slipslib... of is het slibslip ?

 

Deze morgen voor het eerst weer een lange broek aan gedaan, sokken en mijn stapschoenen... Gedaan met de korte broek en de sandalen (tenzij we nog een Indian Summer krijgen...).

Vanmorgen vroeg lagen de banen nat, maar de app voor het weerbericht van Oudenaarde gaf geen regen meer, dus: wandelen !

Ik besloot mijn lange toer te maken, waarbij ik meestal ook eens kan kijken naar het nu zwangere Jack Russeltje... (geboorte voorzien rond 20 oktober). Het gras was nat, en ik zal, nadat mijn schoenen weer droog zijn, ze eens ferm inwrijven met ledervet, dat is goed voor de waterdichtheid.

Maar niet alleen het gras was nog nat ! Op de Planterij (of is het daar al Schamperij?), is er een stuk waar je op een smal betonnen wegeltje stapt. Dat pad gaat behoorlijk bergaf, dus je stapt iets sneller dan je gewone stap. Maar dat betonnen baantje is wellicht tijdens regenbuien een beetje een beekje... En nu zie je op dat wegeltje regelmatig plekken slib... En dat slib kan dus verdomd glibberig zijn, en dan slip je op het slib.

Van daar slipslib...

Eén been vloog plots een ongewilde richting uit, en de spieren of pezen in mijn lies deden behoorlijk pijn ! Niet stoppen, dacht ik, niet stoppen ! Blijven stappen, zodat de pijn geen kans krijgt zich daar te settelen. Dat lukte. De eerste stappen waren erg pijnlijk, maar na een tijdje ging alles weer min of meer normaal... Misschien ook omdat ik wat trager stapte (schrik !), maar het ging en de pijn ebde langzaam weg.

Tot thuis. Tot ik stilzat.

Wat bewijst dat ik gelijk heb. Beter niet stoppen (als het mogelijk is), en proberen weer gewoon te stappen zodat de pijn zich niet kan vastzetten. Nu heb ik al enkele keren met mijn rechtse been gezwaaid, mijn knie hoog opgetrokken, mijn voet achteruit gezwaaid (Tot spijt van mijn kat die blijkbaar die bewegende voet leuk vond, tot ze een paar meter verder vloog...). (Sorry poes !)

Het gaat. Wellicht gaat het morgen wel pijn doen. Zal ik weer moeten turnen om het los te werken.

Maar ik heb mijn dikke 10.000 stappen gedaan, en ik heb de hondjes noch gezien, noch gehoord.

Wel kwam ik zijp-nat thuis van het zweet. Ik moet hoognodig eens een vestje aanschaffen in Goretex of zoiets, iets wat het water buiten houdt, en het zweet door laat... Wellicht zijn er ondertussen al heel wat stoffen die dat kunnen, en misschien bestaat Goretex niet eens meer. Dat zie ik dan wel. Maar ik moet iets hebben die ik kan dragen in de regen of bij dreigende regen, zonder dat ik nat van het zweet wordt.

Ik heb vragen over de geneeskunde !

Ik zit al jaren met chronische sinusitis.

Ik zit al een paar jaar met (atypische !) ouderdomsastma...

Voor die dingen krijg je pilletjes, druppeltjes, zo'n toestel om tot diep in je longen een of ander medicatie te brengen. Allemaal om de situatie draaglijk of zo draaglijk mogelijk te houden. Genezen? Spreekt men niet meer van.

En ik ben daardoor ook een van de risicopatiënten voor griep en voor Corona...

Nu ga ik al enkele weken wandelen. In onze regio gaat het steeds bergop en bergaf, en dus trap je wel wat op je adem. Je ademt diep en behoorlijk snel om genoeg lucht binnen te krijgen.

Het gevolg ?

Ik wordt gewaar dat ik stilaan al heel wat meer adem krijg. Mijn onbehandelbare astma is aan het genezen, of toch sterk aan het beteren.

En door dat ademen zet je ook je neus en dus je sinussen aan het werk, en ook daar voelde ik dat ik steeds meer adem kreeg, en dat ik steeds minder nood had aan die neusdruppels. Tot helemaal geen neusdruppels meer.

