De wachtzaal

Image by ngc981 via Flickr

vanmorgen moesten we om 10 uur in het hospitaal zijn, voor de check-up van Anny...'t Was 10.30' vooraleer de dokter er door kwam. Daar heb ik een hekel aan, ik ben altijd ruimschoots op tijd, en verwacht van een ander dezelfde punctualiteit.

Maar daardoor hebben we een uniek iets gezien: een hoogzwangere St Niklaas... 't Is eens iets anders, en duidelijk een kindervriend(in)...

Wie het in zijn koker haalt om een vrouw Sint te laten zijn, en dan nog een zwangere... In dat immense gebouw werken er nochtans ook een héél pak mannen, dus was het een bewuste (mis)keuze. Ik zie de gezichtjes al van de zieke kinderen... "Ben ik nu zo ziek dat ik een sinterklazin zie?"

En eigenlijk ga je daar dan zitten voor noppes, want het was weer "alles ziet er goed uit"... tommetoch... en daardoor hebben jullie nu de blog later in handen dan usual.

Na de bijna natste november aller tijden, ziet het er naar uit dat december dat trieste voorbeeld volgt... Het blijft maar somber, grijs, donker en nat. Nu ja, we zijn ondertussen in de zes donkere weken... Nog geen volle drie en de dagen beginnen weer te lengen, ook al zie je het niet meteen, zodat die zes weken in de volksmond de donkere weken genoemd worden. Als het dan ook nog slecht weer is, dan is het zeker somber en donker.

Een van mijn internetvrienden, Tiens, (kijk maar op: tongereninbeeld ), is in haar stad een heel bezige bij, en is heel erg betrokken met die nieuwe tentoonstelling over Ambiorix. Zij verzorgde de foto's van de prachtige brochure, eigenlijk een boek te noemen. Ik kreeg het hier toegestuurd in pdf, en heb het al eens verticaal gelezen, het is én interessant, én heel mooi ! Ik heb dus heel beroemde en heel bekwame internetvrienden. (Waar heb ik dat verdiend?)

Oh ja, als je met die Tiens in de knoop ligt, het komt van Hubertine, maar ze houdt niet van die naam, vandaar het korte en krachtige Tiens... Dat ik van dat Hubertine hou, omwille van die lieve Zuster Hubertine in de lagere school, heeft haar niet kunnen verzoenen, en ook ik ben gehouden Tiens te zeggen en te schrijven. 't Is maar dat je het weet.

Als je eens ooit een minuutje hebt, dan moet je echt eens gaan kijken op haar website www.tiensmevissen.be of eens googlen op tongereninbeeld (in een woord). Het is mooi en onderhoudend, en er komen heel regelmatig aanvullingen en nieuwe stukjes bij. Te volgen zou ik zo zeggen.

Vannacht niet zo goed geslapen, een beetje te veel gedaan op de Ziekenzorgnamiddag... We hadden er onder meer een prachtig toneelstuk: "Mannen van 85" met als ondertitel: Vergeten is niet dementeren...

Het wordt gespeeld door het schrijversduo zelf, en het gaat over een 53 jarige zoon, met zijn oude vader...
VADER: Jaja, ik weet het...'t Duurt dikwijls een tijdje, maar ik weet 't nog allemaal...van in den tijd...bij de pompiers...ja...
Hoe oud ben ik nu ?
ZOON: 85, va
VADER: 85 ? Dat is al een hele term hé 't Zijn er veel van tussen zeker, van mijnen ouderdom?
ZOON: Ge moogt wedden, va, maar in 't leven hebt ge maar 2 kansen zei moe altijd, oud worden of vroeg sterven, en gij hebt geluk da ge oud moogt worden !
VADER: Hoeveel zegt ge?
ZOON: 85
Vader 85! Dat is al een hele term hé
ZOON Ge wordt een beetje moe hé va ?
Vader: Moe ?... Hoelang is moe nu al dood ?

De tekst schreef ik af uit het folderke, waar een paar sfeerschetsen in staan. Het stuk duurt een klein uurtje, maar is prachtig en beklemmend reëel... De vader wordt fantastisch goed uitgebeeld, zijn manier van bewegen, zijn houding, zijn tremor...het lijkt allemaal zo echt! Prachtig ! Ik heb nadien de spelers-auteurs nog eens persoonlijk gefeliciteerd!

