Winter !

Image via WikipediaVandaag is het winter, we zijn immers de 21° december. Nog 4 dagen en het is weer Kerstmis, en dan nog een week en we zijn Nieuwjaar 2012...
't gaat verdorie vlug.
Kerstmis... het oude Joelfeest gekerstend met een herdenking van de geboorte van Jezus Kristus. Er is geen mens die weet wanneer Hij precies is geboren, en men vermoed dat het wellicht eerder in 7 voor Kristus dan wel in het jaar 0 is geweest... Maar dat doet allemaal niet ter zake.
Op een gegeven moment heeft men het nuttig geacht het sterk ingeburgerde heidense feest te kerstenen, en daar zette men dan maar de geboorte van de Heer...

De kerstening van onze regio ging niet van een leien dakje... We staan daar amper bij stil, onze maatschappij is zo verweven met het Christelijke gedachtengoed, dat we het gevoelen hebben dat het al altijd zo was, maar het duurde vele eeuwen vooraleer de streek hier gekerstend was. Karel Martel was een heiden, hij droeg de Hamer van Thor, en poogde wanhopig een Christelijke vrouw aan zijn zij te krijgen om zijn invloed op die groeiende groep te versterken, dat was dan Amelberga, die hier in Mater een tijdlang woonde en nog steeds de parochieheilige bij uitstek is...

Karel Martel, de redder van het Christelijke geloof in de strijd tegen de oprukkende Islam was dus niet eens een Christen...
Met andere woorden, het duurde honderden jaren vooraleer we hier werkelijk in een Christelijke regio woonden.

Wat mij daar bij opvalt, is dat het geloof van de Oude Belgen helemaal verdwenen is in de nevelen van de tijd. De kerk heeft heel zorgvuldig alles vernield en verwijderd wat ook maar zweemde naar dat heidendom. Heel onverdraagzaam, helemaal geen God van Liefde, maar veeleer de God uit het Oude Testament, jaloers en wrekend...

Eeuwen lang beheerste de kerk dan het politieke toneel, en had de uiteindelijke macht in handen. Geen wonder dat er een beweging op gang kwam tegen die Kerkelijke wanpraktijken. Luther was niet eens de eerste, er waren er al heel wat voor hem, maar het toeval wilde dat zijn reactie uitmondde in een nieuwe beweging, terwijl de vorigen verdwenen in het gewoel der tijden.
Dat het protestantisme zo'n impact had was te danken aan het feit dat de tijd er voor rijp was: het volk was de kerkelijke willekeur meer dan moe.

Ook al was en is het een scheuring, het protestantisme zuiverde ook voor een stuk de kerk zelf. Om het simpel uit te drukken: hun frank viel, en ze werden wat voorzichtiger in de wijze waarop ze de macht probeerden te hebben en te houden... Maar nog steeds was  het veel meer over de macht dan wat anders.
Heel jammer, maar we zagen de politiek ingrijpen in het protestantisme, en alras waren ze daar zowat in het zelfde beddeke ziek. Oorlogen over het juiste geloof waren schering en inslag, maar gingen in werkelijkheid gewoon tussen staten die het laken probeerden naar hun kant te trekken, en daar de godsdienst voor misbruikten.

Eigenlijk is het een wonder dat het geloof nog bestaat...
Dat er steeds minder mensen nog echt gelovig zijn (lees volgeling van de Kerk waar ze bij zitten), is dan ook geen wonder. Mensen geloven nog wel, maar verlaten massaal dat instituut die het nu nog steeds niet kan laten om te proberen ook politieke invloed te hebben. Helemaal tegengesteld aan wat in hun evangelie staat...

