Gouden jubilarissen...

Image by Brabant Bekijken via Flickr

Gisteren schreef ik het kaartje voor het gouden jubileum van Mariëtte, een van de leden van Crea Ziekenzorg Mater, die 50 jaar gehuwd is op 13 februari. Zaterdag steek ik dat dan in de bus, samen met de andere brieven die we moeten posten. We doen dit iedere zaterdag zo, want we passeren een brievenbus als we bij tanteke op bezoek gaan...
Ondertussen schoot het me te binnen dat ook mijn zus dit jaar 50 jaar getrouwd zal zijn, maar ik wist begot geen datum...Dus, van de gelegenheid gebruik gemaakt en eventjes gebeld. Het is op 17 september, en het feest zal wellicht op 18 september zijn. Bij leven en welzijn, zou Jos Ghysen op de radio gezegd hebben...
50 jaar !
Een hele termijn !
Hopelijk raken we ook zo ver, want daar is een mens nooit zeker van hé?
50 jaar, dat is voor velen onder ons meer dan een mensenleven. Dan denk ik weer aan ons moeder...Toen ik haar naar huis voerde van de kliniek, waar ons vader zo juist was overleden, zagen wij Mee (een buurvrouw waar wij heel veel mee omgingen) net de straat over... "Kijk" zei ons moeder, "die is al langer getrouwd dan pa is oud geworden..."
Dat is iets wat mij altijd zal bij blijven, het klonk wat bitter, een ervaren van wat onrechtvaardig leek...
Wij ervaren de dood heel dikwijls als onrechtvaardig, want niemand aanvaardt zo maar het verlies van een geliefde, zelfs niet als hij al oud is... Misschien met één uitzondering, als de overledene verlost is uit een lange en pijnlijke lijdensweg. Dan lijkt het een verlossing, niet alleen uit zijn of haar lijden, maar ook uit de onze, die al die tijd machteloos hebben moeten toezien naar dat lijden.
Misschien ook, als je weet dat, mocht hij of zij genezen, het toch geen volwaardig mens meer zou kunnen zijn.
Maar dat is op het randje van een gevaarlijke denkwijze, want wie van ons kan oordelen hoe de betrokkene zelf het leven ervaart? Die denkwijze ligt heel nauw bij het beëindigen van iemands leven. En ik geloof niet dat wij dat recht hebben.
Heelder massa's mensen komen nu op voor het leven van dieren... en wij zouden iemand veroordelen omdat hij of zij ... niet meer dan een levend iets zou zijn? Iets bijna dierlijks of plantaardig gelijk? Mensen zijn zelden consequent...
Maar hoe kom ik van het feestelijke van een jubileum nu bij de dood?
(omdat leven en dood zo dicht bijeen liggen)

50 jaren bijeen, in lief en leed. Bij sommigen zal het lief meer doorwegen, bij anderen het leed, en zal het feest niet zo feestelijk zijn als bij de anderen. Maar hoe dan ook, vroeger was een dergelijk feest een hele grote uitzondering, omdat de mensen zelden oud genoeg werden om dit te kunnen bereiken. Dat we nu dergelijke feesten veel meer zien, is een bewijs van het feit dat de mens langer leeft...althans hier, in het rijke Westen, waar we van in de wieg tot aan de dood op de best denkbare manier medisch verzorgd worden, en waar de voeding optimaal is... Maar ook hier lijkt het of dat feest weer minder zal bereikt worden in de nabije toekomst, niet door slechtere levensvoorwaarden, maar door het feit dat er zovelen zijn die niet meer bij elkaar blijven binnen het huwelijk. Echtscheidingen hebben tegenwoordig veel meer succes dan het huwelijk.

Daarom is het goed dat wij het jubileum vieren, tonend dat het kan, en dat het goed kan zijn. Dat het huwelijk net zo goed een natuurlijk iets is als wat ze nu menen te moeten doen. Ik vind het leuk (en ergerlijk!) dat ze kijken naar de bonobo's om te verdedigen dat het huwelijk geen natuurlijk bestaan is. Ik moet zeggen dat ik het geen eer vind dat men een vergelijking maakt met de aap, ook al zou het onze "dichtste familie" zijn... Ik vind het ook niet echt groots dat ze die zelfde bonobo's ten tonele voeren om de promiscuïteit te verdedigen. Ik vind het veel groter, nobeler, edeler om die dierlijke staat achter me te laten, dan er weer tot af te dalen...Natuurlijk zijn hoeft niet in te houden dat we weer afdalen tot de staat van het dier. Wel dat we eerbied hebben voor het leven, ook dat van het dier, en dat we niet het dier en het leven verlagen tot een oeverloos bestaan in vleesbatterijen... Nee, ik zweer mijn biefstukje niet af, maar men hoeft echt niet zo nodig die dieren niet op een afschuwelijke manier op te hokken om vlug slachtklaar te zijn... Men kan het dier net zo goed op zijn minst een tijdje dier laten zijn.

