Staphorst en de Bijbel...

Image by Henk-Jan van der Klis via Flickr

Ik weet dat vriend Henk het niet eens zal zijn met me, maar ik kan er niets aan doen, ik ben nu eenmaal niet zo'n letter-gelovige, als ik die term mag gebruiken...
In Staphorst hebben ze een kaart gemaakt van het ganse grondgebied, waarop ook archeologische vindplaatsen en dergelijke vermeld zijn. Nu staan daar ook vermoedelijke data bij, en dat is net de bron van de heibel in de gemeente... Sommige gelovigen steigeren dat de kaart voor hen beledigend is, want er staan zaken op met een leeftijd van meer dan 6.000 jaar oud, terwijl de bijbel stelt dat de aarde maar 6000 jaren oud is... Er wordt een nieuwe kaart aangemaakt met een bijgevoegde verklaring dat er tussen wetenschap en religie soms nogal wat verschillen zitten...
Ik heb de bijbel (meerdere) malen gelezen, en ik heb nergens gelezen dat de aarde maar zesduizend jaar oud is, maar ja, blijkbaar zijn er mensen die alles wat ze vinden in de bijbel hebben bijeengeteld en zo komen ze aan die plusminus 6000 jaren... Kijk, we weten door nauwkeurig onderzoek (mede dank zij de gegevens verstrekt door de Bijbel zelf) dat Kristus niet in het jaar 1 is geboren, maar wellicht omtrent zeven jaren vroeger. Dat is nog maar pas(!) een goeie tweeduizend jaar geleden, en daar zitten dus al rekenfoutjes in... Dus zou ik - zelfs al was ik een gelovige van de letter- toch dat cijfer met de nodige voorzichtigheid benaderen.

Maar volgens mij is het scheppingsverhaal net wat de naam zegt, een verhaal... Trouwens, als ik me niet vergis staan er zelfs al twee versies in de bijbel zelf, zelfs in hetzelfde hoofdstuk Genesis, bekijk maar eens de schepping van de mens, daar zijn twee versies in één hoofdstuk van. Nu, dat is voor mij niet erg, heeft geen belang, omdat het een verhaal is, en alleen de bedoeling heeft te stellen dat de mens in een onvolmaakt stadium verkeert (de zondeval), en moet streven naar volmaaktheid, en dat via de weg door God aangeduid. Ik ga niet ontkennen dat vanaf een bepaald ogenblik in de bijbel niet alleen maar godsdienstige zaken staan, maar ook historische, al dan niet bijgekleurd in functie van het boek, in functie van het doel.

Trouwens, voor mij doet dit niet terzake, het gaat hem over de geest van het verhaal, de geest van de boodschap, de filosofie om het eens anders te zeggen. Want heel de Kristelijke boodschap is op zijn minst een filosofie zoals de boodschap van een Boeddha, een Confucius, een Lao Tse, een Mohammed, en zo verder. Aan sommigen van die filosofieën is ook een Godsdienst gebonden, maar afgezien daarvan is het een stramien, een rode draad voor het leven, een houvast, een leefregel.

En zelfs voor niet-adepten van de godsdienst, kan het belang van de filosofie niet ontkend worden. misschien mede door het feit dat het als Godsdienst een hele wereld heeft beïnvloed.
Maar het gekke is, dat wij wel geloven dat andere godsdiensten verhaaltjes zijn, kapstokken, maar dat de godsdienst waar wij in geloven "goddelijk geïnspireerd" is, en dus volledig correct. Vandaar het feit dat een deel van de mensen dan ook woordelijk geloven en niet de geest van het verhaal. Bij de Islam is dit bijna nog sterker, want daar mag het boek alsdusdanig eigenlijk niet vertaald worden, in die zin, dat een vertaling niet het boek is. In het Kristelijk geloof is er wellicht geen van de oorspronkelijke teksten puntgaaf bewaard, en is alles vertaling. (Met inderdaad de nodige discussies over tekstinterpretaties)

Het erge is, dat je op die manier, in zowat alle godsdiensten, het ontstaan kent van sekten, die dezelfde godsdienst aanhangen, maar discussiëren over bepaalde interpretaties van de tekst. Nog erger is dan dat die sekten elkaar gaan bekampen, als de ware ridders van het Woord...

Of je nu gelooft dat de wereld is geschapen in één machtige beweging, of dat het een geleidelijk proces was, vanuit de big bang groeien naar een wereld waarop de mens ontstond, met intellect begiftigd... dat doet toch niets af van het al dan niet geloven? Van het al dan niet geloven in die of die God ? Voor mij is het grote, het grootste wonder, het ontstaan van het leven zelf, en het wondere feit dat uit dat eerste klompje levende materie alle leven is ontstaan. Dat is mijn basis voor mijn geloof in God. En dat ik dat doe binnen één bepaald geloof, heeft wellicht veel meer te maken met de plaats van mijn geboorte en het geloof van mijn ouders, dan met dat specifieke geloof.

