enen uit - enen in...

Allee, Veerle is uit de plaaster, Bart zit er nog voor een hele tijd in, en nu hebben ze Gwendolyn ook een plaaster aangedaan... Haar voet is gelukkig niet gebroken, maar zemoet veertien dagen in de plaaster, om te herstellen... van een erge verzwikking. Het moet in de plaaster omdat ze haar voet helemaal in een spitse tip naar beneden hield voor de minste pijn...

Ik heb met de auto van Veerle moeten rijden, omdat er in mijn bakje maar een naast mij kan en anders geen...

Gisteren was het ook druk, druk , druk... Vorige week had ik bij een update van mijne kwampjoeter een foutmelding gekregen... Maar alles leek perfect te werken, tot er weer een update kwam, en ik niet meer kon updaten... Dus een alarmseintje naar mijn Hollandse hulp... Bij nazicht bleek het een fout te zijn van het systeem, die blijkbaar bij honderden gebeurd was... De enige oplossing was de boel volledig herinstalleren.... Meteen is nu mijn windows helemaal weg van mijn PC... Ik zal wel nog een virtuele windows installeren, mocht ik ooit een programma ontmoeten die ik niet via Ubuntu kan lezen... Maar die windows is dan virtueel, dat wil dan ook zeggen dat hij draait op linux roots, en dus net zo goed vrij is van alle miseries, miseries die mij weggejaagd hebben van windows met alle virussen, wormen, trojanen en andere malware...

Met andere woorden ik ben nu helemaal, honderd procent Ubuntu fan !

Maar natuurlijk, als alles moet geherinstalleerd worden, dan is daarmee de kous niet af, want dan moet je nog alle kleine dingetjes die je gewoon bent te gebruiken ook weer installeren... dus ik heb nog werk voor ik weer gesetteld ben... Maar ja, zo blijf ik bezig hé...

Maar dat wil dus zeggen dat ik, na de paren uren vertier in de diverse wachtzalen van het hospitaal, en het komende werk, mijn blog van vandaag wel wat ingekort zal zijn... Maar ja, voor een keer mag dat wel zeker ?

Gelukkig ben ik het ondertussen al gewoon om in wachtzalen te zitten, maar het klinkt misschien gek, als je zit te wachten voor een ander duurt het precies nog langer!

Voila, voor een keer dus...
tot de volgende ?

De grote slierbaan

Ik was eigenlijk al weer glijbaan aan het schrijven, maar 't Vlaamsere woord is slieren, net zoals we niet gingen schaatsen, maar schaverdijnen...
Maar niet alleen de dialecten verwateren tot een gemeensschapssoepje, zelfs het gewone dagdagelijkse Vlaams lijdt onder de druk van radio en TV, die alleen maar Nederlands praten, ze spreken nog amper, ze praten...Klappen doen ze al helemaal niet meer.
Jammer eigenlijk, er is duidelijk iets mis aan het lopen, een heleboel rijkdom wordt zo maar overboord gesmeten.
Ondertussen kruipen de auto's hier voorbij... Het moet wel glad (gleddig) zijn !
En het blijft sneeuwen, geen grote vlokken, maar ze vallen dik. Nu en dan speelt de zotte wind over een stuk dak of een stuk veld, en dan waaien die losse sneeuwvlokjes met zijn allen weer joelend de lucht in. Ik zie de bomen op het eind van het veld voor mijn deur nog amper staan, het lijken nevelige spookbeelden. Van achter mijn raam is het wel schoon om naar te kijken. Om er door te moeten is heel wat anders.

Ik las vanmorgen, op het wc (een favoriete leeshoek), een wetenschappelijke benadering van de liefde... De titel alleen al deed me de wenkbrauwen fronsen, en het bleek dan ook niet over de liefde te gaan, alleen over de aantrekkingskracht tussen man- en vrouwtjesdier... De werking van de hormonen, feromonen, en de onbewuste lichaamstaal, en hoe je die ook bewust kunt toepassen om je eigen ikke seksueel aantrekkelijkerder te maken.. (Let op de overtreffende overtrap)...

Wat me daarbij wel tegenvalt is dat men het verschijnsel hardnekkig liefde blijft noemen... In de meeste gevallen - althans in onze westerse wereld- zal de liefde wel begonnen zijn met dat stukje lichamelijke scheikunde, maar dat kun je hoogstens verliefdheid noemen, aantrekkingskracht tussen de twee seksen... Heeft weinig met Liefde te maken.
Zelfs iemand die de liefde kent, kan nog wel eens die aantrekkingskracht voelen, maar zal het, als zijn liefde groot genoeg is, dat inwendig brandje voor een andere wel blussen zonder dat er iets echt zal gebeuren. Sommigen zullen misschien struikelen, maar heel vlug terug willen keren naar de echte liefde... Liefde is immers zo veel meer dan alleen dat lichamelijke. Datlichamelijke is hoogstens een stuk van de brandstof, maar er is veel, veel meer dan dat in de echte liefde tussen man en vrouw...

Ik vraag mij af of dergelijke artikels en schoolse lessen over dit zuiver lichamelijke verschijnsel, niet mede de oorzaak zijn van het feit dat het in de huidige tijd lijkt of er steeds minder echtparen uitgroeien tot de echte hechte liefde... Ze blijven steken bij dat lichamelijke, en het minste rimpeltje in de relatie is genoeg om er een einde aan te maken... Ik hoorde zelfs dat de normale verliefdheid, ook binnen het huwelijk, maar gemiddeld drie jaar duurt, nadien wordt het een sleur... Het was precies of men van uit de wetenschap aan de mensheid kond deed dat je best niet huwt, maar een driejarig contractje afsluit, waarna je best een nieuwe relatie aangaat, weer voor een jaar of drie...

