele omstandigheid zou goedkeuren. Nu zijn er al een deel omstandigheden die ik niet meer echt afkeur.
Voorstanders zullen dan misschien besluiten dat ik stillekens aan verstandig aan het worden ben, maar ik zelf, ik voel het een beetje aan als verraad van mijn oorspronkelijke waarden, oorspronkelijke normen.
Ik vind het geen vooruitgang, ik vind het een zwakker worden van mijn normen.

En ik ben een beetje kwaad op mezelf, omdat ik blijkbaar door de voortdurende herhaling mijn normen heb laten smelten.
Dus ben ik nu doodsbang dat men, met dit nieuwe proefballonnetje weer een deur aan het open wrikken is, weer een norm aan het afbreken is...

Ik voel me daar mottig bij.

U ook ?

tot de volgende  !

Weer mens

Image via Wikipedia

Ik heb vandaag nog niet veel moeten hoesten... Het ergste lijkt achter de rug. Helemaal gedaan is het nog niet, maar allee, we maken vorderingen.
Anny zal straks voor de tweede keer een heel wasmachine vol zakdoeken wassen... Om u maar een idee te geven van onze toestand...

Vannacht wel slecht geslapen... Maar ja, ik heb al twee nachten na een goed geslapen, dus is het normaal dat ik weer enkele nachten minder slaap. Ik ben een rare slaper, ik kom in bed, lees nog een half uurtje, trek dan het licht uit, doe mijn ogen toe en ben vertrokken. Anny ligt dan nog uren de slaap te zoeken. Maar heel veel nachten ben ik rond  één, twee uur al weer wakker, en meestal is er dan geen slapen meer aan. Lig ik te luisteren op het zachte geronk van Anny...

Anny durfde wel eens een pilletje te pakken, ik deed dat nooit... Maar nu hebben ze gezegd dat die pilletjes, ook al zijn het maar lichte, slecht zijn voor de gezondheid, en Anny wil er van af geraken. Dat zal wellicht niet gemakkelijk zijn... Het is een psychische verslaving, die dingen !

Ik ben eens buiten geweest, en heb vastgesteld dat die plotse harde vorst, na die periode van te vroege lente, heel wat schade heeft berokkend... Eén camelia ziet er maar mottig uit, en bijna alle bloemknoppen zijn bruin en verdord.

Er zijn nog planten die mij doen vrezen... Enfin, we zien wel. Ik kan er toch niets aan doen.Dat gekke weer zal wel hier en daar schade hebben gedaan.

Ik heb wat nieuwe mezenbollen gehangen, voor mijn staartmezen... Het ziet er naar uit dat er een koppeltje hier blijft hangen. Enkele jaren terug heeft er al een een koppeltje hier gebroed. Deze mezen gaan niet in de nestbakjes, maar nestelen liefst in een dikke massa doornige takken... Dus wellicht in mijn klimroos. Het zijn kleine beestjes, waarvan de staart langer is dan het beestje zelf. Leuk om ze bezig te zien.

In het nestbakje aan mijn lindeboom zit momenteel een meesje inspectie te houden, ik heb nog niet kunnen zien of het een kool- of een pimpelmeesje is... We zien wel...
Ik heb dat kastje daar gehangen omdat ze al eens in mijn brievenbus hebben gewoond, daar vlak onder. En dan, ondanks alle brieven en borden was er toch een onverlaat die de post boven op de eieren deponeerde.

Het is zaterdag... normaal is er keramiekklas, maar ik ga pas volgende week gaan, nu durf ik het nog niet aan, ik zou wellicht heel de klas besmetten... Ik ben heel de week echt mottig geweest van die bronchitis.

Hé, heb je het ook gezien ? op VTM hebben ze Het Mirakel van Mater getoond, met aan het woord onze elektricien Didier... Hij houdt vol dat het een Echt Mirakel is... Ik vind dat heerlijk !
We leven in een dorp met een ziel, met mensen die nog durven uitkomen voor hun gedacht, die nog kunnen en durven dromen, die nog tijd maken voor elkaar... Ik ga hier nooit meer weg... !

