Pauwels

Image via Wikipedia

Mijne Gade, in heur veinen stroomt het bloed der Pauwels.
(Van heure moeders zijde)
Zondagavond, net tijdens mijn geliefkoosde feuilleton ging de telefoon. Ik zag hem gaan, en wachtigde tot Anny hem pakte. Ik was feuilletonkijkende.
Maar zoals meestal, als het ene onbekende is, met rare vragen, kreeg ik het toestel toegespeeld, en daar ging mijne feuilleton, want het was een zeer uitgebreid en langdurig telefoontje. In twee episoden. Want een keer viel de verbinding weg, zag ik nog een flits van mijn, juist, ja, maar hop daar belde het toestel al weer, met de tweede episode van een toch wel leuk en interessant gesprek.('t bleek zelfs stukken interessanter dan diene feuilleton)

Aan de kanderenant van de lijn hing ene...Pauwels. Uit Aantwaarpen. Of wij familie waren van Julien Pauwels, ja, dat was een nonkel, de man van tanteke in de home... De Antwerpse Pauwels was tanteke op het spoor gekomen (Hoe??????) en had haar in de home opgezocht. Gelukkig had ze een van haar betere momenten, want hij was toch een en ander te weten gekomen, waaronder blijkbaar mijn naam en wellicht min of meer mijn adres, voldoende om mijn telefoonnummer op te sporen blijkbaar...

De Antwaarpse Pauwels was blijkbaar familie, weliswaar in 't zevenendertigste knoopsgat, maar toch een achterneef, of achterachterneef of nog wat achters verder. Hij expliqueerde het me, maar onderweg ben ik blijkbaar ergens de tel kwijtgeraakt over hoeveel maal achter er nu eigenlijk bijhoren. Hij vertelde ons dat de schrijver Mar De Bel ook een achter....neef was van ons. Ongeveer evenveel keer achterlijk als ik het goed heb begrepen. Naar het schijnt heeft Marc De Bel daar geen hinder van, en wij ook niet. Maar het is wel leuk om het eens te horen.

Ondertussen heb ik al hele boekdelen mailtjes proberen te vervolledigen over de tak van de stamboom waar mijn vrouw op zit, en dus ook mijn kinderen. (Ik niet, ik ben geen familie, ik ben maar aangetrouwd). Ik heb er onder meer een oud adressenboekje van wijlen nonkel Julien bijgehaald, en het viel mij op dat van heel die talrijke kroost van grootvader Camille Pauwels, er hooguit nog een of twee mannelijke naamdragers zitten, die dan ook nog Waal geworden zijn... Maar voor een stamboomonderzoeker is dat blijkbaar niet van belang, want hij schaart met milde hand ook heel mijn kroost bij zijn familie. Heb ik niets meer over te vertellen. Gelukkig is er ook nog een stamboomdeskundige die de boomstam van de Goderis'sen bijeensprokkelt, en daar zijn wij ook weer bij opgenomen en horen er plots toch weer bij. Er is ook een dergelijk werk over de naam van mijn moeder, dus hebben wij steeds meer en meer thuishonken. En familie bij duuzenden ! Ene Adam en Eva hebben we nog niet gevonden, maar dat is hooguit een kwestie van tijd, boterhammen en speurwerk van die stamboomdoorzagers.

En nu zitten wij hier in blijde verwachting te wezen om eens per pdf bij een mailtje heel die stamboom doorgemaild te krijgen, zodat wij ons kunnen verlustigen in al die familieleden.
De Pauwels zijn duidelijk afkomstig uit deze hoek van ons landje, soms net West Vlaanderen binnen, soms net Oost Vlaanderen, maar altijd in de hoek Deerlijk, Waregem, Zulte, Huise-Zingem... Dat is een troost. Er zullen dan vast geen bokkerijders bij zijn. En ook geen leden van de bende van Jan de Lichte...De Bende van Baeckelandt is gevaarlijker...

Want dat is het heerlijke aan die stamboomvorsers, waar mogelijk schilderen zij er ook nog een kleurrijk portret bij van de betreffende voorvaderen, en daar zit soms wat tussen, van hele deftige tot echte bandieten. Geen hond is zo bont of er zit een vlekje op.

Ik ben dus nu min of meer benoemd tot spion van de familie, om te proberen zoveel mogelijk gegevens bijeen te garen, tot meerdere eer en glorie van de familie van mijn teerbeminde echtgenote.