Er is dus duidelijk, vooral voor de wetenschappers, een gemis aan kennis van Liefde... Zij onderkennen alleen het chemisch verschijnsel van hormonen, en feromonen... want Liefde, dat kun je niet zo maar in een vakje duwen, daar zijn geen tastbare verschijnselen bij...Althans niet tastbaar volgens de wetenschap, maar wel heel voelbaar, tastbaar voor wie het kent, en het geluk heeft er in te mogen en kunnen leven... Maar dat is verkeerd uitgedrukt, want het is veeleer zo dat je de Liefde pas kunt ervaren als je ze weggeeft. Het is geen krijgen, het is ook geen louter geven, het is een geheel van wisselwerking tussen geven en krijgen. Je kunt het niet krijgen als je het niet geeft, en hoe meer je het geeft, hoe meer je ook krijgt...
Liefde is inderdaad een werk-woord !

Het is net zoiets ongrijpbaars als Geluk... Als het het geluk wilt nemen, dan net ben je het kwijt ! Het is er in feite altijd, je moet het alleen aanvaarden in zijn vorm van het ogenblik. Geluk is immers tevreden zijn met je toestand in zijn volle breedte. Tevreden zijn met je toestand, met je ervaringen, met je lot, met je gezondheid, met alles... Hoe ouder je wordt, hoe makkelijker dit wordt, omdat je met vallen en opstaan hebt geleerd dat er geen echte blijvende hoogtepunten zijn, net zomin als echte blijvende dieptepunten... Hoe beter je er in slaagt het leven te aanvaarden in de vorm waar in het op je afkomt, hoe meer je het in tevredenheid kunt ervaren, hoe gelukkiger je bent... Maar ook daar heeft men een heel ander begrip van gemaakt, hier zijn het niet de wetenschappers, niet een of ander hormoon, maar de mens zelf, die geluk ziet als een voortdurend zweven op een hoogtepunt... En niet wilt zien dat, als je eenmaal boven bent op de berg, je alleen nog naar beneden kunt.
Dat is ook Tao, de Weg.
Gewoon aanvaarden. Heb ik pijn, dan is dat maar zo, ik kan me in een hoekje zetten en treuren en kniezen, maar daarmee gaat de pijn niet weg, ik kan een pijnstiller nemen, maar daarmee gaat de ziekte niet weg... dus kan ik de pijn maar beter aanvaarden, en het zijn eigen plekje geven in mijn bestaan... En het liefst een plekje waar ik nooit veel aandacht aan geef, iets waar ik niet vaak kom... Want dat helpt ! Als ik de pijn laat waar hij is, en al mijn aandacht op andere dingen richt, dan ervaar ik de pijn veel minder. Hij is er nog, maar zit in zijn hoekje... Doe er mee zoals de kuisende man in het spotprentje, veeg de pijn onder de voetmat. Het is niet weg, maar je ziet het tenminste niet meer. Ik noem de pijn omdat dat voor mij het item is dat ik het meest onder de mat moet vegen, maar misschien is het voor jou wel heel iets anders... Maar de truuk is hetzelfde, ik heb nog steeds veel verdriet in het verlies van mijn zoon, maar ook daar sta ik niet bij stil, want als ik er bij stil sta, dan wordt het me weer teveel, veel te veel... Vergeten kan ik niet, zal ik niet, maar ik kan wel bewust op andere dingen denken, net zoals met de lichamelijke pijn...
Als je het niet onder de mat vegen wilt noemen, noem het dan sublimeren of geef het nog een andere naam, wat jou best past, als het je maar helpt om het uit het centrum van je wereld te halen, en het naar een stil verloren hoekje te duwen. Dan ben je, met al je pijn, met al je verdriet in staat gelukkig te zijn, volmaakt gelukkig, ik kan het weten, ik ben het !
Och, ik slaag er ook niet steeds in dat met alles te doen, maar hoe meer ik oefen, hoe beter ik het kan... Mijn zwak punt is geduld hebben, maar ook dat gaat stillekens aan beter, omdat ik, als ik mezelf betrap op ongeduld, me bewust verzet er tegen, en de truuk met de mat poog toe te passen... en dat gaat steeds beter en beter !

Jammer dat ik dat niet wist toen ik jonger was...Misschien helpt dit blogje jou wel om vroeger tot een evenwichtig = gelukkig bestaan te komen ! Ik wens het je toe !

tot de volgende ?

kouwe zondag

Vanmorgen zijn we naar Merelbeke gereden naar de rommelmarkt. Het was heel de rit - 1°, en toen we vanmiddag terug naar huis reden was het...- 1° ! Met andere woorden,ondanks het vriendelijk zonnetje warmt het niet op !
Wat wel veranderd was, in de terugweg bespeurden wij steeds meer en dikkere wolken, en toen op een gegeven moment de zon door de wolken door moest piepen, zagen wij die zo kenmerkende lichtbanen... " De zon trekt water!" merkte Anny meteen op... Met andere woorden, de beloofde sneeuw is er bijna !

Op de rommelmarkt heb ik - hopelijk wordt het goedgekeurd- 14 mooie houten kistjes gekocht, prachtig om er juwelenkistjes van te maken. Uiteraard zijn die niet alle veertien voor mij, maar wel voor de hobbyclub. Normaal ga ik niet over de aankopen, maar ze zijn zo mooi, en zo goedkoop, dat ik het toch maar gedaan heb... Het zal wel goed zijn ! Ze zijn bovendien in beuk of een daarop gelijkend hout, en dus excellent om er met pyrografie op te werken... Ik ga deze namiddag Monique verwittigen van mijn snode daad, het aankopen van die bakjes. Ik ga er eentje klaarmaken voor ik het meeneem naar de club, want nu dinsdag 10 februari zal er toch niet veel gedaan worden, het is eetfestijn...

We hebben langs de weg een kip van het spit gekocht, en vanmiddag met frietjes... zo had Anny ook niet veel werk, en is het ook voor haar zondag. Nu is ze al de vaat aan het doen, want straks is het veldrijden op tv, en dat wil ze niet missen !

