Dit is een schat aan boetseertechnieken... Weliswaar niet direct de manier om keramiek te maken, maar toch een, nee heel wat lessen in vormgeving !!!. Klik op de link.
zondag, februari 12, 2012
Sculpting Demonstration Video Clips by Philippe Faraut, Portrait Sculptor
Yesterday...
 |
| Image via Wikipedia |
In de kerk was het niet koud, tenminste tot aan de offerande... Het was een mooi klein kerkje, maar er stonden minstens twee kerken aan volk buiten, dus deed men de grote poort open om hen binnen te laten voor de offerande. De koude lucht kwam ook binnen...
Het was zowat 11.30 uur toen de plechtigheid en de condoleanties voorbij waren. We moesten om 13.30 uur al in de academie zijn, voor de opendeurdag... We zijn dan maar meteen naar Zottegem gereden, en de auto meteen maar op de parking gezet. Dan te voet de stad in, en we zijn gaan eten bij de Thaï. Het was er héél lekker...
Op de opendeurdag was er een massa volk !
Wellicht was het koude weer een meevaller, zodat de mensen maar een kleine uitstap deden, en eens naar de academie kwamen.
Ik ben niet gebleven tot het slotuur... Mijn vaas was af, en het was niet de moeite om iets nieuws te beginnen. Dus zijn we maar op ons gemak naar huis gereden. Alle twee moe van die ongewone dingen.
Een mens is een gewoonte dier... Iedere verstoring van het gewone stramien wordt vermoeiender dan het gewone dagdagelijkse. Dat is ook de reden van de weekend-migraine en dergelijke. Mensen worden ziek van het plots niets doen in het weekend, van het langer slapen in het weekend, kortom door op een andere manier te gaan leven. Ik ben dus geen uitzondering! Ik weet ook niet waarom dat zo is... Dat lijkt mij niet iets wat er bij de oermens al zal geweest zijn. De jager/verzamelaar leefde door zijn manier van overleven nu eenmaal niet op een regelmatige manier. De regelmaat, de klok-gebondenheid is er pas later gekomen, met de "beschaving".
Wellicht dus ook de weekend-migraine?
Na de lange periode dat ik thuis zat en nu aansluitend mijn pensionering (waarbij alleen het statuut van naam veranderde, maar de levensstijl gelijk bleef) is voor ons ieder uitstapje, wat ook de aard er van weze, een onderbreking van het gewone stramien. Gelukkig hebben wij er geen migraine door, alleen wat vermoeidheid, wat onwennigheid...
Maar we zijn dus, zelfs in ziekte, gewoontedieren geworden.
We leven op de klok. Niet dat er een dwang op staat, maar heel onze maatschappij is er op gemaakt. Wil je 's morgens het nieuws horen op de radio, dan moet de radio aan om 8 uur, en voor het nieuws op TV om 19 uur. Naar de academie gaan is op bepaalde uren en dagen, al wat we doen is aan de klok gebonden. We eten niet als we honger hebben, maar om 12 uur 's middags. En om 17.30 uur 's avonds. Slapen en opstaan zijn ook al min of meer aan al die tijdstippen verbonden.
Er is een tijd geweest, waar de zomer lange dagen had, ook lange werkdagen, en de winter korte, gewoon door de hoeveelheid licht die er was. Winteravonden waren lang, en de mensen zaten dicht bij het vuur, daar zag je nog iets, dicht bijeen, en deze omstandigheden waren wellicht de oorzaak van de vele verhalen aan de haard... Ze konden niet veel anders doen, het was te donker. Ik weet niet of de uitvinding van het licht wel zo weldadig was (eerst waren er gaslicht en petroleumlichten, nadien den "elektriek"...)
We waren niet meer afhankelijk van de natuur...Maar je kunt evengoed zeggen: we leefden niet meer natuurlijk. Een van de grootste doorbraken, die de maatschappij fundamenteel hebben veranderd, dat was de invoering van de straatverlichting. Pas dan was het mogelijk om langer uithuizig te zijn. Voordien was het heel gevaarlijk om in het donker rond te lopen in de steden.
Het licht maakte dat er ook een andere soort van vertier kwam, toneel, schouwburg...
Kortom het licht veranderde fundamenteel ons bestaan.
Misschien moeten we daar eens op denken als we vanavond het licht aan doen, de TV op zetten en ons neervlijen in de zetel... Om te kijken naar het nieuws.
Ook dat is een van die recente dingen. Het is echt nog niet zo lang geleden dat nieuws uit Amerika hier bekend werd door een boot die de grote oversteek had gedaan. Het was pas met de uitvinding van de draadloze doorzendingen van signalen en later klank, de radio, dat de wereld plots heel wat kleiner werd. En dan is het heel vlug gegaan... Nu kijken we naar de oorlog op de andere kant van de wereld. We zien het als het ware gebeuren.
