10 jaar

Het is niet niets... 10 jaar bloggen.
Maar ik heb het gevoel dat ik nu "tenden" mijn bobijntje zit. Ik moet op zijn minst de batterijen weer eens opladen. Ik weet wel, het is een soortement verslaving, maar soms heb ik het gevoel dat het iets is  van moeten, en dat houdt meteen ook in dat het niet meer zo plezant is.

Vandaar mijn beslissing dat dit voorlopig mijn laatste dagelijkse blog is... Ik zeg wel dagelijkse blog, want ik zal wel nog eens, nu en dan, in de pen kruipen om je deelachtig te maken aan mijn leven, denken en doen.

Het is dus niet echt een afscheid, het is het begin van een blog zoals de meeste andere blogs zijn: een onregelmatig verschijnend berichtje.

Ik droom er ook van om eens wat anders te doen, iets wat ik hier nu en dan al wel eens uitprobeerde: ik wil wat verhalen brengen, zuivere fantasie, gewoon leuk om lezen (en om schrijven !)... Soms met een diepere inhoud, soms gewoon leuk of triest, spannend, realistisch of pure fictie... Men heeft me al menig keer gevraagd "Zou jij eens geen boek schrijven?"... Nee, ik zie dat niet echt zitten. Daartoe moet je een verhaal hebben met een heel groot aantal complexe randjes aan, moet je verschrikkelijk consequent zijn en blijven gedurende het ganse verhaal, en moet je vooral een groot uithoudingsvermogen hebben. Ik zie dat eerlijk gezegd niet zitten. Dat uithoudingsvermogen en dat consequente zijn er al te veel aan. Plus het feit dat je dan ook nog eens het verhaal met al die uitsprongetjes moet behouden en doortrekken...Ik zie mezelf zo al verdwalen in de randfiguren, en verhalen vertellen in het verhaal.

Nee dus, maar korte verhalen, ja, dat zie ik wel zitten.
Als de inspiratie er is, dan krijg je vast en zeker wel een en ander te lezen dat niet echt thuishoort in de blogsfeer... Maar daar maal je wellicht ook niet om, want deze blog is ook nooit consequent geweest en wellicht heb je je menig keer afgevraagd wat die titel deed op dat artikel (ik ook !)... Dat komt omdat ik in het bloggen heel spontaan ben, en door een detail in het verhaal plots in een ander verhaal terecht kom. Het leest wel vlot, maar het zou zeker niet kunnen dienen als Paper ofte proefschrift.

Misschien is er dus morgen geen blog...
of wel...
Maar ik laat me niet langer meer dwingen door de kalender, alleen nog door de lust om te schrijven.
We zien het wel.

 Wie niet op facebook of twitter of zoiets zit, zal dus nu en dan eens moeten komen loeren, of je moet je abonneren (dat kan, kijk maar eens in de zijbalk). Van mijn kant zal ik niet of nog hoogst zelden kijken hoeveel lezers me vandaag weer lazen...

tot de volgende ? (wie weet wanneer...) Ik neem (een beetje) afscheid, met een bloemetje...

Toon

Lessen

of Lessines om het te noemen zoals het nu noemt.
Gisteren zijn we naar Lessines geweest, naar de overdekte rommelmarkt in Ollignies (deelgemeente van Lessines).

( tussen haakjes: Heb je het hospitaal Notre Dame de la Rose al eens bezocht in Lessines ??? Nee? Moet je zeker eens doen !)

Het is een wekelijkse markt, en we zijn naar de eerste opening geweest ergens in het najaar, nadien zijn we er nog eens geweest in november, samen met Luc, en gisteren dus nog eens. De start leek eerder moeizaam, maar nu staan de hallen tjokvol, en evolueert het naar een gezellige markt, waar veel dagjesmensen een uitstap maken.

Bij de marktkramers ook heel wat Vlamingen. Eentje zei me: " Wij mogen hier komen, en worden goed ontvangen, maar mocht een Waalse marktkramer naar Vlaanderen komen, dan zouden ze  daar van hun oren maken !" Ik vrees dat hij gelijk heeft ! Vlamingen zijn tegenwoordig een nogal onverdraagzaam ras, en dat ligt niet in het minst aan de politici, die ons voortdurend opmaken tegen Wallonië en de Walen...

Het is er niet alleen een rommelmarkt, we kochten er fruitsap en fruit, en ook een soort worsten. Maar het merendeel is toch rommel en... mooie antiek. Want er staan ook een paar standen met echt mooie (maar dure) dingen. Kortom een heerlijke mengeling waar je heerlijk kunt in wandelen. Daar zijn er niet zoveel bekenden, dus babbel ik daar minder, maar ik amuseer me toch, en helemaal monddood maken ze me niet. Is mijn Frans niet impeccable, ik trek mijn plan (je me débrouille)... en een Waal zal niet lachen met je fouten, misschien, als hij je wat kent, je verbeteren, om je te helpen.

Ik vond er een prachtige wandelstok. Aan het handvat te zien zou ik denken dat het Afrikaans is, maar aan het uitgesneden onderwerp??? Er zit net onder het handvat een prachtig uitgesneden arend, met halfopen vleugels , bezig zijn buit te verscheuren. Die arend is groter dan mijn vuist (en ik heb geen kleine handen!). Het is een prachtige stok, waarvan ik nog nooit een gelijkende zag. Wel was het hout heel mager en bleek, blijkbaar heeft de stok jaren en jaren ergens gestaan, zonder dat er iemand er zich ook maar iets van aantrok. Ik heb gisteren namiddag de stok duchtig ingewreven met meubelvernieuwer, en nu komt de pracht van het snijwerk nog beter uit.

Alleen... Ik krijg hem niet in mijn wandelstokken-bak... De knop is zo dik, dat ik nergens zoveel plaats vind tussen de andere stokken. Dus prijkt de arend nu boven aal andere stokken uit. Niet erg, hij is zo mooi dat het best gezien mag worden !

Mijn neus blijft me ergeren... Ik zit met een verstopte neus, wat ik ook doe. Vannacht heb ik voor de eerste keer in heel wat nachten behoorlijk geslapen. Ik ben maar één keer wakker geweest. Dat is een succes. Gisteren was ik zo moe dat in na De Kotmadam naar mijn bed ben gegaan. Ik was versleten na al die nachten wakker liggen.

Buiten schijnt de zon, en zoals je wel eens meer ziet op een zonnige winterdag, is het een gouden licht, en lijkt alles overgoten met wat geel. Mooi.

Toch zit er hierboven een donkere wolk, met dreiging van regen. 't Mag wel eens wat stoppen, we hebben de laatste tijd echt al regen genoeg gekregen...

