Geloof, geen opium voor het volk ?

Image via Wikipedia

Ik las toevallig in een wachtzaal een artikel, een wetenschappelijk artikel over Geloof...
Men vermoed dat geloof pas sterk is ontwikkeld op het ogenblik dat de mensen in grotere verbanden bijeen zijn gaan leven, in steden of in stamverband.
De reden is dat men op dat moment niet meer alleen te maken heeft met het verdedigen van het individu, maar ook met de gemeenschap en van het individu als lid van die gemeenschap. Men heeft hele onderzoeken gedaan naar maatschappijregels, en het is gebleken dat godsdiensten een veel langer leven zijn beschoren, dan andere maatschappijvormen. Dat komt vooral door de bijkomende regels, want in beide zijn de basisregels veelal gelijklopend, maar bij godsdiensten komt daar nog een element van buitenaf bij. Een soort supervisor die boven alle partijen staat.
In de oer-godsdiensten ging het veelal over offeren aan een God om gunsten te verkrijgen, maar in de "nieuwere" godsdiensten is daar een element bij gekomen, de belofte op een eeuwig leven na dit leven.
Deze motivatie is blijkbaar veel sterker dan het halen van een onmiddellijk voordeel door het brengen van offers aan een Godheid (immers, krijgt men het niet kan men bij een andere God gaan offeren, en kiest men derhalve voor een andere groep, een andere stad, een andere gemeenschap).
Het lijkt ook duidelijk dat het hebben van veel rituelen en veel voorschriften en leefregels de godsdienst sterker maken.
Dat komt omdat je bij het volgen van die rituelen en het houden van de voorschriften, je zelf toont als medelid van dezelfde groep, dezelfde gemeenschap. Bovendien heeft dit als gevolg dat je niet alleen herkent wordt, maar dat je ook als betrouwbaar, ven het zelfde gedacht ervaren wordt.

Ik maak hierbij de bedenking dat het milderen van allerlei voorschriften en rituele gebruiken bij de kristelijke kerken in plaats van een revival een verdere aftakeling heeft ingeluid. En zou het sukses van de Islam niets te maken hebben met de vele zeer uiterlijke en zichtbare rituelen? Ik denk dat er iets in zit: ik herinner me dat bij kloosterorden, de strengste orden met de meeste en de meest strikte voorschriften er beter voorstaan in deze crisis van het kristelijke geloof, dan de andere kloosterordes. Dat kan geen toeval zijn.

Maar uit die studie blijkt dus wel degelijk dat godsdienst een goed ding is, goed voor de gemeenschapszin, goed voor het voortbestaan als groep.

Godsdienst is dus een stukje van the survival of the fittest... een vorm van behoud van de soort.

... en net zoals ik zelf hier enige blogs geleden poneerde, plaatsen zij godsdienst in het vakje van de onkunde, het gebrek aan kennis, de onmacht van het individu. Alles wat wij niet rationeel kunnen verklaren, kan verklaard worden door een God.

Heel de uitleg lijkt mij plausibel. Ik kan er mij volkomen in terug vinden, en het neemt niets af van mijn erkenning van een God. Het bevestigt ook mijn opmerkingen van "vroeger, was het beter, toen we nog in het gareel van de parochiegemeenschap werden getoomd".

Ik zou zelfs verder willen gaan! Als wij de afbrokkelende gemeenschapgeest weer willen opkalfateren, dan moeten wij weer opteren voor een sterkere uitbouw van de rituelen, voor een sterkere veruiterlijking van het cement van de godsdienst.

Als we de zaak zo bekijken, dan komt de kwestie van de hoofddoeken in een heel ander daglicht te staan!

Mijn uitstappen in de wereld beperken zich grotendeels tot wekelijkse bezoekjes aan de rommelmarkten. Dat is een plaats waar je heel veel van die moslims ziet lopen (Wellicht omwille van hun financiële status?). Maar als je eventjes nadenkt, dan is het voor hen heel eenvoudig om hun geloofsgenoten te herkennen en er aansluiting bij te zoeken. De groepsvorming die wij zo sterk afkeuren bij hen, is voor een groot deel te danken aan de uiterlijke rituelen, en is voor hen meteen ook een duidelijk teken van "die zijn betrouwbaar, die horen bij ons"...

Vroeger had je dat effect ook bij het verlaten van de parochiekerk, na de zondagsmis. Een gevoel van verbondenheid, van horen bij.

Dat gevoel vind je nu nog terug bij kleinere geloofsgemeenschappen, die zich moeten weren binnen een veel grotere groep anderen. Daar vind je ook een veel sterker geloof, dat ons soms de indruk geeft van minder sociaal zijn. Eigenlijk is het dus veeleer omgekeerd, ze zijn veel sterker sociaal gebonden, maar dan in hun groep, in hun geloof.

Maar het besluit moge duidelijk zijn, godsdienst is dus een goed ding voor de mensheid, en helemaal geen opium voor het volk. Het is in tegendeel een zeer natuurlijke vorm van leven binnen grotere groepen.