Eergisteren begon plots, zo maar "out of the blue", mijn neus te lopen. Ik snoot mijn neus, en sorry als dit onsmakelijk klinkt, maar ik heb wel drie zakdoeken vol etter gesnoten. De etter liep zo mijn neus uit. Nadien ? Niets meer.

Verstopte neus ? Wat is dat ?

Etter ? Vuile neus ? Wat is dat ?

Ik heb weer normaal adem.

Waarom zeggen de heren medici je dit niet?  Is het zo dat de meerderheid van de mensen dit niet zou aanvaarden? Wil poedertjes, of pillen of flessen krijgen? 

Heren medici, er zijn nog mensen zoals ik, die véél liever op een natuurlijke manier gezezen !

djudedju. Mijn rug doet ook pijn van dat slippen ! djudedju !

Kramp

 Vandaag eerst wat boodschappen gedaan, en dan enkele uren hout gehakseld...

Allemaal niet zo erg, buiten het feit dat ik nu voortdurend de kramp heb in mijn linkerhand. De minste beweging resulteert in kramp.

Ik heb dit nog wel eens, en meest aan die hand, maar toch niet zo erg als nu. (Ik heb het soms als ik met de wagen rij, en dan kun je nog amper je stuur vastnemen met je linkerhand. Normaal is dit niet zo erg, maar als je wat veel moet manoeuvreren, dan is het wel ambetant.

Soms, maar veel minder vaak heb ik het aan de rechterhand, en één keer had ik het aan beide handen tegelijk.

Eén troost, die kramp is niet echt pijnlijk, in tegenstelling met kramp aan de dijspier of de kuit... Daar kan dat echt pijn doen. Zelfs bij mij, met die hoge pijngrens. 

Het ergste is als je geen houding vindt om die verkrampte spier weer uit te rekken en zo de kramp te beëindigen.

Ik heb steeds vaker kramp, dus zal dat ook wel iets te maken hebben met het verouderingsproces. Nu ja, er zijn ergere dingen. 

Er is wel meer aan mijn lijf die niet meer werkt zoals 20 jaar geleden... Ik ga nu een keer of 3 in de week een fikse wandeling maken, maar iedere keer heb ik na het wandelen pijn aan mijn rechtervoet, ook gans de rustdag tussen de wandelingen in... Maar als ik terug ga stappen, dan voel ik die voet niet meer na een kleine 100 meter. Het zal dus wel iets reuma-achtigs zijn. Ik heb één teen waarvan de knokkel dik staat, wat ook al wijst op reuma. Maar die teen doet heel zelden pijn.

Is het niet heerlijk dat ik me druk maak over zulke futiliteiten? 

Dat wijst er op dat ik eigenlijk geen erge ziekten heb (Buiten mijn rug natuurlijk, maar daar sukkel ik nu al 25 jaar mee, en als ik oplet, gaat dat ook wel.) ( Zo had ik ik het hakselen van het snoeihout alleen last van mijn rug en van enkele kleine schrammen.  - Gek is dat mijn huid blijkbaar veel dunner is geworden, en ik heb dan ook veel vlugger dan vroeger schrammen en sneetjes, waarvan ik in veel gevallen niet eens weet waar en wanneer ik dit opliep...)

Zondag en een week is het precies 6 maanden dat Anny overleden is...

Er zijn zoveel, zoo verschrikkelijk veel dingen die me op haar doen denken. De meest triviale dingen bezorgen me soms een terugval in het verdriet, terwijl er soms dingen zijn die veel directer zouden moeten pijn doen, en die passeren zonder er eigenlijk acht op te slaan. Het is niet te begrijpen. Je kunt er geen regel op zetten.

Eén van de dingen die ik het meest mis, dat is keuvelen; babbelen, klappen, praten, want dat is toch de uitlaatklep bij uitstek. Je kunt dingen verwerken met erover te praten, maar ook met het praten over andere dingen, om het feit wat je wilt verwerken, zo aan de kant wordt geduwd, uit het zicht van je gevoelens.

Gek.