We hebben niet meer het gevoel dat het "ver weg" is... We zitten immers op de eerste rij te kijken.
Kortom, de maatschappij waar we nu in leven, dat is een recente wereld. Een paar honderd jaar terug was dat totaal anders.
We spreken nu nog van mensenmaat, maar die maat is in die paar honderd jaar serieus veranderd. Niets is ons nog vreemd. We zien immers al die vreemde zeden en gebruiken vanuit onze zetel. We kijken op een heel andere manier naar de wereld.
Gisteren zaten we in de kerk, te luisteren naar een heel mooie kerkdienst, voor de begrafenis van een werkmens... Honderdvijftig jaar terug kwam die kist niet verder dan het portaal. De kerk was er voor de rijkeren. Er is veel verbeterd, er is veel verslecht... Het evenwicht was er toen niet, en is er nu nog niet.
Iedere keer we bijna aan dat evenwicht toe zijn, veranderd de wereld... en moeten we weer zoeken en schuiven om dat evenwicht terug te vinden.
Ik vind dat niet echt een nadeel. In tegendeel, nu meer dan ooit, hebben wij, ook als kleine mens, de mogelijkheid ons leven voor een stukje zelf te bepalen, te leven zoals wij dat willen... binnen de marges van duizenden wetten en wetjes, Koninklijke besluiten en gemeentelijke verordeningen.
Het zoeken naar de weg daar tussen is al een levenswerk...
tot de volgende ? (foto: kerk Zottegem: daar achter de kerk is de Thaï...)
vrijdag, februari 10, 2012
kaart ?
Heb jij ook zo'n speciaal mapje met al je winkelkaarten bij je? In ieder winkel waar je komt geven ze je een klantenkaart al dan niet onder die naam. Je bent heel vlug in het bezit van een kaart van Delhaize, van Colruyt, van Renmans, van Aveve, en Auchan (dus ook in Frankrijk !), van Gamma, van weet ik veel wat allemaal, en dan heb je nog een pak lidkaarten van de verenigingen waar je lid van bent. Bij Okra geven ze je een lidkaart die geldig is in bepaalde winkels. Je identiteitskaart en je SIS-kaart zijn ook in dat zelfde formaat en zitten dus verborgen in de massa. Binnenkort zou ook je rijbewijs dat formaat hebben, en dat formaat is identiek aan je bankkaart(en)...
Dus bij winkelbezoek heb je niet alleen je bankkaart nodig, je moet ook de bij de winkel horende kaart boven halen om te genieten van speciale voordelen of van een tegoed op die kaart. Dan krijg je na lang "sparen" bij je betaling een bonnetje die je korting geeft op je volgende aankoop... Moet je dat briefje dan ook nog eens bijhouden, en niet vergeten dat het daar ergens zit.
Handig.
Verschrikkelijk handig.
Op een rommelmarkt zag ik vorig jaar een kraampje waar men aan het pleiten was voor de invoering van één kaart, overal geldig. Dat zou mooi zijn, maar maakt geen kans, want die kaart dient niet om jou als klant voordelen te bezorgen, maar vooral om je profiel op te maken. Dank zij die kaart houden de winkelketens netjes bij wat jij precies komt kopen, en een Colruyt gaat nog een stapje verder en bezorgt je daarvoor de gepersonaliseerde reclamecampagne in ruil.
Dus...
Als je in een winkel binnenstapt, wordt je niet alleen gefilmd vanuit verschillende hoeken, je bankkaart verraadt je spoor ook nog eens, de winkelkaart noteert wat je kocht, en als je ook nog eens je mobieltje gebruikte, dan weet de GSM-operator ook al dat jij daar die dag dat uur waart.
Nog een stapje verder, en we krijgen net als onze hond een chip ingeplant, en dan gaan ze ons de hele dag kunnen volgen. Zou zeker voordelen hebben bij het verdwijnen van personen (uitgenomen als je zelf wil verdwijnen, want dat kan dan niet meer), maar voor de rest zou het betekenen dat ons hele leven netjes op kaart staat bij de bevoegde (????) diensten. Dat is nu al het geval bij iedere aankoop met je bankkaart, of bij gebruik van je GSM, maar dan zou het helemaal van a tot z te volgen zijn.
De werkgever moet er niet zijn om te weten dat je drie keer naar het toilet bent geweest, en de laatste keer heb je er wellicht een sigaretje gerookt, want je bezoek duurde er er precies 8 minuten en 42 seconden... Bovendien ben je vier keer weggeweest van je werkplek, en of je daar een verklaring voor hebt. Bij het echtscheidingsproces wordt duidelijk dat je zoveel keer aan de toog bent blijven hangen bij Mie Katoen op de hoek.
Vrijheid...
