Piraten afschieten

Image via Wikipedia

Volgens een belangrijke Oostenrijkse krant is er een nieuwe "sport" ontstaan bij de Russische rijken. Ze gaan voor de lol Somalische piraten gaan afschieten.
Alleszins iets "sportiever" dan zeehondenbaby's neerknuppelen, die piraten kunnen tenminste terugschieten...Ten zij die hele rijken het heel sportief doen met langeafstandskanonnen of zoiets.
Maar, het zijn en blijven mensen, die men gaat afschieten als konijnen.
Ik kan helemaal de piraterij niet goedkeuren, ver van, maar dit antwoord kan alleen leiden tot een escalatie van de moeilijkheden. Tot op heden zijn er nog maar weinig slachtoffers gevallen, en werden de bemanningsleden met de boot teruggegeven aan de eigenaar, na betaling van een dwangsom. Nu zou dat wel eens anders kunnen worden.
Als die piraten weten dat zij neergeschoten worden als loslopend wild, zullen zij wellicht ook minder eerbied hebben voor een leven.
Het doet mij denken aan boek dat ik ooit las, waarin een gevangene op een onbewoond eiland werd losgelaten, één dag voorsprong kreeg, dan kwam de "jager"... In het boek kwam het tot een onwaarschijnlijk goed einde, en won uiteindelijk het "wild" het van de jager, maar uiteindelijk is het goede einde ook hier een doodslag... ook al is het uit een soort wettige zelfverdediging.
Ik heb geen idee van de normen van de Somaliërs, maar als er daar, zoals bij vele andere volksstammen, een cultuur van weerwraak, vendetta, eer herovering heerst, dan is het verhaal nog lang niet ten einde, en gaan we naar een soort kleine oorlog.

Met als enig slachtoffer de mens, in al zijn onnozelheid (en ik bedoel dit niet in zijn oude betekenis van onschuldigheid).

In het bovenstaand gaat het natuurlijk heel ver, op leven en dood, maar ergens zien we dit hele dagen in afgezwakte vorm rond om ons gebeuren. We hebben bijna allemaal de reflex van terugslaan. Jij hebt mij geraakt, ik zal jou ook wel krijgen. Zelfs over de meest futiele dingen, maar ook dat escaleert gewoonlijk, en stopt niet met de terugaktie! Nee, want die "wraak" moet net iets zwaarder zijn om echt te tellen als wraak, dus voelt de oorspronkelijke dader zich weer gepakt, en komt er weer een reactie op deze daad, en zo gaat het maar door, en soms gaat het zo ver dat het leidt tot blijvende ruzies, slaan en zelfs soms tot doodslag.

Sla je krant er maar eens op open, het staat er vol van!

Vanmorgen las ik in mijn computerkrant het overlijden van Michaël Jackson, gisteren dat van Yasmin, eergisteren dat van Van Miert... Bekende mensen die met hun dood het nieuws halen. Ook al is die dood in feite niet erger dan de dood van jan met de pet van achter de hoek. En misschien zal het verdriet om het verscheiden van Jan met de pet zelfs dieper en oprechter zijn, dan van sommige van die bekende figuren, waar het verdriet soms vooral dient om in de etalage te staan...

Eigenlijk vind ik dat een dergelijk bericht maar pas zou mogen bekend worden, nadat de familie en de vrienden sereen hebben kunnen afscheid nemen. Afscheid nemen is iets intiems, hoort niet thuis in de publiciteit, mag niet ontaarden tot "Heb je me gezien, ik was er ook"...

Maar de media hebben geen mededogen met de menselijke kant van het nieuws, ze blokletteren met grote dikke letters dat zij zich heeft verhangen aan een boom, niet ver van het huis van haar zus. Dingen die ik geen nieuws maar wanklank vind. Het is al pijnlijk genoeg, zonder dat de wereld het nog "verheft" tot faits-divers...

Stel je die ouders voor, die broers en zussen, die niet alleen die schok moeten verwerken en het verlies, maar daarenboven nog eens geconfronteerd worden met nieuwsgierige blikken, en onbescheiden vragen en opmerkingen... Soms wordt het nog erger, en onstaan er "mopjes" over... Verschrikkelijk toch ?

Stel dat het jouw kind is? Je zit onvermijdelijk al met de vraag of je er geen schuld aan hebt, of je het niet hebt zien aankomen, of je er niets kon aan doen om het tegen te houden... en dan wordt dat leed en die zielevragen nog eens breed uitgesmeerd in de pers.

Persmuskieten rioolratten.

Kunnen jullie echt niet een beetje menselijkheid vertonen?

tot de volgende?