Wij stoppen misdadigers in een cel, behandelen hen ondanks verschrikkelijke misdaden nog steeds als mensen, maar kippen en varkens stoppen wij in middeleeuws aandoende cellen... waar we hen voederen om zo zo vlug mogelijk de verlossende dood te bereiken. Weet je, mijn kippen zien er niet alleen gelukkig uit, ze zijn het ook, ondanks het feit dat ook zij hier gehouden worden voor de leg... Maar ze mogen en kunnen nog kip zijn, en de haan is meester op zijn hof, zoals het hanen past...

God, waar voeren die jubilarissen me allemaal heen???
Ik ga stoppen, want wat ik ook probeer, ik wijk steeds weer en weer af van dat heerlijke onderwerp, het Jubileum...
djudedju

tot de volgende?

Vroeger wisten ze het al wel !

Image by Joris Leermakers via Flickr

Een kind kan de was doen...


Op www.lowtechmagazine.be kun je een artikel lezen over de windmolenparken...
Men is tot de vaststelling gekomen dat er iets vergeten is bij het oprichten van de windmolenparken.... Men heeft "plots" vastgesteld dat de wind achter een windmolen veel, veel minder is, en dat dus de ene molen de wind afpakt van de anderen...
In de tijd van de gewone windmolens wist men dat al, en bestond er een wetgeving om te verhinderen dat er een andere molen jouw wind zou afpakken... Maar dat waren de roede heren van de alternatieve energie eventjes vergeten.
Ik kan u alleen maar aanraden om eens op deze website rond te neuzen. Daar kun je gedegen artikels vinden over het pro en contra van alle maatregelen omtrent alternatieve energie en nog duizenden andere dingen die nuttig kunnen zijn om zuiniger om te gaan met de energiebronnen. Maar dus ook met vermelding van de contra's, en die zijn soms véél groter dan men ons voorspiegelt.
Als je plannen hebt voor een eigen windmolen, of zonnencellen of dergelijke, dan kan ik u zeker aanraden daar eens te neuzen.
Let wel, men is er voorstander van zuiniger en zuiverder energie, maar men bekijkt het geheel eens helemaal. Zo ziet een elektrische auto er best aardig en interessant uit, maar de vervaardiging van de benodigde batterijen, en de vervaardiging van de benutte elektriciteit is bijlange na niet zo zuiver... af te wegen dus !

Het probleem is dat men meestal alleen de winstpuntjes vermeldt, en al de negatieve kanten liefst vergeet te vermelden. Logisch voor een verkoper, maar helemaal niet zo logisch voor iemand die wil op een betere, groenere manier leven.

En dat is net wat mij doet vrezen dat de oplossing niet nakend is... Het onmiddellijke winstbejag weegt nog steeds veel zwaarder dan de ecologische motieven. En dat de zeespiegel stijgt, dat kunnen wij met de winst netjes oplossen, laat de anderen maar zwemmen.

Als ik buiten kijk, dan zie ik een gekke wereld! Bijna alle sneeuw is verdwenen, maar het veld voor mijn deur ligt er nog maagdelijk wit bij. Het doet mij denken aan ons moeder, vroeger, lang geleden... Toen de vrouwen na het wassen het witgoed nog "op den bleek" legden. Dan zag je ook op het groene veld van die witte lappen blinken.
En dat doet mij denken aan het wassen vroeger... Wij hadden in een stalling achter het huis (ons "kotje") een wasmachine staan. Onderaan moest je dat stoken met hout (Er werd wat hout fijngehakt bij ons!) tot het sop kookte, en ondertussen zwaaide in het machine, elektrisch!!!, twee grote driehoekige schoepen heen en weer, heen en weer... Als de was proper werd geacht, haalde ons moeder met een stok de was uit het hete sop. Het wasgoed werd dan door twee rollen geperst, om het meeste sop kwijt te raken. Die rollen waren met een kruk te bedienen, daar kwam de electriciteit nog niet bij te pas. Nadien werd de was nog enkele keren gespoeld (en telkens weer uitgewrongen tussen de rollen), en nadien werd het witgoed dus te bleken gelegd en aan de wasdraad te drogen gehangen. Liefst buiten, dan rook de was fris. Nadien zag ik ons moeder de was weer vochtig maken, door er wat water met de hand op te pletsen, de vochtige was werd stevig opgerold, om het vocht door te laten dringen tot de totale oppervlakte. (Voor de hemden en zo werd er eerst nog gesteven, dan sneed de col lekker je oren af)
Dan volgde het strijken. Ons moeder zette dan twee "plakkers" op het vuur. Plakkers, dat waren ijzeren strijkbouten die gewarmd werden op de kachel of op het gasfornuis. Ons moeder spikkelde eens daarop om de temperatuur te controleren... en dan het harde labeur van het strijken. Telkens de ijzers wisselen om voldoende warmte te hebben. Er werd gestreken op de keukentafel, waarop een oude deken (een soldatendeken) lag en daarop een oud laken...
Heel wat anders dan wat de moderne huisvrouw nu hoeft te doen ! De stoffen zijn nu meestal veel makkelijker te strijken, en vele moeten zelfs niet meer gestreken te worden. Ook de karwei van het wassen en drogen is geautomatiseerd...Alhoewel, weet je, als de was kan buiten drogen in de wind, dan ruikt hij nog steeds veel frisser, en voelt het ook lekkerder aan...

