Kerkhofblommen...

Image by Bert Kommerij via Flickr

Anny en Veerle zijn naar Zingem, met een pot Chrysanten van Tanteke en één van ons voor op het graf van nonkel Julien en zoon Noël...Ondertussen gaan ze ook het graf eens schoonmaken.
Morgen komt Caroline en mijn petekind Angelique met een pot bloemen voor op het graf van onze Koen, en hier staat er ene klaar voor haar om mee te nemen naar het graf van haar man Patrick, een neef van Anny.
En overmorgen gaan we dan naar het graf van Koen, en denken niet alleen aan hem, maar aan allen die we reeds verloren op onze levensweg...
Kerkhofblommen zijn een geheugensteuntje...
Kerkhofblommen doen ons weer eens terugdenken aan al die velen die we ooit hebben mogen kennen, en die vroeger uit de trein van het leven zijn gestapt.
En het kerkhof ziet er met die dagen eens echt feestelijk uit. Honderden, duizenden kleurige bloempotten, bloemstukjes prijken op zowat alle graven.
Alle graven (of toch de meesten) zijn weer eens netjes schoongemaakt.
We herdenken de doden
Nee, eigenlijk herdenken we het leven, het leven van toen, met hen.
We denken aan de levende mensen, of liever aan de voormalig levenden.
Die deel uitmaakten van ons leven. En dat gaat heel, heel ver... Het verste wat ik me herinner aan overledenen, is mijn grootvader, maar daar staat me maar heel vaag iets van bij. Ook mijn grootvader aan moeders zijde, en de stiefmoeder van ma...en zo gaat het maar door, een hele resem mensen die er niet meer zijn, en toch nog een deeltje zijn van mijn leven.
Ik ben geen kerkhofman, de doden bewaar ik veeleer in mijn hart dan wel op hetkerkhof. Ik weet er zijn mensen die hun troost vinden bij het graf, ik niet, mijn doden zitten in me, niet in de koude aarde.
Ons vader zaliger zei altijd dat er geen beter huwelijksbureau was dan het kerkhof, waar dieptreurige weduwen getroost worden door even dieptreurende weduwnaars... Een beetje sarcastisch, maar dat is wellicht de basis van het feit dat ik geen kerkhofman ben. Maar eigenlijk heeft dat geen belang, ieder troost zichzelf op zijn of haar manier, een troost die er niet echt een is, want bij de dood is weg letterlijk weg... Je houdt de doden in leven in je eigen herinneringen.
En misschien, zo hopen wij toch ergens allemaal, is er geen dood, maar leven na het afsterven. In ieder geloof is dat er, en zelfs wie niet gelooft hoopt ergens op, want dat dood is dood klinkt zo akelig.
Voor de nabije afgestorvenen is er geen allerzielen en/of allerheiligen nodig om ze te herdenken, we denken zowiezo wel op ze, omdat we ze missen in ons leven. Maar die speciale gedenkdagen zijn goed om ons ook eens ter herinneren aan diegenen die niet zo nabij zijn...en toch deel uitmaakten en maken van ons leven.

Eigenlijk zouden we ook eens moeten denken aan diegenen die niemand meer hebben die op hen denkt. Maar dat is louter theorie, als we ze niet kennen, kunnen we ze ook niet herdenken. We kunnen wel bij de levenden die helemaal alleen zijn iets vriendelijker zijn, eens vriendelijk goedendag zeggen, en eens een praatje maken... Ik doe dat met enkelen in het bejaardentehuis waar tanteke zit... Ze is dan wel wat jaloers, en trekt aan mijn mouw om mijn aandacht op haar te trekken. Oude mensen hebben soms iets van kleine kinderen... Maar die mensjes die nooit iemand hebben, die stralen van geluk om je gewone goedendag... Kost je niks, en toch is het als een stukje goud voor hen.

Kerkhofblommen...
Ik vind ze mooi, ook gewoon, als bloem.
Ze zijn er nu, op een moment waarop je eigenlijk geen bloemen meer verwacht.
Ze zijn het sneeuwklokje van het najaar, en iedereen gaat zich te buiten in uitbundigheid met grote potten die het graf bijna wegstoppen, weg van je weemoed, weg van je stil verdriet.
Kerkhofblommen...
Leven op het veld van de dood

tot de volgende ?

Eet meer curry (tegen de kanker...)

Image by h_dwight_beers via Flickr

Gelezen in Het Belang van Limburg... In curry zit curcumin, en dat zou kankercellen doden. Dat zeggen althans twee Ierse geleerden...
Ik moet toch eens zoeken of er in India en omstreken dan geen of heel weinig kankerpatiënten zijn, want daar vreten ze curry tegen de sterren op. Ze doen zowat in alles en nog wat curry, want curry wil eigenlijk gewoon saus zeggen in hun taal...Maar ze gebruiken veel pikante kruiden waaronder ook heel veel curcumin.
Maar er kan wel iets in zitten... Dat men in die warme landen het eten zo pikant maakt, heeft in oorsprong niets te zien met de smaak, maar met het feit dat het eten zo langer eetbaar blijft. Men dacht in den beginne dat de smaak verdoezelde dat het eten niet meer zo fris was, maar al spoedig bleek er meer aan de hand, de kruiden hielden het rottingsproces ook tegen!
Misschien dus ook kanker ???