Methadon voor de peuter

Image by 23dingenvoormusea via Flickr

In het rustige Pittem in West Vlaanderen is een peuter overleden na het drinken van wellicht een flesje methadon...
Is dat niet het middel om een verslaving af te bouwen, of althans minder schadelijk te zijn dan de "echte" stuff?
Als je kleine kinderen hebt, dan mag je nog alles zo goed mogelijk wegstoppen, je moet toch ogen op je rug hebben om ze in de gaten te houden. Daarom is de job van ouder zo een verantwoordelijke job. Je weet nooit op voorhand wat kinderen gaan doen, ze leven in een wereld die voor hen nog volledig terra incognita is, en exploreren heel de omgeving. Dat exploreren is heel letterlijk te nemen, ze verkennen niet alleen, ze proberen alles en proeven alles. Daarom weet iedere moeder dat ze zeep en reinigingsmiddelen en zo op een quasi onbereikbare plaats moet zetten, en medicamenten zitten op de gevarenlijst nog enkele treden hoger.
Ik weet niet wie de ouder(s) waren die voor het kind zorgden, ik weet niet in hoever zij (gezien de methadon) wel degelijk in staat waren om werkelijk voor een kind te zorgen, maar nog eens, het kan best een ongeval zijn, waarbij de peuter op een voor hem onbereikbare hoogte toch er in slaagde het middel te pakken te krijgen.
Dat zo'n middel niet in een flesje zit met een kindvriendelijke dop er op, begrijp ik niet goed. Volgens mij horen dergelijke stoffen zo veilig mogelijk bewaard te worden, ook al vanuit de fabriek gezien!
Maar het is te laat de put gedolven...
Het kind is er niet meer, door onachtzaamheid, onoplettendheid, onverantwoordelijkheid of wat de reden ook mag geweest zijn...
En het verdriet om het verlies van een kind is al zo immens.
Als daar dan nog bij komt dat je je voortdurend zit af te vragen of je het, met wat meer aandacht, had kunnen voorkomen, dan is het leed wellicht nog veel zwaarder om dragen.
Ik heb meelij met het kindje, maar bijna nog meer met de ouder bij wie het is gebeurd.
Wie het niet meemaakte heeft er geen idee van hoe erg het is om een kind te zien gaan.
Als je kijkt in de natuur, dan zie je dat zelfs apen en andere dieren treuren als hun kind sterft, het is blijkbaar een universeel gegeven dat het sterven van een kind pijn doet, wellicht omdat het ingaat tegen de natuurlijke gang der dingen. Het is eerst de oude die moet gaan, niet de jonge.
Iedereen probeert zijn leed te verwerken op zijn manier, maar eigenlijk is er geen manier.
Het doet pijn, en die pijn verliest hooguit zijn scherpste kanten, maar de pijn blijft.
Ook die pijn bestrijd ik op dezelfde manier als mijn lijfelijke pijn. Bezig zijn. Niet toegeven aan de dwanggedachten van de pijn, 't zij lijfelijk, 't zij geestelijk. En als troost rondzwemmen in de mooiste herinneringen die je hebt aan je kind.
Maar net zoals niets honderd procent werkt voor je lichamelijke pijn, is er ook niets dat 100% werkt voor je hartepijn. Je kunt het alleen zo goed mogelijk wegduwen in het diepste hoekje van je geest, en het zo klein mogelijk pogen te houden.

Pijn, van welke soort dan ook, is een gek ding. Hoe minder je er op denkt, er mee bezig bent, hoe minder je het ook voelt, maar het is er nog wel, altijd en alomtegenwoordig.

We leerden indertijd in onze catechismus: God is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen... Ik weet niet of dat juist is, maar bij pijn is dat wel zo.
Ik zou hier weer eens dwars kunnen gaan liggen over dat God is overal... we leerden ook over de hel, dus God is daar dan ook ? Maar de hel, dat is de eeuwige afwezigheid van God, en het pijnlijke van het gemis... Is hij er dan toch niet?
Dergelijke dingen maken dat ik op een bepaalde manier God anders heb leren zien, het immense verdriet en het geen antwoord hebben of vinden... Het is moeilijk te geloven in de "Goede" God, als je een kind verliest. Ik ben het geloof niet kwijt, maar mijn begrip over God is fundamenteel veranderd...
Ken je de Jeffersonsbijbel? President Jefferson had in zijn bijbel alles geschrapt wat verhaaltjes waren en wonderen, tot hij alleen de essentie van het geloof over hield. Deze (zeer dunne) bijbel is op een zeer kleine oplage ook indertijd gedrukt.
Ergens gaat mijn geloof ook wat in die richting... weg van verhaaltjes en wondere verhalen.
Op die manier heb ik terug mijn evenwicht gevonden, en kan ik weer leven met de mensen en met God.
Daar past dan ook geen kerk bij, geen organisatie, alleen geloof en aanvaarden.
De essentie

tot de volgende ?