Ik amuseer mij kostelijk... Want het is een rare bende. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit allemaal tegen elkaar praatten, er waren er altijd wel enigen die in ruzie waren met enige anderen. Zag je tante x, dan wist je zeker dat nonkel y er niet zou bij zijn... Heerlijk. Vandaar dat er heelder stukken familie zijn waar Anny heel weinig van weet, omdat die nooit langskwamen. Het was bijna verboden hun namen te noemen bij bepaalde anderen. Het voordeel was dat de verhoudingen soms wisselden, en dan zag je plots een onbekende tak van de boomstam. Wie is dat? Nonkel R... Nog nooit gezien. Nee, die sprak vroeger niet tegen tante Z...
Op een begrafenis zat je dan tussen een bende onbekende familieleden en voelde je de keurende (en afkeurende) blikken over je glijden...Het verdriet ebde weg gedurende de lange explicaties van wie wie was...

Ooit heb ik meegemaakt dat ik naar een begrafenis ging van een nonkel van Anny. In de kerk kwam er iemand naast me zitten. Ik was verbauwereerd, dat was een vriend van mij! Ben jij ook familie. Ja dus... Wij wisten het van elkaar niet.

Heerlijk die grote gezinnen van toen. Ik ben benieuwd naar die grote boom en al die kleine takjes... En zou die "eigenschap" van ruziën in al die takken geworteld zijn? Of was dat import van de zijde van de grootmoeder ? Moet ik toch eens vragen aan die meneer Pauwels uit Antwerpen..

Wellicht krijg ik vanavond weer een mailtje van uit Antwerpen...Met de vraag om bepaalde zaken te verduidelijken...Ik doe mijn best, maar makkelijk is het niet, er zitten zoveel onbekenden tussen... en velen zijn dan nog uitgezworven...

Maar weet je, straks hebben wij hier in ons huisje twee stambomen, ene van de famile van mijn vrouw, en ene van mijn familie. De adel heeft er niks aan

tot de volgende ? (in bijlage een dierlijke boomstam...)

Eet meer hormonen...?

Image via Wikipedia

Zonet een haartikeltje gelezen dat de situatie inzake hormonen in het vlees nog geen haar verbeterd is... Veearts Van Noppe is voor niets gestorven.
Eigenlijk is de situatie erg, heel erg!
Mensen zijn hun medemensen stillekes aan het vermoorden. Om het gewin, het tijdelijke gewin.
Erg is dat, heel erg!
Wat de gevolgen op lange termijn zullen zijn, is nog onbekend, maar veel fraais zal er niet uit voort komen, zoveel is al zeker. Verminderde vruchtbaarheid is een van de minst erge gevolgen. Maar zie je het doemscenario al voor je? De mensheid sterft uit door het winstbejag van enkele hormonenmaffiozi...

En in de wieg zie je een kleine Schwarzenegger liggen huilen om zijn volgende shot hormonen in zijn flesje.

Meisjes zijn "volwassen" aan de leeftijd van 9 jaar...

En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Allemaal gekende gevolgen, maar die desondanks de maffiozi niet eens doen aarzelen. Wat kan het hen schelen, ze verdienen nu geld als slijk, en rest is van geen tel.

En het ergste is dat niet alleen die hormonen ons langzaam de das aan het omdoen zijn, fabrieken spuien ongegeneerd giftige stoffen de lucht in, lozen gif in het oppervlaktewater waaruit wij dan ons drinkwater halen, boeren sproeien giftige stoffen op hun velden om insecten en onkruid te vernietigen, sproeien met groeibevorderaars, groeiremmers en tuttiquanti op de vruchten om een snellere en grotere oogst te hebben, heel onze leefwereld zit vol met allerlei stralingen van gsm-masten, hoogspanningskabels en ga zo maar door... Je bent eigenlijk een beetje verwonderd dat we er nog rondlopen. Je bent helemaal niet meer verwonderd dat steeds meer mensen aan steeds vreemdere ziektesymptomen gaan lijden.

En alles voor het onmiddellijke gewin.

Pas na jaren geeft men toe dat de gsm schadelijk is, maar dat die stralen massaal rond onze oren vliegen via die zendmasten, dat tv, computer, microgolfoven en dergelijke daar ook aan meewerken, maakt de atmosfeer waarin we leven alleen maar giftiger.

We zijn onze eigen wereld aan het vernietigen. In een steeds sneller tempo.

Want geef toe, zonder al deze middelen zouden wij niet in staat zijn die massa mensen voldoende te kunnen voeden, zou er minder werk zijn, minder inkomen meer sterfte...Want al die dingen zijn slechts van een sluipende gifsoort, je kunt er jaren van eten en drinken zonder dat je iets merkt...Tot je plots vaststelt dat de kinderen steeds vaker en vaker allergisch reageren op alles en nog wat... Tot je plots links en rechts in je kennissenkring mensen weet met bizarre ongekende ziekten. Tot je hoort dat de vruchtbaarheid van de mannen achteruitgaat, dat de meisjes steeds vroeger lichamelijk rijp zijn... en ga maar door...