Vandaag las ik in mijn "krant" (op internet) een gek bericht...
In een wetenschappelijk museum in België heeft men de opgezette dieren van de toekomst geplaatst... U leest goed, van de toekomst ! Daar zie je knaagdieren van twee meter groot, vogels met tanden en dergelijke dingen meer...Hoe komt de man tot dergelijke toekomstvisie ? Wel, door het vernietigen van het ecosysteem zal de mens binnenkort uitsterven, en de resterende dieren zullen wellicht groter worden daar er veel soorten zullen verdwenen zijn...
Ik dacht: die heeft mijn blog gelezen !
Hij wijkt alleen af wat zijn visie op de vogels betreft...

Maar, het is dus wel degelijk zo, dat ik niet alleen pessimistisch ben over het voortbestaan van de mens op aarde ! Ik zeg wel degelijk : op aarde !, want het lijkt mij geen toeval dat men de inspanningen aan het opdrijven is om werkelijk naar andere planeten te trekken... Las ik niet dat de Russen plannen hebben om een tussenstation te vestigen op de maan ?

Maar zie je al de bitsige strijd die zal ontstaan om bij de uitverkorenen te zijn, als alles hier in een steeds sneller tempo aan het ineenstorten gaat ? Het elitaire zal er weer afdruipen ! En hoe ver zullen die uitverkorenen afwijken van wat wij betitelen als goede mensen ? Als je alles op alles zet om te kunnen ontsnappen aan de stervende aarde, dan zullen wellicht niet de braafsten en de lijdzaamsten als eersten in de ruimteark stappen...

En dat doet mij denken aan Noach... Volgens het verhaal (of de verhalen, want over bijna heel de aarde vinden wij deze historie terug in sagen en legenden), was het de braafste en de uitverkorene van God die gered werd... Maar ook daar zal er wel gevochten en geduwd en getrokken geweest zijn om plaats te vinden op een veilige hoogte of in de ark... De gelukkigen waren wellicht de bergbewoners? Maar men heeft inderdaad kunnen afleiden van bepaalde kenmerken van de menselijke dna, dat op een gegeven moment de mensheid moet zijn teruggevallen op een stuk of vijfduizend exemplaren op heel de wereld ! Men vermoed dat de grote vloed er inderdaad is geweest, wellicht een enorme tsunami en enorm slecht weer, aardbevingen en vulkaanuitbarstingen, tengevolge van een een enorme meteoorinslag.... Wellicht met onder meer ook een wissel van de polen, verschuivingen van de continenten en dergelijke dingen als gevolg... Een enorme catastrofe die blijven nazinderen is in het collectief geheugen van de mensheid... Nadien zullen de geredden wel gezien geweest zijn als de lievelingen van de God(en)... Vandaar wellicht de legenden. Die echte historische gronden blijken te hebben. Trouwens volgens veel wetenschappers, zouden de meeste oude legenden wellicht een historische achtergrond hebben. Voor mij is dat een wonder, dat veelal via mondelinge overleveringen, geschiedenissen van duizenden jaren terug toch nog bij ons terecht komen. Wonderbaar !

Wat evenzeer wonderlijk is, is dat heel veel scheppingsverhalen een structuur hebben die lijkt overeen te komen met het ontstaan van het leven op aarde... Uiteraard in een literaire vorm of liever in de vorm van een legende, maar blijkbaar had men al heel vroeg een zekere kennis van "the origin of species", maar zo vast gestructureerd als een gegeven feit in bijbel en andere verhalen, dat men het eigenlijk niet meer in een geleidelijkheid wilde zien, maar in de vorm van het verhaal... Vastgeroeste wetenschap zeg maar...
In de plaats dat zij die er een geloofspunt van maakten wezen op de logica in het verhaal en de daar uit blijkende juistheid, hielden ze vast aan de letter, en berekenden zelfs op basis van de leeftijden opgegeven in de bijbel dat de wereld nu zo'n dikke zesduizend jaar oud was...
En eigenlijk zijn we nog niet wijzer !
Nu maken we wetten, telkens en telkens weer met de bedoeling een goede en vlotlopende samenleving te vormen, maar in de plaats van naar de geest van de wetten te leven, gaan we vitten over de letters, de punten, de komma's, en weten we op de duur niet eens meer waarom die wet er in werkelijkheid is gekomen... (Tot heil van de advocatuur)...
Blijkbaar zit er een rare kronkel in de geest van de meeste mensen...

Geen wonder dat wij wellicht dicht bij ons uitsterven zijn !

We willen immers zelfs niet logisch denken, hoe zouden we ooit logisch werken...

tot de volgende ?

Bertje den bleiter

Nee, ik ga niet over zijn geklungel schrijven, maar over het symptoom.
De laatste tijd horen wij niet anders dan allerlei misstappen, geklungel, verdachtmakingen, kortom dingen die je eigenlijk niet hoort te horen in een regering...
Ik ga al de ministers en ministeries niet opsommen die de laatste tijd in een van onze (te) vele regeringen plots in een kwalijk zonnetje stonden te blinken, maar er is iets aan wat me op zijn zachtst gezegd opvalt !

Wat het ook is, wat ze ook deden of juist niet deden speelt tegenwoordig echt niet meer mee! De regering(en) hebben tegenwoordig een nieuw kenmerk, ingevoerd door Guytje Verhafstoot, en gretig geadopteerd door alle bewindvoerenden in onze contreien...

Het volk moet, wat er ook gebeurde, een hecht front te zien krijgen, en alle gelederen moeten zich sluiten om het fronton, de pui, de voorgevel net te houden en heel te houden. Ze zijn maar één keer uit hun rol gevallen, en dat was bij Leterme, maar die kreeg dan ook veel te veel voorkeursstemmen, en deed af aan het gelijkheidssyndroom.

Het is nog niet gebeurd, maar zoals de tekenen nu zijn, kun je als minister rustig je schoonmoeder de kop in slaan, en je behaaglijk veilig weten in het cordon van de bewindvoerderskliek. Wat je ook deed of net niet deed, alles is goed te praten en wordt door de meerderheid weggelachen. De kliekjesgeest is nog nooit zo groot geweest.