Als ik, met dat beetje verstand dat ik heb, andere geloven bestudeer, dan merk ik dat de werkelijke essentie eigenlijk altijd hetzelfde is. We moeten goed leven, in overeenstemming met maatschappij en natuur, om te groeien naar het eeuwige leven. De stappen daartoe lijken soms wat te verschillen, soms zelfs via reïncarnatie en zo, maar inse is het dezelfde boodschap, een boodschap van Hoop een boodschap van Liefde...via Geloof... Maar om Paulus te citeren, daarvan is de Liefde de grootste.

Ik lig wakker van het feit dat anderen me zeggen dat ik, in mijn geloof, niet zalig zou kunnen worden??? Want dat is ook een van de vele gelijklopende absurde dingen, die veeleer des mensen zijn dan des Godes... om het met antieke naamvallen te beklemtonen.

Dus, ook die lettergelovige kan zalig worden, als hij tenminste, een ander geen pijn doet... Ik hoop dan ook dat ik met dit blogje niemand heb pijn gedaan, want dat is niet de bedoeling, ik predik (!) alleen de ultieme verdraagzaamheid.

tot de volgende ?

kalendermaand

Image by Sven Cipido via Flickr

Heb je ook vol verbazing gekeken naar je scheurkalender ? We zijn vandaag weeral de laatste dag van januari...Morgen beginnen we aan de tweede maand, aan februari...je weet wel, die van 28 dagen, de maand die gans onlogisch plots een totaal ander getal als eindcijfer toont... Gek eigenlijk, het kon perfect anders, logischer. Als iedere maand 30 dagen telde, dan kwamen we aan 360 dagen, dus we hebben eigenlijk gewoon nood aan vijf maanden met 31 dagen, en in de schrikkeljaren aan 6... Maar nee, we moeten zo nodig één maand maken van 28 dagen, waardoor we nu 7 maanden van 31 dagen hebben, 4 van 30 en eentje van 28...En dat alles omdat enkele Romeinse keizers toch niet een korte maand van maar 30 dagen achter hun naam konden hebben (Juli van Julius Caesar, en Augustus). bovendien zitten we daardoor ook nog eens met hele domme namen van onze maanden: september de zevende, oktober de achtste, november de negende en december de tiende, plaatsen we doodleuk enkele plaatsen verder, zodat de maand met de naam zevende nummer negen is, en ga zo maar door, tot december, de tiende die dan de twaalfde is. Logisch toch ?
Nu is kalendervorming geen eenvoudige taak. Je kunt het jaar niet zomaar in deeltjes splitsen, want hoe je het ook doet, het klopt nooit helemaal met de jaargetijden. Zelfs als je de jaargetijden zelf zou nemen als basis, dan zouden die op zich zelfs al niet helemaal gelijklopend zijn, en nu en dan aangepast dienen te worden. De rondjes die de maan doet rond onze planeet hangen ook niet samen met het rondje dat wij doen om de zon, zodat dus ook de natuur ons niet echt een houvast biedt. Steeds zitten er kleine afwijkingen in. En dan spreek ik nog niet van het feit dat de wereld zelf ook al niet zo'n stabiel iets is... De dagen van nu zijn niet dezelfde dagen van enkele miljoenen jaren geleden.
Dat wij een kalender überhaupt nodig hebben, danken wij wellicht in eerste instantie aan het feit dat de mens aan landbouw is gaan doen, en dan was het nuttig te weten wanneer je nu veilig kon zaaien om een oogst te kunnen bereiken op het goede, het beste moment. Daarom zullen wellicht in onze contreien de belangrijkste data van het jaar de aanvang van de lente en de aanvang van de herfst zijn geweest, de tijdstippen om te zaaien, de tijdstippen om te oogsten. We zien dan ook al heel vroeg in de geschiedenis van de mensheid, dat men van alles doet om die tijdstippen te kunnen bepalen. Dat we belangstelling hebben voor sterren en planeten hangt dan ook heel nauw samen met ons overleven op plaatsen waar het niet altijd zomer is.

Maar wij zitten dus, hoe we het ook draaien of keren, met een onhandig instrument om de tijd in te delen in "vaste" jaargetijden, om de dag in te delen in gelijke deeltjes...Want op het moment dat arbeid veranderde van buitenwerk naar binnenwerk, bleek plots dat licht niet meer voldoende was om het loon en de gepresteerde arbeid te bepalen. We moesten zo nodig de tijd gaan indelen in gelijke partjes. En naargelang de industrie meer investeringen vergde, vergde men ook meer prestaties en waren de uren een vaste maatsstaf voor de verloning van de arbeid. Je moet ook eens kijken in de geschiedenis naar het aantal kerkelijke feestdagen die er vroeger waren, en die er nu maar meer overgebleven zijn. De industrialisatie heeft niet alleen de tijd netjes ingedeeld, het heeft ook een heleboel tijd ingenomen, weggekaapt van de godsdienst. Zelfs nu nog moet je eens kijken naar de feestdagen die samenhangen met kerkelijke gebeurtenissen, en vergelijk dit dan eens met de buurlanden... Stel je tot je verbazing vast dat dit niet gelijklopend is! Her en der hebben de industrie dus meer of minder zeggingschap gehad.