Oorzaak van al deze verschijnselen is onbekend. Officiëel althans. Want eenieder die ook maar eventjes nadenkt ziet en weet wat er gebeurt en waar het gebeurt. Maar we doen er niets aan. Want we leven ook binnen dat systeem, we profiteren mee van de vruchten van dat systeem. Wie heeft de dag van vandaag geen gsm? Zelfs kinderen hebben er eentje. Maar dat er daarvoor zendmasten staan die ons voortdurend omringen met stralingen??? Heb jij dat al gevoeld? Nee He ? Dus zal het wel niet erg zijn hé.... Heb jij je al één keer ziek gevoeld van die hormonen in je biefstukje ? Nee hé? 't Zal dus wel niet erg zijn hé...
Zo redeneren we alles weg... en doen voort. We zitten aan de vleespotten van Egypte te schransen om het bijbels uit te drukken.

En vreten ons regelrecht de verdoemenis in. Gedachtenloos...

Weet je, eigenlijk moeten we ons niet zo druk maken over de zichtbare dingen in ons milieu, de onzichtbare zijn veel erger!

We plegen voortdurend roofbouw op de wereld, op ons zelf...
Eén van de zaken waar ik soms aan denkin die zin, is de economie, het paard van Troje... Weet je, economie kan alleen leven door groei, dat betekent dat het niet anders kan dan steeds meer, steeds sneller met steeds meer winst, wat ook de prijs er van is. Maar als je nu eens gewoon nuchter redeneert, dan kan dat toch niet? Je kunt niet steeds meer, steeds sneller steeds meer winst boeken, eens moet er een grens zijn. Je kunt die grens verschuiven, voor je uit, met allerlei lapmiddelen zoals sproeistoffen en hormonen, maar eens moet het systeem barsten, er is geen een ballon die je kunt blijven opblazen.

Op een gegeven ogenblik zullen we moeten leren leven met en binnen een stagnatie. Hopelijk, want als we het te ver drijven klapt het systeem en rest er niets meer. Is er geen stilstand, maar honger en ellende.

Hoogtijd dat we ons eens gaan bezinnen of het geen tijd wordt om te reageren.

Heb je de barometer gezien? Hij zakt, en hoemeer hij zakt, des te meer stijgt mijn pijn... Waar is de mooie zomer heen?

tot de volgende ?

Alderheiligen

Image by Martin_Heigan via Flickr

Echt allerheiligenweer, somber, donker, regenachtig, druilerig... Triest weer op een trieste dag. Een beetje kunstmatig triestig in veel gevallen, een beetje opgefokt verdriet, op de dag dat iedereen weer wat met zijn doden geconfronteerd wordt...
Want het leven gaat voort... Het is slechts het verdriet van heel dichtbij die blijft hangen, al het andere verwatert met de tijd, zelfs die van dichtbij al ze logisch zijn... Je ouders op een normale leeftijd verliezen is heel pijnlijk, maar wordt aanvaard als "de gang van het leven", en het verdriet bijt niet zo diep. Veel erger als ze heel vroeg gaan en je verweesd achterblijft.
Soms is de dood ook een goede vriend, een verlossing... Als je weken, maanden moet toekijken op een beminde die ligt af te zien, dan verwelkom je de dood als een verlosser.
De dood is niet altijd alleen maar verdriet...
De dood van vrienden en kennissen treffen je op het moment, maar echt vaak sta je er niet meer bij stil, de dood maakt in dat geval, gewoon deel uit van het leven.
Maar op allerheiligen/allerzielen, dan staan we met zijn allen weer eens stil bij de dood.
Een beetje kunstmatig.
Maar het is goed zo.

Ook vóór de Christelijke tijd was er een soort jaarlijkse dodenwake. De mens heeft er behoefte aan om toch nu en dan eens aan de doden herinnerd te worden, en misschien ook eens aan zijn eigen dood?

Ook voor mij, als niet-kerkhofganger, is het een moment om eens terug te denken, eens vooruit te denken.

