Lente Groen! geloof...

Image by ~jjjohn~ via Flickr

Een Britse rechtbank heeft een uitspraak gedaan die toch wel eventjes "anders" is... Een man die werd afgedankt omwille van het feit dat hij ecologist was, heeft gelijk gekregen van de rechtbank, op basis van de redenering dat de groene overtuiging gelijkgesteld is aan een geloof.

Volgens mij heeft die rechter gelijk. Niet dat ik denk dat het groene gedachtengoed een geloof is, maar wel over het feit dat steeds meer mensen hun gedachtengoed zo hevig opschroeven, dat het voor hen het geloof vervangt. En ik denk daarbij echt niet alleen op Groen en consorten, er zijn er die de dierenbescherming zo extreem ver door trekken, dat het voor hen een religie lijkt. Er zijn er die hun politieke overtuiging zo fel hun leven laten overheersen, dat je bijna niet anders kunt dan de vergelijking maken met fanatieke gelovigen.

Het geloof zelf is een beetje uit, het is niet echt meer in de mode nog te durven zeggen dat je gelovig bent, maar dan stel je vast dat mensen iets anders in de plaats stellen, en heel hun leven laten domineren door een of ander ander gedachtengoed. En net zoals we fanatieke gelovigen hebben, die aanslagen plegen in naam van hun godheid, zien we ecologisten boten verhinderen te werken, zelfs boten doen zinken, zien we Gaia, Peta- en andere fanaten dieren gaan "bevrijden"... Nee, het lijkt me logisch dat die rechter de vergelijking doortrok.

Eigenlijk is dat ergens een "bewijs" (nu ja) van het feit dat mensen ergens iets moeten hebben dat het gewone overstijgt. Ik heb reeds in mijn schooltijd atheïsten meegemaakt die hun overtuiging ten allen prijze willen doordrukken, en andersdenkenden (lees gelovigen) als hun vijanden beschouwen. Gek...Maar ja, wat wil je, het zijn mensen, en wij zijn de enige diersoort die praten over logica, en ook de enigen die het niet toepassen...

Vanmorgen zijn we naar Auchan gereden. Onze grote inkopen gaan doen. We brachten zeeduivel (lotte) mee en ook wat éperlans... Ik denk dat de nederlandse naam van dat laatste visje zandspiering is...een klein, hooguit 5 cm lang beestje, die je met kop en staart en heel de rattaplan in het frietvet bakt, Franse (heerlijke) mode...à la frite... Zodra ik dat voor het eerst heb gegeten, was ik verkocht. Heel eenvoudig en heerlijk van smaak.

...maar wellicht is het verkeerd... We gaan met het eten van vis en vlees regelrecht in tegen het "geloof" van bepaalde mensen. Daar ik echt heel graag dwars ben, kan ik hen tot mijn groot genoegen mededelen dat men bij planten ook kan spreken van leven, zelfs van "denken", of toch zeker van reageren op bepaalde zaken. Zouden wij dan wel die planten mogen eten? Nee, eerlijk, als je die manier van redeneren heiligt, dan mogen wij niet eten, niet ademen (zuigen mie- en jancroben binnen!!!) niet liggen en niet staan (we pletten wellicht microscopisch leven)... Zelfs de Jaïnisten zijn zo streng niet. (De echte houden wel een doekje voor de mond en neus om niet per ongeluk een vliegje binnen te krijgen en pijn te doen...)

Maar als ik heel die in mijn binnenste kijk, dan vind ik hun houding niet echt slecht, net zo als ik de groenen niet verkeerd vind, ze hebben beiden alvast de verdienste dat ze ons doen nadenken, en dat we niet de gek moeten houden met "het leven"... We moeten in ieder geval dringend leren om wat meer eerbied te hebben voor het natuurlijke evenwicht. Niet dat we dat echt kunnen behouden, daarvoor zijn we met veel te veel mensen op deze aarde. We nemen gewoon door ons zijn te veel plaats in, eten te veel, ademen te veel om nog een gewoon evenwicht te kunnen behouden...We zijn door ons zijn al een scheeftrekking.

Maar we zouden op zijn minst kunnen leven op een zo verantwoord mogelijke manier. En er is maar één manier! Beginnen met hetzelf te doen. Zo veel mogelijk...Niet steeds wijzen op een ander, maar zelf doen. Dan pas hebben we recht van spreken.

Wat is het nut van "Het veilig overzetten van padden" als we het oppervlaktewater gaan vergiftigen?

toch een over nadenken... Zoals Alice Nahon al zei: Het is goed in 't eigen hert te kijken...

tot de volgende ?