Voorlopig is er geen mis meer in de kerk, er is geen verwarming, en het stinkt er nog steeds naar de rook. Ik denk dat men nu de deur van de kerk wagenwijd zal openzetten om verse lucht binnen te krijgen, en de bewoners die er zicht op hebben zullen die deur in de gaten houden, kijken of er niets abnormaals gebeurt... Ook dat is die geest van onze parochie, dat gevoelen voor elkaar en voor de gemeenschappelijke dingen. Als er eens een licht blijft branden in de zaal, dan zal dat nooit lang duren, Louis krijgt zeker een telefoontje van de een of de ander... Heerlijk is dat !

Het is hier niet alleen verschrikkelijk mooi, het is er nog gezellig ook, en tot op heden is de parochie er in geslaagd de meeste nieuwe bewoners mee te trekken met de geest van het dorp... Hier praat men nog met elkaar, hier zegt men nog goeiendag...

Weet je, ik hoop voor u, dat je ook in zo'n heerlijk dorp woont, met mensen om je heen die met je meeleven...

tot de volgende ? (Kijk, er wonen sloebers ook in Mater... verschijnt er plots een verkeersbord die er niet thuishoort... - Moet kunnen  (?))

Het mirakel van Mater

Image via Wikipedia

Gisterenmorgen, om 4 uur (da's vroeg !!!) begonnen plots de klokken van de kerk in volle feestgelui uit te barsten. Heel de omgeving van de kerk was op slag wakker. Zo ook onze dorpselektrieker Didier, die als verantwoordelijke voor den heiligen triek van de kerk, meteen zijn beddebak uitsprong en naar de kerk snelde.

Hij opende de kerkdeur, en heel de kerk hing vol rook... Vlug de trappen op naar het doksaal waar hij de klokken stillegde, en dan weer naar beneên en de hulpdiensten en de voorzitter van de kerkfabriek opgebeld... (Voorzitter van de kerkfabriek? Wellicht een bedrijfslijder (sinds de malaise in de kerk met lange ij) die normaliter kerkgebouwen fabriceert ??)

Toen de brandweer verscheen, was er wel nog rook, maar geen brand. De brand was vanzelf uitgedoofd. In de stookruimte, met nieuwe stookinstallatie moet het duidelijk hebben gebrand, en de elektriciteitskast was er volledig gesmolten, maar alles was vanzelf gedoofd.

Dit is dan het wonder van Sinte Amelberga...
Twijfel niet, gij ongelovige !!!
Het is immers reeds de tweede keer dat dit wonder plaatsgrijpt !!! Enige jaren geleden gingen de klokken ook uit alle macht van zelf aan het luiden, en toen was de bliksem ingeslagen...

Kijk, dergelijke gebeurtenissen zouden in vroegere, duistere tijden heel zeker in de annalen zijn vermeld als echte mirakels, nu gaat men gaan uitkienen hoe de zaak precies heeft gewerkt, en wat de klokken deed luiden. Den elektriek zal er wel voor iets tussen zitten...
Maar ik vind dat een beetje jammer...

Van mij mag men deze data inschrijven in het boek der Materse Mirakels... Ik vind dat zo heerlijk, zo mooi, zo sprookjesachtig... zo weg van de kille dagelijkse dagelijksheid....

Het lijkt wel of we niet meer mogen dromen, dat alles moet terug gebracht worden tot wetenschappelijk aantoonbaar, tot ... normaal...
Ik hou van dromen...
Ik hou van fantasie
Ik hou van dat beetje dat ik al meesleur van in mijn kinderjaren.
Het zou mij spijten mocht ik niet meer mogen dromen, niet meer mogen fantaseren... 

Ik huiver inwendig bij mensen die alle fantasie willen terugbrengen tot kille cijfergegevens, die Roodkapje psychologisch gaan analyseren, die niets meer kunnen aanvaarden als "mirakel, als sprookje..."

Ik weet er ene die nu zit te denken: "Dat geloof van jou, dat hoort ook thuis bij die sprookjes!"... Misschien heeft hij gelijk, maar gelijk krijgen ze niet, niet van mij, niet van deze dromer...
Ik wil nog mee kunnen zweven met de wolken, ik wil beelden maken van wezens die niet bestaan, ik wil fantaseren, werelden bijeen toveren en ik wil ook nog geloven... Allemaal dingen die niet te bewijzen zijn, of die alleen door het  bewijzen alleen al vervallen van mooie bloem tot bosje stoffig onkruid.