Hoe zal de kalender verder evolueren, als we hier meer en meer invloeden ondergaan van het feit van het Europa, en van de invoer van andere godsdiensten?

Stel dat de groep moslims een sterke aangroei kent, en gaat meespelen op het politieke vlak, dan is het niet ondenkbaar dat er andere feestdagen komen dan we nu kennen, en dat de Islam ook haar deel krijgt aan de kerkelijke hoogdagen... Gaat dit ten koste zijn van de Kristelijke feestdagen, of gaat dit een toename zijn van het aantal feestdagen? Een soort arbeidsduurvermindering om godsdienstige evenwichten???

Let wel, onze week is gebaseerd op de zondagsrust, maar dan zou er meteen een sterke tendens zijn naar de vrijdag... Wij danken onze zondag aan een al dan niet juiste interpretatie (er bestaat heel wat geruzie over) van het verrijzen van de Heer. Voor hetzelfde geld was het nu een zaterdag, voortzetting van de Joodse kalender. Je moet ook maar eens kijken over het gehakketak omtrent de bepaling van de datum van Pasen... Ook nu nog is dit niet opgelost en zien we verschil tussen kerken die in feite eigenlijk dezelfde godsdienst kennen en hebben...

Nee, kalendermaken is niet zo simpel, en het ziet er niet naar uit dat het simpeler zal worden. We spreken dan nog maar alleen van de volkeren die een zevendagensysteem hebben, want er zijn ook andere...

Het is dus niet alleen de natuur die ons geen vast stramien biedt, we maken het onszelf nog eens veel moeilijker door allerlei disputen over godsdiensten. Weet je, Adam en Eva die hebben de boel deerlijk verkloot! In het aardse paradijs was alles altijd goed, leefden wij van de vruchten der bomen en de vruchten van het veld, die zomaar te plukken waren... Maar met mensen die zowat een van de meest succesvolle wezens zijn van deze aarde, is zelfs zonder zondeval die tuin niet zo oneindig groot te maken dat er voldoende zou zijn voor ons allen... Ik heb indertijd het geluk gehad Madeira te kunnen bezoeken... Daar had je het gevoel dat je inderdaad zou kunnen leven zonder meer te doen dan je hand uit te steken en vruchten te plukken...Maar daar zag je ook mensen die zo arm waren dat ze nu nog in grotten hokten. En de vele vruchten die er hangen en stonden waren aangeplant en werden onderhouden door eigenaars, en eigenlijk mocht je dus niet zo maar plukken... Ook dat paradijs was dus al verkloot.

Ach, we zullen wel nooit een echt paradijs kunnen maken en houden, niet zolang we mens zijn...Want we moeten zo nodig meer hebben dan die ander, we moeten zo nodig meer te zeggen hebben, we moeten zo nodig onze pikorde hebben, en dan liefst het kieken zijn bovenaan die pikorde...maar kiekens blijven we...

tot de volgende ?

't sneeuwt (weeral)

Image by Stef Flater via Flickr

Anny stond op om naar het toilet te gaan, en vertelde dat het wit lag...Toen ik ging turnen in de kamer van Koen, zag ik een prachtig witbesneeuwd landschap, met aan de einder bomen als uit Chinese inkt getekend... Tijdens mijn oefeningen keek ik weer op, en weg einder, weg bomen, een wit veld met witte achtergrond: 't was weer aan 't sneeuwen... Maar het was een bizar effect zo zag je die felzwarte einder, en zo zag je hem niet meer... Als een wit konijn uit een hoge zwarte hoed, 't is er en zo meteen is het er niet meer.

Momenteel zie ik de einder weer, en toch is het nog steeds lichtjes aan het sneeuwen.De Chinese inkt is wat vervaagd, iets te veel aangelengd met water. (Want ik werk met echte Chinese inkt, met een blok die je moet wrijven op je inktsteen...en die maak je net zo zwart als je zelf wilt, zo dat je nette lavietjes kunt maken. Dat woord lavie komt wellicht van het Frans, want het goede Nederlandse woord is ook een gewassen tekening... Alhoewel ik je niet aanraad een tekening te wassen... Werk veeleer met aangelengde inkt, om zo de grijstinten te bekomen.

Wist je dat sneeuw op een aquareltje niet echt geschilderd is ? Men brengt op de plaatsen (bv de takken van de bomen) een laagje aan van een soort makkelijk verwijderbare lijm. Dan schildert men, net alsof er geen sneeuw is. Naderhand wrijft men dat de lijm weer weg, en daar blinkt het maagdelijk blanke papier.

Ik vertel je dat maar, om nog maar eens te zeggen, dan mooie dingen maken echt niet zo héél erg moeilijk is... Je moet vooral de technieken kennen, en niet aarzelen om "truuken" toe te passen. Bij het maken van een bronzen beeld wordt in veel gevallen niet geaarzeld om een afdruk van een andere kop te nemen, en die in te werken...Er is dus veel minder verschil tussen de beeldhouwer en de hobbyist die met behulp van een poppenkop een beeld maakt, dan je zou bevroeden. Uiteindelijk komt het vooral op het resultaat aan! Dat moet mooi en of leuk zijn.

