499 nog eentje te gaan...

Het is bijna onvoorstelbaar ! Morgen of wellicht overmorgen zo schrijf ik mijn 500° blog!
Het is precies van gisteren dat ik er mee begonnen ben ! En het is ondertussen allemaal uitgegroeid tot een enorm pak tekst, en ik moet eerlijk bekennen, ik ben er een beetje verslaafd aan. Onvoorstelbaar, maar toch waar !
Ik heb al eens gedacht of er geen systeem bestaat waar mee ik al mijn blogs eens kan uitprinten...Het zou al een fameuze kanjer van een boek zijn ! De titel ?
"Gedachten van een ouwe zaag" of zou het iets minder cassant mogen zijn ?

Het is in ieder geval een middel om eens weg te dromen, om eens te zagen, om herinneringen op te halen, om eens te fantaseren, om eens mensen op het verkeerde been te zetten enzovoort, enzovoorts...

Ik denk dat ik al fases uit mijn ganse leven heb aangehaald, meestal met een sausje van humor en sarcasme, maar toch, een herbeleven, een zwemmen in de eigen geest. Meestal pas ik ook een stukje censuur toe, sommige dingen die ik uithaalde zijn niet altijd voor publicatie geschikt, of, zouden kunnen dienen als slecht voorbeeld voor mijn kleinkinderen of - nog erger- de uwe...

Ik denk niet dat ik echte misdaden heb gedaan, maar sommige dingen zouden, als ze vandaag zouden gebeuren, heel anders bekeken worden dan toen !

Als een kind nu belletjetrek zou doen, krijgt hij/zij gegarandeerd de politie op bezoek, wij kregen een pak rammel als ze ons konden pakken, en we mochten het thuis niet zeggen, of we kregen nog een tweede pak. Als er nu iemand een kleine rakker een klets op zijn billen zou geven kreeg hij zeker een aanklacht bij de politie, en een onderzoek of hij toch geen pedofiel is. Je ziet, mijn deugnieterijen zijn nu plots misdaden geworden. Tot mijn spijt, want ik vind het erg dat een kind geen kind meer mag zijn... Als de grote mensen praatten, dan moesten wij zwijgen, nu leren ze in de school assertief te zijn, en de grote mensen moeten ze onderbreken...
Of het nu beter of slechter is ? Ik laat dat in het midden, iedere tijd heeft zijn mooie en minder mooie kanten, maar één ding kan ik niet goed aan: Het kind mag geen kind meer zijn !
Wij speelden in de bossen, zonder schrik voor grote mensen (waren er dan geen pedofielen? ze zullen er ook wel geweest zijn zeker?)Wij mochten een stok afbreken van een boom, om er een hengel mee te maken, en met een zwart draadje, met een stekje er aan gebonden als dobber, en onderaan een regenworm gebonden, gingen wij stekelingen vangen. Nu zijn die beesten beschermd, een tak afbreken is erger dan een moord, en stekjes zijn er bijna niet meer te vinden, en met een briquet kun je geen dobber maken...
Wij gingen zwemmen in de keignaert, terwijl iets verder in hetzelfde water de koeien stonden... Als we uit die plas kwamen, hadden we precies grijze kousen aan tot aan onze knieën, ze hingen vol modder. Nu is dat natuurgebied en mag je er zeker niet meer in zwemmen... Wij mochten nog ravotten, en kwamen potezwart thuis, maar wij hadden plezier en we hadden vrienden.
Nu mogen de kinderen zelfs niet meer in de aarde zitten spelen, want dat is vuil...Wij maakten putjes in de aardewegels, trokken een "meet" en speelden met de knikkers naar het putje, en schoten elkaars knikkers weg als ze te dicht bij doel kwamen... Als we op het assewegeltje gevallen waren, en onze knie zat vol met kleine stukjes steen, dan waste ons moeder dat uit met water en bruine zeep...Vraag het maar aan onze Lieve, ze kan u de sporen nog tonen...
We hadden een zorgeloze jeugd, spelen , vuil zijn, gaan helpen bij de boer, en eindeloos ver zwerven van huis...En als ma haar roep liet horen (hoe-oe-oe-oe) dan hoorden we dat heel ver, en dan was het spurten naar huis. Heel de wijk kende het geluid van mijn moeder, en als ik het onverhoopt eens niet hoorde, dan had er altijd wel een ander het gehoord, en verwittigde ons...
Iedereen zat bij iedereen binnen te spelen, en iedereen speelde op straat, er waren amper auto's, en die waren voorzichtig om dat ze wisten dat er kinderen speelden...
Nu kan dat niet meer, ik zou ons ma niet meer horen boven het lawaai van al de auto's en industrie...
Dat spijt mij voor de kinderen, meer dan ik het kan zeggen !
Een paar jaar voor ik ziek geworden ben, deden we een trektocht door la douce France, en in Haut- Auvergne zaten we op een terrasje iets te drinken, terwijl op de straat de kinderen tot 5, 6 jaar helemaal in hun blootje zaten te spelen, zo zwart als pietjepek. Ze kwamen bij Grand père met een grote zwarte kever in hun hand, om te vragen welk beest dat was... Anny en ik bekeken dat met veel weemoed, bij ons kan dit niet meer...
Wellicht is dat het onder meer dat mij doet bloggen, dat mij doet heerlijk drijven in het heerlijk lauwe verleden ? Is het dat wat mij soms giftig doet uitvallen naar wat er heden is...Vroeger hadden we nog een wereld op mensenmaat, nu leven we in een wereld waar alles van de geboorte tot het sterven toe, gereglementeerd is, en waar je nog amper kunt ademhalen zonder wetten te overtreden...en dan mag je nog geen sigaret in de mond hebben, want dat soort ademhalen is ook al gereglementeerd !!!

