Toen

Toentertijd, heel lang geleden, toen de dieren nog spraken, toen was ik lid van de Chiro... Ik was eigenlijk nog iets te jong volgens de reglementering, maar ik was een grote en kloekgebouwde knaap, en dus zou het wel gaan... (Mijn broer was ouder, en al lid van die Chiro waar het zo leuk was...)

Ik schrijf daar eens over, omdat alles toen zo anders was, nu niet meer zou kunnen, zeker niet meer zou mogen, want het zou niet voldoen aan heelder pakken wetgevingen, reglementeringen, de hygiëne... Wij vonden dat tof.

Ieder jaar gingen we op kamp. Dat doen ze nu nog, maar toch is er een hemelsbreed verschil !

We werden gevraagd om een groot beddenlaken in de lengte te plooien, en één korte kant en de lange kant toe te stikken, zodat je een hele grote zak had. Dat was onze matras, die in het kamp gevuld werd met stro. Daar sliepen we op. 

De kampplaats, dat was gewoonlijk een of andere boerderij, en we mochten ons installeren in de schuur of op de zolder van de schuur, met onze zak vol stro...

Dat zou nu zeker niet meer mogen, niet meer kunnen... maar toen was de allergie nog niet uitgevonden. Dat klinkt gek, maar ik heb er nooit iemand gekend die daar niet heerlijk op sliep, nooit iemand gekend die daarvan het stof van stro en/of hooi lag te snotteren...

We gingen ook niet ver... Ik woonde in Oostende, en ik herinner me dat we eens op kamp gingen in Beernem (regio Brugge)... Ik denk dat het verste kamp in die tijd in Ittres was... (Toen het geografisch middelpunt van België).

Maar eigenlijk had dat geen enkel belang, het was het "op kamp gaan" die leuk was. De plaats, de regio deed daar niet veel aan. Buiten één keer, toen we in Westouter op kamp waren, op de Franse grens, en tijdens het nachtspel het aan de stok kregen met de douane... Dat was nog leuker dan anders. (Wellicht minder voor de toenmalige leiding ?)

Ook de verplaatsing naar het kamp was een evenement ! We gingen niet met een bus (veel te duur), en met wagens van de chiroleden? Nee, dat zeker niet, want toen had bijna nog niemand een wagen thuis ! Nee, we werden vervoerd in de gesloten laadbak van een vrachtwagen, allemaal dichtbijeen op de bodem, de een tegen de ander, om vallen was er niet bij. We zaten er in de pikkedonker, en genoten er van de lucht van gerookte vis... (De vrachtwagen was van een visrokerij)...

Zie je dat nu nog gebeuren?
Denk je dat er nog één kleine zou mee mogen van zijn ouders ?
Kun je je indenken hoeveel klachten het zou regenen op de leiding?
Heb je er een idee van hoeveel zieken er zouden zijn?

Blijkbaar hadden we toen meer weerstand dan nu.

Nu zijn wij de generatie voor wie Corona het gevaarlijkst is...
Gek.

Hoe erg zal een pandemie binnen 50 jaren zijn voor de ouderen van toen? Of zou men allang niet meer zou oud worden? Zijn wij de eerste en de laatste generatie die zo lang leeft?

Toen ik kind was, was ene van 70 een stokoude mens... Nu zeggen we dat een zeventiger nog jong is, en zo voelt het ook aan als je je partner verliest... Maar we zijn de eerste generatie die zo oud wordt. (Er is nog een periode geweest, maar die moet je zoeken in de eerste hoofdstukken van het Oude testament, onder Methusalem en co...)

Er is heel veel verbeterd voor de mens van heden... Maar soms heb ik de indruk dat die betere levensomstandigheden niet ten goede komen aan de gezondheid in het algemeen. Natuurlijk zal het slechtere milieu daar heel veel mee te maken hebben, maar toch...