Toen Anny nog leefde, dan konden we dagen bijeen zijn en geen vijf woorden echt gesprek voeren... Maar zelfs die kleine dagdagelijkse kleinigheden, "Wat eten we vandaag?" "Is de post al geweest?" Heb je de vuilbak al buiten gezet?"... dat was leven in huis. Dat was het soort warmte die er nu niet meer is.

Zondag is er een rommelmarkt, en als het weer een beetje is, ga ik er eens naar toe. Het zal wellicht raar doen, er alleen te lopen, maar ik zal horen praten, ik zal wellicht zelf wel wat babbelen, ik zal mensen zien... Gekende en ongekende, wat doet het er toe... Mensen.

Op de buiten wonen is prachtig, maar er is, in zo'n tijd, niet echt veel beweging.

djudedju

(Een mens is nooit content hé?

tot de volgende ?

BLM

 

Ik heb een hele tijd gewacht vooraleer dit onderwerp aan te snijden...

Omdat ik niet gelukkig ben met de slogan Black Lives Matter... Voor mij zou dat moeten zijn: Lives Matter.

Maar dan lijkt het - in onze maatschappij - meer op een slogan van de anti-abortus-beweging...

Of op een belijdenis tot het Jaïnisme... Waar letterlijk alle leven heilig is, zelfs dat van een krop sla of een aardappel... (Ik denk dat ze ergens wel gelijk hebben, maar als je naar de ganse natuur kijkt, dan leven we allemaal, planten, dieren, mensen van en op elkaar...)

Maar dat wil ik allemaal niet zeggen.

Ik wil gewoon stellen dat het leven van zwarte, gele, rode, bruine, blanke, en zelfs purperen met witte bolletjes mochten die er zijn, voor mij volstrekt gelijkwaardig zijn, en dat we ze allemaal even lief moeten hebben.

Maar het is niet makkelijk.

Wie of wat niet gelijk is aan de grote massa, valt immers op. Als je op een rozenstruik tussen alle rode rozen in plots een witte ziet staan, dan bekijk je die apart. Ik kies bewust het woord apart, omwille van de connecties die het heeft met Amerika, Zuid-Afrika, Great Brittain en Nazi Duitsland en nog andere, zelfs nu nog, heden ten dage...

Omdat we in alle kranten regelmatig lezen over een misdadiger " van allochtone afkomst - of - met een getinte huid "... en zelden of nooit "een misdadige stadsgenoot"... 

Omdat we ons zelf betrappen dat we bewuster naar hen kijken dan naar onze "ras"-genoten.

Ik heb, toen ik het over homofielen en lesbiennes had, al zo iets geschreven.

Ook zij zijn die witte roos tussen al die rode.

Ze vallen ons op.

Ze zijn "anders" (al is dit woord eigenlijk technisch niet correct).

Ik ben zo oud, dat homo's nog een volstrekt verborgen leven leidden, gehuwd waren, kinderen hadden en wellicht ongelukkig waren.

Ik ben zo oud dat we meegingen met ons moeder naar de markt, omdat daar een zwarte zat die zwarte anijsspekken verkocht...

Ik ben zo oud dat we in het parochieblad nog wekelijks fotootjes bewonderden van de witte pater tussen allemaal halfblote zwartjes...

Ik ben zo oud dat ik al die veranderingen heb meegemaakt.

Ik ben er niet opgegroeid in een maatschappij waarin men al die zaken voortdurend ziet, en waar men de medemens voortdurend er op wijst dat hij of zij al die medemensen als mede-mens moet zien... en in radio, TV, krant de facto het tegengestelde voorgeschoteld krijgt.

 Voor mijn raam staat een lindenboom. Het woord is geen toeval, het duid er op dat het een linde is, en dat het een boom is. Geen mens zal het omschrijven als een verzameling blaadjes, en geen mens zit ook naar slechts één blad te kijken. Ze zijn immers allemaal ongeveer gelijk, blad 1 of blad 7804, het zijn gewoon gewone bladeren van die boom. Maar mocht er daar nu één blad (of enkele) tussen zitten die door een of andere genetisch toeval, geel-wit is, dan zal ik, en iedereen die naar die boom kijkt, hoofdzakelijk kijken naar die uitzonderlijke bladeren.