Indertijd hoorden wij verschrikkelijke verhalen over het oostblok, waar het leven van iedere mens gedirigeerd werd door een oppermachtige staat...Wij rilden van schrik voor die onmensen, die bolsjewisten...Ik heb onlangs met een dame gesproken die in die tijd leefde in Polen, ze had heimwee naar de tijd van toen, ze waren veel vrijer dan wij nu, hier...Misschien was dat ook gekleurd door de bril van vroeger was het beter, maar toch...zijn we niet overgereglementeerd ?????

tot overmorgen?

499 tanteke

Vandaag ga ik dus weer eens de was ophalen bij tante. Ik ga eerst langs bij Ivan om de post en eventuele betalingen voor het afrijden van gras en onderhoud van de tuin en dergelijke. Daarna naar de home. We hebben haar weer betrapt dat ze soms heel zinnig is, en soms heel erg dement. Het is moeilijk om te achterhalen of de dementie een poze is of niet... Nu ja, wat kan het ons schelen, maar het maakt ook zinnig werken niet makkelijker. Zo is er bv de kwestie van de tv, na enige tijd besloot ze toch een tv op de kamer te willen hebben. Nu blijkt iedere keer de stekker en de antenne uitgetrokken te zijn. Ze moet daarvoor op haar knieën gaan zitten onder de tafel, maar toch lapt ze het hem telkens weer. Ze kijkt toch niet zegt ze. Ik vraag moet ik hem weer laten wegnemen? Dat kost geld, dan zegt ze plots toch te kijken...
Nu ja, uiteindelijk is het haar geld, niet het mijne. Maar het lijkt allemaal zo oeverloos.

Gisteren is Bart langs geweest met zijn belastingsformulieren. Volgende week komt Luc om alles in te vullen. Dat is dan ook weer een gedaan werk.

Anders gaat alles redelijk goed hier, Anny sliep vannacht wel heel slecht, (ik ook)maar waar ik daar geen last van heb, en mij daar geen zorgen over maak, maakt Anny zich daar heel zenuwachtig in, en uiteraard slaap je dan nog moeilijker in. Bovendien lijkt ze 's anderendaags daar last van te hebben, terwijl ik dat echt niet gewaar wordt. Ik stel vast dat na één of meer slechte nachten, er dan telkens een komt waar in je slaapt als een roosje...dus niets om je zorgen over te maken. Maar Anny kan en wil niet zo redeneren, zij heeft haar slaap nodig zegt ze. Het helpt niet met te zeggen dat met het verouderen de behoefte aan slaap vermindert.

Mijn rug verbetert stillekens aan, het is nog niet zoals het hoort, maar het betert. Ik heb wel nog veel sneller dan vroeger pijn bij wat ik ook doe. Ik stel ook vast dat leunen op mijn armen terwijl ik zit, niet meer dat soelaas biedt van vroeger. Hopelijk komt dat nog terug, anders zal ik weer mijn systeem van leven moeten aanpassen aan de nieuwe situatie, en de perioden van tekenen en dergelijk nog korter maken en/of in verscheidene keren inrichten per dag.

Gisteren heb ik Kortrijk gezien, letterlijk ! Toen ik bijna in Kortrijk was, stond daar een bordje dat de doorgang verhinderd was, omleiding, een pijltje naar links. Ik dus naar links, na dat pijltje geen enkel pijltje meer gezien, ik zat in the middle of Nowhere... Nu ja, gestopt en de weg gevraagd aan een lieve dame, en ja, we reden Kortrijk binnen, recht op een bordje doorgang verhinderd, werken, geen omleiding voorzien... wij zo vlug mogelijk (dus al na een km of 3, ons aan de kant gezet, en op de kaart gekeken, ja, langs daar kon ik er geraken, vijfhonderd meter verder...werken, omleiding zonder wegwijzers... enfin, om het kort te houden ik heb in het totaal 6 keer voor werken moeten omrijden... Het ergste moest echter nog komen! Toen wij eindelijk het nieuwe doktersadres bereikt hadden...stonden wij voor een gesloten deur. Ik heb 's avonds de dokter opgebeld, en volgende week mag ik nog eens gaan. Ik heb besloten er via een grote omweg naartoe te rijden, de weg die ik nam in het terugkeren...Hopende dat tegen dan er ook daar geen werken zijn.......

