Kale mens

Image via WikipediaIk heb nog eens door mijn grote encyclopedie van het Dierenrijk gebladerd, en ik vond er geen ene ! Geen enkel zoogdier is kaal (toch niet in natuurlijke vorm, er zijn wel kweekproducten zoals de naakthond en de naaktkat, maar dat is niet natuurlijk.) Of toch, wat dieren in de orde van olifanten, nijlpaarden en co, die zijn ook zowat kaal.
Maar verder: noppes, niets, niente, rien de knots...
Maar de mens is kaal, op een plukje haar op zijn hoofd na, en nog wat her en der, dunnetjes (nu ja: meestal) verspreid over je lijf en als schamele bedekking van de schaamdelen.
Ik vind dat gek.
Wat doet een Darwin daarmee ?
Je kunt mij niet vertellen dat dit een evolutionair voordeel geeft! Of ik zie het toch niet!
Je zou kunnen denken: de mens is ook (zoals de olifant) afkomstig uit de tropen, dus heb je al dat haar niet ven doen, maar de andere apen, onze dichtste familie zoals men stelt, die is wel goed voorzien van haar! Met uitzondering van gezicht en schaamdelen zijn ze dik bedeeld met haren.
Gek.
Ik zie niet hoe dit komt. U wel ?
Wij zijn de "naakte apen" las ik ooit wel ergens. Maar waarom ?
Je moet eens kijken naar de dieren die met naaktheid zijn gestraft, zoals de olifant, die beesten moeten zich in de modder gaan wentelen om wat bescherming te hebben. Wij, deden wij dat oorspronkelijk ook? Waren we modderkruipers ?
Maar geef toe, evolutionair lijkt het dan nog veel minder logisch. De olifant met haar, de mammoet, is uitgestorven.
Bizar als je er over nadenkt.
Maar ja, het heeft natuurlijk helemaal geen zin daarover te piekeren.
Maar we zijn naast ons denkvermogen dus ook nog eens op een andere manier speciaal! En dan spreek ik nog niet van het wonder van onze handen, die helemaal anders zijn dan bij de apen. Maar hier zie ik dus wel een evolutionair voordeel, dus dat is te begrijpen.
Ik ga heel dat gekke ding maar weer opbergen, in de stilste en donkerste hoek van mijn brein, bij de dingen "liefst te vergeten" en bij de dingen "onoplosbaar"...
Vanmorgen zijn we naar Deinze geweest, eerst naar de rommelmarkt en daarna naar het museum, naar de speciale tentoonstelling over Deinze en de Leieschilders... Het was weer prachtig ! Ik heb genoten, gezwolgen, bijna verdronken in het mooiste wat onze kunst ooit bood... Als je de kans ziet, ga het zeker eens bezoeken, het is echt de moeite. Er hangen ook heel wat schilderijen van Emile Claus, de ondergewaardeerde kunstschilder van mijn hart... (naast een resem anderen) Maar echt, je moet het eens gaan bezoeken!
Dan terug naar huis, en rap een boterhammetje gegeten, want het was al veel te laat om nog warm eten klaar te maken. Zo is Anny ook eens op haar gemak, en voor mij stoort het niet, ik hou van brood.
en nu zit ik hier te bloggen...
en na te genieten...
tot de volgende ?