Het is wellicht ontstaan na de heksenjacht bij de ontsnapping van Dutroux, waar ministers plots het veld moesten ruimen omdat de bedienden onder hun bevoegdheid een steek hadden laten vallen. Het was ook een bizar iets, net alsof je voor een foutje in een lap weefsel de grote textielbaron zoudt gaan afdanken... Maar zoals gewoonlijk in dit apenland, zijn ze weer van het ene uiterste in het andere gevallen. Nu mag en kan alles. Zolang je maar minister bent, ben je onaanraakbaar (zoals vroeger de melaatsen ?)...

Ik ga nu niet gaan beweren dat ze, als je fouten genoeg maakt, je kamervoorzitter maken, maar toch...

Walschap schreef het al: "Moeder, waarom leven wij ?"

Binnen Europa hebben wij wellicht de naam van ontwikkelingsland ? Of lopen wij voor op de ontwaarding van de rest van de wereld ?

Vannacht lag ik weer eens te denken... Over het Leven. Eigenlijk denken wij daar nooit over na, maar eigenlijk is het toch een fantastisch iets, dat Leven... Of het nu geschapen is, of ontstaan uit een oersoep of wat dan ook, neemt niets weg van het feit dat het wonderbaarlijk is ! Men heeft ooit in een labo aangetoond dat in een oersoep aminozuren ontstaan, die zowat de grondstof van leven vormen, maar nooit het ontstaan van het leven zelf. Laat ons nu eens veronderstellen dat het helemaal bij toeval is ontstaan, zo maar... een plots toevallig bijeenkomen van de nodige bouwstoffen die dan ook nog op de juiste manier aaneen zijn geklit, en die dan begonnen te leven. Het klinkt al onwaarschijnlijk, maar het verhaal is niet af ! Het leven is pas Leven geworden, op het moment dat in die bouwstoffen iets gebeurde, zodat er een vorm van voortplanting was... Fenomenaal toch ?
En het gaat nog veel verder! Want uit dat ene soort Leven splitsten zich dan, door evolutie, steeds meer en steeds nieuwere soorten af, die op een bepaald moment niet meer bestonden uit eencellige wezens, maar die gingen in een soort van kolonies leven, waarbij ieder deeltje een stukje van het werk deed om als geheel te Leven... En het gaat steeds maar verder en verder, tot er planten ontstaan, dieren en uiteindelijk ook de mens. (Hoewel het helemaal niet zeker is dat dit de laatste was, er zijn wellicht nog steeds dingen bezig te ontstaan?)...
Maar wat nog veel wonderbaarlijker is, is dat ondanks het feit dat door de evolutie er in feite een systeem ingebouwd zit om te overleven, het toch in zijn totaliteit één geheel is... Heel het systeem van leven hangt immers aan elkaar vast. Alles leeft met alles, in een vloeiend systeem.
Dat is wellicht het grootste wonder.
Wij hebben ondertussen, met veel vallen, vastgesteld, dat het verdwijnen van één soort een kettingreactie veroorzaakt. Maar desondanks zien wij dat telkens weer het systeem zich aanpast, en dat er telkens, op een wondere manier een nieuwe vorm van evenwicht ontstaat.
Met recht en reden beginnen we ons ongerust te maken of dat wel blijvend zo al gaan. Of we niet op een bepaald moment een onzichtbare grens zullen overschrijden, waar blijkt dat geen herstel meer mogelijk is, dat het evenwicht voorgoed naar de knoppen is.

Wij moeten ons dan ook meer en meer bewust worden van het feit dat leven als dusdanig heilig is, en dat leven, hoe miniem ook, moet geëerbiedigd worden !
Ieder plantje, ieder beestje heeft immers zijn waarde in het systeem!
En veel te dikwijls zien we, door misstappen onzerzijds, dat bepaalde soorten of verdwijnen, of integendeel explosief vermenigvuldigen en andere soorten gaan verdrukken.
En ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat net de agressievere soorten door ons geklungel de overhand krijgen, dat het nieuwe evenwicht steeds minder lief is, meer agressief. Ergens is dat logisch, want overleven is dan meer dan ooit een daad van zijn plaats verdedigen.
Al die feiten doen mij vrezen dat wij al de grens overschreden hebben, en dat wij stilaan in een nieuwe wereldvorm zijn terechtgekomen, een wereld waarin alleen de sterkste soort overleeft.

En dan heb ik er grote twijfels bij, of wij wel die soort zijn... De Hopi-indianen kunnen heel goed gelijk krijgen dat wij aan een nieuwe aardtijd komen, de tijd van de insecten en de knaagdieren. Ratten en insecten.

Als ik rond me kijk, zie ik steeds meer van die bakken staan met rattengift, maar zie ik de rat niet verdwijnen. En ook de insecten minderen niet, alle insecticiden lijken alleen aanleiding te geven tot het ontstaan van sterkere, resistentere soorten...
Bij de mens lijken in tegendeel steeds weer nieuwe ziekten te ontstaan, en die leiden eerder tot verzwakking dan tot sterker worden van het ras mens...

En desondanks doen we voort met ongebreideld uitputten van de Aarde...
We graven ons eigen graf... in een steeds sneller tempo.
Er komt een nieuw evenwicht voor het leven op deze aarde, maar het lijkt er sterk op dat de mens daarin niet meer past.

Het is meer dan hoog tijd dat wij weer leren denken aan het leven als het Leven.
Dat wij ons inzetten om het Leven in zijn geheel in stand te houden.
Dat wij stoppen met de roofbouw op de aarde.
dat wij eerbied hebben voor het kleinste en onnozelste stukje leven...want het kadert in het Geheel van het Leven.

Thuisfront... Gwendolyn is gevallen.
Als haar knie niet is ontzwollen tegen zondag, moet ik haar dinsdag ook meenemen naar de kliniek, om foto's te nemen... Veerle mag wellicht dan uit de plaaster, en Gwendolyn er in ???
djudedju
en zeggen dat ze allemaal twee grote voeten hebben om op recht te blijven ! (Dat van die grote voeten is echt, bij ons leven ze allemaal op grote voet(en) !

tot de volgende ?