Tot de volgende ?

snotterdesnot

dju ! Mijn neus blijft verstopt, en ik blijf maar snotteren aan een hopeloos verstopte neus.

Buiten is het zonnig, maar het ziet er maar frisjes uit.

Gisteren zijn we heel druk bezig geweest ! We deden onze wekelijkse boodschappen, eerst naar de Colruyt, en dan naar de Aldi... Nadien reden we naar Zwalm, want, volgens onze kuisvrouw, vond je daar nog een fotograaf. Onze fotograaf die vroeger instond voor het nemen van onze pasfoto's is er niet meer, dus moesten we op zoek naar een andere.
Fotografen zijn blijkbaar een uitstervend ras, want die in Zwalm bleek ook verdwenen...
Nu ja, we moesten ook nog naar Deinze, en vanuit Zwalm rij je dan door Gavere, misschien dat er daar??? Noppes, niets van fotograaf gezien op onze weg.

In Deinze gingen we naar een bloemenzaak waar ze ook ... vissen verkochten (Eurotuin of zoiets), want onze Bart had gezegd dat ze daar acanthodoras verkochten.

Ik heb reeds de gestreepte vorm zitten, maar daar hadden ze de gestippelde vorm. En ja hoor, nu zitten er twee gestippelde acanthodoras in mijn aquarium bij. Nee, je moet niet hals over kop naar hier komen om die speciale vissen te zien ! Want deze vissen zijn voornamelijk nachtdieren, en dus zie je ze zelden. Alleen als ze echt honger hebben, komen ze ook eens te voorschijn bij de dagelijkse voedering van de vissen, maar vaak gebeurt dat niet...

Het zijn bizarre vissen, als je ze uit het water haalt, dan knorren ze als een varken ! Bovendien hebben ze op de borstvinnen stekels staan, waarmee ze zich vastzetten, en dan zul je eerder de vinnen breken dan de vis losmaken ! Deze stekels zijn bovendien ook nog eens giftig, soms kun je zien dat er een soort "melk" uitkomt. Als je zo'n stekel in je vel krijgt, dan is de kans groot dat de wonde ontsteekt !

Waarom hou je zo'n vissen dan ?

Er zijn geen betere opruimers ! Zelfs behoorlijk grote dode vissen worden door hen opgepeuzeld. Maar ook plantaardig afval, resten van eten en dergelijke, verdwijnen in de magen van deze dieren. Ze leven héél lang, en zijn zo wat onverwoestbaar.

Enige tijd geleden zag ik een van mijn gestreepte acanthodoras in een holte in een steen zitten. Niets om je ongerust over te maken, dat is wellicht een schuilplaats voor dat beestje. Maar deze bleef weken in datzelfde gat zitten, en ik kon me niet ontdoen van de indruk dat dit dikke vette beest in die tijd wel heel erg mager was geworden. Zou het dood zijn? Of vastzitten. Het zat dus vast. Wellicht had het zich of te diep in de steen gezet, waardoor het niet meer terug kon, of ze had door een of andere schrik, haar borstvinnen opengezet, en zat daarmee rotsvast.

Ik heb enkele stenen verlegd in het aquarium, nam de staart vast, en ja, het beest leefde nog ! Ik heb echt moeten trekken en sleuren om het uit dat gat te krijgen, en eindelijk lukte het ! Een heel mager beest kwam er uit, met een volkomen geruïneerde borstvin... Je moet het beest nu eens zien ! Het is weer mortelvet, en de borstvin is volledig weer in orde ! Deze beesten zijn werkelijk ijzersterk !!!

Eén ding is er jammer aan de gestippelde acanthodoras... Als ze ouder wordt, gaan de stippen weg, en heb je een pikzwarte vis over. De vissen worden behoorlijk groot, zo'n 17 cm ongeveer. Dus niet voor een klein aquarium.

Onlangs stak ik nog enkele nieuwe schijfzalmen in de bak. Deze waren ongeveer een euro groot, mu zijn ze al zo'n zeven centimeter groot, in een dikke maand ! Je moet deze dieren in groep kopen, het zijn schoolvissen. Nadeel van het houden van schijfzalmen is dat je geen planten kunt houden, ze vreten alles op. Maar het zijn mooie imposante grote vissen !

tot de volgende ?

grijs

De zon is al weer piepedada !
De lucht is grijs en grauw. Nee, je ziet niet echt wolken, het is gewoon in unicolor grijs geverfd.

En kijk, meteen ziet het leven er een heel stuk minder riant uit. Zon heeft iets en geeft wat.

De bloeiende camelia lijkt plots veel minder kleur te hebben, en waar het gisteren als helle flitsen van kleur waren, zijn het nu, gewoon, bloemen, die er wat triestig bijstaan, als  stonden ze een grafwake te houden op het kerkhof.

ZON !!! Waar zit je ?

Gisteren heb ik wel 5 keer moeten bellen naar het hospitaal om een afspraak te krijgen en om die zo vlug mogelijk te krijgen... Het lijkt wel of heel Oudenaarde heeft een afspraak. Maar uitleg dat ik al zo lang met sinusitis zat, ondanks behandeling, deed hen alsnog een gaatje zoeken... Volgende week mag ik bij de specialist. (Ik heb niet verteld dat ik geen pijn heb...)

Eén voordeel heeft die ontstoken sinus... Ik lijk de laatste dagen te vermageren, ik heb weinig eetlust, en ik slaap niet (Zou door één van de huidige medicamenten komen)... dus kan ik hele nachten lezen, en heb ik een wettig excuus om het licht aan te doen aan mijn kant van het bed... Mocht je het niet weten, ik heb hier in huis dus ook iets wat van mij is, één kant van het bed. (Nee, dat is niet waar, het is hier niet van "ik heb", nee, wij hebben hier alles samen, hutje bij mudje bijeen gespaard. Het is van ONS )

Anny is niet uit gaan werken. We hebben samen geopteerd voor de opvoeding van de kinderen en het gezin. Dat is een bewuste keuze geweest, en ook al hadden we daardoor minder middelen, we hebben nooit iets tekort gehad, en onze kinderen hebben een droom van een jeugd gehad. Wellicht zou die keuze er nu niet meer zijn... Wij waren wellicht al bij de laatsten die konden kiezen voor die luxe. Nu is alles zo duur geworden en is de noodzaak om allerlei dingen te hebben steeds groter geworden, en moeten beide ouders gaan werken. Het is zelfs al erger geworden... Ik hoor dat, als jonge mensen opteren voor een eigen woning, het bijna niet meer mogelijk is, zonder inbreng van de ouders. Dit betekent dat de ouders moeten kiezen voor een klein gezin, anders kunnen ze hun kinderen niet de toekomst bieden die ze hen toe bedachten...

