'k zag twee beren

Deze namiddag moeten Anny en ik al heel kort na de middag brood gaan smeren... Koekebrood, met rozijnen, en zonder rozijnen, maar meest met.
Deze namiddag is er immers het Lentefeest ofte Paasfeest van onze afdeling Ziekenzorg Mater - Welden.
Er is een gezellig samenzijn, en een bingo met mooie prijzen. Prijzen die door de bestuursleden zoveel mogelijk bijeen "geschooid" zijn. Geen winkel of bedrijf in de omtrek is veilig voor ons, en bijna overal kunnen we rekenen op veel sympathie en mooie prijzen. Ik heb de apotheker en de Eldi gedaan, en bij beiden had ik mooie prijzen voor onze bingo. Het is niet zo dat er geen prijzen moeten aangekocht worden, maar we slagen er toch in heel wat gratis prijzen bij elkaar te krijgen, wat ons weer toelaat om inkomsten te garen voor onze werking. Daar is heel wat werk aan, maar we hebben een heel pak heel goede bestuursleden, en vele handen maken het werk licht. Deze voormiddag gaan ze met enkele mensen de zaal gaan klaarzetten, de prijzen uitstallen, en kort na de middag gaan we dus met enkele anderen brood gaan smeren, koffie zetten en dergelijke meer. Anderen gaan dan dan het eetgerei en de versieringen op tafel zetten, om het wat gezellig te maken.
Het is plezant te werken met mensen die allemaal begeesterd zijn, en graag hun steentje bijdragen. Ik wil in dit verband toch een grote symbolische bloemekee (voor de Nederlanders: dat komt van uit het Frans via ons boeket + bloemen... 't is maar dat je het weet) aanbieden aan Monique. Zij is werkelijk een stuwende kracht en weet mensen te motiveren als geen ander. Gisteren is ze thuis gekomen van de kliniek, om een nieuwe knie te laten steken, vandaag zal ze er bij zijn... Onverwoestbaar !

Buiten is het mistig. Toen ik aan het turnen was, zag ik nog net de treurwilg staan, als een grijze vlek op het witte papier van de mist. Waar ik sta zie ik steeds, met wat moeite (zonder mijn bril!) de takken van de linde tegen de bruine aarde afsteken, maar nu zag ik die takken heel duidelijk, het veld was immers niet meer bruin, maar zacht vergrijzeld. De wereld in watten verpakt. Alles ziet er donzig en zacht uit. Maar als ik nu, een uurtje later buiten kijk, dan zijn de bomen al weer duidelijk te zien, en in het grijze van de lucht zit een witte stralende plek, waar je niet in kunt kijken: de zon komt er door, het wordt een mooie dag ! Ook buiten !

Hoe meer ik naar mijn meidoorn kijk, hoe meer ik twijfel of er wel bloemen zullen opkomen! de dikke botten zijn nu al bijna helemaal open en lijken alleen een massa bladeren te bevatten. Toch nog niet wanhopen, misschien zie je bij deze dubbelbloemigen de botjes later ? Is dat een variëteit van de tweestijlige meidoorn of niet? Want de wilde is zeker éénstijlig. Ik heb er geen idee van.

Het zal dus pas morgen zijn dat we tanteke gaan bezoeken... en zo zal ook dit weekend weer hardstikke vol zitten.

tot de volgende ? (op de foto de wilde, eenstijlige meidoorn...)