Als 't beestje maar een naam heeft...

Oh Wonder !
Men is tot de vaststelling gekomen dat een koe die een naam krijgt, en bij zijn naam geroepen wordt, ongeveer 280 liter meer melk geeft per jaar !
De koe is minder gestresseerd, en veel tevredener, vandaar de hogere melkgift.
Ik ben daar niet van verwonderd !
Wij, als zoogdier onder de andere, voelen ons ook veel beter in ons vel als we erkend (en herkend) worden... Waarom zou het met dat koebeest anders zijn ?
Ik zie het veeleer als een bewijs uit het niets dat zelfs dat onbetekenende beetje liefde loont... Hoezeer zou dan een zee van liefde ons allemaal helpen ?
Wij onderschatten voortdurend het effect van liefde en lofwoordjes, erkenning en waardering.
Wij zijn er veel te karig mee !
Ik vraag me af of we onze gewone opvoedingmethodes eens niet zouden omkeren, in een poging tot een beter systeem te komen?
In plaats van voortdurend te corrigeren, te reclameren, te kijven en te berispen bij ieder misstap, gewoon ieder goed ding loven en prijzen, een knuffel geven... en het fout gedane negeren, triestig kijken...Wie weet zou dat niet tot betere resultaten leiden dan wat we nu doen...Een totaal gebrek aan lof en eer...
Mocht iemand ons zeggen: "Hé, dat heb jij mooi gedaan !", dan zouden we wellicht eerst eens naar hem of haar kijken om te zien of hij/zij met ons staat te lachen. Zo ver is het gekomen, zo zijn wij ontwend om eens een woordje aan lof, van aanmoediging te krijgen...
De enige aanmoediging die we in de praktijk nog mogen ontvangen is als we ziek zijn, zo van "Maar dat zal wel beteren..." Net of dat iets is wat we zelf in handen hebben. (Misschien toch wel een stuk!)
Maar iedereen weet dat het negeren van een kind voor dat kind héél erg is! Dat wordt aanzien als een strenge straf ! Als we dat combineerden met lof, liefde bij iedere goede prestatie, zou dat niet werken?
Nu zien we in de scholen steeds meer een evaluatie in plaats van een puntenkaart, wat net als alles zijn voor- en zijn nadelen heeft, maar het zou in ieder geval de mogelijkheid moeten hebben om de inzet van het betreffende kind te evalueren ! Mijn kinderen kunnen getuigen, ik heb nooit veel belang gehecht aan hun cijfers, waar ik belang aan hechtte, dat was of ze zich echt ingezet hadden om tot dat resultaat te komen. Ik deed dat uit eigen bittere ervaring ! Ik was er zo eentje die al spelen door de lagere school en het middelbaar ging... Ik moest er niets voor doen, en haalde als ik het wilde toch heel goede cijfers...maar in werkelijkheid deed ik heel weinig inspanning. Iets wat me zuur opbrak toen ik verder studeerde en er zelfs geen benul van had wat studeren was, laat staan hoe je moest doen... Met andere woorden je kleine kan thuiskomen met 90 % van de punten en in mijn ogen straf verdienen, omdat hij geen inzet had ! Terwijl een ander kan thuiskomen met amper 50%, en alle lof verdiend, omdat hij werkelijk alles op alles heeft gezet om tot dit voor hem schitterende resultaat te komen !
Blijkbaar was ik op dat ene puntje (studeren) dan al wat aan het systeem toegekomen van te belonen met lof, met eer, met knuffelen... Een mens zou moeten de kans hebben om al zijn ervaringen van zijn hele leven te kunnen benutten en te kunnen herbeginnen... Misschien zouden we heel anders leven, vooral met veel meer begrip, en begrip is het begin van eerbied en dus ook van wat liefde...
Maar helaas, dat zit er voor ons niet in.
En geef toe, er zijn in ieder leven stukken die je niet graag nog eens zoudt moeten meemaken. Perioden van ziekte, van rouw, van moeilijkheden, werkloosheid, of wat dan ook...
Misschien is het toch maar beter dat we niet kunnen herbeginnen. Dat we tevreden met ons eigen lot zijn. Want al bij al, er zijn er waar het veel erger is dan bij ons! Wij hebben altijd de neiging om alleen met onszelf medelijden te hebben, maar kijk maar eens rond je, en wees tevreden. Als we klagen zien we alleen maar onze negatieve ervaringen, en staren halsstarrig voorbij al de goede dingen... die er toch ook zijn, en die altijd wel zien bij de andere !
Toen ik bij de kapster zat, vertelde ze me van een goede kennis van haar waarbij men net MS had vastgesteld... een verschrikkelijke ziekte waar veelal alleen een bergaf meer in zit... Dan ben ik heel dankbaar dat mijn kwaal stabiel blijft... Ook al doet het pijn.... Ook al heb ik een heel pak beperkingen, er zijn nog een heel pak dingen die ik wel kan, en waarin ik iets kan betekenen.

Het is net zoals je loopt over straat, met je hoofd vol met jouw eigen besognes, zo erg dat je amper ziet dat er nog andere mensen over de straat lopen, naast je of je kruisend... En ieder van die passerenden doet net als jij, alleen met zich zelf bezig zijn... Geen aandacht voor een ander hebbend.

Gek hé ? Precies of onze zorgen doen ons blind zijn voor de ander en zijn zorgen.
Terwijl een vriendelijke groet, een glimlach wellicht al voldoende is om al die zorgen voor enkele tellen aan de kant te doen gaan.
Waarom doen we dat dan niet ?
Omdat we veel te veel bezig zijn met ikke, ik me zelf, mijn eigen egoïsme.