In het artikel vermijd men daar conclusies aan te verbinden in de zin van "Bestaat God of bestaat hij niet?", omdat het voor het artikel, voor het onderzoek ook niets toe doet. Wel heeft men gedegen onderzoek gedaan naar de menselijke reacties tegenover een "hogere macht". In een geval heeft men een groep (ongemerkt) in tweeën gedeeld, bij de ene groep vertelde men dat in een bepaald lokaal al diverse malen een geest was opgemerkt. Aan de andere groep vertelde men niets. Dan liet men die mensen individueel het lokaal betreden. In het lokaal lag in een hoek geld. Men stelde vast dat in de groep die geloofde of dacht dat het wel zou kunnen zijn dat er een geest in het lokaal zat, het aantal mensen die het geld meenam vele malen kleiner was, dan in de groep die niet van de geest afwist. Dat is maar een voorbeeld van testen die men nam.

Wetenschappelijk moesten zij in dat onderzoek dan ook geen antwoord geven op het al dan niet bestaan van een God. Het is genoeg dat het godsbesef blijkbaar een gunstige invloed heeft op de mens als dusdanig.

Voor mij heeft dit artikel misschien iets meer bodem, dan voor nietgelovigen. Maar het moge duidelijk zijn dat geloof dus een positief iets is voor de gemeenschap. Waarvan akte.

Héhé, ik ben dus goed bezig met mijn verwondering. Met de erkenning van mijn onmacht en onkunde, het maakt mij op zijn minst een betere burger, of het verhoogt althans de kans daarop. Het zou nog veel beter zijn mocht ik ook tot een groep van gelovigen behoren...maar net dat ben ik door het leven kwijt gespeeld. Ik, voor mij, is God veel te groot om zich individueel met ons nietige mensjes kleine stofjes in een enorm heelal bezig te houden... Mocht het andersom zijn, dan zou ik het verlies van mijn zoon, het hebben van chronische pijn nooit meer kunnen aanvaarden. Ik kon dat alleen door God, mijn God op een veel hoger échelon te plaatsen dan de kerken doen.

Kijk, het is aan het regenen. De natuur slurpt met grote teugen het zo noodzakelijke vocht op. Misschien wordt nu het gras weer groen, ook al is het al laat in het seizoen. Krijgen we weer iets geks, bladeren die vallen op een herkiemende ondergrond.

Zou dat niet weer wonder zijn?

tot de volgende ?

His Masters Voice...

Image via Wikipedia

Wellicht zijn er al generaties die niet meer weten dat dit een merknaam was, voor Phonografen en voor langspeelplaten... Er stond een hondje op, die aandachtig zat te luisteren aan de hoorn van een fonograaf...

Hoe ik daar nu bij kom ? Omdat ik toevallig in aanraking kwam met oude publiciteitsborden... en die zat er ook tussen. Sommige van die borden waren mij heel vertrouwd, en ik moet zeggen soms zo vertrouwd, dat ik wat verwonderd moest vaststellen dat het product niet meer bestond. Ook een pak nostalgie, zoals reclame voor een draagbare radio...Nu zo gewoon, maar ik heb dat weten komen, en ik heb meegemaakt dat er heel wat protest was tegen al die bakjes die allemaal om te hardst stonden te spelen op het strand, en allemaal op een ander post. Je moest die bakjes goed zetten! Het waren helemaal geen dingen om mee rond te wandelen, ook al beweerden de reclames van wel, want je moest de radio precies in de juiste houding gaan zetten ten opzichte van de zender, anders had je geen of een veel mindere ontvangst. Nadien kwam de FM, en dan ook meteen met een soort ingebouwde antenne, en dan pas speelde de positie van het bakje geen of nog amper een rol...

Ik weet niet of het nu nog op de zolder staat, maar Anny had er eentje met een heel goede klank, de kast was in ....hout, met een kleurig velletje plastic op om het modern te doen ogen.

Publiciteit voor sigaretten, de sigaret van de sportman... djudedju.

Heel mooi zijn de reclamepanelen voor waspoeder, en de evolutie van de vrouw in die reclames. Ik heb genoten. En toen dacht ik aan oma, mijn moeder... Ooit gingen we eens met oma en de kinderen in Gent naar het museum voor Volkskunde aan de Kraanlei... Ons moeder vertelde honderduit aan haar kleinkinderen, die vol verbazing stonden te luisteren naar "hoe het vroeger allemaal wel ging"...en ik maakte me de bedenking dat ik nu ook in dat stadium zit... Ik zou nu ook al honderduit kunnen vertellen over al die dingen van toen... Vreemde dingen waar mijn kleinkinderen nu vol verbazing naar kijken...

Wellicht is de evolutie nog nooit zo snel gegaan als nu, nog nooit zijn zoveel nieuwe dingen verschenen en weer verdwenen als tijdens het leven dat ik mocht leven... Ik ben de naam van de uitvinder vergeten, maar ooit zei één van die vernuftelingen: " Ik kijk zo ver vooruit, omdat ik op de schouders van reuzen sta!", waarmee hij wou zeggen dat uitvinden gemakkelijk was, dank zij het werk van zijn voorgangers in de wetenschap. Dat houdt ook in dat uitvindingen steeds makkelijker en makkelijker komen, dat voortuitgang iets heeft van een sneeuwbal: laat een kleine bal een besneeuwde helling afrollen, dan wordt hij niet alleen steeds groter en groter, hij gaat ook steeds sneller en sneller...En dan vraag ik mij af, zou de sneeuwbal van het menselijke vernuft ook ooit in het dal terechtkomen en stilvallen?