In onze tijd was het al niet evident de keuze te maken die wij hebben gemaakt, maar het lukte nog. Nu lukt dit in het modale gezin niet meer, die keuze is er niet meer.

Daar spelen heel wat factoren een rol: alles is duurder geworden, maar men leeft ook anders. Wij hebben nooit een reis gemaakt met de kinderen, buiten één keer naar Spanje, in een ons gratis ter beschikking gesteld appartementje... Voor de rest bleef het bij een of enkele daguitstappen. Een tv bleef staan tot hij werkelijk niet meer te herstellen was. En de woning was een sociale woning, in de tijd dat die prijzen werkelijk nog sociaal waren.

Wij hebben geen twee garages (we hebben nog steeds maar een auto, die heel lang moet meegaan), we hebben een verbouwing gedaan, maar we hebben dat zelf gedaan, met hulp van nonkel Julien en een paar vrienden die een handje toe hebben gestoken.

Nog steeds kijken wij naar prijsbewust kopen, het zit er onder tussen in gebakken. We doen ons niet tekort, maar we doen ook niet gek. En een huis schenken aan de kinderen??? Dat zit er niet in, dat hebben we niet.

Dat ik de laatste jaren ook nog ziek werd, verbeterde de situatie niet. Maar we hebben niets tekort, en we leven het leven wat we willen en waar we bewust voor gekozen hebben. Misschien is het net dat wat ons zo gelukkig maakt?

Dinsdag op de Crea vertelde ik dat we -Als 't God belieft - we volgend jaar 50 jaar gehuwd zijn... En ik zei er bij "... en nog nooit ruzie gemaakt!".
Tot onze verbijstering leek dit haast onmogelijk volgens al de anderen.
Toch is het zo.
We hebben nog nooit ruzie gemaakt.
Waarom zouden we.

tot de volgende ?

't Regent niet !!!

Een mens zou er op de lange duur aan gewoon worden dat het altijd maar regent, en regt, en regent...En dan plots vandaag zowaar de zon aan de einder !
Ik weet niet hoe lang het gaat duren, maar zo lang het duurt gaan we er van genieten !
Een lichtblauw in de hemel, met gouden wolkenvegen, en de zon die de einder héél licht maakt. Meteen is heel de wereld weer veel mooier.

Straks ga ik naar het hospitaal bellen, om een afspraak te maken op de dienst neus-keel-oor, want mijn sinusitis wil maar niet weg. De huisdokter vermoed dat het een vaste klomp is geworden, wat we in de volksmond versteend zouden noemen... Allemaal de schuld van dat scheve neustussenschot. (Wie heeft dat woord uit gevonden ? scheef neustussenschot, best dat ik niet slis !)

Ondertussen kreeg ik nog wat middeltjes, in de hoop die klomp ondertussen op te lossen. Hoop (?) doet leven.

Ondertussen ruikt heel de wereld naar die neusdruppels die men voorschreef. "Goed schudden, dan één keer spuiten, dan weer schudden en nog eens spuiten, en dan hetzelfde in het andere neusgat!" Voor ik de apotheek verliet hoorde ik haar nog eens "Goed schudden voor iedere keer dat je spuit ! Niet vergeten !" Nee, madam, ik zal het niet vergeten. Hoe zou ik ?

("Mijn" apotheker is in verlof, en dus moest ik naar een andere apotheek, en die dame wil blijkbaar wel héél zeker zijn dat haar cliënten de opdrachten goed hebben begrepen...)

Ach, het zal allemaal wel weer in orde komen, maar ondertussen blijf ik vrolijk snotterend door de wereld lopen, of als mijn neus volledig dicht zit, happend naar lucht als een vis in het water. Ik heb een hekel aan door mijn mond ademen ! Zelfs toen ik ging lopen, ademde ik door de neus in, en door de mond uit. Meer zelfs, ik ademden twee keer in door de neus en één keer uit door de mond. Om zoveel mogelijk zuurstof binnen te krijgen. Toen had ik geen sinusitis... Kon ook niet, mijn adem ging als een sneltrein door mijn neusholten heen. Het is die gedwongen inactiviteit die me nu die verstopte sinussen lapt ! We ademen te weinig heel diep en heel bewust ! Eigenlijk zouden we dagelijks naast de turnoefeningen ook dagelijkse ademhalingsoefeningen moeten doen, maar nee, we bewegen door onze ziekte amper, en dus ademen we ook amper...

Rust roest dus niet alleen, het doet ook dichtslibben !

Als ik tegen iemand zeg: Ik heb sinusitis, dan is het steevast van "Oei ! En veel pijn zeker ?" ... Nee dus, dat alarmsignaal krijg ik dus niet, en dat is wellicht ook mede een van de oorzaken dat de ontsteking zich goed kon settelen vooraleer ik reageerde op de verstopte neus. Ben je nog altijd jaloers op dat gebrek aan pijn ?

De zon schijnt nog steeds, en er is geen vogeltje meer te zien op de voedertafel. Ze hebben plots weer, in het licht van de zon, ontdekt dat er toch gewoon eten te vinden is ook, dat er lente in de lucht hangt, en dat er materiaal te over is om eventueel een nest te bouwen. De mussenmannetjes jagen fel op de vrouwtjes en maken ondertussen onderling ruzie, de mezen hangen aan de nestkastjes om te zien of hun appartement nog steeds vrij is...

De camelia's bloeien volop, en aan hun voeten staan de sneeuwklokjes te pronken !

Je zou warempel denken dat het lente is !
(Van mij mag het !)

tot de volgende ?

3431

Ik ben bijna 10 jaar, bijna dagelijks aan het bloggen... Alleen een uitstap, een ziekte kon me ervan weerhouden om dagelijks achter het scherm te kruipen en een blogje te plegen... Dit is nummer 3.431...  Ik moet zeggen dat ik het gevoel heb dat mijn bobijntje, mijn blogbobijntje, tegenwoordig maar stroef meer draait...
Dat komt wellicht omdat ik niet meer alleen blogjes pleeg, maar ook nog schrijver ben van een column in Houvast, het blad van de medewerkers van Ziekenzorg Midden-Vlaanderen, en men me occasioneel ook nog wel eens vraagt om een tekstje te produceren voor een en ander.
Te veel is trop, en trop is te veel...

Ik hou het nog even vol, tot de tien jaar volledig zijn, en dan ga ik een versnelling lager gaan bloggen. Ik ga niet meer degelijks plichtmatig een stukje produceren, maar alleen als ik werkelijk lust heb, werkelijk nood heb aan het ventileren van mijn zielenroerselen...