Brommerke brom

Image by FaceMePLS via FlickrHelaas, driewerf helaas... wij behoren bij de haastige mensen.
Vanmorgen reed een heer of dame met een brommerke kilometers voor mijn neus, heel Merelbeke door. 't Was dan ook nog een attente brommer, hij stopte voor iedere voetganger aan ieder zebrapad. Dan moet je een kleindochter naast je hebben... Voor wie het niet rap genoeg kan gaan.
't Was nochtans een bromfiets, en geen snorfiets, maar toch reed hij heel, heel traag, op zijn of haar gemak, want met die helm zie je dat niet zo handig.
Eens je dat trage ding toch voorbij bent, dan vraag je je af waarom je eigenlijk zo haastig bent. Maar pas dan, niet zolang het ding voor je snort. Nu ja snorren...
Ik ben nochtans niet van de soort die zich vlug opjaagt, maar 't zal te maken hebben met de kleindochter, die wel heel de tijd zat te zagen over "diene tragen..."
Och, daaraan zie je weer eens dat je, als het er op aan komt, helemaal niet beter bent dan de anderen.
...te contrarie...
Op de weg zijn we dan nog eens gestopt om aan een van die talrijke kraampjes langs Vlaanderens wegen in het weekend, om kip aan het spit te kopen. Vroeger zag je dat nergens, nu breek je er als het waren de benen over. En net zoals een frietkraam, als de reuk je in de neus slaat, dan heb je goesting. Waarom ruikt dat allemaal zo vurrukkulluk ?
Enfin, je ziet het, ik ben aan 't bloggen, dus ben ik al weer goed en wel thuis. 't Is weer zaterdag, dus deze namiddag nog eens naar tanteke op bezoek. 't Zal druk zijn in het bejaardentehuis, want Maria wordt gevierd voor haar 105° verjaardag. 105 ! ! 't Mensje zit er bij en kijkt er naar, ik weet niet of ze het nog echt beseft. De laatste tijd gaat ze ferm achteruit, en als ze wat zegt tegen haar zoon, die iedere dag op bezoek komt, dan begrijp ik er geen woord meer van. Hij geeft haar antwoord, dus veronderstel ik dat hij haar wel begrijpt, of misschien ook niet en praat hij maar, gissend naar de vraag?
Voor mij hoeft het niet. Als ik daar in een rolstoel moet zitten, praten en niet meer begrepen worden, en wellicht vertoevend in een wereld die je zelf niet meer begrijpt, nee, dan hoeft het niet... Ik ben niet gepresseerd om dood te gaan, maar ik zou niet graag een periode moeten geleefd worden in plaats van zelf te leven!
Ik ga stoppen, 't is weer geen weer, voor het moment is het gestopt met regenen, maar alles ligt er nog zijpnat bij, en de mooie herfstblaren plakken vast in het nat van de grond. De banen liggen er modderig bij en de wereld oogt zo troosteloos herfstig... 't Is met weemoed en heimwee dat ik nu moet kijken naar de bloemen binnen in huis...buiten zijn er geen meer. Gelukkig zie ik de talrijke botten van de camelia's en weet ik dat bij de eerste tekenen van Lente die bloemen in al hun pracht zullen juichen dat de zomer er weer aankomt !!!
tot de volgende ?