Kan een geloof bestaan zonder Kerk als instituut ?
Ja en neen... Ja, omdat geloof op allerlei manieren kan doorgegeven worden, nee, omdat het zeker niet die impact zou hebben als van uit een georkestreerd geheel. Mensen zouden het niet prediken thuis, ze zouden het wellicht alleen gebruiken als stoplap, in geval van nood te gebruiken...
Met andere woorden, wil de kerk het geloof als instituut redden, dan moet het dringend het geweer van schouder verhangen!
Het moet de macht afzweren en terug naar de basis gaan. Kleinschaliger gaan werken, dichter bij de mens. Eredienst zou terug moeten gaan naar het oude idee van een gemeenschap, samen zittend aan tafel, herdenkend, herlevend en niet meer in plechtigheden met rituelen die heel ver weg staan van de mens van vandaag.
Geen mastodonten van kerkgebouwen, maar veel liever kleine knusse zaaltjes waar je dicht bijeen je ook samen voelt.
Geen gekke kledij, maar gewoon mens met de mensen.
Proberen het geloof te beleven, om te zetten naar de dag van vandaag.

Teksten ? Liefst vertalingen naar de tijd van nu! Kijk, ik ben er nu 65, en heb de uitleg van de teksten al herhaaldelijk weten aanpassen. Mocht ons moeder zaliger nog leven, dan zou zij kunnen vertellen van nog veel drastischer veranderingen in de uitleg van de teksten. En vooral in de uitleg van de kerkelijke richtlijnen. Om nog maar niet te spreken over de logische verschillen tussen "Rome" en de plaatselijke kerken.
Een levende kerk heeft alleen een Rome van doen om ergens een zekere vorm van eenheid te bewaren. Om geen uitwassen te krijgen, maar ook daar moet het veeleer een overleg-orgaan zijn, dan wel een dictatoriaal bevel.
Er is geen zinnig mens die kan vertellen en waar maken dat de kerk in Tadzjikistan dezelfde is als hier, laat staan die in de brousse van donker Afrika, waar het leven en de maatschappij heel anders zijn. Je kunt je geloof maar beleven in en binnen de gemeenschap van ook niet-gelovigen, en met eerbied voor die anderen.
Je leeft niet op een eilandje, je leeft in een maatschappij met elkaar.

Ik vertrek hier van uit een Christelijke visie, omdat wij hier binnen het Westerse Europa die achtergrond hebben, maar je kunt en moogt het omzetten naar andere werelddelen met andere geloven, de richtlijnen blijven in feite dezelfde! Geloof is een beleven, of zou het moeten zijn. Beleven is individueel, en kan hoogstens wat richting krijgen. Geen dictaten, geen wetten maar overtuiging van.

Maar ja, ik ben maar een ketter, want ik heb ideeën die niet overeenstemmen met de officiële richtlijnen van een kerk die dreigt te verstikken in haar eigen behoudsgezindheid, haar eigen gevecht voor de Macht...
Kerstfeest...
Het is zo'n mooi verhaal! Een arme duts die ter wereld komt in een oude schuur, tegen de wind beschermt door het dikke lijf van een os. Met als ouders twee arme dutsen, in een vreemde streek, waar ze niemand kennen. Helemaal alleen als allochtonen in een klein dorpje. Bekeken en geschuwd door iedereen... En daar uit groeit dan een wereldgeloof....
Het is op zich al een parabel, ook met een slechte start kun je toch de meet bereiken.
Het is ook een verhaal van vrede, want zie, de geboorte van het kindje verzacht de zeden, en allochtoon of niet, herders komen met wat schapenvelletjes en melk en kaas om hen te steunen vanuit hun eigen armoe...
Een verhaal die ons nu nog raakt...
Hopelijk...

Woont er in uw buurt ook een duts links of rechts ?

tot de volgende ?

de dag dat het licht verdween...

Image via WikipediaKlinkt wat griezelig is het niet ?
Dat is ook wel de bedoeling.
We leven immers niet meer in een democratisch land, zelfs niet meer in de schijndemocratie die we nu al gewoon waren.
Nee, de bewindvoerders van dit land vinden het niet meer nodig om de achterban te raadplegen om draconische wetten uit te vaardigen.
Het licht van de democratie is uit.
Ons rest niets meer dan duisternis of vechten voor het licht, vechten door middel van de schrale wapens die ons gegund zijn. Schraal want die wapens zijn beperkt tot niet meer mee spelen, of anders gezegd: staken.