De linde voor mijn raam heeft nu heel donkere blaren gekregen, met hier en daar wat bruine randen. Linden verliezen niet vlug hun blaren, de meeste bomen staan al kaal, als de lind nog steeds een massieve kruin heeft. Alleen de jongste blaren zijn nog fris groen, de rest heeft eigenlijk een doods kleur, maar weigert alsnog te sterven.
De populieren in de verte zijn al allemaal kaal, en het groen van de treurwilg is nu vaalbruin geworden en begint al wat gaten te hebben.
De herfst grijpt om zich heen. En als de weermannen en -vrouwen juist zijn, krijgen we straks een harde wind, en dan pas zullen we de blaren zien vallen bij massa's...
Vandaag lijkt het wel de eerste dag van de echte donkere helft van het jaar.
Ik hou niet zo erg van deze tijd... Geef mij maar licht en felle kleuren, bruisend van leven. Maar als ik eerlijk ben, dan heeft die sombere periode ook een voordeel! Er is niks zo mooi als het weer opbloeien en groeien van de wereld na een dode winterperiode, en dat zouden we niet hebben, hadden we die doodsheid van de winter niet gekend.
Ik was op Madeira, het bloemeneiland, prachtig om zien, maar de schoonheid van een echte frisse bruisende lente zoals wij hebben, dat hebben ze daar niet. Hun weelde is zo barok, zo bombastisch dat het geen frisheid meer is, maar overdaad...
Wij staan er met de mond open bij die overdaad, maar zien daar niet eens meer het kleine vergeetmenietje, dat verdwijnt in de kleurenmassa.
En op deze allerheiligen denken we dan ook bijna spontaan dat de dode blaren het voedsel gaan vormen voor het nieuwe leven. In het evangelie staat ergens dat het graan eerst moet sterven vooraleer het vrucht draagt... dat is exact wat de herfst is... Sterven tot nieuw leven. Wellicht daarom juist het moment bij uitstek om de doden te herdenken...

En ook nu weer denk ik dan aan de mensen die ergens op de keerzijde van onze wereld wonen, die alles krijgen volgens dezelfde kalender, maar in tegengestelde jaargetijden. Bij hen geen "Het regend' het sneeuwde, het miek er zo koud" met Kerstmis, maar een ontluikende natuur. Geen stervende wereld met allerheiligen, maar het verschijnen van de lentebloesems... Symboliek moet daar wel heel anders zijn dan hier... Gek.

Ik heb zo ook van die gekke vragen over de "dag"... Als we rond de wereld gaan, dan passeren we op een gegeven moment de datumgrens. Wie heeft er eigenlijk (en met welk recht?) bepaald dat het dan daar pas een dag later allerheiligen wordt? Of net een dag vroeger? Hoe bepaal je op een bal welk punt het eerst belicht werdt door de zon, en dus dat daar de eerste dag ooit begon? Ik ben gek, het maakt immers geen verschil uit. Maar voor mij is het het zoveelste bewijs dat wij hier van uit dat kleine stukje onbenullige europa de natuur zelf willen bevelen.

Eigenlijk zouden we hier heel nederig moeten zijn! Als we de geschiedenis van de mensheid nagaan, in zo verre we dat kunnen, dan is "beschaving" niet van hier, maar afkomstig uit landen die wij nu een beetje als achterlijk beschouwen... Wat zal het binnen 100.000 jaar van hier zijn? Hoeveel zou er nog over zijn van de dikdoenerij van Europa ?

Ach, wie weet... misschien zullen dan ook wel "de eersten de laatsten zijn" ?
En het hoort niet dat wij ons zo superieur voelen! Als men een van ons in het midden van de Kalahari zou zetten, dan is de kans miniem dat we er ooit zouden overleven. Die domme zwartjes die daar leven, die kunnen dat wel... ze zijn heel wat slimmer dan wij zijn.
Want wat is "slim" ?
Wat is dom?
Wat is mens zijn?

Bijna helemaal niets...

tot de volgende ?

Virtuele realiteit ?

Image by Oprolletjes via Flickr

Ik heb mijn twitter afgezet, en facebook is ook niet mijn ding...
Ik heb meer dan genoeg aan het gewone chatten, en dat doe ik ook niet dagdagelijks, en slechts heel zelden op mijn initiatief.
Ik krijg altijd een beetje een wee gevoel als ik dat getwitter lees, en facebook lijkt mij al niet zoveel beter.
Mij lijken al die "sociale netwerken" zoals dat zo mooi heet, eerder op een geëlectroniseerde wanhoopskreet. Mensen die het praten afgeleerd hebben, zoeken reëel contact op virtuele wijze.
Mensen die geven zichzelf bloot op een onpersoonlijke manier. Je moet eens de netwerken aan "vrienden" of "contacten" bekijken! Er zijn er die via hun kwampjoeter vriend zijn met een halve wereld...om toch maar niet alleen te zijn?

Vooral bij twitter krijg je godganse dagen aanbiedingen van schaarsgeklede beauty's die met jou willen in contact komen. Virtueel... ??? Of is dat pas de inleiding? En in hoeverre zijn die foto's echt van diegene die jou twittert ? Want ze lijken allemaal heel erg op elkaar, allemaal van die afgelikte fotootjes.

En via die media laten je vrienden (hoe ruim en breed je die ook maar wil hebben) je alles weten over hun activiteiten, en proberen je binnen te krijgen om met hen mee te spelen in een of ander computerspelletje.