Maar een sneeuwbal groeit niet alleen, hij duwt ook de dingen plat en vernielt op zijn tocht, hoe zwaarder en groter hij wordt, hoe meer hij stuk maakt... Ik vrees dat dit met wetenschap ook zo is...Ik moet maar om me heen kijken om te zien hoe de wereld te lijden heeft onder druk van de moderne mens.

Vandaag staat een artikeltje in de krant dat 70 % van de kinderen die nu geboren worden, makkelijk honderd zullen worden en dat in goede gezondheid... Klinkt mooi, maar de druk daarvan op het bestaan? Of ze zullen verdrongen worden door een steeds groeiend aantal mensen -jonge mensen- op deze aarde, of we krijgen te maken met een heel sterke veroudering, een te laag geboorteaantal en een ineenstorten van het mensdom... (Met een geboortecijfer van 1.33 gaat een beschaving stuk in 30 jaar !)

De keuze is zoiets als kiezen tussen de pest en de cholera. Ik zie die veroudering helemaal niet zo gunstig in. Van mij mogen ze allemaal een heerlijke en lange oude dag hebben, maar de vraag is of dat eigenlijk wel kan?

Ben je wel ooit eens op bezoek geweest in een home voor bejaarden? Och, die mensen zijn daar goed, mij hoor je niet klagen daarover, maar heb je ook al eens de factuur van die mensen gezien? Of dacht je dat dit zou veranderen? Heb je al eens gezien wat een werk er aan die oudjes is? Als de geboortecijfers niet verbeteren, dan zullen we met heel andere problemen zitten dan die oudjes !

Och, misschien ben ik wel pessimist...Misschien zijn er tegen dan al heel andere oplossingen, zit er bij ieder oudje een robotverpleegster... En ben je opoe moe, dan trek je de stekker uit van het robotje. Want wat houdt het begrip euthanasie tegen dan allemaal in ? Een soort Endlösung ?
En wie weet is op dat moment de sneeuwbal van de wetenschap al lang de mensheid voorbijgestoken, en komen nieuwigheden uit de opvolgers van onze peeceetjes? We zijn er met de nanotechnologie niet zo heel ver meer af weet je...

Of komt er toch weer een ramp, een wereldoorlogje, of door het afsmelten en losscheuren en driften van het Roswellplateau aan de zuidpool komt dan toch de plotse ommekeer van de wereld er ? Waarbij letterlijk de wereld een zwenkbeweging maakt, en de continenten raken letterlijk op drift, aarbevingen en vulkanen verwoesten het grootste deel van de nu bewoonde wereld ?

Of is dat een voorbeeld van science fiction ? Of is het toch een echte dreiging van een niet te vermijden wereldramp ?

Ach, we zien wel...of liever de jongeren onder u misschien.
Wij, wij genieten ondertussen van die oude dag, nu nog thuis, misschien ooit ook in zo'n home...wie weet?

Ondertussen genieten we, van het leven, van de wereld, van het wonder van het bestaan

tot de volgende ?

I'm singing in the rain...

Image by Fabio Bruna via Flickr

't heeft vannacht wat geregend, en voor morgen lijkt het of ze hierboven eindelijk eens de kraan gaan opendraaien...Hopelijk krijgen ze hem na voldoende nat voor de velden, weer dicht. Want in ons regenlandje is dat een veel voorkomend mankement aan de regenkranen.

Maar of je nu, vandaag moet gaan zingen? We worden overstelpt met berichten over afdankingen, werkloosheid... dat moet in veel gezinnen rampzalig zijn! Heel wat van die mensen zitten nog met afbetalingen voor hun woning, zitten met studenten thuis...en "wie zal dat betalen" zou wellicht een betere song zijn voor vandaag de dag.

En eigenlijk zijn die afdankingen maar het topje van de ijsberg. Met steun van het beleid, wordt er een politiek gevoerd van zo lang en zoveel mogelijk de mensen in dienst te houden, en hen gedeeltelijk werkloos te laten zijn, wegens "economische redenen"...Het aantal mensen die daar in werkelijkheid virtueel volledig werkloos is, is enorm. Ze hebben nog een baas, maar ze werken er nog amper voor... er zijn er die dit jaar amper 1 à 2 weken gewerkt hebben. Al de rest? Werkloosheid, gedeeltelijke werkloosheid wegens economische redenen...Gedeeltelijk ??? What's in a Name ?

Financieel is het minder erg dan werkelijke volledige werkloosheid, maar voor velen zal de kater pas binnen afzienbare tijd komen! In de praktijk wordt er immers veelal veel te weinig belastingen afgehouden om correct te zijn, waardoor er plots velen gaan geconfronteerd worden met pakken achterstallige belastingen die moeten betaald worden. Bovendien resulteert niet werken ook in geen (dubbel) vakantiegeld, en een nieuwe periode van gedeeltelijke werkloosheid, en nog eens bovendien, velen zullen geen of bitter weinig eindejaarspremie hebben, omdat ze zo weinig of zelfs te weinig prestaties hebben...

