Water mee huûpen

Image by Frederik De Buck via Flickr

Gisteren, kort na de hobbynamiddag, -het had al een paar keer gedonderd- brak plots een kort maar hevig onweer los...Water gieten! Vanmorgen las ik in de krant dat er onder meer hier in Mater diverse straten hadden blank gestaan.
Voor de deur zijn de voren tussen de patattenplanten veranderd in beken.
Hoe zou het zijn met die merel die nu nestelt in mijn geknotte linde? Je kent dat wel, een kale stam, en dan de knot, die dik begroeid is met korte nieuwe takjes... Ik vind dat mijn boom nu iets weg heeft van een neger, kroezelkopje weet je wel. Maar in dat idioot kleine beetje groen zit een merel te nestelen! Gekke beesten! Nu met zo'n stortbui zal het nest wellicht afgezien hebben, als het al niet vernietigd is. Eén voordeel heeft het wel, een nest op een tak wordt heen en weer gezwierd door de wind, zo'n knot staat muurvast.

Maar we hadden het over die stortbui. Het was een echt watergordijn! Ik herinner me, als kind ooit ook zo'n korte en hevige bui te hebben meegemaakt... Het was juist het moment dat Georgine, de visleurende vrouw, aan de deur was. Nu zie je dat niet meer, maar Georgine leurde met vis in een lange stootkar, die ze zelfvoortduwde. Iedere keer ze dat ding in gang moest krijgen hoorde je haar "hnng" zeggen. Nu hoor je zo'n geluid alleen op de TV bij de zoveelste vervelende tenniswedstrijd. Het was een lange, meer dan 2 meter als mijn geheugen goed is, stootkar, in het groen geverfd, met van die grote houten wielen, met ijzer beslagen, en daar lagen de vissen in gedekt onder ijs, en telkens enkele exemplaren er bovenop, om de waar te showen. Dicht bij de handstelen stond dan de weegschaal, zo'n exemplaar waar ze met koperen gewichten op de ene schaal het gewicht bepaalde op de ander schaal. Net was ze niet gekleed, altijd gaf ze een wat voddige indruk, wellicht nog het meest door dat gekke mutsje dat ze eeuwig en altijd droeg, zo'n soort alpino, maar dan van een onbestemd kleur, wellicht ooit zwart of donkerblauw geweest. Zij stond dus voor de deur, toen het plots begon te donderen, bliksemen, waaien en water gieten. Ons moeder riep haar binnen in huis, om te schuilen. Het is heel lang geleden, want we woonden toendertijd nog in de achterkeuken (Later woonden we aan de andere kant van het huis, omdat daar een plankenvloer was, en de dokter dacht dat het feit van de stenen vloer met de regenput eronder in de keuken, wel eens invloed kon hebben op mijn zwakke gezondheid).

Dat ik mij dat feit nog herinner heeft te maken met enkele bijzonderheden, die toen een diepe indruk op mij maakten! Eerst en vooral beleefden we het dat in de keuken waar we zaten, het gietijzeren deksel van de regenput plots werd omhooggedrukt door de grote toevloed van regenwater, en we met onze voeten in het water stonden, en ons moeder en Georgine dan samen zoveel mogelijk, en zo vlug mogelijk het water wegduwden naar het putje op het koertje, waar het naar de riolering kon. Het tweede feit was dat een deel van de vis vanuit de stootkar van Georgine was weggespoeld, en heel haar kar stond vol water, die pas na de vlaag weer wegsijpelde door de reten van de kar. Die reten waren er om het water van het ijs voortdurend te laten weglopen...

We hadden nog een fruit- en groentenman ook, die rond kwam met een stootkar, maar die had er een grote mooie zwarte trekhond onder zitten. Zijn naam ben ik vergeten... De melkboer, de vader van Odiel, kwam rond met een koets met paard, en in de koets stonden dan die grote zilverkleurige bidons met de dagverse melk... Omer schepte de melk met een maatbeker met een oor in de klaarstaande pot. Onder die pot lag dan het geld klaar. De pot stond in de gang, dus Omer stak de deur open, riep zijn dagelijkse groet in de lege gang, en vulde de pot met melk...en deed de deur achter zich weer dicht. We hadden twee bakkers, één ervan, Remi, kwam met een triporteur rond. Een driewielige bakfiets in het nederlands, een triporteur in de volksmond...

Allemaal dingen die uit het stadsbeeld zijn verdwenen... Nu zie je op alternatieve sites weer publiciteit voor moderne uitvoeringen van de triporteur, vervoer van waren zonder fossiele brandstoffen...

Het kan verkeren zei Bredero al...

Maar dergelijke stortbuien zijn er dus altijd wel geweest, maar de meeste ervan zijn we na een korte tijd vergeten, tenzij, tenzij ze dus door bepaalde dingen in ons geheugen zijn gegrift. De man wiens wagen ik in de garage zag staan, zonder voorruit, en heel de carrosserie gebuild door de enorme hagelstenen van enkele weken geleden, zal die bui wel nooit meer vergeten.

Maar op het moment zelf maakt zo'n bui wel indruk! Je staat als het ware met open mond te kijken naar die enorme toevloed van hemelwater! je ogen tonen nog minutenlang de indruk van de felle bliksemschichten en het gerommel van de donder klinkt bijna onderaards... Wat zijn wij, mensjes, toch klein tegenover de machten van de natuur!

Als je op TV de beelden zag van die enorme bosbranden in Australië, dan besef je dat naast water, ook vuur zo'n onstellende kracht kan zijn, waar je als kleine mens, ondanks alle moderne middelen, toch maar machteloos staat... En als ik bij Pepé zit te vissen, rechtover de grote stomp van de door de wind letterlijk afgewrongen boom, dan weet ik dat ook de wind zo'n enorme macht is, waar wij machteloos tegenover staan...

