Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten...

Image via Wikipedia

Daar klopt dus geen reet van!
Gisteren ben ik gaan vissen, en voor het eerst dit jaar, en gezien het goeie weer, deed ik mijn korte broek aan... En nu heb ik heerlijk rozerood verbrande billen, maar bij het zitten geen probleem, want het is de bovenkant van mijn billen die zo mooi gekleurd er op staat...
Het gloeit wel, en het pikt en je moet eigenlijk slapen zonder dat er iets op dat verbrand gedeelte van je lijf ligt, maar 's nachts is het net nog niet warm genoeg om in je nakie voor het openraam te liggen.... Dus ben ik vannacht diverse keren wakker geworden van de heerlijke sensatie van verbrande billetjes (zeg maar billen)...

Mijn armen en mijn gezicht, die bruinen meteen, maar blijkbaar zijn mijn onderdanen veel te lang de zon ontzegd, en in protest bij de eerste lichtdoop, hebben ze verkozen aan te branden... De enige troost die ik heb, is dat ze ook wel zullen bruinen, met tijd en boterhammen, en dat ik alvast de broodnodige vitamientjes D weer heb bevoorraad...

Maar de vis is eindelijk "op de loop", Luc ving twee tinken (zeelt) en een mooie karper, hij miste er twee keer een (eenmaal zijn onderlijntje stuk), ik ving een mooie karper, en miste er een, en verder vingen we massa's kleine vissen, waaronder voor het eerst ook weer een heel pak kleine karpertjes (van een 10 cm tot een 25 cm). Als ik zeg massa's, dan overdrijf ik niet, we hebben zeker beiden meer dan 60 stuks gevangen! Een grandioze namiddag! Pepé, kwam kijken, en was bij het vangen van de beide karpers de schepper van dienst, hij was content en amuseerde zich grandioos. Nu ja, zijn zoon en diens echtgenote zijn op reis, en pepé zit daar alleen te zijn... En nu zit ik dus bruin en rood (onderaan) te bloggen, en na te genieten van een heerlijke visdag.

Weet je wat gek is, ik geniet meer en meer van de kleine geneugten van het leven, en kan het niet laten dat kleine geluk ook wel eens wat uit te strooien... Zo, laatst op een rommelmarkt, er kwam ons een gezinnetje voorbij, vader, moeder en een opgeschoten dochter van zo'n 16, 17 lentes...Het mooie kind had (wellicht ook voor het eerst dit jaar?) een heel kort broekje aan... Ik zag de mooie eindeloze benen passeren, en zei, luid genoeg opdat ook het lieve kind het zou horen: "Kijk, het is duidelijk nog geen weer om je korte broek aan te doen, ze heeft kiekenvlees..." Het meisje keek vlug om, zag mij lachen, en haar gezicht spleet open in een brede grijns... Ze had mooie benen! Maurits Galle zou gezegd hebben: "Wa' billen, wa' billen! en hoe nader de tronk, hoe dikker de spillen"

Gisteren zag ik ook zo iets dat me blij maakte... ook zo een onbenullig iets, maar toch heerlijk verfrissend. Ik reed naar Luc om te gaan vissen, en ter hoogte van het containerpark stonden een paar grote vrachtwagens, wellicht chauffeurs die stonden te middagmalen. Van uit de andere richting kwam een fiets met een jong negerinnetje. Blijkbaar riep een van de chauffeurs haar iets toe, want het gezichtje spleet open in een wijde gulle lach, de witte tanden en het roze van de wijdopen mond en de beweging van haar hoofd, het was zo mooi, zo heerlijk fris en spontaan. Ik hoorde niets, maar had genoeg aan die mooie ontspannen lach.

Het moeten niet altijd van die grote dingen zijn, ook die kleine dingetjes kunnen je plots raken en gelukkiger maken.

Eigenlijk is dat het geheim van het geluk...Tevreden zijn, en je laten raken door die flitsen van het leven... We zoeken het geluk als een groot item, maar het is veeleer een pak kleine dingen die we dagdagelijks ontmoeten, en heel dikwijls niet eens opmerken... Open je ogen, en geniet van al het moois van het leven. Laat je hart mee genieten met die kinderen die luidkeels ravotten, en maak je niet druk in het lawaai, maar loop in gedachten met hen mee, wees weer het kind, het langvergeten kind in je zelf. Geniet! Geniet van een mooi blad, een bloem, een geur, het licht van de zon de weldoende warme regen... Het is trouwens ook goed voor de lijn! Lachen vergt veel meer spieren in actie, dan sip kijken!

