Plechtige Communie

Image by Rita Willaert via Flickr

't Is de laatste van mijn kleinkinderen die haar plechtige communie doet, tenzij er totaal onverwacht en onverhoopt (!) nog een appel uit de boom zou vallen. Want kinderzegen in deze tijden is een dure zegen... En de opvoeding van een kind is niet meer wat het vroeger was. Vroeger was een kind de latere steun en toeverlaat van zijn ouders, nu is dat onderdeel er niet meer bij. Kinderen studeren veel langer, en als ze gaan werken nadien, dan is dat niet meer voor het gezin waar ze opgroeiden, maar voor zichzelf, zodat ze een goede start kunnen nemen in het latere leven...
En toch...

Ik vraag me soms wel eens af, of die welvarende start ook wel de goeie startwijze is... Bij mijn weten was het aantal gezinnen dat uit elkaar valt, nog nooit hoger dan nu, in deze tijden van starten in weelde.

Ik durf niet te oordelen, het is heel moeilijk om alle redenen hun plaats te geven, maar toch kan ik mezelf niet ontdoen van de indruk, dat voor mijn gezinnetje, het hutje bij mudje leggen om traagzaam iets te kunnen opbouwen, een vorm van cement was, een huwelijkscement. Wat we hebben, hebben we zelf bij elkaar gebracht, beetje bij beetje, en ieder stukje in mijn huis heeft ons inspanningen gekost. Wij hadden dan ook drie kinderen van wie er eentje heel vaak ziek was, en dat maakte het sparen echt niet makkelijker. Maar net dat maakte alles veel waardevoller! Laat het me zo stellen, als je een glas breekt dat je van de brouwer gratis kreeg bij een bak bier, dan doet dat minder zeer dan het breken van een glas van het servies dat bijeen hebt gespaard, waar je voor gewerkt hebt. Het is een deel van een geheel, en het idee geheel ligt hem veel meer in de inspanning dan in het servies an sich.

Misschien is het geen waardevol glas, maar een heel gewoon glas, uit een goedkoop servies, maar het was een glas uit het eerste servies dat je wist bijeen te sparen om ook eens een nette tafel te kunnen tonen... De waarde zit hem niet in het feit dat het gewoon glas is, of pure kristal, de waarde zit hem in het belang dat dit glas voor jou heeft. Bij mijn oudste zus liggen nog enkele kerstballetjes die zelfs de oorlog en de bombardementen van ons huis (we werden twee keer platgebombardeerd!) hebben doorstaan. Het zijn geen mooie dingen, je ziet zo dat het oude gedémodeerde dingen zijn, maar ze zijn heel waardevol, door de waarde die wij er aan hechten, door het souvenirs-gehalte, door de herinneringen die er aan kleven.

Dat is ook de reden dat sommige van de doodsanctjens die hier binnenraken, soms jaren blijven tentoonstaan. Niet dat prentje, maar de herinnering aan die mens, die is ons heilig. En hoe ouder we worden, hoe hechter die cement van herinneringen en waardebepaling voor ons leven wordt. Ons leven. Niet mijn leven, maar ons leven, want dat is zo erg door elkaar geweven, dat het als het ware niet meer uit elkaar kan gehaald worden, dan met grof geweld, zoals de dood. Dat is wat ik wil zeggen dat ik me vragen stel bij het vertrekken in een huwelijk vol weelde. Wij hadden het geluk dat we het geheel vanaf de grond aan hebben mogen opmetsen. Nu stappen ze in een klaargemetst nest binnen, maar het is dan niet echt jouw nest...Het voelt niet aan als een zelfopgebouwd iets. Het is zo maar iets.

Och, ik gun het die jonge mensen, begrijp me niet verkeerd, maar ik zou hen nog veel liever geluk gunnen, veel meer dan die weelde, want dat geluk, dat is net dat niets tot iets. Contentement dat je weer een stapje vooruit hebt gezet.

Ik ga stoppen, 't is tijd om naar de plechtige communie te gaan... en daarna als rechtgeaarde Vlamingen eens heel bourgondisch te gaan tafelen... Wat zou nu het zwaarst wegen, de communie of het feest? Daar kunnen we ook nog wel enkele blogjes mee vullen...


tot de volgende ?

Gezondheid !