Als, geachte en beminde lezer, nood hebt aan een stukje om je zinnen te verzetten, dan kun je putten uit meer dan drieduizend stukjes, lang en kort, leuk en bitter, hilarisch en sjagrijnig, je zoekt er maar eentje uit, heel bewust of op 't goed valle uit, je komt altijd wel ergens op terecht. En ik weet zeker dat je of een heel deel nooit hebt gelezen, of je met graagte een of ander stukje terug leest. Je kunt je ook bezig houden met het kijken naar mijn evolutie door de tijd heen... Bijvoorbeeld, hoe ik door het liederlijke gedrag van politici steeds meer Belg ben geworden en steeds minder Vlaming.
Je kunt er zien dat ik steeds meer alle politici, van welke partij ook, in het verdomhoekje schop, omdat ik zie hoe ze steeds meer de democratie verkrachten en er een nieuw soort dictatuur van maken met talloze idiote en bedillerige wetten en wetjes, en eigenlijk alleen voor zichzelf en hun job zorgen en vooral voor hun eigen portemonnee... Hoe ze niet vooruit denken, maar lappen leggen (Geen wonder dat onze wegen er ook al uit zien als grote lappendekens !)

Je zult ook zien dat met het ouder worden, het verleden een steeds groter stuk van mijn leven is. Dat is ook werkelijk zo, hoe ouder je wordt, hoe verder je immers achterom kunt kijken.

Je zult ook zien hoe ik steeds rationeler wordt inzake religie, en hoe het rationele en religie eigenlijk niet echt kunnen samengaan.

Je zult ook zien hoe een mens eigenlijk voortdurend worstelt met zichzelf. Als ik een mens moet vergelijken met een plant, dan denk ik haast nooit aan een boom, veel meer aan een woekerplant die zich doorheen en over alles heen wroet naar het licht, en vaststelt dat het licht tegen dan op een andere plaats lijkt te zitten. Dat maakt ons tot kromme, onnutte stukken hout, hooguit geschikt voor een decoratieve wandelstok.

Je zult ook gelezen hebben over mijn wandelstokken en over de Afrikaanse kunst en over Ganesha en dergelijke meer, en misschien herinner je je nog het Chinese keizerspaar dat hier terecht kwam...

Je hoorde ook over mijn boeken, en soms las je stukjes lieteratureluurderij, stukjes science fiction, stukjes verhalen...

En soms vraag ik me af wie het meest pret beleeft aan mijn blogjes... U, lezer, of ik zelf, die mijn geest los laat en laat krinkelen over het papier als een worm zoekend naar het vochtige en voedende gras.

"Ik ben wie ik ben" lijkt mij alleen juist, als je over een momentopname spreekt, want ik ben niet dezelfde van gisteren, en ik ben niet dezelfde van morgen. Maar toch, ergens ben ik mezelf, ben ik een individueel individu, ik mag dan een netel zijn tussen al die andere netels, maar dan ben ik die netel die iets anders is, door een kleine afwijking in de bladeren of de kleur... Maar ik prik zals de anderen, en ik ben lekker in de soep.

Tot de volgende ?

(Mocht er iemand iets weten over deze beelden, wilt u dan uw wijsheid met mij delen??? Dank !)

veel wind, weinig slapen...

Vannacht heb ik uren wakker gelegen, luisterend naar de wind, mijn kind (vrij naar een liedje van Lize Marke)...

Nee, ik lig er niet met schrik, nee, ik lig niet te luisteren of er geen pannen van het dak waaien, of dat het kippenhok krakend ineen stort... Nee, ik luister naar de wind. Ik zie de zee, ik zie de bomen die omgewrongen worden en krakend ter aarde slaan... Ik sta op en verwacht het bos uit mijn jeugd terug te zien, waar talrijke bomen om liggen. De grond was ook toen doorweekt, en met die wind waren talrijke bomen gewoon ontworteld.

Wat lig ik in godsnaam op al die dingen te denken?
Ik heb in ergere wind op zee gezeten, zonder schrik te hebben, waarom besluipt me nu een haast atavistische schrik bij het horen van de wind? Al weiger ik het schrik te noemen, ergens die van binnen zit toch een zekere onrust.

Ik heb uren liggen lezen, heb twee keer, op verzoek van Anny het licht weer uit gedaan "Ga je nu eens dat licht uit doen?"... en telkens, na hooguit een halfuur, knip ik het licht weer aan, pak ik weer mijn boek en lig ik weer te lezen, me afsluitend van alles wat me wakker houdt.

Ik ben wel drie, vier keer naar het toilet gegaan, gewoon om het bewegen, om het niet moeten stil liggen terwijl alles in mijn lijf lijkt te bewegen.

Ik ben gek... Of ben ik gewoon mens, gebonden aan dat lichaam, dat reageert op de ontketende natuur ? Heb jij ook wakker gelegen, luisterend naar de wind? Of heb je net, op de tonen van het jachtende lied der wind, geslapen als een roosje ? Maar de meesten van ons ondergaan we degelijk de invloed van het weer. Ik slaap niet alleen slecht bij storm, ik voel het ook aan mijn rug, ik voel het al voor de wind er is, tijdens de storm gaat het -gek genoeg- weer wat beter, en bij het luwen van de wind stijgt de pijn weer.  Ik heb minst pijn bij vast weer. Het mag slecht weer zijn, als het constant zo is, dan gaat het redelijk met de pijn, maar verandering doet pijn. Dokters geloven daar niet in, maar heel veel pijnpatiënten zitten nu wellicht te knikken, ook zij voelen verandering van weer.

Als kind waren we op stormdagen ook geweldig, blijkbaar heeft het ook invloed op het humeur en gedrag, ook al stop je dat als volwassenen weg onder dat laagje vernis van de "opvoeding en de elementaire beleefdheidsvormen"... Maar ergens willen we gek als de wind, over het veld lopen, een buiteling maken en roepen tegen de wind in...

Herinner je die tijd nog, dat je zo zot als de wind kon spelen en ravotten? Ik zie dat niet meer, de kinderen van tegenwoordig spelen niet meer buiten, te gevaarlijk, met al dat verkeer, en de boze mensen. Wij joegen de koeien op, plukten hele grepen gras en gooiden die hoog in de wind om het gras te zien vliegen. We vochten met elkaar in zot geweld, zomaar voor de lol, om dat geweld uit ons lijf te krijgen. Soms kwamen we thuis, zo zwart als Pietje Pek, we waren in de modder gevallen logen we, maar eigenlijk waren we gewoon de berg af gegleden in de modder.

Het leek wel of de wind de vrijheid bracht.
Het deed ons losbarsten in zot geweld, en we lachten om niets, zo maar uit zotternij.