Gouden velden

Image via Wikipedia

Nee, ik heb het niet over heraldiek, maar over gewone velden...Sinds enige jaren worden wij hier in het najaar verwend met mooie gouden velden. Het is naar mijn mening mosterdzaad of iets in die aard, die nu gezaaid wordt, enerzijds als groenvoer, anderzijds wellicht ook als groenbemesting. Die velden staan nu nog in volle bloei, en tussen het braakliggende veld, en verschaalde weiden, liggen nu van die goudgele velden te blinken.
Het is ook in die velden dat je de dinosaurus ziet opduiken!
Nee, natuurlijk geen echte dino's, maar een van die vele soorten landbouwtuigen. Het is een machine die achter de tractor getrokken wordt, die dan die mosterdplanten afmaait, en door de hoogstaande muil spuwt het dan het verhakselde kruid in de volgende wagen.
Als die tuigen voldoende voer hebben bijeengemaaid en verhakseld, laat de boer het gewoon op het veld staan... en van ver is het precies het silhouet van een voorhistorische dinosaurus...
Jaja, ik weet het, ik heb veel fantasie, maar kijk zelf maar eens!

Maar die gouden velden zijn bizar, waar alles wat aan het afsterven is, staan die volop te bloeien en tonen een mooi fris groen onder die gele bloemtrossen.

Heb je ook gelezen dat wij hier zowat de duurste overheidsdiensten hebben van heel de wereld? Maar er staan jammer genoeg geen details bij... Naar mijn gedacht verdienen onze ambtenaren echt niet teveel, en wellicht helemaal niet meer dan de ambtenaren in de ons omliggende landen... Maar als ze de kosten van de overheidsdiensten berekenen in verhouding met het land, dan zijn we wellicht niet te kloppen!!!
Maar dat komt niet door de ambtenaar!

Nee, dat komt door ons grandioos en economisch systeem!
Kijk rond je, in ieder bedrijf probeert men te centraliseren, men fusionneerd zels scholen en hospitalen om adequater en economischer te werken.
Niet zo ons regeringssysteem...
Wij hebben een senaat
Wij hebben een federale kamer van Volksvertegenwoordigers
Wij hebben een Vlaamse deelregering
Wij hebben een Waalse deelregering
Wij hebben een duitstalige onderafdeling daarbij
Wij hebben een apart hoofdstedelijk gewest.
Om het werken niet te zwaar te maken deelt men dan ook nog een paar functie toe aan de Provincie, met een gouverneur, een provincieraad en "de provincieleden"....
Om dat dit nog niet ging heeft men Brabant onlangs gesplitst in Waals Brabant en Vlaams brabant.
En ik ben er zeker van dat ik nog wat onderdelen heb vergeten. Kan ook niet anders, er is geen kat die nog exact kan vertellen welke bevoegdheid nu eigenlijk bij wie hoort. Er zijn in ons landje zaken waarvoor je drie, vier ministeries moet aflopen om iets in beweging te krijgen.
En al die ministerkes, senatoortjes, volksvertegenwoordigertjes, Vlaamse ministertjes, Waalse ministertjes, hebben om te kunnen werken een heel kabinet met politieke vrienden, die soms zelfs weten wat ze daar doen.

Allemaal aan een hongerloontje...
djudedju...

Als je aan een zaakvoerder een dergelijk organigram zoudt voorstellen, dan lig je al buiten vooraleer je de kans kreeg het allemaal op te sommen. Niet zo voor het "beleid" van ons landje. Een mens is voortdurend vol verwondering dat er nog iets gebeurt en dat niet alles in de soep draait.

Het grootste mirakel is dat de politieke partijen naast al die jobgerelateerde leden ook nog enkele gewone leden hebben. Mensen die op een of andere manier nog geloven in het "werk" van de partij...Of zou het alleen zijn om aan een jobke te geraken ?

Maar nu is dat niet meer zo, zegt men... Maar als je solliciteert naar een functie aan een of andere openbare dienst, dan moet je geluk hebben dat het juist de toer van die partij is...Want ze werken met een systeem van roulatie...

Och, wat zit ik mij nog dik te maken... Ik heb alle miserie om te vermageren, en als ik daarop denk vreet ik telkens weer mijn kas op...niet wijs hé...

En voor welke partij moet je dan stemmen??? Tja, ik weet het ook niet... Ik ken er geen goeie, wel een paar die nog slechter dan slecht zijn, maar goeie??? nee...


Och, ik kan beter bij die mooie gele bloempjes blijven, dat is veel leuker. Heb je het al gezien? Het is mooi weer! Helder blauwe lucht, zon en wind, niet warm, niet koud...Heerlijk herfsfst weer... Om met slepende voeten door de blaren te stappen in het bos. De geur van de aarde op te snuiven en last te krijgen van je sinussen...

tot de volgende ?

...donderdag, vrijdag, waterdag...