Het leven is al zo moeilijk, doordat de mens het zo moeilijk maakt, laat dan de uitweg van de fantasie asjeblieft open staan... Laat de vermoeide loonslaaf aan zijn taak tenminste inwendig de fantasie... Laat hem niet denken over de oeverloze semi-automatische taken waartoe hij veroordeeld is.

Ik las onlangs weer een artikel over de mensonwaardige omstandigheden waarin kinderen verplicht werden te werken in de beginnende industrie...  Onze arbeiders hebben een veel beter lot dan die kinderen van toen... Maar even of zelfs nog meer geestdodend...

Volgens mij zou men dromen, fantaseren, creatief zijn tot hoofdvak moeten maken in iedere vorm van onderwijs.
De deur naar de enige echte vrijheid leren openen, de vrijheid in je eigen hoofd.
De deur ook naar geluk, in je eigen wereldje.

Laat het buiten maar kil en koud zijn, binnenin wandel ik in de zon.
Mijn zonnetje, niet te fel, net op mijn maat.

Kijk, ik wens jullie allemaal zo'n wereld toe, die fantasie toe waardoor je altijd een vluchtweg rest... Weg van het leed, weg van je ziekte, weg van je miserie. Ja meer zelfs, het laat je toe een heleboel dingen ook echt over boord te gooien... Je maakt vanuit je fantasie een stukje in het echte leven.

dus: geloof maar in het mirakel... Het is een deur naar een andere wereld, een wereld waar geen hoeken zijn, maar allemaal zachte rondingen...

tot de volgende ?

hartepijn

Image via Wikipedia

Vandaag is het 11 jaar dat onze Koen is gestorven...
Een stomme verkeerde beweging, een knie die met een kijkoperatie weer hersteld werd, maar die tezelfdertijd die verschrikkelijke ziekenhuisbacterie binnen loodste in zijn lichaam. Eén week later was hij niet meer...
Ik ken wel wat mensen die een kind verloren, en keek vroeger met wat verbazing naar het feit dat dit leed precies niet overging, niet weg ebde... Nu ben ik zelf bij die groep. Begrijp ik nog niet waarom het niet over gaat, waarom het niet "verboomt "... Maar ik zit er wel mee. Anny ook.
Och, het is niet meer zo snijdend, maar het is niet geminderd.
Het is iets dat weegt op iedere dag. Al wat je doet, al wat je ziet, al wat je leest kan een aanleiding geven om weer op Koen uit te komen.
Academie: Koen ging indertijd mee beeldhouwen
Aquarium: Koen maakte dit mooie meubel nog
Keuken: Koen deed heel de assemblage
Turnoefeningen gebeuren in de kamer van Koen
En zo gaat het heel de dag door, een eeuwigheid.

"Je hebt toch nog kinderen en kleinkinderen?"
Ja... gelukkig maar, maar dat zijn geen vervangers, dat zijn andere individuen. Het verlies zou misschien nog overheersender geweest zijn hadden wij alleen Koen gehad, maar de pijn mindert niet door het feit dat er nog andere kinderen zijn.

Je kunt het niet makkelijk verwoorden. Ooit zei een collega me: "Het is geen verlies, het is een amputatie..." misschien is dat nog de beste manier om dat te omschrijven.

Och, ik heb verdriet voor het overlijden van ouders, broer, familieleden, vrienden, maar dat slijt eigenlijk wonder vlug. De kansen dat je er nog eens weer mee geconfronteerd wordt is kleiner. Zelfs je ouders waren niet meer zo dichtbij, je bent het huis uitgegaan en hebt een eigen leven opgebouwd, en ouders zijn nog waardevolle raadgevers en opvoeders waar je nog dankbare gevoelens bij hebt, zijn grootouders van je kinderen die wel eens op de kinderen passen... Maar een kind, dat is anders.

Nee, ik ben niet verbitterd, ik ben zelfs niet ongelukkig. Want geluk heeft niets te maken met verdriet of gemis. Geluk is iets heel anders. Je kunt perfect gelukkig zijn met een hart vol verdriet. Alleen op de momenten dat dit verdriet weer echt opborrelt, alles overheerst, is ook het geluk er niet meer te vinden. Het is er misschien nog wel, maar je vindt het niet meer onder de tranen.

