Tao Pei (Chérie)

We hebben heerlijk gesmoefeld van de chinese kookkunst. De sfeer was ook goed, en de kleinkinderen waren redelijk braaf en hebben veel gegeten. (De tweeling at wel frietjes met kip...)

Bij het einde van de maaltijd kregen de kindjes een cadeautje, een mooi hartje met een roosje. Wij kregen als feestvarkens een zeer mooi porseleinen chinees theeservies en een mooi wandtapijtje. Het theeservies is versierd met de chinese draken, brengers van het geluk ! Toen wij het nog aan het bewonderen waren, kregen we ook nog een doosje chinese thee...

Els en Veerle waren heel blij met hun italiaanse kookboek "De zilveren Lepel", en we zijn nu al gevraagd voor kerstmis bij Bart, en het zal Italiaans eten zijn... Frederik en Bart waren ook heel blij met hun grote kist met materiaal, 101 stuks aan tangen, sleutels schroevendraaiers en zo meer.

Na het eten hebben we nog wat gezellig bij ons thuis gezeten en wat nagekaart. Een mooie en gelukkig kalme dag. Ik zag er wat tegen op, tegenwoordig moet ik mij voor al die dingen een beetje in gang lopen...Ik heb het je al verteld voor de uitstappen van onze gepensioneerdenbond, ik heb dat een beetje met alles... Het is een wet uit de fysica, een voorwerp in rust wil in rust blijven...

Bij de chinees kriijg je ook een klantenkaart, en daar Bart daar regelmatig gaat, hebben we alles op zijn kaart laten zetten, hij heeft op slag bijna twee kaarten vol...dus zullen ze met tweeën gratis kunnen gaan eten.

Vandaag zijn we naar de rommelmarkt geweest in Waregem. het was niet fameus, maar voor mij was het groot genoeg, de drukke dagen zitten in mijn rug... Wel vond ik er een leuk boek (in 't Frans- je ziet dat ik nog steeds belg ben hé) over de tandarts. Een heerlijk boek met veel oude foto's, maar vooral veel prachtige oude affiches over tand-producten, en een massa cartoons over de tandarts.

Dus, weer een bron van inspiratie om te tekenen en te branden op hout.

Voila, vandaag een heel kortje, mama is bezig met de afwas, op de tv zijn ze politiek aan 't zeveren, en ik ben moeoeoeoeoeoeoeo................................;;;
tot de volgende ?

Het weer

Veertig jaar geleden was het een schitterende herfststdag, we kunnen dit bewijzen met fotootjes, waarop je de nette heren in hemdsmouwen een frisse neus ziet halen terwijl ze het massale voedselaanbod wat laten bezinken... Menslief, wat werd er gevreten in die tijd !

Vanmorgen een prachtige zonnige dag, maar ik zou je niet aanraden om in je hemdsmouwen buiten te lopen, de wereld is witgerijmd en het ziet er koud uit !!!

Veertig jaar geleden was het 's nachts plots bitter koud geworden, iedereen die naar huis wilde moest eerst terug binnen komen om wat warm water te halen om de wagen te ontdooien. Een prachtig weer om voor de eerste keer na héél véél jaren weer met tweeën in een bed te kruipen. Toen ik klein was sliep ik bij mijn broer in een bed, later kreeg ik het hoekkamertje voor mij alleen. Het was een heerlijke manier om weer te wennen aan het slapen met twee...

Nu ik veel wakker lig, en dan lig te lezen, stelde ik al eens voor om in een andere kamer te kruipen, maar Anny wil niet dat ik het echtelijke bed verlaat...Mooi hé !

Veertig jaar geleden stond ik me nu wellicht bloednerveus aan te kleden en op te blinken...vandaag deed ik wel iets beter kledij aan, we gaan uit eten, maar dat is alles. Om 12 uur moeten de kinderen hier zijn, en dan rijden we samen naar het restaurant. We gaan de wens van mama volgen, en dus gaan we chinezen. Als je tegen Anny zegt gaan we eens uit eten?, dan is het antwoord steevast: chinezen. Ze houdt van die totaal andere smaak en kleur van dit eten. Deze week zijn wij al eens naar dit restaurant geweest om eens te proeven en om te reserveren. Het is wéér een totaal ander smaakpallet dan de zoveel chinese restaurants die we al deden, maar het is er echt lekker ! Het is niet verwonderlijk dat je zoveel soorten chinees eten tegenkomt, het is een immens land, groter dan europa, en kijk maar eens naar de spaanse, italiaanse, portugese, franse duitse en noem maar op keuken in ons europa... Gelukkig hebben we nog de kans gehad om enkele van die landen te bezoeken, en te kunnen genieten van hun regionale smakenpallet..