Nu zijn we volwassen, en mag dat niet meer.
We moeten ons imago hoog houden.
Wat zouden de mensen wel niet denken?
Maar diep van binnen zou ik dolgraag nog een keer roepen, hollen door het gras, glijden in de modder, werpen met klompen aarde naar niets, zo maar, omdat je al die energie van de wind door je lijf wilt laten stormen, en al de boze gedachten wilt laten wegwaaien...

Het mag niet.
djudedju

Wat gaan ze zeggen...

tot de volgende ?

Aai, aai, Gent...

Nee, ik ben niet plots supporter geworden van een of andere voetbalploeg, maar ik kijk met verstomming naar al de heisa rond dat stomme balletje. Want eigenlijk is het niet groot, zo'n voetbal, en het is haast ondenkbaar wat sommigen betaald worden per trap tegen dat kleine ronde ding...

Maar vooral kijk ik vol verbazing naar de supporters... Te gek voor woorden.
Eerst snapte ik de juichende Anderlechtsupporters niet, maar na enig denken weet ik het: door het winnen van Club zijn zij drie punten nader bij de leiderplaats geklommen.

Zouden die van Club daar aan gedacht hebben?

Tezelfdertijd stel ik vast dat mijn vrouw, en ikzelf, helemaal geen West-Vlaamse reflex meer hebben... Wij hebben eerder sympathie voor Gent dan voor Brugge. tedju, dat had ik eigenlijk in en met mezelf niet zien gebeuren. Want als we West Vlaams horen, dan schakelen we zonder het echt te beseffen, meteen over op ons West Vlaams, ons moedertaal. Ja, ik geef het toe, het is niet zuiver meer, we hebben woorden gesprokkeld uit het Oost Vlaams, omdat die wellicht makkelijker zijn, of beter klinken, of zo danig eigen geworden zijn... Kortom we zijn geen West Vlamingen meer. We zijn stilaan een soortement Maternaars geworden.

Ik had bijna geschreven dat we gastarbeider waren, maar dat klopt van geen kanten meer... Eerder zijn we gastzieken geworden. Alle twee zitten we immers op de sukkel, maar we hebben het al bij al nog goed, we kennen mensen die veel erger getroffen zijn. Het helpt niet met Oei en Aai te zeggen, we moeten het leven pakken zoals het er is. Gisteren is voorbij en komt niet meer terug, en morgen is de dag die nooit komt, dus leven we in het nu, en daar maken we het beste van.

Maar terug naar Gent... Nee, niet over dat voetbal, dat zegt me niets, maar over de stad. Voor mij is Gent zowat de mooiste stad die er is in ons landje. Veel mooier dan het zo geroemde Brugge, wat mij eerder op een soort Bokrijk doet denken, best mooi, maar niet van deze tijd. Gent leeft, en je kunt in haast iedere straat van de oude binnenstad dat leven doorheen de eeuwen zien. Huizen zijn er niet kunstmatig in stand gehouden, de stad heeft zich hernieuwd en vernieuwd. Je ziet er alle bouwstijlen broederlijk naast elkaar en door elkaar, je voelt haast het groeien, de stad vertoont geen jaarringen als een boom, maar bouwstijlen en mooie dingen uit alle tijden van de stad zelf.

Van de heel oude kleine huisjes van de werkmens tot de schitterende herenhuizen, paleizen haast midden in de stad. Je ziet er nog de resten van de beluiken, ook al zijn ze gemoderniseerd en verbeterd, je voelt de ellende van het verleden is deze resten van het arme proletariaat, en de geldzucht van de rijken.

Je kunt er talrijke musea bezoeken, op allerlei vlak. Het is een stad met een universiteit, en dus met de aanzuiging van jonge begaafde mensen... Het is een stad die leeft.
Waar veel steden enorme leegstand hebben, Gent niet ! Gent leeft. Het is ondertussen ook een kosmopolitische stad geworden, waar je alle rassen en soorten en religies vind, meestal broederlijk door elkaar. Je moet er eens op een rommelmarkt lopen, en gewoon luisteren... Je weet op het gehoor alleen, niet meer te zeggen waar je bent op deze aardkloot !

Het is een stad zoals steden moeten zijn. Met de spanningen van het dicht bijeen wonen, van de verschillen tussen standen, rassen, religies, maar ook met het gevoel dat de stad uiteindelijk kiest voor zijn eigen eigenheid... En laat dat voetbal dan een stom spelletje zijn, het is een van de lijmsoorten die het allemaal verbindt. (Leven A.A.LIJM)

Als ik niet in het stille Mater woonde, dan zou ik wellicht opteren voor Gent.
... en dan heb ik nog niet gezegd over dat wondere dialect !

tot de volgende ?

Kerstboom ?

Gisteren hebben we een vergadering gehad, waarbij we enkele technieken aanleerden, om deze technieken dan door te kunnen geven aan andere groepen van Crea...
We maakten een tafelversiering met kerstballen en een kerstboompje...

Vind je het bizar?
Wij hebben er ook een tijdje over gedaan om te ontdekken dat dit wellicht DE werkwijze is... We moeten de technieken aanleren ver voor de feestdagen er aan komen, anders kan het niet tijdig doorsijpelen van bij ons naar de Crea-kernen...

Moeilijk zijn de technieken niet, maar alles moet je minstens eens gedaan hebben, om te kunnen oordelen over de haalbaarheid. Wij mogen (en kunnen) immers niet vergeten dat we niet altijd te maken hebben met "handige Harry's", er zitten heel wat onhandige mensen bij, waarbij de onhandigheid heel vaak te maken heeft met hun ziekte. We hebben ook mensen die specifiek werken met zwaar gehandicapten, zowel lichamelijk als geestelijk, en daar zit je uiteraard met nog gans andere moeilijkheden en beperkingen.

Wat wij nu hebben aangeleerd, om door te geven aan onze leden, is niet zo moeilijk, maar ik heb ondervonden dat het wellicht voor sommige mensen best lastig zal zijn. We moeten heel veel karton knippen, en dat is voor sommige mensen zwaar. Dus gaan we wellicht te maken hebben met mensen die in één namiddag de kerstboom maken, terwijl anderen er twee namiddagen gaan voor nodig hebben...

Ook dat is een moeilijk punt. Dat wil dan zeggen dat je een bijkomende activiteit moet hebben om het tijdsverschil op te vangen, terwijl je dan soms mensen hebt die dan beklagen dat zij dit tweede object niet kunnen maken, want dat vinden ze veel leuker... Met mensen werken is niet makkelijk !

Maar gisteren heb ik dus een kerstboompje en een tafelversiering voor Kerst gemaakt... In februari.

