Boeken, boeken, boeken...

Mijn boeken. GFDL. (Photo credit: Wikipedia)

Straks gaan we naar Flanders Expo te Gent, naar het Boekenfestijn... Lastig op twee manieren ! Ik ga weer pijn hebben dat het niet schoon is, en ik mag voor mezelf echt niet veel meer kopen, ik heb gewoon geen plaats meer om ze te zetten...

Maar gewoon tussen zo'n massa boeken mogen lopen, is als een wandeling voor een peuter door een snoepparadijs... Ach, ik ga geen dure eden zweren dat ik geen boek zal kopen voor mezelf, want ik weet dat ik toch wel hier of daar zal bezwijken...

De geur van papier en drukinkt... voor mij is dat iets wat nauw verwant is met het paradijs...
Maar om heel eerlijk te zijn, ik heb dat niet alleen met boeken... Ik kan tientallen dingen opnoemen die mij begeesteren. Ik ben, zij het in mindere mate voor eten en drinken, een Bourgondiër, een levensgenieter. Ik hou misschien wel het meest van al van het tussen de mensen zijn... En ik dank God dat ik zo'n zin voor humor heb, die me laat genieten van al die kleine dingetjes, dingen die je niet eens kunt verhalen, omdat ze zo klein en zo tijdsgebonden en plaatsgebonden zijn.

Soms kan ik me niet inhouden, en haak in, in een gesprek waar ik geen zaken mee heb, gewoon omdat het grappige mij soms te hoog op loopt, overloopt... Meestal krijg je dan eerst een frons, en dan een bevrijdende lach als ze de link zien en het grappige van hun eigen gesprek... Ik heb nog nooit een kwade blik of een opmerking gekregen, soms alleen een grijns, maar meestal een babbel en wat plezier.

Ik hou van lachen, ik hou van plezier...
Indertijd kreeg ik daar straf voor... Goderis ! 5 bladzijden !
Ooit had ik een leraar die me nadien vertelde dat hij mijn straf gehouden had, om te lezen de zondag namiddag, bij een goede sigaar en een bel cognac... Want voor mij was een opstel van 5 bladzijden amper een straf, het was een klep om al die ideeën, al die inspiratie, al die pret en al dat verdriet te spuien... Ik denk dat ik van die leraar soms straf kreeg omdat hij een sigaar en een cognac van node had...

Voor een leraar was ik wellicht een lastige knaap, het is wellicht nooit makkelijk als er een leerling is die regelmatig gans de klas doet lachen. Wie dan geen echt gezag heeft, heeft het wellicht moeilijk om weer de greep op die klas te grijpen... Maar heel wat leraars lachten mee, hadden ook pret, en toomden alleen de zaak wat in.

Ik was als kind heel vaak ziek, zowat tot mijn 9 à 10 jaar, en dan bijna nooit meer... Maar ik kon dan al lezen, en dan al verslond ik alle boeken die ik in handen kreeg, en ons moeder moest goed in de gaten houden wat ik allemaal las... Want boeken voor volwassenen... Als je zo oud bent als ik, boeken met een IV op, die macht ik niet lezen. Die las ik dan veelal stiekem, als moeder naar de winkel was...

Is dat het wat mij heeft gemaakt tot wat ik ben? Misschien heeft het er wel toe bijgedragen... En zeker maakte het mij tot de beste opstelschrijver van de klas. Ik heb ooit eens een opstel gehad waar Maxime (een meisje uit mijn klas) meer punten voor had dan ik... Ik had haar opstel ook geschreven...

Het is dus geen wonder dat ik blogger ben geworden. Ik heb het altijd gedaan... Soms kon ik gewoon, zo maar, voor mezelf een blad vol pennen, gewoon om dan weg te gooien. En als ik niet aan het schrijven was, dan zat ik te kriebel-tekenen... Naast de telefoon op mijn werk lag een dikke blok papier. De bedoeling was dat je dan altijd iets bij de hand hebt om nota te nemen... Bij mij was dat meestal vol gekriebeld met allerlei gekke figuurtjes. Ik had soms de indruk dat mijn handen zonder mij bezig waren. Ik acht mezelf dan ook een gelukkig mens, ondanks het verlies van mijn zoon, ondanks mijn ziekte, ondanks heel wat andere zaken die ons het leven lastig maakten... Gewoon, omdat ik altijd bezig ben en bezig kan zijn.