Wij kunnen allebei niet veel meer eten, maar het is precies of we meer hebben leren genieten van de smaken, de kleuren, de geuren van al die soorten eten waarvan we kunnen genieten. We gaan niet vaak uit eten, zodat het telkens een hoogtepuntje is, en we proberen dan ook nogal dikwijls te veranderen van gelegendheid...kwestie van ervaringen op te doen.

We zijn er niet de beste klanten, we nemen er zelden of nooit een menu, nee, we kiezen één gerecht op de kaart uit, en beperken ons daartoe. Het heeft geen zin om meer te nemen, we krijgen het toch niet op, of zijn er nadien ongemakkelijk van. Dat is uiteraard niet de bedoeling. Wellicht geven wij aldus een beetje de indruk dat we gehaaste werkende mensen zijn, die maar tijd hebben voor één gerecht...

Vroeger was dat anders...niet alleen omdat we dan veel meer konden eten, maar ook omdat de tijden anders waren... Kijk maar eens naar de oude menukaarten van huwelijksfeesten van heel lang geleden, zeg veertig jaar...verbazend wat we dan allemaal binnenspeelden ! Je zag dan werkelijk mensen die hun broeksriem een gaatje wijder zetten, of zelfs het bovenste knoopje open zetten...om het toch maar binnen te krijgen, en niets te missen van die uitzonderlijk lekkere dingen. Uitzonderlijk, want feesten waren de enige gelegenheden waarop er een goed getafeld werd! Plechtige communies en trouws, en dat was alles...Oh ja, ook op jubileums van 25 en 50 en soms zoals mee en pee, van 60 jaar huwelijk...Maar daar buiten ? Geen mens kreeg het in zijn bolleke om zo maar eens, doordeweeks eens even een restaurant binnen te wippen...

Deze week zei iemand me nog, moesten we nu leven zoals 50, 60 jaar geleden, we zouden ons geld niet op krijgen... En dan zit ik weer in dat verre verleden...en knik, en denk op onze heerlijke pureepatatjes met een putje waar moeder wat heerlijk gesmolten boter in goot...ons middageten...Als we nu eens geen vlees zouden hebben, zouden we denken dat er iest verschrikkelijks mis is.

Als je nu bijna dagelijks hoort verkondigen hoe we moeten eten, dan zaten we er vroeger dichter bij dan nu, maar zeg mij eens hoe het dan komt dat de mensen vroeger, met het veel gezondere menu, veel minder lang leefden??? Ik weet het niet, en breek er ook mijn hoofd niet over. Als ik hen hoor beschrijven, dan heb ik het gevoel dat ik behoorlijk gezond eet, met veel groenten en veel fruit. In ieder geval veel beter dan in mijn jaren als jong-volwassene, waar we nog volop wilden genieten van onze gestegen koopkracht, en dat vooral uitdrukten in caloriën in ons bord.

Ik ga stoppen, vanmiddag met de kinderen en kleinkinderen lekker bijeen zitten, hopelijk ons goed amuseren en niet te veel denken aan Koen, die er ook moest bij geweest zijn...

tot de volgende ?

wat is één jaar ?

Toen de dokter vroeg hoelang er tussen de beide valpartijen van Anny zat, dachten wij beiden: één maand ongeveer, bij nazicht bleken het er veeleer twee te zijn...
En zo gaat het met alles.
En hoe ouder je wordt hoe vlugger de tijd schijnt te "affeseeren".
Ik stel zelfs vast dat het wachten bij de dokter mij veel minder lang duurt dan vroeger? Als men mij in de tijd een vol uur had laten zitten in een wachtzaal, dan zou ik waarschijnlijk al 5 keer aan het plafond hebben gehangen en weer afgedaald...Nu zit ik daar gewoon, in mezelf gekeerd te denken en stel vast dat ook die tijd veel vlugger dan vroeger passeert...
Heb je dat ook, dat gek gevoel dat je steeds meer het "vermogen" hebt om in je zelf, te dwalen, te mediteren, rond te struinen, weg te zijn uit de wereld en in je zelf te keren ??? Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, maar dat is het gevoel dat ik heb, ik slaag er in op een of andere manier mij zelf uit de circulatie te nemen, en in een eigen circuit rond te dwalen, tot iemand plots roept "Meneer Goderis" of "Mevrouw Vandenbroucke"...en dan val ik meteen terug in de wereld van de anderen. Anny heeft dat niet, zij kan dan zitten zuchten en blazen, dus is het misschien ook een kwestie van oefenen, ik heb al zo véél uurtjes doorgebracht in wachtzalen allerhande dat ik mezelf een vluchtweg heb gebouwd.