Gisteren was ik dus ook in de garage, groot onderhoud van mijn auto, en ik hoorde dat ik ook nog even naar de bandencentrale mag... maar dan is alles ook weer voor een hele tijd in orde. Alleen nog de keuring deze winter, en verder is mijn auto weer in orde voor lange tijd...Want ik rij zo weinig, dat ik maar één keer op een jaar mijn auto moet laten smeren. Toch zou ik hem zeker niet kunnen missen, zeker niet met mijn gezondheid. In mijn geval is het werkelijk: mijn auto, mijn vrijheid.

Tot een volgende blog ? Zorg voor je geluk, grijp het lachend vast!

Summertime

Image via Wikipedia

Ze geven al weer regen, maar nu schijnt de zon nog steeds, het is echt een zomers weertje. Ik heb de indruk dat de vis in mijn vijver begint te jagen... Hoop op betere vangsten dus...maar voor morgen geven ze weer geen al te best weer...Nu we zien wel! Bovendien moet ik morgenvoormiddag naar de garagist, smeren en zo, en hopelijk ben ik intijds terug thuis om vroeg op de middag te kunnen gaan vissen, als...als het weer het toelaat...dus wellicht wacht u morgen tevergeefs op een blog.

Heel veel ongelukkigen zal dat echter wel niet veroorzaken, zoveel trouwe lezers heb ik niet. Ik heb de indruk dat er veel meer toevallige passanten even stilstaan bij mijn blog, dan wel een vast lezerspubliek. Dat is een beetje logisch, ik schrijf geen hot news, geen verhalen over seks of pedofilie of porno, ik schrijf zo maar, wat me voor de geest komt. Ik schrijf ook geen teksten met een boodschap, of ben geen predikant, dus ook aan die kant moet ik geen "volgelingen" verwachten, maar wat ik wel doe, is een stukje van mezelf op schrijven.

Is dat belangrijk? Wellicht niet, maar misschien zal er de een of ander ook van mijn teksten gebruik maken, in een heel, heel verre toekomst, om vast te kunnen stellen hoe "de mens" leefde in die tijd... (Goed, dank u, en ik hoop van u hetzelfde)... Maar of ik nu echt voldoe aan het beeld van de gemiddelde bewoner van ons Absurdistan in deze tijd??? Grote vraag... In ieder geval zit de gemiddelde zich niet onledig te houden met een dagelijkse blog...

Gisteren heb ik met cement gewerkt! Nee, ik ben niet aan het bouwen of verbouwen, ik heb gewoon twee halve eieren in piepschuim (isomo) volgegoten met cement... Het doel ? De bedoeling is dat ik mits nog heel wat creatief werk, deze twee halve eieren (een groot en een klein) getransformeerd worden in...egels.

Ik heb me blauw en zwart geërgerd aan de kostprijs van twee halve eieren in piepschuim, maar de rest van de egels zal gelukkig niet veel meer kosten dan wat tijd en recuperatiemateriaal. De stekels worden gemaakt in...stukjes fietsbanden van sportbanden (van die koersbandjes), en het enige wat nog iets kost, zijn een paar kraaloogjes en een heleboel van die korte speldjes. Het gedacht dat je stekels maakt van rubberen fietsbandjes klink gek, maar ik kan je verzekeren dat het echt een leuk en mooi resultaat geeft !

en zo blijf ik bezig... Ik denk niet dat het projecten zijn die zullen inslaan als een bom in de hobbyclub, gewoon door de absurde prijs van die isomo-eieren... Voor die twee betaalde ik rond de 15 euro! Schandalig! Ik vraag mij af wat de winstmarges zijn op die ondingen ! Speldjes moet ik niet kopen, daar heb ik er een heel pak van liggen, maar ik zal wel nog oogjes moeten gaan kopen. De enige kans op succes in de hobbyclub is dan ook dat het hen zo bovenmatig aanspreekt, dat ze echt die egels ook willen hebben, dat ze er verslingerd op zijn... Nu we zien dan wel...

Ik denk dat de beide egels samen, eieren, cement, oogjes, spelden toch wel samen zo'n 20 euro's kosten, en dat is toch zo'n 800 oude Belgische frankskens... toch nog een bom geld als je het mij vraagt, maar ze zijn wel echt heel mooi en quasi onverslijtbaar en je kunt ze in de tuin zetten.
(Ik vraag me alleen af in hoever de spelden niet zullen oproesten... normaal denk ik niet dat die vlug roesten, maar heel zeker ben ik dat niet.)

Je ziet, de hobbyclub neemt toch wel een heel deel in van mijn tijd, maar dat is alleen zo, omdat ik dat zelf ook wel wil doen, anders begin je daar niet aan. De reden is gewoon dat ik van oordeel ben dat voor alle pijnlijders, bezig zijn het beste geneesmiddel is, en ik wil hen zoveel mogelijk kansen bieden om dingen te ontdekken waar mee ze bezig kunnen zijn, een of meerdere dingen te ontdekken die ze zo graag doen, dat het een echte hobby wordt, en dus een echte pijnstiller...

zo, genoeg voor vandaag... tot de volgende ?