Ach, het is zo verschrikkelijk moeilijk om over gevoelens te praten, te schrijven... Ze zijn er gewoon, en ze zijn zo individueel dat ze wellicht niet overdraagbaar zijn.
Dat hoeft ook niet.
Vreugde moet je delen, verdriet kun je niet delen.
Je krijgt wel wat steun, het schouderklopje -geestelijk of echt-, maar diep in je raakt dit nooit echt tot de kern van het verdriet. Verdriet draag je - als het er op aan komt- altijd alleen. Anny zal wel hetzelfde verdriet hebben, zal wellicht meer begrijpen dan de buitenstaander, maar ik kan niet aan haar verdriet en zij niet aan het mijne. We troosten elkaar in de hoop de ander te helpen, want wij weten onszelf ongeneesbaar.

Gelukkig denken we ook aan de goede en de leuke herinneringen.
Is het niet altijd bitter-verdriet. Soms is het ook zoet.

Ik weet het niet of mijn ervaring, mijn voelen hetzelfde is als het voelen van Anny, hetzelfde is als het voelen van andere ouders die een kind verloren. Wellicht niet. Wellicht is verdriet zo verschrikkelijk individueel dat het ook niet te veralgemenen is... Misschien ...  Misschien...

Buiten is het weer mistig. Prachtig weer als je een bronchitis hebt, kun je nog wat meer hoesten. We zijn al weer maart... de lente komt nader... Straks zie je weer het groen groener worden. De dode planten rijzen weer op... Prachtig symbool van een onbestemde hoop...

tot de volgende ?

schrikkeljaar

Image via Wikipedia

We zijn vandaag de 29° februari... 't Is dus weer een schrikkeljaar.
Eigenlijk een schoonheidsfoutje aan ons tijdssysteem. Wij, de mens wil zo nodig alles organiseren, alles netjes indelen in gelijke vakjes, en de aarde werkt niet mee... Nee, die moet zo nodig net iets meer dan 365 dagen nodig hebben om rond de zon te toeren. Om dat kleine verschil op te vangen hebben we om de 4 jaar een schrikkeljaar (met uitzondering van de honderdtallen).
Dat kan niet, dat verstoort ons systeem van tijd, dat dwingt ons tot een aanpassing, anders klopt het niet meer dat de lente begint omstreeks 21 maart, en lopen de seizoenen dus in de war.
Waarom is de tijd zo belangrijk ?
Om de maatschappij te kunnen ordenen, om duidelijk te kunnen stellen wanneer het zaai- en maaitijd is.
Om duidelijk te kunnen stellen wanneer je in de overheidsgebouwen de centrale verwarming moet uitschakelen.
Maar dat het soms nog vriest in juni, daar kun je als kalendermaker geen rekening mee houden. Gemiddeld vriest het dan nooit, dus: verwarming af.
Als je dan koud hebt, dan is dat inbeelding.
Op Allerheiligen mag je dan weer je lange winterjas aan, vroeger hoort niet.
En de aarde ?
Die draait rustig door, op zijn eigen tempo. Steeds beetje per beetje wat trager. De dagen van 24 uur worden steeds langer...
Maar nu is de seconde wetenschappelijk bepaald, is niet langer een dag gedeeld door 24 uur dan door 60 minuten dan door 60 om aan seconde te komen, nee, de seconde is wetenschappelijk vastgelegd, dus wijken wij niet meer af, nee, de aarde wijkt af. Dus moeten we nu en dan een schrikkelseconde toevoegen, maar dat vergt enorme inspanningen om alle computergestuurde systemen daarop aan te passen, dus doet men dat niet meer... We houden nu stug vast aan onze seconde. Dat wil dus zeggen dat binnen x aantal jaren we niet meer een seconde zullen moeten bijstellen, maar misschien een volle minuut... Rampzalig ! Desastreus !
"De Aarde wil zich niet voegen naar ons uitgekiende systeem !"
djudedju

Waar zijn we eigenlijk mee bezig ?
Vroeger werkte de mens langer in de zomer, want er was langer licht, en korter in de winter, want er was minder licht.
De wekker was de haan en het vogelenkoor ... We leefden met de natuur mee.
We ondergingen de maat van de aarde... Nu pogen we de aarde onze maat op te leggen. De haan mag zelfs in sommige gebieden niet meer kraaien, en mocht men een middel vinden, dan mochten ook de vogeltjes zo hels vroeg niet meer fluiten, kwinkeleren en schuifelen..
We leven tegen de natuur in.