Wat mij wel wat verontrust, is dat ik het ook buiten de wachtzalen begin te doen... Anny ziet graag "Familie", terwijl mij dat geen lor kan schelen, en soms zit ik dan ook weg in mijn wereld, wellicht omdat dit ook een wachtperiode is, vooraleer we slapen gaan. Niet dat het een vaste regel is dat we samen op hetzelfde tijdstip moeten gaan slapen, maar 99.9% van de keren gebeurt het toch zo. Het is maar als ik nog eens (heel uitzonderlijk !) naar iets wil kijken, of omgekeerd dat ik te veel pijn heb, dat we niet samen naar boven trekken. Vroeger, toen ik nog werkte, en meer avonden laat thuis kwam dan er andere waren, bleef Anny steeds op mij wachten, tot ik thuis was en tot na dat ik wat was bekomen (ik kan nooit rechtstreeks van buiten naar boven gaan)... Het was zelfs zo erg, dat toen we nog in Oudenaarde stad woonden, ik een garage had die ongeveer twee straten van thuis lag. Ook toen kwam ik thuis, Anny trok haar frak aan, en we gingen de wagen wegzetten, en wandelden rustig door de stille straten naar huis. Als je dat niet zag, dan wou dat zeggen dat er zieken in huis waren en dat Anny niet mee kon of durfde.

Eigenlijk is deze blog ook zoiets, ook een ronddwalen in mijn hoogst persoonlijke tijdsruimte.

En net zoals in de wachtzaal spring ik in deze blog soms van hot naar her.

Zou dat de reden, of één van de redenen zijn, waarom bij het ouder worden de tijd steeds vlugger lijkt te gaan??? Ik vermoed dat ik niet alleen ben, als je om je heen kijkt, dan zie je veel mensen die in zichzelf gekeerd zitten te zitten, waarbij je steeds het gevoel hebt: aan wat zit die nu te denken ??? En kijk maar naar schilderijen van oudere mensen, op veel van die schilderijen zie je ook die typische blik van de in zichzelf gekeerde denkende mens. Ik ben dus geen uitzondering, misschien alleen een uitzondering omdat ik het besef en er bij stil sta.

Ik heb het al gezegd, met ouder worden hebben wij immers een ware schatkamer opgebouwd van herinneringen, wetenswaardigheden, leuke en triestige momenten, zoet herinneringen en wrede dingen die nu nog zeer doen...een ganse immense bibliotheek, die bij een fervent boekenlezer als ik ben, nog eens is uitgebreid met de herinneringen van talloze schrijvers, de fantasiën van vele science-fiction-boeken en noem maar op...te veel om op te noemen...maar het IS een ganse grote wereld om in rond te kuieren !

Met te denken aan sciencefiction, denk aan het boek de plasticvreters, een boek dat me, ik weet niet waarom steeds als eerste te binnenschiet als ik op sf denk. Het is geen boek die bij de meesterwerken gecatalogeerd staat, het is eerder terug te vinden in de stationsliteratuureluur.
Maar op een of andere manier heeft dat boek mij dus geraakt. De inhoud is eigenlijk simpel, een geleerde zoekt een oplossing om al die onverteerbare kunsstoffen die de wereld vervuilen, toch op te ruimen, en hij ontwikkeld een bacterie die allerlei soorten plastic opvreet...Door een stom ongeval ontsnappen die beestjes, en beperken zich niet tot het plastic in de vuilnisbelten, maar eten lustig alle plastic op, alle electriciteit valt uit, vliegtuigen storten neer, boten drijven stuurloos rond en noem maar op, liften vallen, je ziet mensen die vast kleven aan hun vinyltapijt enz...enz... Wellicht omdat het zo makkelijk is om zelf de rampen in te vullen dat het boek en het idee me steeds weer terugkomt, en misschien omdat je beseft dat je ooit op de tv hoorde dat men inderdaad bezig was met zoeken naar systemen om die kunststoffen op te ruimen...????

Voila, dat is dus een schoolvoorbeeld van dwalen in mijn privé-wereld. En geef toe, het is er spannend, helemaal niet vervelend, en dus vliegt de tijd in deze wereld voorbij, en de tijd in de normale wereld vliegt mee...en het wachten in de wachtzaal wordt helemaal niet zo erg meer.

De laatste dagen zit ik in die schat aan herinneringen vooral te dwalen in de laatste 40 jaren...Vandaag was het 40 jaar geleden een donderdag, want ik ben op een vrijdag getrouwd. Vanavond lag ik 40 jaar geleden plat op mijn buik op d het tapijt te lezen in een Suske en Wiske, en kwam -? Frans Goegebuer ?- binnen met de Raak , het gazetje van de KWB.