Valse naaldjes voor diabetesspuit

Image by DeathByBokeh via Flickr

Tot mijn verbijstering las ik dat er valse naaldjes in omloop zijn voor de zo nodige diabetesspuitjes...
Eerst dacht ik dat de medicijn vervalst was, maar het gaat gelukkig alleen maar over de naaldjes. Niettemin is dat op zich al heel erg, want die dingen passen niet goed op de spuit, daardoor is het aanbrengen veel moeilijker, verliest men de noodzakelijke steriliteit, en zitten er veel patiënten met ontstekingen en ongewenste reacties op de spuitjes.
Als ik een bakje kersen koop, of aardbeien, en ik stel vast dat al de zichtbare vruchten van superieure kwaliteit zijn, en dat daaronder veel minder mooie vruchten zitten, dan voel ik me bekocht.
Maar in het geval van de spuitjes is het bedrog eigenlijk veel erger! Daar gaat het hem over een geneesmiddel dat je koopt bij de apotheek, en dat is sinds oudsher een vertrouwenspersoon... Men ondergraaft dus niet alleen het vertrouwen in een medicatie, maar mede in een vertrouwenspersoon.Bovendien is een diabetes patiënt iemand die veel moeilijker geneest dan een ander, en een ontstoken wondje is bij hem of haar veel erger dan bij u of mij.
Ik vind dat erg.
heel erg.

In ons Belgisch systeem is de huisdokter ook zo'n vertrouwenspersoon, en als je om een of andere reden geen vertrouwen meer hebtin die persoon, dan neem je een andere huisdokter. Je doet dit met enig overleg, je gaat eens luisteren bij mensen die je kent en die je betrouwt, om te horen welke dokter zij hebben, en of ze er tevreden bij zijn... In die zelfde rangorde komt de apotheker ook in het lijstje te staan van vertrouwensmens, nu veel minder dan vroeger, maar niettemin, het is nog steeds iemand waar je bij ten rade gaat in zaken van gezondheid, dus in zaken van groot lichamelijk belang. Vroeger was die rol nog veel groter, toen de apothekers nog veel meer eigen preparaten maakten, en er sommigen waren die heide en ver beroemd waren voor een middeltje tegen x, en een ander had dan weer iets tegen haaruitval dat heel goed werkte en ga zo maar door... In die tijd ging je - veel meer dan nu - soms alleen naar de apotheker, en vond je eigen kwaal niet de dokter waard, maar dan was die apotheker in werkelijkheid je geneesheer, in de werkelijke zin van het woord.

Nu zijn de medicamenten meestendeels fabrieksproducten, en lijkt de apotheker veel meer op een winkelier dan nog echt op wat wij zien als apotheker. Door de veranderende wetgevingen zien zij zich ook steeds meer verplicht om producten te verkopen die we niet echt als apothekersdingen zien... Shampoo, gezichtcrèmes, bruiningsmiddelen zonder zonnen en noem maar op...

Als er dan nog enkele voorvalletjes zijn zoals nu met die naalden, dan vrees ik dat het vertrouwen in de apotheker wel heel erg zou kunnen verminderen, om niet te zeggen verdwijnen.
Dat is erg, omdat ze toch met heel verantwoordelijk werk bezig zijn!
Hoe vaak heb ik al niet gehad dat de apotheker mij vroeg of het wel zeker was dat ik dat of dit middel moest innemen, of is die dosis wel correct? Als ik er geen zeker antwoord op had, dan telefoneerde hij naar de betrokken dokter, en dan bleek in enkele gevallen dat de dokter een foutje had geschreven... In de meeste gevallen wist ik wel of het juist was of niet, maar dat is lang niet altijd het geval, en bij sommige mensen kunnen ze wellicht niet op de patiënt zelf terugvallen, maar moeten ze steeds naar de dokter bellen om uitsluitsel te hebben. Dat bellen hoort dan bij de service van het huis... We staan er niet bij stil, maar zij doen het toch maar!

Vertrouwen is volgens mij een heel belangrijke lijmsoort van de samenleving.
Ik had in mijn werk ook een vertrouwensjob, en je kunt dat vertrouwen heel vlug verliezen, je moet echt heel goed je werk doen, geen of bijna geen fouten maken, of je bent zo het langzaam opgebouwde vertrouwen kwijt. Als het zaken waren waarvan ik niet zeker was van het resultaat, dan zei ik dat dan ook reeds bij het eerste gesprek. Want zeg je dat niet, dan verwacht men een goed resultaat, waar dit helaas niet altijd mogelijk is.

Dus vertrouwen is iets wat je niet zomaar krijgt, of zo maar hebt... je moet het opbouwen.
en dan komen er van die idiote naaldjes...