Ik heb het al gezegd, vrijheid is een ervaring, geen gegeven. Als ik niets kwaad in de zin heb, als ik geen moeilijkheden heb of te verwachten heb, dan kan het mij geen barst schelen dat men me filmt in de Delhaize en dat ze zien dat ik van dan tot toen bij Mie Katoen aan de toog hing... Maar zodra ik moeilijkheden heb, of zodra iemand mij moeilijkheden wil aandoen, dan worden al die gegevens plots een bedreiging van de vrijheid.
Dat is het gevaar van dergelijke zaken. Zo lang er niets aan de hand is, is het geen bedreiging, biedt het zelfs ogenschijnlijk wat bescherming, maar zodra er wel iets is, dan is het een verschrikkelijke bedreiging en beknotting van de persoonlijke vrijheid. Stel dat je een glas te veel op hebt (dat heb je heel vlug!), en je rijdt een fietser aan. Je pleegt vluchtmisdrijf. Met een chip in je lijf zien ze gewoon dat jij het waart die daar waart op dat eigenste moment. En als ik de literatuur goed begrijp, dan is er de mogelijkheid dat men via die chip ook je gezondheid controleert en opvolgt. Zolang de dokter dat doet, onder medisch geheim lijkt dat een veiligheid, maar als de werkgever het kan lezen, dan is het te hopen dat je een ijzersterke fysiek hebt... of geen werk. Of geen vast werk.
Je ziet, er is steeds een keerzijde aan, zoals aan alles in het leven...
Dat is er aan alles. Waarschijnlijk zelfs aan het leven op zich.
Wat mij aan al die dingen stoort, dat is dat men het van hogerhand steeds meer en meer nodig vindt om u, mij en alleman, voortdurend te betuttelen. Precies of we zijn kleuters die ieder ogenblik onder een auto kunnen lopen...of... we zijn allemaal potentiële misdadigers, die strikt in de gaten moeten worden gehouden. Ik vind dat niet goed.
Ik ben een van de mensen die bits reageren op al die dingen, precies zoals de overgrote meerderheid.
Een verkeersdrempel is gemaakt om het verkeer af te remmen, voor de veiligheid van de omwonenden en de zwakke weggebruikers. Er is geen gevaarlijker punt om te wonen dan aan zo'n verkeersdrempel. Iedereen remt voor die klotedingen af, rijdt er behoedzaam over en geeft dan verkwistend gas. De pollutie is in die buurt wellicht twee keer hoger dan op andere plaatsen !, zonder van het risico te spreken van slippen bij het geven van verkwistend gas....
Ik heb de indruk dat de meeste van die betuttelende wetten net andersom werken... Ik ben een voorzichtig en kalm chauffeur, en ik vind die zone 30 aan de scholen picobello, maar als zo'n bord er staat te werken tijdens het schoolverlof, dan kriebelt het. Gek, want zonder dat bord zou ik wellicht, als het in een centrum was, automatisch trager zijn gaan rijden. Van mij mag men gerust de echte wooncentra allemaal in zone dertig omvormen, ik rij daar toch al uiterst voorzichtig, maar ik krijg de kriebels als ik zo een zone zie midden in het open veld, omwille van een paar (2) dikke kasten van villa's... van invloedrijke mensen?
Heb jij dat ook ?
Ben jij ook zo wars van die betutteling en onzinnige verplichtingen?
Maar om het eens anders te vragen... Ben jij er werkelijk ene die automatisch al afremt in de bebouwde kom, ook al staat er geen bord ? Of moet er net voor jou zo'n bord gezet worden? En bij jij misschien de aanleiding van dat betuttelen?
tot de volgende ?
Dus bij winkelbezoek heb je niet alleen je bankkaart nodig, je moet ook de bij de winkel horende kaart boven halen om te genieten van speciale voordelen of van een tegoed op die kaart. Dan krijg je na lang "sparen" bij je betaling een bonnetje die je korting geeft op je volgende aankoop... Moet je dat briefje dan ook nog eens bijhouden, en niet vergeten dat het daar ergens zit.
Handig.
Verschrikkelijk handig.
Op een rommelmarkt zag ik vorig jaar een kraampje waar men aan het pleiten was voor de invoering van één kaart, overal geldig. Dat zou mooi zijn, maar maakt geen kans, want die kaart dient niet om jou als klant voordelen te bezorgen, maar vooral om je profiel op te maken. Dank zij die kaart houden de winkelketens netjes bij wat jij precies komt kopen, en een Colruyt gaat nog een stapje verder en bezorgt je daarvoor de gepersonaliseerde reclamecampagne in ruil.
Dus...