We waren gisteren voor de 11.237° keer heel dicht tegen een echtscheiding, ik en mijn Anny... Dat is telkens zo als Anny de kaart moet lezen... Ik las dat dit een algemeen erkend verschijnsel is, dat vrouwen moeite hebben een kaart te lezen en om te zetten naar de verkeerssituatie, dus ik vermoed dat wat gisteren (weer eens) in mijn auto gebeurde, in veel auto's gebeurt... Vermoedelijk is dat het succes van de gps systemen?????????

Het gekke is dat de gps systemen allemaal de weg vertellen met een lief vrouwenstemmetje...Reden genoeg dus om aan de juistheid van een gps te twijfelen?

We waren gisteren heel dicht bij Bart zijn werk, maar daar hij verhuist is van atelier, weet ik het niet juist zijn, maar het moet daar ergens in de omgeving van de industriezone zijn aan het vliegplein. Bart heeft nu een expositie lopen in Brussel, van Design Vlaanderen, en nog een andere in Kortrijk zelf, ook via Design Vlaanderen.Het is leuk fier te kunnen zijn op de prestaties van je telgen ! Ik zou er gadomme een dikke nek van krijgen, ook al heb ik daar heel weinig verdienste aan, hij doet het, niet ik...maar niettemin....

Voila, ik ga sluiten, zondag zal er wellicht geen blog zijn, ik ga op bezoek bij Jef, de versgepensioneerde collega van Aalst...

tot de volgende ?

498 beter en beter

Het herstel gaat langzaam, maar het gaat vooruit. Als ik braaf ben, en niet beweeg, dan is mijn pijn al weer tot het "normale" peil gedaald. Ik heb wel nog vlugger dan anders pijn, maar who cares, het betert !
Veerle zit nu met wat van de griep, en heeft ook keelpijn...Haren Frederik zat gisteren ook met diarree, gelukkig is het al weer over. Dat had één groot voordeel, normaal zou Veerle de kinderen van school hebben moeten halen om ze naar ons te brengen, want zij moest binnen voor een soort beenderscan (dat ging in twee fasen 's morgens eventjes binnen om een kleurstof in te nemen, en vlak voor de middag onder de scan voor een uitgebreid onderzoek. De uitslag was goed, en ze moet nu naar de rugschool. De specialist vermoed dat te zwakke buik en rugspieren de oorzaak zijn van haar blijvende rugpijn. Ik heb haar hoop gegeven en gewezen op een vriend van mij, die dank zij de rugschool en het dagelijks volhouden van zijn oefeningen nooit meer thuis zat met rugpijn. Jammer genoeg hielp dat niet in mijn geval, en kon ik zelfs de oefeningen niet volmaken...Maar ja, bij mij is er natuurlijk een totaal andere oorzaak.
Vandaag komt Veerle ook officieel naar haar nieuwe woonst kijken, met de mensen van de bouwmaatschappij, om nog te doen herstellen wat er te herstellen valt... Misschien zal dat haar ook een beetje helpen, want het is echt niet te doen met dat oude wijf onder haar. Leuk détail: in de woning van Veerle komt een jong gezin met een peutertje en eentje op komst...Succes verzekerd met die ouwe tang, weer kinderen boven haar hoofd... De bouwmaatschappij heeft gezegd dat ze er deze keer niets zullen laten gebeuren. Ben benieuwd...
Ik ben weer begonnen met wat te tekenen, maar echt gaat het nog niet, ik kan het niet uithouden. Ik probeerde dan wat in een kunstboek te bladeren, teneinde wat inspiratie op te doen, maar ook dat kon ik niet uithouden, ik ben naar beneden moeten komen, en mij braafjes in de zetel leggen... maar toch is het aan 't beteren ! Ik moet echter wel een serieuze klap hebben gekregen van die stomme diarree ! Ook mijn bloeddruk is nog niet terug op peil, maar dat kan geen kwaad, het mag wat lager zijn dan gewoonlijk, maar wat mij hindert is dat ik zo voorzichtig moet opstaan en wat wachten voor ik in beweging kom, anders draait de wereld als een molentje.
Ik heb er al aan gedacht om eventueel te proberen mijn hartonderzoek wat te laten vervroegen, maar misschien komt het ook wel vanzelf in orde, en heeft het ook gewoon wat tijd nodig...
Ik lijk netto 3 kg en oneffen kwijt geraakt te zijn die (gelukkig) niet lijken weer te keren. Ik stel vast dat ik precies deugd heb van 's morgens een potje yoghurt te eten, nu doe ik dat omdat ik antibiotica neem, maar ik voel me er goed bij, dus denk ik het verder te doen. Gek genoeg is ook mijn stoelgang redelijk goed, en kan ik niet spreken van opstopping...ook van die yoghurt?
Anny is juist terug van boven gekomen, met haar haar in spelden, kwestie van netjes te zijn om naar de stad Kortrijk te gaan.... Vroeger profiteerden wij altijd van ons doktersbezoek om voor Anny roggevleugeltjes in aspic te halen. Ze eet dat heel graag, en hier is dat niet te vinden. Nu is de dokter echter verhuisd, en zitten we aan een heel andere kant van Kortrijk... Niet alleen geen vis voor Anny dus, maar ook geen blitzbezoek aan De Sleghte voor mij. Nu ja, daar gaan we niet van dood, en er is niets wat ons belet om eventueel eens rond te rijden voor de vis, als we onze baan vinden ten minste...
Ik zal extra vroeg vertrekken, zo dat we eventueel de tijd hebben om te zoeken als dat nodig mocht blijken. Ik neem mijn kaartenboek mee met het stratenplan, zo vinden we het altijd wel.
Voila, ander nieuws heb ik niet, tot de volgende ?