Ik zou kunnen praten over het voedsel van toen en van nu... Maar laat ik gewoon eens met u kijken in de winkel van de fruit- en groentenhandel... Daar lag alleen in de periode van Sinterklaas wat exotisch fruit (mandarientjes)... Hooguit kon je (in het seizoen) sinaasappelen en bananen vinden. Maar die waren duur en kwamen slechts zelden op tafel. Bonen waren er in de bonentijd, witloof in zijn tijd... Appelen werden bewaard op zolder, en de laatste die we opaten zagen er uit als gerimpelde "oudewijven"... Maar wellicht weten jullie ook niet meer wat dat is, want echt gerimpelde mensen zijn zeer zeldzaam in de tijd van gezichtscrèmes en co...
Wij aten in de winter voornamelijk opgelegde dingen. Zelfs eieren werden opgelegd (in waterglas).

Wij hebben het nu véél beter...
Maar of het echt beter is voor de gezondheid van deze generatie ?

De Spaanse griep was een pandemie op het moment dat zowat heel de bevolking uitgehongerd was en in slechte conditie verkeerde door de vier jaren van bittere oorlog... Zou het nu nog een pandemie zijn? De A-griep was zowat de ergste griep uit mijn jeugdjaren, maar dat groeide niet meer uit tot een pandemie in de echte zin van het woord...

Ik weet dus eigenlijk gewoonweg niet of we goed bezig zijn.
Zijn we niet iets te ver gegaan ?
Ik las ooit dat er op onze proper en net gewassen huid veel meer microben en bacteriën (en virussen?) zitten, dan op het gezicht van mensen die zich nooit of amper eens bij hoge noodzaak wassen...

Ik weet het niet.
Zijn we wel goed bezig ?
Ik weet het begot niet...

Vijver

We hebben, na zowat een jaar, eindelijk de vijver(s) weer in orde gebracht.
Omstreeks de tijd dat Anny ziek werd (9 mei 2019), viel hier de pomp van de vijver uit.

Door alle perikelen bleven de vijvers liggen, en werd er hoogstens nu en dan wat water bij gedaan. De vijvers zijn niet groot, en in de warme zomer van vorig jaar verdampte heel wat water.  Het water werd echter steeds maar groener, en sommige planten waren echt aan het woekeren.

Ik had een nieuwe pomp liggen, en Bart bracht me nog een pomp (niet nieuw, maar in orde).
Samen met Veerle en Gwendolyn zijn we 's morgens aan de kleine vijver begonnen, en tegen de middag waren alle vissen, alle salamanders en alle planten die we wilden bewaren, er uit gehaald. Gwen heeft dan de vijver netjes gereinigd, en we vulden het vijvertje met nieuw vers water.

We hadden één grote tegenslag... bij het uithalen van de oude (versleten) pomp, brak de darm af, verstorven na al die jaren zonlicht, koude, warmte... We konden de darm niet in zijn geheel vervangen, omdat die darm onder de andere vijver doorloopt, en daar in de filter toekomt.
(Het water komt uit die filter in de grote vijver toe, en loopt dan via een beekje naar de kleine vijver terug..)

In de namiddag kwam Bart helpen met de tweede, grotere vijver. Gwendolyn en Bart kuisten ook die netjes uit. Ik kon aan die vijver niet meer helpen, ik kon geen weg meer van de pijn in mijn rug. (Ik heb die nacht, ondanks pijnstillers, geen oog dicht gedaan van de pijn !).

Maar tegen de avond waren de twee vijver net, en weer gevuld met water. We moesten alleen nog de nieuwe pomp aanbrengen, een oplossing zoeken voor de afgebroken darm... maar dat was voor 's anderendaags.

