Geschokt Geloof ????

Enige tijd geleden gingen een groep uit de psychiatrische instelling uit Etten-Leur op bedevaart naar Lourdes...Bidden om herstel.
Daar werden ze massaal besmet met de norovirus, een agressieve vorm van buikgriep. Er zijn er al een deel van overleden. Allemaal zijn ze zwaar ziek geweest. Eentje is (was) nog in levensgevaar.
Gaat dan al eens beewegen !
Dan kom je zo aan je "endeklokke"...
Gelukkig was het alleen levensbedreigend voor de bejaarden (sic)... Mag ik daaruit besluiten dat die er rustig van tussen mogen gaan?
Leuke mensen die dagbladschrijvers...

Ik heb je al meer dan eens mijn mening gegeven over het begrip "mirakel", volgens mij zit in ieder mens een kracht waarvan we ons niet echt meer bewust zijn, de kracht waarvan Jezus zei: "Mocht gij het geloof hebben van een mosterdzaadje groot, gij kunt bergen verzetten". Volgens mij sprak hij daar niet over het Geloof, maar over het geloof in je eigen krachten, net zoals hij zijn leerlingen ook leerde anderen te genezen.
Het bewijs ? Het enige wat ik daarvoor kan aanvoeren is het feit dat er in ieder geloof mirakels voorkomen, en dat we nu en dan mensen tegenkomen die lijken te beschikken over meer machten dan de anderen.
Mochten we echt overtuigd zijn, heel diep in onszelf, dan hebben wij ook die krachten. Wellicht de ene sterker dan de andere, zoals in alles, maar wij missen eigenlijk alleen de echte overtuiging dat we het kunnen, waardoor we het ook niet echt uitstralen.
Er is meer tussen hemel en aarde...

Maar het is triestig om te lezen dat die sukkelaars in plaats van enige hulp en sterkte, alleen ziekte en zelfs dood hebben gevonden.

Het wordt koud! Ik ben nog niet buiten geweest, maar als ik de meesjes heel zorgvuldig de takjes zie afspeuren, terwijl ze geen centimetertje overslaan, en waar mogelijk zowel de onderkant als de bovenzijde inspecteren, dan weet ik dat de insecten nog alleen te vinden zijn in hun winterrustplaats... dat beduidt dat het te koud is voor hen. En voor ons. Zo zie ik ook iedere winter een hele kudde staartmezen die hier nog eens dat speurwerk overdoen, en hebben zij betere ogen, of zoeken zij andere soorten van beestjes, zij vinden in ieder geval ook nog eens hun gading. Een mens zou er van verwonderd worden dat er nog insecten over zijn voor de volgende zomer. Maar dat is net een restje van het fameuze natuurlijke evenwicht...Er moeten niet zo heel veel van die beestjes over zijn, om in de zomer plots weer massaal op te doemen. En ze komen met die nieuwe generatie net op tijd om de meesjes en consorten toe te laten hun jongen groot te brengen... Als ze niet te veel vergiftigde exemplaren binnen krijgen... en zelf het loodje leggen. Want dan worden er te weinig beestjes gepakt, dan sproeit men meer en meer, doodt ook de weinig resterende vogels, de insecten bouwen een verweer op tegen de insecticide, en de domme mens maakt nieuwe straffere vergiften in zijn eindeloze strijd tegen een natuur die hij zelf heeft scheefgetrokken...
Gehoord dat we steeds meer en meer insecticide aan het eten zijn via onze groenten en ons fruit? Tekeningetje bij maken ? Of zie je ook wat er aan het gebeuren is ? Dat wij veel rapper zelf het loodje gaan leggen dan die insecten ? Dat straks de wereld in het bezit is van de kakkerlakken en de fruitvliegjes ???
Zou de scarabee (een mestkever !) terug een Godheid worden ?
Wat leuk is, is dat iedereen in de voedselproductie bij hoog en bij laag zweert dat hij geen of bijna geen insecticide gebruikt... En ze hebben gelijk ! Bah ja, in een wereld waarin de leiders ons voortdurend voorliegen mag de groentenboer toch ook wel een beetje liegen zeker ? Staat het niet ergens in onze grondwet dat alle Belgen gelijk zijn voor de wet??? Dus... Lieg er maar op los, Dames en Heren, wat de leider mag mogen wij ook...
Eigenlijk is ons geloof, van ons allemaal, steeds meer en meer geschokt... Wij hebben in onze maatschappij steeds minder houvasten, en steeds meer zaken die plots luchtkastelen blijken te zijn. En als er dan een slimme is die ziet dat ze een verdoken belastingssysteem op de brandstoffen niet hebben vermeld, dan antwoordt men ons doodleuk, Oh, dat kleine puntje was ik vergeten te vermelden, maar het is ook zo'n klein ietsje...
Tarara !
Is het dan een wonder dat de mensen alle vertrouwen verloren zijn in de politiek ?
En als je dan zo'n soepkiekens als de LDD en het VB hebt, die bestaan bij gratie van het aantonen van de leugentjes, leugens en grote leugens, dan zit het risico er levensgroot in dat we ook hier nog meer en nog sneller evolueren naar een steeds meer en steeds rechtser maatschappij.
Het verleden is voor de meesten al zo ver weg, dat ze de lessen uit dat verleden omtrent het gevaar van die verrechtsing al lang niet meer kennen, laat staan serieus nemen.
Nog een beetje, en die doden uit de psychiatrische instelling uit Etten-Leur zijn de gelukkigen...Want in die vorige ultra rechtse partij werden zwakzinnigen, joden,zigeuners en communisten als onnuttig en gevaarlijk voor de maatschappij afgeslacht... Nu al is duidelijk wie het volgende slachtoffer wordt: de Islam... Zij krijgen nu al heel duidelijk de zwarte piet toegedeeld.
Het mensDOM...
Een van de kenmerken waardoor de mens boven het dier verheven is, is de mogelijkheid de kennis van de ene generatie over te dragen op de volgende...
Ik begin daar aan te twijfelen.

En toch schijnt de zon. Een wonder, als je het goed nagaat! Moest ik zon zijn, ik denk dat ik die bende, die steeds weer en weer de zelfde fouten begaat, al lang mijn warmte en licht ontzeg.