En je moest het publiek zien, in Ziekenzorg zitten defacto veel ouderen, dus was de voorstelling voor hen wel heel erg bekend, en soms heel erg echt en nabij... Dat was dan ook de algemene reactie, dat was geen fictie, dat was echt zoals het is... Eéntje grinnikte en zei: "Dienen ouden daar hebbekik voor geposeerd!" " Zolang je dat kunt zeggen en beseffen, ben je nog niet zo ver" lachtte ik terug, en hij knikte, plots weer wat bedachtzaam..."'k Ben der pertang ook 85", en hij schuifelde de zaal uit...

Maar ja, ik zit in het bestuur, dus helpen aan een en ander, in mijn geval boterhammen smeren en wat helpen afdrogen en de koffiekannen naar de juiste zaal dragen (er waren koffiekannen van twee organisaties in gebruik)... Nu ja... we leven nog, en de pijn gaat redelijk.

tot de volgende ?

Ver halen

Image via Wikipedia

of verhalen?
Mij lijkt het geen toeval dat die woorden zo sterk op elkaar lijken. Verhaaltjes hebben dikwijls de eigenschap het van ver te halen... Vol fantasie, vol verbeelding.
Wellicht zijn ze daarom zo geliefd, omdat ze iets oncontroleerbaars hebben, en daardoor een zweem van volledige vrijheid vertonen.
Toch lukt het niet iedereen een goed verhaal neer te zetten. En ik heb het duistere vermoeden dat dit niet gaat beteren... Ik denk dat omdat ik merk dat de kinderen van nu zich niet meer moeten bezig houden met poëzie, en zelfs maar in geringe mate met proza. Wel in de zin dat ze gedwongen bepaalde werken moeten lezen, maar niet meer in de zin dat ze zelf proza moeten schrijven. De kunst van het "opstellen" is aan het verdwijnen, en taal is niets meer dan een middel om gegevens over te brengen.
Daarom stellen we ook vast dat er steeds meer en meer jonge mensen zijn die fout op "faut" stapelen bij het schrijven.
Er is ook een enorme evolutie in de wijze van schrijven, zelfs van proza... Ik ben bezig met een hele stapel nobelprijswinnaars te lezen, en geniet van de mooie langzame beschrijvingen. Als je een boek neemt van een "moderne" schrijver, dan zijn daar nog amper omschrijvingen te vinden, alles wordt naakt en cru gesteld en verhaald in wat een ijltempo lijkt in vergelijking met de boekwerken van vroeger. Mocht een moderne schrijver een dik boek van een van die oude nobelprijswinnaars herschrijven, hij kwam met een derde van het papier toe.
Maar dan zou het ook een deel van zijn charme verliezen, misschien zelfs het lezen niet eens waard zijn, omdat dan plots zou blijken dat men er het doodgewone leven van een doodgewoon gezin verhaalt, zonder avontuur maar met veel sleur en veel verveling, een leven ellendig van verveling en armoede... Niets om in de stijl van nu te verhalen. Nu moet het bruisen van het leven en van de avonturen... Het is niet wenselijk vervelende dingen te omschrijven. Nochtans was en is het leven van veel mensen nog een opeenstapeling van op elkaar lijkende dagen.
Voor mij is het dan ook zowiezo een meesterwerk als je dat suffe, dat doodse kunt gieten in een literaire vorm, op zo'n manier dat het niet alleen leesbaar maar zelfs mooi wordt.
Dat doet me denken aan mijn vader...
Mijn oudste zuster moest een opstel schrijven over "Water"... Ze vond dat een onmogelijke opdracht, wat kun je nu in hemelsnaam schrijven over water ???
Ons vader was boos, en bewees dat "Water" een onderwerp is waar je dagen en weken zou kunnen over verhalen. Hij schreef het bewuste opstel, een kanjer van ettelijke bladzijden. Doodjammer dat we dat niet meer hebben, want het was mooi, en wijs... Als ik me goed herinner begon hij met een wolk die tegen een grote berg aan voer. Er dwarrelde sneeuw uit op de berghellingen, de zon deed een en ander smelten en in een bruisende en borrelende bergbeek, met kleine watervalletjes en hindernissen die het dwongen kleine meren te vormen, liep het water de berg af. Kwam in de beek, de rivier, de stroom, droeg de boten met mensen en vracht van stad naar stad, en landde uiteindelijk in de zee, met zijn wind, getijden en stormen... Bij warm weer verdampte het water en vormde een grote wolk, die uiteindelijk tegen een berg aanvoer... Meer dan 10 bladzijden tekst schreef hij bijeen...over dat simpele water.
Als mijn kleinzoon dat nu zou lezen, zou hij wellicht zitten te zuchten en te blazen: "Wat voor nut heeft dat nu, zo te zeveren over water?"...
Geen nut wellicht, maar je kunt ook niet zeggen dat een schilderij nut heeft, of een beeld, of wat is het nut van een design voor een tapijt??? Geen...buiten mooi zijn, aangenaam zijn, de mens verblijden, je goed doen voelen... Is er een belangrijker nut dan je goed voelen?