Wat zijn wij eigenlijk toch maar kleine onbelangrijke luisjes op de pels van de aarde, en toch slagen wij er in diezelfde aarde in zijn voortbestaan te bedreigen, door veel te vlug en veel te fel zijn grondstoffen uit te putten, door veel te snel en veel te fel lucht en water te vervuilen. We zijn een gemene soort van bijtende luizen op de pels van de aarde!

Ik ben geen Groen!e jongen, maar ook ik weet dat wij toch anders zullen moeten gaan handelen willen wij de boel niet fundamenteel in elkaar trappelen. Onder onze grote luizenpoten.

En dan denk ik wel eens, zijn die stortbuien, die windvlagen, die vuurstormen geen wettige zelfverdediging tegen al dat ongedierte in haar pels? Weet je hoe een vos zijn luizen en vlooien kwijtraakt ? Hij plukt ui zijn pels een dot haren bijeen, en houdt die pluizige bol dan tussen zijn lippen geklemd. En dan stapt de vos het water in, heel langzaam gaat hij, stapje voor stapje, dieper het water in, de vlooien en luizen de kans biedend het water te ontvluchten. Steeds dieper gaat hij, tot alleen zijn neus nog bovensteekt, met de dot haren. Zowat alle beestjes zijn dan het water ontvlucht, tot in die dot haren, en de vos laat de dot ongedierte los, en de luizen drijven weg op het water... Doet de wereld niet hetzelfde ? schudt hij niet zijn huid om ons er af te zwieren? Giet hij geen stortbeken over ons uit om ons weg te spoelen?

Het zou in ieder geval heel begrijpelijk zijn...

tot de volgende ?

drukdrukdruk

Image by Christian Watzke via Flickr

't Zijn drukke tijden ! Gisteren kwam Lieve op bezoek, deze voormiddag moet ik met Anny naar de specialist voor een gewone controle, deze namiddag is het hobby, en morgen moet ik naar een vergadering in verband met de hobby...Volgende week mag ik zelf ook weer eens naar de specialist voor de halfjaarlijkse controle...
Gek dat wij dat nu druk noemen...Mocht ik hier een bladzijde van mijn agenda naast leggen, uit de tijd toen ik nog werkte, dan zou dit nu veeleer op een verlofperiode lijken dan wel op drukdrukdruk....

Maar ja, na al die jaren van oeverloze dagen die rimpelloss verder kabbelen, lijkt ieder golfje op een storm.

Een mens gaat ook steeds meer in het verleden teruggraven, de tijd van toen, de tijd toen je nog heel wat presteerde, toen je nog heel wat tegenkwam aan goede en aan moeilijke dingen, de tijd waarin je geen tijd had om je daar echt om te bekommeren, omdat er alweer een andere taak op je wachtte. En nu, de stilte, de rust, het leven waarin ieder kleine dingetje buitensporig groot lijkt.

Het is allemaal maar zoals je het bekijkt! Als je hier op een van de heuvels staat en uitkijkt over het golvende landschap, dan zijn het inderdaad weiden als wiegende zeeën, dan zijn het zachte glooiingen die zo mooi het landschap lijken te vergroten, te verdiepen...Maar als je met je fiets beneden aan de voet van een van die hellingen staat, dan lijkt dat een heel hoge berg.
't Is nochthans dezelfde die je daarnet aanschouwde als zacht glooiend...

Zo is het eigenlijk een beetje met alles in het leven, en we vergeten dat te veel en te vaak! Neem nu dat er een scheef woord valt, dan kun je daar aan vastklampen, dat vasthouden dat als een berg laten uitvergroten, of je kunt het bekijken als een kleine rimpel in je samenleving, die amper het leven verstoort. Dat heet dan relativeren. We zien dat tegenwoordig véél te weinig. Ik heb de indruk dat veel jonge mensen momenteel niet meer de kunst kennen om alles te bekijken als een kleine verstoring, als een rimpeltje in het beddelaken, je voelt het wel, maar je laat er de slaap niet voor, en desnoods trek je het wat effen om het zeker te vergeten. Veel jonge mensen blazen tegenwoordig de rimpel nog wat op, zodat het groter en ambetanter lijkt, en proberen zelfs niet eens om er eens op te gaan liggen, om vast te stellen dat het eigenlijk twee keer niets is. Zo worden die oneffenheden niet alleen groter gemaakt, maar ook zorgvuldig bewaard, en opgestapeld, tot het een onoverkomelijke muur lijkt...

Als je oud wordt, en een heel leven van gladstrijken achter de rug hebt, dan heb je de neiging die soort van verstoringen niet eens meer te noteren, je gaat ze voorbij, zonder er ook maar aandacht aan te schenken, het is toch alleen iets om later glad te strijken, je kunt het net zo goed glad laten, moet je niet eens strijken. Maar de andere dingen, dat lijken dan plots de nieuwe bergen. Dat bezoek van zus, dat bezoek aan de dokter, dat zijn dan plots bergen, niet waar je tegen opziet, bijna het tegendeel, ze vervangen op een of andere manier de avonturen, de hoogtepunten van lang geleden. Wellicht is dit niet zo bij mensen die het geluk hebben nog steeds over een goede gezondheid te beschikken, en die voor zichzelf een druk sociaal leven hebben opgebouwd, maar toch, ook bij hen neigt het daar naar toe! Ik hoor leeftijdsgenoten die de donderdag moeten gaan petanquen, de vrijdag gaan zwemmen, de zaterdag mee met de fietsclub, en de zondag, dat is de dag die ze vrijhouden (vrij ! houden) om de familiale verplichtingen na te komen... De maandag helpen ze dan de vrouw om eens heel het huis een beurt te geven want de dinsdag, dan moeten ze... Het lijkt wel dat ze vergeten zijn dat al wat ze daar opnoemen eigenlijk dingen zijn die ze begonnen zijn om de stilte, om het stilvallen te doorbreken, om bezig te kunnen blijven, om niet te vallen in de kuil die ik zo net beschreef voor mezelf en mijn lotgenoten... En daartoe maken ze dus een andere kuil, een kuil van activiteiten die moeten bewijzen dat ze niet in de kuil vallen, terwijl heel hun bestaan een lange schreeuw is vanuit een kuil van tijdsvullertjes...