Iedere morgen sta ik voor het grote raam in de kamer van Koen, en kijk naar buiten over de brede vallei die me toelaat zelfs Gent Zeehaven te zien (bij helder weer)... Ik geniet van de morgenzon die vrolijk de kamer in schijnt. En in de winter vervloek ik het systeem dat me doet opstaan op het geijkte uur...donker of niet...
Straks gaan ze ook nog eens overschakelen op zomeruur...
Als je zo nodig alles kunstmatig wilt indelen, waarom zou je dan nu en dan het systeem niet wat uit het lood kunnen zetten om mensjes te pesten???

We leven met de klok...
De dokter kwam voor onze bronchitis (ja, alle twee !) en dan neemt hij je pols vast en kijkt hoe vlug je hart klopt in de tijdspanne van één minuut... Net of het hart trekt zich iets van de tijdsindeling aan.

Eigenlijk worden we op die manier gedwongen om ons lichaam aan te passen aan een systeem dat niet natuurlijk is. De klok hoort niet.
De klok dirigeert.
Je moet aan het werk van dat uur tot dat uur, en je krijgt een pauze om te eten op dat uur tot dat uur... Honger of niet. In de rij, een, twee...
Je kijkt om 19 uur naar het nieuws op TV en dus richt je het avondmaal in, zo, dat je netjes in de opgelegde lijn mee loopt.
Ik ben nu op pensioen, en dan denk je: eindelijk is de tijd van mij...
Niets van !
Om 13.30 uur moet je in de academie zijn. Niet vroeger want anders kun je niet binnen, niet later want anders verlies je van de uren waarvoor je lesgeld hebt betaald... En de vergadering van Ziekenzorg is op dat uur, en de kaarting van Okra begint om... En om twaalf uur staat je eten op tafel.

We leven niet, de klok leeft ons !
We hebben geen binding meer met de natuurlijke manier van leven. In de winter staan we op, omdat het zo laat is, we blijven niet lekker warm liggen tot de haan ons laat weten dat de dag er aan komt... We moeten niet meer opstaan in de kou, het huis is lekker warm, zeker de woonplaatsen...
Ik hoor nog hoe 's morgens vroeg ons vader of moeder met de koteraar in de kachel zat te wroeten, ik hoor nog hoe ze aanmaakhout gingen halen, en hoe ze de kachel aanmaakten. Meestal was dat niet nodig, want we hadden een "contenue" een vulkachel, die heel de nacht zachtjes bleef branden, en waar je 's morgens maar eens in moest koteren, wat meer luchttoevoer geven, en wat kolen op gieten...
Je hoorde dan hoe moeder de asla uittrok, en de asse buiten ging uitgieten. Heel lang geleden herinner ik me dat die as ook nog eens gezift werd... en de bruikbare kolen er uit gepuurd werden. Niet laten verloren gaan, het is veel te duur...

Dan riep ze naar boven, naar ons, het was tijd om op te staan. We moesten op dat uur in school zijn. Ook in de vakantie moesten we op het gewone uur op staan, ledigheid was het oorkussen van de duivel.
De klok is er bij ons ingestampt, van kleins af aan...

En toch... toch is de klok, de juiste tijdsindeling nog niet zo heel oud, en al zeker niet het systeem waarbij hele landen, halve werelddelen, dezelfde tijd volgen. Vroeger had ieder dorp zijn tijd. Gebaseerd op de zon. Middag was als de zon het hoogst stond, en het enige uurwerk in het dorp hing aan de kerk. Alleen de heel rijken hadden ook een klok in huis. Tot de komst van de fabrieken, de werktijd was op de klok geregeld, in de steden zag je niet overal de kerk staan, dus werd de klok gemeengoed... En sommige bedrijven verwittigden het volk met een sirene van de wisseling der ploegen...
Tijd is stillekens aan het leven gaan beheersen en doet dat steeds meer en meer... Zo erg, dat we weer aan af zijn, en weer bezig zijn af te wijken van de aarde als basisgegeven, weer stilaan aan het afwijken zijn, nu seconde per seconde... De aarde draait niet regelmatig, veegt zijn pollevientjes aan onze klokken...

Het is kwart voor tien, ik moet hoognodig mijn blog afronden, er zitten al lezers te wachten op hun dagelijkse portie leesvoer...

tot de volgende ?