Strohoed

Image via Wikipedia

Vanmorgen heb ik, voor het eerst dit jaar, mijn strooien hoed opgezet, om te gaan rommelmarkten.
Met andere woorden, het is nog steeds mooi en zonnig weer... hopelijk lang genoeg om nu eindelijk ook het water in de vijvers voldoende op te warmen...Zo zal de vis eindelijk kunnen kweken, en bovendien zal de vis beginnen te "jagen", en krijgen we weer meer echte beten...
Niet dat we nu geen vis vangen, vorige week had ik er weer in de veertig, maar weer allemaal klein grut. De grote vis is nog niet "op de loop", en dus vang je ze ook niet of heel toevallig 'ns eentje.

Maar dat strooien hoedje is ook een teken van ouderdom...Je ziet geen jonge springers met hoeden, en zeker niet met zo'n strooien hoedje. Zo'n ding is wellicht typisch voor mensen die bang zijn dat hun hoofdhuid zal verbranden door de zon...zoals ik dus...want straks kun je de gazet lezen, dwars door al mijn haar heen. Gelukkig heb ik nog die lange grijze en volle baard, zo heb ik toch nog haar op mijn hoofd, ook al lijkt het wat gezakt...

Je ziet ze niet veel meer, het is wellicht ook uit de mode, maar met de snelheid waarop modes nu veranderen, kan het best dat ik volgend jaar weer in de mode ben. Maak ik me helemaal geen zorgen over. Ik draag dat ding om twee redenen: ik stel vast dat ik veel makkelijker ben als mijn ogen wat in de schaduw zitten, dat is veel minder vermoeiend voor mijn ogen, en het vrijwaart mijn tere hoofdhuid van verbranden...

Dus waarom zou ik dan geen zonnehoed dragen, en een strooien hoedje is de ultieme zonnehoed, en bovendien frisser om dragen dan die baseballpetjes en zo...want in een strooien hoedje zitten gaatjes, die netjes ingeweven zijn als versiering, maar die meteen ook voor ventilatie zorgen. In die helmen die momenteel door de renners gedragen worden, zijn ook luchtgaten, maar die zijn te groot en te breed, dus houden ze het verbranden niet tegen, en laatst zag ik in de ronde van Italië een renner die, toen hij zijn helm afnam, netjes in streepjes verbrand was... Mooi was het niet, dus, viva mijn strooien deksel !

Het was weer eens plaats zoeken voor de wagen, maar aan het chiroheem werd voor mij, wellicht herkenden ze een broeder???, meteen een plaatsje gemaakt. Je staat daar niet te ver van de straten waarin de markt staat. Het is daar altijd een mooie markt in Velzeke. Het is ook een mooi dorp, met een prachtig romeins museum. Moet je eens bezoeken, zelfs de dorpskom is heuvelachtig! Op het dorpsplein staat een standbeeld van Julius Caesar (zie foto), een ode aan hun Romeins Museum... Dit Archeologisch museum heeft banden met het archeologisch museum in Ename, ook al de moeite van het bezoek meer dan waard.

Voor de fietsers onder jullie, daar kun je werkelijk eens gaan afzien, niet alleen door de heuvels, maar het is ook te Velzeke dat je de fameuze paddenstraat uit de Ronde van Vlaanderen terugvindt. Weliswaar hebben ze de kasseien eens herlegd, zodat het toch iets menselijker geworden is, maar niettemin daver je nog op je velo....

Voila, dat was het weer voor vandaag...Het is vandaag Sinksen, dus voor wie het aanbelangt, een zalige hoogdag, en voor de anderen: een mooie zonnige dag om van te genieten... Luister niet naar de TV, want het gaat vervuild worden door polletiekers...

tot de volgende ?

Onze privé dierentuin...

Cover via Amazon

Nee, ik heb er geen beesten bij, ik heb het niet over mijn woning, noch over mijn "erf", ik heb het over u en ik, wij altemaal...
Op de huid van de mens leven 1000 (duizend!) soorten bacteriën !
Dus, wij zijn een echte dierentuin op ons eigen !
Er zijn niet zoveel dierentuinen die duizend en meer soorten dieren exposeren, en wij lopen zo allemaal rond met meer dan 1000 soorten beestjes op en in ons vel!
Geen wonder dat je soms jeuk krijgt, al die microscopische pootjes over je lijf... Of hebben die soorten van zoologische gaarde geen pootjes ?
Mensen met kiemvrees, moeten gruwen van dat bericht!
Op TV zien we regelmatig reclame over dettol en co, en hoe je je huis vrij kunt houden van al die minieme beestjes... Straks moeten we er onze kleine ook eens in onderdompelen, anders is hij de bron die weer alles besmet.
Soms lees je nog van die bizarre dingen, zoals dat een klavier van je PC veel, véél meer microben en bacteriën bevat dan de gemiddelde WC-bril...
... en toch gaan we zonder vrees gaan tokkelen op het klavier van Jan met de pet, en bekijken we vol argwaan het toilet in een ander huis...
Best dat we die beestjes niet zien !
Stel je voor, dat je aan het klussen bent, en je spuwt eens in je handen, om de fors op te wekken, en meteen zie je daar tientallen beestjes die dreigen te verdrinken in die speekseldruppeltjes... Om complexen van te krijgen.
Al eens bij stil gestaan wat we de zoölogie aan doen als we vrolijk in ons handen klappen??? Hoera, weer zoveel beesten geplet.