De man kon niet begrijpen dat ik er zo rustig bij lag te lezen... Precies of het zou helpen om heen en weer te springen van de zeenuween... Ik heb die dag ook zeker nog twintig preken vol goede raad gekregen, die ik allemaal naast me neerlegde, want morgen was ik mijn eigen baas...Hoe dikwijls heb ik in de beginjaren nog aan al die raadgevingen gedacht ? Niet erg veel, het was in die tijd genoeg om me te zeggen dat ik het zo en zo moest doen, om het precies andersom te proberen... Ik was een typisch geval van het middenste kind, ouderen die altijd wijzer waren (ook al wist je soms heel goed dat ze ook domme dingen deden) en jongere die iets meer mochten of het leek zo... Bovendien was het bij mij wellicht nog erger door het feit dat ik zes jaar de jongste was geweest en pas dan in een derderangsrolletje terecht kwam, en bovendien was ik in die zes jaar overbeschermd geweest omdat ik zo vaak en zo erg ziek was...Mijn val van het pjeedestalleke was bij mij veel dieper dan bij de meeste anderen... Toch waren er die nog diepere vallen beter wisten te doorstaan dan ikke...Ik kende een vriend die zo lang na alle anderen geboren was, dat de kinderen van zijn broers en zusters hem beconcureerden op zijn plaats in het gezin...Hij was nonkel van kinderen die ouder waren dan hijzelf... Je hoorde aan zijn verhalen dat hij ook niet gelukkig was met die concurrentie... Gek dat dit allemaal een leven lang meegesleurd wordt, en ook al zit je te grinniken met je ideeëngoed van toen, toch zitten er heel diep nog restjes...

Hoe zeer ik ook mijn best deed om dat te vermijden, stelde ik vast dat Bart ook revolteerde tegen zijn plaatsje in 't midden... Gek allemaal... Weet je, ik heb ooit eens, gewoon op basis van iemands reactie gevraagd of hij broers of zusters had, en ja hoor, bingo, hij was inderdaad ook een midden-kind...

Ik ga stoppen, ik zit nu weer een beetje weg te dromen, ik vraag me af hoe het zit bij de kinderen zoals bij Kristel, daar is één oudste zus, en dan een tweeling...Wie van die twee zou daar de middenrol op zich genomen hebben???

tot de volgende ? Als er morgen geen blog is, je weet waarom.

Distributie

We kregen een laconiek briefje dat we tijdens de dag onze tv mochten op de vuilkar gooien, ze werken aan de distributie, van dag x tot dag y...'s Avonds mogen we wel nog kijken, maar of dat ons past ? Dat interesseert die mannen geen fluit. (geen trommel ook niet)
Normaliter kijken wij 's morgens naar AVS, onze regionale zender, zodat wij op de hoogte blijven van het regionale nieuws. 'Middags kijken we naar Ling op nederland, en dan naar het middagnieuws op één, gevolgd door thuis of het heerlijk frisse villa politica, waar je kunt vaststellen dat de actieve aanwezigheid van onze -zo duur betaalde- politiekers bijna de volle 2 procent haalt. Het is verfrissend vast te stellen dat wij idioten zijn (in mijn geval waren) om ook nog maar iets te doen op het werk, het grote voorbeeld toont ons dat we zelfs geeneens moeten tegenwezig zijn (of aanwoordig?) om het grote geld (belastingvrij !) te verdienen...Nu ja, verdienen ??? correctie:Ontvangen. Om kwart voor vijf schakelen we dan over op BBC2, om te kijken naar Flog-it, een programma zoals "schatten op zolder", waar je antiek van de gewone man ziet naar de verkoopzaal gaan en soms verbijsterende sommen ziet opbrengen, een programma om je weer happy te voelen te midden van al je oude brol. en dan wordt het avond, de laatste loodjes, een beetje van hier naar daar zappen, nieuws op vtm en afsluiten met moeders "Familie"...tenzij er een cultureel hoogstandje te bekijken valt nadien, zoals de Kotmadam of Lily en Marleen of iets diergelijks... Dan gaan we slapen.

Onze actieve kijkuren zitten dus voor meer dan 80 % in de dag, in de uren dat die kluivers van Telenet, die ook je telefoon vervuilen met reclameboodschappen, ons ook de mogelijkheid ontzeggen om tv te kijken... Van zodra de regionale zenders ook op tv-vlaanderen zitten, schakel ik over ! goe weten.

Ja, maar de meerderheid van de mensen...daar ben ik niets mee, ik ben de meerderheid niet ! Ik zou wel willen dat ik de meerderheid was, dan zou je ondermeer veel meer volk in het parlement zien zitten, want de andere zou ik er als meerderheid directamente uitbonjouren !

Ze zitten hier vlak voor mijn raam te "werken"...tenminste, het kastje van telenet staat wijdopen, en zij zitten in hun camionetteke, druk te doen met het ronddraaien van dat gele licht boven op hun kerre... Je moet toegeven, dat licht wekt de indruk dat ze iets doen hé ! Er zijn tegenwoordig meer en meer van die rondflasjende lampen op onze wegen te zien, en allemaal bij verdachte zaken... Je ziet ze op pikdorsers (je weet wel, het signaal voor maïsdiefstallen) op grote vrachtwagens die melden dat ze veels te breed geladen zijn om op de weg te mogen en je van verre verwittigen dat je moet uitwijken want zij zijn de grootste... Bij boeren die melden dat ze er aankomen met een zeikstuk of met andere soorten giftige chemicaliën... Je ziet ze zelfs in diverse kleurtjes, de flikken hebben er ook, om nu en dan aan te tonen dat ze soms ook echt werken (of dat hun diensttijd er bijna opzit en ze op tijd binnen moeten zijn?)en zo kun je wel meer van die dingen zien...