Waarom komen er steeds nieuwe modetrends? Niet alleen om geld te verdienen, maar ook om te voldoen aan dat gevoel van "je goed voelen" "mooi zijn"... En heus niet alleen in kledij, ook in meubels, auto's en zelfs de schermen van je PC evolueren volgens de smaak van de tijd.

En ook al vinden we de madams van Rubens niet meer echt mooi, zijn ze veel te dik, toch vinden we de schilderijen nog steeds mooi, en appreciëren we nog steeds bepaalde stoelen, kasten, kleren om hun uitzicht en hun tijdloze schoonheid... Dat mag dan geen ander nut hebben dan de schoonheid, toch waarderen we het net daarom!

Bij taal ligt dat blijkbaar anders, omdat taal veel meer geassociëerd wordt met het nut ervan dan met het mooie ervan (Tenzij door zo'n bietekwiet als ik...). We zien taal in de eerste plaats als gebruiksmiddel. Net zoals je van de keukenstoel alleen vraagt dat hij dient om te zitten, niet om mooi te wezen. Alhoewel, tegenwoordig lijkt de keuken ook mooi te moeten wezen.

Met andere woorden, ik ben dus een archaïsch restant van voorbije tijden...
Démodé
Uit en over...

Maar ik voel er me heerlijk bij! De opmerkingen van mijn kinderen en kleinkinderen raken mijn kouwe kleren niet in die zaken. Ik treur en betreur alleen dat zij die liefde niet hebben voor taal en literatuur... Dat zij geen genot vinden in het spelen met woorden.

Ik heb het donkerbruin vermoeden dat, mocht een Toon Hermans nu zijn magistrale woordkunst brengen, de jeugd zich helemaal niet meer zou aangesproken voelen...

Och ja, iedereen kent de Ilias, iedereen kent Reynaert die Vos, maar er is geen kat die ze nog leest! Het zijn roemrijke namen uit het verleden, en zoals we vol bewondering kijken naar de restanten van een oud gebouw uit de Griekse tijd, zo kijken we nog naar de titel en de roem van het boekwerk Ilias... Als je veel geluk hebt, weten ze nog waar het over gaat, maar verder...niets!

Eigenlijk betonen we aan die literaire meesterwerken dus veel minder aandacht dan aan een beeldhouwwerk, een schilderij... Jammer, want de waarde is zeker even groot.

Maar ja, waarde is een fictief iets! Wat is waarde ? Hetgeen je er voor wilt geven. Stop!
In een wereld waar je aan een golfspeler, een tennister, een voetballer, een wielrenner astronomische bedragen betaalt... lijkt de waarde van kunst slechts een habbekrats.
Jammer...
Ik weet het wel beter, maar ja, wie of wat ben ik ?

tot de volgende ?

slaap

Image by Ferdi's World via Flickr

Vannacht geslapen als een roosje...met doornen, want het deed hier en daar weer pijn bij het wakker worden. Al een paar dagen doet mijn heup pijn, mijn schouder en uiteraard mijn rug... 't Doet mij denken aan dat oud besje dat 's morgens haar man wakker port met de woorden "Ik ben dood!" "Hoe, ge zijt dood, en je klapt nog!" Toch ben ik dood" Hoe kom je daar bij ?" "Ik voel niks meer, ik heb nergens pijn..."

Bij het ouder worden is het wel een beetje zo, 't doet altijd wel ergens zeer. Dat zal wel een deel van het ouder worden zijn zeker ?

Ik zit weer in mijn donkerste periode... de herfst en de winter. Ik hou wellicht te veel van de zon om hier in dit jaargetijde te leven. Ik zie niet alleen die duistere grijze lucht, ik voel hem zelfs, het doet mij wee aan alle kanten. Als ik het verzopen veld bekijk, dan is het alsof ik dat kille koude water op mijn huid voel liggen, alsof ik onder de invloed van die vuilgrijze hemel er ook ongewassen uit zie. Waar is de zon? Ik weet wel, we mogen hier niet klagen (ik hou me dat voortdurend voor ogen!) maar ik kan er niets aan doen, dat weer drukt op mij.