En we spreken dan nog geeneens van virussen en viämerikanen ! Want die ambetanterikken zullen ook wel een lusttuin maken van ons poezelig velletje!

Met andere woorden, als we heel alleen op een bankje zitten, zijn we met zijn duizenden. Weg met de eenzaamheid! Weg met de schaamte als we betrapt worden op in onszelf praten, we kunnen altijd vertellen dat we bezig zijn tegen onze huisdiertjes die ons zo dicht staan...

Maar het wordt nog veel erger! Ik las eens dat wij dagelijks onrechtstreeks in contact komen met penissen en faeces! De meeste westerlingen nemen niet de moeite om zich de handen terdege te wassen na het plassen en zo meer, en men heeft vastgesteld dat je op bijna iedere deurklink die je tegenkomt, bacteriën vindt die afkomstig zijn van andermans penis en/of faeces... Niet op denken, of je durft voortaan nog alleen de deur te openen met je elleboog.

Ergens vind ik dat toch ook wel grappig... Vooral in de huizen van die mensen die je hele dagen ziet rondvoyageren met stofvod en dweil... Wat ze ook doen, het wemelt en blijft er wemelen van een heel pakket beestjes.

Ze moesten het eens weten, ik zie ze meteen nog veel verwoederder aan de slag gaan met zepen die ook in staat zijn microben en dergelijke te vermoorden. Die hindoe sekte Jaïnisme of zoiet, moeten nu wel hele dagen wakker liggen van het schuldbesef, want voor hen is het doden van een levend wezen doodzonde. (Gandhi was er een van)

Je ziet veel mensen van dat specifieke geloof met maskertjes voor lopen, omdat ze toch niet per ongeluk een vliegje zouden binnenkrijgen...

Maar misschien geldt het gebod alleen voor de zichtbare wezens, zichtbaar met het blote oog.

Kijk, zo'n berichtjes peppen mij op! Ik kan daar heel wat uren over zeveren en het geheel in het ridicule trekken, heerlijk toch? Op zo'n momenten voel ik mij al net zo verstandig handelend als een doorsnee politieker, ik zever er werkelijk groots op los, maar ik krijg er niet voor betaald, zij wel...

tot de volgende ???
Oh ja, vanmorgen kwam Vera Dua naar mij toegelopen op de rommelmarkt, vroeg of ze mij een foldertje mocht geven... Ik heb gezegd van ja, maar dat het niets zou helpen...ze lachte... maar echt Groen!

Skinny jeans...

Image via Wikipedia

Ik heb begot geen idee wat skinny jeans eigenlijk zijn... Ik vermoed aan de naam te horen, dat het zeer nauw aansluitende broeken zijn, maar het kan net zo goed mede op een bepaalde soort stof duiden. In ieder geval: draag ze niet !!! Ze zijn gevaarlijk !!

Het blijkt dat er mensen zijn die van die skinny jeans zenuwaandoeningen krijgen! Ze hebben pijn aan de benen en aan het kruis. Volgens het artikel is het niet zo heel erg, want 95 % van de gevallen genezen bij het niet meer dragen van de broeken...Met andere woorden, het lijkt mij héél gevaarlijk, want 5 % geneest niet meer van deze pijnlijke aandoening...

Broeken zijn sowieso een hekel iets! Mannen die spannende broeken dragen hebben veelal een verminderde vruchtbaarheid. In feite is de Schotse kilt het gezondst om dragen voor de voortplanting (lijkt mij ook nog vlugger bereikbaar (hmhm)...).

Maar het blijft een feit, dat een broek dus niet het gezondste is wat we kunnen dragen. Ik heb geen idee hoe oud het gebruik van de broek is, maar het lijkt wel duidelijk dat broeken stammen uit de koudere regionen. Het Romeinse heir droeg ook al een soort kilts, en gek genoeg is in het koude Schotland dat rokje blijven hangen, terwijl het overal elders verdween. Is de broek al honderdduizenden jaren oud ? Geen idee, maar het is een feit dat de eskimo's en de indianen die ook droegen, al voor het contact met de blanke. Beetje bizar, want die komen volgens alle theorieën uit Azië, en daar waren er ook heel wat volkeren die geen broek droegen, maar een soort kleed of rok (denk aan de oude Chinese schilderijen en zo)...