Met Gwendolyn zou ik die klus wel klaren... Helaas was ik vergeten dat ik de elektra volledig had uitgeschakeld... Geen een van die pompen wou werken ! (Zonder energie kan dat uiteraard niet, maar we wisten niet dat er geen stroom zat op de leiding... Pas na heel wat gevloek en gepruts en testen van de pompen binnen in huis, viel onze frank (of euro?)...  Dan nog kijken hoe we het probleem van die darm konden oplossen... Ook dat brachten we - met veel gevloek en gesakker in orde ! Oef !

Het enige wat we nu nog moeten in orde brengen is de luchtpomp. Daar was alleen een poetsbeurt nodig. De pomp moest eens inwendig in orde gebracht worden, en ook de luchtsteentjes moesten gereinigd worden. Alles is nu in orde, en deze namiddag komt dat ook in orde, en is alles weer picobello.

We hebben alle vissen eens van dichtbij kunnen bewonderen. Vastgesteld dat de salamanders wellicht weer aan het kweken waren (we hopen dat we genoeg eitjes in goede staat hebben kunnen recupereren en terug in de vijvers brengen... Bart heeft een viertal grote salamanders meegenomen, om in zijn vijver uit te zetten. Hij nam ook twee mooie tinken (zeelten - wetenschappelijk Tinca tinca) mee, en voor Els werden er een drietal gooudvisjes meegenomen om in het aquarium te zetten. (Ze heeft een mooi aquarium met koud water in de peuterklas staan)...

Kortom, alles is weer in orde...

Oef.
De goudvissen zijn behoorlijk groot geworden, vooral de shibunkin zijn groot ! Maar het liefst zie ik toch de ryukin ! Deze vind ik echt "knoddig"...

Tot de volgende ?

Waar je ook bent, hoor je dit lied ?

Ik heb (eindelijk) Spotify op mijn PC geïnstalleerd... De gratis versie, want zo'n muziekfanaat ben ik helemaal niet.

De eerste twee dagen luisterde ik naar Vlaamse Kleinkunst, daar kun je pakketten van beluisteren. Mooi. Dan eens gezocht of ik ook kon luisteren naar één zanger... Ik koos voor Harry Belafonte, en ja hoor, vele uren hoorde ik alle liedjes van hem. Ik heb altijd graag zijn liedjes gehoord.

Vanmorgen, bij het ontbijt zat ik gedachten te praten met Anny, en plots schoot me te binnen dat we beiden vele uren in Zwitserland, waar we werkten, 's avonds zaten te luisteren naar het optreden van Miel Cools. (Ik heb avonden met hem zitten kaarten, en we lieten beiden onze baard groeien door een gekke weddenschap.)

De vakantiegangers zaten beneden in de zaal te luisteren, en wij zaten - veelal helemaal alleen- op het balkon te genieten van die vele mooie liedjes... Leuke zoals Boer Bavo, en heel lieve, haast intieme zoals Twee witte vlinders... We genoten van de muziek, van de tekst en van elkaar.

Ergens in een oud fotoboek moet nog ergens een fotootje zitten waar je ons ziet zitten op dat balkon in de grote zaal van het hotel in het verre Maloya...

En nu zingt Miel Cools, via Spotify, van over de grenzen van de dood, voor ons, voor Anny, die misschien wel ergens zit te luisteren...

Ik zit met een krop in de keel, tranen in de ogen, gelukkig denkend aan gelukkige momenten.

Een hele tijd geleden trad Miel op in Ronse, en toen zijn we samen gaan luisteren. We hebben met Miel gebabbeld, die zich nog herinnerde wie we waren en dat we hebben gewed om die baard te laten staan... Hij heeft die baard altijd behouden, ik niet, ik heb diverse keren een baard gehad en even vaak die baard weer afgedaan...

Als op de radio één van die liedjes speelde van toen, dan zetten we de radio luid... en hielden weer elkaars handen vast, net als toen, op dat balkon...

Moksje, hoor je het? Het is voor jou !
... en het is net of ik je hand weer voel in de mijne...

Moksje...