Schraal omdat je met een staking, hoe dan ook, niet alleen het doelwit treft, maar ook talrijke anderen.
Als de bouwvakarbeider staakt dan is de man die zijn huisje aan het bouwen is, helemaal niet gelukkig...
Als het openbaar vervoer staakt, dan zijn de talrijke pendelaars de dupe
Als een bedrijf staakt dan is op zijn minst de werkgever de pineut, maar ook de klanten van het bedrijf.
Staken is dan ook veeleer een verdedigingswapen dan wel een aanvalswapen. De kleine mens heeft geen wapens, niet in de zin dat hij de machthebber kan aanvallen. Hij kan alleen door niet meer mee te spelen en aldus de economie stil te leggen, de voet dwars zetten en de willekeur hopelijk intomen.

Staken is dan ook de facto een reactie op een actie.

Staken is een oud wapen, al ver voor de ontvoogding van de arbeidersstand werden er links en rechts stakingen georganiseerd. Er is er al eentje beschreven bij de arbeiders aan de grote piramiden in Egypte... Staken is het wapen waarmee de ontvoogding van de arbeidersstand is verwezenlijkt.  Staken is dus uitgegroeid tot een belangrijk maatschappelijk fenomeen.

Weldenkende mensen staken niet graag, maar staken bewust als er geen andere optie is. De andere optie dat is onderhandelen, negotiëren... Pogen tot een overeenkomst te komen die voor alle partijen haalbaar, draagbaar is.
De regering heeft doelbewust die optie ontzegt ! Zij heeft maatregelen genomen waarvan ze wist dat die een enorme impact hebben op de bevolking, zonder die bevolking, de werkende klasse, te raadplegen.

Ons rest geen andere wapen meer dan staken.
Ja, wij zijn er ons met zijn allen van bewust dat het een economisch slechte tijd is, geen tijd om zo maar te staken, maar hoe de tijd ook is, we kunnen en mogen nooit aanvaarden dat men zo maar, zonder onderhandelen maatregelen neemt die ingaan tegen de belangen van de werknemers.
Als we dat aanvaarden, dan zetten we het hek wagenwijd open !
Zelfs zonder de enorme impact van de opgedrongen wetten, zou dit feit al meer dan voldoende reden moeten zijn om ons te verzetten tegen deze manier van ingrijpen in het maatschappelijke bestel.

Iedereen is er zich van bewust dat er maatregelen nodig zijn, maar die maatregelen kunnen niet genomen worden zonder de rechten van alle partijen te eerbiedigen. Deze rechten zijn in de eerste plaats de onderhandeling. Het komen tot overleg, tot een voor iedereen draagbaar geheel.

Regering, jullie hebben jullie klunzigheid al meer dan bewezen door oeverloos te blijven zwetsen vooraleer uiteindelijk toch een regering te vormen, maar nu bewijzen jullie je onkunde nog veel meer, door het volk, jullie kiezers te negeren ! Jullie kiezers verwachten van hun vertegenwoordigers (????) dat ze regeren in het voordeel van de inwoners van dit land. Alle inwoners. Of op zijn minst voor zo veel mogelijk inwoners... en rekening houden met de zwakken, de kleintjes, de toekomst van allen.

De huidige crisis afwentelen op de rug van één stand is niet eerlijk en kan en zal ook nooit worden aanvaard. Dat jullie als eersten de pensioenen aangrijpen is dubbel erg. Gepensioneerden kunnen zelfs niet meer staken, zij hebben zelfs niet meer de macht van het niet meer mee spelen. Gaan jullie straks de zieken en chronisch zieken aanpakken? En de gehandicapten, die kun je ook makkelijk de nek toe wringen. Die kunnen zich ook niet echt weren.

Het pensioen in België is al een van de laagste van heel Europa... En de leeftijd verhogen om op pensioen te gaan ? Het brugpensioen is ingevoerd om plaats te ruimen op de arbeidsmarkt voor de jongeren. Die jongeren zijn nog steeds werkloos, en het langer werken van de ouderen zal dat zeker niet verbeteren. Het probleem zit duidelijk niet daar ! Maar dat is een andere discussie, en ik schreef reeds eerder dat langer werken in werkelijkheid vroeger sterven is, en daar zoeken jullie de besparing ! Een volkerenmoord door ze langer te doen arbeiden !