Het moet een zalige tijd zijn geweest, toen de ouderen nog thuis bleven wonen, bij de jongste, de laatste die het nest hadden "verlaten"... Vader en moeder hadden hun plaats in het nieuwe nest, niet meer hun oude vertrouwde plaats, maar ze hadden nog hun plaats, hun taken, hun verantwoordelijkheden, en ging het eens eventjes minder, ze zaten veilig in het warme nest. In Japan, in China, schijnt dit nog steeds zo te zijn, hier niet. Hier wonen vader en moeder in hun eigen huisje, zolang dat kan, en dan ? dan zoekt men een oplossing. Al naargelang de mogelijkheden en wenselijkheden. En dan zie je de "oudjes", zo lang ze het kunnen, zoeken naar activiteiten die moeten bewijzen dat ze nog steeds "jong" zijn. Je moet maar eens die bladen lezen voor de ouderen, want daar hebben ze nu ook al aparte tijdschriften voor, waar ze telkens en telkens weer de uitzonderlijk gezonden en uitzonderlijk lenigen en uitzonderlijk verstandigen en uitzonderlijk...uitzonderingen laten opdraven om je voor te schotelen hoe goed je het wel zou kunnen hebben, mocht je tenminste te moeite doen om je twee keer per week te gaan afpeigeren op de squashbaan, en om uit te rusten eventjes een toertje van honderd kilometer gaat fietsen...djudedju... Hoeveel mensen zouden die bladen ongelukkig maken ? Hoeveel mensen zouden zich ziek en ellendig gaan voelen omdat zij dat echt niet meer aan kunnen (hoeft ook niet, alleen idioten zijn maar steeds en steeds bezig met hun eigen lijf)...
Je hebt nog zo'n tijdschriften, over wonen, daar zie je dan enorme livings, met prachtige foto's van stijlmeubelen en knoertdure schilderijen aan de muur, met daaronder: dit is een voorbeeld hoe jou huis er ook zou kunnen uitzien... Sjongejongejonge, als ik die tafel in mijn huis zou zetten, dan had ik geeneens plaats om er een stoel bij te schuiven... en die schilderijen vind ik niet alleen duur, maar ook nog lelijk, nee, dank je... Geef mij maar mijn stulpje, met de vele souveniertjes van ons leven, van onze kinderen, van onze ouders, van de vele dingen die wij hebben gedaan, en bijeen gegaard...
Op TV tonen ze ook iedere week perfecte tuinen, dan zie je eindeloze eigendommen waar in de week wellicht ettelijke tuinmannen hun nikkel zitten af te draaien, en dan op tv, een freel madammeke die vertelt dat zij die uitzonderlijke kwiestenbiebelus ooit meebracht van een reisje naar Koertenboemstjoff, en dat het wellicht het enige exemplaar is in onze nedere landen...
(Van nederig komt die term niet)
In mijn tuin moet ik geen boom zetten, er is geen plaats voor...Hoogstens wat struiken, en die moet ik nog regelmatig bijknippen.
Maar met al dat gedoe lijkt het mij of ze allemaal samenspannen om de bevolking ongelukkig te maken, jaloers te maken op dingen die ze toch niet hebben kunnen! Ons landje is niet groot genoeg om iedere inwoner zo'n kanjer van een tuin te geven!
Is er echt eens niemand die een tijdschrift of een tv-programma kan maken, waarin men zegt hoe zalig het kan zijn eens heerlijk te niksen? eens op je luie kont te kijken hoe vlug dat onkruid wel kan groeien, en het gewoon onkruid laat wezen? Die zegt hoe zalig het kan zijn van eens te zeggen " Petanque??? vandaag niet, dank je!"

Zo maar, zonder dat er iets is dat je daar toe dwingt, gewoon, omdat je meer zin hebt om eens te genieten van het goede weer, en eens lui te liggen op je terras, onder die grote groene parasol...

Bedenk eens, je hebt dan de leeftijd om precies te doen waar je zin in hebt en in wat je je kunt veroorloven, door geldelijke of lichamelijke beperkingen, en al die verhaaltjes wat je nog allemaal zou kunnen doen als actieve ouderling, laat dat maar verhaaltjes wezen...Geniet, nu het even kan...

tot de volgende ?

G.R. De Vlaamse Ardennen !

Image by smthng via Flickr

Eindelijk is er ook een "grote Route pad" in het mooiste stukje Vlaanderen!
Men heeft een een heel mooi parcours uitgestippeld van Oudenaarde naar...Oudenaarde, over de mooiste stukjes van de Vlaamse Ardennen, en dat gedurende 156 kilometers...
Er zijn naast deze Grote Route, ook dagetappes mogelijk, die telkens een verschillend hoekje tonen van onze schitterende streek, en dat ook in een wandeling met telkens eenzelfde start als eindpunt. Er is uiteraard ook een wandelgids te koop, en de accomodatie voor de wandelaar (plaatsen voor slaping en bevoorrading) worden nog uitgewerkt.

Toen ik dat las, ging mijn hart een toer sneller slaan! De Grote Routepaden, de GR, die wandelpaden heeft uitgewerkt door heel Europa. Wellicht heb je ook al wel eens ergens een wit en rood streepje verf zien staan? Dat is een aanduiding dat u op een GR-pad zit. Als het regionale paden zijn, zoals nu de Vlaamse Ardennen, dan duidt men dat gewoonlijk aan met geel en rode streepjes verf...