De financiële lijdensweg is dus, zelfs al zou vandaag de herneming van het werk er komen, nog lang niet voorbij !

Maar het huis moet verder afbetaald worden, de kinderen moeten de schoolboeken betalen, en ga zo maar door.

en ik heb bovendien de indruk dat velen niet beseffen wat er komende is... ze innen de werkloosheidsvergoeding, zonder rekening te houden met al de andere dingen die momenteel aan het verdwijnen zijn uit hun nabije toekomst.

Ik vrees dan ook dat het echte crisisbesef nog moet komen! En dat zal op zich weer een rem zijn op de herneming, want als de mensen minder inkomen hebben, dan kunnen ze ook minder uitgeven, en dus moet er minder worden gemaakt...

Soms zou ik willen roepen: "Wordt Wakker !!!"
Maar ik heb het gevoel dat ik een roepende in de woestijn ben. Misschien is dat niet echt zo slecht, want men zal al zorgen genoeg hebben als het zo ver komt, aan de andere kant zou men nu moeten sparen wat men sparen kan, om de komende schok op te vangen.

Ik hoop dat de meeste mensen hun lening voor een woning hebben genomen, rekening gehouden met de kans op tegenslagen...

Maar ik wil niet de onheilsprofeet zijn, ik wil de mensen geen schrik aanjagen...Want je oren laten hangen is zeker geen oplossing. Het mag een schrale troost zijn, maar niemand voor jou heeft het ooit zo goed gehad tijdens een crisis! En wie weet, misschien loopt het allamaal wel minder erg af dan het er nu naar uitziet.

Ik kijk naar buiten, en zie, tussen al dat grijs en grauw, zie ik ik het helderste blauw!

tot de volgende ?

Herfst ssstt...

Image by verbeeldingskr8 via Flickr

Ik weet niet hoe het er bij u uitziet, maar hier is het de eerste echte herfstdag, grijs, somber, donker winderig... Alleen...je ziet wel al eens wat bladeren passeren, maar het merendeel hangt nog groen aan de bomen. Niks geen herfstkleuren, niks geen pracht van vergane glorie. Daar moeten we nog wat opwachten. En bovendien is het hier nog steeds droog. Toen we naar Auchan reden eergisteren, reden wij op een bepaald ogenblik op kletsnatte banen met plassen, maar hier ? ho maar ! droog bij droog.

Voor morgen geven ze een beetje regen, bij buien... Het klinkt gek uit mijn mond, maar ik zit er op te wachten. kunnen ze eindelijk die petoaers uitrijden voor mijn deur. Nu kijk ik precies op een slagveld van dode planten. Het enige nette er aan is dat het veld nog steeds netjes in rijen staat, je kent dat wel alsof iemand er met een reuzegrote kam lijntjes heeft ingetrokken. Voor de rest verdroogde stengels van patattenplanten. Lelijk. en dat duurt nu al weeeeken ...

Natuurlijk zit de kans er dan dik in, dat de aardappeloogst weer een slapeloze nacht wordt, want de laatste tijd werken de boeren bij voorkeur dievelings, bij nachte. Vroeger lagen hun voorvaderen als herders bij nachte, nu snorren ze met brommende en gierende machines over het veld bij nachte. Mocht Kerstnacht nu gebeuren, dan zouden de herders niet meer gewekt worden door het gekweel van de engeltjes in de aardse sferen, ze zouden ze niet eens horen boven het gedreun van hun machines. Ze zouden ook de ster niet opmerken, die zou in het niet verdwijnen tegenover de felle verstralers die ze op die machines hebben om hun velden te zien als ware het dag... Nee, we zouden heel andere liedjes zingen! Zo in de trant van de boeren die werkten bij nachte en hielden er een hels kabaal, het kind kon niet eens in stro gelegd worden, want met de moderne teeltwijzen is dat een heel schaars product. Ossen zijn er niet meer, en ezels zijn alleen nog bestemd als ornament in de grote velden rond de villa's. Zelfs het stalletje is er niet meer, of toch heel zeldzaam, nu zijn dat van die reuzegrote loodsen in beton "Nog een verwezenlijking van Willy Naessens" op een bordje op de gevel...
Nee, kerstmis zou nu een heel ander gebeuren zijn. Zelfs als er een reuzegrote ster zou schijnen met een felle straal op een nederig oud vervallen huisje, zouden de passanten denken aan een lasershow en zeker niet op een mirakel.
Ook die onbevlekte ontvangenis zou geen betekenis meer hebben, met al die invitrofertilisaties zou dat er maar eentje bij zijn...
Geen mens die er nog zou van opkijken.
En Engelen die wieken door 't aardse dal? Hebben we allemaal al gezien bij C.C.DeMille in zijn films op grote schermen...

Nee, voor de huidige herders en de burgers van deze moderne wereld moet er meer gebeuren om nog op te kijken... Ze verschieten van niks meer, hebben alles al minstens drie keer gezien op de tv (en dan hebben ze nog geluk, want de meeste dingen worden meer dan drie keer herhaald op tv...)