Als je in een winkel binnenstapt, wordt je niet alleen gefilmd vanuit verschillende hoeken, je bankkaart verraadt je spoor ook nog eens, de winkelkaart noteert wat je kocht, en als je ook nog eens je mobieltje gebruikte, dan weet de GSM-operator ook al dat jij daar die dag dat uur waart.
Nog een stapje verder, en we krijgen net als onze hond een chip ingeplant, en dan gaan ze ons de hele dag kunnen volgen. Zou zeker voordelen hebben bij het verdwijnen van personen (uitgenomen als je zelf wil verdwijnen, want dat kan dan niet meer), maar voor de rest zou het betekenen dat ons hele leven netjes op kaart staat bij de bevoegde (????) diensten. Dat is nu al het geval bij iedere aankoop met je bankkaart, of bij gebruik van je GSM, maar dan zou het helemaal van a tot z te volgen zijn.
De werkgever moet er niet zijn om te weten dat je drie keer naar het toilet bent geweest, en de laatste keer heb je er wellicht een sigaretje gerookt, want je bezoek duurde er er precies 8 minuten en 42 seconden... Bovendien ben je vier keer weggeweest van je werkplek, en of je daar een verklaring voor hebt. Bij het echtscheidingsproces wordt duidelijk dat je zoveel keer aan de toog bent blijven hangen bij Mie Katoen op de hoek.
Vrijheid...
Ik heb het al gezegd, vrijheid is een ervaring, geen gegeven. Als ik niets kwaad in de zin heb, als ik geen moeilijkheden heb of te verwachten heb, dan kan het mij geen barst schelen dat men me filmt in de Delhaize en dat ze zien dat ik van dan tot toen bij Mie Katoen aan de toog hing... Maar zodra ik moeilijkheden heb, of zodra iemand mij moeilijkheden wil aandoen, dan worden al die gegevens plots een bedreiging van de vrijheid.
Dat is het gevaar van dergelijke zaken. Zo lang er niets aan de hand is, is het geen bedreiging, biedt het zelfs ogenschijnlijk wat bescherming, maar zodra er wel iets is, dan is het een verschrikkelijke bedreiging en beknotting van de persoonlijke vrijheid. Stel dat je een glas te veel op hebt (dat heb je heel vlug!), en je rijdt een fietser aan. Je pleegt vluchtmisdrijf. Met een chip in je lijf zien ze gewoon dat jij het waart die daar waart op dat eigenste moment. En als ik de literatuur goed begrijp, dan is er de mogelijkheid dat men via die chip ook je gezondheid controleert en opvolgt. Zolang de dokter dat doet, onder medisch geheim lijkt dat een veiligheid, maar als de werkgever het kan lezen, dan is het te hopen dat je een ijzersterke fysiek hebt... of geen werk. Of geen vast werk.
Je ziet, er is steeds een keerzijde aan, zoals aan alles in het leven...
Dat is er aan alles. Waarschijnlijk zelfs aan het leven op zich.
Wat mij aan al die dingen stoort, dat is dat men het van hogerhand steeds meer en meer nodig vindt om u, mij en alleman, voortdurend te betuttelen. Precies of we zijn kleuters die ieder ogenblik onder een auto kunnen lopen...of... we zijn allemaal potentiële misdadigers, die strikt in de gaten moeten worden gehouden. Ik vind dat niet goed.
Ik ben een van de mensen die bits reageren op al die dingen, precies zoals de overgrote meerderheid.
Een verkeersdrempel is gemaakt om het verkeer af te remmen, voor de veiligheid van de omwonenden en de zwakke weggebruikers. Er is geen gevaarlijker punt om te wonen dan aan zo'n verkeersdrempel. Iedereen remt voor die klotedingen af, rijdt er behoedzaam over en geeft dan verkwistend gas. De pollutie is in die buurt wellicht twee keer hoger dan op andere plaatsen !, zonder van het risico te spreken van slippen bij het geven van verkwistend gas....
Ik heb de indruk dat de meeste van die betuttelende wetten net andersom werken... Ik ben een voorzichtig en kalm chauffeur, en ik vind die zone 30 aan de scholen picobello, maar als zo'n bord er staat te werken tijdens het schoolverlof, dan kriebelt het. Gek, want zonder dat bord zou ik wellicht, als het in een centrum was, automatisch trager zijn gaan rijden. Van mij mag men gerust de echte wooncentra allemaal in zone dertig omvormen, ik rij daar toch al uiterst voorzichtig, maar ik krijg de kriebels als ik zo een zone zie midden in het open veld, omwille van een paar (2) dikke kasten van villa's... van invloedrijke mensen?
Heb jij dat ook ?
Ben jij ook zo wars van die betutteling en onzinnige verplichtingen?