Jacky, een goede kameraad uit Oudenaarde, die al een tijdje overleden is, zegde me dat hij regelmatig kon zitten te zitten, zonder zelfs maar aan iets te denken... Ik kan me dat niet voorstellen ! Ik ben altijd aan het denken, zelfs 's nachts, als ik wakker lig in bed, ben ik aan het denken, en ik val al denken in slaap, en wordt wakker om weer te denken... Ach lang niet altijd zwaarwichtige problemen, soms ook heel onbenullige onbenulligheden... Maar ik ben bezig, laat mijn denken en mijn fantasie de vrije loop.

Ook als ik boeken lees heb ik dat... Ik kan plots stoppen met lezen, en wegdromen, in of liever rond dat boek. Iets wat ik las zette een ander iets in gang. Dit heb ik meer bij studieboeken dan bij heel spannende thrillers... Omdat leerboeken wellicht je hersenen anders doen werken?

Soms heb ik dan spijt dat ik geen technische knobbel (waar zou ik die nog stoppen?) heb, want ik denk bij het studeren nogal eens aan andere toepassingen, misschien onmogelijk, maar wie weet doen ze iets anders ontstaan...  Dat is één van de zaken waar ik spijt heb, waar ik een tekort voel in mijn leven.

Maar ach, wanneer zou ik dat allemaal doen?
Ik heb nu amper genoeg tijd om te leven...

tot de volgende ?

12/12/12

English: Castle of Loppem, near Bruges (Belgium) Nederlands: Kasteel van Loppem, bij Brugge (België) Français : Le château de Loppem, près de Bruges (Belgique) Deutsch: Schloß von Loppem, in der Nähe von Brügge (Belgien) (Photo credit: Wikipedia)

Gekke datum, drie keer 12...
Dat doet me denken aan onze Bart...
In de krant was een artikel verschenen over een Engelse dame die op 7/7/77 77 jaren oud werd...  Ik had toevallig contact met de reporter die dit artikel had gepleegd, en vertelde dat ik dat helemaal niet zo speciaal vond... Onze Bart werd op 7/7/77 precies 7 jaar, en bij de buren was er ook een kind die op die dag ook 7 werd, en in dat gezin waren dan ook nog eens 7 kinderen...
's Anderendaags stond dat ook in de krant. Ik zou eventjes moeten zoeken, maar ergens in dit huis is dat artikeltje nog terug te vinden, ik zag het nog eens bij toeval, enkele maanden terug, in die grote doos met allerlei herinneringen uit ons familiaal verleden...

Bij de buren hebben wij geen feest gezien, maar hier hebben we dit wel degelijk gefeest ! In 1977... dat is ondertussen meer dan 35 jaar geleden... We woonden hier nog niet echt lang in dit huis, de tuin en de voortuin waren nog niet aangelegd... Het was een snikhete dag, en we zaten buiten, in wat later de voortuin zou worden, daar was schaduw. Iemand haalde de tuinslang uit, en spoot water over het huis heen, op de keuvelende familieleden.

Het raam stond open, de muziek speelde op de radio, en mijn broer (ondertussen al lang dood en begraven...) nam de een of ander vast, en deed een dansje midden op de straat. Er kwam een auto aan, die beleefd stopte tot de dans voorbij was...

Waar is de tijd... In 1973 kwamen wij in Oudenaarde wonen, in 1976 verhuisden we naar dit huis hier in Mater. We moesten dit nog een jaar huren, vooraleer we het konden aankopen. Dus moet het ongeveer rond dat feest zijn geweest, dat we de akte voor de aankoop van ons huis hebben verleden... Ik was al ziek toen we de laatste afbetalingen deden...

Toen we de eerste keer, de eerste maand moesten betalen, stelden we tot onze verrassing vast dat het bedrag precies het bedrag was van ons kindergeld... Toeval natuurlijk, maar zoiets blijft in je geheugen hangen.

Wellicht zullen er hier nu wel ergens kinderen rondlopen, die vandaag precies 12 jaar worden... Wellicht niet in een gezin van 12 kinderen, want dat zien we bijna nergens meer in deze tijd. Maar ik geef de gezinnen, waar dit wel het geval is, de raad: maak er een dol feest van ! Het zal een van die blijvende herinneringen worden !