Ik eet graag curry, maar dan niet op zijn Indisch... Ooit zijn Anny en ik in Glasgow bij een Indier gaan eten. We mikten iets uit op de kaart met onleesbare namen, en de ober vroeg ons in een onbegrijpelijk Engels of we er ook "some bread" bij wilden... Na een keer of vijf had ik al door dat hij brood offreerde. Ik knikte, en hij haalde een ganse waslijst uit met soorten brood...Allemaal met vurrukkullukke Indische namen. Ik heb hem zelf laten kiezen...
Na de eerste hap grepen wij beiden naar de -gelukkig heel grote- Engelse pinten bier... Wij hebben het eten opgegeten, of liever verdronken in liters bier. Best dat het Engelse bier niet zo straf is als het Belgische...of het moet zijn dat de pikantigheid ook wapent tegen zattigheid. Dju, jongens was dat pikant !!!

En dat wordt ons nu aangeraden tegen kanker... Allee, dan gaan we beginnen trainen hé, iedere dag een snufje meer in de soep.
En als je weet dat look dan ook nog eens een natuurlijke antibiotica is, is het uiteraard aangeraden ook wat look in dezelfde pot bij te doen, kwestie van de andere kwalen te vermijden.Je vermijdt er ook heel wat sores door, want er is geen mens die je nog durft lastig te vallen met die walm van look en curry rond je. De muggen vallen dood voor aleer ze je tere velletje kunnen bereiken. Maar je krijgt geen vallingen en geen kanker.
djudedju.

Ik heb vanmorgen, bij het opstarten van mijn kwampjoetertje direct eens gekeken in "Beheer", of de Karmic Koala er al was... Nee, nog niets te zien.

Karmic Koala is de naam van de nieuwste versie van Ubuntu, met als grootste nieuwigheid werken in the clouds... naast een hele boel andere nieuwigheden. Was hij er wel al geweest, dan zou ik toch eerst mijn blog gemaakt hebben (jullie gaan voor!) en mijn mailtjes bekeken, om dan op mijn dooie akkertje de nieuwe Ubuntu te installeren.

Gisteren heb ik zo'n machientje gekocht om mijn eigen identiteitskaart mee te lezen...Ik moet het nog installeren, maar ik wacht daar ook mee tot de Karmic Koala er is...Dan doe ik meteen alles in een keer. Weet je wat er leuk is? Dat machine om de Belgische (Europese) identiteitskaarten mee te lezen is "made in China"...Kunnen ze er daar een ietsiepietsie chipke hebben bijgefoefeld om mijn gegevens mee te kunnen inkijken. Maar echt veel kan mij dat niet schelen, want wat we tegenwoordig ook doen, Big Brother is toch watching... Je kunt dat onder meer merken aan het feit dat ze nu gevangenen voorwaardelijk vrijlaten zonder enkelband... Ze zijn toch gezien...

Of toch niet? Misschien achten wij het allemaal veel erger dan het werkelijk is, want kijk... de kleine Younes is op een nacht het huis uitgelopen en niemand vindt het manneke terug. Of is dat omdat Younes in zo'n klein dorpje woonde, waar men de waakzaamheid nog niet zo ver heeft opgedreven?

Maar het is toch beangstigend dat zo'n kleine kinderen plots van de aardbodem verdwenen lijken. En weer vraag ik mij af wie zo'n kleine ukjes kwaad zou kunnen doen. Mocht ik midden in de nacht zo'n peuter in zijn pamperke en op zijn blote voetjes zien lopen, ik nam het meteen mee naar de politie. Ik zou er wel blijven bijzitten, want die mannen weten niets terug te vinden, kunnen ze makkelijk zo'n kleine weer kwijt spelen...

tot de volgende ?

borstvergroting

Image by roel1943 via Flickr

Vandaag gelezen: Borstvergroting leidt in 25% van de gevallen tot chronische pijn.
Een mens zou geneigd zijn te denken: eigen schuld, dikke bult (twee bulten in onderhavig geval), maar wellicht zijn er ook dames die tot een dergelijke ingreep overgaan om heel menselijke redenen. Denk bijvoorbeeld aan de dames die een borstamputatie gehad hebben, en die op die manier hun zelfbeeld een beetje willen restaureren...
Maar toch hoop ik dat die kwart pijnpatiënten dan allemaal te vinden zijn bij de borstvergrotingen uit "hoogmoed", om het eens ouderwets uit te drukken. We lezen immers dat filmster X voor de derde keer haar borsten liet vergroten, dat Miss Y haar titel behaalde dank zij een fikse borstvergroting en ga zo maar door... Onnodige ingrepen, puur om er in eigen ogen (en hopelijk ook andere) beter uit te zien dan de natuur eigenlijk bedoeld had...