Nee, ik heb geen depressie, ik ben gewoon niet zoals ik ben in de zon. Kijk, in dit weer komt het zelfs niet in mijn hoofd op om te gaan vissen, en dat zegt al heel veel, dat zegt dat op zijn minst dat stukje verlangen, dat stukje leven in mij tijdelijk dood is.

Gisteren hebben we met crea, op kleine broodplankjes een net uiltje geboetseerd in zoutdeeg. Het was voor sommigen op het randje van het kunnen. Maar met een beetje hulp en het duidelijk voortonen en nog eens tonen, en nu en dan een beetje bijspringen ging het toch, en hebben ze allemaal mooie uilen geproduceerd... Ik heb ze gisterenavond nog in de oven geplaatst en gebakken, en volgende sessie gaan we dan de kaars en de bril met pyrografie aanbrengen, en de kaars en bril wat kleur geven met behulp van kleurpotloden... en dan vernissen.

Om ze zo mooi mogelijk te maken, zal ik voordien de vleugels al eens vernissen met bruine vernis, zodat de kleur van de vleugel iets donkerder is dan het lijf.

In maart van komend jaar gaan we dan eens "open deur" houden, en de dingen die we maakten tentoonstellen. Ik ga ook een deel reserve stukken produceren om te verkopen, om de kas wat te spijzen. Volgend jaar moet ik ook les geven in deze technieken voor de leiders en leidsters van de crea-groepen van gans midden Vlaanderen. (Lijders en lijdsters?) Hopelijk moet ik daar minder bijspringen, wellicht zijn die mensen handiger dan de doorsnee??? Men zou het toch verwachten hé?


Ik ben net vlugvlug naar buiten gelopen, de visboer was er ('t Is woensdag), en ik ben wat gerookte heilbot gaan kopen om morgen te eten met patatten in de pel... lekker en eens iets anders. Bovendien schijnt het vet van vis goed voor de hersenen...wie weet schrijf ik dan wat verstandiger dinges. (Al lijkt dat vrijwel hopeloos)...

Ik las dat er nu reeds meer falingen zijn dan vorig jaar in gans het jaar... Ik hoor de ministers en consorten (duidelijk minachtend bedoeld!) heel den tijd verkondigen dat de crisis voorbij is, maar alles toont het tegendeel. Ik hoor voortdurend over afdankingen, over falingen en sluitingen...Ik denk dat het voor veel mensen een triest jaareinde zal worden, vol zorgen en kommer. In de landen die vroeger onder het communisme leefden zal de heimwee naar vroeger weer stijgen, want in het communisme was werkloosheid niet mogelijk...de staat had alles in handen, en al werkte het niet naar behoren, men had er altijd "werk". Het systeem werkte niet naar behoren, het individueel streben was er quasi onmogelijk, maar er was een soort "zekerheid", die in ons kapitalistische systeem net ontbreekt. Eigenlijk moesten die twee systemen een soort breiwerken zijn, konden we ze alle twee uittrekken, en de twee wolsoorten bijeen nemen en tot een deugdelijk iets samen breien... Gek genoeg vertonen beiden systemen dezelfde fout: er zijn een deel mensen die de toplaag vormen en die daar ten alle prijze willen blijven en profiteren van hun machtspositie...en welk systeem we ook ooit zouden uitdokteren, telkens weer zullen we op dat euvel stoten, de mens als machtsgeil wezen...

Dat zou op zich niet erg zijn, moesten er dan niet net aan de andere kant van de maatschappij de machtslozen komen te zitten, mensen die het slachtoffer zijn van de uitgeoefende machtsdruk. Want dat is het gekke aan macht, het voelt alleen maar goed aan, als je anderen naar beneden drukt. Veel mensen denken macht verkeerd in: macht is niet boven de massa staan, nee, macht is de massa naar beneden duwen! Het feit van er boven te staan geeft niet de vreugde, het naar beneden duwen, dat is de grote voldoening van de macht !

Als je weer eens hoort van oorlogsmisdadigers die terechtstaan voor het internationale rechtshof in Den Haag, denk er dan eens over na, wat nu precies het verschil is tussen de daar aangeklaagden en de huidige bewindvoerders... Het verschil is soms veel kleiner dan je denkt! Veel van de huidige bewindvoerders maken het een pak mensen onmogelijk te leven, die vervolgden maakten er zo een eind aan het leven... Als we een hond hebben die niet meer normaal kan leven, dan laten we hem een spuitje geven, om hem te verlossen. Sommige beleidvoerders deden dat ook, en zijn oorlogsmisdadigers, de anderen onderdrukken hen geestelijk en lichamelijk en houden hen in leven en zijn hoogstens "niet-democratisch"... Naar mijn mening is het doodpesten veel erger dan het doodschieten, maar ja, dat is maar mijn mening...