We gaan dit jaar proberen met Crea Ziekenzorg Mater eens naar buiten te komen... We gaan vragen of we in de kerk mogen onze werken exposeren tijdens de kermisdagen. De bedoeling is niet alleen de werken die we maakten in de hobbyclub te brengen, maar ook de dingen die ze thuis maakten. Bovendien willen we een oproep doen naar de andere zieken, om ook hun gewrochtsels eens tentoon te stellen. Het is niet de bedoeling dat wij daar eens aan "den Weireld" gaan tonen welke kunstenmakers wij zijn, maar gewoon eens tonen dat wij ons amuseren en leuke dingen doen en maken. Het is dan ook niet de bedoeling dat we daar alleen maar handwerkjes en creatieve werkjes brengen, nee, we stellen het open voor de hobby van de zieken, dan kan dus net zo goed iemand zijn die zelf zijn landschap maakt rond zijn electrische trein, of iemand die zelf een stoommachientjes heeft gefabriceerd, of een verzameling stekjesdozen, of een zelfgekweekte plant of een bonsai... Als wij maar kunnen tonen aan de mensen, dat ziek zijn niet stil in een hoekje zitten is!

De achterliggende bedoeling is in de eerste plaats duidelijk te kunnen maken aan de zieken, dat bezig zijn én leuk én pijnstillend is, en dat je bovendien ook nog dingen kunt verwezenlijken waar andere mensen wel eens van op kijken.

Doktoren leggen er niet genoeg de klemtoon op, maar bezig zijn is voor de zieke van levensbelang. Ik ben pijnpatiënt, en lukte er dank zij mijn hobby's in stillekes de morfine af te bouwen, en zelfs het aantal pijnstillers tot een dagelijks minimum te herleiden. Alleen bij heel erge pijnaanvallen grijp ik terug naar een wat grotere dosis, en dat slechts tijdelijk, tot het weer draaglijk is, en dat draaglijke komt veel sneller dan vroeger, mede door het bezig zijn. Dit betekent mede dat ik ook wat "gezonder" ben dan voorheen, want iedereen weet dat het nemen van morfine en andere pijnstillers nu niet direct "gezonde" voeding zijn. Dus, hoe minder ik die moet nemen, hoe minder mijn lichaam ook er onder afziet... en dus hoe minder ik ongezond ben.

Het klinkt misschien gek, maar ik denk dat ik ook meer en langer de pijn kan verdragen, vooraleer ik de alarmknop indruk en meer pijnstillers slik. Ik vermoed dat dit een neveneffect is van een gezonder lichaam???

Nu, ik vertel dit niet om over mij te praten, maar om u mede te overtuigen van het feit dat het belangrijk is om iets te hebben waarmee je bezig kunt zijn. Als je stilletjes in een hoekje gaat zitten dan heb je veel te veel tijd om na te denken over je kwaal en de pijn, en dan voel je de pijn veel feller.

Als ik de taak van "les geven" in de Crea op mij heb genomen, dan is dat omdat ik echt ervan overtuigd ben, dat ik daar nog mensen kan mee helpen.

De sneeuw valt niet meer, er komt zelfs al wat zonnigs tussen de wolkjes door piepen. Wolkjes, want die dikke grote grijze muur is weg. 't Gaat nog goed komen!

tot de volgende ?

Ziekenzorg

Image by marie-ll via Flickr

Vanmorgen was er een vergadering te Mater van Ziekenzorg, "en petit comité", om het jaarprogramma op punt te zetten... dat is dus deze voormiddag gebeurd, en dat is meteen de reden dat mijn blog zoooo laat is...
Weet je, het was vergadering bij Monique thuis, dus ging het er gemoedelijk en knus aan toe, met een potje koffie en een koekje, en tegen de middag een sherry... Tussen al de serieuze dingen werd er dus ook wel eens gekeuveld over ditjes en datjes...en tot slot moesten we ons haasten om om 12 uur nog thuis te geraken bij moeders kookpot.
Het gevolg ? Een verbrande tong van te warme soep te eten.
't Zal me leren om op tijd thuis te komen, zo dat ik nog tijd heb om te blazen voor het eten.

Ik heb in mijn leven al héél wat vergaderingen gekend, maar in ziekenzorg kennen ze er ook wat van. Ik denk soms bij mezelf, is al dat papierwerk echt zo nodig, maar ja, heel onze maatschappij vergaat van het papier, dus waarom zou het hier anders zijn. Je stelt immers vast dat heel wat documenten moeten ingevuld worden om subsidies van dit , tegemoetkoming van dat, erkenning voor hut en toelating voor hop... djudedju, alles moet strikt volgens het boekje, om te voldoen aan dit en aan die reglementering. Enerzijds is dit begrijpelijk, om misbruiken te voorkomen, anderzijds is het een bijkomende opdracht voor afdelingen die goed werken, en die zowiezo al heel wat bijeenkomsten en vergaderingen hebben... Nu ja, als 't moet, dan moet het hé...