Ik heb de mooiste en beste herinneringen aan onze voettochten op deze GR-paden... Aan wel iedere wandeltocht zijn er herinneringen verbonden aan kleine avontuurtjes, die voor de gewone mens die anders dagelijks zijn gewone dagtaak vervult, echte "grote" evenementen zijn. Het moeilijke is dat men de smaak van dat avontuur zo moeilijk kan overbrengen op een luisteraar... Als wij zelf het vertellen, dan her-beleven wij het avontuur, dan ruiken wij plots weer de sfeer, dan voelen wij weer de heerlijke zon of de gietende regen, dan voelen wij weer die rugzak op ons lijf hangen, en zien wij alles weer - als ware het weer echt - voor onze ogen gebeuren. Maar je kunt die sfeer alleen maar schematisch weergeven, je kunt alleen maar het gewicht van die rugzak omschrijven, je kunt alleen maar spreken over hoe heet het dan wel was, en misschien er een fotootje bij leggen, maar het blijft maar een flauw afkooksel van de werkelijkheid, van jouw werkelijkheid... Want wellicht, door heel die sfeer, door het feit dat die wandeltochten ongeëvenaarde hoogtepunten zijn in je bestaan, ben je geneigd de kleuren en de geuren iets feller te herinneren dan ze in werkelijkheid waren... Net zoals sommige vissers de maat van hun gevangen vis plots veel groter inschatten dan de werkelijkheid was...

Maar eigenlijk doet dat er niet zo veel toe, integendeel, dat beetje te helle kleuren worden toch al gedempt door de luisteraar, die niet geloven kan dat zo'n onbenullig feitje voor jou een "avontuur" mag heten... Wie zal er belang hechten aan een kletsnatgeregende pet, die je zag liggen voor de deur van de herberg waar je eens vlug je kleren wat wou drogen, en waar je vlug een pint dronk bij je meegebrachte broodje... Dat je die pet herkende, als van die twee Engelse stappers, en hem bij je stak, mocht je ze nog eens zien, dan kon je hem teruggeven...dat die pet een geheiligd souvenir werd, omdat je hen niet meer zag... Dat die pet dus, voor ons, omgeven was van herinneringen, en voor iedere andere mens een oude wat verkleurde pet is...

Heb jij dan nooit een mooie steen opgeraapt, en die meegesleurd van ginder ver, en heeft die steen niet jaren als presse-papiers op je bureel gelegen? Nee? Dan ben je een dooie mens, dan heb je geen binding met je eigen herinneringen, dan heft het verleden voor jou niets dan grijze grauwe eentonige dagen...en dat weerspiegelt zich op je heden! Dan is voor jou iedere dag weer exact dezelfde dag als de dag van gisteren...dan sleur jij je door het leven, zonder ooit te weten hoe mooi het leven is, hoe heel de wereld er op wacht om je te plezieren met geuren, met kleuren, met smaken...met herinneringen.

Och ik herinner me ook niet iedere dag, en niet iedere dag was een hoogdag, maar op iedere dag zal er wel iets geweest zijn, dat weet ik héél héél zeker, dat mij weer in verrukking bracht, of dat mij in de diepste ellende stortte... Want ik beleef -van leven, weet je wel- ieder moment ! En heel wat van die punten vormen mijn leven... Er zijn dingen bij waar ik nog steeds spijt van heb, berouw voor voel, maar er zijn er gelukkig veel meer die heel diepe merktekens in de bast van mijn levensboom hebben gegrift... Sommige diep en pijnlijk, andere diep en fel van geluk. Maar ik kan nog steeds met mijn handen die bast aftasten, en stilstaan bij ieder grifje, bij de herinnering aan een lovend woord van een leraar, tot het pijnlijke verlies van mijn zoon... ze staan er allemaal nog in. Voor een ander een lelijke geschonden boom vol littekens, voor mij een dierbaar leven.

Sommige van die grifjes zijn ook ingekerfd in de boom van andere mensen, en misschien herken je ze zelf niet eens meer als hetzelfde kerfje, maar ze zijn er! Je leeft niet alleen, je bent een stukje van het leven van anderen. Hoe onbenullig de dagen van een oudere zieke man ook mogen zijn, toch weet ik dat ik nog, veel minder dan ooit, maar toch nog iets beteken in het leven van enkele mensen...

Gisteren in het kiesbureel zag ik nog net een dametje van de hobbyclub, die me breed toelachte, en "Tot dinsdag?" zei...Ik lachte terug: "Bij leven en welzijn...!" Ik beteken nog iets voor dat oude besje, en zij voor mij... Heerlijk toch ?

Ik heb enkele kastanjebomen aan Bart gegeven, die staan nu al groot te zijn in zijn tuin, en dragen al enkele jaren wat noten... Voor hen zullen dit wel altijd de bomen van opa blijven...Heerlijk toch ?

Je leven hangt met ragdunne maar ijzersterke banden vast aan de anderen. En de anderen aan jou !
Wat kan er mooier zijn dan je leven te kunnen herleven in gedachte...Weer te vechten met Odiel, weer aan de meccano te werken met Claude, weer je eerste schuchtere kus te wisselen met een meisje, weer voor het altaar te staan met je bruid, weer aan het kraambed je tranen te verduwen bij het zien van dat kleine stukje leven waar iets van jou in zit...weer die boom te planten, weer het onkruid weg te halen... Leven...zo vol, vol leven....

tot de volgende ?

Het stembureau

Image by Jan Spooren via Flickr

We hadden geluk, er stond geen rij wachtenden tot buiten, en binnen moesten wij amper een paar minuutjes aanschuiven voor aleer wij tot het heilige der heiligen werden verwezen, het houten bakje met een vaal grijs gordijn er voor... Eerst eens kijken of het wel juist was dat den dokteur en diene Jaak echt op de lijst DD hebben durven gaan staan, maar nee, ondanks het eerdere gazetje, geen spoor van die twee op de kiesbrief. Of ze zijn terug tot de jaren van verstand gekomen, of ze voldeden niet aan de partijtucht, in die partij de tucht aan de alleenheerser...

Eigenlijk is het gek dat lijsten die duidelijk niet democratisch zijn, van de democratie willen gebruik maken om de nondemocratie te kunnen invoeren. Wat nog veul erger is, is het feit dat er zovelen voor die partijen stemmen... Nie wieder fascismus is een ding uit een ver verleden, waar ze helemaal niet meer aan terugdenken.