Misschien is dat wel de reden waarom ik dol ben op geschiedenis... Ik hou er ook van om in mijn eigen geschiedenis te kijken, en terug te genieten. Toen wij hier ons huis hadden verbouwd, hadden heel wat vrienden ons geholpen, en wij nodigen hen allen samen uit om eens goed te tafelen bij ons. Anny kan heel lekker eten bereiden, en dus werd er stevig geschranst... en gedronken. Best dat men dan nog niet sprak van al die controles op de weg !

Wij hadden kort voor dit feest een varken geslacht en in de diepvries gestopt, en in de keuken hingen een hele lange rij worsten te drogen... Toen de feestvierders weg waren, stelden we vast dat de worsten ook weg waren... Nu nog wordt er gelachen met de "diefstal"... De aanstoker was wijlen nonkel Julien, maar van al die vrienden die er toen waren, is de helft ondertussen al overleden... Geschiedenis...

Ach, hier zijn heel wat van die kleine histories gepasseerd... Op een dag waren wij naar de familie in Oostende of in Loppem, we waren in ieder geval een ganse dag weg... Net op die dag kwam er iemand op bezoek (een van de mensen die ook geholpen had aan de verbouwing en die ondertussen al overleden is...). Ze stonden hier natuurlijk voor een gesloten deur, maar ja, als je niets afspreekt gebeurt dit wel eens... We zouden nooit geweten hebben dat er iemand aan de deur was geweest, had hij weer geen toer uit gehaald...

Toen wij thuis kwamen, was het al aan het donkeren... Maar tot onze verbazing zagen wij dat de boom voor onze deur helemaal was "versierd"... Wij zagen allemaal witte dingen hangen in de boom. Bleek dat Roger toevallig een heleboel oud papier in de koffer van zijn wagen had zitten, en hij had niet beter gevonden dan al die oude kranten en zo, in papillotten gedraaid op te hangen in de boom...
Dank zij het feit dat op de exemplaren van het "Parochieblad" niet alleen de parochie zichtbaar was, maar ook het huisnummer geschreven was, wist ik meteen wie de dader was.

Wat ik nog niet weet, is hoe hij die dingen ook zo hoog in de boom gekregen had !!! Ik vermoed dat de buur zijn ladder geleend heeft...

Heerlijke tijden... Humor zonder complexen...
Valt het je ook op, dat je eigenlijk maar twee soorten van gebeurtenissen echt onthoud ? De leuke en de verdrietige... De gewone feiten, daar moet je veel dieper graven om ze te herinneren, en veelal hangen ze dan aan een kapstok van een leuk of een triest feit...

12/12/12...
7/7/77...

Waarheen zijn al die dagen gevlogen?

tot de volgende ?

uurwerk

A putto showing a thermometer with the old Celsius scale (0°C boiling point of water, 100°C freezing point) (Photo credit: Wikipedia)

Lap, 't is weer eens van dattum !
Mijn batterijtje heeft het weer eens opgegeven, en dus loop ik hier weer rond zonder uurwerk.
Ik ben altijd een man van de klok geweest... Ik denk niet dat ik ooit door eigen schuld ergens te laat ben gekomen, integendeel, ik ben steeds te vroeg, ik ben er steeds een heel end voor het afgesproken uur.

Ik vertel dat alleen maar, om je te vertellen dat ik een diep ongelukkig wezen ben, als mijn uurwerk niet gaat...

Och, eigenlijk is het veelal alleen maar wennen, want tegenwoordig zie ik zowat overal hoe laat het is... Op mijn computer zie ik rechtsboven het uur, in huis hangen en staan diverse klokken te vertellen hoe laat het wel niet is, in de wagen lees ik hoe laat het is, en welke temperatuur er buiten heerst... Kortom, bijna overal is er een klok aanwezig, maar als gewoontedier, kijk ik zelden naar die dingen, maar hef ik de linkerarm omhoog, de mouw in één beweging iets naar boven getrokken, en kijk daar naar het uur... Ik kom immers nog uit de tijd dat er niet overal uurwerken hingen te hangen...

Nu zie je zelfs op straat regelmatig het uur, en niet alleen op de kerkklok (die loopt tegenwoordig heel vaak achter... ), maar bijvoorbeeld op de lichtreclame van de apotheker, waar je uur en temperatuur krijgt. Een vorm van aandacht trekken die je ook bij veel andere winkels ziet.

