't rint

Image via Wikipedia

(uit het Westvlaams, vertaling: 't regent)
Eigenlijk is dit een eufemisme, het regent niet, 't giet, 't regent mollenjongen,, 't regent str... met haakjes, 't regent oude wijven, 't regent pijpenstelen...
Nogal een geluk dat het nu geen sneeuw is, of we raakten er helemaal niet meer door.
Nogal een geluk dat ik op mijn computer de zon kan laten schijnen! Ik heb (uiteraard) Firefox als browser, en daar heb ik personas op geïnstalleerd, zelfs met de toevoeging rotator... Iedere minuut krijg ik nu rond mijn scherm een nieuw kader, voor het moment een geel korenveld met de vos van Firefox...
Firefox is een wonder ding! Het is een heel goed systeem, maar met de add ons kun je het allerlei bijkomende mogelijkheden en uitzichten geven, te veel om op te noemen, er zijn duizenden add ons... Uiteraard is het best als je niet overdrijft in het gebruik van die add ons, want een van de voordelen van Firefox, zijn snelheid, tast je uiteraard aan, als je gaat belasten met allerlei snufjes. Ik beperk mij dan ook tot de dingen die ik graag zie, en waar ik nut van heb. En bij Fré heb ik zelfs aangeraden er buiten die paar die ik er heb opgezet er geen andere meer toe te voegen, want zijn oud bakje is al niet rap, dus moet je het niet gaan belasten met overbodige dingen.

Maar het is wel plezant... het geeft de niet techneut de kans om ook eens enkele bijzondere snufjes te hebben, en de kans dat iemand het kent is niet zo enorm groot, want de kans dat ze krek dezelfde dingen hebben als jij hebt gekozen uit die vele duizenden hebbedingetjes is klein, heel klein. Zo kun je soms betere computeraars ook ens doen verrast opkijken... en geef toe, zo wordt je ijdelheid der ijdelheden ook eens gestreeld, op een vlak waar dat niet vaak kan gebeuren, gewoon omdat je niet zo'n echte techneut bent.

Dat is wellicht ook het succes van dat toevoegsel voor je mailbox, incredimail, dat je toelaat leuke dingen op je mailtjes te zetten, zonder dat je daar speciale kennis voor nodig hebt. Het vervelende van dat systeem is dat het ook op iedere mail reclame zet voor zichzelf als systeem...En als ik dergelijke mailtjes doorzend, dan heb ik telkens een pak werk om die dingen er uit te gooien. Jammer, want zonder die idiote publiciteit en het verraderlijke kliksysteem erop, zou het een echt leuk iets kunnen zijn.

Zo heb ik uit firefox ook Zemanta gehaald, gewoon om u, beminde en hooggeachte lezer(es), telkens weer een leuk prentje te bezorgen ter illustratie van mijn van gedachtensprongen wemelende teksten wat te verluchten. Je ziet, je kunt alles en nog wat doen met je peeceetje... Ik kan trouwens ook prentjes uit die zemanta op mijn mailtjes gaan zetten, maar de ergernis die incredimail mij bezorgt, doet mij daarvan afzien, ik wil niemand ambeteren... Met mijn blog is dat anders, dat lees je maar als je wilt, kruip ik echter in je mailbox, dan ligt daar een beetje van een dwang op, je kunt niet zo hendig een brief ongeopend wegwerpen hé...

Ik krijg veel mailtjes, want ik stuur er ook veel... En dus open ik sommige mailtjes amper, want ik stel heel dikwijls vast hoe erg die dingen circuleren! Je zou er van staan kijken, hoe vlug je een mailtje ziet rondgaan! Ik stuur niet alles door wat ik krijg, ik probeer me te beperken tot de dingen die ik zelf ook wel leuk vind... Maar eigenlijk is dat een beetje onrechtvaardig, want ik maak dus een keuze in uw plaats. Dat ik de mailtjes die ik niet doorstuur dan soms wel tien keer uit verschillende bronnen ontvang, is een bewijs dat mijn keus blijkbaar niet met jouw normen overeenkomt... Maar mocht ik die selectie niet toepassen, dan verdrink ik iedereen in de mailtjes... dus kan ik alleen maar op mijn eigen smaak voortgaan... Maar het toont dus wel degelijk aan hoe zo'n mailtje heel Vlaanderen, ja zelfs Wallonië en La douce France overspoelt.
Voor mij is dat een bewijs van de macht van internet, en de media in zijn totaal! We krijgen blijkbaar allemaal die dingen binnen, is het niet van de ene kennis, dan is het van de ander.