Maar eigenlijk gun ik niemand chronische pijnen toe. Zelfs niet die trutjes die menen zo meer en beter te behagen. Want, och, eigenlijk is die borstvergroting maar een wat meer uitgediepte vorm van make-up.

Wij kijken met meewarigheid naar de zwarte medemens die zijn gezicht verfraaide met allerlei littekens, maar smeren zelf ons gezicht vol met allerlei kleurige smeerseltjes. Als ik 's morgens opsta en ik zie rond mijn ogen donkere diepe verkleuringen, dan weet ik dat ik er doodziek uitzie, en wellicht ook ben. Als je een dame ziet met diezelfde donker schaduwen rond de ogen, dan is het wellicht make-up. Je moet er eens goed opletten hoeveel van die "mooie" make-up eigenlijk gelijk is aan de kleuren van doodzieke mensen, koortsblos, donkere schaduwen rond de ogen... Die littekens van onze zwarte medemensen zijn niet zoveel gekker!

Om een of andere reden zijn rimpels ook uit den boze. Terwijl ik de vrolijke mens herken aan zijn lachrimpeltjes, stoppen veel vrolijke dames die tekens van goed humeur weg onder een laag pleisterkalk. Ook grijze haren moeten zo nodig in een ander kleurtje, die dan meestal helemaal niet lijkt op een natuurlijke kleur. Ik kende ooit een dametje van dik in de zeventig die steevast rondliep met een strogeel en heel jeugdig gekapt kopje, zodat je iedere keer als je haar eerst op de rug zag, en ze zich dan omkeerde weer het lazarus schrok. 't Menske is nu al enkele jaren dood, maar iedere keer ik langs haar voormalig huisje passeer denk ik op haar...en haar kleurtjes, want ook haar gezicht was opgeverfd. 't Kwam misschien omdat haar man vroeger schilder was ?

Nee, geef mij maar de natuur. Voor mij is het net als met alles, ik hou niet van het te volmaakte, het te afgelikte, het te mooie... Voor mij zit de schoonheid net in dat kleine foutje, dat kleine stukje onvolkomenheid. Als een werkelijk volmaakt beeld ziet, met alle maten precies zoals het ideaal moet zijn, dan voelt dat niet natuurlijk aan. Het is té om mooi te zijn. Ik denk soms dat het net die kleine onvolkomenheden zijn die licht werpen op het andere, het zeer mooie in ieder mens. Ik kende ooit een verschrikkelijk lelijk mensje, een gezicht om weg te stoppen, maar ze was mooi door haar vriendelijkheid. Ze was altijd goedgezind, had voor iedereen een goed en vriendelijk woord over, was voor alles en nog wat dankbaar en hielp waar ze maar kon, zonder dat het moest gevraagd worden. Een crème van een mens! Alleen de eerste keer zag je die lelijkheid, nadien nog alleen het mooie.

En omgekeerd, we kennen wel allemaal links of rechts een heel mooie mens, die zich lelijk maakt door zijn omgaan met anderen...Die onvriendelijk is, nooit de handen durft uit de mouwen te steken, die nurks is en onhebbelijk, en alleen aandacht heeft voor heteigen persoontje...

Met andere woorden, mooi zijn heeft maar heel weinig uit te staan met het uiterlijk. Neem nu Bertje, een dwerg... Met een bril met van die jampottekesglazen, en dat typische uiterlijk. Maar hij was graag gezien, omdat hij vriendelijk was, en zijn mismaaktheid zelf weglachte. ( "De zondag moet ik van ons moeder altijd eerst naar de mis" Bertje was zeventig... "Leeft Uw moeder nog?" "Nee, maar ze heeft gezegd dat ik mocht doen wat ik wilde als ik groot was, maar zolang ik klein ben moet ik de zondag naar de mis"...)

Heerlijke mensen zijn niet volmaakt. Ik huiver van het volmaakte. Ik heb het je al gezegd in vroegere blogs, als ik eens lees in zo'n Heiligenleven, dan wil ik geen zo'n volmaakte, heilige mens in mijn omgeving! Altijd voorspelbaar en niet goed, maar karamellenzoet...brr... Ik mag er niet aan denken. Bovendien zijn dat voor mij geen heiligen, voor mij kun je maar heilig zijn als je ook fouten hebt, als je net die fouten verbetert... Net zoals een moedige soldaat een gekke soldaat is! Een echte moedige soldaat is diegene die dood van schrik zijn schrik overwint. Anders is het geen moed, maar waanzin. Geen heiligheid maar suikerzoetigheid. Geen schoonheid maar afgelikte volmaakte prentjesachtigheid.

Geef mij maar een schone lelijkaard, een doodsbange moedige, een vechtende heilige.
Maar geef mij geen saaie volmaaktheid.
Een van de mooiste schilderijen die ik ooit zag was een oude tuinman, ik weet niet meer van welke schilder het was, maar je zag in het tegenlicht een oude gebogen gaande man, met in de hangende armen een paar bloempotten, een gezicht als een landkaart zo vol rimpels, ogen waarvan het blauw verwaterde, maar met lachrimpeltjes en een monkel om de mond... Je kon de man echt niet mooi noemen, maar toch was hij net daarom zo schoon...