De fietstrommel

Image via WikipediaHé, van mij mag dit de prijs: "Uitvinding van het jaar!" !
In Gent is de eerste fietstrommel geplaatst. Ik weet niet wie de uitvinder is, ik weet ook niet of Gent überhaupt de eerste stad is die ze plaatst, maar ik vind het grandioos !
Een fietstrommel is een goed gekozen woord, want het lijkt net een uitvergrote broodtrommel, maar dan eentje om fietsen in te bergen. De bedoeling is dat ze her en der geplaatst worden ter beschikking van de mensen die wel willen fietsen, maar in de stad geen plaats hebben om die fiets te stallen. Voor 25 euro krijgt de gegadigde een sleutel waarmee hij de trommel kan openen en sluiten, en hij kan zijn fiets veilig en droog stallen.
Die 25 euro vind ik wel wat duur, maar ja, voor niets gaat de zon op, en als het een eenmalige betaling is, lijkt het me niet zo duur.
Maar het is in ieder geval weer een stap in het stimuleren van de fiets in het stadsverkeer, en dat is een goed ding. Als je nu op het spitsuur (alleen 's nachts is het geen spitsuur, tenzij de weekends, dan ook 's nachts) door de stad wandelt, dan stinkt het gewoon naar de auto.
Wie het kan zou, in de mate van het mogelijke, bewuster moeten kiezen voor zijn eigen wereld waar hij of zij in leeft, maar ja, we kiezen zo makkelijk voor het gemak hé???
Voor het eerst zijn er een deel bladeren van mijn linde weg, weggewaaid in de felle wind van gisteren. En wind was er, ik heb er in rondgelopen, met koeken... Veertig dozen hebben we verkocht, ondanks een wat zieke Maria... Het gevolg, gisterenavond zat ik ook al wat te snotteren, en vannacht ben ik opgestaan om iets in te nemen tegen de "versnoftheid" zoals we dat hier poëtisch betitelen...
Zit ik meteen weer bij de taal. Weet jij dat ze in de streek van Zingem spreken van een vliebauter ( de uitspraak ligt dicht bij vliebaawter) al ze het over een vlinder hebben ? De relatie met het Engelse butterfly ligt voor de hand hé !
Hier in Mater spreekt men niet van een egel, maar van een Hutse... en kijk, als je bij Jacob Van Maerlandt gaat kijken, dan noemt hij dat ook ! Dus een echt oud Vlaams woord.
Eindelijk ben ik door de reeks van zes boeken over geschiedenis heen... Vanmorgen las ik da laatste bladzijden, die meteen een eerste blik gunden op de eenentwintigste eeuw... Oef, het was een hele kanjer, duizenden bladzijden geschiedenis... Nu ja, ik heb ondertussen heel wat andere boeken gelezen, want je weet, ik ben een van die echte boekenwurmen, die twee, drie boeken op het zelfde moment leest. Nu ja, 't is te zeggen, ik lees een stuk in een boek die ik laat liggen op het toilet, ik lees 's nachts in die geschiedenisboeken (tot Anny reclameert), en dan lees ik overdag beneden ook nog een en ander... Dus laat ons corrigeren, in dezelfde tijdsspanne...
En sinds enige tijd surf ik minder op internet, omdat ik daar dan ook weer zit te lezen in boekwerken van in illo tempore non suspecto...(zoals het Evangelie placht te beginnen in vroegere tijden, toen de mis nog in het latijn was...)
Als ik praat met mijn neef (ik zeg het liever op zijn Vlaams, mijn kozijn, maar hij is dan kwaad, een kozijn is een raam zegt hij dan...), dan is dat ook een boekenwurm, maar op een totaal ander manier. Hij studeert eigenlijk steeds weer verder en verder... Laatst was hij stelselmatig bezig ieder boek te lezen die hem in handen kwam over de geschiedenis van Belgisch Kongo tot in de huidige tijd. Als hij er over praat, dan kan ik een stukje meepraten, want ik las ook enkele van die boeken, maar ik maak er niet echt een studie van. Ik heb geen behoefte aan intens bestuderen van één onderwerp, ik hou ervan van veel dingen wat te weten, in de hoop dat dit mijn kijk op de dingen wat breder maakt.
Ik heb altijd weer wat schrik van mensen die zich toespitsen op één kijk op de dingen... Dat doet mij altijd een beetje denken aan fanatici... Zij hebben een kijk op één ding, maar zien de wereld er omheen niet meer. In 't Vlaams stellen we dan dat ze een paardenbril op hebben. Niet dat "miene kozzen" zo is, want hij bestudeert niet echt één onderwerp, maar als hij zijn tanden in iets zet, dan haalt hij er alles bij wat er bij te halen is. Hij beperkt zich dus niet tot één ding, is dus niet blind voor al het andere, maar hij is blijkbaar een mens die heel stelselmatig te werk gaat, zelfs in zijn lectuur.
Ik niet, ik lees met graagte een thriller tussen de Wereldgeschiedenis door...
Je ziet, er zijn soorten van mensen, zelfs in één familie...
tot de volgende ?

Koeken...