In het citatenboek zie ik dat de meeste schrijvelaars ook al geen hoge dunk hebben van de politiek en haar adepten... Een van de mooiste is van Simon Carmeron..."Een oprecht politicus is iemand die als hij eenmaal omgekocht is, ook omgekocht blijft.".... Ook mooi: "De politiek is de kunst zich van de mensen te bedienen door hen te doen geloven dat men hen dient"( Dumur)... maar heel leuk is deze van Jean de Boisson: " Er zijn twee soorten politici: zij die in hun leugens geloven, en zij die niet in hun leugens geloven..." en tot slot eentje van Robert Louis Stevenson: " Wij weten allen wat het parlement is, en wij schamen ons er allemaal over"

Ik kan er zo nog enkele honderden naar voor brengen, de een al lovender dan de andere, maar je ziet, ik sta (helaas) niet alleen met mijn mening over die bietekwieten. Hier in ons Absurdistan is er echter een kiesplicht, dus moeten we wel gaan!

Ooit was het anders, ooit, lang geleden...dan hebben de mensen gevochten om het recht te hebben te kunnen kiezen, en de heerschappij van de rijke standen te kunnen breken...Ondertussen is het zo dat ook de armen zich laten vertegenwoordigen door rijken, maar het niet eens lijken te beseffen. Bovendien stemmen we niet meer op mensen, maar op partijen, Jan, Pier of Pol hebben in hun partij niets, maar dan ook niets te vertellen, de partij vertelt voor hen. Zij mogen alleen deemoedig ja-knikken of nee-schudden op aangeven van de grote roerganger der partij. Het is dan ook pure oogverblinding dat er nog mensen bij name genoemd op de kieslijsten prijken... Dat is iets wat helemaal geen zin heeft, tenzij voor de postjesverdeling binnen de partij. Het zou wellicht veel serieuzer zijn moesten ze dat ook zelf doen, en dat we nog alleen de kans krijgen om op die of gene partij te stemmen. Bovendien hebben de partijen nog een middeltje om onze stem helemaal belachelijk te maken, als een van de pilaren der partij niet door het volk zou verkozen blijken, dan kunnen ze die doodleuk coöpteren, dat wil zeggen: de verkiezingen negeren, en toch die en die en die binnenhalen...

Vandaar dat er nu geen kat meer is die ook maar denkt in de richting van kiesrecht, nee, iedereen weet dat het gewoon een verdomde plicht is, en een volledig ridicuul systeem, die niets meer van doen heeft met wat democratie zou kunnen zijn... Zou dat dan ook niet de reden zijn dat er steeds meer, en zo wat overal, een verrechtsing bezig is? Als we dan toch niets te zeggen hebben, dan is het misschien wenselijk dat zo erg door te voeren, dat het wel moet leiden tot revolte, waarna misschien, heel misschien opnieuw een pas wordt gemaakt in de richting van wat democratie zou moeten zijn.

Maar niemand lijkt zich nog bewust van het feit wat revolte en dictatuur echt is.
Stalin en Hitler zijn namen uit dat gore geschiedenisboekje, waar je vooral bezig bent al die data van buiten te leren, en helemaal geen aandacht hebt voor de feiten... Niemand lijkt zich nog te herinneren dat je de vrijheid alleen kunt heroveren door het storten van bloed, leed, honger en jonge levens... Dat je nadien met een totaal misvormde bevolkingscurve zit, die er de oorzaak van is dat we nu met een vergrijzing zitten, die quasi onbetaalbaar dreigt te worden. Want ook dat zijn naweeën van de dictatuur en de bevrijdingsstrijd daarna.

Politiek is alleen goed als het er niet is! Want wat is de politiek in werkelijkheid? Mensen die zich geroepen voelen de spreekbuis te zijn van de lui die hen verkozen???? Vergeet het! Politici zijn alleen machtsgeile mensjes, die 's morgens voor de spiegel staan en luidkeels zingen: "'t Is moeilijk bescheiden te blijven..."

Politiek is niet alleen een fenomeen binnen de regering van land of gemeente, nee, ook in de kleinste kutbedrijfjes kom je het tegen! Overal waar mensen samen moeten leven, werken, zie je politiek gekonkel, zie je hoe er strebertjes zitten die er geen moment voor zouden twijfelen om een ander de kop om te bijten om toch maar een pas voorwaarts te maken in wat zij de hiërarchie van het bedrijf noemen... Het baasje spelen zit in velen ingebakken. Als ze de kans krijgen gaan ze figuurlijk (of letterlijk!) over lijken om de grootste te zijn. Macht ! Geld en Macht ! Alle middelen zijn goed om dat doel te bereiken...

Arme mensjes... arme onbenullige nietwieten...
arme politici, slachtoffer van hun eigen egocentrisme...Ikke, Ikke Ikke, en rest kan stikke...

Ook buiten is het een flauw weertje, er is geen zon, geen regen, geen echte wolken en geen echt heldere lucht, kortom het is noch mossel, noch vis, een echt partijgekleurd weertje... grauw, kleurloos en doods.

djudedju
en zeggen dat we de rest van de dag de radio noch de tv mogen open zetten of ze zullen ons om de oren kletsen met zulke belangrijke berichten als: Oostende 4 kiesbureaus op de 88: een lichte achteruitgang voor ... djudedju...
Weet je wat, ik neem een boek van Toon Kortooms, iets waarmee je willen of niet kunt lachen... en vergeet de ellende van die blauwe, groene, bruine, oranje, rode en God weet welke gekleurde strebertjes...

tot de volgende ?

Citaten...

Image via Wikipedia

Ik ben er uit!
Voortaan kan ik citeren dat het een lieve lust is! Ik vond op de rommelmarkt te Drongen een Citatenboek, dus kan ik je nu Mark Twain citeren, maar ook Socrates...alleen de hele nieuwe, die heb ik niet, want het is een boek van de rommelmarkt, dus enigszins gedateerd...maar:
"De kruik bewaart lang de geur van datgene waarmee zij eens, toen zij nog nieuw was,doortrokken is geweest." (Seneca)

Hou je dus maar vast aan de takken van de bomen, want nu ga ik je om de oren slaan met allerlei wijze en onwijze woorden van vroegere wijzen en onwijzen...