Image by abbilder via Flickr

Nogal een geluk dat ze geen of weinig regen voorspelden... 't Giet zo al genoeg.
Nu, ergens mag het wel, want het grondwater staat nog steeds heel heel laag.
Maar plezant is het niet om er door te lopen. Je ziet de mensen met vieze gezichten, gebogen voorbijsnellen zonder opkijken...
En gek genoeg staat het water nu al weer in beekjes op het veld voor mijn deur. Een bewijs te meer dat de grond met al die zware machines helemaal geen water meer doorlaat... In 1976 duurde het drie jaar vooraleer de grondwaterstand weer normaal was, we mogen verwachten dat het nu weer zoiets zal zijn.

Ik vraag me af of we nog eens gaan kunnen gaan vissen dit jaar... Want zo fanatiek zijn we niet dat we ons laten nat regenen of doorkoud willen worden.

Maar ondertussen regent het maar door... En het doet wellicht deugd ?

Deze namiddag gaan we weer naar tanteke... ons obligaat bezoekje. Hopelijk kunnen we wat dicht staan, want gelijk hoe, met de bouwwerken aan de home moeten we zowiezo al een kleine honderd meter buiten lopen, en dat in het beste geval... Het klinkt wat gek, maar heel het terrein is door de bouwfirma afgezet met tweemeter hoge hekkens, in rasterdraad...Nu is de home zoiets als een kooi in de zoo... Je moet nu naar de oude ingang gaan, daar het terrein betreden, en dan langs een voetpaadje langs de lange gevel trekken naar de huidige ingang. Waarom men de oude ingang niet weer heeft geopend ? Wellicht omdat daar geen veiligheidsslot op zit... Ben je al eens naar zo'n home geweest waar ook dementen zitten?
Binnen gaan is makkelijk, je doet de deur open en stapt binnen, maar om buiten te raken moet je een code indrukken. De code hangt er onder, in ons geval: druk het jaartal omgekeerd in... Blijkbaar is dat voor dementen veilig genoeg...

Het klinkt en het is poepsimpel, en toch is het blijkbaar voldoende. Wij kunnen ons niet indenken in die wereld van dementerenden. Ik heb me wel afgevraagd of die code ieder jaar moet veranderd worden, of dat dit automatisch gaat... In ieder geval was ik er eens heel vroeg in het jaar, en dan was het al gewijzigd. Vermoedelijk moeten ze het manueel doen, want zo heel erg gesofisticeerd lijken die dingen me niet.

Deze morgen zijn we naar de rommelmarkt geweest in Deinze. Mooi om eens op rond te lopen, maar niets gevonden naar mijn gading. Wel heb ik er een gesprek gehad met een dame die ook knutselde, en die me wist te vertellen hoe zij die mooie kerstversiering had gemaakt die ze daar verkocht. Een mens leert altijd maar bij hé...

't Is gestopt met regenen. Het giet nu...

tot de volgende ?

Google Dashboard

Image by eikootje via Flickr

Nu en dan lees je over ongeruste mensen die vermoeden dat er dingen op Google bekend zijn, die zij liever niet bekend zouden zien...
Als jij er zo eentje bent, dan kun je dat vanaf nu eens gaan controleren! Je gaat naar Google Dashboard, je klikt in met eventueel je paswoord en co, en hopsakee, daar staat plots een hele lange, lange waslijst van al de dingen waarmee jij op het net rondzwerft, althans in de enorme gegevensbank van Google.
Ik was benieuwd, en ging eens even kijken...Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet wist dat ik op zoveel manieren en op zoveel plaatsen te kijk liep. Maar er zit niks ergs bij, je moet niet gaan zoeken. En de lijst is eigenlijk nog niet eens compleet, want Wave en dergelijke zitten er nog niet bij, en daar zit ik ook al in.
Ik zat zelfs op een plaats waar ik niet meer van wist, op Orkut... Blijkbaar heb ik dat ooit eens geopend om te kijken, en het dan vergeten... Tussen haakjes dat is ook een van die vele sociale netwerken die de mensen uit hun sociale leven weghalen om een alternatief sociaal leven op te bouwen in de virtualiteit...
Doet mij denken aan de Japanse toeristen. Die lopen zo voortdurend met hun fototoestel voor hun gezicht, dat het niet anders kan, of ze trekken hier foto's van alle dingen die ze kunnen, om thuis te kijken naar wat ze hier hadden kunnen zien...

Maar zo je ooit, in een vlaag van verstandsverbijstering, jezelf hebt blootgegeven op de brede snelweg van het internet...dan kun je dat nog steeds zien... Ik heb niet de indruk dat je op dat Google Dashboard ook de de gelegenheid hebt dingen te verwijderen... Alles wat er op zit is een monument voor de "eeuwigheid"... Want dat internet is een gek ding! Het is niet zo eenvoudig iets echt te verwijderen! Want ergens, zelfs al haal je het er uit, blijft er altijd wel iets achter...