Oorspronkelijk was de broek wellicht geen ongezond iets, want voor zover we kunnen achterhalen, waren de meeste broeken in feite twee beenbedekkingen, en de "edele" delen werden bedekt met een rokje of een lange wambuis. Later kwam er een soort aparte doek die je kon losknopen voor en achter. Maar de benen bleven apart bedekt. Het was dus heel degelijk bedoelt als bedekking, als bescherming tegen de kou.

Je moet eens kijken op de schilderijen van Breughel, daar zie je heel goed dat er een aparte doek was tussen de beenstukken in. Wellicht waren de benen al wel aan elkaar verbonden aan het riemgedeelte, maar om naar het toilet te gaan deed je gewoon het doek los. Nu ja, toilet gaan...wellicht was dat veelal een wensdroom, en was het daar te doen waar de druk te hoog werd... In kastelen was er wel een soort toilet...Bij bezoeken denk je daar niet aan, het wordt je ook niet getoond, maar eenmaal hebben we het bij toeval ontdekt in een kasteel in Frankrijk. Daar was een soort uitsprong in de muur, je kon er gaan "zitten", en er was een gat die gewoon uitgaf op de muur van de vesting... Men kon buiten zien dat er ene bezig was, want het liep langs de muur naar beneden.... Tot in de slotgracht.

Wij kunnen in die context niet verwachten dat er al dergelijke dingen waren in de gewone huizen. Wellicht werd hoogstens een pot gebruikt, die dan uitgekieperd werd op de straat. In het midden van de straat was er iets wat op een grachtje leek, en waar alle vuil in verdween. Varkens liepen los in de straten, en zullen wel van de afval hebben geleefd.

De poep werd toendertijd niet afgekuist met papier of met een vod, maar met een schraper. Wellicht werd die op zijn beurt afgewreven aan alles wat bereikbaar was, en weer bij zich gestoken voor het volgend gebruik???

Dat was ook de grote reden van de vele typhusgevallen in de steden! Doordat de mest in contact komt met het grondwater, wordt dat besmet met typhus. Er was geen mens die ooit dacht op die mogelijke link, en de typhus bleef en bleef maar woekeren tot ver in de negentiende eeuw.

Maar het is en blijft dus een feit dat de broeken eigenlijk niet zo gezond zijn!
De minst schadelijke broek is de wijdste ter hoogte van het kruis. Zodat al die zaken er plaats en ademruimte hebben. Maar desondanks is ook die wijde broek nog niet ideaal, want door die bescherming zitten de mannelijke zaadcellen in een veel te warm milieu... dus, de kilt ! Hangt ie lekker fris in de wind...

Maar ja, wat zit ik hier te broebelen, de modemakers trekken zich niets van al die dingen aan, en daar niet alleen de broek skinny moet zijn, moet volgens de mode ook de mens skinny zijn, dus beklemtonen ze met die ultraspannende broeken nog maar eens de ultramagere lijn van de moderne modellen...

Ik huiver telkens ik die enge magere meisjes op de catwalk zie lopen... Mocht er ooit een modeontwerper het idee hebben om op de catwalk wat wind te zetten, om beweging te krijgen in de kledijstoffen, dan loopt hij risico dat zijn modellen wegwaaien.

Nu en dan zie je dan een close-up van die levende reclames voor een hongerdieet, en kun je ieder bot van hun lijfje zien zitten. Bij een windhond lijkt dat mooi, maar niet bij een vrouw... Ik ben niet voor te dik (ik lijd er zelf aan!), maar dat skinny is knoertlelijk !

Maar hoe gek het ook lijkt, veel vrouwen laten zich door al die beelden beïnvloeden, en opteren voor die beenderige look.

En die lijn, of beter gebrek aan lijn, is er de oorzaak van dat de broeken zo eng zijn, zo spannen en...zenuwaandoeningen veroorzaken... Gekke wereld

Op mijn leeftijd heeft het nog weinig belang, maar wie zijn voortplanting op peil wil houden verhuist maar beter naar de Scottish Highlands, brauwt er in het Gaëllic, drinkt grote pinten dark ale, en draagt een kilt...tot meerdere eer en glorie van zijn zaadcellen...

tot de volgende ?

didgereedoo tegen astma !