Misschien hier en daar, nog een oude, die met glinsteroogjes naar de wereld kijkt, en alles als een wonder ziet... Misschien zou die vol verbazing kijken naar dat kleine pinkelende sterretje op die ongewone plaats in het firmament, en voorzichtig voetje voor voetje en leunend op zijn stok eens gaan zien wat dat wel mag zijn...Zoals hij ooit stopte met zijn auto om uit te stappen en vol bewondering de graskant in te stappen om te kijken naar die kleine glimwormen...

misschien

heel misschien

en toch, toch blijf ik dagdagelijks de wonderen om me heen zien. Ik ben gek, zou Toon Hermans zeggen, want hij was er ook zo een, die de wereld anders zag dan de meeste mensen. Ik zou alleen willen dat alle mensen weer de verwondering van het kind in zichzelf terugvonden... dat ze telkens weer het genoegen proefden om verstomd te kijken op dat wondere dat het leven is, dat de wereld is...

Dat ze niet meer als eerste probeerden alles uit te leggen, maar als eerste het wonder ervaarden, en pas dan, als het nodig was, keken hoe het in elkaar zit.

Voor mij is de wereld iedere dag weer nieuw, is alles weer fris en mooi en vurrukkulluk om naar te kijken en er van te genieten.

Iedere dag ben ik blij dat ik weer mag leven. Deel zijn van dat wondere dat de wereld is.
en ik voel me heel heel klein tegenover heel dat oneindig grote en oneindig kleine...
Heb jij dat ook ? Ik wens het je toe, dan pas kun je genieten van iedere tel, ven ieder deeltje van die tel...

tot de volgende ?

Stilte

Image by Djumbo via Flickr

...is voor mij een onbekend item, ik lijd al jaren aan tinitis, en heb dus altijd een eigen geluidje bij... een soort geluid als je wel eens kunt horen als een machine de overdruk in zijn leidingen lost, een schril ijl gepiep. Ik lees dat sommige mensen gek worden van dat eeuwig geluid in een of beide oren, maar ik moet zeggen dat ik daar weinig last van heb. Ik vermoed dat het iets is dat zeer geleidelijk is ontstaan, zodat er sprake is van een vorm van gewenning. Toch valt het wel eens voor dat het geluid er niet is, en dat doet dan vreemd aan, net of ik iets mis. Het piepje is zowat een stuk van mezelf geworden. Soms stoort het wel, als het op bepaalde tijdstippen blijkbaar een stuk luider gaat. Maar op een of andere manier weet ik ook dat dan wel uit mijn gedachten te dringen.

Ik kan daarvoor ook weer naar een specialist gaan, maar ze kunnen er weinig of niets aan doen...dus verspil ik mijn tijd niet meer in nog maar een wachtzaal van nog maar een specialist. Ik heb al een heel stuk van mijn leven doorgebracht met wachten, dank u, niet meer dan echt nodig is.

Dat ik nu daarover praat, is te danken aan een artikeltje dat ik las over hoe zeldzaam stiltegebieden echt geworden zijn...In heel Vlaanderen lijkt er geen een echt stiltegebied meer te vinden. Is dat erg ? Ja en neen, ja, omdat het weer eens wijst op ons archislecht beleid inzake verkavelingen en plaatsingen van industriegebieden en ga zo maar door, neen, omdat het alleen wijst op de zeer dichte bevolking en de nijvere bevolking in onze regio...

Maar toch droom ik wel wat van meer "natuur"-gebieden. Ik zet bewust natuur tussen haakjes, omdat wij geen enkel stukje echte natuur meer hebben. Wat ze nu in natuurbeheer doen is een bepaalde situatie krampachtig proberen in staat te houden, of een verdwenen situatie weer te herstellen, niet echt beseffende dat het in feite allemaal resten zijn van een toestand die door de mens is beïnvloed of gewoon veroorzaakt. Echt natuurlijke gebieden hebben wij niet meer. Ik weet dan ook niet of het kunstmatig behouden van een toestand die eigenlijk ook niet natuurlijk is, echt zo'n goede zaak is?

Want ik zie rare dingen gebeuren... Ik zie een natuurgebied waar men stukken weiland laat verwilderen, en waar je ziet dat de sterkste planten de andere gaan overwoekeren, zodat de diversiteit eigenlijk achteruitgaat. Ik zie dat in die "spontane" ontwikkeling vooral één of hooguit twee boomsoorten kans krijgen zich echt te vestigen. Dat komt omdat die toevallig in de omgeving staan en zich kunnen uitzaaien, en omdat het van de aanwezige soorten de sterkste groeiers zijn. Misschien vind jij dat natuurlijk, ik niet, omdat die basisplanten die er nu staan, niet de natuurlijke begroeiing waren van het gebied. We bevestigen als het ware de scheefgroei. Neem nu de wilgenboom, die hier als nutsplant werd aangeplant voor de afboording van gebieden (knotwilgen) voor de bevoorrading van brandhout (snelle groei en verdraagt regelmatige kaalkap van de tronken) en als materiaal voor het maken van manden. Vandaar dat je hier een pak wilgen ziet in diverse variëteiten. Veel te veel om normaal te zijn.