We hebben zorgvuldig gekeken hoelang we bezig waren aan de twee objecten, om te zien of we wel die twee activiteiten in één namiddag zouden kunnen geven op de cursus. Dat lukt dus, maar dat is dan wel rekening gehouden met het feit dat we daar eigenlijk met de leiders/leidsters van de crea te maken hebben, en dat dit normaliter allemaal wel handige Harry's zijn...  Zij krijgen na de praktische les ook een fiche mee met alle benodigdheden en geschatte kostprijs. Daarin staat dan ook vermeld dat het wellicht wat langer zal duren dan de tijd die ze zelf hebben gewerkt. De meesten weten dit wel, maar voor nieuwe groepen of nieuwe verantwoordelijken is deze tip wel nuttig.

...

Met mijn sinussen gaat het steeds beter... Ik heb sinds gisterenavond geen neusdruppels meer nodig gehad... Ik ben daar heel blij over, want ooit was ik echt verslaafd aan die dingen ! Ik kon niet meer zonder, tot ik de neusspoelingen ontdekte, en daarmee er in slaagde af te kicken van die druppels.

Ik zit nog steeds aan de antibiotica en de cortisone, maar ook daar zie ik een einde komen. Hopelijk ben ik er dan volledig (en voorgoed!) vanaf !!!

Buiten is het miezerig...Nat, grijs en kil... Maar eigenlijk is het nog steeds geen normaal winterweer. De temperatuur ligt enkele graden hoger dan verwacht mag worden. Het lijkt steeds meer en meer duidelijk dat we inderdaad te maken hebben met een klimaatsverandering. Je kunt er echt haast niet meer neven kijken. Je moet eens kijken op internet naar het afsmelten van de ijskap op Groenland ! (Makkelijk !: Groenland is het land met al dat ijs, en IJsland is veel groener...)

Deze afsmelting is één van de redenen van de stijging van de zeewaterspiegel. Maar er is meer aan de hand. De smeltende ijskap bestaat uit zoetwater, die nu massaal in de zee terecht komt. Dit betekent dat de samenstelling van het water verandert, waardoor veel leven in het water bedreigt wordt. Rechtstreeks en onrechtstreeks. Ik ben geen bioloog, maar laat ons eens aannemen dat het zoeter worden van de zee geen invloed heeft op de baardwalvissen,

maar wel funest is voor de krill... Dan gaat de walvis dood van de honger. Dat is onrechtstreekse invloed.

tot de volgende ?

Vlaams

Gewoonlijk moet ik me troosten met wat vermoedelijk de juiste vertaling is, maar nu hebben we eindelijk een IS-Strijder die ons toespreekt in het Vlaams. Dju toch.

Hij toont ons heerlijke landschappen, vredige zichten, heerlijk roeiend in een bootje... Het kan haast niet idyllischer... Hij wijst ons fijntjes er op dat bij hen geen racisme bestaat... (Al hoewel... Ten opzichte van andere religies en zelfs andere moslim-strekkingen zijn ze helemaal niet tolerant...)

En nu moeten we met zijn allen bang zijn.
En nu gaan we enkele honderden bijkomende politieagenten aanwerven in de regio Brussel (en vermoedelijk dus ook in andere steden... Ik kan me voorstellen de de burgemeester van 't Stad (woehaha) het niet zal dulden dat die van Broekzele (Vlaams voor Brussel) meer flikken mogen hebben dan hij...

Nee, ik ben niet bang.
Zolang we hier niet struikelen over de gewapende militairen en gewapende flikken, voel ik me perfect veilig.

Want het zijn vooral al die zichtbare wapens die me bang maken.
Als meer en meer soldaatjes en flikjes gaan denken dat ze kunnen doen zoals de bottinnekes van Aantwaarpen, dan pas ben ik helemaal bang.
Dat is geen bescherming, dat is agressie.
Zichtbare en beangstigende beelden van wapens in handen van mensen, mensen waarvan we weten dat de soort op zich al eens feller kan reageren dan logisch is. Dat verandert echt niet met het dragen van een uniform of een gedegen training.
Een getrainde hond is over het algemeen veel gevaarlijker dan een beest dat in een gezin met kinderen is opgegroeid al spelen en ravotten.
't Zal dus wellicht met de diersoort Mens niet anders zijn... Of waarom dacht je dat dril en training zo belangrijk zijn op de hondentraining en in het leger ?

Ik weet het, ik ben bevooroordeeld, ik ben antimilitarist in hart en nieren, maar diep in je hart kun je niet anders dan me op zijn minst gedeeltelijk volgen in de redenering. De reden waarom de Kelten het onderspit delfden tegen Juul Caesar was dat zij geen gedisciplineerd leger hadden, en lees de geschiedenis van de Grieken tegen de Perzen er ook maar eens op na ! Trouwens, het is tenslotte een training om te vechten, om oorlog te voeren, om combattief (letterlijk) te zijn !

Tegen terrorisme kun je je niet echt bewapenen. Het enige wat belangrijk is, is pogen terrorisme te voorkomen. Dat kun je in eerste plaats door de basis van het terrorisme weg te nemen, en het hier zo goed te maken dat zij echt niet meer kunnen zeggen dat ze hier onderdrukt worden, dat ze hier als minder bekeken worden, dat ze hier hun geloof niet mogen belijden enz... enz... Dat kun je echter niet van vandaag op morgen recht zetten ! Dus moet je nu proberen op een of andere manier die mannen op te volgen, te infiltreren, af te luisteren en dergelijke.
Maar met zwaar gewapende mannekes op straat te laten flaneren bereik je niets, tenzij dat je een sfeer van angst creëert... Wat natuurlijk goed uitkomt voor een regering die allerlei onsympathieke en negatieve maatregelen doordrukt... De angst en de wet op terreur belemmert in werkelijkheid ook het stakingsrecht en het recht op betogingen. Gewoon al voor een "zo gezegde" veiligheid...

Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat we steeds dichter staan tegen wat je een dictatuur kunt noemen. Een regering die niet doet wat het volk wil...

Gisteren heb ik maar één keer neusdruppels moeten gebruiken en vannacht ook één keer... De situatie wordt beter en beter... Je kunt niet geloven wat een luxe het is, adem te hebben...
Hopelijk komt het helemaal goed, en ben ik eindelijk van die sinusitis af...voorgoed...

Deze namiddag ga ik weer eens naar een vergadering, om technieken voor Crea voor te bereiden. Zo blijven we bezig, zaterdag mag ik ook al gaan vergaderen... Eens kijken of er zondag ook nog een rommelmarkt is... druk jongens, druk !

tot de volgende ?

Heerlijk geslapen

Een neus waar je door kunt ademen, en een centrale verwarming die geen lawaai meer maakt... dat is de formule voor een goede nachtrust !

Gisteren is mijn chauffage hersteld, en had ik een heerlijke babbel met mijn zus. Dat is Geluk ! Dat is een van die momenten die je een goed gevoel geven. Zo vaak zien we elkaar niet, we wonen ver uiteen, en de verplaatsing is voor ons niet meer zo evident als toen we jong en gezond waren.