Het mooiste stuk dat ik ooit zag, was een vervoer van een enorme ketel voor de suikerproductie. Het ding werd vervoerd met een enorme camion, niet te doen ! Voorop reed een klein camionnetteke, verlicht als een kerstboom, gevolgd door 4 camionettekes met elk één flikkerlamp (zouden daar allemaal flikkers inzitten?). Aan ieder draad over de weg stopten ze, berekenden de hoogte van de betreffende draad en zonodig werd de draad tijdelijk verwijderd (Hallo, met den 100 ???Hallooo, Halloooooooo....)dan kwam de kolos met wel 30 flikkers erop en errond, langzaam en voorzichtig tot voorbij de draad gereden. Achter de kolos reden weer enkele van die kleine flikkerende camionettekes, die midden de weg parkeerden om de draad terug te hangen...en zo vorderde het kerstspectakel meter voor meter langs de grote baan... Ik heb er een uurtje deugd van gehad, van Ronse tot de eerste weg naar nukerke...zeker 3 km per uur ! Cool jong, mega bangelijk, shit, heavy shit...

De ganse tijd dat ik dit hier zit neer te pennen hebben die heren nog geen vin gebougeerd, die hun snelheid is dus nog veel lager dan die suikerketel.

Het leuke was dat, ondanks het late uur, er overal mensen naar buiten kwamen om dat gevaarte te zien passeren. Gelukkig was het zomer, want de kledij was soms nogal nachtelijk.

Wat ook leuk was, toen ik dat kleine straatje in reed, volgden er meteen een hele rij auto's die later wellicht vaststelden dat mij volgen niet hun oplossing was, want ik reed dan via allerlei kleine straatjes naar Mater, en niet terug naar de N60... Ik heb dat ook eens gedaan... In Brussel zaten wij plots met een omleiding, en moesten de kleine ring verlaten. Later las ik dat er een zwaar ongeval in een van de tunnels was gebeurd. Ik wist niets beter dan de grootste hoop auto's te volgen, maar weldra zat ik daar ik weet niet waar...rond te rijden in de woestijn van straten...Plots zag ik een rijkswachtkazerne, niet verlet, joep de poort binnen en mij daar ergens geparkeerd. Dat mocht duidelijk niet, want ik was in no time omringd door een massa onvriendelijke uniformdragers. Ik vertelde mijn moeilijkheid, en de massa verdween, en ik kreeg een zeer deskundige uitleg en een getekend plannetje om terug op den juiste weg te geraken...

Je ziet, er zijn ook vriendelijke gendarmes... Ik herinner me dat ik eens van een van mijn lieven naar huis reed, in den donker, met mijne vélo...Plots twee gendarmes...stoppen! uw achterlicht brandt niet ! De jongste van de twee wou mij al direct een bonneke schrijven, maar de oudere, die zich wellicht herinnerde dat hij ook al wel eens, lang geleden, te laat was vertrokken bij zijn lief, bekeek mijn fiets en maakte het lampje, zodat ik volledig wettelijk verlicht weer verder kon... Brave gendarme.

Ik ga stoppen, je ziet, ik had eigenlijk niet om over te schrijven. Luc (courgette) heeft al eens gezegd dat dit mijn beste stukken zijn, als ik niets te zeggen heb...
tot de volgende ?

Zon !!!

Ja! Echt waar ! De zon schijnt !! Over een kouwe kille mistige wereld weliswaar, maar ze schijnt ! Ik kan je de toestand van de bomen niet beschrijven, ze zijn zachtjes toegedekt met een gouden mist.

Ps. Is er iemand die weet welk jubileum wij vieren ? 25 is zilver, 50 is goud, maar 40 ?????

Hé, ik zie zachtjes de kerk van Horebeke te voorschijn komen, heel vaag in een gouden licht, precies een schilderij van Turner...Mooi !

Wij zullen belast en beladen naar het eetpartijtje gaan, want we hebben de kinderen en kleinkinderen bezworen dat ze ons niets mogen geven, wij hebben al alles wat we van doen hebben, en geen plaats meer om nog iets te zetten... Maar ik besliste, met Anny, om de zaken eens om te keren, en wij zullen de kinderen iets geven, niet de kleinkinderen, maar iets nuttigs aan de kinderen. Zij hebben nog geen volledig uitgebouwd nest, en we kochten voor Bart en Fré iets, en voor Veerle en Els ook iets. Ieder paar krijgt exact hetzelfde, en ik ben zeker dat het voor de twee paren een nuttig iets zal zijn.