Wel één bedenking, men mocht al eens een soort basisdocument voor de leiding van de diverse afdelingen opmaken, waarin vermeld staat wat er allemaal te verkiskassen is aan toelagen en hulpmiddelen en co, zo dat we tenminste kunnen pogen mee te eten van de grote ruif... Zo zal het zichzelf bedruipen al een stuk minder moeilijk zijn, maar nu horen we bij toeval dat dit of dat ook zou bestaan, en moeten we nog tijd en moeite steken in een pak dingen die er wel zijn, maar ons onbekend zijn... Mocht de juiste persoon op de juiste plaats mijn blog lezen, hij weze dan maar op de hoogte van dit verlangen...

Eergisteren stond mijn barometer nog op mooi weer, en nu staat hij volledig op regen...Van helemaal rechts naar helemaal links. Politiek hou ik noch van het een noch van het ander, maar als het op weer aankomt, dan ben ik rechts, ultrarechts, want daar staat mooi en vast weer te pronken op mijn barometerke. Links is vééls te nat. Luc is hier ook al komen nieuwjaren, en ik heb hem mijn vispermis meegegeven, want Luc gaat dan weer de nieuwe vergunningen halen, en ik betaal hem dan. Met andere woorden, binnen kort gaan we weer eens ons visgerei moeten beginnen nakijken en wat onderlijntjes en zo bijmaken, om weer volledig in orde te zijn voor de mirakuleuze visvangst in 't park of bij pepee in Wannegem.

Voila, een kortje en een gewoon blogje vandaag, zonder straffe uitspraken...Je moet het maar op Ziekenzorg steken! Ik kan niet én vergaderen, én bloggen...

tot de volgende ?

Johannes Paulus II geselde zichzelf

Image via Wikipedia

Dit bizar stukje informatie is bekend geworden bij de argumentatie voor de heiligverklaring van de man in casu...
Kijk, ik vind daar niets heiligs aan, dat is volgens mij gewoon een man met een steekje los! Als hij zijn God ziet als een God die zelfpijniging vraagt, dan is er of met die God iets mis, of met de belijder van die godsdienst!
Kijk, laat ik me nu eens - heel oneerbiedig- in de plaats stellen van de God... Ik creëer een levend wezen, met verstand behept, zou ik dan mijn werk, mijn eigen creatie opdracht geven zichzelf te schenden ? Nee toch ?
Als ik gewoon een echt goed geslaagd juweeltje snij uit gewoon soepbeen, dan zal ik dat met veel zorg omgeven, want ik heb er verdomd veel werk aan gehad, en het is een "volmaakt" werkje. Mocht er een onverlaat daar opzettelijk iets aan kapot doen, ik zou kwaad zijn, gestoord tot in de toppen van mijn tenen...En ik praat dan nog maar over een onbeweeglijk, star, dood item...Mocht ik er in slagen een levend meesterwerkje te maken, hoeveel groter zou mijn liefde voor het zelf geschapene dan wel niet zijn?
Nee, als ik geloof in een God, dan kan ik mij niet inbeelden dat hij zou vragen aan zijn creaties dat ze zichzelf pijnigen... Dat is gewoon absurd. Iemand die dat zichzelf aandoet, dat is iemand die ergens gestoord is.
En toch is en was Johannes Paulus II niet de enige die dergelijke dingen deed en doet! Als we onder meer lezen over de discipels van Opus Dei, dan lopen die rond met een soort spanring met pinnetjes rond hun bovenbeen, een soort dunne prikkeldraad (cilice) zeg maar, om voortdurend zichzelf te pijnigen en zich "voortdurend bewust te zijn van het lijden van de Heer"...tarara !
In bijlage zie je een foto van zo'n martelwerktuig...
In dit geval doet gek zijn dus wel zeer!
Als ik het Christelijke geloof goed interpreteer, dan is het net het feit dat een God zich verlaagt tot mens zijn, en als mens de ergste pijnen doorstaat, om de mensheid te bevrijden... Als zij dat geloven, waarom proberen zij dan het lijden van de Heer dunnetjes over te doen? Achten zij zich plots geroepen om Goddelijk werk te verrichten???
Nee, dit kan nooit de bedoeling zijn, zeker niet als diezelfde mensen dan gaan verkondigen dat het een God van Liefde is...
Ik ben in dat Kristelijke (katholieke) geloof grootgebracht, en daar leerde ik ondermeer dat ons lichaam de tempel is van de Heer. Heel mooi, maar probeer dat maar eens te rijmen met die zelfgeseling... Ikke maar proberen een mooie nette tempel te zijn, en zij slaan het stucwerk van de muren om Hem te plaizieren ???
Sorry, maar als je zo heilig wordt, dan is er heel wat mis met de kerk die dit heiligt !

We kennen momenteel heel wat bewegingen die er alles opzetten, opdat we de dieren wat "menselijker" (?) zouden behandelen, met andere woorden, men vind het mensonwaardig dat we de dieren nodeloos zouden pijnigen. Wel onszelf ? Absurd!