Dat met die temperatuur vind ik maar zozo... Wanneer komt er eens eentje met een gevoelsthermometer ? Een thermometer die niet alleen de werkelijke temperatuur geeft, maar ook de temperatuur zoals je hem aanvoelt.  Ik heb ooit gelezen hoe dat werkt... Je neemt een gewone thermometer en je wikkelt daar een nat doekje omheen, zodat de temperatuur ook de afkoeling van het vocht waarneemt... Dat schijnt dat overeen te komen met de gevoelstemperatuur...  Ik heb dat altijd een beetje bizar gevonden, ik krijg dan de indruk dat wij op een of andere manier allemaal in natte vodden rondlopen. Wat echt niet zo is... Maar het is een feit dat bijvoorbeeld de wind je een heel ander koude-gevoel bezorgt dan dat je ergens uit de wind staat. Je kunt het eigenlijk niet geloven dat het in de wind maar even koud is dan uit de wind, en toch is het zo... maar niet naar je gevoel, en niet met een thermometer met een nat iets omheen gewikkeld...

Maar dus geeft die thermometer me niet weer wat ik voel, en geef toe, dat cijfertje doet er niet toe, het is wat je voelt dat telt !
Maar met de klok is dat anders...
We leven steeds meer en meer bij de klok, en niet bij de tijd. De tijd is helemaal niet gelijklopend met de klok. De tijd is bepaald door het opstaan en ondergaan van de zon. De tijd is een natuurlijk fenomeen. De klok is dat niet. De klok verdeelt de dag netjes in 24 gelijke blokjes... Om 8 uur ontbijt... Ook al staat de zon vandaag maar om 8.35' op, en gaat hij om 16.37' al weer onder... Je dag wordt nu bepaald door dat verdomde klokje... Je staat voor dag en dauw op (want dag en dauw komt er maar om 8.30' uur), en je gaat lang na de kippen op stok. Omdat dat klokje dat zegt.

(Ik zwijg hier als vermoord over de zomer, waar je dan wel werkdagen van 17 uur zoudt hebben !!!)

Maar omdat heel dat kloksysteem dus eigenlijk helemaal niet de natuur volgt, hebben wij die klok altijd en overal nodig, of hebben wij althans de indruk dat we het nodig hebben...

Ik ben nu op pensioen, en toch blijft die klok me domineren...
De winkel gaat pas om dit uur open, de hobby begint om 14 uur, de vergadering begint om 19.30 uur... de tijd waar in een mens vrij van klok zou moeten zijn, blijft aan de klok hangen...

Hoe zou dat vroeger gegaan zijn?
De mens heeft al heel vroeg gepoogd zijn dag in te delen... We zien al heel vroeg klok-systemen, met kaarsen, met water, zandlopers, zonnewijzers... Blijkbaar is de mens geneigd zijn dag te ordenen... Althans de meesten, want ik heb nooit gelezen over dergelijke zaken bij de Aboriginals in Australië, of bij de Bosjesmannen in Afrika... Het ziet er naar uit, dat die klok er pas gekomen is nadat de mens het systeem van jagen en verzamelen achter zich liet... Het ontstaan van de landbouw vergde een kalender om de juiste zaai- en oogsttijd in te schatten, en wellicht kwam van het een ook het ander...

en wij... wij leven bij die klok...
tik
tak

tot de volgende ?

Het einde van de wereld

Nederlands: Kapel op het einde van de Dorent in Burst (in Erpe-Mere) (Photo credit: Wikipedia)

Nog elf dagen hebben we te gaan...
Tenminste, als je gelooft dat het toevallige einde van de Maya-kalender, ook daadwerkelijk het einde van de huidige wereld zal betekenen...

Ik heb ondertussen al een paar keer het einde van de wereld meegemaakt, en er nog nooit iets van gemerkt. En als je de geschiedenis nagaat, dan is de wereld al honderden van die voorspellingen door gekomen, zonder echt te vergaan.

En toch hebben ze gelijk... Iedere dag zijn er mensen die hun wereld zien in elkaar storten... Elk jaar zijn er die zo'n erge rampen mee maken op persoonlijk vlak, dat voor hen de wereld nooit meer hetzelfde is. Als je dat beschouwt als het einde van (jouw) wereld, dan heb je natuurlijk gelijk.