Het is niet alleen de karwei van het wassen die verlicht is, heel wat van de huishoudelijke taken zijn veel lichter geworden dan vroeger, vooral door het gebruik van modernere grondstoffen. Gelukkig maar, want het leven van de vrouw is heel anders geworden dan toen... Nu is het niet meer denkbaar dat vrouwen niet gaan werken, en het huishouden moet dus gebeuren na de normale dagtaak. Hoe veel men ook praat over de moderne man, toch is en blijft het huishouden voornamelijk de taak van moeder de vrouw...Na de dagtaak !

De eeuwen hebben hun sporen nagelaten, de man ging jagen en het veld bewerken, de vrouw deed het huishouden en de tuin... Dat laatste is wat verschoven naar de man, omdat hij het veld niet meer moet bewerken en een alternatief vindt in de tuin, maar tegenwoordig hebben de meeste mensen geen tuin meer...Na de dagtaak en wat huishoudelijk werk geldt rust, rust rust...voor de TV uitgezakt zitten stompzinnig kijken naar flauwe humor.

Want het werk is veel meer dan vroeger een lastige karwei geworden. Schrik je van die opmerking? Je hebt gelijk en toch ook ongelijk! Je hebt gelijk als je denkt aan de lichamelijke zwaarte van de taak, vroeger moest er veel meer lijfelijk zwaar werk worden verricht, maar nu, nu het werk lichamelijk lichter is, ligt het tempo zo hoog en is de druk en de stress zo groot, dat het uitgezakt voor de TV hangen een bijna normale reactie is...

Vraag eens aan oudere mensen hoe lang ze vroeger werkten aan de bouw van een woonhuis...En daar was in die tijd geen garage(s) bij, geen ingerichte keuken, veelal geen centrale verwarming en ga zo maar een tijdje door... Niet verschieten als men zegt zes maanden... Nu staat je huis er in enkele weken, veel groter en met veel meer voorzieningen en véél véél véééél duurder... Maar het werk kan niet snel genoeg gaan... en de druk is alsmaar groter en groter.
De oude metser was fier op zijn werk, reed de zondag met de fiets met zijn gezin langs een nieuwbouw om hen te tonen welk mooi steenverband daar gelegd was... Nu legt de metser 's avonds zijn truweel weg, en kijkt zelfs niet meer om...

Niet alles is beter dan vroeger... Er zijn echt dingen waar je met weemoed naar terug kijkt, maar die was van moeder...Nee, dan is het nu véél beter !

tot de volgende ?

Staphorst en de Bijbel...

Image by Henk-Jan van der Klis via Flickr

Ik weet dat vriend Henk het niet eens zal zijn met me, maar ik kan er niets aan doen, ik ben nu eenmaal niet zo'n letter-gelovige, als ik die term mag gebruiken...
In Staphorst hebben ze een kaart gemaakt van het ganse grondgebied, waarop ook archeologische vindplaatsen en dergelijke vermeld zijn. Nu staan daar ook vermoedelijke data bij, en dat is net de bron van de heibel in de gemeente... Sommige gelovigen steigeren dat de kaart voor hen beledigend is, want er staan zaken op met een leeftijd van meer dan 6.000 jaar oud, terwijl de bijbel stelt dat de aarde maar 6000 jaren oud is... Er wordt een nieuwe kaart aangemaakt met een bijgevoegde verklaring dat er tussen wetenschap en religie soms nogal wat verschillen zitten...
Ik heb de bijbel (meerdere) malen gelezen, en ik heb nergens gelezen dat de aarde maar zesduizend jaar oud is, maar ja, blijkbaar zijn er mensen die alles wat ze vinden in de bijbel hebben bijeengeteld en zo komen ze aan die plusminus 6000 jaren... Kijk, we weten door nauwkeurig onderzoek (mede dank zij de gegevens verstrekt door de Bijbel zelf) dat Kristus niet in het jaar 1 is geboren, maar wellicht omtrent zeven jaren vroeger. Dat is nog maar pas(!) een goeie tweeduizend jaar geleden, en daar zitten dus al rekenfoutjes in... Dus zou ik - zelfs al was ik een gelovige van de letter- toch dat cijfer met de nodige voorzichtigheid benaderen.

Maar volgens mij is het scheppingsverhaal net wat de naam zegt, een verhaal... Trouwens, als ik me niet vergis staan er zelfs al twee versies in de bijbel zelf, zelfs in hetzelfde hoofdstuk Genesis, bekijk maar eens de schepping van de mens, daar zijn twee versies in één hoofdstuk van. Nu, dat is voor mij niet erg, heeft geen belang, omdat het een verhaal is, en alleen de bedoeling heeft te stellen dat de mens in een onvolmaakt stadium verkeert (de zondeval), en moet streven naar volmaaktheid, en dat via de weg door God aangeduid. Ik ga niet ontkennen dat vanaf een bepaald ogenblik in de bijbel niet alleen maar godsdienstige zaken staan, maar ook historische, al dan niet bijgekleurd in functie van het boek, in functie van het doel.