497 Sterren

Iedereen lijkt het nu wel ongeveer eens te zijn, alles is begonnen met de oerknal. Op een bepaald moment is er een grote knal geweest, en zijn de brokstukken alle kanten uitgevlogen en zijn ze zelfs nog bezig verder uiteen te vliegen.

Dat is de oorsprong van alle dingen.

?

Wat is er dan eigenlijk ontploft als er voorheen niets was ?

En wat heeft het doen ontploffen?

Ik denk dat we eigenlijk nog altijd even ver zijn als vroeger, met één verschil, we weten nu dat alles afkomstig is van één oerbrok materie...
Dat wil dus zeggen dat we van dezelfde stof zijn als de sterren? Heerlijk besef, dat blinkende twinkelende ding in de nachtelijke hemel, dat is verre familie ! De zon ? Familie. De maan ? Familie...

Ik denk dat we allemaal akkoord zijn, dat we weliswaar maar één klein stofje zijn ten opzichte van zo'n zon, maar waarom vinden we onszelf dan in hemelsnaam (naam waar onze familie huist) zo belangrijk?

Omdat er diep in ons nog iets van het twinkelende van de sterren zit?

Als ik je ogen kijk, wel.

Buiten enkele stoffige creationisten is ook iedereen het eens dat hier op dat kleine planeetje, alles geleidelijk is ontstaan. Op een bepaald ogenblik zijn er louter toevallig in de oersoep bepaalde bouwstenen samengevallen die het eerste "leven" vormden, en dan is alles eigenlijk rap gegaan , nu ja, rap... En de mens is mens geworden met ontstaan van de rede, daar stoppen de religies nu meestal "het" scheppen in.

Maar hoe meer we weten, hoe meer moeilijkheden we hebben met de bepaling van rede. De manier om het verschil tussen dier en mens vast te stellen wordt steeds vager, en steeds meer komt men tot de ontzettende vaststelling dat heel wat dieren ook hebben wat wij vroeger als de norm van rede beschouwden, ja, zelfs planten hebben in sommige gevallen dergelijke eigenschappen...

Kortom, het wordt steeds moeilijker vol te houden dat we iets speciaals zijn...de feiten drukken er steeds onze neuzen meer en meer op, dat we eigenlijk maar heel gewoontjes leven zijn zoals het andere leven hier op deze planeet.

Sommigen vinden dat hét argument om te spreken van dierenrechten en dergelijke, maar als we eerlijk zijn, en ook de planten hun zelfde rechten geven, dan gaan we binnen de kortste keren dood van de honger... We kunnen alleen maar deemoedig zijn, en vaststellen dat wij gewoon een stapje zijn in de biologische keten, en de enige fout die we hebben is dat we door allerlei kunstgrepen er in geslaagd zijn met veel te veel van één soort in dit biologisch bestek te zitten "wurtelen". We nemen veel meer dan de ons toegemeten plaats in, en om dat te kunnen verwringen we bepaalde van onze broeders zoogdieren en vogels tot een ras dat alleen nog zeer snel zeer veel vlees levert, of veel eieren legt of...en met de ons nuttige planten doen we hetzelfde.