Besparen op de werkloosheidsuitkeringen ? Ach, we kennen allemaal wel een profiteur, maar die vormen op zich geen reden om allen over dezelfde kam te scheren!  Als één werkloze duidelijk profiteert van het systeem, dan noemen we al vlug dat alle werklozen profiteurs zijn.
Als Jan door het rode licht rijdt en de dood veroorzaakt van een andere weggebruiker, zijn dan alle chauffeurs potentiële roodrijders (doodrijders?) ???? Geen mens die dat denkt, waarom dan wel over die werklozen?
Bovendien is besparen op de werkloosheidsuitkeringen enerzijds een verarming, dus ook een vermindering van de koopkracht, en dus negatief voor de economie.  Het is ook een verschuiving, want wie onder een bepaalde grens van inkomen duikelt zal beroep moeten doen op OCMW, voedselbanken en andere sociale maatregelen... Die op zich ook weer kosten en minder aanleiding geven tot een normale economie dan de werkloosheidsvergoeding.

Wij geloven dat in tijden van crisis er maatregelen moeten genomen worden, maar die maatregelen moet gedragen worden door het geheel van de maatschappij, en men moet zorgen dat ze geen aanleiding geven tot armoede. De armoede in onze maatschappij neemt nu al hand over hand toe. Je moet eens luisteren bij mensen die bij OCMW werken, je moet eens kijken naar de bedelingen van de voedselbanken... Deze armen zijn een last, omdat zij arm zijn, en niet mee spelen in de economie. De oplossing is dan ook in eerste plaats hen inschakelen in het geheel, en zorgen dat zij ook mee spelen in de economie, ook al ware het maar via werkloosheidsuitkeringen...

Staken dus... Heug tegen meug, maar we kunnen niet anders, we mogen niet anders !

tot de volgende ?

Witter dan wit

Image via WikipediaDe wereld ziet er uit als een reclame voor wasproducten... Stralend wit, onder een heel lichte - bijna witte- hemel. De weg ligt er glad bij. We wonen dan ook maar in een onbelangrijke deelgemeente, hé ? Wat doen ze met die massale aankoop van zout ? Opsparen ?
De velden liggen er -naar mijn idee- nu op zijn mooist bij, een dun laagje sneeuw, die netjes in de diepere plaatsen ligt, terwijl je de zwarte strepen ziet waar ooit de maïs stond. Alles ligt er wit bij, met zwarte sporen van de menselijke activiteiten. Een symbool van de vervuiling.
Ik heb zelf al weg zout gestrooid op mijn oprit, zo dat de postbode zijn benen niet zou breken.
In de tuin zitten tientallen mussen aandacht te trekken: de voederautomaat is leeg !!! tjip !

Kortom: 't is nog wel niet officieel winter, maar 't wintert toch maar !

Het enige wat ik heerlijk vind aan die sneeuw ? Het is licht ! De witte massa schijnt de hemel mee op te lichten. Er moet geen licht branden, het is klaar, helder, licht, heerlijk !

Meteen denken we in deze tijd van het jaar ook aan een witte kerst, een zeldzaam fenomeen, die blijft bestaan bij gratie van talrijke liedjes à la "I'm dreaming of a white Christmas..."
Waar je nu ook een winkel binnenstapt, of rondloopt in een winkelstraat klinken de melige kerstliedjes. Geen mens die er bewust naar luistert, maar het schijnt de verkoop te stimuleren.
Ik heb een hekel aan dat opgefokte feestsfeertje... Geen mens die nog denkt aan Vrede, wel aan cadeautjes. Overal pinkelen lichtjes alsof de elektriciteit plots aan het stotteren is geslagen. Iedere keer als ik van Zottegem (academie) kom, zie ik in een winkel drie rechte takken in een vaas staan, aan iedere tak zijn helblauwe pieplampjes gehangen die ieder op zijn tak aan een verschillend tempo pinkelen. Om er een trauma van op te doen. Van mij mag die winkel meteen de prijs van de wansmaak krijgen!