Image via WikipediaNog deze voormiddag rij ik naar Monique, om vijftig (50 !) dozen koeken in mijn auto te zetten, en deze namiddag komt Maria (van Lambert) om samen te gaan verkopen...
We gaan leuren
met koeken...
Ten bate van Ziekenzorg.
Reeds jaren koop ik koeken aan hen, en nu ben ik voor het eerst ingeschakeld in de verkoop. Met een ancien in het vak: Maria.
Eigenlijk zit ik er een beetje mee... Ik vermoed dat voor mij het moeilijkste punt zal zijn om het kort te houden. Ik ken mezelf, en als de mensen een praatje beginnen, dan babbel ik mee...oeverloos... Ik heb een lange periode van ervaring, heel de tijd dat ik thuis zit wegens mijn rug, was ik verdomd blij met ieder babbel, en ik heb dan ook het babbelen verheven tot een van mijn bezigheden. Eén van mijn verstrooiingen. Maar als we verkopen, moeten we verkopen, en vooruit gaan... 'k Zal dus de gesprekken moeten kort houden (Wie mijn blog leest weet dat dit niet mijn sterkste punt is...)
Maar helaas, je kunt geen beweging runnen zonder financiën... Dus moeten we zorgen voor inkomsten. En die koeken zijn zowat het grootste inkomen voor onze beweging hier ter plaatse. Als we het moesten doen met de toelage van "nationaal", dan zouden we niet ver bollen.
Maar ergens is dat ook goed zo! Het maakt dat je als beweging alert moet zijn, dat je moet uitkijken dat je geen te gekke dingen doet, en vooral dat je inventief bent en zoekt naar bronnen van inkomen. Zoals die koeken.. Het zijn lekkere koeken, en ze zijn beterkoop dan in de winkel, bovendien, je moet er niet voor uit huis, je krijgt ze thuis besteld... door vrijwilligers, dezer dagen zul je in Mater overal (vooral) dames zien rondlopen met dozen koeken in de arm, van huis naar huis aanbellend... of ze geen koeken willen kopen tot steun van Ziekenzorg Mater...
De KVLV gaat rond met bloemen, wij met koeken en 11.11.11. komt gewoon geld vragen... allemaal voor wat je echt goede doelen kunt noemen. Want iedere beweging heeft zijn waarde. Bij 11.11.11. gaat het over ontwikkelingswerk, daar is het duidelijk, maar bij andere bewegingen lijkt het soms niet zo duidelijk. Toch hebben ze hun waarde! Laat ons beginnen met de jeugdbewegingen, daar is het duidelijk dat het voor kinderen heel interessant is om te leren met elkaar omgaan, om te leren spelen (zonder ruzie te maken), om te bewegen en om en dat is wel het voornaamste, om te leren samen werken. (Zij gaan ook rond met een en ander!) Eigenlijk zijn KAV en VKLV , KWB en dergelijke een beetje voortzetting daarvan. Daar gaat het ook over samenwerken, en samen dingen doen. Onze Crea valt daar ook min of meer onder, maar ziekenzorg op zich is toch wel een buitenbeentje, daar gaat het niet in de eerste plaats over het bijeenbrengen van mensen in een werking, maar gaat het over dingen doen voor de zieken. Niet in de minste plaats een systeem uitbouwen om regelmatig de zieken te bezoeken. En geef toe, dat is dan niet meer het gewone bewegingswerk! We zitten dan een beetje in de groep van 11.11.11., een organisatie die leeft om iets te doen voor de anderen. Onze crea leunt daar in die mate bij aan, dat we hoofdzakelijk zieke mensen een hobby willen bezorgen, naast een maandelijkse leuke bijeenkomst.
We gaan dus geld in het laatje brengen...
... om te kunnen werken. Laat mij een klein voorbeeldje geven, al onze zieke leden krijgen een verjaardagsgeschenkje, dit jaar is dit een fleece-dekentje. (Die keer was mijn auto bijna te klein om al die dekentjes te kunnen bergen!!!) Het gaat echter niet over wat ze krijgen, ze krijgen iets, met een bezoekje er bij, en dat is veel belangrijker ! Maar die dingen kosten geld, en dat geld ... daar verkopen we die koeken voor!
't Is nochtans geen weer om er voor je plezier door te lopen, het regent wel niet, maar 't is waaiende wind (We gaan onze koeken goed moeten vasthouden!). Heb je al gezien dat er al heel wat bomen kaal staan? Vind je ook niet dat ze dan lijken op mensen die wanhopige hun armen ten hemel heffen? Voor mij lijkt het of de bomen dan veel hoger reiken dan in de zomer. Gek natuurlijk, maar optisch lijkt het wel zo. Mijn linde heeft nog al zijn blaren, ze worden geel en bruin, maar ze hangen er nog. Lindes houden steeds lang hun blad. Maar onder mijn klimhortensia's lagen hele gele bergen blaren (nu niet meer, ze zijn weg gewaaid). (Deze zin is een prachtoefening voor West Vlamingen: hele gele bergen...)
Heb je al eens gegrasduind in de boeken op internet? Nee? Je moet het echt even doen! Bij Gutenberg vond ik een boekje over een bezoek aan België... een reisgids ? Nee, niet echt, heelder bladzijden gaan over het deerniswekkende lot van de armen mensen in de mijn, de mensonwaardige arbeidstoestanden en de opkomst van het gevaarlijke en verderfelijke socialisme...(!) Echt, je moet eens neuzen in die verstilde beelden uit het verleden, en hoe de mens toen leefde, dacht en...schreef.
Bovendien, als je ze opent in HTML, dan heb je ook de afbeeldingen er bij, en zit je veelal in prachtige etsen, hele oude foto's weg te dromen... Echt, je moet het eens doen !!!
tot de volgende ?