Ze zijn immers niet gelijk.

Ze vallen op.

En mocht er hier ergens een deskundige zitten, dan zou hij misschien proberen die tak, met die afwijkende bladeren, te enten, om op die manier een ganse boom te krijgen met die afwijkende kleur.

We doen op die manier aan een bewust racisme ten opzichte van mijn linde.

Gek.

Of is die eigenschap die doet opvallen geen racisme op zich? Is het anders bekijken van de zwarte geen vorm van racisme?

Misschien niet, maar mocht hij die zwarte huid niet hebben, dan zou men wellicht in de krant niet schrijven over een allochtoon, want je zou het niet zien, niet weten...

Héél lang geleden las ik ooit een artikel (Ik meen dat het in "Het Zondagsblad" was, een weekend-krant van "Het Volk"...), waar bij ze schreven over de nieuwe mensheid. Men had het over de volledige rassenvermenging, waarbij het eindresultaat iets an alles had maar niet nog duidelijk. Als we ooit zover zouden komen, dan, pas dan, zou het wellicht zo zijn dat er geen racisme meer zou zijn. Toch niet op basis van ras. Misschien nog wel op basis van taal... (die vuile Walen weet je wel (grinnik)) of van godsdienst. Of van...

Als er natuurkundig iets kan gekruist worden, dan is het van hetzelfde ras. (In heel uitzonderlijke gevallen kunnen de twee ouders van een ras zijn die niet helemaal hetzelfde is, maar heel dicht genetisch bij elkaar zit, dan kan er wel een eerste generatie kruising ontstaan, maar die zijn dan niet meer vruchtbaar...)

Logisch zijn zwarten, gelen, roden, bruinen, blanken allemaal van hetzelfde ras.  Anders zouden de kinderen van gemengde soorten niet vruchtbaar zijn.

Racisme is dus technisch een volkomen idioot gegeven.

Maar het is wel ambetant dat "die anderen" zo opvallen, door hun huidskleur, hun rode haren, hun taal, hun godsdienst, hun...

djudedju

het mensDOM

Opa zou zeggen: Il pleut sur la vumme...

 

Ondertussen ben ik al lang zelf opa... en is de tijd zo erg veranderd  dat mijn kleinkinderen, nochtans met West Vlaamse roots, wellicht niet meer weten wat een vumme is of was...

Voor niet-Westvlamingen is dit woord wellicht sowieso Latijn.

Een vumme was het West-Vlaamse woord voor een opper, een hooi- of stro-opper... Maar zelfs een opper is wellicht aan de huidige generatie jongeren niet meer bekend. (En de "franse" zin was een inside mopje van wijlen mijn vader...) (Er was er nog eentje: "Stoelez vous" tegen een gast die mocht gaan zitten)

In de gang van mijn huis hangt een schilderij waarop nog een opper (een vumme) geschilderd is.

Het beeld is nu wellicht alleen nog daarvan bekend... van oude schilderijen en tekeningen.

(Misschien moet ik hen vertellen dat het in het Engels een haystack is... Misschien herinneren zij het zich dan van een of andere film ? )

Ach, het doet er ook niet toe... Het is voor mij één van die vele dingen die me er aan herinneren dat er zo verschrikkelijk veel verdwenen is uit onze wereld... Vanmorgen zag ik nog een cartoon die er ons op wees dat een hele tijd geleden de voorruit van je auto regelmatig moest gepoetst worden, omdat het vol hing met dode insecten, die zich te pletter hadden gevlogen tegen je voorruit... Met andere woorden: we moeten vaststellen dat er heel wat insecten verdwenen zijn van onze aardkloot.

De hooioppers/stro-oppers waren al bezig met verdwijnen toen ik klein was... Je zag er steeds minder en minder.  Dat had ook te maken met de mechanisatie: hooi en stro werden door een machine in nette balkvormige dingen geperst, van zo'n dertig à veertig kilo. Die staken we dan met de hooivork tot aan de opening van de zolder, waar de boer ze binnentrok en netjes opstapelde.

