Image via WikipediaAl een tijdje ben ik ook verbonden via enkele "sociale netwerken" met een pak vrienden en bekenden. Vooral Facebook vind ik leuk, omdat de meeste mensen dat niet individualiseren, en je dus al hun gepraat kunt lezen, met al hun vrienden en bekenden. Je wereld wordt er een stuk ruimer door, en je blijft je verwonderen over wat de mens bezig houdt.Zo zie ik ook op Face book een heleboel mensen spelen in hun virtuele wereldjes. Een heel pak zijn plots boer geworden en planten kool en snijbiet, anderen hebben een virtuele winkel of zelfs een hele stad onder hun virtuele hoede.
Ik heb het "genoegen" gehad om zo'n virtuele boer aan het werk te zien, die in één beweging zaaide, oogstte en te koop aanbood. Geen echte boer kan hier tegen op.
Ik vond het oersaai, stikvervelend... maar blijkbaar boeit het dus duizenden en duizenden mensen. En het zijn geen kinderen die dit spel spelen, nee, volwassenen zijn hier heel serieus bezig om tijdelijk te gaan leven in een wereld die ze naar hun hand kunnen zetten.
Want ik denk dat dit net het je van het is... Je beheert je eigen wereld, je bent plots een persoon met macht, je melkt je koe, die niet kan tegenpruttelen op het moment dat jij dat wilt. Ook al zijn er enkele regeltjes ingebouwd, er is speelruimte genoeg om te manoeuvreren. Het moet wel een mogelijke wereld (?) blijven, maar binnen die grens kun je heen en weer wippen. Je vindt op je veld plots edelstenen of een kalf met een vlek in de vorm van Europa en ga zo maar door, maar je doet er dan zelf iets mee. Je beheerst, je heerst, je bent eindelijk Kaddafi in persoon op je eigen Libische boerenhof.
(Je mag ook de naam van een andere dictator daar neer zetten en een andere nationaliteit, het is maar een verwijzing naar een dictatorschap...)
Ik weet echt niet goed wat ik van die vlucht in het virtuele met denken...
Soms denk ik dat het goed is, omdat je misschien op die onschuldige manier je frustraties en onhebbelijkheden kunt uitwerken, anderzijds vrees ik dat sommigen hun virtuele wereldmacht gaan willen inzetten in de echte wereld...
Het is net als met de vraag of geweldspelletjes al dan niet aanleiding geven tot geweld, en alle studies ten spijt is men nog steeds niet tot een sluitend antwoord gekomen. Dat komt omdat de ene studie positieve resultaten op levert, en de andere negatieve. Ik denk dat ik weet hoe dat komt...
Ik denk dat niet de uitslagen van de studie verkeerd zijn, maar dat de ene mens anders reageert dan de andere. Als je dan toevallig een groep hebt waar de dikke meerderheid positief reageert, dan geeft jouw studie positieve effecten, is het andersom, dan heb je plots een heel ander resultaat. Bovendien is, zoals in heel veel van dergelijke studies, de maatstaf waarmee men meet ook niet dezelfde. Je kunt het menselijk gedrag nu eenmaal niet netjes afmeten per millimeter...
Eén ding vermoed ik... Wie echt gaat "leven", volledig opgaat in dat spel, heeft wellicht iets tekort in zijn echte, gewone leven. Misschien probeert hij/zij een minderwaardigheidsgevoel af te reageren, misschien probeert hij een gevoel van een gebrek aan Liefde weg te spelen, ik weet het niet, maar ik denk dat het op een of andere manier een leemte of een gevoel van leemte moet invullen, en dat dit net het grote succes is van die virtuele werelden. Ik ken zelfs mensen die volledig opgaan in echte virtuele oorlogen... Je ziet die spellen liggen in de etalages van multimedia-winkels, als blikvangers en attractiepolen... Iets wat ik niet snap, want hoe kun je in hemelsnaam dromen van het doden van andere mensen, zelfs al zijn ze virtueel. Dat is iets wat ik niet meer heb gedaan sinds mijn kindertijd... Toen speelden we cowboy en indiaan, of ridders die zochten naar de Graal...
Maar sindsdien... nee, ik kan me echt niet eens meer inleven in die dingen. Als ik geniet van een film van Robin Hood, dan is dat hoofdzakelijk omdat ik de uitslag al ken, en omdat ik weet dat maar film is, net zoals ik een boek lees en meeleef in het kader van een boek. (Vind ik veel intenser dan een film, want daar bouw ik de beelden zelf op - Misschien is dat een van de tekorten die ik vind in die virtuele spellen, het is niet MIJN wereld, niet MIJN figuren..., maar misschien is dat te danken aan mijn te ongebreidelde fantasie ?)
Ach, ik ga het dus niet af keuren wat ze daar doen in hun virtuele boerderijtje of virtuele stad, ik zie het alleen maar, en bekijk vol verwondering hoe volwassen mensen plots weer kunnen dromen... ook al is het in een voorgekauwde wereld...
En wie weet, misschien vinden ze op die manier plots ook de deur naar de echte eigen fantasiewereld, waarin de wereld werkelijk van je zelf is, de regels van jezelf zijn, en alles verloopt volgens je eigen plannen en inzichten ! Dat is pas een virtuele wereld !!!
Daar kan farmville en co niet tegen op !!!!
Droom eens echt, leef eens echt in je eigen dromen... vul een wereld met je eigen kleuren, schilder in jouw wereld de koeien vol met heerlijke veldbloemen... en geniet, lig op je rug en bouw van de wolken hele landschappen... droom, fantaseer ... zonder grenzen, zonder limieten...
tot de volgende ?