Maar om het eens anders te vragen... Ben jij er werkelijk ene die automatisch al afremt in de bebouwde kom, ook al staat er geen bord ? Of moet er net voor jou zo'n bord gezet worden? En bij jij misschien de aanleiding van dat betuttelen?
tot de volgende ?
donderdag, februari 09, 2012
Opendeurdag
 |
| Image via Wikipedia |
En in de namiddag is er op de academie "Open deur", en men vraagt zoveel mogelijk leerlingen om actief bezig te zijn, ten aanschouwe van het plebs, het volk, de massa kijkers... Ik heb daar in het verleden ook tussen gelopen, toen we gingen kijken naar de activiteiten van Lieselotte. Nu kan Lieselotte komen kijken naar opa...die geen potten breekt in het potten maken.
Of er zondag ergens een rommelmarkt is, moet ik nog nakijken... anders wordt het misschien een lang en stil weekend. Blogloos... En een ongelukkige schrijvelaar die op zijn tandvlees bijt omdat hij niet kan bloggen.
Maar wellicht heel wat minder ongelukkig dan Luc, bij het verlies van zijn vader. Ik weet niet hoe het bij Luc was, maar ik was een "papakindje", ik hield veel meer van ons vader dan van moeder. Ieder kind heeft zo zijn favoriete ouder, zonder dat hij daarom minder liefde heeft voor de ander, heeft hij of zij toch duidelijk een van de ouders die op een of andere manier een trapje hoger staat. Bij mij was dat dus Vader, met een hoofdletter. En ik was hem veel te vlug kwijt. De sukkelaar is geen 58 geworden.
Maar een ouder verliezen, dat is, hoe oud ze ook zijn, steeds een verliezen. Je ouders, daar heb je een speciale band mee, zij zijn het die je hand hebben vastgehouden bij je eerste stapjes, en dat hebben ze in feite bijna heel je leven volgehouden. ook toen je al getrouwd was en niet meer thuis woonde, waren zij daar met de raad vanuit hun ervaring. Soms moest je het niet eens vragen, moesten ze niet eens bij je zijn, was er aan denken al genoeg: "Hoe zou ons Vader dat hebben gedaan?"... en op een of andere manier hielp dat.
En hoe oud ik nu ook ben, en hoe lang Vader al overleden is, ik doe dat soms nog. En ergens heb ik dan nog steeds het gevoel dat de hulp, de raad er is.
Voor mij is dat ergens, op een bepaalde manier een bewijs van de eeuwigheid. Ik weet heel goed dat dit niet wetenschappelijk is, dat het "maar" een gevoel is, maar soms voelt het zo echt, dat ik daar mijn bewijs vind.
Misschien is dat maar "willen" geloven, maar dat wil ik dan ook dolgraag.
Dat geef ik grif toe.
Is dat leven er niet echt, dan is dat niet erg, voor mij is het er, soms voelbaar, wel. Dat is voor mij voldoende.
Ik ben niet een van die mensen die echt Gelooft, met hoofdletter in goudopdruk, maar veeleer iemand die hoopt. Ik denk dat geloof nooit simpel kan zijn. Was het simpel, dan moesten we niet meer geloven, dan zouden we weten. Dat zou makkelijk zijn, maar wellicht ook minder waarde hebben.
Als ik mensen zo heel erg overtuigd hun geloof hoor belijden, dan vraag ik mij telkens af: "Geloven ze dat nu echt? Of zijn ze vooral bezig zichzelf te overtuigen ?" Ik heb in ieder geval dat geloof niet, wellicht denk ik te veel, en het lijkt me veel makkelijker te geloven zonder denken. Maar dat kan ik dan weer niet. En ik troost me met het idee dat mijn moeizame geloof net daardoor misschien wel meer waard is... Mocht het van koper of brons zijn, dan zou mijn geloof blinken als een spiegel, want ik ben er heel vaak mee bezig. Ik draai het en keer het en bekijk het van alle kanten. En de grootste twijfel vind ik bij de mens, de kerk van mensen, door mensen. De grootste hoop vind ik in het geloof op zich.
Gek, begrafenissen zijn ook van die dingen die mij doen denken aan al die zaken. En ieder begrafenis is een herbeleven van de begrafenis van onze zoon, onze ouders, mijn broer... diegenen die je het meest nabij waren en eigenlijk nog zijn. Over de grenzen van de dood heen.
Iedere begrafenis doet de wonde weer wat bloeden.
Iedere begrafenis is steeds weer dezelfde.
tot de volgende ?
woensdag, februari 08, 2012
elfstedentocht ?
 |
| Image via Wikipedia |
Wat helpt het ons als er iemand in slaagt de top van de Mount Everest solo te beklimmen, wat baat het ons als er iemand de Elfstedentocht heen en weer zou bedrijven?
Niets, nada, nothing.
Maar toch ga ik wellicht ook kijken, mocht het toch doorgaan. Net zoals ik wel eens mee kijk met mijn vrouw naar het veldrijden, zeker als het bar koud is, of als ze moeten rijden door een zee van modder...