En toch...toch verwachten wij van de andere de volmaaktheid. Want als de ander niet precies handelt volgens wij verlangen, dan is het niet goed. Voor onszelf hebben we minder strenge normen.

Ergens moeten we daarvan leren... Moeten we ons verwachtingspatroon bij stellen, moeten wij leren ook schoon te zijn, door vriendelijkheid en behulpzaamheid, binnen ons kunnen. En iedereen kan wel iets...

Nee, het zijn niet de kleren die de man maken, het is zijn Zijn.

tot de volgende ?

Erwtensoep

Image by mysza831 via Flickr

Toen ik vanmorgen rond zeven uur het rolluik van de slaapkamer omhoogtrok zag ik niets. Mist, bollemist. Echte erwtensoep... hoort een beetje bij de tijd van het jaar.
Maar je kunt mist ook anders bekijken! Nooit is de horizon zo dicht bij als juist met mist. Je hebt eindelijk eens zicht op héél de wereld.
De wereld heeft zich verkleind tot mensenmaat.
Daarachter is niets meer.
En midden in dat kleine wereldje sta jij, eindelijk het echte centrum van heel de wereld, heel de cosmos.
Het voelt onwennig aan, het is precies wat te veel, hoe klein het ook is. Het is iets wat je niet hebt verwacht, dat je vandaag zoudt opstaan en heel de wereld voor je voeten zou liggen. Je huis piekt uit de nevelen omhoog, en is zo groot dat de schoorsteen al weer aan het vervagen is.
Een héle piepkleine wereld, en je weet niet wat er mee aanvangen. En plots merk je dat de einder hoe zeer je er ook naartoe gaat, steeds verder voor je wijkt. Oef, de wereld is er nog helemaal, de last valt van je schouders...'t Is niet jouw verantwoordelijkheid.

De fout die we al eeuwen maken! Want de aarde is wel onze verantwoordelijkheid. Maar ja, ooit hebben een deel vechtersbazen de wereld verdeeld in stukjes waar zij baas over speelden, en al de grond en al wat er op groeide, al het water en al wat er in zwom, al de lucht en al wat er in vloog was van hen...Jij kon met veel moeite geld, zuurverdiend geld, die je bij hen met moeite ontving, een stukje van die grond kopen, alleen de grond, de lucht en de ondergrond bleef van de grote sterke vechtersbazen en hun descendenten... En je moest er dan ook nog belastingen op betalen. Aan die zelfde lorejassen.

Waar zij het recht haalden zich eigenaar te noemen van een stuk van de wereld ? Aan hun geweld, hun leger, hun macht, hun kapitaal...

En wij, wij lopen er in. Want eigenlijk kan het toch niet dat iemand eigenaar is van de wereld ? Niemand heeft hen ooit de wereld geschonken. De wereld is er, en is er voor iedereen. Maar wij moesten zo nodig een hele "beschaving" opbouwen op het privébezit, bezit van iets wat eigenlijk niet van jou is. We randen ons "eigendom" af met hagen en prikkeldraad. Van hier tot hier is het mijne, en jij komt er niet op.

En dat daar, dat is een stuk dat "bereidwillig" ter beschikking van de "gemeenschap" is gesteld, en daar mag je met je stinkende en lawaaimakende auto op rijden, mits je rijdt met de brandstof ik die ik heb belast en beladen met allerlei taksen...

Gek als je er over na denkt. Die hele grote kleine aardkloot, helemaal verdeeld in grote beetklare happen, en ieder van die happen in kleine privé-hapjes. Die weer opbrengen voor de eigenaar van de grote hap?

Gek.

Want het is net dat system dat de oorzaak is van heel het tenietgaan. Het is net dat systeem dat er de oorzaak van is dat iedereen de verantwoordelijkheid opschuift naar de ander. Op jouw grond doe jij toch wat jij wilt? En het zal heus niet zo erg zijn als ik hier mijn bomen kap, daar heb jij geen zaken mee. Ik zal wel de zuurstof inademen van jouw bomen...Och, je gaat ze ook kappen? Maar dat mag niet! er zijn bijna geen bomen meer !
Verantwoordelijkheid begint bij jezelf, niet bij je buur.
Maar binnen het systeem van allemaal privé-eigenaren is de wereld niet meer één geheel, maar een puzzelstukje dat in sommige gevallen bebouwd is met een torenhoge flat met wel honderd eigenaren over dezelfde schamele aren grond...

Eigenaren? Over de wereld die je moeder is van al het leven? Gek.