Vandaag las ik nog zoiets, wat ik schokkend vind! Iedereen kent die voedingswaren waar ze zoveel reclame maken omdat ze probiotica bevatten... Probiotica zijn in feite een soort goede bacteriën, die normaliter goed werk verrichten in je darmen. Klinkt positief, en is ook positief, maar wat blijkt? Bij bepaalde mensen zijn die probiotica dodelijk giftig ! Iemand die bijvoorbeeld last heeft van zijn pancreas, kan die dingen beter niet nemen, en zo zijn er nog een paar ziektes waarbij je veel beter die dingen kunt laten.

Ik laat het de facto! Ik probeer zoveel mogelijk al die voedingswaren te vermijden waar ze een geneeskundige werking aan toeschrijven. Of het is waar, en dan neem je medicamenten op een veelal onverantwoorde manier, of het is niet waar en dan betaal veel te veel. Maar wellicht is het wel waar, en nemen nu duidzenden mensen probiotica en anticholesterolmiddelen die het helemaal niet van doen hebben, en wie weet wat dit op termijn zal veroorzaken??? Hou het natuurlijk als het natuurlijk kan, neem medicijn als je het nodig hebt, en anders niet! Je weet niet of ooit de dag komt dat je het werkelijk nodig hebt, en dan werken die kleredingen niet meer omdat er gewenning is...

tot de volgende ?

't Zonnetje schijnt zo heerlijk schoon

Image via Wikipedia

't vogeltje zingt op heldre toon...
Liedje van héél lang geleden...Naar ik mij meen te herinneren was het een van de hits van de zaterdagse wasdag.
Wij hadden nog geen badkamer, en iedere zaterdag werd de "basseing" een zinken waskuip, op de keukenvloer gezet, ons moeder deed er warm en koud water in, en één voor één moesten wij kinderen dan het bad in. Dat was een soort familiegebeuren, en ik herinner me dat ik dan op vaders knie zat mee te zingen met al die heerlijke oude vlaamse liedjes uit vaders repertorium... Mijn Vlaandren heb ik hartelijk lief, 't Zijn weiden als wiegende zeeën, al die zullen de kaperen varen, 't Was in de mei, de blijde mei... en ga zo nog maar een tijdje voort. Die liederen zijn in gouden letters in mijn hart gegrift, en een groot stuk van mijn liefde voor mijn Vlaenderland dank ik aan al die mooie liederen... Hoe zal ik ons kindeken douwen, Een smidje in zijn smisse, sjongejongejonge ik wed dat er nu heel wat jongere mensen stom naar die tekst zitten te kijken, terwijl in mijn hoofd en hart de melodieën zingen...
Ik hoor nog het stoveken zingen en een enorme hitte verspreiden in de kleine keuken, ik voel nog hoe ik gewikkeld in een grote handdoek op vaders knie zat... De uitvinding van onze badkamer heeft meteen het einde betekend van een stuk gezellige familiale warmte. Misschien was het niet zo hygiënisch als de douche van nu, maar het was veel gezelliger.

Je ziet het al aan het meubilair...In de badkamer is alles gericht op koude hygiëne, witte koude tichels, een wit bad...blinkende kranen en een doucheslang die dreigt je te wurgen... De keuken van vroeger was heel anders, veel gezelliger, met mooie tichels op de grond, in de ene hoek een grote wassteen met pomp en met een kraantje (alleen koud water!), daarnaast het gasfornuis, waar de ketels op stonden waarin het water gewarmd werd voor de waskuip... Tegen de muur stond het kleine kacheltje rood te gloeien en te zingen, op de schoorsteen hing het kadertje met Onze Lieve vrouw van Smarten... en aan het raam stond de keukentafel, en rechts daarvan zat ik, op vaders knie...te zingen. Ik zong altijd veel te enthousiast, te luid, gewoon omdat het zo plezant was. Ik hoor ons moeder nog zeggen "zo luid niet", maar ze lachte er bij, want die zaterdag dat was zowat het familiemoment van de week. Vader was immers niet zo vaak bij ons, hij was reeds vroeg gaan werken, en 's avonds moest hij vergaderingen gaan geven, zodat de gezellige avonden dat we allemaal thuis waren wel heel zeldzaam waren...

Misschien zijn het juist daarom blinkende parels in mijn geheugen.
Ik denk dat mijn jongste zus dit niet meer, of niet meer bewust heeft meegemaakt, dat toen de vermaledijde badkamer er al was. Ik zeg nu wel vermaledijd, maar op het moment dat die er kwam, voelden wij ons plots modern en mee met de moderne tijd... Pas nadien besef je wat je er voor verloor. In het begin dat we getrouwd waren, woonden we weer in een huis zonder badkamer, en kwam de "bassin" weer in de keuken op de vloer te staan... Maar de sfeer was toen een heel andere dan toen... Wat wil je, jonggetrouwd in de keuken stoeien...Ook plezant, maar weet je, ik heb meer heimwee naar die tijd van de liedjes dan naar die begintijd van ons huwelijk. Misschien omdat die kindertijd weg is, en het huwelijk er nog steeds is? Misschien heeft ook hier mijn herinnering de zaken weer bijgekleurd, en het veel mooier gemaakt dan het toendertijd echt was...Maar ik voel nog de warme handdoek rond mijn lijfje en de knieën van mijn vader, zijn grote handen die me veilig vasthielden...