Het is dan ook een lachertje nu plots te gaan vertellen dat we de natuur ontwrichten. We doen dit al generaties lang, alleen is het tempo waarmee we dat doen exponentiëel gegroeid. We hebben gedurende generaties de wereld verwrongen tot één groot nest van één diersoort. Er is dan ook bijna geen natuur meer over, en de moeilijkheden komen heus niet van de luchtvervuiling, het is gewoon zo, dat er in geen enkel gekend dierennest ook maar één nest bestaat waar de natuur nog ongeschonden is.

Wij moeten dus ofwel drastisch het aantal mensendieren verminderen, ofwel moeten wij aanvaarden dat we ook drastische ingrepen moeten doen aan ons nest, met alle nefaste gevolgen van dien. Het gekke is dat de oplossing deels voor de hand ligt, maar zo moeilijk is om door te voeren... We stellen vast dat waar er voldoende voedsel en voldoende bezigheid is voor het mensendier, ook zijn voortplanting daalt, met als gevolg meer ruimte naast het nestgedeelte. We zouden dus gewoon weg alle mensendieren moeten toelaten voldoende te eten en bezigheid te hebben, en het probleem lost voor een groot deel zichzelf op. Maar het mensendier is niet tevreden met genoeg te eten en genoeg bezigheid, hij wil meer, en dus neemt hij voedsel en goederen af van die mensen die mminder macht hebben dan hij/zij... Daardoor dwingt hij de grote meerderheid van de mensendieren in een situatie van honger en armoede, en we weten dat dit leidt tot meer en vluggere aangroei van die mensdieren in deze arme hongerige streken. Het is dus duidelijk dat we de moeilijkheden dus niet alleen zelf in leven houden, maar dat wij bewust de situatie verergeren.

Wat is het toch waardoor wij onszelf zo belangrijk vinden? dat sterrenstof???

tot de volgende ?

steeds beter

Mijn toestand verbetert stillekens aan...Mijn keel is nu ook pijnvrij, ik "zweef" ook steeds minder, het enige wat nog rest is dat ik van het minste felle stekende rugpijn krijg. Gisteren ben ik met Anny om boodschappen gegaan, naar de Colruyt te Brakel. Ik heb niet de winkel afgedweild, Anny haalde het nodige bij, en ik ben alleen naar de afdeling groenten en fruit geweest om mijn fruit bijeen te halen, Anny kwam dan bij me om ook groenten in te kopen...dat was al, en het duurde uren voor de pijn weer ietsje begon te milderen... Hopelijk herstelt zich dat nog, en kom ik terug naar de situatie van vroeger, anders zie ik mij al weer terug opdraven naar de pijnkliniek...Bwèkes...

Luc (courgettes) kwam gisteren bij ons op een vlug bezoekje, hij beweert dat zelfs mijn handen en armen vermagerd zijn. Nu en dan komt hij eens langs, telkens om eens tegen iemand te kunnen vertellen van al de miserie in de werking van vandaag... Nu zit hij ook nog met de faling van Rano, nog een pak mensen in de miserie... Hij is er dan ook een die het leed aangedaan aan zijn mensen, op zijn schouders wil pakken... Nu, hij ging hier wat verlicht buiten, en zei dat het erg was, dat hij op bezoek kwam bij mij, en dat ik dan eigenlijk alleen klankbord moest zijn voor zijn zorgen, net of jij er geen hebt... Niet naar kijken Luc, iedere dag dat jij langs komt is voor mij een hoogdag, een feest...dan ben ik weer eventjes aan het werken, eventjes terug in mijnen job...Voel ik weer het belang van het werk dat we deden, doen.

Luc (vis) belde mij op om vandaag te gaan vissen en om te zeggen dat mijn visbak in orde was... Ik heb hem bedankt, maar ik zou het echt nog niet aankunnen om te vissen, ook al is dat hoofdzakelijk rustig zitten...Momenteel moet ik echt naast het zitten ook op mijn armen kunnen steunen, anders hou ik zelfs het zitten niet uit.

Toch begin ik weer wat te prutsen aan tekeningen en dergelijke, dat is wellicht een goed teken!