We kunnen het systeem niet zo maar doorbreken, maar misschien kunnen we ons er eindelijk van bewust worden dat we dat stukje aarde maar in bruikleen hebben, we mogen het gebruiken...Er is geen geschreven huurcontract, maar als je er niet goed voor zorgt, dan verliest het zijn waarde, niet alleen voor jou, maar ook voor de volgende generatie, en de daar op volgende, en de dáár op volgende...eindeloos door geven we steeds minder door, steeds verder verontreinigd, steeds doder, steeds minder leefbaar...Een mens zou alles doen voor zijn kinderen, meneer! Alles ? Ja, alles...Maar op mijn grond ben ik de baas. Daar doe ik mee wat ik wil. En après nous la déluge...

Eigenlijk kunnen we hoogstens beheerders genoemd worden van de aarde, en geef het maar toe, we zijn maar luizige beheerders. We verdienen het niet steeds weer en weer die kans te krijgen. We geven de aarde geen meerwaarde, in tegendeel.

Hoeveel generaties zullen nog kunnen leven als we zo verder "beheren"?

Heb je al stilgestaan bij dat kleine stukje groen dat plots de aardkluit openbreekt om boven te komen en ons te verheugen met groen en bloei en zuurstof? Je kunt dat makkelijk wegkrijgen met onkruidverdelger.
En op termijn krijgt de onkruidverdelger er zelfs het grootste onkruid onder: de mens...

tot de volgende ?

Related articles by Zemanta

• active media game (slideshare.net)

Tandpijn

Image by Inferis via Flickr

Gwendolyn zit nog in bed, met tandpijn. Ze is al een hele week antibiotica aan het nemen, want de tand zit ontstoken en de tandarts wil er zo niet aan werken... Gisteren zat ze al met pijn, en vannacht is het nog verergerd, en heeft ze ook nog koorts gekregen...

Anny heeft er compassie mee - "tandpijn kan erg zijn" - ik zou het niet weten, ik heb nog nooit echt pijn aan mijn tanden gehad. Als kind kwam ik eens uit bed met een fiks opgezwollen kaak, maar ik had het niet eens gevoeld... Ik heb - naar het schijnt - een hoge pijngrens. Als ik soms mijn rug voel opspelen denk ik wel eens...'k zou eens geen hoge pijngrens moeten hebben, wat zou het dan niet zijn? Maar daar is Gwendolyn niet geholpen. Straks ga ik nog eens bellen naar de tandarts, en vragen dat ze zo vlug mogelijk mag gaan.

Nu, het is niet alles winst om geen tandpijn te voelen, als ik gewaar word dat ik een slechte tand heb, dan is dat gewoonlijk omdat ik er al een fiks gat in heb, en dat ik dat voel met mijn tong. Krijg ik steeds weer onder mijn voeten, dat ik vroeger moet langsgaan bij de tandarts...Maar als je niets voelt, dan denk je daar gewoonlijk niet aan. Wat ik wel voel, is dat ik soms pijn heb van ijskoude of hete dingen tegen mijn tanden. Dat is voor mij dan een signaal om naar de tandarts te gaan. Maar ook die pijn is maar een flits, en hups, het is weer gedaan. Meestal is het zelfs zo dat ik de pijn een tweede keer niet meer kan oproepen, blijkbaar is de overgang van koud naar warm of omgekeerd dan niet groot genoeg meer om mijn zenuween te wekken.

Wie veel tandpijn heeft zal mij wellicht een gelukzak noemen... En dan voel ik eens met mijn tong langs al de gaten waar vroeger tanden zaten, en vraag mij af of ik niet beter wel wat tandpijn zou gehad hebben, had ik misschien die tanden nog.

Maar omdat ik verdomd goed weet wat pijn is, heb ik compassie met mijn kleindochter. Dus ga ik de tandarts opbellen en aandringen wat ik aandringen kan. Een mens moet niet zo afzien, dat is voor niets nodig.

En je hebt ook mensen die helemaal geen pijn hebben, en die toch vergaan van ellende. Zij lijden geestelijk pijn. Om welke redenen dan ook. En ook deze pijn kan erg zijn, heel erg, en alles van je opslorpen, net zoals lichamelijke pijn dat ook wel kan. Soms heeft die geestelijke pijn een heel duidelijke reden of redenen, maar soms gaat het over mensen met een onbestemde pijn, een depressie zegt men dan. Ergens is daar ook wel een reden voor, maar die is voor een buitenstaander niet altijd zo maar aan te duiden. Maar na het verdriet bij het overlijden van onze zoon, weet ik ook wat die pijn is... en heb ik ook met die mensen medelijden. Ook al begrijp ik hen niet, dat belet me niet mededogen te hebben met hun smart.

En als je de mensen hoort, dan moeten er maar heel weinig zijn die geen pijn kennen... Het lijkt wel of iedereen wel heel goed weet wat pijn is, uit eigen ervaring. Wij hebben altijd de indruk dat onze pijn veel erger is, dat een ander dat niet beseft, maar als je eens wil luisteren in plaats van te praten, dan merk je dat de ander net zo denkt. Dat een ander ook zijn pijn als het centrale pijnpunt van heel de wereld ervaart... En ergens is dat ook zo ! Sla eens met een hamer op je vinger, of zit eens met je vinger tussen de deur, dan is die pijn zo intens, dat je eigenlijk niets anders meer ziet, niets anders meer hoort, niets anders meer ervaart dan die vinger... Tenzij...tenzij er op het eigenste moment nog iets ergers gebeurt, dan voel je die vinger niet eens, dan is het dat andere, dat ergere dat alles overheerst...