Maar we zullen belast en beladen zijn, want 't zijn verdomme zware pakken !

Ik ga vandaag nog proberen bij de kapper te geraken, mijn pluimen zijn te lang naar mijn gedacht. Ik kan me niet voorstellen dat je je haren lang laat groeien, van zodra mijn haar iets te lang is, kriebelt dat aan mijn oren, en zit ik voortdurend te krabben. Bovendien heb ik vet haar, en als het een beetje langer is, wil het ook steeds vlugger vet worden...en mijn haren wassen, dat is voor mij een heel karwei! Ik moet dan op mijn knieën gaan zitten voor het bad, en over het bad geleund zo mijn haar wassen. Er is nog een tweede methode, dat is helemaal in de badkuip kruipen en ondertussen zelf ook een bad nemen. Een douche zou veel makkelijker zijn, maar dat is helaas bijna niet te doen! Ik zou ofwel mijn badkamer helemaal moeten verbouwen, van a tot z, of te wel een badkamer moeten bijplaatsen in de garage, en wat dan met mijn auto ? of boven de garage, maar daar kan ik enkel bij via een trapje, en ik weet niet of trapjes haalbaar zullen blijven voor mij.

Dus: vroeger naar de kapper gaan is een pak zever minder.

Ik laat dan ook iedere keer mijn baard bijknippen, anders zou hij wellicht al ergens over mijn buik hangen. Het gekke is dat de mensen dit nooit schijnen op te merken. Hoewel er dus telkens zowat 5 cm afgaan, valt dit blijkbaar niet op.

Anny loopt hier te hoesten en te snuffen, ze heeft natuurlijk de vallingen die hier al een tijdje rond "wareeren" moeten oppikken, na een ligkuur van een week in een veel te warm hospitaal.

Gisteren in Auchan ben ik de apotheek binnen gegaan om voor haar een busje neusdruppels te halen. Ze had geen beetje adem meer door de neus, en liep daar te snotteren en te snuiten dat het niet mooi meer was. Ik moest expliqueren dat het geen familie mocht zijn van vicks, want daar is ze allergisch aan. Gelukkig waren het goeie, en was ze gered, en kon ze weer rustig winkelen.

Mijn rug is al heel de tijd redelijk, het lijkt wel of ik wat meer mogelijkheden krijg als Anny er wat minder heeft. 't Zal wel niet altijd passen, maar "t is toch meegenomen. Ik durfde Anny ook niet alleen te laten in de winkel, dus ben ik al de rijen met haar mee gegaan, wat ik normaal nooit doe, ik ga naar een stand van pc of cd's en neus daar tot Anny mij komt halen nadat zij gedaan heeft. Desondanks heb ik het uitgehouden, en na een beetje zitten in de bar en het drinken van een cola-light, was ik weer redelijk en in staat om naar huis te rijden zonder te veel pijn.

Voila, ik ga stoppen, tot de volgende ?

goe weere...

Vanmorgen zijn we in de drup naar Auchan gereden, en 't is juste ! Als 't hier drupt, dan geit het in la douce France...'t was dus eerder in la France Humide...

Heel de weg, heen en terug genoten wij met volle teugen van het wolkengezever, en van iets voor de schreve was't geen zeveren meer, maar overlopen...

Ik heb dat eens echt gezien, biechtewaar ! In de tijd hadden wij hier in Oudenaarde een club van vogelliefhebbers, waar ik ook in het bestuur gesukkeld was (Luc vissen is nog steeds een goeie vriend en was daar medebestuurslid). Op een mooie avond hadden wij weer een bestuursvergadering, en op dat moment was daar ook een postbode lid van het bestuur (Hij is niet lang in het bestuur geweest, en niet lang facteur geweest). Die man kwam daar duidelijk bezopen toe, maar hij deed iets wat al de anderen, mij incluis verstomd deed staan ! Toen hij zich neerzette op een stoel, liep het bier hem zomaar uit de mond, over zijn kin en kleren... Wij keken verbaasd naar het fenomeen en dan naar elkaar, en waren unaniem in de conclusie: de man liep gewoon over, hij zat vol tot aan de krop, en met het gaan zitten zakte alles wat in elkaar en liep hij dus doodgewoon over...
Dit is dus het ultieme bewijs dat de tooghangers meer kunnen drinken dan diegenen die aan een tafeltje zitten...ze lopen rechtstaande niet zo vlug over...

Die zijn vrouw deed ook eens iets tofs, ze had een mooie parkiet om te exposeren, en bij het kuisen van het hok was het beestje haar ontvloden...recht tegen een van die ouderwetse vliegenvangers. 't Beestje kleefde helemaal, en ze vond niet beter om de lijm te verwijderen, dan gebruik te maken van ether...Iedere keer als ze dicht kwam met haar propje ouate met ether op, zakte het parkietje netjes ineen... 't Brave kind wist niet dat ether een sterk verdovingsmiddel is, die vroeger zelfs wel eens bij operaties gebruikt werd, maar zeer gevaarlijk was. 't Parkietje heeft geen exposities meegemaakt, en pas na een jaar zag 't beestje er convenabel uit, en kon het weer leren vliegen...