Het is dus beter om voorzichtig te zijn... en eerst te denken vooraleer je iets op dat net zet. Gebruik het ook niet als "schandpaal" om een intieme foto van een vorig liefje op te zetten, want de sporen naar de dader zijn zonneklaar...en vermits niets echt verwijderd kan worden, zijn de straffen logisch niet licht.

Dus ga maar eens kijken naar je zelf op Google dasboard, en wees verwonderd hoe vaak je te vinden bent. En dan ben je wellicht niet eens echt gekend. Onze Bart is er alomtegenwoordig uit hoofde van zijn werk, maar ikke niet, en toch wemelt het van sporen. Eigenlijk is het een beetje bangelijk.

Naar mijn gevoel is dat ook een beetje de zwakte van heel het systeem! De massa gegevens wordt alsmaar groter en groter en groter...je vraagt je onvermijdelijk af of die explosieve groei wel onbeperkt kan doorgaan, om krijgen we ook daar op een dag het barsten van de zeepbel? Dan zouden mijn sporen allemaal rbbedebie zijn, niet erg, maar de sporen van de mensen die er moeten mee werken, mee leven, die zouden dan ook weg zijn, met naast de gegevensexplosie een neveneffect van economische implosie...

Vandaar wellicht dat er nu al mensen bezig zijn met het ontwerpen van een totaal nieuw internetsysteem...Maar wat er dan met het bestaande zal gebeuren? Geen idee...

Het is allemaal een beetje big brother-achtig, maar dat is een gevoel die we steeds meer hebben, bij steeds meer dingen. Ergens is het misschien ook wel een beetje logisch, hoe groter de mensenmassa wordt, hoe beter je inzicht moet hebben in het gebeuren om hen binnen de banen te houden. Maar toch voelt het een beetje eng aan. Steeds meer stemmen gaan op voor de bescherming van de privacy, en we zijn nog nooit zo gezien geweest als nu...

We laten binnen onze moderne maatschappij voortdurend sporen na... Je telefoneert met je gsm, en ze zien waar je zit of staat...Je betaalt met je kaart, ze zien waar je bent op dat moment...Je loopt voor camera's voorbij zonder dat je er erg in hebt en vreemden kunnen bijna heel je dag opvolgen van het verlaten van je woning tot je 's avonds laat je computer afsluit... Als je het zo eens opsomt, dan kriebelt het wel eens...Maar och, voor 99% van de mensheid maakt dat niks uit, want ze doen niets dat niet gezien mag worden. Maar moet het dan wel gezien worden?

Steeds meer stemmen gaan op om ook het volledig medisch dossier van iedereen te verzamelen, zodat de gegevens ter beschikking staan van de medici die je verzorgen. Och, geen schrik, alles is heel strikt beveiligd, en alleen te raadplegen door bevoegde medici... Och ja, zo goed als onze bankkaarten en bankgegevens die je nu en dan kunt lezen op sites van hackers ? Hoeveel zou een werkgever aan een hacker betalen om van zijn personeel de medische achtergrond te kennen?

Nee, geen enkel systeem is waterdicht... en dus zwerven heel wat dingen over ons rond in de wijde, wijde wereld... toch een beetje beangstigend.

Het regent niet, de barometer is een heel stuk omhooggevlogen, maar volgend de weerventen en -madammen is het maar heel tijdelijk... Ik heb hen niet nodig om dat te weten, ik heb een persoonlijke barometer ergens in mijn lage lenden... die zegt me niet of het goed wordt of slecht, maar wel schrijnt hij elke verandering van weer, heel mijn lijf door. Djudedju.
Oh ja, voor de opvolgers van mijn diëet: ik ben er nu 20 kwijt... Mijn buur is stikjaloers, maar hij wil zijn bougondische leven niet vaarwel zeggen, het moest maar zo lekker niet zijn. Daar ben ik dan weer jaloers van.
't Is ook nooit goed.

tot de volgende ?

mijn 1.373° blog...

Image by FaceMePLS via Flickr

't Is niet te doen!
Da's meer dan drie jaar dagelijks bloggen, om precies te zijn, binnen 87 blogjes heb ik vier volle jaren bijeengeblogd, of liever binnen 88, want er zit dan defacto ook een schrikkeljaar tussen...

Vanmorgen, heb ik -dagelijks werk- weer eens op de barometer geklopt, en het pijltje kwam weer iets naar boven! Je ziet het dan ook, het regent mollejongen!

Vannacht, met al dat goed weer lig ik weer pijn te hebben, lag ik te denken aan "waard". Eigenlijk had ik dat voorzien als titel van deze blog, tot ik plots dat cijfer zag staan...