Of is dat het verschil tussen mens en dier ? Wij leren van generatie op generatie steeds weer dezelfde stommiteiten te doen.
Maar toen, en ook nu, zijn er toch nog enkelingen die zien wat er aan het gebeuren is, en toen, en hopelijk ook nu, zal op den duur, (maar 't wordt telkens heel duur!) het gezonde verstand overwinnen, voor een tijdje... een heel korte tijd...

tot de volgende ?

Korte nacht

Gisteren stelden we plots vast dat er iets mis was met onze CV. Schoonbroertje opgebeld, en hij zou nog dezelfde dag komen om de chauffage te herstellen. Het was al 20.30' uur toen hij er door kwam.... En er was veel werk aan, zodat het al vlug heel laat werd, zeker in termen van mensen die gewoonlijk rond 20.30' à 21.00' uur gaan slapen...
Bovendien is de CV maar provisoir hersteld...een nieuwe brander moet er komen...
Nu ja, het beestje heeft heel lang zijn werk gedaan, dus mogen we niet klagen.
Na de werkzaamheden hebben we nog wat zitten keuvelen.

En vanmorgen... werd Ewoud iets voor 7 uur hier gedumpt (nu ja)... In zijn school is er pedagogische studiedag... (Zijn er weeral zoveel nieuwe pedagogische inzichten dat ze er een ganse dag moeten op studeren????) Dus zijn wij hier aan het teenersitten. Voor het ogenblik doet hij de favoriete sport van blijkbaar alle jonge mensen... in de zetel languit naar tekenfilmpjes staren, het verstand op nul en de oren potdicht. Ik vroeg hem iets, herhaalde het tot tweemaal toe, en heb dan met mijn pillendoos eens op zijn verstand (???) geklopt, en ja hoor, het leefde nog.

Ik heb hem ook eens uitgedaagd om één van mijn turnoefeningen te doen... hij kwam verschrikkelijk te kort ! Sjongejonge, is dat een stijve hark ! Ik daagde hem uit om met gestrekte benen met zijn handen tot aan de grond te reiken... hij strandde op zo'n veertig centimeters van de bodem, en stond dan al ach en wee geluiden te slaken... De moderne jeugd is veel (teveel) mondiger dan wij in onze tijd, maar djudedju, ze hebben niks geen fysiek meer ! (Dubbele negatie als klemtoon!).

Als ik daar mee lach, dan grinnikt hij gewoon mee, het is het minste van zijn zorgen. Weet je, ik ben toch een beetje bekommerd. Het lijkt me niet goed dat de jonge mensen geen aandacht besteden aan hun lichamelijke capaciteiten. Ik was nu precies geen toonbeeld in mijn jeugdjaren, maar wij hadden nog fysiek, wij reden met de fiets naar school en overal naar toe, wij speelden in het bos en klommen in de bomen, en iedere zondag gingen we naar de Chiro, waar we ook heel veel konden ravotten. Wij bewogen veel meer dan de jonge mensen van nu.

Ik weet wel, we zijn niet meer gerust, er is verschrikkelijk veel verkeer, sinds Dutrou hebben we complexen over alle vreemden, en de kinderen worden overbeschermd. In de bossen durft geen enkele moeder haar kinderen nog alleen laten ravotten, trouwens ze kunnen er niet veel meer doen, want het is ten strengste verboden in bomen te klimmen, en je mag er zeker geen tak meer afsnijden om er een prachtige boog uit te maken. We bieden ze dus ook veel minder kansen om te bewegen. Ik weet wel dat er meer faciliteiten zijn voor de mensen inzake sport, maar de kinderen die zich geroepen voelen om echt sport te beoefenen, zijn maar heel dunnetjes gezaaid. De meeste jonge mensen spelen liever dan zich te trainen volgens een strikt schema, en houden er niet van honderd keer dezelfde oefening te doen tot het volmaakt is. Het is ook niet echt geschikt voor een kind... Je mag een kind leren mee doen aan sport, maar alleen als je het kan inkleden als een leuk iets. Bovendien hou ik ook niet van het competitieve in de sport. Op het ogenblik dat je de mensen aanzet om de beste of de snelste te zijn, verlies je volgens mij het begrip sport... Sport moet leuk zijn, een speels element hebben! Niet om te winnen, maar om het doen zelf. Daarom heb ik je ook al gezegd dat ik enorm veel sympathie heb voor de fietsers die op hun dooie akkertje, of in gezinsverband een ritje doen, heb ik enorm veel waardering voor de mens die ik hier voorbij zie joggen, echt joggen, zodat hij nog kan praten tijdens het lopen met zijn metgezel... Bewegen omdat het leuk is. De enige competitie is die met jezelf ! Eens kijken in hoeveel tijd je een toertje doet, en dat eens vergelijken met de tijd van vorige maand. Zo maar. Om te zien of je fysieke toestand goed blijft, of zelfs verbetert... Eens een iets langere toer maken. En nu en dan eens deelnemen aan een grote jogging, niet om de eerste aan te komen (want dat zijn geen echte joggers) maar gewoon omdat het plezant is eens met anderen te lopen en te babbelen. Dat is sport ! Dat is de echte lichaamscultuur ! Daarmee verbeter je je eigen conditie, en dat is de essentie van sport.
Maar ik val in herhalingen, ik heb dat al meer dan eens verkondigd.

Buiten streelt het gouden licht van de laagstaande zon de velden.De einder is aan de zonzijde als een zwart decor, dat hoe meer het van de zonzijde weg is, kleur begint te krijgen. Dat stuk onder de zon zal ook wel kleur hebben, maar tegenover het helle licht schijnt het alleen te bestaan uit zwarte silhouetten. Het is zoals de een of andere wijze mens eens zegde, hoe feller het zonlicht, hoe zwarter de schaduwen. Hij bedoelde daarmee dat niets onverdeeld goed en mooi was...Ik zie dat anders, men schenkt ons de schaduwen om de kleur nog beter te doen uitkomen ! En het is alleen omdat niet alles rozegeur en maneschijn is, dat je de goede en schone dingen zo sterk kunt appreciëren !