Met het te schrijven voel ik me een beetje terugglijden in de tijd, zie ik het gezicht van Pa weer zonder rimpels, zie ik hem weer met zijn alpinomuts in plaats van de latere pet. Zie ik mijn zus met krullen, krullen die er alleen in de onderste helft van haar haar waren, boven op haar hoofd was het strak gekamd... Wellicht was dat toen de mode.

Wat een rijke mensen zijn we toch, dat we zoveel schatten hebben in ons geheugen. Oud worden is geen straf, het is een zegen, een langzaam opbouwen van een hele bibliotheek aan herinneringen. Herinneringen waarvan de confrontatie met mensen die deze deelden, mij heeft geleerd dat die herinneringen wellicht op een of andere manier werden bijgekleurd...Onbewust, wellicht dat er een soort gouden glans op komt door het voortdurend oppoetsen er van? Dat lijkt mij een mogelijkheid, want geef toe, een mens koestert zijn leuke herinneringen, en probeert de andere zorgvuldig te vergeten of toe te dekken onder grote dikke stenen van spijt of verdriet.

Dat komt omdat die leuke herinneringen je nu nog doen glimlachen, en die andere doen je nu nog wenen...en dat laatste is zo'n trieste bezigheid.

Maar wellicht is er niets in het leven echt zonder doel. Ik ben als kind veel ziek geweest, en heb toen leren vechten, leren weerstand bieden. Ik wou niet ziek zijn, ik wilde spelen en ravotten zoals de anderen, ik wilde die verscheurende hoestbuien niet hebben, en ik maakte er me er woedend op, en daardoor moest ik nog meer hoesten. Maar ik heb dan geleerd te vechten, wat me nu nog steeds goed van pas komt. Ik herinner me dat ik enige tijd geleden een cursus schilderen volgde binnen ziekenzorg. Ik was ook toen weer de enige man, en de vrouwen die er waren waren ook langdurig ziek. Ik hoorde ze ondereen vertellen over wat ze allemaal deden, en stond stomverbaasd, zij waren net als ik pijnpatiënten, maar ik kan en kon dat allemaal niet! En zij zaten dan heel de tijd te jeremiaden. Eén keer heb ik hen dat gezegd, mijn verwondering uitgedrukt, en hun klagen was gedaan...ze durfden wellicht niet meer. Maar klagen helpt je niet vooruit, in tegendeel! Het enige wat echt helpt is bezig zijn, je gedachten zetten op andere dingen dan die pijn, dat helpt wel !
Dat is iets wat ik, in de hobby wil meegeven aan de mensen, dat pijn naar de achtergrond schuift als je bezig bent met iets wat je graag doet. Het speelt geen rol wat je doet, als het je maar helemaal in beslag neemt, dan heb je geen tijd om de pijn te laten je leven vergallen. Dan ben je de pijn meester.
Dat hoeft niet thuis te horen in het knutselen, het kan net zo goed een beklijvend boek zijn, of een heerlijk kruiswoordraadsel of sudoku, het moet gewoon iets zijn waar je al je aandacht moet aan geven.
Dat is de grote truuk van "vechten" als het gaat over gezondheid... Wie zijn aandacht op zichzelf richt, is ook de slaaf van zichzelf!

tot de volgende ?

(Ik vind geen foto van een echte ouderwetse "galvanisé" waskuip...)

Winkelen ad fundum

Image by GOC53 via Flickr

Gisterenavond klonk het verdict! Vermits we de rest van de week benomen zijn met Ewoud, die gedaan heeft met zijn examens, zou ik willen morgen (dat is dus vandaag) naar Auchan gaan, want je hebt geen aperitief meer.... Dixit mijn teerbeminde...
Ik corrigeerde een beetje, "ONZE aperitief..."
Geen reactie.
Het is erg, dat een mens voor zijne aperitief naar La Douce France moet rijden...maar hier heb je bijna geen keuze in alcohol- en suikervrije aperitief. Daar dus wel. Anny heeft vandaag een halve kar vol met alcoholvrije aperitief (20 flessen!) gezet...
Natuurlijk doe je daar ook nog andere aankopen bij, groenten en fruit en vooral een deel producten die werkelijk beterkoop zijn, zoals onder meer: vis !
We hebben geen tongen meegebracht, al waren die ook goedkoop, maar wel drie zeeduivels en een grote moot zalm (omdat Ewoud dat zo graag eet...). Ik ben al blij dat ik zoveel vis mocht meebrengen, want Anny lust niet echt vis. Nu, lotte (zeeduivel) lust ze dus wel, en zalm ook, en eigenlijk ook tongen, maar dan was de hoop te groot om in haar ogen aannemelijk te zijn. djutoch.