Trouwens, voor mij doet dit niet terzake, het gaat hem over de geest van het verhaal, de geest van de boodschap, de filosofie om het eens anders te zeggen. Want heel de Kristelijke boodschap is op zijn minst een filosofie zoals de boodschap van een Boeddha, een Confucius, een Lao Tse, een Mohammed, en zo verder. Aan sommigen van die filosofieën is ook een Godsdienst gebonden, maar afgezien daarvan is het een stramien, een rode draad voor het leven, een houvast, een leefregel.

En zelfs voor niet-adepten van de godsdienst, kan het belang van de filosofie niet ontkend worden. misschien mede door het feit dat het als Godsdienst een hele wereld heeft beïnvloed.
Maar het gekke is, dat wij wel geloven dat andere godsdiensten verhaaltjes zijn, kapstokken, maar dat de godsdienst waar wij in geloven "goddelijk geïnspireerd" is, en dus volledig correct. Vandaar het feit dat een deel van de mensen dan ook woordelijk geloven en niet de geest van het verhaal. Bij de Islam is dit bijna nog sterker, want daar mag het boek alsdusdanig eigenlijk niet vertaald worden, in die zin, dat een vertaling niet het boek is. In het Kristelijk geloof is er wellicht geen van de oorspronkelijke teksten puntgaaf bewaard, en is alles vertaling. (Met inderdaad de nodige discussies over tekstinterpretaties)

Het erge is, dat je op die manier, in zowat alle godsdiensten, het ontstaan kent van sekten, die dezelfde godsdienst aanhangen, maar discussiëren over bepaalde interpretaties van de tekst. Nog erger is dan dat die sekten elkaar gaan bekampen, als de ware ridders van het Woord...

Of je nu gelooft dat de wereld is geschapen in één machtige beweging, of dat het een geleidelijk proces was, vanuit de big bang groeien naar een wereld waarop de mens ontstond, met intellect begiftigd... dat doet toch niets af van het al dan niet geloven? Van het al dan niet geloven in die of die God ? Voor mij is het grote, het grootste wonder, het ontstaan van het leven zelf, en het wondere feit dat uit dat eerste klompje levende materie alle leven is ontstaan. Dat is mijn basis voor mijn geloof in God. En dat ik dat doe binnen één bepaald geloof, heeft wellicht veel meer te maken met de plaats van mijn geboorte en het geloof van mijn ouders, dan met dat specifieke geloof.

Als ik, met dat beetje verstand dat ik heb, andere geloven bestudeer, dan merk ik dat de werkelijke essentie eigenlijk altijd hetzelfde is. We moeten goed leven, in overeenstemming met maatschappij en natuur, om te groeien naar het eeuwige leven. De stappen daartoe lijken soms wat te verschillen, soms zelfs via reïncarnatie en zo, maar inse is het dezelfde boodschap, een boodschap van Hoop een boodschap van Liefde...via Geloof... Maar om Paulus te citeren, daarvan is de Liefde de grootste.

Ik lig wakker van het feit dat anderen me zeggen dat ik, in mijn geloof, niet zalig zou kunnen worden??? Want dat is ook een van de vele gelijklopende absurde dingen, die veeleer des mensen zijn dan des Godes... om het met antieke naamvallen te beklemtonen.

Dus, ook die lettergelovige kan zalig worden, als hij tenminste, een ander geen pijn doet... Ik hoop dan ook dat ik met dit blogje niemand heb pijn gedaan, want dat is niet de bedoeling, ik predik (!) alleen de ultieme verdraagzaamheid.

tot de volgende ?