Waard...en ik had het over mijn leven...Wat is mijn mijn leven waard geweest?
Hoe ik daar bij kwam? Door een bezoeker, die vol bewondering naar een van mijn prutserijen keek, en zei: "Jij had toch meer moeten doen met je leven, als je dat kunt..."
Maar is dat wel zo ?
Heb ik mijn talenten wel gebruikt?
Héhé, dat is een echt gewetensonderzoek als je daar begint op door te denken.
Ik kan niet ontkennen dat ik wel wat talent heb in tekenen en schilderen en beeldhouwen, maar of ik echt genoeg talent had om daar mee mijn boterham te verdienen? Misschien wel, misschien niet, maar in die tijd had ik zelfs niet moeten denken aan een bereopskeuze als kunstenaar... Dat was geen zeker bestaan, dus, dat deed je niet. Ik heb het het, voor zover ik me herinner, ook nooit gevraagd of voorgesteld... Ik wist zo al wat de houding van mijn ouders zou zijn, en eigenlijk was ik ook grootgebracht in die atmosfeer van werken voor je boterham... en tekenen, dat is niet echt werken... (Maar onze Bart verdient er wel een belegde boterham mee...Het kan dus wel...)
Nee, ik heb niet gedaan wat je kunt noemen "woekeren met je talenten".
Maar ze echt begraven deed ik ook niet, ik gebruikte mijn gaven regelmatig ook in mijn werk, om posters en dergelijke op te maken. Een van mijn tekeningen werd zelfs gebruikt om tshirts mee te maken voor een onderdeel van de beweging.
Maar ik heb wel mijn talenten gebruikt voor mijn werk, andere talenten, dat wel, maar ook die gaven had ik met de paplepel binnengekregen, en ik voelde me als een vis in het water binnen de vakbeweging. Daar heb ik mijn talenten wel gebruikt, heb ik er wel mee gewoekerd en heb ik er wellicht zelfs voor een stuk mijn gezondheid mee naar de knoppen geholpen...
Een leeg leven had ik niet.
Tot een mens dan plots ziek wordt. Pijnpatiënt... een van die ziekten waar je eigenlijk niet ziek bent, maar toch niets meer deftigs kunt doen. Je lichaam wil gewoon niet meer mee spelen. En dan zit je daar met je talenten... te zitten glarieogen.

En toch... toch waren die talenten dan voor een groot stuk mijn behoud. Ik herinner me ons vader, die twee grote hobby's had: postzegels en gaan vissen. Door zijn ziekte werden ook zijn ogen aangetast, en geen van zijn hobby's waren er nog... Er restten ons vader nog alleen zijn boeken en de TV... Ik had, mede dank zij die talenten een heel pak dingen die ik graag deed, te veel om ze allemaal te beoefenen toen ik nog gezond was, en een deel er van werden ook onmogelijk door mijn ziekte, maar ik had er nog een heel pak over.

En ik heb me, na een periode van ineenstorting, daar op gestort... Ik heb mijn gaven gebruikt om mijn pijn naar achteren te drukken. Ik denk nog wel met weemoed aan de verloren hobby's, maar ik pin me daar niet op vast. Ik doe wat ik nog kan doen, en gebruik het als bezigheidstherapie en als liefhebberij, zonder voorkeur van volgorde.

Nee, geachte bezoeker, ik denk niet dat ik meer kon doen met mijn leven, ik kon misschien heel anders leven, maar weet je, misschien hoorde jij dan niet eens tot mijn bekenden, kon je niet eens die bedenking maken...


En het voornaamste van al, ik heb een goed gezin... Met alle geluk en alle verdriet die daar bij horen, hangen we toch hecht aan elkaar. En dat, dat is het allerbelangrijkste.