Ik belde ook al naar Luc, om morgen te gaan vissen, maar...met Ewoud... Dus Luc zal met zijn auto rijden en ik met de mijne, met Ewoud bij mij. Soms is het wel vervelend dat je maar met twee man, (chauffeur inbegrepen) in mijn auto kunt. Maar ze geven goed weer, en Ewoud droomt van te gaan vissen met zijn opa.

Daar zal ik geen zo'n reuze-karper pakken, die zitten er bij mijn weten niet... er zitten er wel van een kilo of vijf, zes...wat al niet meer te vangen is, want daar vissen we met een licht lijntje, dus als er zo'n grote bijt, dan hoor je het lijntje even zingen, dan hoor je een knappend geluid, en je lijn vliegt de luct in, hopelijk niet in de takken van de bomen.

Hopelijk vangt Ewoud dit keer wat vis, want de laatste keer dat hij mee was, was er bijna geen beet, en zoals alle jonge mensen, Ewoud heeft geen geduld om daar dan maar te genieten van het turen naar een roerloze dobber.

Deze middag hebben we gewoon een stuk stokbrood gegeten, met wat verse boter...Meer moet dat niet zijn voor mij, ik hou van brood... en het franse brood is weer een andere smaak dan het brood van bij ons, heerlijk !
We hebben ook wat brood mee voor de tweeling, want die hebben de smaak van opa geërfd voor lekker brood, en ook zij eten dan zo maar brood, omwille van het brood...
Ik herinner me nog, toen we onze trektochten deden te voet door La France, dan hadden wij een gans stokbrood bij, en een lekker stuk Franse kaas... Rond de middag keken we uit naar een plaats waar we ons konden neerzetten, in de volle natuur of in un petit auberge, en we stopten wat kaas in het brood en aten lekker uit het vuistje, met wat water, of als er een auberge was, ik met wat wijn en Anny avec une bière... Heerlijk was dat!

Waar we dan 's avonds toekwamen, hebben we iedere dag ook een gelegenheid gevonden om lekker te gaan eten en te genieten van de regionale keuken. Sommige dingen eten wij nu nog, andere waren niet zo heel echt de smaak van Anny of van mij, maar het was ook telkens een culinaire uitstap. Waar is de tijd...

De mooiste uitstap in Frankrijk was wel in Haute Auvergne, met vertrek en aankomst in St Flour, een wandeling van een goede acht dagen...in verschrikkelijk goed weer, soms wat te goed, te warm, zodat wij meemaakten dat we bij het stappen op de asfaltweg, in de teer wegzakten, en we sporen nalieten op de baan... Eén keer gaf Anny het een kilometer voor het einddoel van de etappe op, en vond ik een vriendelijke jonge dame die ons met de wagen die kilometer vervoerde... We hebben dan bijna een heel terras leeggedronken...

Bij het verlaten van de winkel, en na het lossen van de winkelwaar in de auto, zet Anny de kar weg, en ik zie ze - in de spiegel van mijn auto- vallen! Gelukkig zonder erg, en niet ten gevolge van haar ziekte, ze had de buis aan de parking van de winkelwagentjes niet opgemerkt, en was er over gejoekeld.... Vanmiddag heeft ze haar knie, die wat ontveld is, ontsmet, en dat is -gelukkig maar- alles...

oef


tot de volgende ?

Het discriminatielampje brandt niet eens rood !

Image by Remon Rijper via Flickr

Een Joods gezin in The United Kingdom heeft klacht neer gelegd tegen zijn buren? omwille van een automatisch aanfloepend lampje met een bewegingssensor...
In de gang van het appartementsgebouw werd een lamp met bewegingssensor uitgerust, om elektriciteit te besparen. Maar een Jood mag op de sabbath (van vrijdagavond tot zaterdagavond) geen licht aanmaken, dus kunnen de twee tijdens de sabbath de deur niet uit. De vierendertig andere bewoners van het gebouw weigeren de sensor uit te schakelen tijdens de sabbath.
De Joden voelen zich nu gediscrimineerd en hebben klacht neergelegd bij de rechtbank.