Een klein half uurtje voor het ingaan van die fameuze lockdown, stokte haar adem voor de laatste keer... 13 april, dag op dag een maand voor wat haar verjaardag zou worden...

Het kaarsje brandt nu niet meer op een taart, maar naast de urne.

Het is haar verjaardag niet meer... Ze is er niet meer, of toch niet daar waar we elkaar kunnen bereiken. Toen ik klein was, werden we nog opgevoed met de oude Mechelse Catechismus... (Waar is God? God is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen) ... Iets later werd de hel vol vlammen en vuur vervangen door de afwezigheid van God ( Wellicht werd dan vraag 1 van de catechismus, hiervoor aangehaald, wellicht ook vervangen?)

Ik vond het moeilijk me voor te stellen dat de afwezigheid van God zo erg was... Vandaag snap ik dat afwezigheid echt pijn kan doen. Ook al is het niet de afwezigheid van God, maar van mijn Anny.

Tom Schroder, een journalist, schreef ooit het boek Old Souls (Oude Zielen) over reïncarnatie. Ook andere reportages (zelfs verfilmde) tonen ons dat er toch wel iets valt te zeggen voor dit idee. Als we naar India gaan (en omstreken !), dan is reïncarnatie een heel gewoon iets, en vind je haast ontelbare "bewijzen" van deze feiten. Soms voor ons haast niet te geloven, daar heel gewoon en natuurlijk. Het hoort bij hun cultuur, en hun religie.

Geloof is, hoe dan ook, voor veel mensen een troost in dagen van verlies, verdriet. Een vlucht naar een wereld waar alles gebleven is, ook al is het dan onder een andere vorm, een belofte van weerzien... 

Ik ben jaloers op hen die hun verdriet op die manier wat kunnen deviëren naar een ander, minder pijnlijk niveau. Ik kan het niet, niet op die manier. Ik geloof veeleer in wat ik min of meer kan vaststellen. In de Noetic Science heeft men op een wetenschappelijke manier vastgesteld dat na de dood iets het lichaam verlaat, iets wat dan de "ziel" zou kunnen zijn. Hoe dan ook, het is bizar dat men iets dergelijks kan vaststellen.

Ik neem aan dat dit dan wellicht - voor mij - de ziel is.
Ik neem aan dat de duizenden genoteerde ervaringen van reïncarnatie wel wijzen op een " echt zijn".
En dus vind ik daar ergens mijn geloof. Mijn "zekerheid" dat met de dood niet alles voorbij is.
Ik geloof in wat de basis is van haast alle religies: De naaste beminnen, eerbied voor God.
Ik geloof ook dat iets van God in ons zit.
Iets wat ons iets anders maakt dan het dier.
Dat is niet het verstand, de rede, want we stellen steeds meer en meer vast dat ook dieren, en zelfs planten een vorm van verstand bezitten, en vormen van gevoelens.
Wat het is? Geen idee.
Het interesseert me ook niet echt wat het is.

Ik weet ook niet of reïncarnatie er alleen is voor mensen.

Ook dat interesseert me niet echt.

Het geeft me dat beetje troost dat het niet zo maar gedaan is. Anny is niet echt "weg", Koen is niet echt "weg"... Ze zijn weg van hier, van nu, maar ergens zijn ze er nog. Misschien zien ze - zien we - elkaar ooit weer, misschien ook niet.

Misschien heeft zij het compleet Nirwana bereikt, want ze was een goed en braaf mens...

Dat zou me nog het meeste troosten.
Want misschien ontmoet ik haar daar ooit nog een keer, na een braaf en goed leven... Of het nu dit is of een ander.

Toen ik kind was, werden verjaardagen niet gevierd. Als er iets was om te feesten, dan was het je naamdag, de Heilige waarvan je de naam droeg.
Mijn leven is toch een heel stuk naar "af"... dus zullen verjaardagen me niet echt meer raken.
(Als je oud bent, verjaar je niet meer)

Je leeft naar een einddoel, verpakt in een afschrikwekkend papier, de dood.
Maar papier vergaat.
Alles vergaat...
buiten de ziel.