Zus ziet af, heeft veel moeite met stappen (Gek ! In West Vlaanderen krijgt ze geen parkeerkaart, al is zij zeker wel iemand die daar recht zou moeten op hebben ! Ze is echt niet meer in staat om nog ver te stappen, zelfs korte afstanden doen haar pijn. Hier bij ons - als ik vergelijk met Anny - zou zij zeker een parkeerkaart hebben gekregen. Ik snap niet dat er zo'n verschil kan bestaan in de voorwaarden van toekenning van wat eigenlijk nationale materie is, en niet plaatselijk !)

Vanmorgen werd ik wakker op het gewone uur (6 uur), pakte mijn boek, nog wat lezen om langzaam weer tot de wereld te behoren, en dan mijn turnoefeningen gaan doen. Eerst de radio van zo'n 60 à 65 jaar oud aangezet, geluisterd naar het sonore gebrom van de lampen die opwarmen, en dan komt de warme klank van Radio 2 tot me, nog een klein streepje muziek, en dan begint het nieuws van 7 uur. Terwijl ik luister naar het nieuws, ben ik volop bezig met mijn turnoefeningen. Alleen als er iets is wat me werkelijk raakt, hou ik even het turnen in, om beter te horen. Maar dat Standard bij de finalisten is voor de beker van België (voetbal) is niet van aard om te stoppen met turnen. Ik hou niet van wat velen "sport" noemen... Sport is voor mij iets wat mensen doen voor de fun, voor het onderhoud van hun lichaam en omdat ze het leuk vinden. Als ze ervoor betaald moeten worden, dan is dat werken. En dan lijkt me dat hun uurloon véél te hoog is in vergelijking met hun rendement. Als het rendement een doelpunt is, dan worden ze verbijsterend veel betaald per productie-eenheid.

Maar ik weet dat de meerderheid van de mensen voetbal wel sport vindt, en dus ga ik daar niet teveel over door drammen. Belangrijker is het feit dat we tegenwoordig geen nieuws meer kunnen hebben zonder dat er over het vluchtelingenprobleem gepraat wordt. Het nieuws zwalkt voortdurend van haast uiterst rechts naar haast uiterst links, zodat ze, zonder ook maar een ogenblik neutraal informatief te zijn, niet kunnen beschuldigd worden van stellingname... Wel van het veroorzaken van veel te veel gebabbel, gezever, extremisme in de ene of de andere richting. Je moet eens facebook volgen, om overspoeld te worden met racisme of met anti-racisme... Haast nooit een echte zuivere waarneming van feiten zonder stellingname.

Voor mij zijn de vluchtelingen gewoon mensen.
Zoals u en ik, zoals mijn kinderen, kleinkinderen.
Mensen met noden en behoeften zoals u en ik ook hebben.
Mensen die niet alleen een  schuilplaats (woonst) moeten hebben, en eten, maar ook behoefte hebben aan het hebben van een plaats in de maatschappij. Net zoals u en ik.
Niet meer, niet minder.
Dat ze hier binnen komen op een tijdstip waarop er al heel wat werklozen zijn, maakt het niet makkelijker om ze een job te kunnen bieden. Dat is geen schande, maar dat is ook geen reden om voor hen minder of meer te doen dan voor de werklozen bij de autochtonen. Ik huiver al bij het benoemen van de mensen als allochtonen en autochtonen... Inheemsen en uitheemsen, eigen volk en vreemden... Laat het me maar gewoon op Mens houden. Je weet wel, de diersoort waar ik en u ook bij horen.

Heb je ruzie met je buur omdat hij gelovig is, en jij niet? Neen hé? Waarom zou je dan ruzie maken met iemand met een ander geloof? Een geloof dat heel dicht staat bij het geloof dat hier al eeuwen de plak zwaait. Net zo goed gegroeid uit dat ene Joodse geloof. Gebaseerd op datzelfde vertrekpunt. En net zo goed al verdeeld in sekten die het nodig vinden met elkaar te ruziën ... Net zoals tot voor kort we ruzie zagen tussen protestanten en katholieken... (Heel kort geleden als we naar Ierland kijken ! ) Iets langer geleden als we in ons eigen land kijken, maar ook hier is het echt nog niet zoooooooooooo verschrikkelijk lang geleden dat in deze eigenste Vlaamse Ardennen, in het dorp waarvan ik hier uit mijn raam de kerk zie staan, dat men protestantse overledenen weigerde te begraven in "gewijde grond"...

Ginder, in de landen waar men het onderwijs nog niet aan allen toelaat, zijn die vetes en verschillen tussen de sekten nog sterk uitvergroot, net zoals het hier ooit was in tijden waar het onderwijs nog op een laag pitje brandde...

Wij zijn kort van memorie... Al die onzalige dingen vergeten we liever.
Er zijn zelfs bietekwieten die de Holocaust liefst zouden vergeten, al zou het een eeuwige les moeten vormen voor al wat mens is.

Vandaag las ik een berichtje dat in onze shampoo meer fruit zit dan op het bord van de mensen in de hongerlanden... Ik weet niet of dat klopt, maar ik las ook al dat wat we kopen als citroensap veelal een scheikundig iets is, terwijl in wasproducten wel degelijk het echte product zit... Laat het maar gedeeltelijk waar zijn, dan is dat al erg genoeg om er even over na te denken... Stel je eens voor dat je naar je eigen kind of kleinkind moet kijken, die sterft van de honger of van de dorst.

djudedju

tot de volgende ?

ademen !

Voor het eerst sinds weken haal ik weer op normale wijze adem door beide neusgaten, zonder overmatig gebruik van neusdruppels ! Het lijkt over de vierde soort antibiotica, met de cortisone er bij, eindelijk soelaas biedt !
Een gek, maar leuk bijverschijnsel, is dat ik voor het moment niet eens meer weet dat ik een rug heb ! Geen pijn, niet in mijn rug, niet in mijn voet... Alleen, heel gek, nu voel ik wel mijn tanden, bij het drinken van warme soep of koffie .
De raadselen zijn de wereld niet uit.

Hopelijk ga ik nu de sinusontstekingen voorgoed mogen vergeten. Dat is alleszins het verdict van een internetkennis, onze Tiens, die jaren geleden haar sinusitis ook voorgoed kwijtspeelde dank zij een geneesmiddel die werkte op de vrouwelijke geslachtsorganen... (Ze wees er mij fijntjes op dat de sinussen en dat vrouwelijke allebei slijmvliezen zijn... Waarvan akte...)