Wij mensen zijn gek, we willen altijd vergelijken! En het gras zal altijd groener schijnen in de wei naast ons. (Niet alleen mensen redeneren zo, kijk maar eens naar de koeien, die pogen ook altijd het gras te eten aan de andere kant van de afspanning.)
Dat is niet helemaal verkeerd ! Hadden wij niet dat voortdurende betrachten, dan liepen wij nu wellicht nog steeds in ons blootje over de savanne te zoeken achter een lekker beetje. Het is die ontevredenheid die ons heeft aangezet tot onze vorm van samenleving... en toch blijft ergens die in ons een stukje verlangen naar de "nobele wilde"... Asterix, het zijn heus niet alleen de Romeinen die gekke jongens zijn !

Binnenkort zijn er de verkiezingen in de verenigde staten van Kamerika, het land met het gekste verkiezingssysteem dat er ook maar ergens bestaat. Een systeem dat de corruptie al bevordert voor dat er echt sprake is van een echte kandidaat... Het is bijna een systeem om zeker te zijn dat er een dubieuze figuur komt te zitten als heerser over het land dat nog altijd een heel zware stempel drukt op heel de rest van de wereld. Wellicht is nog een slechtere moeilijk haalbaar dan wat wij nu hebben met Bush, maar dat is maar een zwakke troost. Feit blijft dat de macht die zo'n kluiver heeft veel te groot is om goed te zijn ! Kijk maar eens hoe ook wij dingen ondergaan dank zij de houding van die paljas ginder ver ! Onder het mom dat het allemaal is om ons te beschermen tegen terroristische aanvallen, beknot men steeds meer en meer onze vrijheden. Heel het systeem is ondergraven door de kostprijs van de oorlog in Irak en Afghanistan, landen die zogezegd een bedreiging waren voor de "vrije" wereld, moesten bevrijd worden door ze te bezetten... En heel de economie davert op zijn grondvesten. Bedrijven zien geen kans meer te groeien, en niet groeien betekent in de nijverheid: achteruitgaan en verdwijnen ! In alle "vrije" landen zie je een steeds sterkere verrechtsing, en wellicht is de tijd nabij dat men hier of daar de werkloosheid zal oplossen met een opgevoerde oorlogsindustrie... We hebben dat nog al eens gezien...
De basis is al klaar en duidelijk uitgetekend: Vorige keer waren de joden de zwarte schapen, nu is het de Islam...

De reden om een land aan te vallen? Gewoon, zeggen dat ze bezig zijn met wapens te bouwen met agressieve bedoelingen tegen de "vrije" wereld. Dat achteraf blijkt dat er geen zo'n wapens zijn, heeft geen belang meer, de oorlog is er ondertussen breed uitgespreid...voor de vrijheid van de Westerse wereld... en steeds meer landen geven toe aan de druk, en leveren versterkingen voor de bevrijdende legers...
Zelfs ons kleine Absurdistan...
djudedju

Ik ga stoppen, maar wees waakzaam, en verzet je tegen wat aan het gebeuren is !

tot de volgende ?

986 Auchan

Veerle is thuis vandaag, dus konden wij er eens op ons gemak op uit. Boodschappen doen naar Auchan te Leers. Weer in de regen. Anny zegt: het regent altijd als wij naar Auchan gaan. Ik zeg: het regent gewoon weg altijd !.
Onder de weg zagen we de flikken staan, maar ik rij wellicht nooit te snel, dus ook nu niet.
In de winkel was het zoeken ! Alles, maar dan ook alles is van plaats veranderd ! Niets is op zijn plaats gebleven, of 't scheelt toch niet veel. Zouden de mensen dan echt meer kopen als ze alle rekken moeten af dweilen om te vinden wat ze zoeken? 't Schijnt in ieder geval wel zo te zijn. Bij Veerle hebben ze dat ook gedaan in de winkel waar ze werkt, en Veerle zegt dan dat ze nu niets anders moet doen dan de weg wijzen naar de boontjes, de snoepjes, de groenten, de soep.... Om dood te vallen zegt ze.
Wij hebben ook heel wat afgedweild om te vinden wat we nodig hadden, maar we kopen daarom toch niets wat we niet voorzien hadden. Wel heb ik daardoor gezien dat ze prachtige bonsaiboompjes hadden staan, aan een redelijke prijs. We hebben ook een hesp meegebracht voor Bart, ieder winter vraagt hij daar naar.
Toen we terug buiten kwamen, was het droog, en het bleef droog tot aan aan Melden, vanaf daar begon de regen weer. 't Lijkt dus wel zo dat het hier NOG meer regent dan op een ander. djudedju.

En nu zit ik hier alweer te bloggen. We hebben vanmiddag maar een stukje stokbrood (echte!) gegeten, Anny met wat kaas, en ik zonder iets bij, behalve goede boter. Ik hou van brood, en iedere keer als we van Auchan komen, is het voor mij een kermis, lekker brood met echte boter met een beetje zout in. Ik zou eigenlijk niet mogen, maar 't is zo verdomd lekker ! Ik heb ook weer mijn twee favoriete kaassoorten mee ! Vieux Samer (Veel beter dan de Vieux Lille of dan de Maroilles, en zo mogelijk stinkt het ook nog iets meer...) en een stuk Ecume de Wimereux, een heerlijk zachte kaas van volle rauwe melk, met een enorm smaakpalet en geurenpalet... Twee kaasjes die je, indien je graag een kaas eet met een karaktervolle smaak, moet noteren ! Die twee zijn kazen van de streek, en zijn uitermate vurrukkuluk !!! Ik denk dan aan ons moeder, en ook aan Pa, aan ma omdat ze ook zo graag dergelijke kaas at, en aan pa, omdat ma en ik die kaas moesten gaan eten in de achterkeuken: 't stonk te veel !
Anny bracht voor haar een stuk Brie mee, van een soort waarvan ik dan zeg dat dat geen kaas is. Voor mij moet ook Brie een uitgesproken smaak hebben, maar Anny zoekt altijd naar de zachte smaken in de kazen. We komen daar in niet overeen... tommetoch, toch iets waarin we duidelijk een andere mening hebben.
Wie hier dus komt op het uur van mijn avondmaal, zal in de nabije toekomst verwend worden met de machtige geur van echte kaas... (Geert, verwittig je pa EN je ma, je ma zal wel eens komen proeven, en je pa zal zitten knorren...)
Terwijl ik zit te schrijvelen, komt de zon er toch nog eens door. En weet je, als de zon er op zit, zijn die herfstkleuren best aardig om zien.
Voor vandaag zal ik mij maar eens beperken, en het hier bij laten... Ik moet nog al mijn mailtjes lezen (bij Googlemail alleen staan er al 34 op mij te wachten, en ik moet dan nog kijken op mijn vier andere adressen... ) Oh ja, voor mijn Franse lezer(essen), een goede tip, op de site van de Franse Laposte, kun je gratis van een zeer goede en ruime mailbox genieten. Ik kan het weten, ik gebruik hem al jaren...

tot de volgende ?