Misschien ben ik er te oud voor, maar heel wat van die bizarre spelletjes zeggen me helemaal niks. Ik heb er geen behoefte aan virtueel soldaatje te spelen of spion te zijn, en van die idiote schietspellen hou ik al helemaal niet. De enige spelletjes die ik op pc wel eens speel zijn solitaires...Wat u wellicht doodsaai vindt... Vol trots krijg je de mededeling dat ze hun rekord hebben gebroken en meer vijanden hebben doodgeschoten dan ooit tevoren.

Voor mij hoeft het niet. Maar ik ben dan ook niet eenzaam. Ik hou van echte mensen, niet virtueel, maar in levende lijve, hier, bij mij of ik bij hen, maar niet aan de andere kant van een virtuele wereld. Zo eenzaam ben ik niet, en ik heb er geen behoefte aan voortdurend de aandacht van een heleboel mensen te trekken met allerlei kleine dingetjes van alledag.

En dan vraag ik mij af, zijn de mensen dan echt zó eenzaam ? Hebben zij zo'n nood aan dat loze gekwetter op een virtuele baan? Zijn onze mensen zo ver gegroeid van de mensen in hun onmiddellijke omgeving? Hebben ze niet veel meer nood aan een echte knuffel, een lijfelijk contact? Of zijn ze al zo ver heen dat dit niet meer tot de mogelijkheden behoort? Is hun reëele wereld geolueerd tot een virtueel iets, en is hun virtuele zelfgecrëerde wereld voor hun de realiteit verworden?

Ik heb het al gezegd, met hoe meer mensen, we hoe dichter op elkaar hokken, hoe verder we uiteen groeien. Het lijkt contradictorisch, maar door het gebrek aan de normale pikafstand lijkt het wel of iedereen zich inkapseld in een beschermend harnas, waardoor hij veilig is voor de veel te dichtbije mensenmassa, maar meteen ook zichzelf heeft afgesloten van die wereld. Cocoonen in het extreme.

Ik heb medelijden met die eenzamen. Ze zitten in een massa mensen en weten niet meer hoe ze contact kunnen maken. Ooit zag ik een cartoon van een wereld na een verschrikkelijke oorlog. Je zag een stelletje mensen op de puinen van de wereld zitten, halfdood van de honger, op een stapel conservendozen...Niet wetend hoe ze die dingen konden openmaken. Het lijkt me of er nu heel wat mensen zijn, die zittend op het puin van een sociale wereld, niet meer weten hoe ze een stap moeten zetten naar de ander.

Soms lijkt het me of de mensen iets hebben aan de nekspieren, zodat ze geen goeiendag meer kunnen knikken naar elkaar, hoe ze de spieren rond de mond niet meer weten te bedienen, zodat een glimlach niet meer kan... Heel de wereld lijkt meer en meer op de wachtkamer van de dokter, waar iedereen op zijn stoeltje zit, een beetje krampachtig om toch maar niet per ongeluk iemand anders aan te raken, en doodstil zwijgend, zich opsluitend in het enge ikwereldje... Pas op, niet spreken, je niet verlagen tot medemens zijn... Netjes in je eigen coconnetje blijven hokken, veilig voor de wereld, maar zo verdomd alleen...

Hé!!! Heel de wereld loopt vol met bietekwieten zoals jij, die wanhopig zoeken hoe ze contact kunnen hebben met een mens... Weet je, het is doodsimpel, spreek als eerste, glimlach als eerste, knik als eerste...Wedden dat de meesten gretig ingaan op je uitnodiging tot contact, tot een babbel???
Doen !

tot de volgende ?

Kerkhofblommen...