Stro verdween ook nog door de manier van teelt, waarbij men de kracht van de plant niet meer laat gaan naar een lange stengel, maar die groei breekt en zo alle kracht naar de vorming van de aar jaagt... Dus : geen stro meer.

Je moet eens kijken naar de schilderijen van Breughel, daar zie je duidelijk hoe hoog dat stro wel was. Dat lange stro heb ik nog geweten, en toen ze met de machine het graan kwamen pikken, moest er eerst een stuk met de hand gepikt worden, om zo de machine toe te laten tot het veld, zonder verlies aan graan en stro... Achter het machine liepen we dan om schoven te maken, die dan tegen elkaar werden gezet (stuiken) om nog wat te drogen. Naderhand kwamen we met paard en kar die schoven halen, en op de boerderij kwam dan de dorsmachine...

Vanmorgen reden hier twee kolossen van machines de tuinboontjes af... 

De boontjes worden hier dan meteen opgehaald en naar de fabriek gebracht... Geen tijdverlies, en zorgen dat er ook geen kwaliteitsverlies is door verhitting...

Is dat allemaal beter ?

Ik twijfel daar steeds meer over...

Ik zie nu, nu de boontjes verdwenen zijn, een dood veld voor de deur. Dood, want er zit geen leven meer in die bodem. Alles is dood, door besproeiingen maar wellicht nog meer doordat de bodem door al die zware machines in elkaar gedrukt is, en een haast ondoordringbare laag is gaan vormen.

Als er een probleem is met het peil van het grondwater, dan is daar een van de hoofdredenen te vinden. De velden zijn haast even ondoordringbaar geworden als het vele beton van wegen, bedrijven, woningen... 

Tijdens mijn wandelingen zag ik op de verkavelingsbaantjes dat die er al liggen van in 1977... Ik schrok ervan dat het al zo  lang was. Maar dat is ook het ogenblik geweest van de ruilverkavelingen, waardoor de velden veel groter werden... En ook de reden waarom al die grachtjes en beekjes verdwenen. Waardoor de erosie nog veel erger werd... enzovoort, enzovoort...

Ik denk dat we, als we weer een betere waterhuishouding willen, we weer naar kleinere partijen moeten, met beekjes tussen en haagkanten met tronken die vooral dienden om de grond vast te houden en de erosie tegen te houden.  Zo gaan we niet anders kunnen dan ook die machines weer wat meer op mensenmaat te maken, en zal er weer kans zijn om de bodem weer te laten leven...

Geen makkelijke keuze... Maar het is terug naar een wereld op mensenmaat, niet op maat van mastodonten...

Spreken is...

 

Ik heb van vele mensen al gehoord dat zij hun overleden geliefde/moeder/vader... gezien hebben.

Ik heb nog niets gezien.

Misschien ook omdat ik zo'n kleingelovige ben op dat stuk.

Maar toch...

Ik heb Anny horen spreken tegen me.

Echt ? ... ik weet het echt niet.

Het leek in ieder geval zo echt.

Ik lag in bed, een boek te lezen, en geplaagd door de warmte, wroette ik me naar een andere plaats op de te warme matras... "Wat doe'gij nu !"

Ik heb wel 10 minuten zitten rondkijken, nadenken, mijn hoofd schudden en toch niet zeker zijn... Het klonk zo echt, en zo echt op de manier waarop ze zoiets zou zeggen, zo echt op die manier die ik ken van haar, als ik haar onverhoeds wakker maak door te bewegen, door te lang te liggen lezen in een boek....

Het is nu al enkele dagen gelden, en ik weet het nog niet, en zit nog te tobben er over.

Ik heb al menig keer rondgekeken, de TV wat stiller gezet om te horen...

Ik ben gek.

of niet.