kalendermaand

Image by Sven Cipido via Flickr

Heb je ook vol verbazing gekeken naar je scheurkalender ? We zijn vandaag weeral de laatste dag van januari...Morgen beginnen we aan de tweede maand, aan februari...je weet wel, die van 28 dagen, de maand die gans onlogisch plots een totaal ander getal als eindcijfer toont... Gek eigenlijk, het kon perfect anders, logischer. Als iedere maand 30 dagen telde, dan kwamen we aan 360 dagen, dus we hebben eigenlijk gewoon nood aan vijf maanden met 31 dagen, en in de schrikkeljaren aan 6... Maar nee, we moeten zo nodig één maand maken van 28 dagen, waardoor we nu 7 maanden van 31 dagen hebben, 4 van 30 en eentje van 28...En dat alles omdat enkele Romeinse keizers toch niet een korte maand van maar 30 dagen achter hun naam konden hebben (Juli van Julius Caesar, en Augustus). bovendien zitten we daardoor ook nog eens met hele domme namen van onze maanden: september de zevende, oktober de achtste, november de negende en december de tiende, plaatsen we doodleuk enkele plaatsen verder, zodat de maand met de naam zevende nummer negen is, en ga zo maar door, tot december, de tiende die dan de twaalfde is. Logisch toch ?
Nu is kalendervorming geen eenvoudige taak. Je kunt het jaar niet zomaar in deeltjes splitsen, want hoe je het ook doet, het klopt nooit helemaal met de jaargetijden. Zelfs als je de jaargetijden zelf zou nemen als basis, dan zouden die op zich zelfs al niet helemaal gelijklopend zijn, en nu en dan aangepast dienen te worden. De rondjes die de maan doet rond onze planeet hangen ook niet samen met het rondje dat wij doen om de zon, zodat dus ook de natuur ons niet echt een houvast biedt. Steeds zitten er kleine afwijkingen in. En dan spreek ik nog niet van het feit dat de wereld zelf ook al niet zo'n stabiel iets is... De dagen van nu zijn niet dezelfde dagen van enkele miljoenen jaren geleden.
Dat wij een kalender überhaupt nodig hebben, danken wij wellicht in eerste instantie aan het feit dat de mens aan landbouw is gaan doen, en dan was het nuttig te weten wanneer je nu veilig kon zaaien om een oogst te kunnen bereiken op het goede, het beste moment. Daarom zullen wellicht in onze contreien de belangrijkste data van het jaar de aanvang van de lente en de aanvang van de herfst zijn geweest, de tijdstippen om te zaaien, de tijdstippen om te oogsten. We zien dan ook al heel vroeg in de geschiedenis van de mensheid, dat men van alles doet om die tijdstippen te kunnen bepalen. Dat we belangstelling hebben voor sterren en planeten hangt dan ook heel nauw samen met ons overleven op plaatsen waar het niet altijd zomer is.

Maar wij zitten dus, hoe we het ook draaien of keren, met een onhandig instrument om de tijd in te delen in "vaste" jaargetijden, om de dag in te delen in gelijke deeltjes...Want op het moment dat arbeid veranderde van buitenwerk naar binnenwerk, bleek plots dat licht niet meer voldoende was om het loon en de gepresteerde arbeid te bepalen. We moesten zo nodig de tijd gaan indelen in gelijke partjes. En naargelang de industrie meer investeringen vergde, vergde men ook meer prestaties en waren de uren een vaste maatsstaf voor de verloning van de arbeid. Je moet ook eens kijken in de geschiedenis naar het aantal kerkelijke feestdagen die er vroeger waren, en die er nu maar meer overgebleven zijn. De industrialisatie heeft niet alleen de tijd netjes ingedeeld, het heeft ook een heleboel tijd ingenomen, weggekaapt van de godsdienst. Zelfs nu nog moet je eens kijken naar de feestdagen die samenhangen met kerkelijke gebeurtenissen, en vergelijk dit dan eens met de buurlanden... Stel je tot je verbazing vast dat dit niet gelijklopend is! Her en der hebben de industrie dus meer of minder zeggingschap gehad.

Hoe zal de kalender verder evolueren, als we hier meer en meer invloeden ondergaan van het feit van het Europa, en van de invoer van andere godsdiensten?

Stel dat de groep moslims een sterke aangroei kent, en gaat meespelen op het politieke vlak, dan is het niet ondenkbaar dat er andere feestdagen komen dan we nu kennen, en dat de Islam ook haar deel krijgt aan de kerkelijke hoogdagen... Gaat dit ten koste zijn van de Kristelijke feestdagen, of gaat dit een toename zijn van het aantal feestdagen? Een soort arbeidsduurvermindering om godsdienstige evenwichten???

Let wel, onze week is gebaseerd op de zondagsrust, maar dan zou er meteen een sterke tendens zijn naar de vrijdag... Wij danken onze zondag aan een al dan niet juiste interpretatie (er bestaat heel wat geruzie over) van het verrijzen van de Heer. Voor hetzelfde geld was het nu een zaterdag, voortzetting van de Joodse kalender. Je moet ook maar eens kijken over het gehakketak omtrent de bepaling van de datum van Pasen... Ook nu nog is dit niet opgelost en zien we verschil tussen kerken die in feite eigenlijk dezelfde godsdienst kennen en hebben...

Nee, kalendermaken is niet zo simpel, en het ziet er niet naar uit dat het simpeler zal worden. We spreken dan nog maar alleen van de volkeren die een zevendagensysteem hebben, want er zijn ook andere...

Het is dus niet alleen de natuur die ons geen vast stramien biedt, we maken het onszelf nog eens veel moeilijker door allerlei disputen over godsdiensten. Weet je, Adam en Eva die hebben de boel deerlijk verkloot! In het aardse paradijs was alles altijd goed, leefden wij van de vruchten der bomen en de vruchten van het veld, die zomaar te plukken waren... Maar met mensen die zowat een van de meest succesvolle wezens zijn van deze aarde, is zelfs zonder zondeval die tuin niet zo oneindig groot te maken dat er voldoende zou zijn voor ons allen... Ik heb indertijd het geluk gehad Madeira te kunnen bezoeken... Daar had je het gevoel dat je inderdaad zou kunnen leven zonder meer te doen dan je hand uit te steken en vruchten te plukken...Maar daar zag je ook mensen die zo arm waren dat ze nu nog in grotten hokten. En de vele vruchten die er hangen en stonden waren aangeplant en werden onderhouden door eigenaars, en eigenlijk mocht je dus niet zo maar plukken... Ook dat paradijs was dus al verkloot.