Maar de pijn of pijnen van dat ogenblik overheersen alles, er is geen wereld meer buiten die pijn.

Met chronische pijn is dat niet zo, tenzij bij een fikse speciale aanval. Maar dan gaat het over die specifieke aanval, niet meer over de chronische. Op een of andere manier leer je op den duur die chronische pijn ergens in een hoek te drukken. Het is niet langer het universele centrum. Het is er nog, heel lijfelijk en heel pijnlijk, maar toch weet je het op den duur ergens te stationeren in een ander vakje. En er is toch nog een wereld daarbuiten.

Er is in deze blog al wat verteld over pijn! Dat alleen al bewijst dat pijn in een mensenleven een heel belangrijk stuk is. Een item die heerst over een stuk van het leven.

Wellicht is dat de reden waarom de mens schrik heeft van pijn. Zo'n schrik, dat hij zelfs vermijdt om bij mensen met pijn langs te gaan. Het zien alleen al is pijnlijk. Gek, maar het is zo. Waarom zou men anders ziekenbezoek zo'n lastige karwei vinden?

Men wordt niet graag herinnerd aan pijn, aan leed, aan verdriet, aan ziekte... Dat houdt men het liefst zo ver mogelijk van zich af.

Dat men daarmee de zieken pijn doet, hen nog meer de vereenzaming induwt, is bijzaak. Maar niet voor die zieke. Daarom heb ik nog meer medelijden met mensen die pijn hebben, ook al is het "maar" tandpijn...

De zon schijnt, met dat typische gele licht van een laagzittende zon. Her en der zie je al kalende bomen, maar het merendeel zit nog goed in de blaren. Straks is het november, en de natuur lijkt het nog niet te beseffen. Als het morgen ook zo'n weer is, dan gaan we weer vissen. Heel vaak is dat nog niet gebeurd dat we in deze tijd van het jaar nog gingen vissen. We zijn niet van die mannen die weer of geen weer gaan vissen, nee, het moet een beetje redelijk zijn. We gaan immers vissen voor de lol, niet om den brode. (Gelukkig maar, want soms zou schraalhans...)

Het is, ondanks de koude winter vorige keer, toch duidelijk dat het weer verandert. Wat de redenen zijn, daar durf ik niet over te oordelen, kan ik ook niet, want de uitleg er over is zo onduidelijk en zo verschillend, al naargelang het kamp waarin je zit, dat het voor de neutrale waarnemer niet mogelijk is een oordeel te vormen zonder vooroordelen. Maar wat de redenen ook zijn, als het werkelijk evolueert naar een verwarming, dan is dat erg, heel erg... Je moet eens een wereldkaart bekijken met reliëfkaarten, en zien hoeveel gebieden er minder dan één meter boven de zeespiegel zitten. Er zijn hele eilanden die zullen verdwijnen !

Wie nu al klaagt over immigranten, zal nog heel veel te klagen krijgen!
Pijn zal in dit licht nog een andere dimensie krijgen: een dimensie van honger en miserie...

tot de volgende ?

Mijn postnatale depressie

Image by ricardo.martins via Flickr

Lach niet !
Ik ben een moderne man, en volkomen geëvrouwcipeerd, dus heb ik ook recht op een dergelijke depressie!
Bovendien is het ook echt zo!
Ik ga je 't even vertellen zie...
Ik was zwanger van een idee, liep er maanden op te broeden (negen om precies te zijn), en toen Het Idee eindelijk ter wereld kwam, dan werd het meteen ten gronde afgebroken door "vrienden" en "sympathisanten"... (Met dergelijke vrienden heb je geen vijanden van doen.)

en dus zit ik met een postnatale depressie.
Het is zwaar zo niet te kunnen leven met je volgroeide vrucht.
Je moest me hier zien zitten, dieptreurend en volkomen depri.
... en schuddend van de lach!

Heerlijk toch zo eens de onnozelaar uit te hangen? Heerlijk toch om eens tegen draads te zijn? Heerlijk toch om eens niet netjes op het lijntje te lopen?

Zo maar, zonder iemand pijn te doen, maar gewoon omdat het gek is.
Ja, ik weet het, ze staan bij mij niet allemaal netjes op één rij, maar mochten ze wel zo staan, ik denk dat ik er eentje verzette, zo maar, om eens gek te kunnen doen.
Dat netjes op een rij, dat doet mij op mijn schoonmoeder denken... Het is als de dag van gisteren, dat ik de eerste keer bij Anny thuis ontvangen werd. In de mooie plaats. In de sjieke eetkamer stonden de stoelen heel netjes uitgelijnd als soldaten langs de tafel, geen een ook maar één millimeter verder of dichter dan de anderen... Ik ben, zonder het echt zelf te weten, langs die tafel gelopen, en duwde al die stoelen net een beetje scheef... Het voelde niet natuurlijk aan, dus deed ik er iets aan. Ik denk dat ik daar meteen mijn eerste slechte punten heb gescoord bij schoonmama... Maar ik kan er niets aan doen, ik weet het niet eens dat ik dat doe, het voelt verkeerd, dus breng ik het in orde, of liever in wanorde... Zo'n huis waar de dingen allemaal zo netjes, zo strak en zo stijf staan, daar wordt toch niet in geleefd ? Dat kan toch niet ? Dat is toch niet des mensens ???