En dan heb ik op mijn manier gebeden, zoals ik denk/vermoed dat het is na de dood... Ik heb haar gezegd dat ze hier niet moet blijven, dat ze de volgende stap moet zetten. Als ze nog eens moet reïncarneren, dan moet ze echt niet wachten, hier niet blijven plakken, maar ik hoop dat ze genoeg heeft gedaan, genoeg heeft geleden, genoeg heeft bemind en dat ze de stap naar het eeuwige mag zetten en van het aardse met zijn leed en pijn vanaf is. Moet ze nog eens reïncarneren, dan hoop ik op een goed leven, zonder veel hoogte- maar vooral zonder laagtepunten. Ze heeft genoeg afgezien, een kind verloren en nog heel wat andere dingen, waarvan ik niet durf zeggen wat het ergste is (was)...

Ik kan alleen maar hopen dat de cirkelgang van het leven of ten einde is of dat ze in een beter en aangenamer leven mag terechtkomen.

Maar misschien hou ik haar wel onbewust vast, door mijn verdriet, door mijn verlangen. Ik hoop van niet, wat ik kan er niets aan doen.

Na meer dan een halve eeuw samenzijn, waarvan meer dan 25 jaar dag en nacht (zolang zit ik al thuis door mijn rug)...

Ik kan het niet loslaten. Het ene moment gaat het beter dan het andere, maar echt loslaten...nee.

Ik betrap mezelf dat ik in plaats van naar de TV, naar haar foto zit te kijken.

Op mijn PC is ook haar foto de achtergrond ...

Ik wijt dat ook een beetje aan Corona... In normale omstandigheden zou je wat meer contact hebben met andere mensen, zou je wat babbelen, over andere dingen. Wegdenken.

Bewust kan je dat niet.

Het feit dat je wil wegdenken is in feite al een bevestiging van het feit dat je er wel blijft aan denken, blijft aan hangen.

Misschien is dat ook goed zo... maar het doet wel pijn.

Het is als jeuk... maar een wonde die geneest jeukt ook.

En wellicht slijt het allemaal wel wat, gaat de jeuk wel weg, en zie je nog alleen een wit litteken op je zongebruinde zieltje...

Wen ik en ieder ander in dit geval, moet we allemaal er door komen.

En de mooie herinneringen koesteren, en de andere herinneringen als lessen verwerken...

Het moet.

tot de volgende ?

Een tuimelperte

 

Geef toe, dat is een woord die dreigt in de vergeethoek te geraken. Nu is het een valpartij, niets meer te tuimelen, geen tuimelperten meer.

Soms voel ik me oud worden, gewoon door dergelijke haast verdwenen woorden.

Waar ik het nog erger door voel, is de massale import (!) van vreemde woorden en vooral van afkortingen die de status van woord krijgen... GSM, TV, CD, Ram... en ga zo maar door.

Nee, denk nu niet dat het alleen gaat over technische dinges... Luister eens naar jonge mensen, luister zelfs maar eens naar beroepsmensen op TV en in de radio.

Onze taal loopt gewoon over van de Engelse import.

Nu de UK uit de Europa is gestapt, had ik verwacht dat het Engels als voertaal daar zou verdwijnen... Noppes ! Het is en blijft Engels, ook al gebeurt het soms met het verschrikkelijkste accent dat denkbaar is.

De reden ?

Oh, heel simpel... De VRT en zijn voorgangers hebben er steeds voor geopteerd dat alle films en reeksen in de originele taal getoond worden, met onderschriften.

Kinderen van 4 die hoofdzakelijk voor de TV hebben gezeten en door de TV zijn "opgevoed", hebben soms een grotere Engelse woordenschat, dan een Nederlands/Vlaamse...

En dan heb ik het nog niet over die geheimtaal die ze gebruiken als ze naar elkaar SMS-en... Een van de hoofdredenen waardoor wij, lieden van mijn generatie, die taal niet of amper begrijpen, is gewoon omdat de "afkortingen-samensmeltingen-letterklanken" dan ook op het Engels zijn gebaseerd... Voor ons nog steeds een vreemde taal.

Ik denk dat we misschien een app moeten creëren die een woordenboek vormt met al die vreemde invoer in met de verklaring in gewoon Nederlands... In zover je iemand vindt die en de kennis van die rare dingen kan vertalen in de taal van die andere generatie.