Image via Wikipedia

We zeggen het bij een niesbui, bij het heffen van een glas en met nieuwjaar !
We wensen nogal wat af.
En telkens weer is de gezondheid het hoogste goed, de ultieme wens, de nec plus ultra onder de mensenwensen...
Jaren heb ik dan steevast geantwoord, ook zo veel, en als dat zou kunnen, want ik zat dan al een hele tijd thuis met die rug van me. Als dat zou kunnen... blijkbaar kan het niet, maar ik ben eigenlijk ook niet "ziek", toch niet wat volgens mij ziek zijn is. Voor mij is ziek zijn in mijn bed liggen, te ziek om op te staan, koorts, ellendig voelen en noem maar op. Dat, dat is ziek zijn. Mijn rug, dat is pijn, geen ziek zijn. Dat is een belemmering van mijn normale activiteiten, maar geen ziek zijn. Ik ben - zonder die rug- in een tamelijk goede gezondheid, dank u. Het piept hier en daar soms een beetje, er kraakt soms iets, soms moet ik zelfs eens hoesten, maar voor de rest, het gaat, dank u. Wablief ? Oh ja, die rug... ja die heb ik nog. En met die rug vecht ik een eindeloos gevecht uit.
Ik moet eerlijk zijn, de eerste jaren lag ik daar geveld, ik voelde dat ik niet meer kon wat ik vroeger kon, en had het verdomd moeilijk daarmee. Ik voelde ook dat ik stillekes steeds verder achteruit bolde...en mijn enige verzet was me bezig houden met enkele hobby's en dingen die ik nog aankon, en die mijn gedachten weg haalden bij de pijn vandaan.
Ik weet niet wat het was dat me op een bepaalde dag deed rechtstaan, en me het gevecht deed aangaan... Het zal wellicht een hele hoop kleine dingetjes geweest zijn, zonder een echte oorzaak. Maar op een dag ben ik begonnen terug te vechten.
Een hopeloos en oeverloos gevecht.
En ik wist het toen ik er aan begon.
Maar toch heeft het me geholpen, zoals eigenlijk alles je helpt, die je afleidt van de pijn. Ik ben begonnen met dagelijks te turnen, en was verbaasd dat ik bijna niets meer kon. Het was een heel traag en heel geleidelijk opbouwen van spieren die vergeten waren dat ze er nog waren. Maar het hielp, en ik haalde er zelfs een echt positief resultaat mee, niet meer alleen een psychologische overwinning, maar ook een werkelijke, een lijfelijke! Ik stelde vast dat ik nog steeds even rap pijn kreeg, bij staan, bij zitten bij liggen, maar ik kon de pijn langer weerstaan, zonder dat mijn lijf in de knoop sloeg, en ik vastraakte in een pijnlijke en langdurige ontsteking van mijn rug...
Ik weet dat voor wie geen pijn kent, dit absurd zal klinken, maar ik durfde weer wat meer aan, ik durfde een stukje verder gaan, ondanks hevige pijn, want met wat rust ebde de pijn weer weg, het bleef niet meer zitten om mij gedurende dagen, soms weken te martelen.
Door het "uitblijven" van die ontstekingen kon ik ook mijn pijnstillers en onstekingsweerders wat afbouwen, tot op een derde van wat ik voorheen nam, plus dat ik de morfine helemaal wist uit te schakelen. (Niet makkelijk, want dat is een verslavend ding!)

Dus, uw heilswensen zijn welgekomen, ik voel me niet ziek, en heb zelfs een stap veroverd op de pijn. Ik kan nog steeds niet wat ik ooit kon, maar daar heb ik leren mee leven. Ik voel dat dus niet meer zo erg aan als een vernedering, als een tekort. Ik heb mijn mogelijkheden leren aanvaarden, en vooral mijn onmogelijkheden leren aanvaarden, dat is het moeilijkste stuk. Ik heb zelfs leren aanvaarden dat ziekte vereenzamend werkt.
Want ook dat is een harde noot. Plots val je uit de maatschappij. Je hoort niet meer thuis in de wereld van hen die wel kunnen bewegen zoals ze willen, je zit opgesloten in je coconnetje van ziek zijn. Het is een vies vuil coconnetje, want de gezonden gaan er in een boogje omheen.
Je probeert dan maar aansluiting te krijgen bij andere groepen, maar dat kan ook al niet, want die gaan weg op uitstap met de bus (dat doet te veel pijn), die gaan petanquen, en dat kun je niet meer aan, die gaan kaarten, maar zolang daar zitten, dat... en je voelt de maatschappij zo door je vingers glijden, en je kruipt terug in dat kleine vieze coconnetje, en trekt het laatste gordijntje ook maar dicht.

Ziek zijn... een ellendig iets. Als ik het ergste moet noemen van ziek zijn, dan is dat niet de pijn, dan is dat zelfs niet het zo veel dingen niet meer kunnen, nee, het allerergste, dat is het melaatsheidssyndroom, het uit de maatschappij gestoten worden. De mensen bedoelen het niet zo, voelen het wellicht niet eens, maar als zieke zit je daar, buiten alles.

En ach, ik mag niet klagen... Ik heb nog enkele vrienden waar ik echt contact mee heb, ik heb via ziekenzorg nog een link met het leven van daarbuiten, en ik kan me zelfs nog wat nuttig voelen bij de hobbyclub van ziekenzorg. Ik heb nog gaten in dat coconnetje van me.
Maar er zijn zieken die zelfs die gaatjes niet meer hebben. Die alleen de wereld rond hen rest. Die 's morgens bij het ontwaken al weer verlangen naar de avond. De eenzaamheid van de zieke.