Als ik naar mijn gewone winkel ga (de Colruyt te Brakel), dan zegt bijna ieder bediende me vriendelijk goeiendag. Dat doen ze niet bij allen. Bij mij wel, omdat ik ook steeds vriendelijk ben, en als ik iets moet vragen ook steeds dank u zeg als ze me helpen... Als ze aan de kassa staan, dan zit ik wel eens tegen hen te lullen, zodat ze in plaats van het gewone gezaag ook eens kunnen lachen tijdens hun werk... Laatst vroeg ik aan een van hen of het niet mogelijk was om product X in het assortiment op te nemen... En toen het er stond heb ik de eerste keer dat ik hem zag, naar hem toe gegaan om hem te danken. Dat kost me niets...Waarom doen we dat niet met zijn allen?
Och, denk niet dat ik een heilige ben, maar vriendelijk zijn, dat heb ik met de paplepel mee gekregen van ons moeder, die zei ook steeds goedendag, en was tegen het personeel in de winkel of restaurant of waar dan ook, steeds vriendelijk en beleefd... Als je het niet doet uit liefde voor je medemens, doe het dan potdorie uit eigenbelang, want je zult zien dat het je eigen leven heel wat makkelijker en gezelliger maakt !

Ik heb het al gezegd, de enige keer dat we echt met lof zwaaien naar een medemens, is op zijn begrafenis...Maar dan heeft hij/zij er nog weinig aan.

Is er eens eentje die je gebruikt als klaagmuur, luister dan, wie weet is er ooit een dag dat ook bij jou de nood zo hoog zit dat je dolgraag eens tegen iemand je verhaal zoudt willen doen... En misschien is hij/zij daar dan ook wel toe bereid...wetende wat het voor haar of hem heeft betekend.

Zelfs een koe geeft meer melk, gewoon door haar bij naam te noemen...

Niet te vergeten !!!

tot de volgende ?

Zon...

Na twee eindeloze dagen mist (eerlijkheidshalve, gisterennamiddag was het al redelijk) is er nu eindelijk weer zon te zien ! Er hangt nog steeds een floers van nevel over de koude witberijmde velden, maar de zon IS er !
De hemel heeft weer dat tere lichte blauw van de schilderijen van Breughel. Met einders die wit schijnen.
De enige vervuiling zijn de witte strepen van gepasseerde vliegtuigen. Alleen laag bij de horizon is er iets als een witte wolk te bespeuren.
Mooi !

Gisterennamiddag ben ik nog eens gaan wandelen, mijn gewone kleine toertje, door de Jagerij, de Horebeekse Hoek en via de Materse Hoek weer naar huis toe... Al na een paar honderd meter begon de pijn ... in mijn rechter heup en later ook in mijn linkerheup...de rugpijn bleef weg tot ik in de Materse Hoek was !!! Mijn turnoefeningen werpen dus vrucht af !
Ik ben ondertussen ook begonnen met oefeningen om mijn heupgewrichten zo soepel mogelijk te doen werken. Ik geloof niet dat de schade aan mijn heupen echt groot is, ik hoor van diverse mensen dat zij voor een broodnodige operatie hun gewrichten hoorden knarsen, ik heb dat nog niet, dus kan het nog niet zo erg zijn (Ik heb een voorschrift voor het nemen van foto's van mijn heupen, maar ik wacht tot Veerle weer hersteld is...kwestie van niet helemaal in de knoei te raken).
Ik heb je, meen ik mij te herinneren, al verteld dat ik bij het instappen in mijn auto, bijna mijn tweede been (linker) niet meer in de wagen krijg, van de helse pijn... Ik had die pijn ook bij het aantrekken van mijn onderbroek en mijn broek, op het ogenblik dat ik mijn linkse poot moest opheffen om hem in mijn broekspijp te krijgen... Nu is dat, dankzij de bijkomende turnoefeningen al veel verbeterd. De auto gaat nog moeizaam, maar dat komt ook wel nog in orde...zodat ik stillekens het vermoeden heb dat mijn heupen eerder vastgeroest zijn dan wel versleten... Ons vader heeft dat ooit erg gehad met zijn schoudergewrichten, en moest dan speciale oefeningen doen om zijn schouders weer los te werken. Het te weinig gebruiken door de ziekte was bij hem en wellicht ook bij mij de oorzaak van dit vastroesten. (Mensen met een ijzeren gestel hé!)

Als het weer het toelaat zou ik wellicht deugd hebben van een dagelijks wandelingetje. Bewegen als het kan is duidelijk van belang.
Laatst vroeg iemand me of die turnoefeningen geen pijn doen. In het begin was het heel erg pijnlijk, en ik ben dan ook heel langzaam en traag opbouwend begonnen. Oefeningen die ik nu twintig maal doe, deed ik in het begin soms maar vijf, zes keer, en dan nog met veel moeite en pijn. Nu zijn er maar twee oefeningen die me echt nog zeer doen: de oefeningen voor mijn heupen, wellicht omdat ze nog nieuw in het gamma zijn, en de oefeningen tegen de deurpost... Maar dat zijn dan ook net zowat de belangrijkste oefeningen voor het rechtkrijgen van de rug. Je gaat dan met je rug tegen de hoek van de deurpost staan, zodat die hoek netjes in de holte van je ruggengraat zit. Dan kantel je je bekken zo, dat je lendenwervels ook volledig de deurpost raken, je recht je rug zodat je ruggengraat volledig tot aan de nek tegen de deurpost staat. Dat alleen al is niet zo makkelijk, maar dan moet je je gestrekte armen zo hoog mogelijk boven je steken, zodat je ruggengraat werkelijk over zijn volle lengte tegen de deurpost "knelt"... Doe dit zo vaak mogelijk. In het begin had ik al mijn "dikte" na een keer of drie, nu zit ik aan twaalf arm-opsteek-bewegingen... Je moet oppassen als je het doet, want dit is blijkbaar een zware oefening voor de rugspieren, en ik heb in het begin een paar keer meegemaakt dat de spier plots verkrampte, en dat doet serieus pijn... Maar het is een belangrijke oefening voor de rugspieren !