Maar dat maakt dat het rijtje boeken, dat hier naast me staat, om me bij te staan in mijn bloggerstaak, nog eens een beetje completer... Ik heb hier de Dikke van Dale (ook al een oudere versie), een ethymologisch woordenboek, een Groot synoniemen woordenboek (ook van de dikke), Nederlandse spreekwoorden, spreuken en zegswijzen, Zuidnederlands woordenboek en dus nu ook het Citatenboek... allemaal om u, welbeminde lezer, beter van dienst te kunnen wezen...

Maar natuurlijk ook een beetje voor mijn eigen zichzelven, want ik vind het heerlijk in dergelijke boeken te neuzen. Heb je al eens in de dikke zitten zoeken naar Nederlandse woorden die je totaal maar dan ook totaal onbekend waren? Je kunt een hele quiz maken met alleen maar Nederlandse woorden, en er zeker van zijn dat de meeste van die woorden door geen kat meer gebruikt worden. Lust je caramels? Weet je hoe die zoete lekkernijen in een papiertje gewikkeld in het nederlands eigenlijk heten? Ulevel. Ulevel, je leest het al zeker twee keer, gewoon om eens zeker te zijn dat je het juist uitspreekt. Ik zie me zelf al staan in het winkeltje om de hoek: "Marietje, voor mij 100 gr ulevellen aub... 't Menske zal begot in geen jaar bevroeden dat het over karamellen gaat ! Hier hebben ze die dingen in een enigzins harde versie, alleen te verkrijgen tijdens de meimaand aan de kapel van Kerselare, en hier heten ze dan Lekkies. Geef toen dat is een veel leuker, en een veel aansprekender naam dan ulevellen! In die lekkies hoor je meteen het lekkere zitten... terwijl in die ulevellen, daar denk ik aan van alles, maar niet op snoep...

Zie je, zelfs een woordenboek is een avontuur voor wie dat echt wil...
Je moet alleen eventjes de woordenlijsten aflopen, tot waar je geest plots steigert van "ontratie", daar is het het, daar moet je zijn, daar zit een verhaal in!

Als ik zo dit stukje proza bekijk, dan kon ik, had ik over een slecht karakter beschikt, ook een carrière opbouwen in de politiek! Ik kan immers uren babbelen zonder iets zinnigs te zeggen...Met één fundamenteel verschil, mijn proza is om te lachen, en t' hunne om bij te bleiten van miserie, letterlijk, want gewoonlijk kosten hun idioterieën ook nog geld aan de goegemeente. Goe gelezen ? De goegemeente, in fel contrast met de kwa politiekers... In Nederland hebben ze nu ook hun zwarte donderdag (wij een zwarte zondag), de Nederlanders hebben massaal gestemd voor hun versie van het Vlaams Blok, rechtser kon niet meer... Onze noorderburen, die nog steeds met een wrok zitten over de Duitsers, nog steeds spreken over moffen, hebben nu bewezen dat zij dergelijke mannekes eigenlijk ook wel zien zitten... Wat gaan ze nu vertellen over die extremistische vlamingen? djudedju!

Dit is iets wat mij bang maakt weet je! We zien overal om ons heen, en ook in ons eigen absurdistan, een sterke verrechtsing! We zouden nochtans moeten weten wat dat kan mee brengen, maar ja, de mens is nu eenmaal kort van memorie, en bij iedere crisis zien wij weer die neiging. Ik geloof niet in extremen, noch van rechts, noch van links, want beiden zijn te veel in een richting geöriënteerd, en de rest van de maatschappij moet of er uit, of onderdrukt. Het is een beetje zoals in alles, de middenweg is de beste, misschien wat traag, misschien wat log, maar zonder iemand pijn te doen.

"Politiek is de kunst om zich anders voor te doen dan men is" (Mme A.Fontaine)

Gisteren heeft Obama zijn langverwachte speech gehouden tegen de mensen van de Koran... Het was nieuw, nieuw in die zin, dat het blijk gaf van enig gezond verstand. We zijn dat niet gewoon van de presidenten van dat grote land..., zeker de laatste jaren niet. Vraag is alleen of men het zal proberen op te volgen, of men zal zoeken naar oplossingen van de rede en van het hart, en dat men de verbittering en de wrok zal kunnen opzij zetten... De grote moeilijkheid zal weer....de politiek zijn, want voor iedere partij die zal willen ingaan op de wens naar een oplossing, zullen er partijen op staan die zullen roepen "Wraak", en wijzen op de fouten van het verleden...Wetende dat dit tot niets kan leiden (lijden!), maar dat ze wel de macht kunnen betekenen voor de politici in casu!

Vrede, is daarom zo moeilijk, omdat het geen grote winstcijfers opbrengt! (van mij)

tot de volgende ?

Barplassen

Image by jensjeppe via Flickr

In Nederland is barplassen bij de studenten aanvaard (gelezen in een Nederlandse krant!)...
Vooral waar draaiende bars zijn, is het geoorloofd, maar niet in nuchtere toestand.(sic)

Wat moet je daar als nuchtere mens van vertellen?
Hier maken de politiekers van de ene partij piespalen van de politiekers der andere partijen, maar dat is maar een verbaal fenomeen, daar druipt de urine niet van af( soms zou dat wel mogen, vind ik persoonlijk...).

In de steden heb je ook het gevelplassen, vooral bij gevels die juist om de hoek liggen, of die een hoek vormen, zoals aan kerkgebouwen en zo... Toen ik student was, woonde de toenmaligee Eerste Minister Theo Lefevre in Gent, waar ik studeerde, en er zou een student de euvele moed hebben gehad om in 's mans brievenbus te plassen. Sindsdien stond er een politiepatrouille aan het begin van het straatje, en een patrouille aan het eind van het straatje. iedereen die er door passeerde werd opgeschreven. Wij gingen een met een ganse groep studenten wandelen rond het blokje, en toen na de vierde of vijfde keer de flikken ons niet meer wilden opschrijven, maakten we van ons oren.