Misschien zullen er ooit, binnen enkele eeuwen, als we werkelijk heel die tijd het gebied zouden laten gaan zonder natuurbeheersing, komen tot een spontaan herstel van de natuurlijk begroeiing, maar die kans zit er niet in, want men doet aan natuurbeheersing...Men laat niet alles los. Men zorgt ervoor dat de situatie blijft zoals ze is (nu ja...men laat dit gebied uitbreiding nemen, maar met dezelfde natuur zoals in het basisgebied, behoud dus van de bestaande situatie.).

Is dit goed ? is dit slecht ? Ik weet het niet, en ik zal het antwoord ook nooit weten, want pas over enkele honderden jaren, als men dit zolang volhoudt, zal men misschien komen tot gevolgtrekkingen. Ik zou in ieder geval niet spreken van natuurbeheer, maar van behoud van het bestaande plaatselijke milieu. Ten allen prijze.

Ten allen prijze ? Nee, want wat zien we, steeds weer en steeds meer zien we nieuwe fauna opduiken. En ik denk hier net zo goed aan de terugkeer van de vos, als de inbreng van reeën en dergelijke, als aan het binnenkomen van exoten zoals wasberen, halsbandparkieten, grondeekhoorns en ga maar door. Ook binnen de planten zien we exoten die hier aarden en zelfs gaan woekeren en inheemse planten gaan verdringen (denk bv aan vogelkers om er maar eentje te noemen).

Maar echt dramatisch hoeft dit allemaal niet te zijn... Het gebied bij uitstek waar men planten van over heel de wereld bewust heeft aangeplant is wellicht wel Madeira... En alhoewel de oorspronkelijke planten in veel gebieden verdrongen worden, zie je in de plaats een prachtige en veelzijdige natuur ontstaan... Niet voor niets is dat nu het Bloemeneiland... Natuur zoekt en vindt op de duur wel een nieuw evenwicht.

Maar wat we wel zien op Madeira, is, door de bodemgesteldheid, dat wat er is aan landbouw, allemaal op kleine velden gebeurd. Door het bergachtige gebied, zijn er alleen piepkleine stukjes landbouwgrond in terrassenbouw aanwezig. Dat brengt ook mee dat de diversiteit van de landbouwgewassen veel groter is dan bij ons, en dat je niet met hectaren aan een stuk vol met een gewas staat. Dat is op zich ook al diversiteit.

Als de klimaatsverandering doorzet, zal met wat natuurbehoud betreft, voor nog andere uitdagingen komen te staan... zowel op gebied van fauna als van flora. Vandaar dat ik me toch wel wat vragen stel bij het systeem van behoud...moet men niet veeleer opteren voor behoud van het gebied, en dat laten evolueren zoals het wil evolueren?

Bovendien geloof ik dat de natuur er dan meer dan ooit voor de mens moet zijn... dus moeten de natuurgebieden op zijn minst gedeeltelijk en onder strikte regels toegankelijk zijn voor de mens. Ik zou ook opteren voor een deel van het lessenpakket van de kinderen in te ruilen voor het geven van natuurstudie, waarbij men vooral de samenhang der dingen moet beklemtonen. Zodat de mens meer en meer er zich bewust van wordt, dat de wereld slechts kan bestaan als één groot levend organisme, en dat het verwijderen van dat organisme onvermijdelijk ook tot het einde van de wereld moet leiden.

Maar ik zit te dromen... Nooit zal "Das Kapital" zich bereid verklaren een deel van de winst te investeren in een onzichtbare toekomst. Tot die toekomst het verleden zal zijn.
toch eens over nadenken.

tot de volgende ?

Brooke Shields en Roman Polansky...

Image via Wikipedia

In de Tate hebben ze de naaktfoto van de toen 10-jarige Brooke Shields verwijderd, als zijnde aanstootgevend.
De foto is nochtans al heel oud
Polansky wordt gezocht voor sex met een dertienjarige, maar massa's mensen willen hem daarvan vrij pleiten, het is al zo lang geleden en Polansky is niet zo maar iemand.
?
???
?????
Een oude foto is aanstootgevend, een oude misdaad tegenover minderjarigen begaan niet meer ?
Die foto is op zich nog geen misdaad, maar dat is aanstootgevend. 't Zal wel aan mij liggen, maar ik snap het niet?
Persoonlijk vindt ik het hebben van sex met een dertienjarige een van de zwaarste misdaden die je als mens kunt begaan. Dat hij nadien het slachtoffer vergoed heeft, doet niets ter zake, integendeel, hij geeft daarmee de indruk dat het over betaalde liefde gaat. (En dat dit dan weer wel kan, onafgezien van de minderjarigheid, het kind zijn van het slachtoffer) Met een minderjarige.
Ik ben geen voorstander van naaktfoto's van tienjarigen, maar ik vind dat minder erg dan het sex hebben met minderjarigen, omdat het naakt op zich geen fout is, kan zijn. De mens die het bekijkt kan slechte gedachten hebben, kan zich gestoord voelen, maar eigenlijk zijn we allemaal zo als we 's avonds onze kleren aftrekken om te gaan slapen. Naakte apen. Heel natuurlijk, niets aanstootsgevends. Voor normale mensen met normale neigingen. Het probleem is dat dergelijke foto's niet alleen in handen komen van normale mensen, maar ook van geobsedeerde typetjes. Vandaar dat men - terecht- een dergelijke foto niet tentoonstelt.
Maar dat er bietekwieten zijn die, omdat het Polansky is, de spons vegen over een misdaad tegenover de mensheid, dat kan er bij mij niet in.