Her en der hangen inbrekers in een rood apenpakje aan gevels weg en weer te zwaaien in de wind, en ik zag zo waar een sneeuwman op een vensterbank, duidelijk zijn kompaan in het rode pak bijstaan bij een inbraakpoging. Schoon.... zucht !

Zouden er nu echt mensen zijn die zich happy voelen door al die zotte dingen? Of is het gewoon meedoen met de massa ? Meedoen met die drang naar Het Feest ?

We leven in een gekke wereld. Als je goed nadenkt, dan stel je vast dat wij door de winkels van het ene feest naar het andere gedreven worden. Geen stille periodes meer, er is altijd wel iets om je kooplust mee aan te wakkeren. Geen moment meer om eens stil te staan...
Ik heb heimwee naar dat oude buurtwinkeltje van vroeger, waar je gewoon vroeg wat je wilde hebben, waarop je precies kreeg, netjes, afgewogen, en niets meer. Geen lichtjes, geen kerstmuziekjes... Hoogstens in een hoekje een kerststalletje met een brandend kaarsje voor... En op de toonbank het obligate negertje met dank u op (of merci...). Waar je elkaar kende, waar men vroeg hoe het nu was met de kleine, waar de mens mens kon en mocht zijn. Waar je nog echt geld uit een echte geldbeugel haalde om te betalen, en waar je je bezit stilaan zaagt minderen naar het einde van de maand toe.
Waar de mensen niet stonden te wachten, maar gezellig stonden te keuvelen tot het hun beurt was.
Kortom, waar iedereen iedereen nog kende, en er altijd wel dingen waren om bij stil te staan.
Waar de doodsberichten op een opvallende plaats werden uitgehangen, om ook een band te houden met de doden.
Waar de laatste nieuwtjes uit de kleine gemeenschap werden besproken
Waar de kleine mens klein mocht zijn en heel groot mocht wezen.
Kortom waar je thuis was
Waar men je bij je naam noemde en niet vroeg naar nummer 37.
Waar men je vroeg of jij niet wist voor wie de endeklokke (de doodsklok) had geluid... Zou hte gedaan zijn met Irmaatje ?
Waar er ook wel eens geroddeld werd
Waar de mensen met elkaar meeleefden
Ik heb heimwee naar mensenmaat
Klein, eigen, waar je thuis waart, waar je wortels diep in de bodem elkaar omstrengelden in één gemeenschap.

Nu gaan we naar de Colruyt of naar de Delhaize waar een onbekend juffertje, duidelijk tegen haar zin, je producten, die je zelf bijeen moest halen, over een scanner schuift en tenslotte zegt: zeventien vijf en veertig alstublieft, dank u wel ... nog een prettige dag op een toon die duidelijk toont dat het een van buiten geleerd en steeds herhaald zinnetje is...
Ik wens ze dan telkens "Voor u ook!", en dan kijken ze even verrast op, want voor de meeste mensen is zij maar een pratend verlengstuk van de kassa.
Nu en dan zie je ze even "oplichten"... Er is een klant bij haar die ze echt kent, en waar je plots weer, heel eventjes, in het kleine buurtwinkeltje van toen staat aan te schuiven.

Ik heb heimwee naar die menselijkheid van toen...
Ach de mensen zijn nu niet beter of slechter, maar het lijkt wel of het nu allemaal individuen zijn, niks geen gemeenschap meer... Allemaal ikjes geen jijtjes meer.
Ik heb heimwee

tot de volgende ?

rotweer en Fibonacci

Image via WikipediaImage via WikipediaVanmorgen wakker geworden van de kletsende regen, en toen ik een uurtje later aan het turnen was, was het afwisselend aan het gieten en aan het sneeuwen... Grote dikke vlokken.
Het blijft uiteraard niet liggen, met al die regenbuien tussendoor. Het is alleen maar vuil smerig weer.

Het is nog niet eens winter... Nog een dag of drie, en dan begint de winter pas officieel. Alhoewel ze ons tegenwoordig met allerlei andere data voor de aanvang van de winter om de oren slaan. Ik hou me maar vast aan 21 december, dat ben ik gewoon, en de anderen die doen maar. De eerste dag van de winter is dan ook de dag waarop de kortste dag en de langste nacht er is... Van dan af komt het licht terug... Oef.