Als we het goed bekijken, dan hebben we dus een heel leuk ding in huis, waar we ontzettend veel mee kunnen doen, die een enorme bron van kennis is, maar die ons net zoals alle andere media, ook overspoelt met dingen die we niet vragen... Dat is net als het leven zelf: daar krijgen we een hele wereld om van te genieten en in te leven, en krijgen we beperkingen, wetten, lasten en negatieve zaken ook er bij...Het een lukt niet zonder het andere. Het is aan ons, bij ons kwampjoetertje, net zoals in het leven, zelf te selecteren, en het goed er uit te puren. Het goed in de zin van genieten, maar ook het goede als mens tot medemens...

tot de volgende ?

Fré en zijn computer...

Image by John Spooner via Flickr

Frederik, de vriend van Veerle, is ook een computerfan... Dagdagelijks zit hij te surfen en vooral spelletjes te spelen... Nu, bij surfen, en vooral bij die spelletjes sites, raap je wel eens beestjes op. Fré dus ook... Dan is opa de redder... (Erwin moest het horen! Indertijd moest ik heel regelmatig op zijn diensten beroep doen om gedepanneerd te worden, en nu depanneer ik zelf (een beetje))...
Maar vorige week was het goed prijs... Geen schrm meer te zien of te horen, alles bleef inktzwart. Ook met noodstart en co: noppes...
Ik heb dan Fré overgeghaald om eindelijk eens over te schakelen op Ubuntu, hij zou wel enkele van die spelletjes niet meer of heel moeilijk kunnen spelen, maar voor de rest zou hij alleen maar winnen. Hij was akkoord. Dus ik Ubuntu op zijn machine gezet, en kijk, dat ding werkte wel tien keer vlugger dan met dat vermaledijde windows (Ubuntu gebruikt veel minder RAM !), du Fré was wildenthousiast. Maar we hadden een probleempje, ik raakte niet op internet... Fré begon aan zijn kabels te morrelen, en dat had mij moeten alarmeren, maar mijne euro viel op dat moment niet. Ik beloofde hem van 's anderendaags te komen voortzoeken...
Maar dan ken je Fré niet...
Hij had verder kabeltjes gewisseld en veranderd, en plots had hij internet. Dus moet hij wellicht door de windowspanne, al eerder met die kabels zitten foefelen hebben. Maar ik dacht niet aan die mogelijkheid... Nu ja, opgelost is opgelost, dus zei ik hem dat hij er mee kon werken, maar voorzichtig, want ik moest hem nog updaten en zo, en naar een hogere versie opwaarderen.
's Anderendaag kom ik daar toe, probeer de hogere versie binnen te halen, maar dat lukt niet, want er zijn programma's beschadigd... "Fré, wat heb je gedaan?" Een rode kop, maar geen uitleg. Ik dus Ubuntu nog maar eens opnieuw geïnstalleerd, en meteen de update naar de huidige versie ingebracht... Hem wat les gegeven, de codecs vervolledigd, en een en ander op punt gezet, zodat alles wat normaal kan marcheren ook perfect marsjeert.... Hem dan wat laten doen, en hem gewezen op dingen die niet kunnen.
Gisteren zag ik hem weer. "En, hoe is 't met de computer?" "Fantastisch !"
Ubuntu is goed, zelfs bij Fré !
En het is nog maar eens bewezen, dat je met oude bakjes, waar windows maar amper en heééél langzaam op draait, daar kun je nog perfect op werken met Ubuntu, aan een redelijk, aanvaardbare snelheid... Leve Ubuntu !

Als ik dan denk aan de school waar Ewoud zit, waar ze de ouders de "kans" geven om een versie van Office aan te kopen via de school waardoor het zovéééél goedkoper is dan in de winkel, dan zit ik hier in mijn eigen zichzelven te vloeken!!! Ze zouden beter iedereen leren dat er dingen zijn op het net die gratis zijn, en dat OpenOffice ruim zo goed is dan de Office van Windows, met één groot verschil, Openoffice is gratis. En denk nu niet dat je er moeilijkheden kunt mee hebben bij mensen die dan wel met windows failliet gaan, nee, openoffice is compatibel met dat van windows...

Als ik weer eens lees over de vele goede werken die Bill Gates doet vanuit zijn vele miljarden, dan denk ik steeds weer dat hij beter zijn producten aan een normale prijs zou verkopen, zodat veel meer mensen de stap naar internet zouden kunnen zetten... Want het is jammer genoeg zo dat er nog veel mensen zijn die niet eens weten dat er buiten windows nog andere even makkelijk bruikbare opties zijn ! Maar zelfs heel rijke mensen opteren tegenwoordig voor die alternatieven! Kijk maar eens, het Witte Huis gebruikt een Belgisch programma, geen amerikaans windows.