Vangt België Spanje op met vijf verdedigers ?

Zeg nog dat voetbal GEEN oorlog is ! De taal is heel duidelijk, en getuigt van grote moed en vooral pretentie ! Gelukkig weten ze dat het niet over Spanje gaat, maar over dat Spaanse ploegske, dat voor enkele miljoenen eurootjes wat gaat liggen klooien tegen een Belgisch ploegsken die ook al enkele miljoenen eurootjes vangen. Spot noemen ze dat, en "Voetbal is een feest", vooral na de match, voor de spelers als ze hun wedde beuren. Niet voor de kijker, want het gaat over zo veel geld, dat iedere van die tweeëntwintig "vedetten" (hnng) bereid is de anderen zonder ook maar een beetje gewetensbezwaar de poten af te stampen. Dat ze het niet doen ligt alleen aan het feit dat ze wellicht zelf hetzelfde lot, nog in dezelfde match zouden ondergaan.
Net zoals in de meeste van de disciplines (sic) van wat ze "sport" noemen, heeft dit niet meer met sport te maken dan een kinderfietsje met een olifant.
Het zijn immers beroepsmensen, die als beroep tegen een bal stampen. Net zoals er anderen zijn die in de Volvo heel de dag vijzen vastdraaien, stampen zij tegen een bal. Ze vinden het voor zichzelf logisch dat ze voor dat gestamp honderd keer meer beuren dan voor dat gedraai aan die vijzen, want, zo prediken ze, ze kunnen dat beroep (sic) niet lang uitoefenen, en moeten dus hun inkomen voor gans hun leven in enkele jaren bijeenstampen. Wie zegt dat ? Denk je echt dat ze na een stampersloopbaan niet meer kunnen omgeschoold worden tot vijzendraaier ?
Trouwens ken jij er één, eentje maar, die werkelijk op zijn korenten is gaan leven na een geslaagde sportcarrière ???? Ikke niet. Ze hebben naast hun korenten meestal ook nog eens van hun naam geprofiteerd om een nieuwe carrière uit te bouwen in een totaal andere branche. Dus bevestigen ze zelf, door hun doen, dat het argument van alles in een korte tijd moeten kunnen verdienen helemaal bullshit is. Waarvan akte.
Toch kan ik die "sporters" geen ongelijk geven, als men bereid is ze zo'n astronomische weddes te geven, dan zouden ze moeten dom zijn om ze niet te aanvaarden. Nee, het zijn duidelijk de anderen die zo oerstom zijn, om zoveel geld uit te geven om die mannen te zien "werken". En de TV die zoveel uitgeeft om de tweeëntwintig arbeiders en drie toezichters te "mogen" filmen, en de sponsors die zoveel geld schenken aan de ploegen arbeiders om hun naam op de truitjes of broekjes te krijgen... Dan gaan ze bijna over kop en moeten ze een oud premier van Absurdistan aanduiden als nieuwe patron, om het vertrouwen te herstellen in de sponsor...
Doe maar !
Doe maar voort, en straks ga je moeten inleveren om de crisis te overleven, en ondertussen ga je die "sportbeoefenaars" nog wat steunen, een mens moet toch wat hebben, en ondertussen lever je dan in via de staat om de sponsor te ondersteunen die je dan nog eens steunt met je toegangsticketje, allemaal om die beroepssporters te kunnen betalen...met jou moeizaam verdiende centjes... Doe maar !
Ik stel voor dat men de Heilige Amelberga aanduidt als patroonheilige van de sport !
Dat mens kon het water houden in een stramijn ofte een vergiet.
Wie weet kan ze het ook in dat bodemloos vat dat sport heet.

Eén ding is er al veranderd sinds de tijd van de oude Romeinen, vroeger, als de sportmensen in de arena verloren, hield de Caesar van het moment zijn duim naar beneden, en men maakte de beroepssporter af. Dat doen ze nu niet meer. Voor de rest is alles hetzelfde gebleven, de sport is nog steeds een gevecht, en de mensen gaan nog steeds kijken om hun favorieten te zien winnen, en de anderen te zien afgaan. En net zoals vroeger, als er geen mooie gevechten waren, met veel bloed, dankten ze dan de gladiatormeester af, en nu de trainer.
Niets nieuws onder de regenwolken dus.

Ik zie al enkele dagen nog een ander leuk titeltje staan, iets wat me intrigeerde, me kurieus maakte... Pinguins vlogen naar huis....
Geef toe, daar kijk je even van op! Je ziet niet meteen die deftige vogels in hun pitteleerke het luchtruim kiezen. Hun armpjes lijken daarvoor véél te kort. En toch staat het er, zwart op wit.
Na lezing blijkt dat op een of andere manier, door een storm de beestjes veel te ver afgedreven waren, en uitgeput op een hen vreemde kust terecht waren gekomen, waar ze bovendien geen eten vonden. Men heeft die beestjes altemaal gevangen, en met een vliegtuig overgevlogen naar hun thuisbasis. Gelukkig net voor Leterme besliste belastingen op te leggen op de vliegtochten.
Maar toch zit mij dat niet helemaal lekker...
Och, ik juich het toe dat ze die beestjes het leven hebben gered, maar... waarom kan dat niet voor humanitaire zaken?
Soms heb ik het gevoel dat die beestjes veel belangrijker zijn, dan die kinderen die nu in die verre landen liggen dood te gaan. Van de honger. Van de kou. Van ontbering.
Gisteren toonden ze nog maar eens in het nieuws hoe ze de namaak-kledij vernietigden. Om de grote en dure merken te beschermen. Zou het niet veel menselijker zijn die kledij over te vliegen naar die doodarme landen waar ze geen kleren hebben ? Ze mogen ze rustig eerst een onuitwisbare stempel geven om te vermijden dat ze toch terug in het circuit zouden komen. Idemdito met de voedseloverschotten. Ginder liggen ze dood te gaan van de honger, en hier rijden ze dan de voedseloverschotten stuk onder de rupsbanden van grote tractoren. Ik krijg ook de kriebels als ik ze in Spanje duizenden kilo's tomaten (en op een andere plaats appelsienen) zie vernietigen, zo maar, voor de lol... Ik zie dan achter ieder tomaat een kindergezichtje, uitgehold, met van die grote hongerogen... Gooien maar jongens !
Het is immers veel te duur om die dingen over te vliegen. Je moet realist zijn !
.......................Ze hebben pinguins overgevlogen..................................