Je ziet het, dat slechte weer doet mij zwaar en drukkend denken... Ik ga stoppen (met schrijven, niet met denken!)

tot de volgende ?

Oude groenten...

Image via Wikipedia

Nee, geen verslenste groenten, maar oude rassen van groenten en fruit (freud)...
Ik heb hier al meer dan eens een lans gebroken (ik heb er nog liggen) voor de SLE, de Stichting Levend Erfgoed, die zich inzet voor het behoud van de oude rassen van onze eigen huisdieren. Maar ik moet eerlijk zijn, ik wist niet dat er ook zoiets bestond voor oude groenten en co...
Nu ja, ik ben geen tuinier, mijn groene vingers gaan niet verder dan de bloempot, eens de te bewerken oppervlakte groter is, heb ik er geen boodschap meer aan.

Maar er zijn dus ook instellingen die zich onledig houden met oude rassen van groenten en fruit...
Ik geef u volgende sites om eens in te grasduinen:
www.kokopelli-be.com
www.gardenorganic.org.uk
www.vergetengroenten.be
www.denationaleproeftuin.nl
www.kokopelli.asso.fr
Alleen de nederlandse site en vergetengroenten.be zijn nederlandstalig... Maar wellicht vind je het interessant, en dan vind je daar nog wel meer tips om in te kijken...

Vanuit de diepste kern van mijneigenzichzelven kan ik het alleen maar aanraden!
Ik ga niet weer een eindeloos discours afsteken om het belang van het bewaren van die oude rassen te beklemtonen, maar je moet gewoon weten dat het behoud van die sterke rassen van eigen bodem bepaalde kenmerken hebben die misschien eens heel heeel heeeeel erg belangrijk zullen zijn om de wereld te kunnen blijven voeden !

Dus, beste lezeres en lezer, die wel gebeten zijn door de microbe van het tuinieren, allen naar die sites!!! Je kunt er immers ook zaad en zo aanschaffen om naar hartelust mee te experimenteren. Dat laatste woord is verkeerd, want deze rassen hebben hun waarde al heel lang bewezen, het is dus niet echt een experiment om ze te telen...maar misschien is het experiment net het terugvinden van de oude smaken???

Van waar haal ik dat allemaal? Wel, je kunt gratis een boekje krijgen met de titel: "366 tips voor de biodiversiteit" (Museum voor Natuurwetenschappen België), en daar vind je duizenden en nog wat tips om je eigen leefwereld iets gezonder te houden. Je krijgt dat in kleine porties, iedere dag een lepeltje...en zo kom je aan een kalenderachtig boekwerkje... Lijkt mij ook heel handig en nuttig voor het onderwijs. We kunnen niet genoeg aandacht hebben voor de wereld waarin we mogen leven. (Je kunt het gewoon aanvragen en krijgt het gratis toegestuurd)

Je kunt een schat van dingen nuttige dingen krijgen, alleen, we weten het niet!
Jammer eigenlijk, want heel wat van die dingen zijn echt de moeite meer dan waard! En heus niet alleen voor de studerende jeugd.

Ik beloof je, als ik nog dergelijke nuttige dingen ontdek, dat ik je er van verwittig. Natuurlijk zal niet alles jou interesseren, maar misschien kun jij dan op jou beurt weer iemand van die mogelijkheid op de hoogte brengen?

Enne...mag ik vragen dat jij op jou beurt ook mij verwittigd als jij zo'n gratis bron van informatie ontdekt? Alvast bedankt!

Deze namiddag gaan we dus weer knutselen in de Crea van Ziekenzorg Mater, en zo blijven we dus bezig! Overmorgen is er nog een toneelvoorstelling en brueghelmaaltijd, en overovermorgen moet Anny bij de dokter zijn voor het gewone opvolgingsonderzoek...en zo zitten we heel druk doend al weer in december van 2009... 't Is net of het is pas gisteren nieuwjaar geweest!

Als de dagen op dat ritme verder steeds maar korter en korter blijven worden, gaan mijn achter-achterkleinkinderen zich 's morgens moeten spoeden om nog in tijds op te staan om te kunnen gaan slapen. djudedju.

tot de volgende ?

Lijnen ????