Als ze stomme dingen doen, dat ze het dan maar meteen heel stom doen is wellicht het leitmotiv dat me dwingt om ook eens te kijken. Maar er naar toe gaan, en kou staan lijden om ze bezig te zien ? Vergeet het.
Het is niet omdat zij zo gek zijn om door de modder te ploeteren dat ik in de kou moet staan, het is niet omdat ze zo knetter zijn om een kilometerslange helse schaatstocht te maken, dat ik zo gek moet zijn om daar te staan rillen en te kijken. Want geef toe, die toeschouwers zijn net nog een beetje gekker dan de beoefenaars van die "sport", die staan er immers maar te rillen en glühwein te zuipen.
Weet je dat je automatische tekstcorrector een aanduiding geeft als je elfstedentocht schrijft? Dat moet met een hoofdletter, meneer !
Waarom kijken we eigenlijk naar die exploten?
Ik weet uw reden niet, maar ik kijk hoofdzakelijk om ze te zien afzien, in een ding dat ze zichzelf aandoen. Zoals ik kijk naar de koers en hoop op een tuimelperte, liefst zonder kwetsuren of erge gevolgen, maar ze mogen wel spectaculair onderuit gaan. Nee, ik wens ze geen ongeval toe, ik wens iets te zien te krijgen. Ik wens de crossers veel modder toe, zodat je niet meer zeker bent wie nu de winnaar is, en je hem eerst met een brandslang moet schoonspuiten.
Ik overdrijf hier wat, maar ergens diep in mij, en wellicht ook een beetje die in u, hopen wij hen te zien afzien. Het zou immers het kijken niet waard zijn, mochten we moeten kijken naar een bende wielrenners die suffig rondjes draaien en niet eens sprinten voor de eerste plaats. Wij willen strijd, wij willen spektakel.
Wij willen opwinding.
Ik durf mezelf niet eens te analyseren over dat gedrag. Maar het lijkt me thuis te horen ergens in het meest primitieve stukje van onze hersenen... Records vestigen, boksend een ander onderuit slaan, de meeste kilo's heffen, om ter hoogst springen, de hoogste berg beklimmen, naar Mars vliegen... en ondertussen ons eigen leefwereld naar de knoppen helpen. Voor meer geld, meer luxe... meer genot, meer zinnenprikkels...
En we willen ons er liefst zo heel erg mee verbonden voelen. We springen hoog op als het een Belg is die wint. Plots is er geen hekel meer aan die Walen, want het is Philippe Gilbert die wint, een Belg! Of we nationaliseren een van die anders zo vervloekte allochtonen, zodat we weer kunnen juichen bij de overwinning van een Belg (die veertien dagen eerder nog een Zambiaan of Oezbekistanees was)... Als we er ons maar mee kunnen vereenzelvigen... Ons zelf de illusie bezorgen dat we meedelen in de prestatie, in de overwinning.
Het zal wel aan mij liggen, ik zal wel ergens iets mankeren, maar ik heb dat niet zo. Ik kan me niet echt vereenzelvigen, ik kan niet echt supporteren voor die of die man/vrouw/ploeg... En ik heb een gloeiende hekel aan het vergoddelijken van een man/vrouw/ploeg die beter presteert dan de anderen. Ik heb steeds meer sympathie voor de underdog dan voor de overwinnaar. Ik kan het niet laten hun leven en hun inkomen te vergelijken met een sukkelaar die amper de choco op zijn boterham verdient. En dan zit ik weer te piekeren over het nut. Het nut voor de gemeenschap. Wie is nuttiger, die man die achter de vuilkar loopt, of die wielrenner die de Ronde van Vlaanderen op zijn palmares schrijft... En dan kies ik steeds en steeds weer voor de man van de vuilkar, die mijn huishoudelijk afval verwijdert van mijn huishouden. Dat doet die renner nooit, integendeel, als ze hier zijn voorbijgereden mag ik de drinkflessen en verpakkingen van krachtvoer uit mijn voortuintje rapen, in mijn vuilnisbak doen en hopen dat de man van de vuilkar...
Ik denk te veel... Ik weeg te veel af.
djudedju
...maar 't is toch waar zeker ?
tot de volgende ?
dinsdag, februari 07, 2012
Terug normaal ?
 |
| Image via Wikipedia |
's Avonds begon het te beteren, een medicament uit de jaren 1700 en oneffen geslikt: Maagbitter, en zie, ik kwam er door. Om 19 uur ben ik in mijn bed gekropen. Eindelijk had ik het terug warm. En ik voelde me weer mens.
Gek dat je van diarree zo ziek kunt zijn, of is dat een van de bijverschijnselen van ouder worden? Dat je rapper lijdt onder de gevolgen van kleine ziektes ?