Eigenlijk vind ik daar iets niet logisch aan... De dagen lengen en de kou neemt toe. Je zou denken als er meer zon komt, dan moet het toch verwarmen? Maar blijkbaar heb ik het weer eens niet goed gesnapt. Of er zijn andere krachten aan het werk. Ik weet het niet, ik ga het ook niet opzoeken. Ik moet niet alles weten, er mogen gerust nog pakken onwetendheid over blijven, heb ik nog dingen om mij te verwonderen.
Ik zou niet graag alles weten. Geen vragen meer hebben, geen nieuwsgierigheid... Wellicht dan ook geen fantasie meer, want dan zou het de facto niet kloppen met de vergaarde kennis.
Nee, laat mij maar hele pakken vragen hebben...
En laat er maar een heel deel van zonder oplossing.
Ik heb het gevoel dat mijn kop veel te klein is om alles er in te stoppen, en ik weet nu al zo veel dingen die eigenlijk nutteloze bagage zijn... Dingen waar ik niets mee doe, die er alleen zijn door mijn nieuwsgierigheid. Niet weten is dan ook een vorm om mijn nieuwsgierigheid wat te beteugelen.

Zo heb ik een boek gekocht over de gulden snede... Dat is een van de vele dingen die me intrigeren. Waarom ziet een schilderij, een beeld er beter uit, als het gemaakt is met de principes van de gulden snede ? Als je een foto maakt, en je zet het onderwerp netjes op die gulden snede, dan lijkt het veel mooier, veel beter, veel natuurlijker. Waarom ?
Bijna gelijklopend (niet helemaal exact, maar sterk benaderend) heb je de getallenreeks van Fibonacci... 0,1,1,2,3,5,8,13,21,34,55... telkens de som van de twee voorgaande getallen... De kromming van een slakkenhuis, de plaatsing van de bloemblaadjes, de plaats van de zaadjes bij een zonnebloem... Allemaal volgens die gekke manier van "rekenen"... Waarom ?

Ik hoop in het boek een antwoord te vinden, maar wellicht eindig ik met veel meer vragen dan ik nu reeds heb...
Dat is meestal zo... Hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je niets weet.
Ieder stukje weten roept telkens weer meer vragen op.
Een mens vraagt zich op den duur af of weten wel een antwoord is.

Wat is het toch dat ons steeds doet jagen naar kennis? De vruchten van de boom van kennis ? De Jood die ooit dat boek schreef was blijkbaar ook al tot de ontdekking gekomen dat weten niet alles is, maar niet weten lijkt ook maar niets.  Het doet me op een bepaalde manier denken aan het maken van een kunstwerk, neem een schilderij... Eén van de moeilijkste dingen is het weten wanneer je moet stoppen met schilderen. Op een gegeven moment verbeter je het werk niet meer, maar is iedere toevoeging een verslechtering van het werk. Met weten lijkt het me ook een beetje zo... Je moet weten wanneer je moet stoppen, en daar is het nog veel moeilijker dan bij dat schilderij. Bij het schilderen heb je nog een overzicht, een kijk op je werk, bij weten niet. Net omdat weten vragen blijft oproepen.

De mens is gedoemd te weten, en vooral te weten dat hij niet weet...
Heb je ook al eens staan kijken naar een zwakzinnige, iemand die letterlijk zwak van zinnen is. De meesten van die mensen zien er altijd heel gelukkig uit. Ze leven alleen maar, zonder vragen en zonder halve antwoorden... Het leven is gewoon een opstapeling van momenten, zonder hoogtepunten, zonder diepten...

Maar je ziet ook diep ongelukkige zwakzinnigen, waarom zijn die dan mistroostig ?
Waarom is de ene hond speels en duidelijk content, en de ander sjagrijnig en bijterig ?
Kijk, zelfs daar rijzen vragen...steeds maar weer: vragen, vragen, vragen...
Is het dan verkeerd te denken dat ik niet overal een antwoord moet op hebben?
Dat we echt niet alles moeten weten?
Dat de meester zich toont door de beperking ?
Of is het ons lot steeds te blijven vragen, te blijven zoeken?

