snelheidscontrole

Vandaag houdt men weer een speciale actie, en wordt de snelheid meer dan anders gecontroleerd.

Gek, maar dit doet me denken aan onze oude pastoor Georges Van Hoolandt, die ooit eens predikte over zijn auto... Hij sprak zijn verwondering uit over het feit dat hij rond kon rijden in een voertuig dat werd voortbewogen door ontploffingen in de motor, dat aan de waanzinnige snelheid van 50 kilometer per uur door de dorpskom raasde... Ik ga zijn preek en zijn les er uit niet herhalen, maar eigenlijk had hij gelijk...
Wij hebben geen besef meer van de snelheid.

De rapste lopers halen zo'n 30 km per uur, en houden dat maar een honderd meter vol... U en ik halen dat dus nooit, wij kunnen die dertig kilometer per uur gewoon niet halen.

Toen ik klein was, hadden wij thuis een Opel Olympia, en op de kilometerteller was het hoogste aangegeven cijfer 120... "Pa, kun je 120 km per uur rijden?" "Bah neen, manneke, dat staat daar maar op voor de reclame!"...
100 km per uur was een fantastische snelheid, zo fantastisch dat ons vader het nooit reed, toch niet met die auto's van toen.
En toch hadden wij ook toen het idee dat we heel rap reden.
Een auto was toen nog een uitzonderlijk iets. Was het geen auto van het bedrijf geweest, we zouden ook die luxe niet gekend hebben. Iedere avond schreef ons vader de kilometers op. Dat moest, want alles moest verantwoord worden.
Maar niettemin reden wij met een auto. We zaten met drie kinderen achteraan, en toen onze Lieve er nog bij kwam, zat die op de schoot bij mama, vooraan... Dat mocht en kon toen nog.

De snelheidscontrole gebeurde toen nog door middel van twee kabels over de rijweg. Je reed over die kabels, en het tijdsinterval was de basis om uw snelheid te berekenen. Ooit zag ik een vrachtwagen voor die kabels in de remmen gaan, en onder zijn geblokkeerde wiel werd de kabel in frut getrokken...

Er waren er dus ook toen al die aan een overdreven snelheid reden.

Toen... waren de Ardennen nog echt ver weg, en niemand zou ooit op het idee zijn gekomen om eens een uitstapje te doen naar de Ardennen en nog dezelfde dag terug thuis te zijn... Dat was haast niet mogelijk. De auto's waren niet zo snel, en de wegen waren nog niet zo goed, en er waren haast nog geen autosnelwegen. Nu is dat een doodgewoon uitstapje... En in betere tijden, toen ik nog gezond was, deden wij dat ook wel eens. En regelmatig ging oma dan ook mee, en zaten we dus ook met zes in de auto...

Wij denken er gewoon niet meer aan, dat die snelheid eigenlijk niet iets van ons is, dat het iets vreemd is, iets ongewoons.
Als ik rond me kijk, dan staat mijn huis vol met dingen die pas de laatste eeuw de huizen binnen kwamen. Radio, tv, computer, telefoon, gsm, tablet, elektrisch kookvuur, elektrische wasmachine, droogkast, en ga zo het rijtje maar af...
De wasmachine die we thuis hadden was weliswaar elektrisch, maar we moesten de was er in tot koken brengen met een vuur te stoken onderaan de machine. Droogzwieren was er niet bij, je nam de was uit het hete sop met een houten tang, en je draaide het tussen twee stangen door, zodat zoveel mogelijk water er uit gewrongen werd.

Hoe komt het toch dat wij al die dingen van vandaag zo gewoon vinden?
Dat wij er ons niet echt meer over verwonderen dat iedereen nu echt overal bereikbaar is?
Dat je zo naar een piepklein achterafstraatje kunt rijden zonder éénmaal een kaart te bekijken of de weg te vragen?