Ach, we zullen wel nooit een echt paradijs kunnen maken en houden, niet zolang we mens zijn...Want we moeten zo nodig meer hebben dan die ander, we moeten zo nodig meer te zeggen hebben, we moeten zo nodig onze pikorde hebben, en dan liefst het kieken zijn bovenaan die pikorde...maar kiekens blijven we...

tot de volgende ?

't sneeuwt (weeral)

Image by Stef Flater via Flickr

Anny stond op om naar het toilet te gaan, en vertelde dat het wit lag...Toen ik ging turnen in de kamer van Koen, zag ik een prachtig witbesneeuwd landschap, met aan de einder bomen als uit Chinese inkt getekend... Tijdens mijn oefeningen keek ik weer op, en weg einder, weg bomen, een wit veld met witte achtergrond: 't was weer aan 't sneeuwen... Maar het was een bizar effect zo zag je die felzwarte einder, en zo zag je hem niet meer... Als een wit konijn uit een hoge zwarte hoed, 't is er en zo meteen is het er niet meer.

Momenteel zie ik de einder weer, en toch is het nog steeds lichtjes aan het sneeuwen.De Chinese inkt is wat vervaagd, iets te veel aangelengd met water. (Want ik werk met echte Chinese inkt, met een blok die je moet wrijven op je inktsteen...en die maak je net zo zwart als je zelf wilt, zo dat je nette lavietjes kunt maken. Dat woord lavie komt wellicht van het Frans, want het goede Nederlandse woord is ook een gewassen tekening... Alhoewel ik je niet aanraad een tekening te wassen... Werk veeleer met aangelengde inkt, om zo de grijstinten te bekomen.

Wist je dat sneeuw op een aquareltje niet echt geschilderd is ? Men brengt op de plaatsen (bv de takken van de bomen) een laagje aan van een soort makkelijk verwijderbare lijm. Dan schildert men, net alsof er geen sneeuw is. Naderhand wrijft men dat de lijm weer weg, en daar blinkt het maagdelijk blanke papier.

Ik vertel je dat maar, om nog maar eens te zeggen, dan mooie dingen maken echt niet zo héél erg moeilijk is... Je moet vooral de technieken kennen, en niet aarzelen om "truuken" toe te passen. Bij het maken van een bronzen beeld wordt in veel gevallen niet geaarzeld om een afdruk van een andere kop te nemen, en die in te werken...Er is dus veel minder verschil tussen de beeldhouwer en de hobbyist die met behulp van een poppenkop een beeld maakt, dan je zou bevroeden. Uiteindelijk komt het vooral op het resultaat aan! Dat moet mooi en of leuk zijn.

We gaan dit jaar proberen met Crea Ziekenzorg Mater eens naar buiten te komen... We gaan vragen of we in de kerk mogen onze werken exposeren tijdens de kermisdagen. De bedoeling is niet alleen de werken die we maakten in de hobbyclub te brengen, maar ook de dingen die ze thuis maakten. Bovendien willen we een oproep doen naar de andere zieken, om ook hun gewrochtsels eens tentoon te stellen. Het is niet de bedoeling dat wij daar eens aan "den Weireld" gaan tonen welke kunstenmakers wij zijn, maar gewoon eens tonen dat wij ons amuseren en leuke dingen doen en maken. Het is dan ook niet de bedoeling dat we daar alleen maar handwerkjes en creatieve werkjes brengen, nee, we stellen het open voor de hobby van de zieken, dan kan dus net zo goed iemand zijn die zelf zijn landschap maakt rond zijn electrische trein, of iemand die zelf een stoommachientjes heeft gefabriceerd, of een verzameling stekjesdozen, of een zelfgekweekte plant of een bonsai... Als wij maar kunnen tonen aan de mensen, dat ziek zijn niet stil in een hoekje zitten is!

De achterliggende bedoeling is in de eerste plaats duidelijk te kunnen maken aan de zieken, dat bezig zijn én leuk én pijnstillend is, en dat je bovendien ook nog dingen kunt verwezenlijken waar andere mensen wel eens van op kijken.

Doktoren leggen er niet genoeg de klemtoon op, maar bezig zijn is voor de zieke van levensbelang. Ik ben pijnpatiënt, en lukte er dank zij mijn hobby's in stillekes de morfine af te bouwen, en zelfs het aantal pijnstillers tot een dagelijks minimum te herleiden. Alleen bij heel erge pijnaanvallen grijp ik terug naar een wat grotere dosis, en dat slechts tijdelijk, tot het weer draaglijk is, en dat draaglijke komt veel sneller dan vroeger, mede door het bezig zijn. Dit betekent mede dat ik ook wat "gezonder" ben dan voorheen, want iedereen weet dat het nemen van morfine en andere pijnstillers nu niet direct "gezonde" voeding zijn. Dus, hoe minder ik die moet nemen, hoe minder mijn lichaam ook er onder afziet... en dus hoe minder ik ongezond ben.