Image by peamasher via Flickr

Geleerde bollen hebben verklaart dat het dagelijks een halfuurtje spelen van de didgeredoo (schrijfwijze verschilt volgens de bron) een gunstig effect heeft op snurken, op astma en zelfs op de slijmziekte.
De reden is simpel: je speelt de didge met een circulaire ademhaling.
Ik heb een didge, vind het onderaards geluid leuk, kan dat geluid ook perfect voortbrengen, maar die circulaire ademhaling, dat wil maar niet lukken.
Circulaire ademhaling is een truuk waarbij je op het zelfde ogenblik én in- én uitademt. Je kunt aldus blijven de didge bespelen zonder dat je schijnbaar ademhaalt.
Mij lukt het niet.
In het betreffende instituut leert men de patiënten die techniek aan... Maar het is nogal ver van de deur.
Maar het lijkt me logisch, dat als je op die manier je longen kunt doorlopend gebruiken, dat in ieder geval winst moet geven bij astma en slijmziekte... Blijkbaar ook bij snurken...
Wat niet in het artikel staat, is dat het spelen van de didge je een stuk gevoeliger maakt om je te verslikken. Wellicht door dat er dus voortdurend ook ademgehaald wordt?
Dit laatste feit las ik ooit in een andere studie over dit wondere "instrument".
Ik schrijf instrument tusen haakjes, want het is in wezen gewoon een natuurproduct. In Australië zit er een soort mieren die de takken van de eucalyptusbomen volledig uitholt. Zo'n uitgeholde tak, met een beetje gefatsoeneerd mondstuk (het fatsoeneren gebeurt met bijenwas), is een volmaakte didgeredoo... Soms worden daar die typische bizarre tekeningen opgemaakt die de aboriginals halen uit de droomwereld, maar daar klinkt hij echt niet beter of slechter door.
De ondervinding heeft mij geleerd dat je het meest volmaakte geluid haalt uit een stuk plastic buis met een diameter van zo'n 4 cm ongeveer. Wil je de klank luider maken, warm het uiteinde van de buis op, en verwijdt dat uiteinde, zo een beetje zoals bij een trompet, daar is het einde heel sterk verwijd. (Bij een plastic buis maak je het gewoon wat breder naar het end toe)

Het geluid ontstaat door het laten trillen van de lippen bij het uitademenen (en je ademt met die circulaire ademhaling constant uit!) Uiteraard splits je de geluiden in pakketjes, zo een ritme gevend, en je laat de klanken variëren in volume en in aard van geluid. Je moet maar eens googlen, dan vind je makkelijk voorbeelden van dat bizarre geluid.

Mijn interesse gaat dan ook in oorsprong naar dat geluid. Ik luister graag naar die primitieve "muziek" van mensen die nog leven op het ritme van de natuur, en de inspiratie ook halen uit die natuur. De muziek van de papoea's, de aboriginals, negers in de brousse (voor zo ver die nog niet beïnvloedt zijn door ons lawaai) en ga zo maar door. Ook onze heel oude muziek heeft zijn specifieke klanken.

Als er iets is waar een volk eigen in is, dan is het zijn oorspronkelijke muziek... Maar het wordt steeds moeilijker om die nog te vinden.

Wij zijn veel te beschaafd, veel te veel aan conventies en uiterlijkheden gebonden, om nog te durven te spelen met gekke geluiden. Een kind doet dit nog wel, een kind zit er niks mee in om op een blikken doos te gaan kloppen en erbij een lied te fantaseren.

In illo tempore, toen ik nog studeerde, leerde ik om met een groepje muziek te maken op vindvoorwerpen... We liepen een stuk land door, en verzamelden de dingen die lawaai konden voortbrengen. Dan zetten we ons in een ronde, en onderzochten eerst welke geluiden we allemaal konden maken. Een pot brengt een ander geluid voort naargelang de plaats waar je klopt, en de klank is anders als je met steen dan wel met een stok klopt, en is anders als je de pot in je hand houdt dan wel hem ophangt aan een touwtje... En dan zoek je ritme... Eén iemand begint met te kloppen op een bepaald ritme, en de tweed valt daarbij in, niet met hetzelfde ritme, maar met iets wat er net tussen kan, en er netjes lijkt thuis te horen...tot heel de bende aan het "musiceren" is... Dat was een heerlijke ervaring, en leert je ondermeer dat samenwerking belangrijk is. Maar het laat je ook toe je op een bepaalde manier los te trekken van dat conventionele... Je leert om ook eens jezelf te zijn, los van de maatschappij en zijn fatsoenregeltjes...net of het zou onfatsoenlijk zijn om op een pot te trommelen. Maar de etiquette wil niet hebben dat een beschaafd lid van de maatschappij zo maar onbeschaafde klanken voortbrengt...