Ik lees vandaag op facebook een kleine mededeling dat gisteren de man van een goede kennis plots is overleden... Voor dat mensje zal de wereld een tijdje stilstaan. Haar wereld zal nooit meer dezelfde zijn. Ik kan dat weten, met het verlies van mijn zoon stond de wereld ook een tijdlang stil. En de wereld waarin ik verder moest, was niet dezelfde wereld meer.

Op die manier vergaan er dagelijks duizenden werelden, zonder dat wij het gewaarworden, tenzij wij net de getroffene zijn. Maar het einde van de wereld kan ook een blijde gebeurtenis zijn ! Bij de geboorte van een kind, een kleinkind, begint er een nieuwe een andere wereld! Een wereld waarvan we op dat moment niet weten waar het heen gaat...

En ik kan nog andere redenen geven waarbij jou wereldje plots helemaal anders wordt... Het bedrijf waar je werkt gaat failliet, je staat op straat, je wereld, die je zo zorgvuldig hebt opgebouwd, valt in gruzelementen uiteen...

Maar echt is dat allemaal niet, want je leeft niet alleen op deze wereld, je wordt mee-geleefd in de wereld van de anderen, die op dat moment helemaal geen einde van hun wereld beleefden. Je zit in een maalstroom van leven, van werelden...

Gelukkig maar, want net die maalstroom dwingt je van weer in te stappen in dat leven, dat leven dat voor jou zo plots, zo intens veranderd was. Je leeft niet alleen, je leeft in een gemeenschap, een samenleving. Het enige wat je niet moogt doen, is uitstappen uit dat geheel van mensen, medemensen. Och, ik weet het wel, je doet het toch, op het moment van het gebeuren, stort de wereld in... Je hebt het niet meer, je doet niet meer mee, je wordt ingesloten in dat eigen enge coconnetje van je eigen ik... Maar je moet daar weer uit, je mag daar niet blijven zitten.
Ik weet niet hoe jij het deed of zult doen, maar ik deed het stapje bij beetje... Terug aansluiten bij de maalstroom. Helemaal hetzelfde wordt het nooit weer, net zoals een steen in de bedding van een rivier werpen, de stroming nooit meer zal gelijk laten worden. Maar je zit terug in de wereld van en met de anderen. In het begin haperend, op den duur weer helemaal, met dat kleine beetje kleurverandering voor jou, door jou ervaring(en)... Jouw ervaringen, in het meervoud lijkt het meest logische, want je komt zo veel en zo vaak in je leven voor veranderingen te staan, die jouw leven veranderen.
Ziekte, ongeval, verlies, geboorte... Naast de veranderingen in de meer materiële maar even realistische wereld... Een woning kopen, afbetalen, werk verliezen, bevordering krijgen, ziek worden...

Als je het zo bekijkt, dan verandert je wereld bijna voortdurend. Alleen, de ene keer veel ingrijpender dan de andere keer. En wat voor jou heel erg is, kan voor een ander een lichte wijziging zijn, of omgekeerd. Ieder meet met zijn eigen maatstaf.

Dat maakt het zo moeilijk om troost, om hulp te bieden. Die ander zit tijdelijk niet in dezelfde wereld, en leeft volgens andere normen, in een andere stroom binnen de zelfde rivier, maar weg van de hoofdstroom... Net zoals je in een rivier, in een bocht of een plotse verbreding wel eens ziet dat in een deel van de rivier het water niet meer lijkt mee te stromen, maar een stukje stilstaand water biedt...

Als visser weet ik, dat dit niet klopt. Je lijn blijft er weliswaar wat langer rustig hangen, maar plots gaat het ook daar toch plots weer in de hoofdstroom over...

Als jou wereld, vandaag plots stilstaat, wegvalt, verandert... Weet dan dat de hoofdstroom, het leven, niet verg weg is, en laat je eventjes meedrijven, in stille bezinning, aanvaarding, om weer in de maalstroom van het leven terecht te komen...

Je staat niet alleen, de wereld vergaat niet, alleen jouw stukje hapert eventjes...

tot de volgende ?

English: Merry Christmas. (Photo credit: Wikipedia)

Klaas is voorbij, op nar Kerstmis...
En daarna Nieuwjaar...
De kringloop van de eindejaarsfeesten die eindigt met Nieuwjaar, het "beginjaarsfeest"?