Ik zou het wel kunnen uitschreeuwen: Laat uw zieken niet vereenzamen!!!
Ik deed het ook niet, ik ben ook niet zonder zonden, ik had ook "geen tijd" om zieke kennissen eens op te zoeken...zeker niet als ze langdurig ziek waren, dan is het echt "Uit het oog, uit het hart".
Maar nu weet ik wat het is, ziek zijn, langdurig ziek zijn.
En ik kan het nog uitschreeuwen: Vergeet je zieken niet!
Laat ze niet verkommeren als een oude geranium in een vergeten bloempot.
Ze leven nog!, ze zijn er nog, ook al zijn ze ziek.
Bezoek ze, ga met ze praten, een babbel doet zo'n deugd.
Ze zijn niet allemaal zo gelukkig als ik nog ben, ik heb nog een paar vrienden, ik heb hobby's, ik heb zelfs iets om me nog nuttig te voelen, ik heb dingen om me aan op te trekken...Maar er zijn er vele, veel te veel, die zelfs dat niet hebben, die alleen dat vuile vieze coconnetje rest... een leven als een oude wat verslenste geranium, in een vergeten bloempot...

tot de volgende ?

De vlinderstruik, de vogelboom (die ook maar struik is)

Image by _martijn via Flickr

Iedereen heeft al wel eens gehoord van de vlinderstruik (Budleyja), maar wellicht heb je nog niet gehoord van de vogelboom? Ik tot voor kort ook niet...
Maar ik heb er een.
Ik wist het niet, maar nu ben ik nog veel contenterderder over mijn aankoop. Nu is het nog maar een piepklein ding, amper een halve meter hoog en breed, maar misschien, heel misschien bloeit hij in juni al voor de eerste keer, en nog veel misschiender groeien er dan bessen op, grote rode bessen waar de vogels op verzot zijn. Ze zijn ook nog eetbaar voor mensenkinderen.
Ik heb het over de cornus kousa, ofte de kornoelje... Krijgt leuke witte bloemen (eigenlijk zijn het witte schutbladeren rond een piepklein bloempje) en nadien framboosgrote rozerode bessen. Volgens het aangehechte kaartje wordt het 2 meter groot, volgens internet vele meters hoger en even breed als het hoog wordt... Nu ja, we zien wel (als we lang genoeg leven, want boompje groot, baasje dood ???)
Tussen haakjes ik heb ook vlinderstruiken staan, een blauwpurpere en een hagelwitte. De vlinders zullen nogal vogelen in mijnen hof.
Maar dat zijn de dingen die ik wel graag zie, al dat leven rond en in mijn piepklein tuintje. Nu broedt er weer ergens een winterkoninkje (of vliegen de jongen al weer uit?) en ik kan het aantal soorten dat hier komt fourageren niet bijhouden, maar er zitten altijd wel enkele vogels druk te doen. De hoofdmoot zijn de mussen (helemaal niet uitgestorven bij mij) en de merels. Dit jaar is er een reuzegroot merelprobleem in mijnen hof! Er is duidelijk een man meer dan er vrouwtjes zijn, en de gladiatoren hebben nog veel te leren van de homerische gevechten die die beesten houden in mijn kleine colosseum.... Te land en in de lucht! Normaal zitten ze al lang allemaal ergens huishoudentje te spelen, maar nu blijven ze vechten.

De politicologen zijn tot de verbazende conclusie gekomen dat de mens geen vertrouwen meer heeft in de politiekers. Hoe zou dat komen? Men geeft er ook de oplossing bij: de politiekers zouden meer de waarheid moeten spreken en voor hun daden uit komen. Dan zou het vertrouwen weer groeien. Dat is even grandioos als de uitvinding van het warm water! djudedju.
Maar troost u, die oplossing komt er niet... één, die mannen kunnen (durven) de waarheid niet spreken, en voor hun daden uitkomen, dat veronderstelt dat ze ook iets doen, dus dat gaat ook al niet... tommetoch, nu zagen we de oplossing en blijkt het niet de goede te zijn.

Nochtans, ik heb de oplossing!
We moeten eens héél ver in het verleden terug, en de wijsheid halen bij de voormalige Chinese keizers. Die hadden een vernuftig systeem om hun geneesheren alert te houden! Zij betaalden hun geneesheren zolang ze gezond waren, maar voelden zij zich ziek, of waren ze ziek, dan stopte de betaling en het leveren van voedsel. (Overleed de keizer, dan was het met de dokter ook gedaan, maar zover wil ik nu niet gaan). Maar in het vervolg betalen we de politieker maar voor de tijdstippen waarop hij echt NUTTIG werk verricht. (We zouden kunnen het geld van de vorige decennia terugvorderen, dan hebben we geld voor ééuwen !) Leveren ze geen nuttig werk, geen geld en geen eten. We zouden het ook veel simpeler kunnen houden, en in plaats van politiekers een groep bekwame mensen aanduiden die verstand hebben van beheren, en hen de zaken eens laten regelen, maar ik vrees dat dan het menselijke aspect onder de mat geraakt. Maar toch, enkele technocraten zouden wellicht nuttig zijn???