Image via Wikipedia

We zijn dus eens op weekend geweest... Vrijdagmiddag vertrokken en gisterenavond terug thuis gekomen.
Het was een feestelijke aangelegenheid, met veel eten en veel drinken...Gelukkig hebben we ook de verre verplaatsing en ginder een en ander bezocht en rondgetjoold, maar niettemin stond ik vanmorgen met een klein hartje op de grote weegschaal...
Dames en Heren, veel eten en drinken is goed voor de lijn, ik ben nu 21 kilo kwijt...ofte zo'n 600 gram in dit copieuse weekend...
Gek maar waar...tenzij ik de gevolgen nu nog zou moeten krijgen, en dan bied ik u mijn welgemeende excuses aan. Ik denk wel dat ik weet wat de oorzaak is van het rare verschijnsel: de verplaatsing (ook al werden we gevoerd) en ginder zaterdag heel wat meegesjokt in de winkels (buiten kon je niet, met dat schitterende regenweer), en ik had van zaterdagnamiddag tot heden nog steeds serieuze pijn... En het leed is nog niet gelezen, want morgen moet ik de crea leiden bij ziekenzorg Mater...Wat ook weer belastend is...
Maar we hebben het toch maar gehad, ik heb massa's vrienden en oud-collega's van vroeger teruggezien, en heel wat nieuwe kennissen bij gemaakt, ik heb sjampieper mee voor het komende feest bij de Plechtige Communie van mijn kleindochter...Het laatste communiefeest, alle vier de kleinkinderen zijn dan dit stadium ook weeral voorbij...Als we er nog zijn zal het volgende feest wellicht de huwelijksfeesten van de kleinkinderen betreffen... We worden oud.

Ik droom nu plots luidop (allee, ik zit luid de toetsen in te kloppen!)... Stel eens dat er eentje zou trouwen op 17 november 2017, dan vieren we onze gouden bruiloft met een huwelijk van een van de kleinkinderen, dat zou nogal een feestje zijn... Als, als we ooit zo ver geraken, want in die tijd kan er nog heel wat gebeuren...

Zaterdag werd de weduwe van een vroegere collega van Luik (Paul Hardy) begraven... Net op de dag van het personeelsfeest. Dat is het leven, feest en dood liggen soms heel dicht bij elkaar. Ik herinner me dat er ooit op mijn zitdag te Oudenaarde een van mijn leden binnenkwam, om te vragen of ik mee wou gaan naar het stadhuis, om het overlijden van zijn vrouw aan te geven aan de burgelijke stand. Ik was nog bezig mijn rouw te betuigen toen de volgende binnenkwam om te vragen zijn eerstgeboren zoon aan te geven... Het mag raar klinken, maar op een bepaalde manier was dat een troost voor de treurende man. Het leek wel de ultieme boodschap dat het leven niet stopt met de dood.

Roland, de man die zo vriendelijk was ons te voeren had in de wagen onder meer een ceedeetje mee van een West Vlaamse zanger, die in zijn eigen streektaal prachtige liedjesteksten had. Op een humoristische manier dingen uit het leven brengen. Het is niet aan iedereen gegeven, en die nobele onbekende kon dat perfect. Gek dat zo'n man niet bekender is, en alleen een ceedeetje heeft die hij zelf verkoopt op zijn optreden... Een beetje jammer, want zijn teksten zijn soms heel verrassend en heel mooi... Een heel grappig ging over de vervelende reclameblokken op TV, hij was naar Indianen aan het kijken, en snapte niet wat ze plots deden met twee soorten maandverband... Heerlijk idee.

Ik ben blijkbaar nog niet in de blogging-mood, mijn teksten komen er niet uit, ik zal maar stoppen, morgen zal het al wel weer beter gaan, zitten we weer in het stramien van alle dagen.

tot de volgende ?

Anno Domini MMIX

Image by jankie via Flickr

Vannacht lag ik zo te denken...
Van wanneer is men begonnen met de "Christelijke" tijdrekening?
Alleszins al tamelijk laat, want men wist op geen stukken na wanneer Kristus geboren was. Men probeerde het te berekenen, maar volgens men nu denkt te weten, is men wellicht een jaar of zeven mis...
Bovendien weet men absoluut geen dag, en Kerstmis is ook al een uitvinding, op die datum gezet om weerwerk te bieden aan de feesten rond de jaarwende.
Het is ook helemaal absurd het jaar te beginnen met de geboorte van Kristus, en die geboorte dan een week vroeger of bijna een jaar later te plaatsen...

Het geeft de indruk dat het allemaal een beetje " er met zijn klak naar toe gesmeten" is...
Ik vermoed dat het pas op het moment dat het kristendom ook staatsgodsdienst werd, dat men dan ook de vermoedelijke geboorte van Kristus als begin van de jaarrekening heeft gezet. Dat kan volgens mij dan op twee momenten gebeurd zijn, met Keizer Constantijn, of bij de herkansing met Clovis of een van zijn opvolgers (Karel de Grote???)...Maar heel veel doet dat er niet toe.