En zo komen wij op discriminatie...
Gisteren hebben wij het gehad over kapitein Keble (of was het eergisteren???)die spruiten duivelse groenten noemt, en die groente dus verbiedt op zijn schip. Is dat discrimatie ?
Ga ik winkelen in Auchan (en wellicht ook in andere grootwarenhuizen, dan zie ik daar een afdeling die Halal is. Daar liggen net dezelfde schaapskoteletjes als in het niet halalle gedeelte, maar ze zouden volgens een bepaald ritueel gesslacht zijn... Aan het vlees zie je dat niet. Of er per ongeluk al eens een pakje van het ene rek in het andere verdwaalt, is helemaal niet uit te sluiten.
Ik las dat in een deel van de Vlaamse zwembaden, er aparte dagen zijn voor de moslimdames...
En zo kunnen wij heelder bladzijden gaan vullen, met allerlei maatregelen opdat we toch de andere medemens niet zouden krenken in zijn zeden en godsdienst, zijn kleur en wat nog allemaal...
Ik lig er niet wakker van, ik vind dat negerinnetje uit onze straat net zo goed een buur als de anderen, met uitzondering van mijn twee werkelijke buren, want daar heb ik echt contact mee, daar doe ik meer mee dan alleen goedendag en goedenavond zeggen, en eventueel eens over het weer praten. Want dat is de realiteit, van heel mijn buurt ken ik alleen mijn buren redelijk goed, nog enkele anderen vanuit het feit dat ze de ouders zijn van kinderen die kind waren in de tijd dat mijn kinderen ook kind waren... en die hier nogal wat uurtjes binnen zaten te spelen. Die ouders kwamen ze dan hier soms zoeken, daar ken ik die ook wat beter van dan de anderen, anderen die ik alleen van gezicht ken, en zelfs niet allemaal... Soms zie ik iemand waarvan ik denk, die heb ik hier nog nooit gezien... Maar voor mij zijn ze allemaal buren, welke politieke kleur ze ook hebben, welke huidskleur ze ook hebben en of ze vriendelijk zijn of anders... (Dat laatste vind ik veel belangrijker dan hun huidskleur), dus, ik wil maar zeggen dat wij hier, in ons kleine dorp, niet echt ervaring hebben met discriminatie.
Wij zien dat probleem als iets van een andere planeet, als het ware.
Dat maakt dat wij er misschien een nog ongeschonden kijk op hebben, maar het zal ook wel betekenen dat wij er niets van kennen.

Maar voor mij is het belangrijk dat je een samenleving hebt en houdt! En dat is volgens mij de kern van de zaak.

In het geval van het lampje bij de Jood, zou ik de Jood ongelijk geven, gewoon op basis van het feit dat alle andere inwoners van het betreffende gebouw, op basis van besparingen en op basis van ecologische redenen, opteren voor behoud van het systeem. In een samenleving kan het alleen maar goed gaan als je de democratie respecteert, en dus heeft de meerderheid gelijk, ook al vind je zelf dat het niet zo is, je moet de meerderheid volgen. Dat is een basisbegrip in samenleven.

Als ze in een stad een namiddag de zwemkom sluiten voor niet islamvrouwen, dan kan dat alleen als de meerderheid van de bevolking van de stad zich daarmee akkoord verklaart. Is de meerderheid daar tegen, dan kan het niet. Punt.

Men kan dan als nog opteren voor het bouwen van een zwemkom er bij, betaald en onderhouden door die moslims. Want dan is het hun eigendom, niet van de gehele gemeenschap, maar alleen van hun gedeelte van de gemeenschap.

Iets anders is het dragen van uiterlijke tekenen van je geloof of je ongeloof. Wij hebben in onze maatschappij al altijd het dragen van een kruisje, of van medaillekes van heiligen getolereerd, dus moeten we ook dergelijke dingen tolereren van andere godsdiensten. (Er is een uitzondering op, waar het gaat over klederen die identificatie onmogelijk maken, of het dragen van wapens, ook al hebben die een of andere godsdienstige waarde) Maar voor de rest, ik heb er geen problemen mee dat men een hoofddoek draagt, ik heb de tijd nog meegemaakt dat ook onze vrouwen niet in de kerk binnenmochten zonder het hoofd te bedekken, en mannen mogen er niet in met bedekt hoofd.

Dat zijn volgens mij dingen die tot de persoonlijke levenssfeer behoren, en die niemand hinderen. Je kunt er andere ideeën over hebben, maar voor de rest laat dat je koud.

Waar we meest over horen zijn echter andere dingen, dingen waar het gaat over bendevorming, over bedreigen, over erger zelfs... Wel, daar is het ook weer poepsimpel! Het gaat over een samenleving, en wie niet wil samenleven binnen de door de samenleving opgelegde regels, die hoort er niet, en die moet zich aanpassen of een maatschappij zoeken waar ze wel dergelijke dingen tolereren.

Kortom, er is in feite maar een leiddraad, dat is respect voor de samenleving, de maatschappij in zijn geheel, op democratische basis. Wie dat niet respecteert, kan moeilijk zeggen dat hij gediscrimineerd wordt! Want anders verlaat je het idee van democratie !