Nee, voor mij is het pas echt af, als het net niet af is. Ik heb hier ergens een boek liggen over tekentechnieken... Mooi boek, met goede uitleg en mooie technieken met potlood, houtskool, aquarel en noem maar op, maar toen Bart keek, heb ik hem gezegd dat er voor mij heel wat tekeningen in stonden die veel mooier waren in een van de fases van afwerking, dan wel als afgelikt product... Als het te mooi, te afgewerkt is, dan doet het zo dood aan. Dan leeft het niet meer, dan zit er geen beweging meer in. Kijk eens naar Het Lam Gods van de Gebroeders Van Eyck, een pracht kunstwerk, groots...maar alles is zo netjes zo overdreven afgewerkt, dat je telkens weer vasthangt aan één detail, één figuur, één grashalmpje... en het geheel is er niet meer. Je ziet het schilderij veel beter op postkaartformaat als het ware. Dan zie je het geheel.

't Zal wel aan mij liggen, maar zo ben ik nu eenmaal...
Als je mij ooit vraagt, begin dan niet voor mijn komst alles netjes te zetten en grondig te poetsen, want je maakt me doodongelukkig. Ik zal amper durven bewegen (Na mijn schoonmoeder zet ik geen stoelen meer uit de rij...).

Nee, laat je huis zoals het is, zoals jij er in leeft, dan wordt ik in dat leven echt opgenomen, en voel ik mij gelukkig en warm.

Ik heb altijd het gevoel dat de mens zich heel anders wil voordoen dan hij of zij in werkelijkheid is. En maak je niet ongerust als het "overhoop" ligt, het moet al de spuigaten uitlopen voor ik dat opmerk. Ik kijk ook niet echt, ik voel veel meer de sfeer dan ik bewust rond kijk. Staan er een pak fotootjes, dan zal ik dat gezien hebben, als een teken van leven, maar vraag mij niet wie of wat er te zien was op die foto's... want dat heb wellicht helemaal niet opgemerkt. Het enige wat ik misschien wel echt bewust zie, is een beeld, een schilderij een boek...dingen die bij mij ergens op een hogere aandacht kunnen rekenen. Als er een boekenrek hangt, dan zal ik toch proberen te zien wat er staat. Maar dat er een paar pantoffels half van onder de zetel piepen, dat zal ik wellicht helemaal niet hebben gezien, tenzij ik er bijna over gevallen ben... wat op zich al een bewijs is dat ik het echt niet zie.

Als ik mensen zie, dan heb ik dat ook... Vraag me niet wat ze voor kleren hadden, of welk kleur van ogen ze hadden, maar ik zal wel weten: hij of zij is me sympathiek of net niet.

Die eerste indruk kan later wel bijgesteld worden, maar meestal blijft het bij die eerste indruk.
De mens moet niet mooi zijn, hij of zij moeten "warm" zijn... als je me verstaat. Ze moeten iets uitstralen, een open staan voor...

Vandaag zijn we naar de rommelmarkt geweest in Wetteren. Er was één stand waar nog alle waren afgedekt waren, en de eigenaar in geen velden of wegen te speuren was. Ik had er nog mee gelachen dat die bij de overschakeling op het winteruur heel duidelijk iets verkeerds had gedaan... Toen wij rond waren, was hij nog niet aanwezig. Ik wist perfect wie het was, ik kende die goederen... En dan kregen wij plots te horen dat hij die morgen dood in zijn bed was gevonden. Nog geen 43 jaren oud... Iemand had toevallig nog een foto op zijn gsm waar die man ook opstond... Het was inderdaad de man die ik kende van vele vorige markten...

Gek, zo ben je er, zo ben je weg...
We babbelden nog wat met enkele, ook aangeslagen, andere marktkramers, en toen kwam ook onze Koen nog eens ter sprake, en dan voelt het dubbel zo pijnlijk aan...Volgende week is het al weer Allerheiligen, en komt alles nog eens intenser in je gedachten...

Och, laat ik er maar over zwijgen, verdriet vermindert niet met het te delen, het maakt alleen de last iets minder zwaar om te dragen.

tot de volgende ?

Kiekens en k'nijnen...

Image by steve p2008 via Flickr

Deze voormiddag zijn we naar Merelbeke geweest, gaan kijken naar de kiekens, de konijnen, de kalkoenen, de duiven, de parelhoenen, fazanten, lama's, paardjes en ga zo maar door tot de z van zeboe (maar die was afwezing).