Alle oefeningen zijn er op gericht dat de buikspieren en de rugspieren zo sterk mogelijk worden. De bedoeling is immers dat zij samen twee dingen doen: 1) zij moeten de rug zo recht mogelijk houden, waardoor de druk op de wervels gelijkmatiger is, en je minder kans hebt dat een wervel scheef zittend een zenuw afklemt. 2) Als die spieren sterk zijn, nemen ze zelfs een deel van het werk van de ruggengraat over, zij vormen zelf een stevige kolom waarop het lichaam draagt.

Naar mijn mening voorziet de huidige "ruggenschool" niet voldoende dat er diverse soorten van afwijkingen in de rug zijn, waarvoor je ook andere oefeningen moet doen. In het begin van mijn ziekte ben ik ook naar de ruggenschool geweest, maar werd na enkele sessies aangeraden er mee te stoppen, omdat ik meer negatieve dan positieve gevolgen had. Blijkbaar waren er daar oefeningen bij die voor mij niet geschikt waren. En blijkbaar heb ik door tasten en proberen de voor mij gepaste oefeningen dan wel gevonden. Het zou uiteraard makkelijker zijn als die oefeningen door deskundigen naargelang de aard van de letsels en de aard van de reacties op de oefeningen individueel aangepast worden, maar in werkelijkheid zit je daar in een soort groepsverband, allemaal dezelfde oefeningen te doen... Die oefeningen die wellicht voor de grootste groep als goed zijn ervaren... Wie uit die boot valt... sorry...
Volgens mij zou de ruggenschool dan ook veel meer individueel moeten gegeven worden, zeker voor diegenen die duidelijk niet passen in de groep... Die zouden moeten individueel aangepakt worden. Ik weet niet hoe ik nu zou zijn, mocht men dat indertijd, in de aanvang van mijn ziekte zou hebben gedaan, maar ik weet zeker dat ik in de tussentijd veel minder pijn zou hebben gehad, en veel minder medicatie zou hebben moeten nemen... (en maagzweren van die medicaties).
Mocht je dus ooit zelf aan de sukkel raken met je rug, en je kunt de rugschool niet aan door te veel pijn of door letsels die blijkbaar niet in het plaatje passen, leg je daar dan niet bij neer, en zoek hulp bij een kinesist of zo, die samen met jou de oefeningen zoekt die je wel aankunt, om je spieren weer op te bouwen!!!

Ik heb gisteren ook weer een sculptuur in been bijna volledig afgewerkt. Twee vissen die in een paarbeweging zitten. Dat ze nog niet volledig afgewerkt zijn, komt alleen door het feit dat het zeer fijn werk is, en dat na een tijdje je handen gaan trillen door de concentratie en door het getril van het machientje... Het is dan best om te stoppen, want foutjes zijn in dat stadium niet meer te corrigeren. Ik zit nog wel na te denken over de manier waarop ik het juweel zal hangen... Ik weet het nog niet zeker, maar zit momenteel te broeden op een koperen achtergrond. Ik probeer het eerst nog wel eens uit te tekenen om het effect in te kunnen schatten. Het gesculpteerde stuk is in ieder geval goed meegevallen en oogt zeer mooi als geheel. Ondertussen zit ik ook na te denken over een schilderij... en uiteraard doe ik ook nog mijn pyrografie.
Dat schilderen wordt weer echt nieuw! Vroeger deed ik dat veel en graag, maar sinds mijn rugkwaal kon ik het niet meer aan om op een verticaal doek te werken. Sinds mijn lessen bij ziekenzorg weet ik dat ik het verticale werk heel erg kan beperken, en dan bijna horizontaal kan verder doen... dus: proberen maar !
Met mijn computer, boeken, wandelen en al de rest, ben ik al met al een mens die zich nooit verveelt... Ondanks mijn kwaal. Je kunt niet geloven hoe blij ik daar over ben ! Ik herinner me telkens en telkens weer dat ons vader door zijn ziekte ook in één klap al zijn hobby's zag verdwijnen... Ik mag er niet aan denken !
Wellicht is het ook dat, dat mij, ondanks de pijn er steeds bovenop heeft gehouden!
De pijn heeft mij immers geleerd dat de beste pijnstiller immer volkomen geestelijk is ! Als je kunt bezig zijn, dan duw je de pijn als het ware geestelijk naar de achtergrond ! Daar kan niets tegen op ! Bovendien geeft het je ook nog het bijkomende gevoel dat je niet helemaal afgeschreven bent, je bent niet de nietsnut, je doet nog iets, je bent bezig en met je "werk" kun je nog anderen plezieren... Ook dat is enorm belangrijk !
Vandaar dat ik ook met graagte meewerk in ziekenzorg in de hobbyclub... Ook al kan ik maar enkele uurtjes verpozing bezorgen, voor sommige mensen is dat iets waar ze een hele maand naar uitkijken.
Ik kan dat weten, ik ken het belang van bezig zijn...
bij voorbeeld met een...blog .

tot de volgende ?
Oh ja, volgende dinsdag is er wellicht geen blog, ik moet eerst met Veerle naar de kliniek (uit de plaaster ?) en daarna is het "eetinge" met ziekenzorg...

Steenuil

Nee, geen scheldwoord, alleen de spijtige vaststelling dat ook in onze mooie, nog redelijke groene Vlaamse Ardennen, de steenuil bedreigd is in zijn voortbestaan...
De reden ? De ruilverkaveling, de grootste milieuvernietiger aller tijden !
Want... de steenuil nestelt in knotwilgen, in gaten in oude bomen... en die moesten allemaal wijken om de velden groter en ruimer te maken...Geen grachtkanten meer, geen grachten meer en ook geen knotwilgen meer... dus ook geen nestgelegenheid voor de steenuil...
Ook de kievit wordt bedreigt, maar die dan vooral door de grote zware landbouwmachines die zijn nestplaats gewoon kapot rijden...
Leeuwerikken ??? Heb jij er onlangs nog gezien ? Gehoord ? Ja ? Draag zorg voor de herinnering !