Nu, het is voorbij, het leed is geleden.
Ik ben weer normaal, nu ja, in zoverre... Mijn rug weet nog van het geleden leed, maar dat ben ik ondertussen al lang gewoon. En dat normaal? Weet je, ergens hoop ik van niet !
Als alles wat ik zie in de wereld tegenwoordig "normaal" is, dan prefereer ik abnormaal te zijn. Ik denk dat wat me het meest stoort, de "hebben-cultuur" is... Het lijkt wel of de mens tegenwoordig nooit meer genoeg heeft. Het lijkt er op dat de meesten op dat luminux-mannetje lijken: "Meer ! Meer !..."
Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat de mensen geluk verwarren met hebben. Wie was die Griek ook weer die in een ton ging wonen omdat het geluk net ligt in het bezitsloos zijn ? Diogenes, meen ik...
Tegenwoordig worden we voortdurend aangemoedigd om meer te hebben, meer te kopen, meer te consumeren... Je moet hoognodig schoenen dragen van het merk Pierlewiet en kleren van Hoeplahoep, en de kinderen moeten oh zo nodig een boekentas hebben van het merk Joeplaboem, anders zijn ze niet meer mee. Ieder kind moet minstens eens per jaar (en liefst nog meer) een nieuwe GSM hebben. Van het allernieuwste model met veel piefjes en poefjes er op.
Homo consumatus...
Geen twee dagen na elkaar dezelfde outfit dragen, anders ben je ik weet niet wat, maar zeker niet normaal. In de middeleeuwen droegen de mensen hun kleren tot ze versleten waren. Ze hadden maar één stel. Wassen en rein houden was een heel oppervlakkig gebeuren, zelfs bij de rijkeren. Je moest al heel hoog op de maatschappelijke ladder zitten om meerdere kostuums te hebben. Het onderscheid werd vooral gemaakt door de kleur van de kledij. Bepaalde kleuren waren toegelaten voor de gewone mensen, andere kleuren voor de burgerij en voor de adel was er dan weer een ander kleur toegelaten.
Ondergoed bestond niet of amper. Dat kwam pas veel later in zwang. Ik leerde al dat je best dagelijks vers ondergoed aan deed, maar de bovenkledij werd een stuk langer gedragen. We hadden wel een zondags pak, waarmee je amper mocht bewegen, om het niet vuil te maken.
We zitten nu blijkbaar weer in een nieuwe fase, en je ziet nu de kinderen dagelijks andere kleren dragen.
Ik heb er niets op tegen, maar het lijkt me toch wat "overdadig"... Als ze vuil zijn, ja, maar anders kun je normaal gesproken zeker een week voort met dezelfde kleren aan, ondergoed wisselen dagelijks, maar bovenkledij ? Om het zicht van de mensen ?
Volwassenen lijken dit vooralsnog niet te doen, maar wellicht zal de jeugd van nu, eenmaal volwassen die dagelijkse klerenwissel wel gewoon zijn en normaal vinden. Tenzij... Tenzij de crisis nog meer begint te nijpen, de besparingen ook daar hun invloed hebben, en de mode aangepast wordt aan de mogelijkheden...
Ik hoop van niet... En wellicht, hoe absurd het ook lijkt, is deze overgrote consumptie mede de redding van de economie. Als tenminste de regering, Europa en de wereld der economen beseffen dat er geen economie is zonder dat er ook gekocht wordt, en de koopkracht dus een belangrijk element is in het geheel... Momenteel heb ik daar vragen over.
In ieder geval, ik zelf ben een slecht consument. Maar ook dat zal wel een randverschijnsel zijn van het ouder worden... Ik heb het gevoel dat ik steeds minder en minder behoeften heb... Dat ik alles heb wat ik nodig heb. Ik heb geen of heel weinig aandacht voor kleren, al wat ik vraag is dat ze proper zijn en aangepast aan het seizoen, en mode is iets wat aan mij voorbij gaat... Gemakkelijk zitten, dat is de vereiste.
Maar ja, ik ben dan ook niet normaal, toch niet in de zin van doen zoals iedereen doet, in de zin van netjes in het rijtje lopen... Ik heb dat nooit gekund, nooit gedaan... en ik voel er me wonderwel bij...
tot de volgende ?
maandag, februari 06, 2012
diarree
 |
| Image via Wikipedia |
Vannacht wel tien keer moeten opstaan en mijn achterwerk doet pijn.
Achterwerk met nadruk op werk.
Niet geslapen, geprobeerd om wat te lezen, maar ik had het ook nog eens koud. Gek, als je de diarree hebt, dan heb je nog eens koud ook.
Hopelijk gaat het over. Ik heb vanmorgen niets gegeten, ik heb geen trek. Just een tas koffie, voor de dorst, want dat heb ik wel, en je moet drinken als je...