Willem Kloos schreef: "Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.", maar dan een God met veel vragen... Goddelijk door het vermogen te denken, menselijk door het niet weten...

tot de volgende ?
(foto van Willem Kloos, en tekening van een rechthoek die de verhouding van de Gulden Snede illustreert)

Ererector KU Leuven vindt celibaat "historische fout" - Onderwijs - De Morgen

Ererector blijkbaar ook al een ketter ????

Ererector KU Leuven vindt celibaat "historische fout" - Onderwijs - De Morgen

de ketter

Zojuist gelezen in de krant: onze pastoor is een ketter, en staat als dusdanig ook vermeld op de website over "Ketters in Vlaanderen". (Je moet maar eens google'n...)
Oef.
Ik heb het al gezegd, wij hebben hier, God zij dank, een goeie pastor...
Waarom is hij ketter benoemd ? Hij vind dat de vrouw gelijkwaardig is aan de man, en dat vrouwen dus ook priester moeten kunnen zijn. Hij heeft gelijk.
Ik ken vrouwen die ik heel wat hoger inschat dan sommige mannen.
Er is geen man zonder de vrouwen, want zij zetten ze op de wereld. Ze zijn dus geen minderwaardig iets, maar een zeer belangrijke schakel in de ketting van het menszijn.
Mij lijkt dat sommige mannen schrik hebben van vrouwen, en ze ten allen prijze als minderwaardig willen doen zien.
Voor mij zijn man en vrouw onafscheidelijk voor het voortbestaan van de mens, en kan het dus niet anders dan twee gelijkwaardige stukken zijn van één geheel. Dat is dan meteen een pleidooi voor het huwen van de priesters. Nah ! Kun je mij ook op die lijst zetten.
Net zoals "de Geuzen"hun naam, vind ik "ketter" een eretitel !

Maar het lijkt er op dat er dus weer mensen zijn die Geloof op een sektaire manier prediken, mensen die denken dat alleen zij het patent hebben op "DE" waarheid, terwijl de enige waarheid Liefde is...

Als er mij al één ding pijn doet in deze hetze, dan is het juist dat men er een hetze van maakt... Dat men de ene mens hoger acht dan de ander (Maar was dat niet hun beginpunt ? Vrouwen minder dan mannen?)...

Ach, ik maak me er niet echt druk om. Ik hou van mensen, en moet dus begrip hebben voor de kleinheid van sommige groten. Maar niettemin doet het me pijn telkens ik mensen zie of hoor die anderen vernederen, aanvallen, minder achten... ze doen mij op een bepaalde manier aan politiekers denken, die ook vooral er op uit zijn aanhangers te kweken en tegenstanders af te maken (gelukkig meestal niet letterlijk).

Ik ben het ook niet steeds eens met de anderen, maar het lijkt mij niet echt een reden om ruzie te gaan liggen maken... Ruzie is een slopende bezigheid, en ik wil liever mijn krachten gebruiken voor plezantere dingen.

Maar als anderen me daarom een ketter vinden, dan is dat mij goed... Ik ga gewoon verder op de ingeslagen weg, in de hoop dat de weg van de minste weerstand, het meehuilen met de wolven, ook uiteindelijk zal leiden tot inzicht en tot Liefde. Gods wegen zijn wonderbaar, maar die van de mensen nog veel wonderbaarlijkerderder... Dus waarom zou haat en hatelijkheden niet uiteindelijk tot inzicht kunnen leiden ? Het lijkt me wel een lange en lastige omweg, maar het is een weg.

Ghandi haalde wellicht ook zijn kracht uit zijn geloof, het Jaïnisme, een leer waar alle leven heilig is, ook het kleinste insectje, ook de mug die je bijt... Zijn weg leidde naar vrijheid voor zijn volk. Zonder geweld, zonder haat, zonder oorlog... Ik weet niet of het Jaïnisme een betere of mindere godsdienst is, maar het leidde Ghandi tot een vreedzame oplossing.

Ik sla de mug die me bijt wel dood, maar voor de rest vind ik zijn manier van denken één van de beste die ik ken. Het ranke riet breekt niet met te buigen voor de wind...
Laat mij dus maar bij de ketters staan, en laat me buigen voor de wind van de sterken, de machthebbers, de bevelhebbers...maar niet breken.