Het probleem is dat we veel meer hebben vóór Christus dan er na...
We zijn -zogezegd- gestart met het jaar 1, en onmiddellijk daarvoor is het jaar 1 voor Christus. Ook hier is het nulpunt slechts een punt, een niemendalletje.

Als we de geschiedenis van uit ons persoonlijk standpunt bekijken, dan is het jaar Eén begonnen met je eigen geboorte, en vroeger, dat is de tijd van je vader, je opa en ga zo maar door.
Want eigenlijk is heel de geschiedenis voor ons maar een papieren iets. We hebben het niet beleefd, dus is het iets van heel heel ver af.

Ik ben van na de oorlog, dus is voor mij de oorlog wat ik er van hoorde vertellen, wat ik er later van leerde en nog later wat ik erover las, in geschiedenisboeken, maar ook in romans en geschiedkundige romans... Die verhalen en die romans zijn voor mij veel tastbaarder dan wat ik leerde. Veel tastbaarder, om dat het veel meer persoonsgebonden is. Zowel in de verhalen van thuis als in de romans gebeurde dat met mensen. In de geschiedenisboeken leerde je over het vierde leger onder Patton (vergeef me als ik een nummer of wat er naast zit), en de enige die je echt onthoud is dan ook Patton en zijn opponent Rommel...Omdat dat mensen zijn. Geen begrippen.

Ik las ooit dat voor een wilde de geschiedenis begint en eindigt met zijn eigen persoontje, maar dat is duidelijk niet waar! Van overal kennen we het feit dat bij volkeren waar er nog geen geschrift gebruikt wordt (het kan wel bestaan maar niet gebruikt worden door het volk!), daar heeft men de overleveringen. En het is verbazend dat de geschiedenis van die volkeren telkens en telkens weer exact verteld wordt, de verteller leert het verhaal aan zijn opvolger. Vertellen van de geschiedenis is daar niet geschreven maar even vast...

Geschiedenis is dus heel belangrijk voor de mens, en veel meer dan het gebruik van werktuigen, veel meer zelfs dan het bewerken van die werktuigen lijkt mij het feit dat Geschiedenis des mensen is. Het lijkt een natuurlijke behoefte om de kennis, ook die van het verleden, door te geven.

Wellicht is het mede dat feit dat ons zo aangenaam doet opkijken, wanneer we plots de stamboom van onze eigen familie in handen krijgen. Want veel kun je niet doen met die wetenschap, het heeft geen enkele functie, dan beantwoorden aan die behoefte aan geschiedenis.

Waar we over bepaalde gegevens niet meer beschikken, daar zien we dat de geschiedenis wordt vastgelegd in overleveringen... Denk aan de blijkbaar wereldwijde overlevering van de grote watersnood die wij kennen uit de bijbel met Noach en in het buurland van de bijbel kennen ze het als het verhaal van Gilgamesj...maar je vind het verhaal over heel de wereld terug... Wellicht is er ooit een grote vloed geweest die bijna heel de menselijke bevolking heeft uitgeroeid, en is dat blijven leven in de overleveringen, en/of in de godsdienstige geschriften. Hoogstwaarschijnlijk is het inderdaad een fikse ramp geweest, maar ging het over het gedeelte van de aarde die dan bewoond was, dus voor de verspreiding van de mens over de wereld. (Eigenlijk wordt dat ook wat verteld in de geschiedenis van de Toren van Babel)

Maar het lijkt wel duidelijk dat de Grote Vloed veel langer geleden is dan lijkt mogelijk te zijn, tenzij het systeem van overleveringen en vertellen inderdaad zo ijzersterk was ingeburgerd en zo sterk voldoet aan een behoefte van DE mens...

Wellicht verklaart dat ook mijn liefde voor boeken, voor geschiedenis... Ik ben gewoon een lid van de groep mens...en dus heb ik die behoefte.
Dus helemaal niets speciaals, ik voldoe gewoon aan het beeld.
En de mens die zit te wroeten aan zijn stamboom, doet niets uitzonderlijks, hij voldoet gewoon aan het beeld. Hij is als het ware de verteller, de man die de overleveringen weer verder verteld.

In de stammen of familiegroepen der "wilden", is dat een zeer belangrijk man, met een zeer belangrijke functie... en nu nog voelen wij voor die stamboekvorser een enorme bewondering! Hij brengt ons iets wat voor onze geest eten en drinken is, onze geschiedenis!