Image by Bert Kommerij via Flickr

Anny en Veerle zijn naar Zingem, met een pot Chrysanten van Tanteke en één van ons voor op het graf van nonkel Julien en zoon Noël...Ondertussen gaan ze ook het graf eens schoonmaken.
Morgen komt Caroline en mijn petekind Angelique met een pot bloemen voor op het graf van onze Koen, en hier staat er ene klaar voor haar om mee te nemen naar het graf van haar man Patrick, een neef van Anny.
En overmorgen gaan we dan naar het graf van Koen, en denken niet alleen aan hem, maar aan allen die we reeds verloren op onze levensweg...
Kerkhofblommen zijn een geheugensteuntje...
Kerkhofblommen doen ons weer eens terugdenken aan al die velen die we ooit hebben mogen kennen, en die vroeger uit de trein van het leven zijn gestapt.
En het kerkhof ziet er met die dagen eens echt feestelijk uit. Honderden, duizenden kleurige bloempotten, bloemstukjes prijken op zowat alle graven.
Alle graven (of toch de meesten) zijn weer eens netjes schoongemaakt.
We herdenken de doden
Nee, eigenlijk herdenken we het leven, het leven van toen, met hen.
We denken aan de levende mensen, of liever aan de voormalig levenden.
Die deel uitmaakten van ons leven. En dat gaat heel, heel ver... Het verste wat ik me herinner aan overledenen, is mijn grootvader, maar daar staat me maar heel vaag iets van bij. Ook mijn grootvader aan moeders zijde, en de stiefmoeder van ma...en zo gaat het maar door, een hele resem mensen die er niet meer zijn, en toch nog een deeltje zijn van mijn leven.
Ik ben geen kerkhofman, de doden bewaar ik veeleer in mijn hart dan wel op hetkerkhof. Ik weet er zijn mensen die hun troost vinden bij het graf, ik niet, mijn doden zitten in me, niet in de koude aarde.
Ons vader zaliger zei altijd dat er geen beter huwelijksbureau was dan het kerkhof, waar dieptreurige weduwen getroost worden door even dieptreurende weduwnaars... Een beetje sarcastisch, maar dat is wellicht de basis van het feit dat ik geen kerkhofman ben. Maar eigenlijk heeft dat geen belang, ieder troost zichzelf op zijn of haar manier, een troost die er niet echt een is, want bij de dood is weg letterlijk weg... Je houdt de doden in leven in je eigen herinneringen.
En misschien, zo hopen wij toch ergens allemaal, is er geen dood, maar leven na het afsterven. In ieder geloof is dat er, en zelfs wie niet gelooft hoopt ergens op, want dat dood is dood klinkt zo akelig.
Voor de nabije afgestorvenen is er geen allerzielen en/of allerheiligen nodig om ze te herdenken, we denken zowiezo wel op ze, omdat we ze missen in ons leven. Maar die speciale gedenkdagen zijn goed om ons ook eens ter herinneren aan diegenen die niet zo nabij zijn...en toch deel uitmaakten en maken van ons leven.

Eigenlijk zouden we ook eens moeten denken aan diegenen die niemand meer hebben die op hen denkt. Maar dat is louter theorie, als we ze niet kennen, kunnen we ze ook niet herdenken. We kunnen wel bij de levenden die helemaal alleen zijn iets vriendelijker zijn, eens vriendelijk goedendag zeggen, en eens een praatje maken... Ik doe dat met enkelen in het bejaardentehuis waar tanteke zit... Ze is dan wel wat jaloers, en trekt aan mijn mouw om mijn aandacht op haar te trekken. Oude mensen hebben soms iets van kleine kinderen... Maar die mensjes die nooit iemand hebben, die stralen van geluk om je gewone goedendag... Kost je niks, en toch is het als een stukje goud voor hen.

Kerkhofblommen...
Ik vind ze mooi, ook gewoon, als bloem.
Ze zijn er nu, op een moment waarop je eigenlijk geen bloemen meer verwacht.
Ze zijn het sneeuwklokje van het najaar, en iedereen gaat zich te buiten in uitbundigheid met grote potten die het graf bijna wegstoppen, weg van je weemoed, weg van je stil verdriet.
Kerkhofblommen...
Leven op het veld van de dood

tot de volgende ?

Eet meer curry (tegen de kanker...)

Image by h_dwight_beers via Flickr

Gelezen in Het Belang van Limburg... In curry zit curcumin, en dat zou kankercellen doden. Dat zeggen althans twee Ierse geleerden...
Ik moet toch eens zoeken of er in India en omstreken dan geen of heel weinig kankerpatiënten zijn, want daar vreten ze curry tegen de sterren op. Ze doen zowat in alles en nog wat curry, want curry wil eigenlijk gewoon saus zeggen in hun taal...Maar ze gebruiken veel pikante kruiden waaronder ook heel veel curcumin.
Maar er kan wel iets in zitten... Dat men in die warme landen het eten zo pikant maakt, heeft in oorsprong niets te zien met de smaak, maar met het feit dat het eten zo langer eetbaar blijft. Men dacht in den beginne dat de smaak verdoezelde dat het eten niet meer zo fris was, maar al spoedig bleek er meer aan de hand, de kruiden hielden het rottingsproces ook tegen!
Misschien dus ook kanker ???

Ik eet graag curry, maar dan niet op zijn Indisch... Ooit zijn Anny en ik in Glasgow bij een Indier gaan eten. We mikten iets uit op de kaart met onleesbare namen, en de ober vroeg ons in een onbegrijpelijk Engels of we er ook "some bread" bij wilden... Na een keer of vijf had ik al door dat hij brood offreerde. Ik knikte, en hij haalde een ganse waslijst uit met soorten brood...Allemaal met vurrukkullukke Indische namen. Ik heb hem zelf laten kiezen...
Na de eerste hap grepen wij beiden naar de -gelukkig heel grote- Engelse pinten bier... Wij hebben het eten opgegeten, of liever verdronken in liters bier. Best dat het Engelse bier niet zo straf is als het Belgische...of het moet zijn dat de pikantigheid ook wapent tegen zattigheid. Dju, jongens was dat pikant !!!