Ik krijg al weken aan een stuk door mailtjes die me melden dat we de week van... zijn, en of ik dat mailtje toch zeker wil doorsturen. Het zijn er een viertal soorten, gaande van kankerweek tot de week van de vriendschap. Allemaal prettige initiatieven, maar het begrip "week" wordt er wel heel anders door. Maanden, om niet te zeggen het hele jaar door zijn we blijkbaar nog steeds in dezelfde week.

Straks gaan we met zijn allen weer kaartjes zitten schrijven... "Een zalig Kerstfeest en een voorspoedig Jaar !"

Overal hangt sfeervolle (???) kerstverlichting, in de winkels hoor je eindeloos sfeervolle (???) kerstdeuntjes, en voor ontelbare ramen hangen inbrekende kerstmannetjes te zwieren in de wind.

En ik, ik maak me zorgen...
Zorgen over onze tegenvoeters in Australië en omstreken.

Kijk, het is daar nu putje zomer. Dat wil zeggen dat de dagen daar lang zijn, en de nachten kort.
Dat wil zeggen dat ze daar de rolluiken naar beneden moeten laten om de kerstlichtjes te zien oplichten in de donkere eetplaats. Dat wil zeggen dat er in de straten wellicht geen kerstverlichting hangt, want ze zou in de lange zomeravond toch amper opvallen...

Het feest van het licht heeft daar zo weinig zin hé ?
Hier is het een manier om die donkere periode te doorbreken, maar daar gaat die vlieger niet op.
Zie jij al al Sinterklaas en Zwarte Piet op een warme eindeloze zomeravond rond tjolen met dat verschrikkelijk warme kostuum aan? En geef toe, een Klaas in shorts, dat is ook maar niks hé?

Nee, vermits geen kat weet op welke datum Jesus van Nazareth nu eigenlijk is geboren, stel ik voor dat ze ginder ver, in de zuidelijke hemisfeer (of hoe heet dat ding), het kerstfeest vieren op 25 juli... Dan hebben zij een zinvol feest van het licht.

Maar, sorry, dat licht, is dat nu net niet het heidense restantje dat het eigenlijke kerstfeest verstoort ?

Ik wil maar zeggen, we zijn heel ver weg van wat Kerstfeest eigenlijk zou moeten zijn. Alles is gecommercialiseerd.

Stel je voor dat er op een donkere koude avond in eens een dakloze met een vrouwmenske (misschien de zijne, misschien ook niet), voor uw deur staat, en vraagt of ze binnen mogen, zijn madam loopt op het laatste, haar water is al gebroken, en ze hebben geen papieren, durven niet naar de kliniek ("No, no, no clinic, no clinic!)... Ga jij ze binnen pakken? Of ga je de herbergier zijn, waar geen plaats in de herberg was ?

Geen simpele vraag hé ? En toch zitten wij ons al eeuwen te ergeren over die herbergiers daar toen, in Bethlehem... Wellicht zouden we geen haar beter zijn. Zelfs nu nog niet, nu we het verhaal kennen.

Nee, we zijn wel zeer goed in pakjes openen...
dat is pas kerstfeest...

djudedju
Waar zijn we mee bezig ?

tot de volgende ?

Boerkaverbod

Church of Saint-Augustine in the Katteberg quarter in Bellegem. Not more in use since 2007. Bellegem, Kortrijk, West Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Het grondwettelijk hof heeft het boerkaverbod goedgekeurd.

Wat denk je daar van?

Persoonlijk vind ik het maar normaal. En ik heb het hier niet over godsdienst, niet over de bescherming van de vrouw, nee, gewoonweg, ik vind het niet kunnen dat mensen zich totaal onherkenbaar maken en zo op straat lopen. (Voor mijn part zou dit zelfs niet mogen met carnaval, je hoort herkenbaar te zijn, of op zijn minst je herkenbaar te maken bij een eenvoudige vraag van om het even wie.)

Als er iemand met een muts oploopt, die alleen de ogen en de mond vrijlaat, roepen we "Een bandiet!", als je alleen de ogen vrijlaat is het een boerka ?  Nee, het past niet dat we ons voor elkaar moeten verbergen. Als ze dat doen in een milieu waar iedereen daar mee akkoord is, dan moeten ze dat weten, maar in een publieke sfeer hoort het niet.

Om het eens cru te stellen, wie weet of die figuur in boerka nu eigenlijk een vrouw is of een man?  Met andere woorden, het zou makkelijk kunnen misbruikt worden om op die manier te ontsnappen of dingen te doen die niet door de beugel kunnen.