En mijn verlangen om meer kleur bij die voorouders te verkrijgen is dus ook maar een gewoon verlangen naar contact met het eigen verleden.

We doen dus net wat we al eeuwen en eeuwen lang doen... niets meer en niets minder, met misschien andere middelen, maar voor de rest??? Er is niets nieuws onder de zon.

Nu ja, zon...'t is weer grijs en grauw, maar voor het moment regent het niet. Dat is al iets.
Gek hé? Je moet eens enkele maanden achteruitgaan hoezeer de droogte ons dan bekommerde...

tot de volgende ?

Kuzhebar

Image by evelynishere via Flickr

Het internet is een onuitputtelijke bron van informatie, maar ook een wereld vol onbekende dingen. Onbekend voor mij, wellicht ook voor u, want hebt u al van Kuzhebar gehoord?

Het was al snuisteren in de beelden van pyrografie (tekeningen gebrand op hout), dat ik kuzhebar op het spoor kwam. Ik heb me niet bezig gehouden met de filosofie er van, maar heb vooral gekeken naar de mooie dingen en geluisterd naar de bizarre muziek.

Als ik het goed gelezen heb (maar ik heb dus alleen eens geloerd naar de teksten... en echt gekeken naar de tekeningen), is het sjamanisme uit een stuk van Siberië. Maar dat is niet echt iets wat mij dan interesseerd, wel die primitieve kunstuitingen, zowel grafisch als muzikaal. Ik bedoel met primitief dus niets minderwaardigs, in tegendeel, ik wil daar mee eigenlijk zeggen dat het kunst is ontdaan van alle franjes van de "beschaving", kunst op zijn natuurlijke vorm, wel wat gelijkend op de kunstuitingen die we soms vinden op prehistorische tekeningen. Het heeft ook op een bepaalde manier een link met de Keltische kunst, maar dan ook weer anders... Het is niet zo eenvoudig te omschrijven, en tot mijn verbazing is het ook niet zo makkelijk te maken. (Zonder copies te maken, want dat is wel heel makkelijk)

Ik denk dat dit komt, omdat wij verleerd hebben zo te denken. Wij denken niet meer op die natuurgebonden manier. Wij willen de zaken bijna fotografisch weergeven, of gaan het abstraheren tot in het absurde. Zij niet, zij tekenen de ziel der dingen. Of zo voelt het althans volgens mij aan.

Dat zij dit vooral brengen onder de vorm van pyrografie, maakt dat ik er mij nog veel meer toe aangetrokken voel. Ik heb nu al enkele keren gegrasduind in alle afbeeldingen die ik maar vind op internet. (Voor wie met Firefox werkt, raad ik aan om cooliris te installeren, een van de vele mogelijke add-ons voor Firefox, waarmee je alle beelden als in een film kunt bekijken en bestuderen, zonder dat je telkens de sites moet binnengaan!!!!)

Kortom, voor mij is dit weer een ontdekking van een nieuwe wereld van expressie die voor mij opengaat.

En toch... toch is er iets die me stoort aan internet... Ik mis het flexibele van een boek. Ik bedoel het volgende: als ik een boek in handen neem, dan kan ik dat boek in handen nemen, en de bladeren laten door mijn vingers glijden, en ondertussen loeren naar wat er te zien is. Zie ik iets, dan stop ik het glijden, keer indien nodig wat bladzijden terug, en heb een redelijk goed idee van wat het boek mij biedt... Met internet mis ik dat. Ik moet daar anders te werk gaan, en er op vertrouwen dat ik, met van de ene site naar de andere te glippen, toch de dingen die mij raken zal vinden... (interclue of coolpreviews zijn daarvoor nuttige add-ons op Firefox).

Dat maakt dat internet voor mij iets stugger werkt dan mijn boeken, en dat het internet voor mij nooit het boek zal vervangen.

Nu iets heel anders... Wij zijn heel het weekend uithuizig... dus zal er ook geen blog zijn. Jammer, maar het is zo. Mijn huis staat wel niet leeg (Veerle komt hier slapen en verblijven omwille van de honden en co...) Hoe heerlijk is het dieren te hebben, dan ben je nooit echt helemaal vrij...

tot de volgende ? en vergeet niet eens te kijken naar kuzhebar design...Misschien vind jij het ook wel zo leuk ! (Op de foto het systeem Cooliris, en je kunt er ieder beeldje ook apart bekijken en vergroten, je kunt hetzelfde met video en zo...)