Ik mis Anny, ik mis Koen...
Hoe kan iets wat er niet is, je pijn doen?

Je lijfelijk raken, verscheuren.

Wat is mijn rol nu nog ?

Mag ik ook thuis blijven ?

Ik heb wel een paar koten, een voor de kippen, en nog wat leegstaande koten voor duiven en voor konijnen, maar eerlijk, die staan me niet aan als verblijf.

De minister die ons wil dwingen om in "ons kot" te blijven, doet me veronderstellen dat zij zelf onbekend is met een thuis... Wellicht zelfs onbekend met een normale woning zoals u en ik hebben.

(Als ik haar hoor bevelen in uw kot te blijven, dan  - ik weet niet waarom - denk ik aan mijn jeugd, waar ik bij een boerenzoon ging als ze uit een kot een groot dik varken sleurden. Misschien is het wel haar gebrul dat mij daaraan doet denken? Of zou het iets anders zijn? - Ik weet het niet)

Ik heb wellicht haar probleem al aangehaald... U en ik hebben wellicht een huis, meer zelfs, meestal is dat ook een thuis... en net dat zal mij nooit ofte nooit mijn huis een kot doen noemen. Het is een thuis. Een plaats waar je thuis bent, je thuis voelt, waar x aantal zaken staan die je leven illustreren. Dingen die je op je levensloop hebt verzameld. Een fotootje, een mooie kei, een gedroogde bloem in een boek...

En vooral het feit dat je er met je gezin hebt geleefd. Die kras in de poot van die kast, die komt nog van onze... En die vork die ooit wat gebogen werd door je zoon die zonodig altijd wel iets in handen moest hebben, ook als we zaten te wachten op de soep.

Je kunt echt haast geen meter verder of dichter, links of rechts kijken, of er is wel iets wat je herinnert aan een van die kleine voorvallen die gepaard gaan met het dagdagelijkse leven van een gezin in zijn thuis... Dat is het wat er een thuis van maakt.

Zelfs als je ooit verhuist, om een of andere reden, misschien omdat het gezin te groot of net te klein wordt voor het huis, neem je de meeste van die herinneringen mee. De kras op de kast, het fotootje van, de kromme lepel...

Je doet het niet weg, je hebt er een band mee.

Het is maar nu en dan dat je iemand hoort die zich net wil losscheuren van het verleden. Een gezin dat op de klippen liep, een overlijden die toch al een breuk vormt met het verleden, met het idee van THUIS...  Dat moet hard zijn.
Want je kunt je niet zomaar lostrekken van je verleden, van jezelf, van wie je geworden bent. En zelf het verwijderen van al die voorwerpen en dingen zullen door hun afwezigheid wellicht net zo goed, als toen ze er nog waren, herinneren aan je leven, aan de opbouw van een huis naar een thuis.

Mevrouw, je mag dan duizend keer minister zijn, ik heb compassie met je...
Het moet erg zijn als je zo ontheemd bent, zo ont-thuis-t, dat je spreekt van je kot.
Je mag dan rijk zijn, geld krijgen als mortel (Ik schreef haast "verdienen", maar een politicus ? Verdienen ? Waard zijn ????)
Je mag dan beschikken over meer geld dan je nodig hebt in je leven... Als je geen thuis meer hebt, dan ben je een duts.

Corona is een erge en gevaarlijke ziekte, en we moeten er alles aandoen, om de kans op besmetting voor onszelf en voor anderen zo klein mogelijk te houden, en thuis blijven is een groot deel van de voorlopige oplossing... Dus doen we dat.
Ook als het vervelend is.
Ook als het triest is daar zo alleen te zitten.
Ook als telefoneren (liefst met beeld) plots een heerlijk iets is.
Ook als je afhangt van een ander om boodschappen te doen.
Ook als er weer politiek is op TV.