Ach, ik zal er mij maar niet dik over maken, ik ben al dik genoeg.
Klungel maar voort, en smijt het geld maar over de balk.
Maar heb ik je toch overtuigd, ga dan eens naar wubi.org, daar kun je naast je vertrouwde windows ubuntu installeren, dan werp je dat dure ding niet weg, en kun je toch al genieten van een betere snellere optie (zeker als je PC al enkele jaren oud is!) en zul je met tijd en boterhammen vergeten dat er nog een windows op je pc zit.

Zijn er dan geen nadelen aan ubuntu ? Oh jawel, het volmaakte is niet van deze wereld, maar de meeste van die dingen zijn op te lossen. Het enige waar ik me wel eens heb over geërgerd, dat is dat niet iedere fabrikant van hardware ook maar denkt aan de linuxgebruikers... Dat wil zeggen dat je bij aankoop van een printer, een scan en dergelijke, je beter vooraf even checkt of er wel een linuxdrive is voor dat toestel. Ik moest een nieuwe printer kopen, en daar ik mijn scan niet aan de praat kreeg via ubuntu, heb ik meteen maar een toestel gekocht waarmee ik kan én scannen en printen, en waar er wel een drive voor is...

Maar voor de rest ? Weinig of geen problemen, en integendeel, grote winst! (En heus niet alleen financiëel)

't Vriest niet meer, nu voorspellen ze regen, voor heel de week! Hopelijk wordt het hier niet zo erg als in dat mooie Madeira... Anny en ik zagen verbijsterd stukken Madeira wegspoelen, waar we ooit nog wandelden !

De ene ramp doet mij denken aan de andere... En ik wil toch nog even stil staan bij de treinramp te Buizingen... Nu willen ze wellicht die machinist gaan slachtofferen met te zeggen dat hij wel door het rode stoplicht reed... Ik ga daar niet over oordelen, maar ik wil toch wel eens een eigen ervaring vertellen met de Belgische Spoorwegen...
Indertijd was er in Mater een onbewaakte overweg, zo eentje waar alleen een paal stond met knipperlichten die bij het naderen van een trein rood beginnen te pinken, en terzelfdertijd gaat er een loeiharde bel aan het rinkelen... Op een avond reed ik naar een vergadering, over die overweg, en een fractie van een seconde later reed een trein toeterend achter mij voorbij! Geen rood licht en geen bel !!!!
Ik nam contact op met een vriend die bij de spoorwegen werkte, en vroeg of ik dat moest melden en bij wie. Och, zei die, je kunt dat melden, en als je aandringt zullen ze het zelfs onderzoeken, maar als hun oordeel negatief is, dan zul jij de grote kosten ook zelf betalen... en zij oordelen, dus... Ik heb dus niet verwittigd...
Maar ik wil maar zeggen... zij oordelen zelf, en wie onder ons is er moedig genoeg om zichzelf de schuld te geven??? Dat zijn maar enkelingen, en niet een organisatie??
Maar laat ons eens heel kwaaddenkend zijn... laat ons eens veronderstellen dat betrokkene wel door een rood licht heeft gereden... Durf jij, met je hand op je hard, zeggen dat je nog nooit ofte nooit door een stop bent gereden, door het oranje ? misschien zelfs door het rood ? Misschien dat je een heel stuk na het passeren van het licht bij je zelf dacht, "Hé, ben ik nu dat licht al voorbij?" Dat je op "automatische piloot" hebt gereden, gewoon als een gewoontedier op steeds dezelfde weg, gedachtenloos, automatisch ?
Ik ben een voorzichtig chauffeur, maar ik durf het niet te zeggen!
Ik heb verschillende keren vastgesteld dat ik al zo ver was of zo ver op een weg waarvan ik mij geen enkel detail meer herinnerde, waar ook ik, pure op routine heb gereden... En toen ik van het UZ Gent kwam, van mijn overleden zoon, toen moest ik op een bepaald moment aan Anny vragen waar we nu al waren... Ik wist het niet, ik had ook dan op een soort automatische piloot gereden.Heb ik dan overtredingen begaan ? Ik weet het niet... Ik durf ook niet zeggen dat ik er geen deed...
Kunnen wij op die basis die machinist dan gaan veroordelen, en hem het gewicht van al die doden en gekwetsten op de schouders leggen?
Ik meen van niet, en ik hoop dat ze ook in Brussel zo veel verstand zullen hebben!!!
Niemand zou er mee geholpen zijn, in tegendeel, je zou er het leven van de betrokken machinist en van zijn familie mee verwoesten.