Wat mij het meest verwondert, is het feit dat er -zelfs nu nog- mensen zijn die zich druk maken in "de politiek". Ik maak me ook druk, maar dan OVER de politiek. Er is een tijd geweest dat ik eerder neigde naar een bepaalde partij, maar nu, naar geen een meer, want hoe mooi ze ook blaten, wol geven ze geen van allen. En ik luister niet meer naar dat oeverloos geblaat. Van mij mogen ze alle politiekers op de slachtbank zetten, gezicht naar het oosten en slachting volgens de regels van de heiligste Islamiet... ik zou er geen traan om laten. En het vlees zou, ondanks alle respect voor de ritus, niet te vreten zijn. Ze zijn levend al niet te vreten. Laat staan dood.

Ze hebben immers tijdens hun ijdele leven zoveel venijn gespuwd naar elkaar, dat hun eigen vlees één en al venijn is geworden.

UITGENOMEN...

Uitgenomen nu, rond deze periode, de aanloopperiode naar de verkiezingen. Nu loopt de zeem er van af, nu praten ze je naar de mond, nu beloven ze de hemel op aarde, nu zweren ze op de ziel van hun kinderen dat zij, en zij alleen de redding zijn voor ons, het land, de staat... (Misschien zijn ze nu eetbaar?)

Straks loopt onze brievenbus weer over van de pamfletten... Weet je dat het woord pamflet komt van de naam Pamphilet ? Dat was de naam van een middeleeuws liefdesgedicht: "Pamphilus seu de amore"... We zijn wel heel ver afgeweken van een liefdesgedicht... Veel van die pamfletten houden zich immers niet alleen bezig met het verkondigen hoe goed ze zelf wel zijn, ze kunnen het ook niet laten de anderen uit te maken en dalen dan af naar rioolhoogte. (Daar horen ze allemaal thuis)... Bovendien zie ik in een liefdesgedicht nu echt niet alleen de eigenliefde, maar de liefde voor anderen, iets wat in politieke pamfletten grandioos uitblinkt door zijn afwezigheid.

Kortom het vat geeft uit wat het in heeft... rioolsop
als verkiezingen iets zouden veranderen, dan waren ze allang verboden (bedenker onbekend)

tot de volgende ?

Geen nieuws van 't Oostelijk front

Image by Nationaal Archief via Flickr

Het mooie boek heet eigenlijk: "Geen nieuws van 't Westelijk front", maar vermits we hier in Oost Vlaanderen zitten...en iedereen het al weet dat Sander Crootje de lijst gaat trekken voor de VLD, als een ultieme test voor zijn visie als reactionair Vlaming (verduidelijkt met Franstalige strooibriefjes pour les Renaisiens de Ronse-Renaix)...Maar dat is dus al oud nieuws.
Dat de fietsbond in Oudenaarde een aanklacht richtte aan het stadsbestuur over de staat van de fietspaden, is ook al nieuws. Nieuws zou pas zijn als de fietsers ook op de fietspaden zouden willen rijden.
Kortom, er is geen nieuws, zelfs niets wereldschokkends.
Of toch !!!

Gisteren heeft een jongedame van amper een vijf, zes lentes oud, zichzelf en haren uier onder de trein geworpen te Nukerke. Het fleurige koebeest was op slag dood, en de veertig treinreizigers mochten hun weg voortzetten met een bus, en een zak vol verse biefstukken. Het treinverkeer ondervond nog wat hinder door de activiteiten van diverse slagers op het spoor. Heb je al eens bedacht dat er geen rechte sporen zouden liggen zonder dwarsliggers?

Ook is gisteren dat jongetje dat onder de wielen van een vrachtwagen terecht kwam, onder massale belangstelling ten grave gedragen. Hoeveel van die massa kwamen er omwille van het doodsprentje? Prentjes van die zeer jonge mensjes zijn zeer gegeerd bij verzamelaars van die morbide hobby. Op de rommelmarkten zie je heelder standen met doodsprentjes. De verzamelaars zitten dan te snuffelen naar lijken die nog niet in hun verzameling zitten. Of het zijn van die stamboomdoorzagers die proberen de lijst van hun voorouders te verluchten (ja ?) met de afbeelding van hun doodsanctje. Voor die stamboomverzamelaars staat zo'n prentje vol inlichtingen over de nazaten van de overledene. Ik ben altijd een beetje bang dat ik daar ooit het prentje van mijn eigen Koen zal zien liggen. Ik weet niet of ik dan mezelf in de hand zou hebben. Stom, maar dat ligt me nogal gevoelig.

Op de begrafenis van mijn schoonvader Zaliger ('t was een brave en lieve man!)zag ik de koster een prentje weigeren aan een van de offergangers. Ik vroeg nadien uitleg, en volgens de koster was het de derde keer dat hij daar aanschoof, enkel en alleen voor dat prentje. Dus zal het doodsprentje van mijn schoonvader wellicht ook hier of daar in verzamelingen prijken. Ik blijf het een gekke hobby vinden, maar ja, voor elk wat wils , of ieder diertje zijn pleziertje zeggen we dan...