Toen ik in Beernem werkte in het instituut voor geesteszieken, hadden wij daar een tijdje een dokter die verslaafd was aan ether... Tijdens de ontwenningsperiode moesten wij hem driemaal daags een suikertje geven met x aantal druppeltjes ether op (steeds afbouwend)...Die man kon verschrikkelijk reageren als we iets later waren dan gewoonlijk ! Verslaving, ik heb daar een en ander gezien ! Gek genoeg, in die tijd 1968 of 69 zat daar ook een jongeman omdat hij homo was...tijden veranderen hé ?

Gisteren, bij het vertellen over ons leven, dacht ik ook aan de cola en limonade... Er stonden op de speelplaats van de vakschool ook enkele automaten, en die ondingen hoorden ook tot mijn taak. Ik moest die opvullen, de geldlade legen en het bedrag controleren, en zonodig kleine herstellingen uitvoeren. Als ik het niet kon regelen, dan moest ik de verdeler opbellen, maar dat was een ramp, want blijkbaar was dat een goede bron van inkomsten voor de school... Ooit ontdekte ik dat er ne kleinen het leuk vond om wafels uit die bak te halen met kwartdollars in plaats van 5 frank... Dat waren zilverstukken, en ik stak braafjes vijffrankstukken in de plaats, en heb nog steeds die zilveren stukken hier ergens liggen... Ik vraag me af of de kwartdollar nu nog steeds in zilver is ??? Aan de huidige prijs van de dollar zou dat gek zijn, want het zilver staat veel hoger dan de nominale waarde van die stukken !

Een heleboel pannes van die automaten kwam van het gebruik van valse stukken of van vreemd geld, maar die kwartdollars die werkten dus netjes en wel...

Wij hebben een hele tijd in Auchan doorgebracht met zoeken naar koekjes voor Anny, maar we hebben er geen gevonden zonder suiker. Ik ga het eens moeten vragen aan Roland, die zit er ook mee, misschien weet hij of er zoiets bestaat, en waar we het kunnen vinden... We hebben wel nog een soort frisdrank gevonden, die Anny meebracht, gewoon om andere smaken te hebben. Ik drink al jaren frisdrank zonder suiker, maar Anny smaakte daar volgens haar die andere smaak aan, en wilde dat niet hebben...Nu moet ze wel, maar ik zit er maar steeds aan te denken dat ze het nooit ofte nooit lekker vond. 't Is altijd zo dat ze net dat verbieden waar je het meest van hield... Heb je dat ook al vastgesteld ?

Nu ja, beter dat dan een been gebroken.
tot de volgende ?

het feest nadert...

Zaterdag is het zover...40 jaar getrouwd...Ik herinner me nog de mooie foto op de kast bij ma, herinnering aan hun 25 jarig huwelijk...Een foto waar pa nog niet getekend was door zijn ziekte. Er is nadien geen feest meer geweest, en ik weet begot niet hoelang pa en ma gehuwd waren toen pa stierf... Ik herinner mij wel de woorden van ons ma toen ik haar terug naar huis voerde na het sterven van pa. Wij waren juist samen "van wacht" toen pa was gestorven, en ik had verdriet en woede gevoeld. Toen wij naar beneden kwamen langs de trap van het hospitaal, lieten ze juist het bezoek binnen, en een massa vrolijke mensen met bloemen stormde langs ons heen naar boven, wij naar beneden...Ik had lust om ze allemaal naar beneden te verdommen...Maar terug naar de woorden van ons ma, toen we terugkeerden met de auto, van het hospitaal naar huis. Wij zagen Mee, onze stokoude buurvrouw juist de straat oversteken, en ons moeder zei, wat bitter: "Kijk daar, die zijn al langer getrouwd dan mijne vent is mogen oud worden..."

Nu zaterdag ben ik 40 jaar getrouwd...Er spookt van alles door mijne kop. Hoe onze ouders ons een beetje meewarig bekeken toen we wilden trouwen, zo jong (wij voelden ons al lang volwassen)en vlak daarop denk ik aan Veerle en Bart, die nog snotjongens waren toen ze trouwden - ze waren begot ouder dan wij waren ! L'histoire se répète...