Ik mag nog niet klagen. Ik werk met computer en met gsm (allee toch een beetje), en een deel van die zaken zijn me op de duur vertrouwd geraakt. Maar ik ken heel wat mensen van mijn generatie die door hun gebrek aan kennis en gebrek aan gebruik van die hebbedinges, gewoon uit de maatschappij gestoten worden. Letterlijk ...

Ik ken mensen die bij anderen moeten gaan om hun betalingen te verrichten, want de banken doen het niet meer. Je moet meer betalen als je je tramkaartje niet koopt met je GSM, voor de rit. Je kunt op sommige plaatsen niet meer parkeren, want je moet het parkeergeld betalen met een GSM... en zo kan ik nog wel wat door gaan...

Nu profiteert men van Corona, om steeds meer over te schakelen naar betalen met de kaart, ook voor kleine aankopen in de winkel. Niet schrikken als men binnenkort zegt dat er geen andere mogelijkheid meer is dan betaling met de kaart...  

Veel jonge mensen zouden dit niet eens zo erg vinden. Makkelijk toch die bankkaart ?

Toch maak ik me ook daarover grote zorgen... De vereniging die ieder jaar aan de deur komt met een potje bloemen, een kalender... of wat dan ook, kan dit niet meer, tenzij ze bij voorbaat hun opbrengst vernietigen voor de aankoop of huur van de machientjes om u te laten betalen met je kaart...

Idem met rommelmarkten, Vlaamse kermissen, buurtfeestjes waar je pintje en je wafel nu dienen om de onkosten te recupereren...

Allemaal gedaan... Of... allemaal gekend en is er de mogelijkheid om de Chiro of de scouts of de boerinnenband een aanslag te sturen... 

Weg verenigingen.

Weg gevoel van samenhorigheid...

Deur wagenwijd open voor dictatuur... Of zijn we daar al aan toe met gebruik van Corona ?

djudedju

Delen

 

Het ergste aan alleen zijn (= het ergste van Corona) is niet kunnen delen.

Nee, ik heb het niet over iets weggeven of iets schenken... ik heb het gewoon over de dagdagelijkse dingen...

"heb je dat gezien?"

"Heb je dat gehoord?"

"Je moet hier eens kijken !"

"Ruik je dat ook ?"

"Voel eens hoe glad dat marmer is"

Delen aan ervaringen, 

Delen van gevoelens

delen van de kleine dingen van elke dag... zo maar, delen van het gewone leven.

Ga maar eens naar een museum, alleen of met zijn tweeën... Ervaar de schoonheid van een schilderij zonder dat je dat ervaren kunt delen of doe het Delen van je ervaring, van je gevoel van welzijn dat je ervaart bij al dat moois... Of al dat moois inslikken in je eigen ik... en je gevoelens begraven in je zijn.

Begraven.

Weg

Ik mis een klankbord.

Ik mis het om me te kunnen uitdrukken, ik mis het om te luisteren en mee te leven.

Een mens is niet gemaakt om alleen te zitten. Zelfs niet om altijd met dezelfden samen te zitten, zonder dat je die gedeelde gevoelens weer kunt delen met anderen, met een klankbord buiten je eigen kleine kringetje.

Het doet me zo'n deugd als er iemand in de winkel durft te praten tegen me. Want het lijkt wel of praten dodelijk is in deze Cronatijden...

Het is zo erg dat ik niet gelukkig ben als ik niet moet stoppen bij de wegcontrole. Gewoon om eens iemand anders te horen.

Het alleen zijn door het overlijden van Anny zou wellicht veel draaglijker zijn, mocht ik iedere week naar de rommelmarkt kunnen, babbelen tegen vreemde mensen, zonder verplichtingen, zo maar keuvelen... zonder enige verplichting, zonder binding, gewoon... Gezellig

Gezellig, met een of meerdere gezellen

Nu zit ik hier alleen maar te zitten in mijn eigen zweet (het is veel te warm om te wandelen)...

Gezellig

djudedju

Straks MAG ik naar de apotheek om wat medicatie voor een van mijn chronische  plagen. Kan ik hopelijk tegen de apotheker wat lullen.

Zo maar

Tijd die gezellig is.

djudedju