Het klinkt misschien gek, maar ik denk dat ik ook meer en langer de pijn kan verdragen, vooraleer ik de alarmknop indruk en meer pijnstillers slik. Ik vermoed dat dit een neveneffect is van een gezonder lichaam???

Nu, ik vertel dit niet om over mij te praten, maar om u mede te overtuigen van het feit dat het belangrijk is om iets te hebben waarmee je bezig kunt zijn. Als je stilletjes in een hoekje gaat zitten dan heb je veel te veel tijd om na te denken over je kwaal en de pijn, en dan voel je de pijn veel feller.

Als ik de taak van "les geven" in de Crea op mij heb genomen, dan is dat omdat ik echt ervan overtuigd ben, dat ik daar nog mensen kan mee helpen.

De sneeuw valt niet meer, er komt zelfs al wat zonnigs tussen de wolkjes door piepen. Wolkjes, want die dikke grote grijze muur is weg. 't Gaat nog goed komen!

tot de volgende ?

Ziekenzorg

Image by marie-ll via Flickr

Vanmorgen was er een vergadering te Mater van Ziekenzorg, "en petit comité", om het jaarprogramma op punt te zetten... dat is dus deze voormiddag gebeurd, en dat is meteen de reden dat mijn blog zoooo laat is...
Weet je, het was vergadering bij Monique thuis, dus ging het er gemoedelijk en knus aan toe, met een potje koffie en een koekje, en tegen de middag een sherry... Tussen al de serieuze dingen werd er dus ook wel eens gekeuveld over ditjes en datjes...en tot slot moesten we ons haasten om om 12 uur nog thuis te geraken bij moeders kookpot.
Het gevolg ? Een verbrande tong van te warme soep te eten.
't Zal me leren om op tijd thuis te komen, zo dat ik nog tijd heb om te blazen voor het eten.

Ik heb in mijn leven al héél wat vergaderingen gekend, maar in ziekenzorg kennen ze er ook wat van. Ik denk soms bij mezelf, is al dat papierwerk echt zo nodig, maar ja, heel onze maatschappij vergaat van het papier, dus waarom zou het hier anders zijn. Je stelt immers vast dat heel wat documenten moeten ingevuld worden om subsidies van dit , tegemoetkoming van dat, erkenning voor hut en toelating voor hop... djudedju, alles moet strikt volgens het boekje, om te voldoen aan dit en aan die reglementering. Enerzijds is dit begrijpelijk, om misbruiken te voorkomen, anderzijds is het een bijkomende opdracht voor afdelingen die goed werken, en die zowiezo al heel wat bijeenkomsten en vergaderingen hebben... Nu ja, als 't moet, dan moet het hé...

Wel één bedenking, men mocht al eens een soort basisdocument voor de leiding van de diverse afdelingen opmaken, waarin vermeld staat wat er allemaal te verkiskassen is aan toelagen en hulpmiddelen en co, zo dat we tenminste kunnen pogen mee te eten van de grote ruif... Zo zal het zichzelf bedruipen al een stuk minder moeilijk zijn, maar nu horen we bij toeval dat dit of dat ook zou bestaan, en moeten we nog tijd en moeite steken in een pak dingen die er wel zijn, maar ons onbekend zijn... Mocht de juiste persoon op de juiste plaats mijn blog lezen, hij weze dan maar op de hoogte van dit verlangen...

Eergisteren stond mijn barometer nog op mooi weer, en nu staat hij volledig op regen...Van helemaal rechts naar helemaal links. Politiek hou ik noch van het een noch van het ander, maar als het op weer aankomt, dan ben ik rechts, ultrarechts, want daar staat mooi en vast weer te pronken op mijn barometerke. Links is vééls te nat. Luc is hier ook al komen nieuwjaren, en ik heb hem mijn vispermis meegegeven, want Luc gaat dan weer de nieuwe vergunningen halen, en ik betaal hem dan. Met andere woorden, binnen kort gaan we weer eens ons visgerei moeten beginnen nakijken en wat onderlijntjes en zo bijmaken, om weer volledig in orde te zijn voor de mirakuleuze visvangst in 't park of bij pepee in Wannegem.

Voila, een kortje en een gewoon blogje vandaag, zonder straffe uitspraken...Je moet het maar op Ziekenzorg steken! Ik kan niet én vergaderen, én bloggen...

tot de volgende ?