tot de volgende ?

zonder zon -dag

Image by jensjeppe via Flickr

Heb je al eens buiten gekeken? Niet doen! Het is nat, overtrokken mottig weer, geheel in tegenstelling met zijn naam...
Gisteren heb ik Bart gebeld dat hij vlug eens moest kijken op de TV op één... Ik hoop dat hij het heeft gedaan, en vooral dat hij heeft genoten, misschien nog het meest van de herinneringen... Op de TV speelden het filmpje Peter en de draak (Disney), een film die we met gans het gezin, toen de kinderen nog klein waren zijn gaan bezoeken in wijlen de cinema Rex in Oudenaarde... Zo vaak zijn we niet naar de film geweest, en het was nog in de drie jaren die we in de stad Oudenaarde hebben gewoond, dus Bart kan nog geen 6 jaar oud zijn geweest...
Zoals gezegd, naar de cinema gaan, dat was een heel zeldzaam ding, we gingen veel liever eens wandelen of een autoritje maken of in hetMuziekbos gaan spelen (Ronse), of iets dergelijks. We gingen veel meer musea bezoeken dan cinema's !
Eén keer waren we met de trein naar Brussel gegaan, om de grootstad eens te bezichtigen, en met een kaartje en enkele aanduidingen begonnen we onze wandeling door de stad. In de namiddag waren we allemaal steenstokkedoodmoe, en de kinderen waren lastig... Plots zag ik een cinemazaaltje, en daar speelde op dat moment een film van de Pink Panter... Wij naar binnen, bleek het een samenstelling te zijn van tientallen en tientallen tekenfilmpjes van The Pink Panter... We hebben ons goed geamuseerd, en zijn met ontspannen en tevreden kinderen weer de trein opgestapt en naar huis gereden...

Veel, veel later zijn mama en ik nog eens met Koen (de anderen waren al getrouwd), naar Jurassic Park gaan kijken, een meesterwerk qua trucage, waar ik nu nog steeds van kan genieten als hij weer eens op TV te zien is.

Ik ben dus nooit een groot cinema-ganger geweest, eigenlijk nooit veel uitgegaan. Eens op restaurant gaan, of eens gaan dansen? Vergeet het, dat zijn dingen die we zelfs in onze vrijersperiode nooit hebben gedaan. Als we nu eens gaan eten, dan is dat nog steeds een uitzonderlijk feit, en iets waar we daardoor wellicht meer genieten dan vele anderen. Niet dat we dan copieus gaan tafelen of zo, nee, we bestellen één gerechtje, en dat is het... Want veel eten doen we niet, en als we overdrijven, dan beklagen we ons dat door lichamelijke ongemakkelijkheid...en dat is niet wat we zoeken. Maar eens gemakkelijk aan tafel zitten, voor Anny, zonder dat ze zelf heeft moeten koken, dat is het feest.

Ik heb vrienden die regelmatig eens "gaan eten", en sommigen doen dat dan ook nog eens uitgebreid, een goed Bourgondisch tafelen... Nee, dat is niet meer voor ons. Niet dat ik al die lekkere dingen niet lust, maar nadien heb ik dan last van mijn maag of mijn lever of weet ik veel van wat nog allemaal, en dan moet ik heug tegen meug 's avonds nog eens een kleinigheid eten, want ik mag mijn pillen niet slikken op een lege (???) maag... Zo is het dan net geen feest meer... dus doen we het met matigheid en met een lekker gerechtje. Gewoonlijk nemen we dan niet eens hetzelfde, en kiezen we ieder het ding dat ons het meest bevalt.

Maar we zijn dus geen "uitgaanders". Waarom niet? Ik heb er niet echt een antwoord op, we denken er doodgewoon niet eens op. Het lijkt wel of we alles hebben wat we verlangen in ons huisje, in ons samenzijn...zelfs al zijn er dagen dat we wellicht geen honderd woorden tegen elkaar spreken. We hebben dat spreken ook niet meer zo nodig, na al die jaren voelen we elkaar zo goed aan, dat woorden niet nodig meer zijn.