Boeken, boeken, boeken...

Image via Wikipedia't Is weer boekenbeurs... en met de dood van Mulisch is meteen bekend wie de bestseller zal hebben.
Ik ben een boekenwurm, en lees zowat alles wat me voor de voeten komt. Maar het is hoogst, hoogst zelden dat ik een nieuw boek koop. Te duur !
Als je weet dat je het jaar nadien het boek voor een of twee eurootjes kunt mee grabbelen op de rommelmarkten, dan is het idioot er al dat geld aan te geven.
Maar er is meer... Vermits je nu mijn blog zit te lezen, heb je uiteraard internet... en op internet vind je ook boeken en zelfs heel veel gratis.
Je kunt neuzen in het Gutenbergproject (ook Nederlandstalig!) en in Google Books (ook in het Nederlands !). Je moet er wel rekening mee houden dat het alleen boeken betreft waar geen eigendomsrechten meer op rusten, dus ...oude boeken.
Maar dat is net zo leuk! Je kunt er bladeren in prachtige oude bijbels, in medische naslagwerken van Vesalius of het Cruydtboeck van Dodoens... en zo veel , zo véél meer.
Je kunt er ook eens gaan snuffelen naar boeken over bepaalde onderwerpen. Neem nu maar eens de bouwtechnieken van in de tijd van toen... Bouwmaterialen en hoe ze te verwerken. Maar dan dingen die bijna vergeten waren, en nu plots weer wat actueel worden. Ook de voortbeweging in de tijd van voor de auto, de constructie van een molen en de evolutie van die constructies... Allemaal dingen die nu plots weer actualiteit lijken te worden, en dank zij de boeken voor ons zijn bewaard.
Och, ik ben geen techneut, dus ga ik nu niet liggen neuzen in de windmolens van toen om inspiratie te vinden voor de windmolens van nu, maar voor wie het wel kan, het ligt er, zo maar, vrij ter beschikking.
Maar ook heerlijk boeken om te lezen... En niets verhindert je om eventueel die oude dingen te lezen in de oorspronkelijke taal, en met de huidige vertaalprogramma's kun je naar willekeur een stukje laten omzetten in een voor jou wat begrijpelijker taaltje... Maar die oude teksten zijn sowieso heerlijk om eens op te knabbelen... De Drie Musketiers sabelen in de oude versie veel uitvoeriger (= langzamer?) dan in de moderne versie. Bladzijden beschrijvingen over hun mooie kledij, allemaal verdwenen in de moderne tijd.
En je kunt nog veel meer... Je kunt je gaan amuseren met het opzoeken van de verschillen in de diverse oude vertalingen van de Bijbel...
Maar je kunt ook genieten van de eerste druk van Vondel, en je kunt al die mooie gedichten van in je jeugdjaren (zo ver terug...) weer vinden in die oude dichtbundels... in het archaïsche Nederlands van toen.
Oude modeboeken... Heerlijk om in te bladeren, en voor bepaalde mensen, er zal wel een middel te vinden zijn om die modelletjes uit te printen en eigenhandig te kleuren en in te kaderen in een mooi oud kadertje...
Ik durf er niet te dikwijls naar toe surfen, want als ik daar terecht kom, dan ben ik uren zoet... en vergeet heel de wereld om me heen.
Wat zitten ze daar eigenlijk op die boekenbeurs te doen? Gek, blijkbaar is nog niet alles geschreven. Zelfs ik zit hier nog bezig, ook al heb ik niet echt veel belangrijke dingen te zeggen, tenzij misschien, je enkele aangename minuutjes te bezorgen, en je misschien zelfs eens te doen glimlachen. Maar misschien maak ik je onbewust wel eens boos, en ben je het helemaal niet met me eens... Maar ook dat is ergens een beetje waardevol, want het leert je dan ook weer iets, over je zelf en over mij...
Maar echt, je moet eens gaan neuzen... wedden dat je wel eventjes "weg" bent?
Literatuurdeluren in het verleden... Herleven bij het dichtwerk van: Een grote hond en een kleine kat, zaten samen op de kamermat... of wegdromen met Jacques Perk, meevaren op de jacht naar Moby Dick (Call me Ishmael)
och... misschien ligt het aan mij, misschien ben ik een van de weinigen die zich kunnen laten drijven op woorden, meedrijven met de woordenvloed naar het paradijs van de boeken, van de fantasie.
Maar weet je, doe jij dat niet, dan is het hoogtijd dat je er aan begint ! Er ligt niet één wereld voor je open, maar honderden, duizenden, miljoenen!!!
tot de volgende (Als je nog wegraakt uit die oude schatten???)