En dat wordt ons nu aangeraden tegen kanker... Allee, dan gaan we beginnen trainen hé, iedere dag een snufje meer in de soep.
En als je weet dat look dan ook nog eens een natuurlijke antibiotica is, is het uiteraard aangeraden ook wat look in dezelfde pot bij te doen, kwestie van de andere kwalen te vermijden.Je vermijdt er ook heel wat sores door, want er is geen mens die je nog durft lastig te vallen met die walm van look en curry rond je. De muggen vallen dood voor aleer ze je tere velletje kunnen bereiken. Maar je krijgt geen vallingen en geen kanker.
djudedju.

Ik heb vanmorgen, bij het opstarten van mijn kwampjoetertje direct eens gekeken in "Beheer", of de Karmic Koala er al was... Nee, nog niets te zien.

Karmic Koala is de naam van de nieuwste versie van Ubuntu, met als grootste nieuwigheid werken in the clouds... naast een hele boel andere nieuwigheden. Was hij er wel al geweest, dan zou ik toch eerst mijn blog gemaakt hebben (jullie gaan voor!) en mijn mailtjes bekeken, om dan op mijn dooie akkertje de nieuwe Ubuntu te installeren.

Gisteren heb ik zo'n machientje gekocht om mijn eigen identiteitskaart mee te lezen...Ik moet het nog installeren, maar ik wacht daar ook mee tot de Karmic Koala er is...Dan doe ik meteen alles in een keer. Weet je wat er leuk is? Dat machine om de Belgische (Europese) identiteitskaarten mee te lezen is "made in China"...Kunnen ze er daar een ietsiepietsie chipke hebben bijgefoefeld om mijn gegevens mee te kunnen inkijken. Maar echt veel kan mij dat niet schelen, want wat we tegenwoordig ook doen, Big Brother is toch watching... Je kunt dat onder meer merken aan het feit dat ze nu gevangenen voorwaardelijk vrijlaten zonder enkelband... Ze zijn toch gezien...

Of toch niet? Misschien achten wij het allemaal veel erger dan het werkelijk is, want kijk... de kleine Younes is op een nacht het huis uitgelopen en niemand vindt het manneke terug. Of is dat omdat Younes in zo'n klein dorpje woonde, waar men de waakzaamheid nog niet zo ver heeft opgedreven?

Maar het is toch beangstigend dat zo'n kleine kinderen plots van de aardbodem verdwenen lijken. En weer vraag ik mij af wie zo'n kleine ukjes kwaad zou kunnen doen. Mocht ik midden in de nacht zo'n peuter in zijn pamperke en op zijn blote voetjes zien lopen, ik nam het meteen mee naar de politie. Ik zou er wel blijven bijzitten, want die mannen weten niets terug te vinden, kunnen ze makkelijk zo'n kleine weer kwijt spelen...

tot de volgende ?

borstvergroting

Image by roel1943 via Flickr

Vandaag gelezen: Borstvergroting leidt in 25% van de gevallen tot chronische pijn.
Een mens zou geneigd zijn te denken: eigen schuld, dikke bult (twee bulten in onderhavig geval), maar wellicht zijn er ook dames die tot een dergelijke ingreep overgaan om heel menselijke redenen. Denk bijvoorbeeld aan de dames die een borstamputatie gehad hebben, en die op die manier hun zelfbeeld een beetje willen restaureren...
Maar toch hoop ik dat die kwart pijnpatiënten dan allemaal te vinden zijn bij de borstvergrotingen uit "hoogmoed", om het eens ouderwets uit te drukken. We lezen immers dat filmster X voor de derde keer haar borsten liet vergroten, dat Miss Y haar titel behaalde dank zij een fikse borstvergroting en ga zo maar door... Onnodige ingrepen, puur om er in eigen ogen (en hopelijk ook andere) beter uit te zien dan de natuur eigenlijk bedoeld had...

Maar eigenlijk gun ik niemand chronische pijnen toe. Zelfs niet die trutjes die menen zo meer en beter te behagen. Want, och, eigenlijk is die borstvergroting maar een wat meer uitgediepte vorm van make-up.

Wij kijken met meewarigheid naar de zwarte medemens die zijn gezicht verfraaide met allerlei littekens, maar smeren zelf ons gezicht vol met allerlei kleurige smeerseltjes. Als ik 's morgens opsta en ik zie rond mijn ogen donkere diepe verkleuringen, dan weet ik dat ik er doodziek uitzie, en wellicht ook ben. Als je een dame ziet met diezelfde donker schaduwen rond de ogen, dan is het wellicht make-up. Je moet er eens goed opletten hoeveel van die "mooie" make-up eigenlijk gelijk is aan de kleuren van doodzieke mensen, koortsblos, donkere schaduwen rond de ogen... Die littekens van onze zwarte medemensen zijn niet zoveel gekker!