Geluk ? Ja, maar niet dat soort geluk waar ze in de boekjes over schrijven, en waar de mensen naar trachten, waar ze op jagen... Je mag niet lopen achter het geluk, want dan hol je het voorbij! Geluk dat is gewoon blij zijn met wat je bent, met wat je hebt, gewoon aanvaarden... Kijk, we hebben beiden veel en diep verdriet in het verlies van onze Koen, maar toch zijn we gelukkig. Omdat we zelfs in die situatie tevreden zijn met wat we wel hebben, wel aan elkaar hebben... Geluk is niet flamboyant, geluk, dat is veeleer een klein onooglijk bloempje tussen de scherpe stenen in. Zoek dus niet naar orchideeën, of lelies, aanvaard dat kleine als het van het, want dat is het geluk.

tot de volgende ?

Sater - dag

Image by jonvelle via Flickr

Saters, elfen, kabouters, trollen, feeën en tovenaars...
Heerlijke producten van de menselijke geest, in veel gevallen een fantasie om voor zichzelf onverklaarbare dingen verklaarbaar te maken.
Maar het is een bron van "vrije wandelingen" in de menselijke geest.
Je kunt met al die wezens meteen ongestoord alle goeds, maar vooral alle kwaad een "aanvaardbare" plaats geven. Jij waart het niet die dergelijke dingen deed of droomde, nee, je schreef het veilig toe aan onbestaande wezens, die daarmee een soort vrije toegang gaven tot ongebreidelde geestelijke uitspattingen. Dingen die je nooit mocht of kon zeggen, kon wel, als je de daders onbestaande maakte.
Maar alras waren er adepten van deze denkbeeldige wezens, en in Bacchanalen, Saturnaliën en dergelijk gingen de mensen zich te buiten aan allerlei eigenlijk ongepaste zaken.
Eén vorm daarvan is -weliswaar ietsje afgezwakt - blijven bestaan: het carnaval.

Ik hoorde op de Nederlandse TV mensen daarover spreken tijdens het spelletje Lingo, en leerde daaruit dat Carnaval eigenlijk is blijven bestaan in de vooral katholieke stukken wereld?
Ergens zit daar een logica in! Om het volk te bekeren tot het Kristendom, heeft de kerk heel wat heidense zaken omgeturnd tot katholieke feesten. Zo maakten ze van de midwinter een tijdstip om Kerstfeest te vieren, van halloween maakten ze allerheiligen en allerzielen... Helemaal konden ze het veelal niet uitroeien, maar hoe katholieker, hoe Christelijker die feesten werden... Bij de protestanten kon men veel makkelijker de kraan toe draaien, en die al fel afgezwakte overblijfsels gewoon afschaffen en zelfs gebruiken om te "bewijzen" dat de katholieken verkeerd waren.

Hoe ik nu op dat onderwerp kom? Heel simpel, het is de tijd van karnaval, en heel regelmatig krijg ik dan PPS-mailtjes met heel schaars geklede beelden van Braziliaanse schonen die carnaval en seks heel dicht bij elkaar leggen, terwijl de beelden uit het carnaval van Venetië eerder een drang naar rijkdom en vergankelijkheid tonen, en onze carnavalsteden veeleer lijken op restanten van Bacchanale, hoe meer drank, hoe beter...

Toen ik op diezelfde uitzending van Lingo vernam dat die mensjes daar zo'n 1000 euro uitgaven per paar om eens uit de bol te gaan (500 euro de man! = 20.000 oude Belgische frankskens), dan dacht ik aan die fantastische giften aan die sukkelaars in Haïti... Hoe mild zijn we weer geweest voor onze medemens... maar hoe veel milder zijn we voor ons eigen genot...

Och, ik ga carnaval niet veroordelen, voor sommige mensen zal het wel een soort veiligheidsklep zijn, om de rest van het jaar weer strak, stijf en deftig rond te lopen, maar toch... Als je die dan gespendeerde bedragen eens naast de gift aan Haïti legt...

En toch is de geschiedenis van die weelderige en rijke uitspatting met carnaval echt niet zo oud. Neem nu in Aalst de Voil Jeanetten, dat is een restantje van toen de arme sukkel ook eens uit de band wilde springen, en bij gebrek aan "verkleedkleren", de kleren van zijn vrouw aantrok, en een lampekap of een vogelkooi of zoiet op zijn zatte kop zette... Je moet dus echt niet zo veel uit te geven om eens lekker gek te doen. Het kan ook anders, minder spectaculair, maar wellicht veel leuker, en met een veel mindere (financiële) kater.