In de arbeidsrechtbank kreeg een arbeider gelijk, nadathij afgedankt was wegens het roepen naar zijn werkgever: "Gij zijt een zeiker!"... De rechtbank oordeelde dat zeiken een lichamelijk fenomeen was die door de werkgever ook niet kon ontkend worden, kortom, iedereen doet het...Dus mag je het ook zeggen. Wellicht was het feit dat de advocaat van de werkgever een pril advocaatje was hieraan niet vreemd... Het manneke fluisterde "Hij zei tegen zijn werkgever: gij zijt een zzzz" de rest was onhoorbaar, het baaske durfde die woorden niet uitspreken in het heilige der heilegen van de rechtbank... De voorzitter vroeg hem tot drie keer: "Wat zei hij tegen zijn baas?" vooraleer wij het hoorden...Heel de rechtzaal lag plat van het lachen, niet om het feit, maar om het blode advocaatje... Kom dat maar eens tegen, de eerste keer dat je moet pleiten! djudedju...

Maar nu zitten we dus met de barplassers... Die hunne heldendaad met enige fierheid etaleren...En dan staan te trappelen in hun eigen urine en die van hun buren. Leuk, hartverheffend ! Maar eerlijk is eerlijk, ik kan me voorstellen dat het in de ogen van studenten, en dan nog in benevelde toestand, wel echt een heldendaad zal lijken. Wat de barman er van denkt en de mens die 's anderendaags het boeltje moet opkuisen, is een andere vraag... Nog onafgezien van de geur die er in zo'n etablissement moet hangen. Roken mag er niet meer, dus nu maar plassen...

Het is een soort georganiseerd wildplassen, maar dan niet in het wild, maar in een herberg, een café, een uitspanning, een estaminet... of hoe je die oorden allemaal kunt betitelen die als voornaamste eigenschap een toog hebben staan.

Ik stel dan ook voor dat men de studenten bij onze noorderburen in het vervolg de naam geeft van plastrappers, of urinestampers of zoiets... waarmee de gewone burgers meteen verwittigd zijn dat zij de herbergen waar studenten zitten moeten vermijden, willen ze tenminste propere voeten houden....

Die studentejaren gaan voorbij... 't 'ee't ons deugd gedaan, aan ons hertje...

Hebben de studenten nog steeds van die studentepetten aan? In mijn tijd werden daar dan de symbolen van de heldendaden (hum) aangenaaid... Dan gingen we, daags na de studentenstoet, uitdagend op de tram staan, vlak voor een politieagent, met op ons studentenpet enkele uniformknopen van flikken genaaid... Er hingen ook minibierpotten aan, ter herinnering aan een of andere cantus, en een studentepet was maar echt als je hem, vol bier had gegoten, en uitgeslobberd had.... Na een van de studentestoeten, toen de jaarlijkse heibel met de flikken wat aan het afzakken was, liepen wij eens met een student of tien, in de straten van Gent, toen plots van achter de hoek twee flikken kwamen. Als één man keerden we ons om, en begonnen weg te lopen. De flikken, nog in hun ijver van kloppen op studenten, meteen achter ons aan. Toen wij aan het eind van de straat kwamen, draaiden we ons om en liepen recht naar de flikken, die verbouwereerd bleven staan... Een riep " Awel wat gaat 't zijn ?" en wij doodleuk: "We zijn aan het joggen, meneer..."
Leuk...
Weet je, aan onze ouderdom kun je al dat heerlijks niet meer doen, ze zouden je meteen gek verklaren...
Weet je, laat die Nederlandse studenten maar barplassen.
Hebben ze iets om binnen veertig jaar eens op terug te blikken in een blogje....

tot de volgende?

Verkiezingen . . . ???

Image via Wikipedia

Het grote bord op ons dorpsplein is maar voor de helft volgeplakt, we hebben amper folders gekregen, het is de meest "dode" verkiezing die ik ooit heb meegemaakt!
We hebben hier twee inwoners van ons dorp die op de lijst De Decker prijken of prijkten, want er is van beiden geen spoor te vinden op de borden of de folders...
Nu, mocht ik nu op dit moment politieker zijn, ik zou ook mijn bek in mijn pluimen houden. Veel om over te stoefen hebben ze niet hé ? Te contrarie !
Wat ook leuk is, is de quasi zekerheid dat we het over enkele maanden allemaal nog een dunnekes mogen overdoen, want alle partijen (met uitzondering van één!, een kleinere) zweren bij hoog en bij laag dat ze niet met de andere willen in coalitie gaan, en ze zijn met zoveel partijen, dat er geen een is die het op zijn eigen houtje kan presteren...Dus zullen ze of beginnen met hun woord te breken (zijn we ondertussen gewoon) of we krijgen na pogingen tot regeringsvorming, weer herverkiezingen, zo hebben alvast de drukkers wat werk in deze tijden van crisis.
Want het is crisis !
Het is de tijd waarin de bewuste politieker zijn verantwoordelijkheid zou moeten opnemen, maar je moet eens hun programma's lezen (op internet, want folders zie je amper), dan weet je nu al dat ze altemaal met hun voeten kilometers boven de begaanbare grond zweven. Het is niet mooi van me, maar het zou veel beter zijn geweest, hadden zij met zijn allen, daar op hun hoge ivoren toren, te samen waren ontploft, in plaats van dat Franse vliegtuig... Maar 't zijn altijd de goeie die eerst gaan, en dus blijven de politiekers zitten....