Kerkhofblommen

Image by Sponzen Ridder via FlickrDe kerkhoven zijn weer opgepoetst, staan vol bloemen en de dood lijkt één groot feest... Je zag de mensen aan komen met hun armen vol potten die ze vol van een bizar plichtsbesef gingen neerpoten op de graven van hun geliefden.
Hier en daar zag je er eentje die het meende, die het grote verdriet nog eens voelde opwellen, maar de meerderheid vervult een plicht. Steeds minder zie je mensen die eventjes bij het stilstaan ook een kruisje slaan en even bidden... Dat lijkt iets uit het verleden. Van toen ik kind was, en aan de hand van moeder ook die jaarlijkse tocht meemaakte.
Vroeger waren de bloemen ook anders, de chrysanten van toen waren steevast wit of geel en van die grote bolle bloemen, terwijl het nu veelal van die kleine bloempjes zijn, maar in immense hoeveelheden. De grote bestaan nog wel, zijn heel duur en wat passé.
Op het nieuwe kerkhof zie je ook steeds minder en minder van die monumentale grafzerken. Alles is sober, wellicht mede doordat het niet meer "voor eeuwig" is... Mijn oudste zus beloofde ons moeder om de graven van haar grootouders verder te onderhouden, maar daarna zullen die zerken wellicht ook langzaam vergaan overwoekerd door mos en langzaam weg zakkend.
Rond onze kerk zijn er nog een paar grafzerken blijven staan, die er wat eenzaam bij staan, midden in een veld vol gras, dat netjes wordt bijgemaaid. Geen paden meer, en in het voorjaar is het oude kerkhof een zee van narcissen, waarin de graven oprijzen als zwarte spoken van een ver verleden.
Het moge duidelijk zijn: ook de dood is niet eeuwig...
Ook zonder filosofische of godsdienstige bedenkingen verdwijnt de dood zachtjes in het verleden. Op de moderne kerkhoven gaat dit veel sneller dan vroeger, want de vergunningen om de doden hun rust te gunnen zijn veel korter geworden. Na een bepaald aantal jaren worden de graven geruimd, plaats voor nieuwe. De dood is een industrie geworden, na een periode van gebruik weg er mee, en nieuwe...
Voor sommigen is dit een moeilijk idee, anderen vinden het normaal. Maar onberoerd laat de dood niemand.
Het is geen wonder dat de mens slechts éénmaal per jaar zijn doden bezoekt... De dood is een afschrikwekkend iets voor de meesten. Het zijn slechts die enkelingen die troost vinden in een bezoek aan hun doden, mensen die er in slagen met hun doden contact te maken, echt of in hun eigen geest??, die regelmatig gaan naar "hun" dode...
Voor mij ligt mijn zoon daar niet, liggen mijn ouders, mijn broer daar niet, ligt er niemand, liggen er alleen stoffelijke resten, maar voor mij zijn de doden al lang niet meer dood, en mij veel nabijer dan het kerkhof. Maar ja, dat is mijn idee, mijn ervaring, mijn hoop...
De uwe kan héél anders zijn.
Misschien hoor je wel bij degenen die niet de doden gedenken, maar hun gedachtenis ?
Och, gelijk hoe...
Allerzielen is een dag waarop we nog eens terugdenken
met pijn
of
met hoop op weerzien
tot de volgende ?