Toen ik, lang geleden, een studentenjob deed op de Wagons-Lits, werkte ik voornamelijk op de Milano-express. Deze trein vertrok in de voormiddag in Oostende, en tegen de middag 's anderendaags waren wij dan in Milaan. Daar bleef de trein staan tot rond 18 uur, en dan terug naar Oostende. Ik werkte in de keuken, een job die de meesten min vonden, maar waar ik het heerlijk vond. Het was wel zwaar werk, maar ja, na iedere reis was je één reis thuis, dus dat viel eigenlijk goed mee. Behalve die keer toen de chefkok zich deerlijk verbrandde bij een onverwacht manoeuver van de trein. Dan heb ik één en een halve week aan een stuk blijven werken, zonder zelfs de kans om andere kleren te halen. Ik vermoed dat ik stonk naar het zweet...
Ook een kwade herinnering was toen er een hittegolf was in Milaan, het was 38 graden in de schaduw, en wij moesten het eten bereiden op een kachel (kolenstook !) terwijl de trein nog stilstond in de volle zon, in het station van Milaan. Of toen wij eens, de chef en ik, meer dan 50 kilo uien moesten pellen en fijn snijden...'k Heb van mijn leven nooit zo gebleit als die keer.
Als hulp in de keuken, moest ik ook 's nachts de taken waarnemen. Veel was dat niet, maar het betekende wel dat je telkens gewekt werd... Ik spande in de restauratiewagen een hangmat, en sliep daar in. Aan iedere landsgrens, Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland, Italie kwamen de douanen alles controleren, en moest de drankvoorraad geteld en gezegeld worden...
Natuurlijk smokkelden wij, met zo'n kansen... Zo was er een collega die thuis een café, restaurant had, die regelmatig enkele flessen meenam voor in zijn zaak... Op een keer, voor een groot feest, had hij twee volle valiezen drank mee. Hij verliet het station langs een sluipwegje... Ik moest nog de kassa en drankreserves gaan melden aan de dienst in het station, pakte mijn fiets en reed naar huis. Ik moest onder de "tettenbrug" (Een brug die zijn naam kreeg van de Oostendenaars op basis van het feit dat er ooit halfnaakte vrouwenfiguren op prijkten)Ik zag de bewuste collega boven op de brug staan wachten op de bus, toen ik plots het gehate bruine volkswagen kevertje van de douane bij hem zag stoppen... Ik remde, keek toe van beneden, zag de douane lachen, instappen en wegrijden... Ik de trappen op gelopen, tot bij mijn vriend, die daar zo wit als de dood stond... "Wat is er gebeurd ?" "Heb je dat gezien?" "Ja, van beneden daar..." Welnu, de douane was bij de man gestopt om te controleren en vroeg zoals steeds: "Niets te declareren ?" Er was geen liegen aan, dus zei de man braaf "twee valiezen kortendrank"... De douane lachte, dacht dat het een mop was en reed verder... Mijn kameraad heeft nooit ofte nooit nog gesmokkeld...Hij had de schrik van zijn leven opgelopen...

Ook toen ik op de mailboat Ostend-Dover werkte werd er gesmokkeld... De douanen hielden het personeel goed in de gaten, en het was dus altijd een beetje riskant...
Louis Poitiers zaliger, een goede vriend, en ik verlieten het schip, Louis met boter in zijn zakken, zelfs een pakje in de achterzak van zijn broek, en ik had medicamenten mee voor mijn zieke vader. Beide waren streng verboden... Toen we het schip afliepen kwamen er twee douaniers naar ons...Louis die een uitgekookte en doorwinterde smokkelaar was, viel niet slinks, en liep recht naar de douaniers "Hebt ge geen dorst? We hebben daar van een zatterik nogal wat drinkgeld gehad !" De douaniers die liever dronken dan werkten trokken mee in het stationscafé... Het kostte ons wel wat, maar betrapt worden was niet alleen een boete, maar ook veel kans dat je je job kwijt was... Op een bepaald moment begon ik aan Louis zijn mouw te trekken, we moeten weg Louis, gauw... Louis wist niet wat er scheelde, maar beëindigde het gesprek en wijlle weg... Toen vertelde ik Louis dat de boter in zijn achterzak gesmolten was, en de achterkant van zijn broek was één grote olievlek...

En zeggen dat ons vader iedere dag er op hamerde niet te smokkelen... Best dat hij niet wist wat we allemaal uitspookten.

tot de volgende ?

495 alles terug ok

Groot nieuws, ik heb vanmorgen gewoon kunnen K.... (je weet wel "naar de grote koer gaan". Niks meer dun, ook nog net niet rotshard. Het leven is weer volmaakt op nog een klein beetje keelpijn, een ietsje duizeligheid en de pijn in mijn rug die maar blijft opspelen. Wellicht wordt een deel van de kracht van mijn pillen gedeviëerd naar de andere zwakke plaatsen...?
Nu, alles komt wel weer in orde.
Donderdag zal er wellicht geen blog zijn, ik moet dan naar de specialist (in plaats van vorige week).
Ik geniet weer van mijn koffie, alleen nog mijn slokdarm prikt. Mijn smaak is grotendeels terug. Ook mijn lippen en mijn tong zijn bijna weer normaal. Voorheen voelden ze aan alsof ze verbrand waren.
Ik denk - hoop - dat ik het hoofdstuk ziek stilaan weer mag afsluiten, maar ik heb er verdorie "goe van had".