... om ze te redden...

Soms word ik wat giftig, 't spijt me, maar zo'n dingen doen me pijn. Straks gaan ze weer rond gaan voor 11/11/11 en dergelijke. Niets op tegen, maar het lijkt allemaal zo absurd.

't Weer is ook al weer naar de filistijnen, de lucht zit potdicht met grauwe wolken.
Och, ze beloven alweer betering voor 't weekend, of passen ze het oude systeem van Pien toe, om het toerisme aan de kust wat vooruit te helpen? Toen gaven ze ook ieder weekend mooi weer aan de kust... Onder het motto : Veel beloven en weinig geven doet de toeristen in vreugde leven.

En de boer? Hij ploegde voort (bij nachte)

tot de volgende ?

De vreugde

Ik las een "kleine faits divers" in de krant...Een bejaarde dame reed de wagen achteruit de oprit op, terwij haar man er achter staat om haar te geleiden. Plots doet de dame een verkeerde beweging en vliegt in volle snelheid achteruit, eerst over haar echtgenoot en dan tegen de gevel van haar huis. De man is aan zijn verwondingen overleden.
Ik las het artikel en was plots echt kwaad, niet op het artikel of de schrijver, maar op het feit dat netjes onder dat stukje een reclamespotje verscheen over de vreugde die je kunt beleven aan een Peugeot... Daar dit bij ieder aanklikken van dit artikeltje een ander reclamespotje is, hoop ik dat niet te veel mensen met die wrede vorm van absurditeiten te maken heeft gehad, en zeker niemand van de familie of vrienden van het slachtoffer...

Nu ja, wat kan ons de dood van een toch al bejaarde man ook schelen... Dan stoort zo'n reclameboodschap toch niet? Erg hé ? Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik met mijn moeder had zitten waken bij onze pa. Toen wij eventjes buiten moesten voor de verzorging, bleek dat net het ogenblik van zijn overlijden. Wij hadden er heel de tijd bij gewaakt, en op het moment van het overlijden waren we er niet. We namen afscheid van wat eens pa was, en gingen bedrukt weg.
Toen wij de trappen wilden afdalen, was het net het moment dat de bezoekers binnen mochten, en er kwam ons een hele groep mensen tegemoet, lachend en pratend, met bloemen en fruitmanden in hun handen... Ik moest me bedwingen om ze niet van de trappen te duwen !
Ik weet wel, die mensen konden niet weten dat wij onze vader juist verloren hadden, en hadden wellicht reden om blij te zijn, ik weet dat allemaal niet, maar voor mij hoorde de hele wereld met mij mee te treuren.
Ik denk dat ik aan mezelf heel de wereld ken, en dat iedereen wel eens zo overspoeld is door verdriet, dat je het niet kunt verdragen dat de rest van de wereld niet mee schreit ten hemel.
Absurd, ik weet het, maar het is iets wat me altijd bij blijft. Daarom ben ik misschien zo ontsteld door die domme Peugeot onder dat bericht, maar ik blijf het op zijn minst onkies vinden. en dat is veel te zacht uitgedrukt.