Ook las ik dat het aantal doden in ons land hoger is dan normaal, in deze winterperiode... Men wijt dit aan de strenge (?) koude, maar eveneens aan het abnormaal aantal zelfdodingen. Dat er meer doden zijn door de kou, dat zie ik hier in ons kleine mooie Mater, we hebben wellicht nog nooit zoveel doden gehad in een heel korte tijd als nu...Maar we moeten eerlijk zijn, het zijn bijna allemaal mensjes van boven de 80 ! Voor die mensen is deze koude en donkere periode nefast. Dat is altijd zo geweest, en zal wel altijd zo zijn, oude mensen zijn gevoeliger voor verkoudheden en griepjes, en aan die leeftijd kan dat fataal zijn.
Maar dat het aantal zelfdodingen zo hoog is ? Dat kan met de donkere periode te maken hebben, maar niettemin, als we zien dat een kind van 16 met een vuurwapen zichzelf het leven beneemt in de school, dan lijkt er me meer aan de hand.
Zo las ik ook dat met de zelfdoding van een Jasmine, er plots ook een stijging was van de zelfmoorden... Net alsof men de kledij nabootst van de vedetten, bootst men ook zelfdoding na! Als er veel ophef is over een jongere die in een school heel wat medeleerlingen en leraars doodt alvorens zichzelf te doden, dan ziet men binnen de kortste keren navolgers...
Zouden de filmpjes op internet met voorbeelden hoe je moet inbreken in een auto in een huis, ook voorbeeldfunctie hebben?
Zo ja, dan moeten we ons hoognodig bezinnen of we toch niet ergens moeten overgaan tot een vorm van censuur, waarbij wij het slechte voorbeeld moeten doodzwijgen! In de vage hoop dat dit een positief effect zou hebben...
Maar het tonen, het voortdurend aanhalen, werkt duidelijk negatief.
Ofte "Woorden wekken, maar voorbeelden trekken" ook in het negatieve ?
Het lijkt wel degelijk zo te zijn! Kinderen van ouders die roken roken in veel meer gevallen ook in vergelijking met kinderen van niet-rokers... Kinderen van obese ouders hebben veel meer kans op obesitas...
We moeten veel meer opletten wat we doen!
Zie dat ze ons navolgen . . . .

tot de volgende ?

Het nederlands in de middeleeuwen...

Image via Wikipedia

Op www.literatuurgeschiedenis.nl vind je ondermeer wat korte regels voor het begrijpen en lezen van het Nederlands iuit de middeleeuwen. Uiteraard is dit summier en niet volledig, maar het is toch wel heel interessant, en je ziet plots ook linken met het dialect, waar sommige van die oude vormen het hebben overleefd.

Maar er is meer te lezen op deze voortreffelijke site, je kunt er ook hele stukken lezen uit boeken van toen (soms hele boeken), in de oorspronkelijke taal. Ik heb hun advies om het halfluid te lezen niet durven opvolgen, mijn vrouw zou wellicht komen kijken wat ik nu weer heb...maar toch is het wellicht veel makkelijker begrijpbaar als je het wel doet, want nu moest ik soms - in gedachten luidop - herlezen, om de zin te verstaan.

Wat ik ook niet wist, is dat het ne, in het frans een nu nog ontkennend woord, ook in de Germaanse talen bestond, en dus ook in het middeleeuwse Nederlands bestaat.

Enfin, (om het in 't vlaams te zeggen) je ziet het, je kunt er heel wat opsteken, die licht werpt op onze taal en op ons taalgebruik. Ik weet wel dat in het onderwijs (nadruk op onder?) men nog maar weinig of geen oog heeft voor literatuur en literatuurgeschiedenis, maar voor mij is dat net een heel belangrijk item in de geschiedenis van de mens! Het valt immers niet te ontkennen, dat met het ontstaan van de taal de mens een eerste enorme stap heeft gezet in zijn ontwikkeling, maar een zo mogelijk nog veel grotere stap op het moment dat hij het schrift heeft uitgevonden, en de taal kon worden opgeschreven. Met dat feit is ook de literatuur er gekomen, en net zoals in de ontwikkeling op technologisch gebied, kunnen wij ook deze ontwikkeling volgen op taalgebied. Het is zelfs ongetwijfeld zo, had men het schrift niet uitgevonden, we ook nu nog niet half zo ver zouden staan als we nu staan. Stel u voor dat alle techniek alleen verbaal kan worden doorgegeven, zonder geschrift, zonder technische tekeningen en zo... Probeer maar eens een relatief simpele stoommachine te verwoorden, zonder voorbeeld, zonder afbeeldingen, zonder teksten, en laat die wetenschap dan door uw toehoorder verder vertellen, en die weer verder, en kijk eens welk raar werktuig je krijgt na amper 5 à 6 menselijke doorgeefluiken...

Nee, taal en het op schrift zetten ervan, is duidelijk zowat de grootste verworvenheid van de mensheid.Het is geen wonder dat ik op taal verliefd ben... Je kunt er zo véél mee doen, zo véél mee zeggen en uitdrukken. Gaande van kurkdroge technische exposee's tot poëtische liefdesliedjes. Allemaal met diezelfde taal... met woorden uit de dagdagelijkse taal, met woorden aan bepaalde zaken gebonden, maar toch te linken aan de dingen, kortom met voor de mens begrijpelijke woorden.