Weet je, ik droom er al een tijdje van om eens een artikel te maken om te publiceren in het blad van de mutualiteit of zoiets, over "De chronische zieke"... Niet om te klagen of te zagen, maar veeleer om een oproep te doen om niet te doen wat ik ook deed toen ik nog gezond was...
Want wat mij nu pijn doet, dat heb ik toen ook de ander aan gedaan. Ook ik stelde ziekenbezoek heel makkelijk uit om god weet voor welke redenen allemaal, gewoon, omdat een gezonde mens niet graag naar een zieke toe gaat. Het is niet leuk, dus schuiven we het voor ons uit, terwijl het voor de zieke héél, hééééél belangrijk is... Ik probeer dat nu, voor mezelf, een beetje goed te maken, en nu ga ik nu en dan wel op ziekenbezoek, en hebben we onszelf opgelegd van wekelijks naar tanteke te gaan (helemaal niet leuk, want je kunt er niet echt meer mee babbelen)... Bij andere zieken ga ik echt graag, net omdat het babbelen ook voor mij, nu, in mijn situatie, een heerlijk iets is.
Waarom ik ik daarover wil schrijven, is om misschien iets te doen aan het ergste van ziek zijn. Het ergste is het uit het sociale leven vallen. De eerste maanden krijg je nog volop bezoek, maar na enkele maanden zwakt dat af, en zit je in een eenzame wereld, met het gevoel dat alles en iedereen je heeft laten vallen. En het klinkt gek, maar in die eerste ziekteperiode heb je dat bezoek bijlange niet zo veel nodig als wel later. De eerste periode van je ziekte ben je vooral bezig met ziek zijn... Je moet dat nog verwerken, het overspoelt je nog op dat moment...En dat is dan wellicht ook de reden, of mede de reden dat ziekenbezoek niet echt leuk is, mensen die nog te veel bezig zijn met die nieuwe situatie, die ziekte, zijn dan ook vooral bezig met die ziekte... En dan ga je op bezoek, en dan ga je weer weg met het gevoel dat je met een heel andere mens hebt gepraat dan de man die je kende vóór die ziekte ... en je gaat niet meer, want hij zaagt, hij is niet leuk meer...
Eigenlijk zouden we dan nog eens moeten gaan, minstens één keer, om vast te stellen dat na dat dipje van het "ziek-ineen storten", er een zekere aanvaarding is van de situatie, en dat je weer met de oude vriend aan het praten bent...of toch voor het grootste gedeelte.
Het bezoek is weer leuker, en op dat moment is je bezoek voor de zieke véél en véél belangrijker, want dan kom jij op het moment dat alle anderen al afhaakten...en red je de zieke uit zijn vereenzaming, zijn ergste vijand, erger dan de ziekte zelf...
Maar dat is niet makkelijk te verwoorden op een manier dat de mensen er door geraakt worden, en dat het hen bijblijft, zolang, tot ze het nodig hebben om op de goede manier bij de goede vriend op bezoek te gaan op het moment dat hij het echt nodig heeft.

Na een hele tijd is dat gevoel van vereenzaming ook verwerkt, of je vermijdt het er op te denken, of je verliest je in andere bezigheden, en naast het verdrukken van de ziektepijn, verdruk je ook de vereenzaming...

Maar ja, als je gezond bent, dan denk je daar niet aan... Ik deed het toen ook niet.

Weet je, misschien heb ik jou wel overtuigd, en doe jij wel het goede als je nog eens een zieke vriend hebt. Dan is mijn blog niet voor niets geweest. Ook al moest ik er 1373 eerdere schrijven om dit te kunnen verwoorden.

Hé, weet je waarom de blaren vallen??? Water heeft op ongeveer 4° celsius zijn grootste omvang. Dit brengt met zich mee dat de plant via de capillaire werking het water niet meer door de nerven krijgt (water is te dik) naar de bladeren. Die bladeren vallen droog, en om zichzelf te redden sluit de plant de toegang tot de bladeren af met een stukje kurkvorming...Het blad verliest hiermee zijn voeding en zijn houvast, en valt af...

Maar ook al weet je dat, herfstblaren zijn toch nog steeds wonderlijk mooi...

tot de volgende ?

België boven... ?

Image by verbeeldingskr8 via Flickr

't Is zo ver, ons Koninkrijk der Belgen heeft er nu ook een.
Een kleintje, maar toch, lang niet iedereen heeft er een!
Wij dus wel.
Een zatteliet. Een kleintje, en omdat er hier niets meer te onderzoeken of op te lossen is, hebben de vroede vaderen besloten er eentje tot in de hoogste sferen te sturen om de zon te bestuderen. Kwestie van die laatste warme zomer.
Hoeveel miltioenen dat spelletje gekost heeft wil ik zelfs niet weten, alleen ben ik benieuwd hoeveel arbeidsplaatsen er zouden kunnen gecreëerd worden met dat wegvliegende geld... Want, in deze periode van crisis, denk ik dat dit wel de allereerste zorg is, of zou moeten zijn. Niet dus, niet in ons Koninkarm. Alhoewel, de koning zelf...

Wellicht zal men te laat ontdekken dat het daar, dicht bij die grote bol, te warm is voor kleine Belgische zattelietjes, en krijgen wij nog één opgewarmde bip te horen, en dan niks meer. Alle werklozen zullen in de ledigheid van hun dagen, kunnen genieten van het geluid van die opgewarmde kreet, terwijl ze in doffe verdoving voor hun teeveetje zitten te zitten.

Van mij mogen ze het oplaten van zattelieten rustig overlaten aan de Kamerikanen, de Roeskis en de Chinoiserietjes... Dat zijn grote landen, met veel grotere schuldenbergen dan wij.
Die kunnen dat beter verteren, hebben meer ervaring in het hebben van schulden, en ze zijn zo groot dat geen deurwaarder ooit durft bij hen aan te kloppen. Bij ons in ons kleine Absurdistan, kloppen Europa, de VN, de UNO en een heleboel andere mastodonten voortdurend op de deur (want de bel doet het niet)...