We hebben genoten, met volle teugen van de menselijke kwekerskunsten. Zonder genetische manipulatie!

Een kippensoort is er, waar ik echt verslingerd op ben: de Duitse Faverolle. Eigenlijk is het van oorsprong een Frans ras, maar in Duitsland hebben de kwekers er nog wat kleuren bij gestopt, waardoor die kip bijna exotisch aandoet.

Het verschil tussen haan en hen is ook verrassend, je kunt bijna niet geloven dat ze bijeen horen. Bovendien is het ook een van die weinige rassen met vijf tenen!

Het zijn kippen met een baard, en bij de haan is die baard dan ook nog eens zwart, bij een witte kop en met een rode kleurenvlek in de hals...'t Kan gewoon niet op.

Een tweede dier waar ik steeds wat langer bij sta te kijken, is de kalkoen van Ronquières, een Belgisch en zeer oud kalkoenenras, in diverse kleuren.

En dan heb je natuurlijk ook de eenden en de vele soorten ganzen. Vooral de imposante toulousegans trekt daar mijn aandacht, maar ja, de Vlaamse gans ontbrak er...

Naast de Vlaamse reus en de Belgische haas, hebben wij een heel pakket eigen konijnerassen, te veel om hier op te noemen, maar ze zijn mooi, zonde van ze te moeten slachten om te kunnen genieten van een lekkere schotel "Laperaux à la bière d' Audenarde"... Ook niet te versmaden.

Bij de kippen heb je de krielen, de gewone kippen en wat je eigenlijk zou moeten indelen bij de reuzenkippen... Jersey Giants en onze eigen Mechelse kalkoenkoppen vallen op door hun imposante gestalte... er zijn er nog, maar die twee heb ik onthouden om dat ze zo opvielen. Ook de Brahma's zijn zo imposant. Maar bij de krielen zie ik telkens weer dat de hooggeroemde Japanse Chabo's echt naar de kroon gestoken worden door onze Belgische krielen, waaronder de Antwerpse Baard en de Grubbe naar mijn gevoel het mooiste zijn, en kort daarop de Ukkelse...Maar uiteraard zijn dit persoonlijke voorkeuren.

Misschien zit je nu wel te denken, wat zit hij hier nu door te drammen over al die onnozele beesten??? Gewoon, ik hou van dieren, ik hou van mooie dieren en ik hou van nuttige dieren. Ik sta vol bewondering voor het feit dat onze voorouders door voortdurend te selecteren op bepaalde kwaliteiten, er in geslaagd zijn te komen tot bijna ideale beestjes... Wat je nu echter ziet op de tentoonstellingen, dat is van een andere orde... Daar zie je dat men op een bepaald ogenblik vaststelde dat men een volmaakt iets had, en men heeft dit vastgelegd, eigenlijk met de bedoeling voortaan nog alleen te selecteren op het behoud van het volmaakte toonbeeld van het ras.

Dat heeft voor gevolg dat we daar bijna uniforme beesten hebben binnen één ras, en dat er hoogstens variëteiten zijn inzake kleur en/of tekening. Daar zit een winst in voor het ras, maar ook een verlies...
Neem nu de Brakelse, die vroeger beroemd was tot in Groot Brittanië als de everydaylayer, de kip die iedere dag een ei legde... In werkelijkheid waren dat zo'n 180 eieren maximum, maar voor die tijd waren dat formidabele leggers. Als je nu een Brakel neemt, en je komt aan 100 eieren per jaar, dan heb je bij geluk een "goede" legger vast. Want de selectie s er niet meer op de leg, maar op kleur tekening en postuur...

Je ziet, er blijft werk aan de winkel!

Toch kan ik het je aanraden om als je de kans hebt, eens zo'n tentoonstelling van neerhofdieren te bezoeken... Je staat versteld bij het zien van al die soorten die uiteindelijk uit de oerkip, de oereend, het oerkonnijn, de rotsduif gekweekt zijn !

En, als je ergens plaats hebt, dan is het houden van een paar kippen leuk, je hebt er nog wat eieren bij, en een groot deel van je afval wordt verwerkt door de kippen... Niets dan winst dus. Maar hou dan niet die rasloze hybriden, hou dan aub een echt ras van kippen. Ze zijn veel mooier om zien, en geef toe, het oog wil ook wat ! Je kunt het nuttige voor één keer combineren met het aangename, het mooie...

Morgen is het weer rommelmarkt... een heel ander iets, maar voor mij ook een ding waar ik graag op vertoef. Ook al heb ik vandaag al heel wat pijn, het zou moeten heel erg worden voor aleer ik de rommelmarkt laat vallen. Maar het is een beetje zoals ik gevreesd heb, en bijna voorspeld in een van mijn vorige blogs... Ik ben deze zomer buitengewoon goed geweest, maar met het slechte weer is mijn pijn er ook weer... Ik zou moeten verhuizen naar een of ander warm land...maar de ziekenkas betaald dat niet terug.

Tot de volgende ?