Maar je kunt niet geloven hoe heerlijk het is om normaal adem te kunnen halen. Dat ene neusgat, dat nu al weken verstopt zat, geeft me een rare sensatie ... precies of de lucht is aan die kant frisser dan aan de andere kant. Wellicht mag ik verwachten dat er nu en dan nog wel wat zal loskomen uit de krochten der sinussen, maar wie maalt daarom.

Ik adem !

Gisteren kreeg ik én van Bart, én van Els een berichtje dat Bart veilig en wel aangekomen is op zijn werk in het verre India. Heerlijk als ze er beiden op denken ons gerust te stellen. Het is zo'n klein iets, maar zo deugddoend !

Ik heb Bart gevraagd om eens uit te kijken naar een medaillon met een hand, met daarin het symbool van de Jaïnisten.

Ik heb waarlijk sympathie voor dit allergroenste der groene geloven. Ik vertelde je al dat voor hen alle leven heilig is, en dat monniken en kloosterzusters zelfs met een masker voor het gezicht lopen, en voortdurend naar beneden kijken, om toch niet per ongeluk een beestje in te slikken of dood te trappen. Maar wat ik je nog niet vertelde is dat hun liefde ook gaat naar de planten ! Zij mogen alleen van de bovengrondse delen van de plant eten, zodat de plant kan overleven. Dus geen patatjes ! Ik weet niet wat je dan doet met graan, waar je met de oogst in feite de plant volledig doodt... Immers het graan is het leven voor het volgende seizoen. Maar wellicht stel ik weer van die absurde en vragen, waar zij in hun denken allang een antwoord voor hebben ...

Maar het feit dat zij de enigen zijn, die nog nooit om religieuze redenen oorlog hebben gevoerd is mij héél sympathiek ! (Gek genoeg, er lijken ook twee aparte richtingen te bestaan in deze religie !!!)

Straks komen ze aan onze verwarming werken. Nu en dan moeten wij dat spel weer manueel gaan opstarten. Tot nu toe lukt dit nog, maar het is niet normaal, en we zijn bang dat het eens helemaal zou haperen... en dat zou het dan wellicht doen op een heel koud moment...

Ik ga stoppen, want ik weet niet hoe laat ze hier komen zullen, in de voormiddag is een rekbaar begrip.

Tot de volgende ?

snuitsnuitsnuit

Vrijdag nam ik de laatste pil van de derde soort antibiotica... Ik nam de telefoon op, en belde naar de dokter "Dokter, 't is nog altijd hetzelfde, alles zit muurvast, mijn sinusitis is nog geen zier verbeterd..." De dokter dacht na... "Kom maar achter een ander voorschrift, we gaan er eens met het grof geschut op zitten", hij broebelde een naam, die mij onbekend was, tot hij er bij zei dat dit cortisone was...
Ik kreeg niet alleen cortisone, maar ook nog eens een vierde soort antibiotica... Ik had beter de bijsluiter niet gelezen, want doodvallen was nog een van de minst erge bijverschijnselen... Het is speciaal geschikt voor hardnekkige sinusontsteking en... ontsteking aan het vrouwelijk geslachtsorgaan. Wat het een met het andere te maken heeft ???

Ik heb nu het gevoel dat ik op wolkjes loop, de grond lijkt een beetje te zweven. Maar voor het eerst heb ik de indruk dat mijn neus verbetert !

Neus of geen neus, zaterdag en zondag zijn we naar de rommelmarkt gegaan, zaterdag in Aalst en gisteren in Gent. In Gent was het na vele jaren stilte, weer rommelmarkt in het ICC en Gent. De enorme zaal was goed bezet, en - wat minder interessant is, je kon er op de koppen lopen. Echt plezant vinden we dat niet, als je overal moet drummen om de stand te kunnen zien, en je slechts voetje voor voetje vooruit kunt, dan is dat niet echt wat wij het liefst hebben. Wij houden niet van die drukte. Er mag volk zijn, er mag veel volk zijn, maat je moet kunnen kijken naar de standen, zonder elkaar voortdurend te hinderen of gehinderd te worden. Eigenlijk waren er naar mijn gevoel ook te veel kraampjes op de oppervlakte, waardoor de gangen veel te smal waren. Ook dat vind ik ambetant. Sinds we in Lozer, op een buitenmarkt, iemand onpasselijk zagen worden, en er een ambulance moest komen, zien we in dat bereikbaarheid héél belangrijk kan zijn. Wij zagen de ambulance waar geen voldoende plaats was, gewoon op en over de standen rijden ! En we kunnen dit begrijpen, een mensenleven is meer waard ! Ik vind dat men ook in zalen een behoorlijke breedte van de wandelgangen moet aanhouden, gewoon voor de veiligheid.

Ik heb bovendien de indruk dat er meer gekocht wordt, als de mensen rustig kunnen kijken en rustig kunnen babbelen met de verkopers. Logisch, op een rommelmarkt moet je kunnen afbieden, moet het kopen ook een beetje een verovering zijn, iets wat je zelf bedongen hebt, waar je het gevoel hebt een goede koop te doen.

Voor mij zijn de buitenmarkten veel beter, veel makkelijker. Zelfs op grote en drukke markten, zoals te Ogy of te Neufmaison, waar heel veel volk is, kun je toch veel makkelijker de kraampjes bekijken, en moet je niet staan drummen. Je kunt niet steeds stappen zoals je wil, maar je kunt rustig alles bekijken. Binnenmarkten zijn heel dikwijls te druk bezet met kraampjes. Wellicht komt dat omdat de inrichter veel moet betalen voor de huur van de zaal, en er dus zoveel mogelijk betalende standen op wil zetten?

Maar ja, eigenlijk zijn we niet verplicht om te gaan hé... Het is gewoon een liefhebberij, onze wekelijkse uitstap, iets waar we naar uitkijken. Vooral voor het contact met de vele bekenden, want je ziet er heel vaak dezelfde mensen en dezelfde standhouders. Op den duur ken je elkaar genoeg voor een leuke babbel, en het horen van wat tips over andere markten.

Onze Bart moet op dit moment wellicht al in India zitten, wachtend op de binnenlandse vlucht naar Varanasi... (Benares)

Naar ik hoor zal dit nu wellicht zowat om de maand een week India worden. Leuk is dat niet, want iedere keer die lange uren op dat vliegtuig... Ik geloof dat hij zo'n negen uur op de eerste vlieger zit, en dan nog eens een drie uur op de tweede... Ik mag er niet aan denken. Het zou zeker niets meer voor mij zijn, ik denk dat ik niet meer recht zou geraken.

Bart zal voor ons weer Indische thee meebrengen... Tulsi, iets wat je hier niet kunt vinden. Tulsi is een soort Indische Balsamico, ook al is het een andere plant.

Tot de volgende ?