Maar wat wil ik eigenlijk ? Kijk om je heen, en zie met mij dat de wereld steeds meer en meer onverschillig staat tegenover de anderen. Het lijkt wel of ieder zich inkapselt in zijn eigen kleine kokonnetje, waterdicht en gevoelsbestendig. Je voelt geen warmte meer van de mensen uitgaan, ze bekijken elkaar net zoals ze een meubelstuk bekijken, koud en onverschillig, en als je al eens toch iets voelt van een blijk van menselijkheid, is het meestal spot. We leven in een wereld waar het klimaat opwarmt, maar de mensheid verkilt. De mensen praten steeds minder met elkaar, wonen naast elkaar, leven naast elkaar. Waar er wel gepraat wordt is het veelal over andere mensen, en nooit over hun goede kanten. De enige keer waar er goed over de mens gesproken wordt, is op zijn begrafenis...Dan is het plots een goede, een onmisbare, een echte goede moeder, vader, broer of zus, een goede nabuur met veel inzet voor de gemeenschap waarin hij leefde... Waarom zeggen we hem of haar dat niet als hij of zij het zelf kan horen?
Waarom praten we überhaupt niet met elkaar ?
Is het lang geleden dat je het "genoegen" kende in een wachtzaal van een dokter te zitten? Al genoten van de ijzige stilte tussen mensen ? Iedereen bezig met zijn eigen ikje. Ik heb zodanig veel in die klote wachtzalen doorgebracht, dat ik die stilte telkens met veel genoegen doorbreek, en met iedereen die het wil begin te babbelen, en kijk, de meesten komen plots los, bevrijd van de kluisters der conventie die stilte in wachtzalen voorschrijft... Een convenant dat nooit geschreven is, maar die op een of andere manier toch bestaat. Ik heb heerlijke gesprekken gehad, en lang niet altijd over wat ons verbond: de ziekte, nee, over allerlei dingen die niets met de dokter of de wachtzaal of de ziektes te maken hadden... Het zijn uitzonderingen die niet willen meepraten, de meesten zijn als opgelucht. Niet als, nee, ze zijn meestal echt opgelucht, want alles is beter dan denken aan de reden waarom je bij een dokter zit. Praten is een therapie, praten helpt.
Soms hoor je ook droeve verhalen, kreten van verdriet, echo's van eenzaamheid... Maar net zo goed vind je mensen die de kunst beminnen om alles, en vooral hun ziekte te relativeren, een beetje in de hoop dat je hen gelijk geeft, en dat hun pijn echt niet zooo erg is als zij hem voelen. Soms vertellen ze over de kinderen of kleinkinderen, meestal vol lof. Het lijkt wel of ieder kind plots een bovenste beste student is, of een droom van een carrière aan het uitbouwen is. Mijn kind schoon kind weet je wel... en zo is het ook ! Je ziet immers je kind niet met de ogen van een mens, maar met de ogen van de liefde, en die tonen alles in een zachtroze gloed...en waar je een stekeltje ziet, haal je die er vlugvlug af voor je gesprekspartner die ook maar zou kunnen bemerken.
Heerlijk toch ? Jammer dat de zoon of kleindochter in casu niet eens kan horen hoe goed hij of zij eigenlijk wel is, wie weet zouden ze wat meer hun best doen om dat beeld dat Opa van hen heeft te benaderen?
Dus, eigenlijk ligt heel die stille kille wereld in de eerste plaats aan ons.
Wij moeten zelf beginnen !
Wij moeten gewoon vriendelijk zijn, goedendag zeggen, en glimlachen.
Zeg op de bus tegen de mens naast je hoe blij je bent dat je zit, wat voor een wind er is, en dat je dan telkens last hebt van je reuma...Wedden dat de meesten mee zullen praten ? Wedden dat je plots weer een mens naast je ontdekt in plaats van een iets, een ding dat plaats inneemt op de zetel? Och ja, misschien zullen er ook zijn die je bekijken als een exotisch dier...Maar dat is toch niet erg ? We reizen ver en betalen dik om exotische dieren te kunnen bekijken... 't moet dus de moeite waard zijn hé ?
En weet je, je zult zien dat je zelf een heel stuk vrijer en blijer zult voelen, net zoals ik me vrijer en blijer voel met het schrijven van deze blog, want dat is ook een soort babbelen tegen bekenden maar ook onbekenden. En gek genoeg, sommigen van die onbekenden groeien dan uit tot contacten, tot een goede kennis, waarvan je dan zelf dingen hoort, waar je ook een beetje kunt mee meeleven.
Vroeger was dit heel gewoon... 's Avonds, bij mooi weer, werden de stoelen mee genomen naar buiten, en de buren zaten samen te keuvelen of een boompje te kaarten. Die rot TV was er nog niet om de mensen uiteen te houden.
Nu houdt die TV zelfs de gesprekken binnen in je eigen huis tegen. Sssst, 't nieuws is bezig ! Ik hoor het ons moeder nog zeggen, niet voor haar, maar voor Pa, die graag het nieuws opvolgde. Nu is dat gegroeid, en het is niet meer alleen voor het nieuws, maar ook voor de soap, voor de film, voor de... er is altijd wel iets wat iemand wil horen die reden is om de ander te doen zwijgen. Zwijgen tot we niet meer kunnen praten, omdat we de kunst hebben verleerd. We kennen de signalen niet meer van een mens in nood, van een mens die met iets zit, want we kijken niet meer naar de mens, nee we kijken naar de TV... En als we binnenhuis al niet meer praten, hoe zouden wij het dan doen tegenover vreemden?
Voor veel mensen is de crew van Thuis of van Familie veel dichter nabij dan nonkel x of tante Y. Dat zijn de mensen die iedere dag weer op bezoek zijn, en tante en nonkel die zie je maar op een begrafenis van een familielid, ook al enen die je maar eens of twee keer op een jaar zag...
In het liedje van "Doe Maar", zingen ze "er zit een knop op je TV", en die zit er echt weet je ? Je kunt daar echt de TV mee monddood maken ! En veel beter dan met je "bakje", want dat blijft er nog steeds een lampje brandend lokken, als de lichtjes op de gevel van een huis van plezier, en minstens zo verderfelijk.
We moeten weer leren praten met elkaar, en vooral! leren luisteren naar elkaar. En met dat luisteren bedoel ik meer dan horen naar de woorden, ook luisteren met je ogen, zien aan de mens naast je of er iets is dat op zijn of haar lever ligt, belangstelling en medeleven tonen.
Mag ik eens vragen, hoe lang is het al geleden dat jij met je bloedeigen partner eens een echt goed gesprek hebt gehad? Iets dat verder ging dan het weer en de kinderen ?
Erg hé?
Moeten we met zijn allen eens iets aan doen.

tot de volgende webisode? (Woord gepikt van op Netties.be )

nr 983 ! Op naar de duizend !