Om een of andere reden zijn rimpels ook uit den boze. Terwijl ik de vrolijke mens herken aan zijn lachrimpeltjes, stoppen veel vrolijke dames die tekens van goed humeur weg onder een laag pleisterkalk. Ook grijze haren moeten zo nodig in een ander kleurtje, die dan meestal helemaal niet lijkt op een natuurlijke kleur. Ik kende ooit een dametje van dik in de zeventig die steevast rondliep met een strogeel en heel jeugdig gekapt kopje, zodat je iedere keer als je haar eerst op de rug zag, en ze zich dan omkeerde weer het lazarus schrok. 't Menske is nu al enkele jaren dood, maar iedere keer ik langs haar voormalig huisje passeer denk ik op haar...en haar kleurtjes, want ook haar gezicht was opgeverfd. 't Kwam misschien omdat haar man vroeger schilder was ?

Nee, geef mij maar de natuur. Voor mij is het net als met alles, ik hou niet van het te volmaakte, het te afgelikte, het te mooie... Voor mij zit de schoonheid net in dat kleine foutje, dat kleine stukje onvolkomenheid. Als een werkelijk volmaakt beeld ziet, met alle maten precies zoals het ideaal moet zijn, dan voelt dat niet natuurlijk aan. Het is té om mooi te zijn. Ik denk soms dat het net die kleine onvolkomenheden zijn die licht werpen op het andere, het zeer mooie in ieder mens. Ik kende ooit een verschrikkelijk lelijk mensje, een gezicht om weg te stoppen, maar ze was mooi door haar vriendelijkheid. Ze was altijd goedgezind, had voor iedereen een goed en vriendelijk woord over, was voor alles en nog wat dankbaar en hielp waar ze maar kon, zonder dat het moest gevraagd worden. Een crème van een mens! Alleen de eerste keer zag je die lelijkheid, nadien nog alleen het mooie.

En omgekeerd, we kennen wel allemaal links of rechts een heel mooie mens, die zich lelijk maakt door zijn omgaan met anderen...Die onvriendelijk is, nooit de handen durft uit de mouwen te steken, die nurks is en onhebbelijk, en alleen aandacht heeft voor heteigen persoontje...

Met andere woorden, mooi zijn heeft maar heel weinig uit te staan met het uiterlijk. Neem nu Bertje, een dwerg... Met een bril met van die jampottekesglazen, en dat typische uiterlijk. Maar hij was graag gezien, omdat hij vriendelijk was, en zijn mismaaktheid zelf weglachte. ( "De zondag moet ik van ons moeder altijd eerst naar de mis" Bertje was zeventig... "Leeft Uw moeder nog?" "Nee, maar ze heeft gezegd dat ik mocht doen wat ik wilde als ik groot was, maar zolang ik klein ben moet ik de zondag naar de mis"...)

Heerlijke mensen zijn niet volmaakt. Ik huiver van het volmaakte. Ik heb het je al gezegd in vroegere blogs, als ik eens lees in zo'n Heiligenleven, dan wil ik geen zo'n volmaakte, heilige mens in mijn omgeving! Altijd voorspelbaar en niet goed, maar karamellenzoet...brr... Ik mag er niet aan denken. Bovendien zijn dat voor mij geen heiligen, voor mij kun je maar heilig zijn als je ook fouten hebt, als je net die fouten verbetert... Net zoals een moedige soldaat een gekke soldaat is! Een echte moedige soldaat is diegene die dood van schrik zijn schrik overwint. Anders is het geen moed, maar waanzin. Geen heiligheid maar suikerzoetigheid. Geen schoonheid maar afgelikte volmaakte prentjesachtigheid.

Geef mij maar een schone lelijkaard, een doodsbange moedige, een vechtende heilige.
Maar geef mij geen saaie volmaaktheid.
Een van de mooiste schilderijen die ik ooit zag was een oude tuinman, ik weet niet meer van welke schilder het was, maar je zag in het tegenlicht een oude gebogen gaande man, met in de hangende armen een paar bloempotten, een gezicht als een landkaart zo vol rimpels, ogen waarvan het blauw verwaterde, maar met lachrimpeltjes en een monkel om de mond... Je kon de man echt niet mooi noemen, maar toch was hij net daarom zo schoon...

En toch...toch verwachten wij van de andere de volmaaktheid. Want als de ander niet precies handelt volgens wij verlangen, dan is het niet goed. Voor onszelf hebben we minder strenge normen.

Ergens moeten we daarvan leren... Moeten we ons verwachtingspatroon bij stellen, moeten wij leren ook schoon te zijn, door vriendelijkheid en behulpzaamheid, binnen ons kunnen. En iedereen kan wel iets...

Nee, het zijn niet de kleren die de man maken, het is zijn Zijn.

tot de volgende ?