En wie weet...
misschien rest er dan wat meer voor het echte leed, zoals dat in een Haïti, of bij de daklozen zelfs in ons eigen rijke landje...

tot de volgende ?

Blaffen

Image by David Reeves via Flickr

Zoals ik had voorzien zijn mijn beide honden geëuthaniseerd ... De veearts zag ook geen andere mogelijkheden meer, net zoals ik had gedacht. De veearts deed het nodige, met mij er bij, in de garage, buiten het zicht van Anny, die het wel even kwaad had.
Het is raar zo zonder honden, geen geblaf, geen stil janken meer aan de deur om even buiten te mogen om te plassen, geen hondenogen die iedere hap van je eten aandachtig volgen (één hond links, de andere rechts van mijn stoel), in de wetenschap dat er altijd een stukje overblijft voor hen... De kippen krijgen nu dat hapje.
En wat het blaffen betreft, dat doe ik zelf... Ik zit met een zware bronchitis (heb de dokter laten komen!!! en dan moet het al erg zijn!) en door die zware hoest maak ik de blaffende geluiden...
Gisteren heb ik bijna heel de nacht liggen hoestensten (in overtreffende trap), maar vannacht was het na een paar uur oefenen weer wat beter, en ik heb vannacht geslapen, toch na die hoestsessie.
Nu zit ik hier, te bloggen met korte hoestonderbrekingen...
Maar geen schrik, onkruid vergaat niet.

Buiten is het nat en vuil weer, buiten de grote hopen sneeuw door de bulldozer op het veld gekieperd, is bijna alle sneeuw weg. Van mij mag het koude weer wat achterwege blijven, we hebben ons deel gehad. Maar zo'n strontweer als vandaag, dat hoeft ook niet. Geef mij maar een vrolijk lentezonnetje, met een wat warm aanvoelende wind, en botten die zwellen aan de bomen. Maar ja, ik heb goed te willen, we kunnen het weer niet commanderen hé. (Misschien maar best ook, wedden dat het nog veel slechter zou zijn dan nu? Bij mij de zon, en bij mijn buur een malse regen voor zijn pelouse...)

1 maart is het negen jaar dat onze Koen is gestorven. Het kan raar klinken, maar met de dood van de honden, komt ook die dood weer de kop opsteken. We hebben op onze levensweg al heel wat keren afscheid moeten nemen, maar een kind verliezen, dat is anders, dat snijdt veel dieper. En het gaat niet over. De scherpe kantjes gaan er wel wat af, maar het blijft een bewust missen. Bij vader, moeder deed het ook pijn, maar ergens is dat anders, je weet dat je eens je ouders zult moeten afgeven, maar een kind hoort jou te overleven.

En nu, met die bronchitis, het wakker liggen, de honden...komt alles weer wat scherper naar boven. Bovendien - het is gek - van zodra er iets is, heb ik ook weer meer pijn in de rug, zit ik weer met uitstralingen in mijn linkerbeen en kruip ik 's nachts nu en dan uit mijn bed, ga op het toilet zitten, gewoon om een andere houding aan te nemen en de pijn wat te doen minderen. Kortom, door al die dingen, ik voel me niet echt lekker in mijn vel, en weet dat het nu nog wel een tijdje zal duren, ik zal ook bij Anny die stijgende verstrooidheid en afwezigheid zien toenemen, tot die datum van 1 maart weer wat voorbij is, en we weer in het oude stramien terugvallen.

Sorry, dat ik jullie, lezers wat als klankbord gebruik om ne keer mijn hert te luchten. Want, het is gek, ik kan die dingen niet uiten in een gesprek. Zo'n blogje is net onpersoonlijk genoeg om eens die dingen van me af te zetten...

Straks ga ik bij Frederik verder zijn kwampjoeter in orde zetten...met Ubuntu ! Zijn windows was plots helemaal weg. Wellicht een of ander beestje, en dan mag pa opdraven om hem te depanneren. Ik heb hem aangeraden Ubuntu te nemen, daar hij dan alvast geen virussen meer zal hebben..
Maar gisteren heb ik een heel eindje zitten sukkelen om internet binnen te halen... Bleek dat Frederik, in zijn zoekwerk naar de fout in zijn Windows een kabel verkeerd had aangesloten...djudedju...en daardoor mag ik vandaag gaan voortdoen...

tot de volgende ?