Ik ga niet zeggen dat wat wij daar deden kunst was, maar het was in ieder geval een gevoel van bevrijding! Net zo goed als we een tijdje later ook al weer met vindvoorwerpen een beeld moesten maken. Daar was het moeilijkste wel om samen iets te maken, te leren kijken uit één oog als het ware.
In een volgende oefening moest iedereen op hetzelfde blad papier een lijn trekken, volkomen willekeurig. Je had dan een groot blad met een twintigtal lijnen kriskras door elkaar, en dan moest je, samen!, uit die kriskraslijnen een tekening halen.

Het lijkt allemaal maar niets, maar het waren voor mij belangrijke lessen. Ik was een nogal dominant baasje, en dan moet je wel leren samenwerken... anders kom je nergens.

Maar het was vooral bevrijdend! Het waren prachtoefeningen om je fantasie te prikkelen. Het maakt al het vastgeroeste eens los. Och, we maakten geen Kunstwerken, maar we hadden wel dat gevoel! Dat kwam hoofdzakelijk door het feit dat je samen iets maakte, en dus ook een gemeenschappelijk beeld voor ogen had, en dat beeld maakte. Je groeide naar een ding toe, dus moest je het ergens wel plaatsen, en moest je het verdedigen tegen de "buitenwereld"...

Bij veel van de hedendaagse kunst, heb ik het gevoel dat de kunstenaar is blijven hangen aan die spielereien... Hij is er toe gekomen zijn ik los te maken van het conventionele, maar heeft de weg terug naar de maatschappij niet meer gevonden...Hij (zij) blijft "spelen"... Dat heeft soms zijn charmes, maar het maakt wel dat de goegemeente vol onbegrip staat te kijken naar dat object dat niet te plaatsen is in de "normale" wereld.

Toch heeft die periode van spielerei zijn belang in het leven van een kunstenaar, op voorwaarde dat hij op een bepaald moment de weg terug vindt, en dat hij vanuit die "nieuwe" wereld een brug kan slaan naar de gewone mens, de mens die niet kan spelen, de mens die door de maatschappij vastgebonden is aan conventie en vastgeroeste ideeën.

Wellicht zou het veel makkelijker zijn, als we met zijn allen nu en dan zouden verplicht worden om eens los te komen, om eens alles achter ons te laten, om eens het veld in te gaan om voorwerpen te zoeken waar mee je "muziek" kunt maken, en eens gewoon mens te kunnen zijn, genieten van je eigen beperktheid en kunnen. Je moet dit nu en dan doen, anders raak je na een tijdje weer "vast"...

Maar ja, dat is net zo moeilijk hé? Die eerste stap, dat je eindelijk eens lostrekken van "wat zullen ze wel niet van mij denken". En toch, soms doe je onbewust een eerste stap, zit je gedachtenloos met je vingers op het tafelblad een ritme, diep uit je kern, te kloppen...

Doe het eens ! Kruip desnoods op zolder of in de kelder, waar niemand je hoort of ziet, en laat je fantasie een gaan, knutsel gekke dingen in elkaar, zing toonloze liedjes, doe gewoon of je helemaal alleen bent op deze wereld...

tot de volgende ?

Noord Korea en de kernbom

Image via Wikipedia

Heel de wereld staat op zijn achterste poten omdat Noord Korea een ondergronds kernproef deed.
Terecht.

Maar diegenen die het luidst roepen zijn net diegenen die zich het recht aanmeten zelf over atoomwapens te mogen beschikken... Om een machtsevenwicht te behouden... en we zijn er weer! Macht !

Is het werkelijk macht te beschikken over voldoende uitroeiingwapens om heel de wereld te vernietigen (zelfs meerdere keren als dat mogelijk zou zijn).
Of is het net onmacht?
Ik opteer voor het laatste.
Voor mij is het het ultieme symbool van onmacht, te exposeren hoeveel wapens je wel hebt, en wat je de anderen wel allemaal kunt aandoen. Het doet mij denken aan de school, aan mijn eigen schooltijd, de tijd toen lijfstraffen nog heel gewoon waren. Sommige leraars hadden een gezag op basis van die straffen, maar wij hadden ook een leraar, een heel klein en schriel mannetje, ene Mr Lucas, die nooit sloeg, amper eens straf gaf, en de klas volledig beheerste zelfs zonder zijn stem te verheffen. Hij had wel voor iedereen een goed woord over, ook voor de domste van de klas, die in zijn lessen plots veel beter was dan ooit, gewoon door de aanmoedigende woorden.
Die leraar had ECHTE macht!
De macht van de goedheid.
Niet de macht van de kracht, niet de macht van de wapens, maar de macht van overtuiging en begrip en goedheid.
Die leraar werd door alle leerlingen op handen gedragen.
Ik heb in heel mijn schoolse carrière maar twee zo'n leraars meegemaakt... Ik kende er nog een ander die uitmuntte in goedheid, maar die goedheid was veeleer toegevendheid, slaptetude.

Daar speelde iedereen met de veel te brave voeten van.