Daarom lig ik niet echt wakker van taalevoluties...we hebben er al ontelbare doorstaan in de loop van de menselijke geschiedenis, we kunnen er nog heel wat verdragen. En we kennen taalevoluties! Ook nu! Kijk maar naar de inbreng van heel wat Engelse leenwoorden, ons vooral gebracht via TV, maar ook door nieuwe technische verworvenheden, kijk maar naar de inbreng in de taal door het sms-en en dergelijke. Toen ik nog school liep, was de dikke Van Daele één dik lijvig boek, ik geloof dat de laatste versie al 4 van die kanjers omvat. Dat wil niet zeggen dat in mijn tijd het boek niet volledig was, maar wel dat er zoveel nieuwe woorden zijn ontstaan. Eigenlijk is dat fantastisch !

Wellicht is het ook daardoor dat men heeft vastgesteld dat de jonge mensen veel en veel sneller praten dan wij deden en doen. (Meer dan 50% sneller !!!!) Ik stel vast dat men in het moderne woordgebruik ook steeds meer afkortingen als woorden gebruikt. Dat is niet nieuw, we gebruiken bv TV al een hele tijd, maar wat er nu is, komt uit een werkelijk nieuwe taalevolutie voortgesproten uit het sms-en... We kunnen het wellicht het best vergelijken met enkele uit het militaire jargon voortkomende uitdrukkingen, die al een hele tijd in de taal waren geslopen, zoals het gekende asap (as soon as possible). En dus stellen we (niet voor het eerst) vast dat er een generatiekloof is in het taalgebruik. Steeds vaker moet ik aan mijn kleinkinderen vragen wat ze daar nu weer aan het "broebelen" zijn... Soms om twee redenen, ze praten veel te vlug en ze gebruiken daarenboven ook nog van die -mij onbekende- afkortingen uit de sms-taal.

Ik vind dat niet erg, ik vind dat ook niet een verarming van de taal, integendeel, als het goed wordt gebruikt, is het een uitbreiding, een verrijking. Het enige gevaar dat er bestaat, is dat er een kloof zou kunnen ontstaan tussen het geschrevene en de gesproken (inclusief ge-sms-te) taal. Het is immers zo dat je die nieuwe inbreng niet zo handig kunt gebruiken in vloeiende teksten, zeker niet als het teksten zijn die dienen om gesproken te worden. Die sms-taal is immers een taal die bestaat uit afkortingen, dienend om vlugger schriftelijk te kunnen communiceren, en in feite veronderstelt men dat de ontvanger niet de afkorting, maar het woord leest. ((4U is for you, dus "voor U" -) maar in een vloeiende tekst is dit niet echt zo bruikbaar)
Wel stellen wij vast dat men die Engelse uitdrukking zonder schroom in de spreektaal opneemt. Maar is dat erg ? Hoelang gebruiken wij al leenwoorden? Al zolang we andere talen kennen... We gebruiken sommige woorden uit een andere taal omdat ze makkelijker zijn, of omdat ze iets beter uitdrukken wat wij eigenlijk willen zeggen (bv überhaupt). Dus lig ik niet wakker van het gebruik for you in mijn taal...zolang wij onze eigen taal maar niet laten vallen voor die import, en die import blijven zien als een uitbreiding, een verrijking.
Wellicht zal, onder meer door het ontstaan van de EU, die taalverrijking nog toenemen en steeds meer versnellen, tot op een bepaald ogenblik, wanneer men het maximum absorptievermogen heeft bereikt.
Ik vind nu, dat, als ik naar de radio of TV luister, er een stijgend verschil is in dat taalgebruik tussen Nederland en Vlaanderen. Wellicht omdat de maatschappij in Nederland anders gevormd is dan de onze. Maar ook dit is een verrijking.

Met andere woorden, taal is een nooit eindigend avontuur... een heerlijk iets, die me steeds weer toelaat, u lezer mijn mening kenbaar te maken, en eigenlijk te zeggen hoeveel ik van de taal, dus van de mensen hou...

tot de volgende ?

Morgenstond...