Nu we stilaan blog 500 aan het naderen zijn, heb ik eens gebladerd in mijn oude blogjes, en vol verbazing vastgesteld hoe dikwijls ik het heb gehad over dingen die verdwenen zijn, of die aan het verdwijnen zijn. Ik vraag mij af of iedere generatie voor ons een dergelijke evolutie heeft meegemaakt? Ik kan het mij niet indenken. Ik denk dat wij in een wondere generatie leven, waarin al het bestaande is omgekeerd en veranderd...Wellicht vandaar de grote nostalgie ?

Mijn ouders waren in de eerste generatie van de grote ommekeer der dingen, het meeste er van hebben wij zelf ook nog meegemaakt. Ik kan ze niet allemaal opnoemen, maar mijn ouders werden geconfronteerd met de radio, de cinéma, iets later de gesproken film. Ik hoor ons moeder er nog over vertellen, over sonny boy van Al Johnson, de witte neger. Voor hen waren dat echte wonderen.
Zelf kenden we de aanvang van de tv...Mee en Pee (buren) hadden lotjes gekocht van de stedelijke vakschool. Omdat de uitslag maar niet verscheen, wierp Pee de lotjes in de asbak van de kachel (de stove). Toen de gazet kwam stond de uitslag van de tombola er in, pee trok de asla open, en haalde de reeds wat verschroeide lotjes uit de asse.De eerste prijs, een TV ! Niemand in heel de meiboom (wijk) had dat al! En het was dan ook regelmatig kotje-vol bij Mee en Pee, om naar de tv te kijken. Het was een enorme kast, met een eerder klein scherm, maar zolang het ding werkte, heeft de vakschool al de herstellingen komen doen... Ik zie zo nog Ernest Claes voor mijn ogen toen hij de wereldexpositie van 1958 bezocht.
Ons moeder vertelde over Olieslaegers met zijn vliegtuig, en wij zagen de landing op de maan al. We beleefden de eerste harttransplantatie door Barnhard in Zuid Afrika,en schepping van de kloon van een schaap Dolly... We beleven de manipulatie van de genen in planten en dieren. Inkweken van bepaalde stoffen die nuttig zijn voor de mens via een rund en noem maar op, te veel om op te noemen !
We beleefden ook de keerzijde van die dingen, de vervuiling, van water en lucht, de massale aangroei van auto's en de gevolgen er van...En zeggen dat toen ik kind was, er in heel de gouwelozestraat (en dat is een lange straat) twee auto's waren...Een van de taxichauffeur, en een bij ons van mijn vaders werk...Dus als je het goed bekijkt géén één privé wagen ! Als je nu een huis ziet met maar één auto voor de deur, dan is dat eerder uitzondering dan regel...
Maar de revolutie was er niet alleen op technisch gebied ! Ik herinner mij de tijd dat de boontjes ingelegd werden in zout, of gesteriliseerd voor wie dat financieel kon, ik herinner me de koteletjes opgelegd in smout, in de winter waren er geen eieren, dus werden ook de eieren opgelegd...
Je kocht suiker per gewicht, uitgewogen in bruine papieren zakken, en dat gold niet alleen voor suiker, maar eigenlijk voor alles. Er waren geen voorverpakte produkten.
En dan begon de industrie zich op de voeding te werpen... We kregen plots allerlei produkten die we vroeger amper kenden. De varkens werden industrieel gekweekt, en het was niet meer nodig koteletjes op te leggen, die waren er nu het ganse jaar...groenten in blik vulden de rekken, men kweekte nieuwe kippenrassen die nu het ganse jaar door eieren legden... De winkels boden je groenten en fruit uit verre exotische landen.
Waar er vroeger in huis alleen langetongen en aspidistra's op de vensterbanken stonden, zit ik nu te kijken op mijn mooie bloeiende orchideeën...
Als we vroeger moesten behangen, dan zat moeder eerst zorgvuldig met de schaar één boordje van het papier af te knippen, en het papier werd dan telkens op het overblijvende boordje gekleefd...Nu heeft behangpapier geen boordjes meer en klevn we netjes het papier naadloos tegen elkaar.(Dus kunnen de kinderen nu ook geen meterslange "muizentrapjes" plooien van de afgeknipte boordjes..)
We kregen keukengerei in inox, pannen met een laagje tefal...

Probeer eens eens alles weg te denken uit je huis wat er zeg in de jaren zestig nog niet was... Heb je dan ook een leeg huis ? Ik heb nog niet gesproken over de wasmachines, de stofzuigers, de kookvuren met gas of electro..., microgolf,noem maar op!

We vinden het allemaal van zelf sprekend, maar dat is het niet !