In Limburg stelde ik vast dat de uitdeling van die gegeerde prentjes pas gebeurt op het einde van de mis, zijn de prentjesjagers verplicht gans de mis uit te zitten. Want daar in dat kerkje kan men niet zoals we kunnen zien op veel andere plaatsen in ons mooie wrede Vlaanderen... Daar zie je de herbergen voor de kerk (bijna voor iedere kerk staan er minstens een paar) stokvol volk zitten, die angstvallig de deur van de kerk in de gaten houden. Zodra de eerste offergangers raprap de kerk uitkomen, stromen de cafés leeg en zie je hen door de kerkdeur naar binnen schuiven om aan te sluiten bij de offergang. Omwille van het kaartje, en om de familie te tonen hoezeer ze mee leven met hun verdriet... djudedju.

Politiekers rijden zelfs van kerk naar kerk, en weten behoorlijk nauwkeurig hoe rap die of deze priester de lijkdienst houdt, zodat ze overal nog net op tijd kunnen aanschuiven om de lijkdienst op te fleuren met hunne gewaardeerde aanwezigheid. Zelfs politiekers die door de week hun hobby maken van het tentoonstellen van hun anticlericaliteit schuiven dan devoot aan in de offerende rij. Nu ja, devoot??? Ze zijn vooral bezig met het minzaam groeten van de andere aanwezigen, zo met dat glimlachje van: Heb je me gezien? Toch schoon van mij hé, dat ik hier ook voor deze stumper kom aanschuiven... Zouden die politiekers al die prentjes bijhouden? Misschien als een appeltje tegen de dorst, om te verkopen aan een rommelmarktkramer op het moment dat de verkiezing is tegengevallen en de kas op andere wijze moet gespekt worden dan door politiek afromen van de kassa van de staat...

Ik hou echt van mijn politiekers, dank zij hen kan ik heelder bladzijden vol schrijven in mijn blog... Moest ik wonen waar Bart woont, dan kon ik over echte ezels schrijven, die zitten daar niet zo ver af in een grote wei, veilig achter een omheining. Die beesten maken ook wel lawijt, maar ze zitten veilig achter prikkeldraad. Die andere niet.

Ik ga stoppen met vertellen dat er geen nieuws is...

tot de volgende ?

verkiezingen ?

Image via Wikipedia

Moeten we nu gaan kiezen of niet ? Ieder weldenkend mens zou zeggen dat men je niet kan verplichten om een onwettige daad te verrichten, maar in ons Absurdistan liggen de zaken (uiteraard) niet zo eenvoudig...
Volgens een (volgens Europa al even onwettig) wetje, zijn het de parlementairen die, na afloop van de verkiezing (!!!!) zeggen of deze verkiezing al dan niet onwettig was.
Dus, de meerderheid van de onwettig verkozen parlementairen zal dan meteen besluiten dat deze verkiezing plots wel wettig was.
Dat is nog veel straffer dan water in wijn veranderen. De Belgische regering is een echte Deus (ex machina).
Dus zullen wij op 13 juni braafjes mogen bolletjes rood maken, of onze woede uiten en op de brief een grote aap tekenen... Maar ook dat laatste helpt je niet echt vooruit, want in het belgische systeem (nu ja, systeem? ik recapituleer: in het Belgische zooitje ongeregeld) gaan de blanco en vernietigde stemmen op een duistere manier naar de meerderheid.
Het enige wat we kunnen doen is eens oprecht pogen het systeem onderuit te halen. Nee, ik ga niet stemmen voor extremisten of dergelijke,(Dan zijn we nog verder dan toe) maar ik ga zorgvuldig stemmen voor de onverkiesbare plaatsen, en bidden dat iedereen dat doet! Dan pas zouden wij voor het eerst eens een nieuwe bende oelewappers hebben in ons parlement, en dank zij het feit dat ze het klappen van de zweep niet kennen, is er kans dat ze het goed of toch beter doen.

Helemaal vrij van gevestigde "waarden" (ik zou veel liever waardelozen schrijven) zijn we dan nog niet, want in het roemrijke België komen er ook nog oelewappers binnen via apparentering en coöptatie... Dat is de manier om de hele slechteriken alsnog weer binnen te halen. Zo ben je in ons apenlandje tenminste zeker dat gediplomeerde oelewappers ook hun functie als oelewapper kunnen verder zetten. Het moge een troost zijn dat er ook oelewappers zitten in de regeringen van andere landen, zelfs hele grote! Vandaag staat er een fotootje in de krant van een Amerikaanse afgevaardigde, die rustig zit porno te bekijken in het parlement... Hier slapen ze, dan zijn ze toch nog braaf in vergelijking.

Er is nog een troost! een grote troost ! De oelewappers die niet verkozen zijn en niet slecht genoeg zijn om via apparentering en coöptatie opgeraapt te worden, worden niet in de steek gelaten, nog jaaaaaren krijgen ze hun wedde verder, je weet wel het geld dat ze krijgen om niets te doen...

Nu ja, we hebben de regering die we verdienen zegt men. Maar is dat wel zo ? Nee, want er zitten er heel wat in, die dus niet verkozen zijn! We hebben zelfs een minister president van een deelregering... maar dat weet je wel, dat is die over het paard getilde (één keer iets te geweldig, en zo viel hij er aan de andere kant weer af....)