Nee, ik ben voor openheid. Ik heb niets tegen de Islam, maar ik meen dat iedere godsdienst zich moet aanpassen aan het leven in de gemeenschap, gemeenschap waarin diverse gezindten door elkaar heen lopen, en elkaar moeten eerbiedigen om een samenleving te kunnen zijn.  Je kunt niet niet echt samenleven zonder eerbied voor elkaar. Om eerlijk te zijn, ook de Christenheid is nog niet zo lang geleden echt aangepast geworden aan een gevarieerde samenleving. We komen uit een tijd waar de Christenen de overgrote meerderheid vormden, en dat liet hen toe om "baas te spelen" over het geheel. 

Denk dus niet dat de Islam het patent heeft op onverdraagzaamheid. Iedere godsdienst en iedere filosofie heeft de neiging dit te doen. Het gekke is dat dit geen onderdeel is van dit geloof of deze filosofie, wel in tegendeel. Maar het is zo dat men rond iedere godsdienst, iedere filosofie geneigd is een structuur op te bouwen, en het is die structuur die op een gegeven moment belangrijker lijkt dan de godsdienst of de filosofie op zichzelf.

In de geschiedenis zijn gelovigen gedood, op de brandstapel gezet, die niet omwille van afwijkingen in het geloof werden veroordeeld, maar omdat ze het niet eens waren met de kerk als instituut, en het gedrag van die kerk. In veel gevallen zijn de scheuringen in de diverse godsdiensten veelal aan dergelijke dingen te wijten.

In onze wereld heeft het communisme een slechte naam, vooral door wat we hoorden over het gebrek aan vrijheid in de Sovjet-Unie... Maar als je het communisme bekijkt als filosofie, dan ziet dat er helemaal niet zo slecht uit, en blijkt daar helemaal geen beknotting van de vrijheid uit. Het is dan ook niet de filosofie, maar de structuur er rond die de dader is.

Om het eens anders te stellen, het denkwerk is wel goed, maar de praktische uitvoering deugt niet... Omdat er daar altijd kansen liggen om machtposities te grijpen. 

En macht is het verderf van de wereld.

Ik zou nu heel makkelijk een sprong kunnen maken naar de milieuconferentie... Iedereen weet de noodzaak, maar niemand wil zijn positie verliezen... 

Ach, eigenlijk zou het allemaal zo simpel kunnen zijn... Mocht er geen macht bestaan...

tot de volgende ?

De maïschine

Nederlands: Walderveense molen in de sneeuw (Photo credit: Wikipedia) (bij gebrek aan een sneeuwlandschap van De Saedeleer... dit mooie fotootje...)

Vannacht kwart voor twaalf: gebrul van zware motoren, het vervelende tuut tuut tuut van achteruit rijdende vrachtwagens, geroep en getier... Allemaal vlak voor onze deur.
Anny wipte het bed uit om te kijken wat daar aan het gebeuren was...
Een huizengrote machine, verschillende tractoren met reuzegrote aanhangwagens... "Ze komen NU de maïs afdoen !"

Tot 4.30 uur in de morgen hebben wij liggen luisteren naar de maïschine en de tractoren, en het getuutuutuut... (Ik vind dat zo'n grote ondingen van machines een eigen naam mogen hebben...)

Toen ik eens ging kijken, was het water aan het gieten... Eerst dacht ik aan sneeuw, met al die onrustwekkende weerberichten, maar er lag geen sneeuw, alles was nat, dus moet het wel regen zijn geweest (zonder mijn bril zie ik niet zo goed...)

Na 4.30 uur heeft Anny nog wat geslapen, maar ik lag daar te liggen, en te draaien en te keren... Best dat we nu op twee verschillende matrassen liggen, anders maakte ik met mijn gewroet zeker Anny weer wakker.

Toen ik om 7 uur opstond om te gaan turnen, zag ik dat het verschrikkelijk hard aan het sneeuwen was, maar iets voor achten, toen ik naar beneden kwam, was het al gedaan. Het heeft sindsdien nog wel wat gesneeuwd, maar niet zo heel erg. Nu lijkt het er op dat er heel fijne sneeuw valt, een beetje zoals mist die uitvalt, maar dan in sneeuwvorm.

