Image by Steve-kun via FlickrGisteren op de rommelmarkt een klein standje met daarachter twee duidelijke moslim-jongeren. De ene sprak mij aan: "Mooie baard" "Dank u" "U ook Moslim?" "Nee..." "Waarom jij dan baard laten groeien ?" "Ik vind het mooi... Waarom laat jij je baard groeien ?" "Uit eerbied" "Uit eerbied ???" "Ja, voor de profeet, alle profeten hebben baarden, en baard toont verschil tussen man en vrouw."Ik dacht heel eventjes aan de vrouw met de baard en aan het feit dat vele van die moslimvrouwen best een baard kunnen hebben onder die boerka en zo, maar verdrong deze gedachten. De jongeman was immers bloedserieus.
"Ben jij gelovig?" "Ja, ik ben katholiek" (Nu ja, min of meer, ik kreeg het mee in mijn opvoeding)
"Ga jij iedere zondag naar de kerk?" "Nee" "Ik ga iedere vrijdag naar moskee"
Op een of andere manier kwam het ook op oorlog... "Echte Moslims voeren geen oorlog, Koran predikt naastenliefde" ""Katholicisme ook, maar toch is godsdienst dikwijls de misbruikte basis van oorlogen ! Zowel bij jullie als bij ons !"
"Zou niet mogen, Allah wil de vrede"
Dan trok Anny aan mij arm, en zijn we verder gewandeld...
Ik had eigenlijk nog wat willen babbelen. Ik ben eigenlijk veel meer gelovig dan dat ik katholiek ben, omdat ik wel in God maar niet in de menselijke instelling geloof. Ik kan heel wat dingen uit de Koran even makkelijk verteren als uit de Bijbel, maar ik huiver als ik de Ayatollah hoorde op TV, en ik huiver soms als ik onze kerkvaders bezig hoor...
Er zit iets dubieus aan "de godsdienst"... We krijgen het doorgespeeld door mensen, terwijl het in feite de mens ver overstijgt. Maar zonder dat menselijke doorspelen zouden wij wellicht de godsdienst niet kennen, misschien zelfs niet eens vermoeden. Of wel ? Is het iets dat ingebakken zit ? Is het zoals ik al eerder schreef, voor een groot gedeelte een "antwoord" op al de dingen die we niet begrijpen in de wereld ?
Maar ik kan me niet ontdoen dat godsdienst door de godsdiensten veel te menselijk is ingekleurd. Ik kan me niet voorstellen dat je God een mensengedaante zou geven, voor mij is dat alleen maar een poging om dat ongrijpbare wat begrijpelijker te maken. We hebben het al altijd gedaan... De oudste godenbeelden zijn meestal antropomorf. Soms met een dierenkop bekroond, of heel eens in de vorm van een dier, een dier die angst inboezemt, zoals Quetzal de gevederde slang...
Maar de mens maakt zich waar en hoe dan ook, een voorstelling van "God" of "Goden"...
Ik niet, voor mij is dat begrip zo groots, zo veel omvattend, dat daar geen voorstelling bij mogelijk is. Iedere voorstelling lijkt mij een beetje oneerbiedig. Ook het feit dat we het hoedanigheden toedichten is wat bizar voor mij. Of een geslacht... Als ik al ergens een voorstelling zou moeten poneren, zou ik het omschrijven als het al, het geheel... Met dus ook alle eigenheden, alle hoedanigheden, alle gaven en alle tekorten. Voor mij hoeft men geen duivel uit de vinden, het hoort in het geheel, omdat het geheel alles is.
Trouwens ik heb het al altijd wat moeilijk gehad met dat duivelgedoe... Hoe kan de oppermachtige goedheid een tegenpool los laten lopen... ? Het lijkt mij een tegenspraak op zich zelf.
Als het kwade in de wereld is, dan is dat er gewoon in gebakken. In dat geheel, dat ondenkbare. Godsdienst is wellicht als organisme ontstaan om de mens wetten op te leggen met een oneindige dreiging van straffen, veel verder gaand dan de menselijke straffen. Dat is voor mij de enige verdienste van de godsdiensten als instelling. Dat is wellicht ook net de zwakte van deze menselijke inkleuring, want kwaad en zonde zijn ook begrippen die evolueren, iets wat de godsdienstinstelling veel moeizamer kan dan de wetenschap... Homo's waren al lang aanvaard in de wetenschap, en zijn dat veelal nog helemaal niet in de godsdiensten...
(Ondanks het "Gij zult niet oordelen")
Maar ergens ben ik een beetje jaloers op de mensen die zich kiplekker voelen in de kerkelijke regeltjes. Die daar heel hun geloof in leggen, die geen twijfel lijken te hebben... Het moet veel gemakkelijker zijn dan mijn eeuwige twijfelen en zoeken. Maar meteen ben ik ook bang van die mensen, die zo overtuigd zijn, dat al de anderen de facto in het verdoemhoekje gegooid worden. Die denken, nee, stellen dat zij de alleen-zaligmakende- waarheid in bezit hebben, en dat ook desnoods manu militari willen gaan verdedigen. Die al de anderen als verloren beschouwen.
Voor mij kan God geen God zijn als hij het "eeuwige geluk" (Wat is dat ?) laat afhangen van het feit dat je juist op de juiste plaats en tijd bent geboren om in en met die godsdienst te leven... Nu is dat argument misschien iets minder scherp dan honderd jaar geleden, maar mocht het dan voor onze voorouders ??? Toch te gek !
Ach, een gewone babbel op de rommelmarkt... en ik zit er al heel de tijd mee bezig.
Ik kan het niet invullen.
Ik geloof niet in de menselijke invulling van het oneindige.
Ik geloof niet in teksten die gedateerd zijn, die gebonden zijn aan een tijdsgeest en een plaatselijke cultuur...
Ik vind ze wel interessant, ik vind ze groots om te bestuderen en te bewonderen als vruchten van wellicht kleine mensjes met grootse goede bedoeling... Maar voor mij vullen ze de Grote Vraag niet in.
Vraag... want er is geen zekerheid, ook geen onzekerheid, maar iets onbestemds, onvatbaar, onbegrijpelijks...
Ik hou van de mens, ik hou van zijn geworstel met begrippen als goed en kwaad, ik hou van de mens met heel zijn complexiteit... zijn geworstel om met zovelen op zo'n kleine wereld met elkaar samen te leven... Ik huiver van zijn mislukken in deze...
tot de volgende ?