I'm Blogging

Image by ➨ Redvers via Flickr

en dat is iets voor oude mensen.
Men heeft immers vastgesteld dat bloggen helemaal niet meer in is bij de jongeren.
Dus...maar weer het gezaag van diene ouwe tsjok... In de vage hoop dat, bloggen ze zelf niet, misschien lezen ze nog wel blogs... Ik heb er een leuke ontmoet, http://deroonseniere.blogspot.com.
wellicht vind jij er niets aan, want het is een eerder politieke blog uit een door tweetaligheid en vele immigranten geplaagd Ronse... Ik heb er een abonnementje op gepakt, nu krijg ik telkens bericht als er een nieuwe is. Kan ik mij weer verkneukelen in die spitse pen. (Die bovendien ook nog wel eens in 't Roonsisch durft te schrijven. (Vandaar mijn zielsverwantschap? Ik hou ook zo van het warme van de streektalen!
Je kunt er bv een mooi stukje lezen over de blijde gebeurtenis dat er weer een ééntalig straatnaambordje verscheen in Ronse...en in het volgende blogje hoe het weer verdween... Die tweetaligheid is meteen dus ook een tweespalt.

Je moet het maar eens bezoeken, het is heel wat anders dan mijn gebabbel, maar het is zeker ook leuk om lezen, en voor de mensen uit de streek is het dubbel interessant. (Met dank aan mijn buur Eddy, die dit blogadres ooit doorspeelde) Als je soms mailtjes van mij krijgt, dan heb je misschien al wel eens gemerkt dat er titels zijn in een heel speciaal taaltje... dat komt van mijn buur, en is Roonsisch... Een heerlijk taaltje! Net zoals je Gentenaars zo kunt herkennen aan hun taal, kun je ook de Roonseniere uit een massa van duizenden uitpikken... Méé piesthuufd in zaan bozze, oep zane klakvélou de kruisies nor beneen. (Met geperste kop in zijn zak, op zijn bromfiets de Kruisies naar beneden) Voor de meeste vlamingen zal dat Roonsiesch net een brug te ver liggen, maar het is héél leuk om het eens te proberen. Nu, er zijn vele dialecten die heel ver uiteen liggen. In Lembeek (niet zo ver van Halle, dus in de omtrek waar die grote treinramp was) spreekt men aldus: Mie aa kaa, oe a Mie kaa? On de mêt a Mie kaa... Mie heeft het koud, waar heeft Mie koud? Op de markt heeft Mie koud... Ons Westvlaams: de ruute is gebrok'n en oa't rint, rint ter in... De ruit is gebroken en als het regent, dan regent het er in.
Heerlijk toch? Limburgs ken ik niet voldoende om daar ook enkele woordjes van neer te pennen, maar dat is nog een heel andere taal.

Al die dialecten liggen aan de basis van ons Vlaams, ons Diets, ons Nederlands... En misschien vind je dat niet belangrijk, maar aan de hand van de gesproken talen op Taiwan, Hawai Tahiti, de Filipijnen, tot in Nieuw Zeeland toe, heeft men kunnen bepalen dat al die volkeren uit Taiwan kwamen, en in welk tempo ze van eilandengroep naar eilandengroep zijn geëmigreerd... Geschiedenis vastgelegd op basis van de taal, van het veranderen, evolueren van de taal... Kijk maar naar de meeste Europese talen, die ook voor een groot stuk van dezelfde oertaal zijn voortgekomen. De Indo-Germaanse taalgroep...

Voor wie echt eens wat meer over de geschiedenis van de taal, de geschiedenis van de schrift wil lezen, kan ik verwijzen naar een website voor het onderwijs in Nederland, waar je van hot naar her springend heel dit pak informatie op een schoteltje krijgt aangereikt. www.wjsn.nl Moet je echt eens bezoeken. Wist je overigens dat er ook ooit een kruistocht is geweest tegen Vlamingen en Nederlanders in Duitsland ??? Nee, ik ook niet, nooit gehoord... Ik wil maar zeggen, je kunt op internet ook nuttig rondsurfen, en bij leren...

Of gezellig genieten van een blogje ...
tot de volgende ?

de veearts

Image by wallyg via Flickr

Ik heb zojuist de veearts opgebeld... Met wat leedwezen, want het is wellicht om mijn beide honden uit het leven te halen. De oudste, Sloeber, eigenlijk een restantje van de scheiding van Veerle, heeft geen adem meer. Het beestje is totaal opgeleefd. De laatste keer dat we zijn dikke pels lieten afscheren, stonden wij vol verbijstering te kijken naar het restantje hond. Het beestje was bangelijk mager, letterlijk vel over been, maar leek overigens gezond. Ondanks zijn magerheid deed hij niets dan eten. Volgens de dame die de hond toiletteert, was het beestje "zichzelf aan het opeten", een typisch iets voor oude versleten hondjes... En onze Bobbie, die sukkelt al een paar maand rond in huis met verlamde achterpoten, en het wordt erger en erger. Hij lijkt overigens wel nog gezond, en lijkt geen pijn te hebben, maar het beest heeft gewoon geen leven meer, en nu en dan verliest hij zijn grote boodschap in huis, wellicht zonder dat hij er iets kan aandoen, en dan ligt hij daar wanhopig en beschaamd te kijken.
Kortom, het is noch voor de honden , noch voor ons nog een leven.