Ik vraag mij af hoeveel van die mensen die nu pro Polansky ageren, enige tijd terug op straat kwamen voor een of andere witte mars... Ik vraag mij af wat ouders van kinderen die ooit misbruikt werden door een volwassenen nu denken van de mensheid.

Maar ja... 't zal wel weer aan mij liggen en aan het feit dat ik oud ben en met archaïsche ideeën over goed en kwaad rondloop op deze knettergekke wereld.

Vanmorgen zijn we naar Auchan geweest... Pas gisterenavond kunnen beslissen, want we moesten weten dat Veerle niet moest gaan werken. Dus vanmorgen op een normaal uur opgestaan, en naar Leers gereden. We zaten immers zonder onze alcoholvrije aperitief...en die vinden we hier nergens.
Gisteren waren we nochtans ook al gaan winkelen, maar alleen het echt noodzakelijke, maar voor één keer zijn we naar Ronse gereden om te winkelen.
Dat is de schuld van Eddy, mijn buur! Hij had immers verteld over de winkel Aktion, en hoe interessant dat wel was. Dat kwam omdat ik vroeg waar hij zijn korte broek had kunnen kopen. (Ik ben al een tijdje aan het uitkijken naar korte broeken in mijn maat) Bleek dat hij die daar had gevonden aan nog geen 5 euro...
Wij dus daarheen. Geen korte broeken meer te speuren. Maar er naast is een sportwinkel (naam vergeten...sorry) en toen we daar eens gingen zien, vond ik korte broeken met heelder hopen, in mijn maat !!!!! De prijs ? 5 euro voor de eerste en voor de volgende 4...dus heb ik er drie meegebracht. Ben ik weer gerust en kan ik weer rondlopen met korte broek (al zal het weer wellicht niet dikwijls meer van die aard zijn om korte broek te dragen...)

Maar die Aktion winkel is wel degelijk heel interessant, en bij nazicht op internet, blijkt het een keten te zijn en zijn er een heleboel in ons landje te vinden...voor ons in Ronse of in Geraardsbergen.

Vanmiddag dan maar een baguette gegeten... voor een keer geen warm middageten. Moet kunnen.
en nu zit ik mij hier wat op te jagen aan mijn blog, want ik zag dat er nog tientallen mailtjes te wachten staan...druk, jongens, je hebt er geen gedacht van. 't Leven is heerlijk vol met honderden dingen om te beleven, te lezen, te bekijken...

tot de volgende ?

Het loze vissertje...

Image via Wikipedia

Gisteren zijn we gaan vissen, het was niets en het was alles...
Niets, want veel beet kregen we niet, en in vergelijking met Luc mag ik dan nog niet klagen, ik ving een kleine twintig bliek(jes), Luc amper een stuk of tien...
Alles, want ik ving twee karpers op een namiddag, een van 6 kilo en een van bijna 3 kilo.
Alles want Luc ving twee baarzen van zo'n 40 cm lang
Alles, want luc ving een ...koi !
Wellicht weer een visliefhebber die het niet meer kon aanzien dat zijn koi in een klein bokaaltje rondjes zat te zwemmen, en die het diertje dan maar verloste in de grote vijver van het park?
In ieder geval, de koi heeft nu een nieuwe thuis, tussen een hele kudde andere kois in de vijver van Luc.
Kortom, weer een leuk visdag...

Bovendien kreeg ik van Luc (courgette) twee courgettes en een pompoen, en van Luc (vis) wat van zijn allerlaatste tomaten mee... Voor een groentenvreter zoals ik ben, hoogwaardige geschenken!
Iedere keer weer sta ik te kijken van het enorme smaakverschil tussen de tomaten die we kopen en de tomaten uit de tuin van de kleine hoveniers... Ik vermoed dat het de zon is die het hem doet, maar die buitentomaten zijn véél zoeter van smaak, heerlijk gewoon. Of zou het toch zo zijn dat de tomaten uit de grote kassen geforceerd zijn, en veel te snel groeien zodat ze veel meer naar water smaken dan naar tomaten? (Zeker in vergelijking met de tomaten uit volle grond!)

Ik ben geen tuinder, en zal het ook nooit worden (met dank aan de lessen in spitten van ons vader zaliger...), maar als ik in zo'n tomaat bijt, dan wordt ik bijna bekeerd.