Dan nog blijven we THUIS, waar we onze eigen stek hebben. (Ook al zouden we nu wel eens graag eens buiten willen, buurten, gaan kaarten, gewoon wat babbelen, naar de rommelmarkt gaan, naar...)

Hou het thuis knus !

En morgen ?

Steeds meer lees ik artikels en artikeltjes met toekomstvoorspellingen: Wat na Corona ?

Er zijn heel optimistische voorspellingen, heel pessimistische voorspellingen en andere die zowat middenin zweven (sommigen lijken in één artikel zowat het ganse spectrum van optimisme tot de diepste zwartgalligheid te combineren.).

Ik ga er me niet aan wagen.
Ik denk dat ik zowat middenin zit met mijn verwachtingen. We zijn er nog niet vanaf, maar er komt ooit wel een einde aan, maar men zal wellicht, onder economische druk, enkele keren te vroeg starten met een normalisering, met wat herval als gevolg. Ik zie dus een periode van jojo-spel.

Maar niets zegt dat ik gelijk zal hebben. Ik leid het wat af uit de diverse artikels, waarvan ik alles in één samenvatting pers.

Ach, we zullen het wel zien (als we niet tot de slachtoffers gaan behoren).
Het helpt ons niet overdreven te piekeren. We moeten alleen zorgen dat we met zijn allen heel bewust gaan leven in deze nieuwe wereld.

Eén van de problemen is ongetwijfeld dat we met veel te veel mensen op elkaars lip zitten. En zo is het uiteraard niet moeilijk om besmettingen door te geven.

Nu en dan horen we ook van besmette dieren. Nu laatst in een of andere dierentuin waar de tijgers besmet zijn. Geef toe, de kans dat die tijgers de tijgers in het wild zullen besmetten is klein. Bovendien weten we helemaal niet wat er dan zou gebeuren. Misschien is Corona voor katachtigen niet meer dan een soort snotvalling... Ambetant, hinderlijk maar niet gevaarlijk.... Maar het kan natuurlijk ook net andersom zijn, en het kan de doodsteek betekenen voor hele populaties van onze wilde fauna !

Wat het mensdom betreft, daar vrees ik heel sterk voor die landen waar onze voorzieningen niet zijn. Armere landen, waar duizenden, soms miljoenen mensen naar de grote steden trokken omdat daar de kans op een bestaan beter waren... Wat als daar plots Corona heel besmettelijk zijn optreden doet ?

Het zou zo maar kunnen dat overbevolking meteen een hele grote stap achteruit doet... En laat ons dan hopen dat men daarvan profiteert om niet terug in dat zelfde beddeke ziek te worden, en dat men het nodige doet om de bevolkingscijfers lager te houden, tot heil van hun (economisch en sociaal)
 bestaan.

Je ziet, ondanks alles denk ik toch ook aan de toekomst... ben ik niet echt optimistisch, maar ook niet echt zwartgallig.

Vroeger had ik een klankbord om daar 's avonds tijdens het nieuws op TV eens op te reageren, eens over na te denken, eens elkaar te troosten en hoop te geven. Nu moet ik tegen mezelf praten. (En dat is niet zo leuk, ik krijg altijd gelijk, en ken niet eens heerlijk zitten weerleggen /toegeven/ opdringen...) Nee, het is leuker als er reactie is.

Een urne geeft je niet echt antwoord. Toch is het ergens wat van een aanwezigheid, weliswaar maar een restje, het restje binnenin je, maar je kunt er nog naar kijken, steun - zoekend. Gek, ik weet het, maar ik denk dat iedereen in mijn geval door zo'n vorm van gekte moet.

Je moet alles weer een plaatsje geven.