Jean de Boisson schreef het al: " Een staatsman is een man waar men geen staat kan op maken!"
Een hele mooie en hele juiste komt van Otto Weiss: "In vele partijen is reeds een splitsing opgetreden, omdat twee van haar leiders hetzelfde willen." (Da's een doordenkertje hé?)

Maar laat ik maar zwijgen over het gekonkel van het parlementaire schorum, zij blaten al genoeg zonder wol te geven.

Gisteren bin ik gaan vissen, van achter mijn paraplu, om de koude wind wat van het lijf te houden. En dan beet de vis ook nog niet, hooguit een tien, vijftien heb ik er gevangen. Ik denk dat Luc er wel wat meer had, maar het liep ook bij hem niet over. Casters of meelwormen, niet bijten hé! Nu ja, we hebben weer eens in de vrije open lucht kunnen zitten, en hadden alle tijd om de zwarte specht met rood kabotseken tegen de stammen te zien zitten, vrolijk hamerend en schrille kreten slakend. We vermoeden ook dat er minstens twee koppels wilde eenden ergens zitten te broeden, maar we zien het nest niet. (Ze verraden zichzelf door dat de woerden regelmatig zichtbaar zijn) Er zitten ook ieder jaar waterhennetjes, maar ook die nesten zie je bijna nooit. Je hoort er fazanten schreeuwen en kraaien roepen, en natuurlijk allerhande andere vogels die er lustig op los kwinkelieren. Heerlijk is het te genieten van die muziek van de natuur. En soms zit je dan vruchteloos te zoeken in de richting van waar je de vogel hoort, en op een ander moment valt je oog er op, en ben je verbaasd dat je dat beest al niet veel eerder vondt. Aan de oeverkanten wemelt het nog van de dikkopjes. Pepee is er gelukkig om! Hij hoopt er al jaren op dat er ook kikkers in zijn put zouden zitten, maar tot op heden was dit blijkbaar te vergeefs. Nu zitten er miljoenen dikkopjes. Hopelijk is het van de groene kikker, die blijven steeds in en om het water, en kwaken zo vrolijk.

Of de vissen reeds kweekten??? Ik denk van wel, want toen Luc spijsel in het water gooide, zag ik nog minuten lang de oppervlakte van het water wemelen van het leven. Dat wijst precies op jongbroed van vissen, maar het is nog zo koud dat ik toch twijfel. Misschien zit er nog wel een heel ander soort leven in het water, die de wemeling veroorzaakt?

We hebben in ieder geval nog de karpers niet zien paaien. Want die kun je niet missen, die zitten dan aan de oeverkanten tussen het kruid te wroeten en pletsen dat het een aard heeft. Mensen die een vijvertje hebben met goudvissen, weten dat karperachtigen een zeer actief sexleven hebben!

Heerlijk is het daar aan het water te zitten, zelfs al bijt de vis niet...

tot de volgende ? Bovenaan een prentje met de kenspreuk van ons land: L'Union fait la FARCE

Voor je gezondheid: beetje naar zieken kijken...

Image by janGlas via Flickr

Echtig en techtig waar, een universiteit heeft vastgesteld dat het kijken naar prentjes van mensen die hoesten of niezen of een lelijke uitslag hebben, op slag de antilichaampjes doen toenemen bij de kijkers...
Wil je gezond zijn, ga dan aan sightseeing doen in hospitalen en klinieken, je hoeft niemand te bezoeken, alleen genieten van hun ellende om jezelf beter te voelen...
djudedju

Ik kan niet zeggen dat ik echt gelukkig ben bij het idee dat anderen een betere rug krijgen met naar mijn slecht onderdeel te staren! Zeker niet als het die mannen zijn die daar iets verder de verkeersdrempel aan het terugleggen waren.

Ik denk er serieus over om een klacht in te dienen wegens discriminatie! Ik kan niet begrijpen dat men voor de ene groep mensjes, raprap die verkeersdrempels wegneemt omdat ze daar één keer moeten passeren, terwijl wij er dagelijks over moeten! Ik heb het over wielrenners en dergelijke onbenullen. Waarom mogen die geen klap in hun wervels voelen, en ik wel ? Discriminatie gaat niet alleen over geslacht of huidskleur, het gaat blijkbaar ook over je beroep. Fietsrijders uit hoofde van hun beroep (nu ja???) moeten gespaard blijven van drempels. Wij niet. Ook al horen we toevallig tot de gilde van mensen die daar echt, sorry, ECHT last van hebben!

Ik heb ooit gelezen dat het Prins Bernhardt zou zijn geweest die de verkeersdrempel heeft uitgevonden. Zou me niet verwonderen, het is altijd al een dubieus figuur geweest. Maar wellicht had hij dus een goede rug, en schiep hij genoegen in de pijn van anderen. (Hij zou de eerste drempel in de koninklijke tuinen hebben gelegd, bij het verstoppen van wat smeergeld was de hoop grond wat te groot geworden, en ontstond er een bergje op het tuinpad. Toen de eerste minister op audiëntie kwam bij zijne gade, zag hij tot zijn genoegen de staatsiewagen van de premier een sprongetje maken en zag hij het ministerlijke gezicht vertrekken van de pijn! Bingo ! Zou die wel wat trager leren rijden door Zijnen Hof. Tot meerdere eer en glorie van zijn siereenden. (Hollandse kwakers))

Nee, ik ben weer aan het zwanzen, maar echt waar, volgens de universitaire studie moet je dus zieke mensen bekijken om je eigen immuunstelsel te verhogen. Liefst op fotootjes, want anders zou je wel eens echt met de Mie- en Jancroben in aanraking kunnen komen voor je immuunstelsel een afdoende verkeersdrempel heeft opgebouwd...