Als ik één ding minder vind aan een Godsdienst, dan is het dat zij denken dat anderen de waarheid niet hebben, en zonder die éne godsdienst niet echt volwaardig mens kunnen zijn. Niet tot zaligheid komen. Hoe deze "zaligheid" ook omschreven wordt in de diverse godsdiensten. Ik heb het al gezegd, iedere godsdienst lijkt me een hulpmiddel, maar iedere godsdienst lijkt me ook verminkt door het feit dat er telkens en telkens weer mensen op staan die het leiderschap over een dienst aan God opeisen, en dit leiderschap vertalen in macht, macht voor zichzelf, macht voor de organisatie.

Godsdienst is geen organisatie, in tegendeel, Gods-dienst is dienst aan God, niet aan een organisatie. Van het ogenblik dat je een deel van je dienst verspilt aan de organisatie doe je God te kort. Dat kan toch niet anders ?

maar ja, ik ben maar een ketter...

tot de volgende ?

boeken boeken boeken...

Image via WikipediaStraks gaan we naar het boekenfestijn in Flanders Expo... Neuzen in duizenden boeken, de droom van iedere bibliofiel, dus ook voor mij.
Het is een jaarlijks terugkerend feest... December is er, dus komt daar ook weer het boekenfestijn...

Ach, de tijd is voorbij dat ik met een volle kar boeken naar huis trok, want ik heb gewoon geen plaats meer, maar niettemin ga ik nu nog steeds neuzen, en veel bewuster selecteren... Ik moet ook maar voor één van de kleinkinderen cadeautjes kopen, de rest ligt hier al klaar, dus ook niet echt meer druk gaan zoeken in die soort boeken. Wat dan wel ?
Ik denk dat ik deze keer mijn aandacht vooral zal toespitsen op keramiek...
Wellicht heb ik daar wel het meest bij te leren... Vooral als het gaat over kleuren ben ik nog steeds een oen.
En hoogstwaarschijnlijk zal ik daar een oen in blijven, want ik heb het niet zo op die felle kleuren. Voor mij moet het beeld op zich spreken. Kleur kan hoogstens hier of daar een accentje leggen op een punt die naar mijn gevoel moet beklemtoond worden, of net om de kleurloosheid van de rest te beklemtonen.
Ik blijf, ook in het keramieken, vooral een beeldhouwer.
Voor mij is het de vorm, het postuur op zich die de aandacht moet trekken. Geen onnodige afleidingen, hoogstens een kleine toets om ergens een klemtoon te leggen, zoals ik nu aan het beeld dat ik aan het maken ben, een halsketting een oorringen zal hangen...

Maar het toepassen is één, het kennen is een ander. Het is niet omdat ik weinig kleur zie in mijn werk, dat ik het niet wil kunnen. Dus ga ik bewust ook wel enkele beelden in kleur maken, om ook die materie te beheersen.

In die richting vind ik heel wat moois terug in raku... een Japanse techniek, waarbij niet alleen de kunde maar ook een beetje toeval een rol speelt. Toeval die je echter wel kunt beïnvloeden, en die dus steeds minder toeval wordt.

Kortom, er ligt nog een hele wereld voor me open.
Bovendien is het kijken naar werken van anderen een voortdurende bron van inspiratie. Je mag echter niet slaafs gaan kopiëren, je moet die werken alleen laten inwerken, om tot een eigen creatie te komen. Een creatie die misschien slechts heel in de verte terug te leiden is naar het "voorbeeld". Dan pas kun je spreken van een eigen verwerking.  Deze manier van verwerken leidt ook tot meer inzicht in de techniek en in het creëren.  En daar moet het net over gaan !

Je kunt de techniek perfect beheersen, maar als je geen eigen scheppingen maakt, dan blijf je hangen aan vakmanschap in plaats van aan kunstenaarschap...

Ik ga afsluiten, straks de auto uithalen en op naar Flanders Expo
neuzen
in
de
boeken
boeken
boeken

tot de volgende ?