Maar ik heb geen greintje ontzag voor de landen die zogezegd de vrede willen waarborgen door het bezit van kernwapens. Net zo min als ik nu eerbied heb voor een Noord Korea die ook zijn wapens wil laten rinkelen... Ik heb er wel schrik van. Maar geen eerbied!
Zolang je die wapens in huis hebt, bestaat het risico dat ze gebruikt worden.
Ik droom een beetje bijbels dat alle wapens worden omgesmeed in ploegscharen...
Nu doet de wereld mij denken aan een klas kinderen, waarin er enkele zitten die een paar koppen groter zijn dan de anderen, en die de klas tyraniseren door hun grootte en sterkte.
Maar die dus ook héél duidelijk nog kleine kinderen zijn.

Op mijn bureau, onder mijn klavier waarop ik nu zit te typen, ligt een onderlegger met de kaart van Europa op. Wellicht is hij al weer niet meer up to date, want de laatste jaren is er nog al wat verschoven en heringericht op die kaart...Maar dat vind ik niet erg. Ik vind het gewoon erg dat al die landen er op staan. Voor mij hoeft dat niet. Voor mij zou iedereen gewoon met iedereen moeten kunnen leven, in een grote gemeenschap, waar de grootste zorg is dat iedereen het goed heeft.

Ik zit dan weg te dromen en vraag mij af wat er te zien is in Szczecin of in Astrachan, zouden daar die beestjes wonen van het Astrakanbont ? Ons moeder had een jas in Astrakan. Leeft die jas nog ? Geen idee... Ik heb de tijd meegemaakt dat de grootste helft van Europa zowat onbereikbaar was, geschut achter een ijzeren gordijn...Daarachter woonden de slechte... Maar was dat wel zo?
Ik las onlangs een Frans boek, een al oud boekwerk, over een reiziger die vroeger in China had gewoond, die er na het communistisch worden eens weer naar toe ging, en die sprak vol lof over het feit dat nu de boerenbevolking zo veel vrijer was en eindelijk de kans kreeg ook naar school te gaan, ook de volwassenen... Mao was ook niet onverdeeld de boeman...

Maar daar gaat het juist over! Wat is het dat ons zo verdeelt ? Wat is het dat ons doet opteren voor de vorming van landen? Wat is het dat zelfs nu nog er mensen zijn die willen afscheuren van de bestaande vorm? Denk aan de Koerden, maar denk ook aan een deel van de Vlamingen die denken dat ze beter af zullen zijn in een kleinere entiteit...Is het de taal? De "cultuur" ? De godsdienst? of een beetje van alles? Maar wat is het dat ons dat zogenoemde nationaal gevoel geeft? Het is nog niet zo echt oud weet je, voor Napoleon was er veeleer sprake van een stadsgebonden gevoel dan wel van een binding aan een nationaliteit, maar er was wel steeds een soort gevoel van wij de goeien, de anderen, zo niet slecht, dan toch duidelijk anders...

Wij zijn allemaal gek!
We zijn allemaal kleine mensjes, die ieder voor zich moeten wroeten voor onze boterham. Of je nu in China geboren bent of in Amerika, je bent gewoon mens, niet meer.

En of jij nu gelooft in Allah, een ander in Krisjna, een ander in de God der Christenen, en nog een ander in niets, we blijven gewoon kleine mensjes, kleine nietsjes in een oneindig heelal, die er op een moment gekomen zijn en op een ander moment weer verdwenen zullen zijn... En eigenlijk willen we allemaal slechts een beetje menswaardig leven, voldoende eten, kledij en een portie welzijn...en het lijkt wel dat we denken dat te moeten veroveren op kap van de anderen, maar die anderen willen ook niets meer dan jij en ik willen. We zouden wellicht veel verder komen als we samenwerkten...

Maar dan zijn er altijd die lui die maar één doel hebben, macht!
Die vinden landsgrenzen nodig, die vinden geld nodig, die vinden alles nodig wat kan gebruikt worden om macht in stand te houden.

Zelfs waar mensen nog in stamverband leven, zie je die machtstrijd...
Wat is het toch die ons dat aandoet?
Weet je, ik hou van je, zoals je bent! Ik acht de iedereen in zijn beroep, omdat dat beroep een schakel is in een maatschappij. Wij zouden heel wat slechter af zijn zonder de geneesheer, maar evenzeer zonder de man van de vuilkar.
Dus heb ik eerbied voor ieder van u
wat je rol ook is
wat je ook bent of doet op deze wereld
zolang je probeert het goed te doen, met inzet
met een gevoel van eigenwaarde in deze maatschappij, eigenwaarde die je alleen kunt hebben als je ook je werk doet naar behoren en uit het besef dat je er nodig bent.

ik wens je veel eigenwaarde toe!

tot de volgende?