... maar kritiek" Dat zijn de woorden van de specialist.
De witte bloedcellen zijn weer wat toegenomen (positief !) maar ze zit nu met veel slijm op de luchtwegen en krijgt zuurstof (negatief), de ontsteking van de mond en het spijsverteringsstelsel lijkt wat beter (positief)...
En je zit er bij, en je kijkt er naar...
"'k Ga nog eens bellen..." "Waarvoor wil je bellen? " "Mondspoelen"... Ik moet eigenlijk iedere keer twee soms drie keer vragen wat ze zegt. "De verpleegster zegt dat ik u dat mag geven..." "Neenee..."
De verpleegster, een lieve Poolse dame met een wat Duits klinkend accent, zegt dat ik dat mag geven... "Ze wil het niet van mij..." "Toch, toch" zegt de verpleegster, terwijl ze nog eens de wat verdovende en ontsmettende mondspoeling toedient...
"Ik ga iets eerder voort, Bart komt straks van zijn werk langs... " ze knikt.
De vrijdag is filedag... Het vroeger weggaan resulteert in even laat thuiskomen. Ik zit nog niet neer, als de bel gaat en Bart er is...
Hij was de donderdagavond geweest, maar ze lag bijna heel de tijd te slapen... "Ja, dat is bij mij ook zo... Ze maakt van de dag haar nacht en van de nacht haar dag..."
Je voelt je zo verschrikkelijk machteloos, je zit daar niets te doen, en toch wil je er naar toe.
Weet je, liefde kan pijn doen. Het brandt.
Djudedju
Waar hebben we dat verdiend ? Nergens. Je verdient die dingen niet, ze zijn er gewoon.
Maar er vallen wel heel wat van die dingen hier bij ons.
Waarom meer bij de ene dan bij de ander?
Ik heb geen antwoord, er is geen antwoord.
Je moet er gewoon weer eens door, voor de zoveelste keer, door de zoveelste beproeving.
djudedju
Geen opmerkingen:
Een reactie posten