Dit jaar zag ik ook nog geen hazen... De velden raken ontvolkt !
Vroeger hoorde ik in de zomer wel eens wilde kwartels, maar of mijn oren zijn verslecht, of die zijn er ook niet meer... En deze week zag ik voor het eerst in een lange tijd weer eens een groenvink, die vroeger hier massaal zaten... Gelukkig gaat het niet met alle vogels zo slecht, maar toch... dat precieuse evenwicht weet je wel... Telkens iets naar de knoppen gaat sleurt het een heleboel andere dingen mee...
Het is net als in onze mensachtige economie... Gaat een bedrijf in faling, dan sleurt het een hele resem van toeleveringsbedrijven mee in de moeilijkheden en veelal zelfs in de val...

De mensen lopen ongerust, zijn gedeprimeerd omdat de economie zo slecht gaat, zegt Luc mij... Hij kwam van een vergadering waar heel wat mensen zaten die maar een week op zes meer werken, de rest is werkloosheid... Hij vertelde me ook dat de bedienden, waar geen economische gedeeltelijke werkloosheid bestaat, gedwongen worden in te leveren en over te schakelen ok 4 dagen werk op de vijf, en een inlevering van 20 % op het loon...
Geen wonder dat je dat ziet op rommelmarkten en dergelijke, en dat je ook ziet dat tweedehandse kledij en dergelijke meer aantrek hebben... Geen wonder ook dat er veel mensen rondlopen met depressies...
Onze maatschappij heeft jaren aan een stuk de mensen opgezweept tot een uitzinnige manier van spenderen, en nu draait men plots de kraan dicht.
Je zou denken, nou dan geven we maar iets minder uit, maar zo werkt het systeem niet ! Bij dat uitzinnig spenderen hoorde immers ook het onbeperkt kopen op krediet, en heel wat gezinnen kampen dan ook met torenhoge afbetalingen, voor het wasmachine, de computer, de tv, de auto, de tweede auto, de nieuwe badkamer met jacuzzi... en de veelal huizenhoge lening voor de betaling van de nieuwe woning... Het kon immers niet op, de lonen stegen regelmatig, je had vast (?) werk, en die moderne dingen bieden telkens weer net een snuifje meer gemak, of ogen beter bij de buren en/of de collega's...
Als je dan moet inleveren, zit je in de knoei.
Heel diep, het water aan de lippen.
Wordt je depressief van, raak je ziek, en heb je nog minder inkomen.
Veelal loop je snibbig rond, snauw en bijt je je partner af, en komt er nog een dure scheiding bovenop, met dan nog ruzie over de verdeling van de goederen en de daarbij horende afbetalingen...
Je ziet geen einde aan de ellende...
Het helpt je natuurlijk niet dat ik (en wellicht ook jou ouders) de kinderen steeds hebben voorgehouden niet verder te springen dan je stok lang is... Maar had je maar geluisterd naar den ouwen...
Die hebben immers ervaring zat op het gebied van crisis... Ze weten misschien nog van de crisis van de jaren dertig, misschien nog van de oorlog, de crisis rond de oorlog in Korea, de oliecrisis hebben ze zeker meegemaakt, de tweede oliecrisis ken jij al, en de tweede grote ineenstorting van de zeepbel der economie is wat je nu aan het savoureren bent... De ene crisis was al erger dan de andere, maar telkens weer zagen we mensen die dachten dat het niet meer stuk kon gaan, en telkens goten de banken wild en ongebreideld met goedkoop geld om zich heen... tot plots de zeepbel barst...
Een zeepbel, want dat is het !
Steeds meer stel je vast dat er gekocht en verkocht wordt met geld dat er in werkelijkheid niet is ! Steeds meer is er op zijn minste een tijdelijk gat van geen goederen meer en nog geen vervangend geld. Om een eerder onschuldig voorbeeld te geven, je koopt met je kredietkaart een kilo snoep, je rekening wordt gedebiteerd, maar het duurt nog zo'n drie dagen vooraleer de winkelier zijn geld krijgt... Bij de fabrikant van snoep is dat nog erger, die levert 100 kgr snoep aan de winkel, maar moet een tot drie maanden wachten op zijn centen, gelukkig betaalt hij de leveranciers van suiker en smaakstoffen ook maar na een maand of zes... En zie je de zeepbel ???Het kan toch niet anders dan dat daar moeilijkheden uit voortvloeien ? De eerste kentekenen zag je al enkele jaren geleden beginnen, toen plots meer en meer bedrijven overschakelden naar een productie "just in time", of te wel een productie geknipt naar de onmiddellijke vraag. Waardoor de perioden van "ijdel" geld beperkter werd.

De trukendoos van de banken is legio... Als jij een betaling doet gaat je geld onmiddelijk van je rekening, maar wordt pas na een dag of drie doorgestort, dus is het geld drie dagen ter beschikking van de bank, zo maar, gratis... Nu denk je wat kunnen ze nu doen met die 50 euro van mij, maar het gaat hem niet over over jou 50 eurootjes, maar over de vele honderden, duizenden die die dagen daar ergens vrij rondzweven in de hemelsblauwe bankluchten... Geld dat op een manier dus twee keer fictief wordt... van zeepbel gesproken...

Maar nu zitten honderden, duizenden gezinnen in de financiële knoei... En ergens is dat nog het minste, veel erger zijn de gevolgen op gebied van gezondheid, zowel geestelijk als lichamelijk... Ieder euro moet vier keer gedraaid worden vooraleer je het uitgeeft... als je ze al hebt...

Maar laten we misschien, heel misschien, een les trekken uit deze crisis... Misschien, heel misschien zal deze crisis ons wakker schudden om anders te gaan leven... en niet meer te kopen met geld dat er nog niet is, geen aankopen op krediet, eerst sparen, en dan pas kopen... Misschien een uitzondering voor de aankoop van een woning, maar dan ook voor een een thuis, niet meer voor een pronkobject, net iets groter en weelderiger dan dat van de buren... Nee, laat ons bouwen aan een warm knus thuis in plaats van een kast van een huis...

tot de volgende ?