Ik had nog moeten scharrelen om werk te hebben, want mijn contract op de mailboat was teneinde, en via een collega van pa raakte ik aan werk in St Amandus te Beernem, het "zottekot", als hulpverpleger. Ik verdiende er 4.500 fr in de maand, en de huispacht was 1.200 Fr...Toen ik de kans kreeg om als portier in de vakschool te Brugge te gaan werken, nam ik dat mee, het was een loonsverhoging, en een aangenamer werk, portier en manusje van alles, magazijn, stencils en noem maar op...
In 1970 kon ik beginnen in de Christelijke Centrale van Hout en Bouw, mijn vader was boos dat ik daar was, men zou hem verdenken dat hij mij daar binnen had geduwd...('t was mijn moeder zonder dat pa het wist)
En hier zit ik nu, al meer dan 12 jaar thuis wegens ziekte...
We hebben veel mooie dagen gehad, maar ook veel zware om dragen...Toch waren en zijn we nog steeds meer gelukkig dan iets anders...
Geluk, wat is dat ?
Eén ding weet ik zeker, probeer nooit gelukkig te zijn, dat is een zekere formule om het nooit te bereiken. Probeer het leven te nemen zoals het komt, en peur er al het goede uit, en zet dat in het étagèreke van uw hart en uw geheugen...dat is geluk. Aanvaarden wat er gebeurd, en zelfs in de donkerste dagen naar het goede zoeken.
Ik denk weer aan de sterfdag van pa...De onderpastoor kwam op bezoek, we zaten allemaal rond de tafel, en vertelden over ons vader de humorist, en zaten te lachen met de zachte milde herinneringen. Suzanne kon dat niet, dat paste niet. Ik meen nog steeds van wel, ik meen nog steeds dat ik liever de goede dingen herinner dan de trieste. Ik denk wel dat den onderpaster een beetje raar zat te kijken, wellicht had hij maar heel zelden lachende mensen rond zich op zo'n moment, ik denk dat er veel meer zijn zoals Suzanne, die niet alleen, zoals wij, het verdriet voelden, maar het ook wensen duidelijk te maken. Och, wellicht had zij ook meer verdriet dan wij, omdat wij konden terugvallen op de goede herinneringen, en zij alleen op het verlies...
Ik hoop dat als ik sterf, men ook over mij de dingen gaat vertellen die de aangename herinneringen vormen, en dat het verdriet iets persoonlijks blijft, en verzacht wordt door de goede herinneringen...
40 jaren... Anny was maar 20, ze is nu drie keer zo oud als op die dag...Ik was er maar 21, snotjongens als wij het nu bekijken, maar je ziet dat ouderdom niet bepalend is om een goed huwelijk te hebben... Wat dan wel ?
Oh, geen grote dingen...Leren samenleven, dat is al! Ik ga niet niet zeggen dat wij de ideale formule hebben gevonden, maar wel de formule die ons past. Het is ook niet zo dat bij ons iemand baas is, we hebben na ondervinding van jaren geleerd dat er dingen zijn waar Anny veel gezonder en beter over redeneert dan ik, daar neemt zij de eindbeslissing in, andere bleek ik beter in, daar nam ik de eindbeslissing...Lees goed: eindbeslissing, want meestal was er overleg en beraad vooraleer tot een beslissing over te gaan, en het kan goed dat ik de eindbeslissing neem gebaseerd op wat Anny opmerkte...of omgekeerd.
We hebben vooral geleerd de kleine kantjes van de ander te aanvaarden, het niet toelaten uit te groeien tot ergernis. Jezelf voorhouden dat jezelf ook van die scherpe hoekjes en kantjes hebt, die de ander moet verdragen van jou... Kortom de ander nemen zoals ze is...Probeer nooit iemand om te turnen tot een persoon die past in jou gietmodel...om eens als beeldhouwer te spreken.
En dat is ook het Geluk, dat is geen reuzegroot iets, nee, geluk is een heel klein vlammetje, net genoeg om de duisternis van de nacht zo te verlichten, dat je nergens tegenloopt.

Ook Liefde is zoiets, als je jong bent, is liefhebben niet moeilijk, maar eens dat het lijfelijke aspect ervan weg is, struikelen er velen... Weet dat liefde een werkwoord is, je moet soms echt heel zwaar werken en zweten om liefde te behouden, uit te bouwen... Het lijfelijke heeft daarin een steeds kleiner aandeel, maar blijft toch ergens de lijm, niet sterk genoeg op zijn eentje, maar helpend om met al de vele lieve dingen samen de volwassen liefde te vormen... Liefde is ook een verantwoordelijkheid ! Je hebt iets op de wereld gezet, iets opgebouwd, en je moet het blijvend steunen om het rechtop te houden...Liefde is ook mooi, het is het zout in de soep, de suiker in de pap, de smaakgever in het leven.

40 jaar...ik zie ons weer staan, heel netjes opgetut, poserend voor de klassieke fotoalbum, die je na enkele jaren soms per ongeluk eens in handen krijgt, en vol weemoed bekijkt... We hebben nog alle kaartjes die we toen ontvingen, en als we die eens bekijken, dan zien we dat de meesten of ons ontvallen of uit ons leven verdwenen zijn...40 jaar, een hele geschiedenis, één zucht.

tot de volgende ?