Een van de "negatieve" aspecten van godsdiensten, is dat ze ook regels opleggen die ingrijpen in de samenleving. Dit was vroeger zo met het Kristelijke, dat is nu met Joden en Islam nog zo. Als we godsdienstvrijheid waarborgen, dan kan dat maar in die mate dat die godsdiensten ook de democratie van die maatschappij waarborgen. Vroeger was de vrijdag bij de Kristenen de dag dat alle vlees verboden was, maar je kunt dat niet opleggen aan hen die er niet in geloven. Dus de Kristenen konden dat alleen doen, indien zij daarmee de rest van de maatschappij niet hinderden. De Jood mag zijn sabbath houden, maar alleen in die mate dat hij de maatschappij niet hindert. De maatschappij moet hem die vrijheid laten, in zoverre dat dit hun rechten niet aantast.
Het kan dus perfect.
Zonder veel moeite.

Waarom maakt men het dan zo moeilijk ?

Om Gods wille, om Allah's wil en om Jahweh's wil, is het echt niet mogelijk elkaar te respecteren? Het zijn drie godsdiensten, die alle drie beweren dat er maar één God is, dus moet het wel over dezelfde God gaan, denk je echt dat die zo erg met zichzelf in de clinch ligt???
djudedju

tot de volgende ?

De blaffende broeksriem

Image by tdietmut via Flickr

Een dame heeft haar hondje laten doodschieten (met een heel karton kogels als ik het artikel goed heb gelezen!), om van het vel een broeksriem te maken. Je denkt onmiddellijk aan die boze madame in de 101 dalmatiërs... Maar is dat nu erger dan een muts in astrakan? Ik weet het niet. Het ligt bij ons gevoelsmatig even anders, omdat de hond bij ons een huisdier is, maar in China behoort de hond meer tot de veestapel, afdeling fijne vleessoorten... In Indië zijn de koeien heilig, en hier is biefstuk frites zowat het nationale gerecht...
Het is allemaal maar hoe je het bekijkt...
Persoonlijk leg ik de lat veeleer bij al dan niet voeding. Als je een dier slacht om het op te eten, dan lijkt mij dat een min of meer natuurlijk iets, een stap in de voedselketen als het ware. Maar als je een dier dood maakt om er een vellen jas van te maken, dan heb ik er veel eerder bedenkingen bij.
Vroeger was dat ook een normaal aannemelijk iets, omdat de pels nu eenmaal een van de manieren was om je te kunnen kleden, maar nu zijn er alternatieven genoeg, en men hoeft niet meer zo nodig een dier te doden om er een jasje van te maken...
Maar we doden legio dieren... voor voeding in de brede zin van het woord! Denk aan de schildluizen op de opuntia's, de cochenille, daar maken we rode kleurstof mee, die je in snoepjes en drankjes terugvindt. We eten slakken (les petits gris zijn vurrukkulluk!!!) en garnalen en kreeften, die er echt niet smakelijker uitzien dan de sprinkhanen en meelwormen die ze eten aan de kanderenhand van de wereld... Om maar te zeggen, het is en blijft voedsel.
We kunnen natuurlijk allemaal overschakelen naar vegetarisch eten, maar naar ik steeds weer lees, moet je dat noodzakelijk aanvullen met bepaalde stoffen, wil je niet hebben dat je lichaam iets te kort komt, dus heel natuurlijk lijkt het strikte veggie niet...
Maar we zijn begonnen over een broeksriem in puppiehuid... Je weet wel, zo'n klein lief dingetje die naar iedereen kwispelt... met een groot geweer gaan afknallen om er een riem van te maken. Wellicht gebruikten ze zo veel kogels omdat ze dan geen gaatjes meer moesten bijmaken in de broeksriem?
djudedju... Vel is in ! Er zijn er zelfs die hun eigen vel vol sterretjes zetten...

Vandaag zijn we naar de rommelmarkt geweest in Olsene... Ik heb er weer een aankoop gedaan voor de hobby, 23 stel houten lepels en vorken, om met pyrografie te versieren. Dat is wel niet voor onmiddellijk, maar het was een koopje, en je kunt er heel mooie dingen mee maken.

Anny bracht er ook gratis een deel eierdoosjes mee...Want we geven hier heel wat eieren weg aan vrienden, kennissen en familie, maar de doosjes komen niet altijd terug, en je kunt een ei anders niet zo handig verpakken hé? Vroeger, zaten de eieren in een eiermand! Dat was een mandje gemaakt uit ijzerdraad, wellicht om dat op die manier de eieren heel luchtig bewaard werden? Het moet toch een reden gehad hebben dat ze de eieren in die specifieke mandjes bewaarden?
Als er iemand een antwoord heeft ?????

tot de volgende ?