Ook letterlijk ! Je kunt niet geloven hoe dikwijls ik hier zit te zoeken naar dit of dat... en dan, als Veerle komt " Weet jij niet waar mama dit legde ?" ... Als ze het ook niet weet, dan gaat zij op haar beurt zoeken, en in veel gevallen heeft ze het na enkele ogenblikken gevonden. Vrouwen denken duidelijk anders dan mannen.

Ze kijken ook anders, want ze halen dingen uit de schuiven waar ik net in keek en niets zag...

Ach... We raken er stilletjes wel weer door.
We krijgen ons wagonnetje wel weer op de sporen. Maar één spoorrail is lang niet zo handig als twee...

djudedju

ophokplicht

Eenzaam en verlaten...
Corona maakt dat je meer dan alleen bent...
Je mag niet eens gaan buurten, je mag niemand ontvangen...
Je zit daar in je kot. Alleen.

Men had me vooraf verteld, dat, zelfs al lag Anny zo lang in de kliniek, het echte alleen nog heel anders zou zijn dan het alleen zijn zodra je het hospitaal verlaat.

Niemand had natuurlijk Corona voorzien.
Niemand kon voorzien dat zowat een half uur na het overlijden van Anny, de strenge maatregelen van kracht zouden worden...

Enige jaren geleden kenden we de ophokplicht voor de kippen. Mijn kippen hebben een heel ruim hok, dus kwamen de kippen van Bart zelfs een tijdje hier logeren. Het was wellicht heel ambetant voor die beestjes om binnen te moeten zitten, maar ze zaten er samen. Kakelend tegen elkaar, en om ter meest eieren leggend...

Nu zit ik hier in een ophokplicht. Ik mag wel eens buiten, maar niet ver, en liefst zonder dat je iemand ontmoet. Als je iemand ontmoet, op afstand blijven, groeten van ver en hoesten in je elleboog.  Doe jij dat ? Echt ? Altijd ? Ook als je zo heel plots - out of the blue - even moet hoesten ? Of was je hand vlugger dan je dacht aan die elleboog ?

Gisteren heb ik eens heel mijn domein afgestapt... Ongeveer 30 stappen, als ik ze niet te groot maak.

Er staan bloemen te bloeien (de stoffeliers staan in bloei !) en te geuren (al ruik ik dat niet met mijn eeuwig ontstoken sinussen), maar ik herinner me de geuren nog.

Er zijn zelfs al bloemen uitgeblomd, en de bleke resten waaien rond, of drijven in de vijver. Slechts nu en dan zie ik een vis, ze blijven nog steeds in de warmere waterlagen, beneden in de put. Wij zitten niet graag in de put, vissen wel. Als het koud is.

De kippen komen kijken, of ik niets van restjes bij heb.
En dan heb ik het allemaal gezien.
Er staat onkruid.
Ik ga Veerle moeten vragen of ze daar nu en dan een beetje wil van verwijderen. Ze mag het in het kippenhok werpen, die vinden wat wij verwerpen heerlijk.

Ik betrap er mezelf op dat ik door mijn huis aan het wandelen ben, en dat ik nu en dan de neiging heb om tegen mezelf of de muren te willen praten. Het is nog niet zo ver... Maar...

Iedere dag komt Veerle langs, met mijn eten, of ze komt hier iets bereiden. Ze komt de was doen (eindelijk doet ze de was ook eens hier in mijn wasmachine. Mijn wasmachine... het wasmachine van Anny. ) Heb je er een idee van, beste heer, waar alles zit, staat en ligt in je huis ? Allez, waar zitten de wattenstaafjes ? Waar ligt dat doosje stekjes ? Waar zit de mixer, en waar is dat kleine pannetje om een ei te bakken? Waar is de reserve zeep?

Ik heb al meer kastdeuren open en dicht gedaan dan ooit eerder.
Dan vloek ik in mezelf... en denk haast onmiddellijk daarna dat ik op die manier bezig ben.

Bezig zijn.

djudedju

Ik zit hier maar te kakelen