Dus, lieve zus, als je met een bronchietje zit te hoesten, dan is dat gewoon omdat er in jou huis onvoldoende foto's hangen van hoestende en hijgende mensen! Vermits je vermoedt dat er ook wat allergie bij zit, hang je er best ook wat niezende conterfeitsels bij, kwestie van...

Ik hang hier nu meteen een hele resem foto's omhoog van kromme en scheve mensen met duidelijke rugpijn, om de mijne wat te doen zakken. De pijn bedoel ik! (Slecht mens!)

Anny zegt dat ik nodig naar de apotheek moet, om pillen te halen, er zijn diverse soorten aan uitputting toe, zegt ze... Ik stel voor foto's te nemen van die pillen, maar ze gelooft niet in universitaire studies. Ik zal dus nog moeten gaan om een massa pillen van allerlei kleurtjes en smaakjes. Voor allerlei doeleinden. Gisteren moest ik mee winkelen. Ik moest zo nodig nieuwe kleren en Anny ook. Want we moeten naar de plechtige communie van onze kleindochter. Ik zei dat zij haar communie deed, ik niet, maar dat baatte niet, ik zou en moest een nieuwe pull (hemden probeert ze mij niet eens meer te doen dragen, dat is toch hopeloos) en een nieuwe vest, en zij moest zo nodig een nieuwe bloes en een nieuw vestje... Nadat ik de madame van de winkel gezegd had dat ze eerst de maat moest nemen, want dat ik niet van plan was zeven dingen uit te proberen die toch niet pasten, kreeg ik een vest, één en een, één pull. Dat is dus duidelijk voldoende om weer voor jaren gekleed te zijn. (Mijn zus weet dus wat ik zal aanhebben op haar gouden jubileum, tenzij mijne gade mij weer onder druk zet...)

Wellicht heeft de dame nog nooit klanten gehad die zo vlug weer buiten waren met vier stukken kledij. Want ik krijg de seskes als ik daar dames de kleedhokjes zie binnengaan met beide armen vol met kleren om te passen... djudedju... Voor mij zou dat wellicht een afdoende reden zijn om de echtscheiding aan te vragen. Ik mag er niet op denken.
Het gekke is dan nog wel dat men kleren koopt voor een bepaalde gelegenheid. Wat doen ze daar dan nadien mee? Ik hoorde op TV een dame over haar 46 paar schoenen praten. Speelt ze in haar vrije uren voor duizendpoot of zo ?
Nee, kledij dient voor de kou en voor de zedigheid. Meer verlang ik daar niet van. Dus moet het ook makkelijk aan en uit te doen zijn. en beantwoorden aan het gevraagde doel. En dat is alles.
Meer vraag ik niet, en meer wil ik ook niet.
Mijn zoon is designer, en ontwerpt dus dingen voor mensen die regelmatig iets nieuws willen. Ik zit duidelijk niet in zijn doelgroep.
Ik heb geen of amper oog voor die uiterlijkheden. Ik hou veel meer van bloemen in mijn tuin, dan van bloemen in mijn tapijten. Ik heb niet eens tapijten, buiten aan mijn bed en een groot blauw in schuimrubber op Koen's kamer om op te turnen (sit ups en pompen)...Meer heb ik er niet. Ik hou niet erg van tapijten. Sorry, zoonlief...

tot de volgende ?

het regent, het regent, we worden allemaal nat

Image by Garrulus via Flickr

en 't ziet er koud uit ook. Ik zit hier veilig van achter het venster te kijken naar de blaren van mijn linde, die wijzen op noord, noordwesterwind, en de regendruppels kletsen dan ook soms tegen het raam.
Maar morgen zou het weer droog zijn (morgen is het visdag, maar de wind zit weer verkeerd!)

Heb je al eens naar de natuur gekeken de laatste dagen? Eindelijk lijkt alles weer in zijn tooi te zitten, het gras is weer groen, de bomen zijn bebladerd (ook al hebben de blaren nog niet hun volle formaat) en het zicht op de einder is weer volop groen en mild. Heel wat anders dan de skeletten van amper een maand geleden! Ook is het 's morgens al volop licht, en 's avonds lengen de dagen ook al een heel stuk, ondanks die gekke verschuiving van de klok naar zomeruur. En zeggen dat we dus nog steeds op het Duitse oorlogsuur zaten!