Er is een nieuw wapen in de politiek! Nu zijn er "wetenschappelijke" (???) studies over het karakter, en de kansen die zij bieden met hun persoonlijkheid om werkelijk iets te betekenen te hebben, en een tweede studie die een berekening heeft gemaakt van de kostprijs van al de beloften der diverse partijen, studie die je nergens, maar dan ook nergens kunt terugvinden... Of een nieuwe manier om de kiezer te scheren zonder zeep.

Het erge is dat wij daar zondag een rommelmarkt moeten verliezen! We moeten weliswaar gaan kiezen voor rommel, maar dat is nu net de soort rommel die ik nooit ofte nooit zou kopen, en waar ik nooit ofte nooit naar kijk... En dat is nog niet alles! De tv-zenders hebben een pact gesloten, zeggende dat wij die verkiezingen zo interessant vinden, en dat zij dus alles, maar dan ook alles wat niet waard is gezegd te worden, zullen tonen op het scherm... Dus geen filmpje, geen feuilleton, maar oeverloze cijfertjes en voorlopige zetelverdelingen en andere zever meer. Sjongejongejonge...wat gaan we weer een mooie zondag tegemoet! Als het mooi weer is, dan denk ik er over om mijn vrouw onder de ene arm te pakken en mijn visgerei onder de andere, en te gaan vissen, weg van alle lelijke gezichten op mijne tv...en kijken in de veel intelligentere ogen van een karper.

Alleen... mijn billen doen nu nog zeer, ik zou of zonnecrème, of een lange broek moeten aandoen.

Ik ben ondertussen begonnen aan mijn tweede egel, de grote... Ik sneed vier fietsbanden in kleine driehoekjes, maar vermoed dat ik nog heel wat driehoekjes tekort zal hebben... Je kunt niet geloven hoeveel stekels zo'n beest heeft! Uren en uren zit je dan driehoekjes op dat ei te spelden, maar iedereen die de eerste egel zag, is er verslingerd op! Let op, dat is geen briljant idee van ondergetekende!, ik zag zo'n egels op de hobbystudiedag te Merelbeke, en mits een klein beetje uitleg van de maakster, ben ik er dus ook aan begonnen... Ze zijn mooi! echtig waar!

Nu dinsdag is het weer hobbydag. We gaan dan de zoutdeeg-werkjes verder afwerken. Zo heel veel werk is daar niet aan, zeker niet als ze opteren voor gewoon vernissen met een lichtbruine vernis, dus wordt het een rustige dag. Na de vorige mag dat wel eens. Ondertussen zal ik mijn egel eens voorstellen, en zo ze die ook zouden willen maken, dan moeten we eerst op zoek gaan naar een enorme voorraad van die fietsbandjes van koersfietsen, dat zijn van die rubberen bandjes die maar zo dik zijn als mijn vinger, een soort koerstubes dus. Met grote (gewone) fietsbanden, kun je niets doen, want het is dank zij de korte ronde van de dunne bandjes, dat je het effect krijgt van rechtopstaande stekels... Nu worden die bandjes blijkbaar niet gestopt, als ze lek rijden, dan stoppen ze er meteen een nieuwe binnenband in. Ik kreeg al mijn bandjes van Geert, de zoon van Luc (vis), die voor zijn hobby met zo'n fiets rondtoert... en vooral onledig is met het steken van nieuwe banden! Ik heb mijn ogen uitgekeken hoeveel bandjes die man op zijn eentje nodig heeft om te fietsen! Luc zegt dat op een kiezelsteentje rijden al genoeg is om lek te rijden.... Jawaadde! Kostelijke hobby ! Niet alleen zijn die fietsen al behoorlijk duur, als je daar dan ook nog voortdurend nieuwe banden moet op leggen... Geef mij maar gewone banden, die rijden misschien niet zo snel, maar ze gaan veel en veel langer mee, en je kunt ze ook nog enkele keren stoppen, wat veel goedkoper is dan meteen een nieuwe steken, maar ja, ik ben nog van de oude generatie, je weet wel, de zuinige generatie, de generatie die niet opgevoed is met tien soorten toespijs voor op de boterham.

Maar, dank zij die bandjes, en de snelle wisseling er van, heb ik stekels voor mijn egels... Ik heb je al verteld dat de basis van die egels, de halve eieren in isomo duur zijn, maar moest je de uren die je aan zo'n beest werkt mee rekenen, dan zijn die beestjes hun gewicht in goud waard! Je bent er uuuuuren zoet mee! Maar het is nadien wel leuk om ze te zien staan.

De lucht zit vol met van die dikke massale grijze wolken, die traag voorbijdrijven. De randen van die donkere wolken zijn stralend wit en hel verlicht, en hier en daar zie je nog een flard blauwe lucht. Kun jij ook zo genieten van het zicht op die wolkenmassa's ? Ik wel ! Het zijn zo'n machtige dingen, zo groot en zo ...wollig, zo bolrondig, zo dikgebult. En hoewel je denkt dat ze grijs zijn, zie je binnen die massa's heel wat kleurverschillen, die net dat reliëf geven, net dat gevoel van macht, van ontzag.

Als ik een lucht schilder, dan is het bijna steevast een lucht vol donkere wolkenmassa's, en een wereld in de schaduw. Gek, ik hou zo van zon en mooi weer, maar dat zal ik nooit schilderen, ik hou niet zo erg van die heel felle en heel donkere schaduwen die je hebt bij sterk licht. Want dat is wel het gekke, bij zon is het zwart veel zwarter dan bij een bewolkte lucht... Een bewolkte lucht geeft je veel zachtere kleurwisselingen en veel zachtere nuances dan de zon. En zo leef ik ook wel een beetje, ik hou niet zo erg van die uitschieters in mijn leven, ik heb veel liever dat gewone, dat simpele, dat wat tragere maar meer genietende...

Wie houdt van die flitsende dingen, die mist al die kleine fijne dingen waar hij veel te snel aan voorbijloopt... Ik denk ook niet dat die mens zich zo zalig zou voelen aan de boord van het water, turend naar een dobber op het kabbelende water...Heel stilletjes, heel rustig en genietend van het lawaai van de stilte...

tot de volgende?