Johannes Paulus II geselde zichzelf

Image via Wikipedia

Dit bizar stukje informatie is bekend geworden bij de argumentatie voor de heiligverklaring van de man in casu...
Kijk, ik vind daar niets heiligs aan, dat is volgens mij gewoon een man met een steekje los! Als hij zijn God ziet als een God die zelfpijniging vraagt, dan is er of met die God iets mis, of met de belijder van die godsdienst!
Kijk, laat ik me nu eens - heel oneerbiedig- in de plaats stellen van de God... Ik creëer een levend wezen, met verstand behept, zou ik dan mijn werk, mijn eigen creatie opdracht geven zichzelf te schenden ? Nee toch ?
Als ik gewoon een echt goed geslaagd juweeltje snij uit gewoon soepbeen, dan zal ik dat met veel zorg omgeven, want ik heb er verdomd veel werk aan gehad, en het is een "volmaakt" werkje. Mocht er een onverlaat daar opzettelijk iets aan kapot doen, ik zou kwaad zijn, gestoord tot in de toppen van mijn tenen...En ik praat dan nog maar over een onbeweeglijk, star, dood item...Mocht ik er in slagen een levend meesterwerkje te maken, hoeveel groter zou mijn liefde voor het zelf geschapene dan wel niet zijn?
Nee, als ik geloof in een God, dan kan ik mij niet inbeelden dat hij zou vragen aan zijn creaties dat ze zichzelf pijnigen... Dat is gewoon absurd. Iemand die dat zichzelf aandoet, dat is iemand die ergens gestoord is.
En toch is en was Johannes Paulus II niet de enige die dergelijke dingen deed en doet! Als we onder meer lezen over de discipels van Opus Dei, dan lopen die rond met een soort spanring met pinnetjes rond hun bovenbeen, een soort dunne prikkeldraad (cilice) zeg maar, om voortdurend zichzelf te pijnigen en zich "voortdurend bewust te zijn van het lijden van de Heer"...tarara !
In bijlage zie je een foto van zo'n martelwerktuig...
In dit geval doet gek zijn dus wel zeer!
Als ik het Christelijke geloof goed interpreteer, dan is het net het feit dat een God zich verlaagt tot mens zijn, en als mens de ergste pijnen doorstaat, om de mensheid te bevrijden... Als zij dat geloven, waarom proberen zij dan het lijden van de Heer dunnetjes over te doen? Achten zij zich plots geroepen om Goddelijk werk te verrichten???
Nee, dit kan nooit de bedoeling zijn, zeker niet als diezelfde mensen dan gaan verkondigen dat het een God van Liefde is...
Ik ben in dat Kristelijke (katholieke) geloof grootgebracht, en daar leerde ik ondermeer dat ons lichaam de tempel is van de Heer. Heel mooi, maar probeer dat maar eens te rijmen met die zelfgeseling... Ikke maar proberen een mooie nette tempel te zijn, en zij slaan het stucwerk van de muren om Hem te plaizieren ???
Sorry, maar als je zo heilig wordt, dan is er heel wat mis met de kerk die dit heiligt !

We kennen momenteel heel wat bewegingen die er alles opzetten, opdat we de dieren wat "menselijker" (?) zouden behandelen, met andere woorden, men vind het mensonwaardig dat we de dieren nodeloos zouden pijnigen. Wel onszelf ? Absurd!

Ook las ik dat het aantal doden in ons land hoger is dan normaal, in deze winterperiode... Men wijt dit aan de strenge (?) koude, maar eveneens aan het abnormaal aantal zelfdodingen. Dat er meer doden zijn door de kou, dat zie ik hier in ons kleine mooie Mater, we hebben wellicht nog nooit zoveel doden gehad in een heel korte tijd als nu...Maar we moeten eerlijk zijn, het zijn bijna allemaal mensjes van boven de 80 ! Voor die mensen is deze koude en donkere periode nefast. Dat is altijd zo geweest, en zal wel altijd zo zijn, oude mensen zijn gevoeliger voor verkoudheden en griepjes, en aan die leeftijd kan dat fataal zijn.
Maar dat het aantal zelfdodingen zo hoog is ? Dat kan met de donkere periode te maken hebben, maar niettemin, als we zien dat een kind van 16 met een vuurwapen zichzelf het leven beneemt in de school, dan lijkt er me meer aan de hand.
Zo las ik ook dat met de zelfdoding van een Jasmine, er plots ook een stijging was van de zelfmoorden... Net alsof men de kledij nabootst van de vedetten, bootst men ook zelfdoding na! Als er veel ophef is over een jongere die in een school heel wat medeleerlingen en leraars doodt alvorens zichzelf te doden, dan ziet men binnen de kortste keren navolgers...
Zouden de filmpjes op internet met voorbeelden hoe je moet inbreken in een auto in een huis, ook voorbeeldfunctie hebben?
Zo ja, dan moeten we ons hoognodig bezinnen of we toch niet ergens moeten overgaan tot een vorm van censuur, waarbij wij het slechte voorbeeld moeten doodzwijgen! In de vage hoop dat dit een positief effect zou hebben...
Maar het tonen, het voortdurend aanhalen, werkt duidelijk negatief.
Ofte "Woorden wekken, maar voorbeelden trekken" ook in het negatieve ?
Het lijkt wel degelijk zo te zijn! Kinderen van ouders die roken roken in veel meer gevallen ook in vergelijking met kinderen van niet-rokers... Kinderen van obese ouders hebben veel meer kans op obesitas...
We moeten veel meer opletten wat we doen!
Zie dat ze ons navolgen . . . .

tot de volgende ?