Image by Claudio.Ar via Flickr

't Is weer vroeg dag...Veerle heeft de vroege, dus zijn wij bevorderd tot wekker voor de kleinkinderen, wij...lees Anny. Want ik mag nederig de zorg op de honden op mij nemen, en koffie zetten. Een hele bevordering.
En nu zitten de honden broederlijk naast elkaar naar de deur te kijken, of 't vrouwtje nog niet terug komt. Niet voor dat vrouwtje, maar van haar krijgen ze iedere morgen zo'n snoepbeentje, en van mij maar een keiharde korst oud brood. Het is aandoenlijk te zien hoe ze 's morgens voor mijn voeten komen zitten, omhoogkijkend, waar die korst nu blijft.
Hondenliefde? Mijn voeten, liefde voor eten, ja.
Honden, net als alle andere huisdieren, zijn vooral opportunisten, die een middel hebben gevonden om makkelijk aan eten te geraken, en daarom de indruk geven van liefde, gehoorzaamheid en inzet. Pavlov was er dichter bij.
Wij zijn het die de liefde toedichten aan de dieren, niet andersom.
Maar dat doet niet ter zake, ik zie ze toch graag, ook al weet ik dat het in feite een éénrichtingsverkeer is.
Wij zijn het, die wanhopig liefde toedichten aan alles en iedereen, in de hoop dat we het gevoel hebben dat het ook beantwoord wordt. Want we zijn wezens die gemaakt zijn als roedeldieren, we moeten ons thuis voelen in de groep, of we zijn niet gelukkig. Maar het leven is zo complex en zo uit zijn natuurlijk midden getrokken, dat dit niet meer zo evident is. We leven in veel gevallen niet meer echt in het roedel. We hokken in een degelijk en deugdelijk afgesloten huisje, veilig (?) voor onbescheiden blikken en moeizuchtigen... Want het is geen natuurlijk feit meer dat we het veroverde vlees meesleuren naar de groep, om het gezamelijk te verorberen, nee, we brengen een biefstukje, verpakt in een net papiertje om het wat onherkenbaarder te maken, mee naar het eigen huisje, waar we het verstolen opeten met ons eigen gezinnetje, afgeschermd van alle anderen.
Omdat we de roedel missen, houden we met zijn allen miljoenen honden, katten en kanarievogeltjes
in huis, om toch dat groepsgevoel te hebben, zelfs in ons veilige "My home is my Castle"-huisje.

Het echte antwoord woont net naast onze afgesloten deur.
En dat is net dat ambivalente in de moderne mens... Enerzijds wil hij veilig en afgezonderd een veilig huisje hebben om op zijn eentje weg te schuilen, anderzijds wil hij bij de groep horen, en genieten van het veilige van de sterke groep.
Op een of andere manier hebben we met het winnen van "beschaving", dat groepsgevoel verdrongen. Maar het zit nog steeds in onze genen, en we voelen steeds weer de drang om "er bij te horen".

In de steden, leven duizenden eenzamen, midden in een zee van mensen. Mensen die door de druk van conventies en beleefdheidsvoorschriften verleerd hebben contact te leggen met hun medemensen, met de groep. We zijn veel te kunstmatig bezig, en keren schijnbaar steeds meer en meer op onszelf...en worden steeds meer en meer eenzaam en eenzamer...

Om te proberen toch maar een middel te vinden om ergens bij te horen, gaan we clubs en verenigingen oprichten, die weliswaar verenigen, maar niet één maken, niet een roedel vormen. We staan dan ook met duizenden naast elkaar, dicht opeen gedrukt op onze vuvuzela's te toeteren naar enkele voetballende (dikbetaalde) ballenstampertjes, in een machtig front van "supporters", waarmee we soms zo ver gaan om gezamelijk vechtgroepen te vormen, allemaal in het teken van: "ik hoor er bij, dit is mijn roedel"...dat je na afloop van de match en de er op volgende herrie moet verlaten om terug te vallen in de kleine eenzame cocoontjes...

Een roedel kan slechts leven bij gratie van de opbrengst der leden. Als een lid niet bijdraagt tot het veroveren van voedsel, dan is de kans groot dat hij niet meer mag mee eten, en zelfs dat hij vervalt tot noodrantsoen. Door onze "beschaving" hebben wij eerst en vooral geleerd om de zwakke niet meer te beschouwen als noodrantsoen, maar te onderhouden. Dit was echter geen liefdadigheid, want die zwakte kwam in de meeste gevallen samen met de ouderdom, en ouderdom hing nogal vaak samen met ervaring, ervaringswijsheid... Dus was hij niet meer lichamelijk interessant, zijn geest bracht nog iets bij aan de groep, dus was dat ook het behouden waard... Dit was een evolutionaire doorbraak! Op dat moment zijn wij het intellect gaan valueren. Gij denkt, ik jaag.
We krgen dus een roedel waarin het gedrag niet meer één was. We doorbraken het natuurlijke, het fysieke systeem.
Maar heel onze fysiek, heel ons lijf heeft die evolutie niet echt mee gevolgd, en daardoor zitten wij met het conflict tussen de lichamelijke en de geestelijke noodwendigheden, en dus zijn we eenzaam, dus zitten wij vast op die tweespalt tussen lijfelijkheid en denken.

Toch is die tweespalt niet zo moeilijk te doorbreken, we moeten gewoon maar eens wat meer aandacht hebben voor de anderen, en zie, dan hebben die anderen plots ook weer aandacht voor ons. Want kijk, dat roedelgevoel, dat kun je dus ook geestelijk beoefenen!

Probeer het maar eens, zeg eens vriendelijk gedag aan je medemens, met een glimlach op de lippen, wedden dat ze je eerst verrast aankijken, maar in de meeste gevallen eens voorzichtig teruglachen? Durf eens te praten in de wachtzaal bij de dokter, in plaats van je weg te stoppen achter een tijdschrift... Stel je open, doe je geestelijke deur eens open en stel je bloot. De eenzaamheid kan maar wijken als je de deur openzet voor de anderen!

tot de volgende ?