Zoals de mens de hele natuur poogt naar zijn hand te zetten, zo pogen we ook het natuurlijke ritme te doorbreken, en leven we naar een absurde klok. Ik zit midden in een boek over Indianen, niet zo'n westernstory, maar een serieuze poging om de wereld van de Indiaan weer te geven. Eén van de dingen die me daarbij raakten, is het feit dat ze vol verbazing toekijken hoe de blanken gebieden gaan afpalen, er zelfs omheiningen rond gaan zetten en zich eigenaar noemen van Moeder Aarde, of toch van dat stukje er van. Indianen leefden in en met de natuur, en hadden grote eerbied voor de natuur en het leven in het algemeen. Maar wij moesten weer eens gaan beschaven, met het geweer in de hand.

Hoe langer ik dat alles bekijk, hoe meer vragen ik me stel over de manier waarop wij de wereld naar onze hand pogen te zetten. Heb jij je ook al eens afgevraagd wie en wanneer op een bepaald moment besloten heeft dat dit stuk (netjes afgebakend) nu van hem is. En wat heeft hij moeten doen om de anderen te overtuigen dat dit werkelijk het zijne was ? Niet langer van de stam, niet van de natie, maar van hem. En gij moet er af blijven!

Ik heb ook een stukje grond, met een huisje op... Ik heb dat gekocht, maar waarom eigenlijk? Kon ik het niet net zo goed op een bepaald moment daar ergens gezet hebben? Het feit van het eigendomsrecht, is toch maar een conventie, een overeenkomst, een gebruik??? Hoe kun je nu in hemelsnaam echt gaan beginnen vertellen dat dit stukje van jou is, je loopt hier maar een korte wijle rond op een aarde die veel en veel en vééééél langer zal meegaan dan jij en heel je geslacht.

Ik kan me voorstellen dat het in den beginne heel wat bloed, leed en tranen zal gekost hebben om de anderen er van te overtuigen dat dit stuk van jou was ! (Eigenlijk ben ik er nog niet van overtuigd dat het mijne echt van mij is!) Men is steeds verder gegaan in het bepalen van dit "eigendomsrecht"! In ons land bezitten we slechts de bovengrond. De ondergrond en haar natuurlijke schatten blijven van de staat (je weet wel, dat ding waarover ze het zelfs niet eens eens zijn hoe het er eigenlijk uitziet en van wie dat is!) Ook de lucht boven de oppervlakte is van de staat. Ik mag niet vertellen dat ze niet boven mijne kop mogen hossen met die helicopters om de vélokoers te verslaan. Al een wonder dat ik mijn stenen op elkaar mocht zetten om er een huis mee te vormen. Want eigenlijk neemt dat toch een stukje van de ruimte boven mijne grond in hé ? En ik heb geen kelder, maar onze Bart zit met een hele eigendom (?) onder zijn huis verstopt. Maar op mijn eigendom mag ik dus niet doen wat ik wil, ik moet er rekening mee houden dat de staat boven mij en machtiger dan ik, er ook eigenaar van is. De staat zegt me hoe hoog en hoe diep ik mag gaan bouwen aan mijn huis. Mijn huis? Ik moet er dan wel belastingen op betalen omdat ik op mijn grond die niet van mij is, een huis heb gezet dat dus niet van mij is. Waarom ik er dan moet voor betalen?????
Het wordt nog véél complexer, want de staat, zo houden ze ons voor, dat zijn wij, altemaal samen. Dus ben ik niet alleen eigenaar van mijn huis, maar heb ik ook aandelen in jouw huis (en jij in het mijne)...
Ik moet eens recapituleren...
Hoe kunnen wij eigenlijk gaan liggen vertellen dat wij hier een welbepaald stukje van Moeder Aarde echt gaan bezitten?
Niet dus.
De Indianen reden vrank en vrij over de wijde vlakten en keken verbaasd toen ze plots een stuk afgebakende grond zagen.
Het is dan ook iets om je over te verbazen.

Ik woon dus in huis dat ik betaalde, maar dat niet van mij is, en moet daarvoor belasting betalen. Op een manier huur ik dus mijn eigen huis? Maar van wie zou ik kunnen huren, als we geen eigenaar kunnen zijn?
Ik ga stoppen, het is idioot, en hoe dieper je er in doordringt, hoe idioter het lijkt.
Ik woon dus in een huis waarvan de goegemeente (?) aanneemt dat het van mij is, en betaal belasting aan de staat waarvan we aannemen dat ze van ons is, ook al liggen we te kibbelen wie waar nu over bevoegd is, en waarover we nu liggen na te denken om het te splitsen in twee stukken, twee stukken van wat? de staat. De watte ???

En zeggen dat we zo gehecht zijn aan al onze eigendommen.
djudedju


Het woord is echter prachtig ! Eigen dom, het zegt precies wat we zijn.

Halverwege het voetpad begint het publieke eigendom, en stopt het mijne. Net zo goed houden we dat stuk ook proper. Want dat is van iedereen, dus ook van ons.
nee, probeer het niet te begrijpen, het is gewoon een overeenkomst tussen zielen die het nodig vinden een plaats te hebben waar ze 's avonds hun moegepeinsde koppen neer te leggen, zonder gestoord te worden door anderen.

tot de volgende ?