Ik had er bijna niet meer aan gedacht, maar zag dat cijfertje staan bij het opstarten van mijn blog. 't Is niet te doen hé, al bijna 1000 schrijfsels bijeen. Ooit heb ik eens zitten kijken of ik dat niet eens kon uitprinten, maar ik vond geen doenbare oplossing...Gelukkig maar, want ik zou hier al een serieuze stapel papier hebben liggen! Toch vind ik het wel eens leuk om in die oude blogs rond te dwalen. 't Is een beetje hetzelfde gevoel als met mijn schetsboeken...
Vroeger smeet ik mijn getekende krabbels altijd meteen weg. Nu en dan bleef er eens een tussen andere dingen in zitten, en dan kwam ik die een hele tijd later weer per ongeluk tegen, en dan dacht ik steeds: "Hé, dat is leuk, dat is niet slecht." Deze dingen hebben mij er toe gebracht om nu niet meer te kriebelen op losse blaadjes, maar in een soortement schetsboek (gewoon een pak aaneen gelijmd papier waarvan één kant bedrukt is, en de andere kant is mijn schetspapier). Nu zit ik regelmatig eens in die oude boeken te kijken wat ik ooit als inspiratiekriebel op papier heb gezet om een sieraad in been te maken, of een knop van een wandelstok, of ....
Met mijn blogs is dat ook een beetje zo... Telkens als ik er een geschreven heb, durf ik hem eerlijk gezegd niet echt te herlezen, want ik zal dan onvermijdelijk beginnen prutsen en herschrijven en uitwissen en... terwijl ik nu, als ik een blog lees van zes maand geleden, plots snap waarom men mij regelmatig laat horen dat ik een goede pen heb (eigenlijk een goed klavier).
Soms zit ik dan zelf te grinniken, of zucht ik weer van dat stuk diepe smart die in mij gebakken werd.
Maar ik stel vast dat het inderdaad vlot leest, dat er iets (wat dan ook) in zit.
Gek is dat.
Gek dat er iets meer in zit dan ik denk op het moment dat ik het neerpen.
Gek dat het inderdaad vlot leest, alhoewel ik telkens en telkens weer vaststel dat er, zelfs in één blog bezien, geen lijn in zit. Meestal spring ik in één blog op drie vier onderwerpen, die niets of amper heel in de verte ook maar iets met elkaar te maken hebben. Maar misschien is dat juist een stukje van de charme ? Misschien is dat juist voldoen aan de moderne menselijke geest, die ook in zijn gedachten zooooo druk bezig is, dat hij niet meer aan één onderwerp wil gebonden zijn. Misschien is het juist dat her en der springen van ideeën en gedachten die een stukje de binding vormt tussen mijn geest en die van jou ?
Misschien is het ook omdat ik gewoon mijn mening op papier zet, en misschien ben je het er een beetje mee eens, of misschien denk je net: hoe ziet hij dat nu ? Misschien zit je ook je wijze hoofd te schudden (iets wat ik niet heb) en denk je waar haalt hij al die gekke dingen. Of denk je (ik ken er minstens één) dat ik te veel in de verkeerde bronnen zit te lezen, en daardoor aan de gevestigde orde zit te twijfelen.... Maar toen ik een van mijn bronnen aan hem doorstuurde moest hij toegeven: interessant... en blijkbaar plots niet meer zo dubieus.
Nee, ik geef het grif toe, ik zoek bewust soms naar die andere meningen, en probeer dan zo aandachtig mogelijk te zien waar zij de mosterd halen, en soms zie je dat ze toch wel een punt hebben, dat ze plots bikkelharde bewijzen op tafel werpen, waar je niet zo maar neven kunt en moogt kijken... Kun je niet anders dan vaststellen dat er in onze maatschappij, die zo democratisch lijkt, massaal aan volksbedrog gedaan wordt...
... en wellicht denken mijn lezers dan dat ik weer eens zit te broebelen...
Och ik til er niet zo zwaar aan, ook niet aan de volksverlakkerij, want het weten of het niet weten, maakt eigenlijk niets uit, behalve voor hen die het voor het zeggen hebben, en die doen precies dat wat in hun straatje ligt, jammer voor het onze.
En soms, maar niet vaak, schrijf ik over de situatie thuis, de kleine nieuwtjes van alledag, die bij een mens die thuis zit te zitten zeldzame parels zijn. En tot mijn spijt geef ik soms toe aan wat me meest voor ogen staat, de pijn, zowel de echte pijn in mijn rug en benen, als de pijn diep van binnen na het verlies van mijn zoon...
Dat zijn wellicht de stukken die je niet graag leest, want niemand hoort graag naar de miserie van een ander. Daar vluchten we liever van weg. Hij altijd met zijne pijn, precies of dat wij soms ook ... Dat is wellicht ook de reden waarom we zo'n weerzin hebben van ziekenbezoek. Dat en ook de confrontatie met het wankele van ons bestaan. Sorry daarvoor, maar soms is het sterker dan mijn eigen zichzelvens....

Vanmorgen, tijdens mijn gymnastiek, keek ik op de kruin van mijn linde, en zag dat, mocht ik hem nu moeten schilderen, ik wellicht meer bruin en geel zou nodig hebben dan groen. Stilaan is het groen maar een bijkleur meer. Erger vind ik dat er heel wat blaren tussen zitten die aan het verschrompelen zijn. 't Is alsof het aan die exemplaren niet gegeven is in schoonheid af te sterven. Moeten ze nog eens ten onder gaan in een dof bruin verschrompeld bolletje niks. De gele gaan stralend ten onder, en toch hangen ze aan dezelfde boom, dronken hetzelfde sap. Dat leert ons iets over onze ganse maatschappij, vind je niet? 't Is niet het nest waaruit ze komen, maar hun werken die tellen.

Ik las op het weerbericht dat er veel vroeger dan verwacht een eind zou komen aan ons beetje goed weer, in plaats van tot woensdag, geven ze nu al morgen regen...Nog niet veel zeggen, maar ze zeggen zo veel. Zou de wintermoesson nu al in gang komen? Of gaan we nog wat respijt krijgen voor we in de grijze grauwe dagen vallen? Ik hoop het, want geef toe, heel veel van dat zalige zonlicht hebben dit jaar niet gevoeld en gezien. Ik denk dat ik volgend jaar eens een zee van lichtgele bloemen zal zaaien in mijn tuin, om de zon te dwingen benieuwd te kijken naar die plotse concurrentie. Je denkt dat het niet helpt ? Ik weet zeker van wel! Ik heb al dikwijls in streken gewandeld waar er hele gele velden van zonnebloemen bloeiden, en zie, daar was ook de zon ! Hij verdraagt geen concurrentie... Maar hier, hier zaaien de boeren van dat deprimerende maïs, donkere planten met sluipwegen tussen voor het ongedierte dat het klare daglicht niet verdraagt.

Willen we eens proberen ? Laten we eens allemaal zonnebloemen zetten in onze tuin! Van die grote gele zonnen die op zich al warmte lijken te verspreiden.

Ik heb het zonet eens uitgeteld, op donderdag 30 oktober zitten wij normaliter aan het duizendste exemplaar...niet te doen...
Weet je, vroeger schreef ik mijn blog na het lezen van mijn mailtjes, nu al na het lezen van mijn computerkrantje... heel vroeg dus... Het is een echte verslaving geworden. Als ik niet zou kunnen bloggen, dan zou ik echt iets missen... denk dus niet dat ik schrijf voor jullie, ik doe het ook voor mezelf...

tot de volgende ?