Ik heb eens gezocht of er ook landen zijn zonder schulden.
Neen.
Of ik heb er toch gene gevonden.
Eigenlijk leven wij op deze aardkloot in een voortdurende staat van faling.
En geen curator te zien.
Ook geen uitverkoop.
Iedereeen doet voort en reclameert op de andere die schuld hebben.
En dan zijn we verwonderd dat de economie als een zeepbel uit elkaar spat.
Wat doen grote blazen vol niks anders ?
Och, er zijn er die denken dat zij zelve curator kunnen spelen! Zij noemen zichzelf minister. Maar eigenlijk mogen ze die ster er aflaten, mini is op zich al veels te groot.
(Ik zit regelmatig te denken wat je van mijn teksten maakt als je het door de vertaalmachine van Google haalt???? Al mijn dichterlijke vrijheden moeten dat machine in de gordijnen jagen!)

Nu we toch stillekens bezig zijn om ons in het heelal te wagen, vraag ik mij af of ze daar niet ooit de markt zullen ontdekken??? Want dan zal die markt meteen ook ons kennen, en op de marktdag, achter het kosmoshuis, is er dan openbare verkoop van de aangeslagen goederen... Te koop één aardkloot, één... In belabberde toestand, stervende natuur en en alleen in het bezit van schulden... Geen schrik, we zijn zo slecht dat we toch niet verkocht zullen geraken. Kunnen we rustig verder de boel naar de kl. (voor de vertaler: testikels) jagen.

djudedju. (geen vertaling mogelijk)

Maar wij hebben nu onszelven verheven boven een heleboel anderen, en jagen vanuit ons faillissement een satteliet naar de zon. Moet kunnen. In een wereld vol idioten is heel veel mogelijk. Zelfs zattelieten vanuit Rusland omhoog jagen, want zelf hebben we de middelen niet. Dus liften we maar wat. Een zatteliet die raketjestop doet. Moet mooi staan als cartoon, in het gerenommeerde "Science"...

't Zou natuurlijk kunnen, dat we onze oude roots hebben gebruikt, en dat we dat piepkleine zattelietje gewoon in die grote roeskiraket hebben binnengesmokkeld???

We hebben al een paar keer met een diergelijke raket een ambetanterik de lucht ingejaagd, maar ze komen altijd terug. Nederland heeft het ook al geprobeerd, met evenveel sukses. Hopelijk moeten we de verblijfkosten niet betalen, want we hebben er eentje zitten die er nu al wel heel lang verblijft. Anders wordt onze schuldenlast nog wat groter. Maar ach, wie trekt zich daar wat van aan??? Zoals ik hier op een virtueel blad zit te bloggen in de wolken (in the clouds), zo leven wij eigenlijk voortdurend...in een virtueel staatje, dat eigenlijk niet meer kan bestaan door zijn schuldenlast, maar niemand wil het hebben, dus blijven we zitten en spelen met de knikkers en de zattelietjes.

Sjongejongejonge... kijk, dat doe ik nu eens dolgraag zie, zo giftig humoristisch schrijvelen. Met een virtuele pen die druipt van het virtuele gif...

De barometer zakt tot stormniveau, en als ik buiten kijk schijnt de zon vrolijk. Zelf ons weersysteem is failliet.

tot de volgende ?

Pauwels

Image via Wikipedia

Mijne Gade, in heur veinen stroomt het bloed der Pauwels.
(Van heure moeders zijde)
Zondagavond, net tijdens mijn geliefkoosde feuilleton ging de telefoon. Ik zag hem gaan, en wachtigde tot Anny hem pakte. Ik was feuilletonkijkende.
Maar zoals meestal, als het ene onbekende is, met rare vragen, kreeg ik het toestel toegespeeld, en daar ging mijne feuilleton, want het was een zeer uitgebreid en langdurig telefoontje. In twee episoden. Want een keer viel de verbinding weg, zag ik nog een flits van mijn, juist, ja, maar hop daar belde het toestel al weer, met de tweede episode van een toch wel leuk en interessant gesprek.('t bleek zelfs stukken interessanter dan diene feuilleton)

Aan de kanderenant van de lijn hing ene...Pauwels. Uit Aantwaarpen. Of wij familie waren van Julien Pauwels, ja, dat was een nonkel, de man van tanteke in de home... De Antwerpse Pauwels was tanteke op het spoor gekomen (Hoe??????) en had haar in de home opgezocht. Gelukkig had ze een van haar betere momenten, want hij was toch een en ander te weten gekomen, waaronder blijkbaar mijn naam en wellicht min of meer mijn adres, voldoende om mijn telefoonnummer op te sporen blijkbaar...