Weet je wat ik een beetje gek vind? We vinden het logisch en diervriendelijk om een dier te laten inslapen als het leven geen leven meer is, maar over euthanasie redeneren we veel passioneler.

Het is wellicht onze cultuur, met daarin verweven heel duidelijk het geloof dat van al heel langs in onze cultuur verweven zit, die ons op die manier doet denken, doet reageren. Dit is niet overal zo, in Japan, met Shintoïsme verweven, is het beëindigen van het leven helemaal geen oneer, bijna integendeel, het is een "de eer aan zichzelf houden". En als we de geschiedenis mogen geloven, waren ook in Griekenland en in Rome zelfdoding niet beschouwd als een vlucht of een oneer, men ging zo ver, bij een ter dood veroordeling de veroordeelde de kans te geven er zelf een einde aan te maken, om eervol te gaan... (Socrates met de gifbeker)

Misschien is het ook hiermee een beetje zoals ik gisteren beschreef over de Eugenetica... De kerk nam hierin een positie in, onder de algemene noemer van "Eerbied voor het leven", en zelfmoordenaars werden niet in gewijde aarde begraven en zo voorts en zo voorts. Met andere woorden, eens de kerk een positie heeft ingenomen, blijft ze daar bij, ondanks het feit dat de problemen soms héél anders zijn dan in de tijd dat die houding werd aangenomen.

Neem bijvoorbeeld het "in leven houden" van een doodzieke, ook al is er geen enkele hoop meer op beterschap. Wij zijn geneigd te zeggen dat ze de mensen toch niet nodeloos moeten laten afzien, maar de kerk blijft dit zien als een schending van het Leven (ook al is er een merkbaar verschil tussen de officiële stellingname en de praktijk in de bisdommen). Maar het gaat het er hem over, dat de kerk ooit deze positie heeft ingenomen, op een ogenblik dat er nog geen middelen waren om het leven kunstmatig te verlengen, noch een mogelijkheid om te bepalen of de ziekte werkelijk terminaal was!

Ik heb de indruk, dat de stellingname van de kerk alsdusdanig, goed was en logisch was, op het moment van de stellingname, maar dat men er verkeerdelijk het etiket "eeuwigdurend" heeft opgeplakt. Het doet mij een beetje denken aan de moeizame keer die de kerk heeft moeten nemen over het feit dat de aarde niet het centrum van het heelal was.

Soms kan ik mij niet ontdoen van het gevoel dat "men" het heel moeilijk heeft om zijn ongelijk toe te geven. Dat is ook niet makkelijk, maar het is veel minder erg dan krampachtig vasthouden aan achterhaalde waarheden. Soms heb je ook het gevoel dat ze ginder ergens in een ivoren toren leven, en de voeling met het echte leven, met de realiteit een beetje kwijt zijn, en de ideeële zaken naar buiten brengen, ook al is dat idee niet meer te koppelen aan de realiteit, en ontstaat er een breuk tussen de "leiding" en de "onderdanen".

Het is ook niet makkelijk!
Door de gewijzigde omstandigheden moet je soms je voorganger ongelijk gaan geven, de leiding ongelijk geven, het gevoel krijgen dat je jezelf ondergraaft.
Maar komt dat niet op zijn minst gedeeltelijk door dat die leiding zichzelf een aureool heeft gegeven van onfeilbaarheid ?
Ik weet niet, of dit, gezien de vele ervaringen uit het verleden, een goede zet was ?
Zij mogen dan zichzelf zien als de beheerders van de puurheid van de leer, dat wil niet zeggen dat de leer niet evolueren kan...bijna in tegendeel zou ik zo zeggen, want als je de leer werkelijk naar zijn essentie terugbrengt, dan is evolutie daar in heel makkelijk thuis te brengen.
En gaat het niet in feite over de essentie, en niet over de leer? Wat ik lees over de farizeeërs lijkt er niet op dat Kristus een lettervreter was...

tot de volgende ?