Allerheiligen

Image by Real Distan via FlickrVoor ik het vergeet, een zalige hoogdag allemaal !
(Voor niet gelovige lezers, gewoon een zalige herfstdag toegewenst !)
Vannacht lag ik te fantaseren over "alle Heiligen"... Ik bezocht de hemel en wandelde rond in het eeuwige paradijs. Ik zag totaal onverwachte personen, Boeddha, Confucius, en nog vele anderen die we niet zo maar in de katholieke hemel plaatsen, tot ik bedacht dat de hemel wellicht niet katholiek was, maar voorbehouden aan alle mensen van goede wille...
Want wij zijn nogal geneigd geloof in vakjes te zien, en wellicht doet de God dat veel minder. Ik heb ook het gevoel, dat hoe bewuster ik gelovig wordt, hoe minder ik in die vakjesindeling geloof. Zou God ons in zoveel variëteiten hebben geschapen, mocht hij ons uniform willen? Jaja, ik weet het wel, dat zwart van de Afrikanen zal wel te maken hebben met het leven onder de zon, de spleetogen van de Aziatische types met weer een andere evolutie, maar toch, we zijn verschillend qua uiterlijk.
En wij, zijn er van overtuigd dat wij de volmaakste zijn. Het ideale beeld... Ochgottekes toch, ik ken onder de blanken heel wat minder mooien, en ik zal heel mooie zwarten en zwartjes, en ook onder de Chineesjes ken ik heel mooie modelletjes... Veel mooier dan ik zelf ben. Want ik ben maar wat we in ons taaltje noemen: dozijnengoed... zo van : "Van die zijn er twaalf in een dozijn..."
Het verwonderde mij dan ook geen zier, dat ik Ons Heer daar Mancala zag spelen met een neger. En bij de toeschouwers zag ik zo waar een Indiaan in vol ornaat.
Hé, de hemel leek me plots veel aantrekkelijker dan het beeld dat men ons voorschotelde in de lagere school, waar we later zouden aan zitten aan een tafel met rijstpap die we mochten eten met gouden lepeltjes, tussen het voortdurende Hosannah zingen door...
Nee, geef mij maar de hemel waar we een boom kunnen kaarten, niet voor geld, gewoon omdat het plezant is...
Maar ja, het is maar een droomfantasietje... We weten begot niet eens of die hemel er überhaupt wel is. We hopen met alle inspanning dat hij er wel is, dat ons bestaan niet zo maar eindigt. Waarom eigenlijk? Ik heb er geen enkele behoefte aan het leven dat ik nu heb eeuwig te doen duren. Ik heb veel pijn, heb verdriet die niet overgaat, nee, voor mij hoef ik niet eeuwig hier verder te leven... Maar dat is het dan ook niet wat we hopen, we hopen eigenlijk veel meer op een leven die geen pijn, geen smart kent, en waar we eeuwig gelukkig zijn...
Maar weet je, ondanks die pijn, ondanks dat verdriet, moet ik zeggen dat ik eigenlijk wel gelukkig ben. Gewoon, ik aanvaard het leven zoals het is, ik ga geen oeverloos gevecht aan met mezelf en met hoe zou ik me voelen zonder die pijn, zonder dat verdriet, zonder die zorgen... Nee, ze zijn er, dus leef ik er mee, en ik aanvaard dat het nu eenmaal zo is, en verzoen me met mijn toestand. Oh ja, ik zou uiteraard liever geen pijn, geen leed hebben, maar ik wens er ook niet meer tijd aan te besteden dan het waard is, en geef toe... pijn en leed zijn niet echt hoog genoteerd op de beurs... Dus leef ik volammakt gelukkig met wat ik heb, ben en doe... en toch zie ik dit leven niet als de vervulling van alle onbestemde dromen... dus droom ook ik van de "Hemel"... een plaats waar niet alleen geluk is, maar ook geen pijn, geen leed, geen...
Mijn heiligen van vannacht zagen er in ieder geval happy uit...
geef mij dus maar die Hoop, dat Geloof en uiteraard de Liefde
tot de volgende ?