Zonnige zondag

Héhé, dat doet deugd ! Eens beginnen met zon !
Zo dikwijls kunnen we dit niet met ons zeekklimaat.
Maar 't is duidelijk geen zomer meer, de zon zit veel te laag, en boven de velden hangt weer die goudbeschenen nevel als restantje van een koude nacht.
Steeds meer zie ik de blaren van mijn planten en bomen geel, bruin en zelfs rood verkleuren. Steeds meer gaat mijn aandacht dan naar de blinkend groene bladeren van mijn camelia's, die bieden een echt groen rustpunt, en dagelijks zie ik naar de vele knoppen die er op komen, beloften voor de bloei in het voorjaar. Het voorjaar die voor het eerst ook de snoei van mijn camelia's zal inhouden...Aansluitend op de bloei kun je ze veilig knippen, vermits de bloemen op het nieuwe hout komen, moet je dit doen voor het verschijnen van dit nieuwe hout. Jaren hebben die planten slechts heel traag gegroeid, maar de twee laatste jaren, met al die natte, hebben plots een groeiexplosie ingeluid. Ik hou van de prachtige bloemen die ze geven, en die van de struiken grote boeketten bloemen maken. Ik heb ze in wit, in roze, in rood, in wit met roze en een soort is een enkele bloem, met zo'n grote meeldraden en stamper, dat de witte bloem er bijna geel van schijnt.
Vandaag gaan we naar Michelbeke, naar de rommelmarkt. Gisteren was het een mooie markt, maar ik heb hem niet volledig gedaan, ik zag de lange baan nog vol kraampjes en dacht er aan dat ik ook nog moest terugkeren, en de pijn kwam alweer opzetten. Een mens leert zijn grenzen kennen hé, ook al aanvaard je die niet makkelijk. Doet mij denken aan een van die mailtjes met gewoonlijk heel mooie foto's die vergezeld gaan van -vaak melige- spreuken. Ik las in zo'n spreuk dat het veel beter zou zijn, mochten we als tachtigjarige geboren worden, en dan verjongen... Tja, dan weten we tenminste zeker dat we kinds worden ! Nu hebben we nog wat hoop, dan niet meer! Bovendien zouden we steeds jonger/dommer en jonger/dommer worden, leuk vooruitzicht!
Stel je voor dat je je verstand zoud behouden, en weten dat je regelrecht naar de periode van je broek vervuilen aan het gaan bent.
Wie dat nu als bejaarde meemaakt weet tenminste niet bewust dat hij er naar toe groeit. Nee, laat het maar zoals het is, 't is al erg genoeg.
Iedereen zou eens moeten regelmatig op bezoek gaan in een bejaardentehuis, en zien hoe sommige mensen kunnen aftakelen, en anderen waardige senioren blijven. Zou je misschien een kans geven om je leven te leiden op een manier dat je de kans op een mooie oude dag iets of wat vergroot... Ik hoop dat de mens, of het restje ervan, dat daar in een stoel hangt, stereotiep bewegend zijn mond afveegt, her en her en heropnieuw... en nu en dan een schreeuw geeft, van pijn? of zo maar ?- Niemand weet het... De bezoeker spreekt er tegen als tegen een kind in zijn stoeltje, en ik vraag me telkens en telkens weer af of die bejaarde duts dat nog hoort, dat nog beseft...
Vrijdag kwam de zoon van de bijna 103-jarige binnen met zijn oude moeder in de rolstoel. Het mensje is nog redelijk bij, en nu zat ze te wenen... Iemand had haar rolstoel aan de kant geschoven, en 't menske had blijkbaar een tijd (een tijdje?) met haar gezicht naar de muur gestaan...
De zoon had de tranen in de ogen toen hij zijn oud moedertje hoorde klagen.
Ik weet niet wat er erger is... Niets meer beseffen, of heel goed bij zijn en beseffen dat je niets meer kunt, dat je volledig afhankelijk bent... Jeuk hebben en er niet meer bij kunnen, dorst hebben en moeten wachten tot het tijd is dat ze met drank rond komen... Je zakdoek is gevallen en je hebt een loopneus...
Nee, we zouden echt eens wekelijks moeten geconfronteerd worden met die werkelijkheid. Wedden dat we iets voorzichtiger zouden leven?

Het is de herfst die me daaraan doet denken... De natuur heeft tenminste het voordeel dat haar dood maar heel tijdelijk is. Ik denk dat het dat is dat ons doet hopen en hopen dat dit ook voor ons zo zou zijn, dat het sterven slechts een overwinteren zou zijn, om in de lente weer forser en groter te voorschijn te komen. We weten dat het zeker niet zo is, maar toch hopen we dat er ook voor ons een dergelijke formule bestaat, is het dan geen winterslaap, dan toch iets, wat dan ook...maar geen gaan voor eeuwig. Het is zo sterk dat we ons niet kunnen inbeelden dat het werkelijk het volledige einde, de totale stopzetting zou kunnen zijn. We opteren naargelang ons geloof of naargelang de maatschappij waarin we opgroeiden voor de ene of de andere mogelijkheid van terugkeer of eeuwig leven... Ik ook, net zoals iedereen, maar ik probeer het nuchterder te bekijken (als dat zou kunnen !), en geloof diep voor mezelf, dat het leven niet een totaal iets is, dat iedere cel op zich leeft, dat ieder atoompje in die cel voor zichzelf leeft, en dat dit knopje van leven eeuwig is... Men heeft vastgesteld dat bijvoorbeeld het geheugen niet alleen in de hersenen zit, maar dat in iedere cel er een geheugen zit...ik hoop ook in ieder stofje, in ieder atoompje, en zo zitten we dicht, heel dicht bij het idee van de reïncarnatie...
Dat is het ook wat je de gemoedsrust kan bezorgen van een Boeddha, geen onthechting, maar een onthechting van het wereldse, het materiële, omdat het leven in alles is en alles in het leven.
Het is makkelijker om zo de dingen te aanvaarden, en het relatieve van alle dingen te onderscheiden. Pijn is maar een toestand van een samenhang, en die samenhang is maar tijdelijk.
Wij leven niet het leven, het leven leidt ons.
Noem het fatum, kismeth of hoe dan ook, maar we zijn slechts een tijdelijk samenraapsel van een pak atomen. Laat ons dan ook niet denken dat wij de heerser zijn, nee, wij zijn slechts een tijdelijk verschijnsel, een moment van samenhang. Laat ons dan ook eerbied hebben voor onszelf en evenveel voor alles en iedereen, want misschien zijn we volgende keer wel een stukje van hen of van het...
Leven is enorm, leven is complex, leven is alles en alles is leven. Zoals de zonnestelsels wellicht de atomen zijn in een geheel van zo'n afmeting dat wij het niet eens kunnen beseffen, is ieder atoompje van ons misschien het zonnestelsel van het leven dat ons als heelal beschouwt.
Ik ga stoppen, het wordt moeilijk om uit te leggen, maar misschien snap je wel waar ik naar toe wil, alles is leven en leven is alles...

tot de volgende ?