De Antwaarpse Pauwels was blijkbaar familie, weliswaar in 't zevenendertigste knoopsgat, maar toch een achterneef, of achterachterneef of nog wat achters verder. Hij expliqueerde het me, maar onderweg ben ik blijkbaar ergens de tel kwijtgeraakt over hoeveel maal achter er nu eigenlijk bijhoren. Hij vertelde ons dat de schrijver Mar De Bel ook een achter....neef was van ons. Ongeveer evenveel keer achterlijk als ik het goed heb begrepen. Naar het schijnt heeft Marc De Bel daar geen hinder van, en wij ook niet. Maar het is wel leuk om het eens te horen.

Ondertussen heb ik al hele boekdelen mailtjes proberen te vervolledigen over de tak van de stamboom waar mijn vrouw op zit, en dus ook mijn kinderen. (Ik niet, ik ben geen familie, ik ben maar aangetrouwd). Ik heb er onder meer een oud adressenboekje van wijlen nonkel Julien bijgehaald, en het viel mij op dat van heel die talrijke kroost van grootvader Camille Pauwels, er hooguit nog een of twee mannelijke naamdragers zitten, die dan ook nog Waal geworden zijn... Maar voor een stamboomonderzoeker is dat blijkbaar niet van belang, want hij schaart met milde hand ook heel mijn kroost bij zijn familie. Heb ik niets meer over te vertellen. Gelukkig is er ook nog een stamboomdeskundige die de boomstam van de Goderis'sen bijeensprokkelt, en daar zijn wij ook weer bij opgenomen en horen er plots toch weer bij. Er is ook een dergelijk werk over de naam van mijn moeder, dus hebben wij steeds meer en meer thuishonken. En familie bij duuzenden ! Ene Adam en Eva hebben we nog niet gevonden, maar dat is hooguit een kwestie van tijd, boterhammen en speurwerk van die stamboomdoorzagers.

En nu zitten wij hier in blijde verwachting te wezen om eens per pdf bij een mailtje heel die stamboom doorgemaild te krijgen, zodat wij ons kunnen verlustigen in al die familieleden.
De Pauwels zijn duidelijk afkomstig uit deze hoek van ons landje, soms net West Vlaanderen binnen, soms net Oost Vlaanderen, maar altijd in de hoek Deerlijk, Waregem, Zulte, Huise-Zingem... Dat is een troost. Er zullen dan vast geen bokkerijders bij zijn. En ook geen leden van de bende van Jan de Lichte...De Bende van Baeckelandt is gevaarlijker...

Want dat is het heerlijke aan die stamboomvorsers, waar mogelijk schilderen zij er ook nog een kleurrijk portret bij van de betreffende voorvaderen, en daar zit soms wat tussen, van hele deftige tot echte bandieten. Geen hond is zo bont of er zit een vlekje op.

Ik ben dus nu min of meer benoemd tot spion van de familie, om te proberen zoveel mogelijk gegevens bijeen te garen, tot meerdere eer en glorie van de familie van mijn teerbeminde echtgenote.

Ik amuseer mij kostelijk... Want het is een rare bende. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit allemaal tegen elkaar praatten, er waren er altijd wel enigen die in ruzie waren met enige anderen. Zag je tante x, dan wist je zeker dat nonkel y er niet zou bij zijn... Heerlijk. Vandaar dat er heelder stukken familie zijn waar Anny heel weinig van weet, omdat die nooit langskwamen. Het was bijna verboden hun namen te noemen bij bepaalde anderen. Het voordeel was dat de verhoudingen soms wisselden, en dan zag je plots een onbekende tak van de boomstam. Wie is dat? Nonkel R... Nog nooit gezien. Nee, die sprak vroeger niet tegen tante Z...
Op een begrafenis zat je dan tussen een bende onbekende familieleden en voelde je de keurende (en afkeurende) blikken over je glijden...Het verdriet ebde weg gedurende de lange explicaties van wie wie was...

Ooit heb ik meegemaakt dat ik naar een begrafenis ging van een nonkel van Anny. In de kerk kwam er iemand naast me zitten. Ik was verbauwereerd, dat was een vriend van mij! Ben jij ook familie. Ja dus... Wij wisten het van elkaar niet.

Heerlijk die grote gezinnen van toen. Ik ben benieuwd naar die grote boom en al die kleine takjes... En zou die "eigenschap" van ruziën in al die takken geworteld zijn? Of was dat import van de zijde van de grootmoeder ? Moet ik toch eens vragen aan die meneer Pauwels uit Antwerpen..

Wellicht krijg ik vanavond weer een mailtje van uit Antwerpen...Met de vraag om bepaalde zaken te verduidelijken...Ik doe mijn best, maar makkelijk is het niet, er zitten zoveel onbekenden tussen... en velen zijn dan nog uitgezworven...

Maar weet je, straks hebben wij hier in ons huisje twee stambomen, ene van de famile van mijn vrouw, en ene van mijn familie. De adel heeft er niks aan

tot de volgende ? (in bijlage een dierlijke boomstam...)