Heb je gelezen wat Merkel, als big boss van Europa nu met Griekenland wil doen ? Ik heb het al gezegd, men is gewoon bezig staten in moeilijkheden te brengen, en dan in te lijven in de nieuwe bondsstaat Europa. Eerst dwing je ze in het gareel te lopen, en dan ga je zelf gaan regeren, of hoe noem jij dat als men in een andere staat de belastingen gaat innen???
Och ja, voor de mensen met heimwee blijft er een poppenkast-regering om naar te kijken. Europa trekt aan de touwtjes om hen te laten bewegen en spreken.
Nee, ik ben voorstander van een verenigd Europa, maar niet het Europa à la Angela Merkel. Of is dat een nieuwe versie van Das dritte Reich ?
Rechts, rechtser, rechtststststst....
Het neo-liberalisme ten top, maar ga niet kijken in Duitsland zelf, naar de armoede, naar hen die uit de economische boot zijn gevallen... Want dan zie je rampen. En dat mag niet. Je mag alleen kijken naar wat mag bezien worden, het economische wonder Duitsland... voor wie in het systeem past.
In het Rusland ten tijde van het communisme mocht men letterlijk niet kijken waar het niet goed ging, of waar je tekorten kon zien. Zo ver is het nog niet, maar we komen in de nabijheid. Zoals ik al schreef in het verdwenen blogje, noch links, noch rechts zijn de uiteindelijke oplossing. De oplossing ligt in een gedwongen evenwicht, gedwongen door een democratisch systeem. Maar dat democratisch systeem is er niet meer ! Het kan er niet meer zijn, door een overmaat aan wat ze democratie noemen, maar in feite een wildgroei is van partijen en partijtjes, zonder gelaat.
Het oude adagio van de Romeinse keizers: "Verdeel en heers" lijkt hier wel wat van toepassing. Uiteindelijk worden de democratische landen niet geregeerd door de verkozenen, maar door de partijleiders van die partijtjes die de meerderheid vormen. Neem nu ons Absurdistan... Ieder weldenkend mens zegt dat een dergelijke mengelmoes van regeringen nooit echt kan regeren, en zeker haar ambtstermijn nooit zal kunnen volbrengen. Wedden van wel ? De macht hebben is veel te verleidelijk om dat los te kunnen laten.
En de wekelijkse show van de regeringspoesjenellenkast op de TV dient alleen om te tonen dat ze er zijn, en dat ze zich weren als een duivel in het wijwatervat. Veel geblaat... weinig wol. En de laatste tijd gaan ze al maar verder, en regeren ze zonder echt overleg met de sociale partners. Wat ze doen is veelal maar schijn, en een voortdurend herhalen dat ze gedwongen worden door de economische situatie van het land. Wedden, mocht er nog eens een bank om hulp roepen, dat ze direct miljarden ter beschikking hebben ? Wanneer zien we die terug ? Is het logisch dat wij dat moeten terugbetalen?
Ach, wat zit ik hier te blaffen tegen de wolven in het bos... Steeds meer mensen huilen met de wolven mee, en smijten het enige wapen van de werkenden weg. Huilen mee met de wolven dat de vakbonden slecht zijn, dat staken zinloos is... Vragen zelfs dat het recht op staken beperkt zou worden... Deze mensen zouden echt eens wat meer moeten luisteren naar hun opa en oma, naar de strijd die ze voerden om te komen tot een welvaart voor iedereen. Gaan we nu, na al dat vechten, zelf de wapens uit handen geven?
Ik zeg niet dat de vakbonden volmaakt zijn, ze zijn des mensen, en er is op deze wereld niets volmaakt, maar zij bewezen wel dat ze de welvaart bereikten voor zowat iedereen. Voor de zwakken, de zieken, de werklozen, maar ook voor de werkenden ! Want zonder die druk van de groep, druk van de massa, druk van de bonden, kregen wij nu nog steeds een hongerloontje, dat we moesten opdoen in de winkels van de patroon, in de herberg van de patroon en onze kinderen moesten naar de scholen van de patroon. Tot hun 10 jaar, als het goed ging, en dan de fabriek in. Onder de spinmachines kruipen om de gevallen wolvezels te vergaren, boven hun hoofd de draaiende aandrijfriemen... Hoe velen zijn daar veel te vroeg aan hun dood gekomen...?
Ach, wat helpt het dat ik roep... De slinger van de tijd lijkt op zijn terugweg... En in plaats van de stellingen te behouden zullen jullie binnen x aantal jaren vanuit een bijna verloren positie terug het gevecht volledig moeten herbeginnen...
djudedju
je doet maar wat je niet laten kunt... Maar denk er om, het verleden is een les voor de toekomst !
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)