Volgens ons moeder waren al de uitvindingen, en de plotse enorme vooruitgang te danken aan de twee grote oorlogen, volgens haar gaat de wereld nooit rapper vooruit dan tijdens de oorlog...'t Kan zijn, maar als je de geschiedenis bekijkt, dan is er nooit, letterlijk nooit ook maar één moment van vrede geweest onder het mensdom...Is het niet hier, dan daar, maar altijd ergens. Ik las ooit ergens de cijfers van hoeveel oorlogen er op dat moment bezig waren, het was een getal van drie cijfers !!
Het begon al van zodra adam en eva twee zonen hadden...

Nee, we leven in een wondere tijd. Het enige wat we nog moeten leren is al deze verworvenheden ook op een goede manier te gebruiken, zonder lucht, bodem of lucht te vergiftigen...Anders zijn wij wellicht ook een van de laatste generaties ...

tot de volgende ?

494 Wat is met de Vogezen????

Ik ontving een kort mailtje van mijn zus dat ze voor 4 dagen gaan Vogezen is, net nu ik weet dat Bart tijdens zijn verlof ook naar de Vogezen gaat...
We zijn er ook ooit geweest, de Franse voorzetting van het Duitse Schwarzwald. Mooi, groen, heuvelachtig en sterk bebost... Ik wou dat ik er nog eens bij kon zijn.

Dat is één van de vele dingen die een ziekte ontneemt aan de mens. Als je niet meer volwaardig mobiel bent, dan ben je hooguit nog goed om thuis te blijven, te babysitten, de dieren te voederen en dergelijke meer. Niet dat we dat niet graag doen, maar als we eens bladeren in een van onze fotoboeken van de reizen die we ooit samen afstapten, met de rugzak om, en genietend van ieder blaadje, elke bloem... Dat mis ik, en ik beklaag het me dat ik dat niet meer heb gedaan, dat ik altijd wel iets vond dat nodig gedaan moest worden... We moesten eens wat meer leren leven zoals de walen, werken om te leven en niet leven om te werken. De kwaliteit van je leven voorop stellen, en je bekommeren om de zorgen van morgen, want morgen brengt zijn eigen zorgen.

Ik zie dat de jonge mensen veel meer leven met dat devies, dan wij ooit konden en kunnen. Wellicht ligt ook daar een stukje van de generatiekloof???

Ik denk dat ik heel wat van dat te zware geërfd heb van mijn vader, die ook steeds aan de toekomst van zijn gezin werkte, en vergat te werken aan zijn eigen welzijn.

Bij de walen leven ze anders, ik hoorde er ooit een zeggen dat ze hun huishouden regelden zoals de russen hun staat (ten tijde van de URSS), ze maakten er een vijfjarenplan voor op, en als dat niet gedaan was, maakten ze een nieuw vijfjarenplan...tot in der eeuwigheid, amen...
Ik zou het niet kunnen, maar het heeft wel iets, ze leven gemakkelijker.
Indertijd hoorde ik mijn vader altijd wat lachen met de Fransen en de Walen, als je in die gebieden binnenkomt, zei hij, dan zie je dat ze daar de verf nog niet hebben uitgevonden...
En ergens had hij gelijk, onze gevels worden netjes gemaakt, geverfd, bezet en wat dan ook, een mooie deur in de gevel, mooie blinkend geverfde ramen enz, enz... In Wallonië en Frankrijk doen ze daar niet aan. Die gevel dat is maar een muur als een ander, een huis maar een beschutting tegen regen en kou. Mijn ogen zijn opengegaan toen ik nu en dan eens bij diverse walen over de vloer kwam, anders dan hun gevel, was van binnen alles picobello, en ze hadden alle denkbare comfort. Toen ik daar over praatte, lachten zij met de Vlaming die het geld aan de buitenkant hing, en vergat te leven...
En laat ons eens eerlijk zijn...Waarom denk je dat Frankrijk HET vakantieland bij uitstek is voor ons ? Omdat wij ons daar zo vrij, zo knus zo gezellig voelen ! Daar primeert leven boven uiterlijk.
Ik ben er steeds wat jaloers op, maar ik ben anders gebakken, ik kan het zelf niet.

Vanmorgen stelde ik vast dat ik weer met mijn voeten plat op de grond kwam te staan... Het enige wat me nu nog ambeteert zijn : keelpijn (al iets beter) en de rugpijn (nog niets beter). Maar ik zweef niet meer ! en ik schijt niet meer (Om eerlijk te zijn, ik begin me zelfs al weer wat ongerust te maken daarover, ik heb schrik dat ik weer in de grote verstopping val... Gek hé? Maar ja, vraag het eens aan iemand die regelmatig het gevoel heeft dat zijn gat wordt in stukken gescheurd door een steenharde knorre ontlasting...die zal me wel begrijpen!

Voila, ik ga stoppen, en vanmiddag ga ik voor de eerste keer weer een patatje eten, met wat groentjes...heel voorzichtig, zwevend tussen hoop op kunnen en schrik van te veel moeten...
tot de volgende ?