Er is weinig verkeer, en de wagens die je ziet, rijden heel voorzichtig. Er is nog niet gestrooid, maar ja, we wonen hier maar in Mater, dus zijn we wellicht bijzaak, en het duurt nog zes jaar voor er weer verkiezingen zijn...

Als het klopt, dat wij door de opwarming van de aarde koudere en vochtiger winters krijgen, dan kunnen we misschien eens gaan uitkijken naar alternatieve vervoersmiddelen? Misschien de stepslee ?
De stepslee is een veelgebruikt voortbewegingsmiddel in de Scandinavische landen. Het is een soort step (wat wij een trottinette noemen...), waar de wielen vervangen zijn door een soort ski's.

Je kunt het aanschaffen aan de prijs van gemiddeld een 200 à 240 eurootjes... 't Is alsof het niets is.

Ik zie het zo al voor mijn ogen, iedereen op de step... Want geef toe, gewoon te voet is niet handig, en met de fiets is het niet te doen. Dus... stepsleeën voor de gezondheid.

Tot mijn spijt kan ik u geen afbeelding tonen, er zijn er wel op Internet, maar die zijn allemaal beschermd met copyright... Dus, als je het eens wilt bekijken, moet je maar eens google'n....

Het is nu klaar, en het landschap is betoverend. Zelfs zonder sneeuw zou het wellicht betoverend zijn, want we zijn het maanden kwijt geweest. In plaats van een zicht op de mooie Vlaamse Ardennen, hadden wij alleen zicht op een muur van maïs... Maar nu met die sneeuw is het een waar schilderij van Valerius De Saedeleer !

Ook voor die schilderijen moet ik u verwijzen naar Google...
Ik vind het verschrikkelijk dat bijna alle afbeeldingen beschermd zijn, en dus niet te gebruiken. Ik kan natuurlijk wel begrijpen dat iemand zijn foto's beschermd, als die uit de privésfeer komen, maar een schilderij van De Saedeleer of een stepslee, dat lijken me nu niet precies  met privacy-beladen dingen.

Ik begrijp bovendien niet dat je van de ene schilder wel foto's kunt vinden én gebruiken, en van de andere niet. Het lijkt wel een beetje op willekeur. Of het is zo dat het ene museum andere regels heeft dan het andere, en is dat dan wel logisch?

Ach, kijk, ik heb weer een ergernis er bij gewonnen.
Voor mij is kunst openbaar bezit, of het zou het toch moeten zijn. Voor mijn part zou men zelfs ieder kunstobject moeten in een cataloog onderbrengen, onder meer door middel van fotografisch materiaal. Dit zou op die manier kunnen werkelijk openbaar gesteld worden, en het zou een zekere veiligheid bieden voor het "bewaren" van de kunst. Zo las ik, dat ooit aan het Lam Gods nog een deel vastzat, onderaan was er een schilderij van de hel. Mocht dat ooit gekopieerd (fotografie bestond toen nog niet) geweest zijn, dan hadden we op zijn minst nog een idee van het gehele werk !

Ik ga mezelf geen kunstenaar noemen, maar ik maak toch wel een en ander van beeldjes, sieraden en dergelijke... Voor mij zijn kunstwerken van anderen een onuitputtelijke bron van inspiratie. Ik kopieer nooit, maar het zien van die werken doet mij denken aan andere verwante ideeën, en die resulteren dan in een eigen werk.

Net zoals het zien van bloemen inspiratie kan wekken voor een schilderij, kan een kunstwerk dat ook. Soms is het zelfs zo dat mijn inspiratie ontstaat uit een soort weerzin of tegenzin voor het oorspronkelijke kunstwerk. Het kan zijn dat ik iets nu eens helemaal slecht vind, maar dat dit net het duwtje geeft om het anders te doen... Wellicht kan dit dan ook door anderen als "slecht" bekeken worden...  Dat is niet erg, dan zijn zij wellicht ook weer geïnspireerd om aan het werk te gaan.

Voor mij is Google dan ook een enorme bron van inspiratie... Ik kan uren zitten kijken naar al die foto's van kunstwerken. En nu en dan krijg ik dan een idee, schets ik dat onderwerp of meteen het idee en ben ik vertrokken voor een nieuw werk.

Héhé... Ondanks het nachtelijk gebrul van maïschines en mensen, lukt het bloggen toch nog...
djudedju

tot de volgende ?