Gisteren was het ook een uitzonderlijke visdag in die zin, dat er vijf vissers zaten in het park! Dat hebben we in al die jaren nog nooit meegemaakt! Gewoonlijk zitten we daar met ons tweetjes, hoogstens eens met drie, maar vijf! En er is ook weer iets "leuks" gebeurd...
Er was al gereageerd door sommige vissers op het feit dat er mensen zijn die de eendjes gaan voederen, met hele zakken brood. Die vissers beweren dat zo de karpers overvoederd worden en niet meer willen bijten, en dat bovendien het risico op het "slecht" worden van het water steeds groter wordt... Die paar vissers hebben blijkbaar gehoor gekregen met hun opmerkingen, want sinds een paar maand staat bij iedere ingang van het park een bord dat het verboden is de dieren te voederen, op advies van de dierenarts... Gisteren kwam er weer een oud dametje met hondje en een grote kabas de eendjes voederen, vlak naast een van de vissers... Ze trof het niet, het was een van die vissers die blijkbaar wakker lagen van dat voederen, en die meteen verbaal in de aanval ging... Hij had het - op zijn beurt- niet getroffen, het dametje was verbaal veel sterker dan hij, en bovendien heb ik het vermoeden dat ze ooit een beroep als ventster uitoefende...Wij konden haar, aan het andere uiteinde van de grote vijver perfect volgen in haar argumentatie... Het was veel minder erg een eendje te voederen dan een vis aan een haak te rijgen, en als er een soort van dierenbeulen was, dan waren het toch wel de vissers zeker (Lap, wij werden over dezelfde kam meteen meegeschoren...) en patatie en patatta... Een andere visser (we waren sterk hé, met zijn vijven) kwam er bij, maar als schelden en reclameren gooide madame al het brood in de vijver en gooide hautain het hoofdje in het schrale nekje en trok haar keffertje mee naar veiliger oorden. Best mogelijk dat we op die momenten een bliek of twee gemist hebben.
Toen madame aan de overzijde van de vijver ons voorbij wandelde, kon ze het niet laten ons woedende blikken toe te werpen...Misschien omdat ze me zag glimlachen???

Niet zo ver van ons zat een van de nieuwe vissers (uit een babbel bleek dat het inderdaad de eerste keer was dat hij daar kwam vissen). Hij viste net als wij met maden, maar hij was benieuwd met wat ik op karper zat te vissen. Ik vertelde hem dat ik steevast met tijgernoten zat te vissen, omdat ik meende dat in het park de karpers daar graag op beten...Hij kende het niet, en ik gaf er hem enkele... Weer een visvriend er bij, ook al weet ik niet eens zijn naam en hij wellicht ook de mijne niet, tenzij hij mijn naam hoorde toen Luc met me praatte. Wat ik deed is niet zo gewoon... een heel pak vissers zitten hun "geheimen" zo veel mogelijk te beschermen, kwestie van de concurrentie een stap voor te zijn...Niet zo met Luc en met mij, wij hebben deugd van ieder exploot, ook al is dat door een andere visser. En zien wij iemand die hulp nodig heeft bij het "landen" van een grote vis, dan gaan we met ons schepnet gaan helpen, en staan dan net als de trotse visser mee te genieten van de mooie vangst. Zo hebben we de karper van 6 kilo niet alleen gewogen, we hebben hem ook gemeten en vol bewondering het beest bekeken en gekeurd, een pracht van een lederkarper. Hij was heel goed gehaakt, Luc kreeg de haak bijna niet uit de mondhoek van het beest. Maar hij was prachtig, geen schub te zien, een mooie gladde huid en goudblinkend...prachtig!

We helpen elkaar op alle mogelijke en onmogelijke manieren, en dat we de koi konden meenemen was te danken aan het feit dat ik (sinds de vangst van de grote goudvis enkele jaren terug) steeds een hele grote plastic zak in mijn vissersmandje heb zitten...

Ik weet niet wat bij het vissen het heerlijkst is, het vissen of de warme vriendschap...Ik denk het laatste! De vorige maal was mijn molen stuk, en ik heb kunnen vissen dank zij het materiaal van Luc... Snap je wat ik bedoel, het is veel meer de vriendschap die het hem doet dan wel het vissen op zich.

Maar vanmorgen voelde ik weer meer pijn... die karpers zijn eigenlijk niet goed voor mijn rug. Maar ja, ook daar weer is het een bewuste keuze maken, als je niets meer doet heb je geen pijn, maar heb je ook geen plezier en wordt je bovendien stram en stijf en vlug oud. Nu blijven we -weliswaar met pijn- jong.

Bovendien heb ik met mijn oefeningen de meeste pijn al weer weg kunnen werken. Gisterenavond ben ik wel om goed 20 uur in mijn bed gekropen...De avond voordien de vergadering waardoor ik al wat later in bed raakte dan anders, bovendien stonden we vroeg op (Veerle moest gaan werken)om de tweeling op de bussen te krijgen, en dan ook nog eens gaan vissen wat lichamelijk voor mij belastend is, en in de open lucht zitten aan het water dat is ook al vermoeiend... Ik heb geslapen als een varken... om vanmorgen weer heel vroeg gewekkerd te worden, want Veerle moest weer werken...

Maar nu zit ik hier, fris en menter (nu ja...) te bloggen. Weet je, eigenlijk voel ik me heerlijk, het leven is een groot avontuur! (Toch voor wie dankbaar al die kleine dingen van alledag savoureert.)

Ik ga sluiten, nog wat in al mijn mailtjes gaan neuzen, de mooiste doorsturen naar de vele vrienden en dan wat rondstruinen op internet en wat patience spelen. Deze namiddag wat creatief zijn en wat tv kijken, als het niet weer koers of tennis of voetbal is...

tot de volgende ?