Het zal wel aan mij liggen, maar ik blijf me verwonderen.
Ik pieker me gek over de werking van een smartphone.
Ik doe machines die stuk zijn wel eens open, niet om te pogen ze te herstellen, maar gewoon om te kijken hoe dat allemaal in een zit...en dan vind je een chipje en wat verbindingen en dat is het.
Ik heb hier boven weer een radio staan, een echte radio, een uit de jaren 1950... Een houten kist, met lampen en draaiknoppen om de posten te kiezen, en met een draadje verschuift er een naaldje om je te tonen waar je die of deze post kunt vinden.

Het duurt een tijd voor dat ding ook teken van leven geeft.
Voor de muziek er door komt, hoor je eerst het gebrom van de lampen en dan pas komt de muziek er door. Er zit al FM op, iets wat ik heb weten ontstaan, en dat toen "het van het" was...
Nu staat er hier een radio beneden die de posten digitaal zoekt en afspeelt. (DAB:  Digital Audio Broadcasting)
De klank van dit moderne ding is heel zuiver. De radio van boven heeft een veel warmere klank.
Wellicht is het ook dat gevoel dat mensen van nu doet teruggrijpen naar de oude LP's, boven de cd.

Deze dingen doen me denken dat het misschien allemaal een beetje te snel gaat, en dat we soms op zoek gaan naar dingen van vroeger, om het te installeren als een soort geestelijk rustpunt.
Nu gaat alles zo snel dat we wellicht geestelijk niet altijd aangepast zijn aan het nieuwe systeem.

Eén ding blijft me verwonderen. Hoe zou het toch komen dat we, ondanks al die middelen, niet komen tot echte democratie ? In een tijd dat de regering besluit dat iedereen te bereiken is per sms als er een ramp is, moeten ze toch ook beseffen dat iedereen op die manier zijn stem kan uitbrengen  ???

Maar ja, dan zijn ze wel hun vetbetaalde postje kwijt...
djudedju

tot de volgende ?

Nacht

Heb je dat soms ook ?
Je ligt in je bed, tegen weg soezelen aan, en dan plots val je in een put.
Grijp je dan ook om je heen, schiet je half-recht, ben je ook in paniek?

Gisterennacht was het weer van dattum...
Ik viel in die eindeloze zwarte leegte, maar hoe ik me ook weerde, ik kon de val niet tegenhouden !
Ik viel en viel maar, spartelend, zwaaiend en maaiend met mijn armen en benen. Ik voelde en hoorde de wind langs me heen zoeven.
Ik was in paniek !
Je hebt geen grond meer, maar in die roetzwarte ruimte is er ook geen boven meer, geen links en geen rechts, geen vooruit of achteruit ! Je zit als het ware in de eindeloosheid.

Na een tijdje voelde ik dat ik trager en trager viel, dat de wind niet meer zo bulderde, en na een tijd was het of ik dwarrelde als een herfstblad in de eindeloze nacht...

Plots kwam ik neer op andere mensenlijven. Protesterende stemmen gingen op.
"Kijk waar je je voeten zet ! Idioot ! Haal je vinger uit mijn oor !"
Ik probeerde me zo klein mogelijk te maken, tastte voorzichtig in het zwarte niets naar een veilige plaats, maar waar ik ook voelde, ik lag boven op een wriemelende berg mensen.

Ik kan je verzekeren dat het even duurt vooraleer je je voldoende zeker voelt om iets te vragen, om uitleg te vragen, om te weten te komen waar je bent !

"Ben jij ook in die put gevallen tussen slapen en waken in?" "Tientallen "Ja!" klonken uit de nacht. "Hoelang lig je hier al?"
Plots beving mij de schrik dat ik hier nooit meer uit zou komen...
Er klonk een wirwar van antwoorden, allemaal door elkaar heen, zodat het onbegrijpelijk was. Ik duwde met mijn hand iemand aan... "Hoelang lig jij hier al?" "Nog niet zo heel lang... Ik hoop dat ik nog weer naar boven kan !" "Hoezo ?"
"Wel, sommigen gaan plots weer naar boven, maar er zijn er hier die hier al heel lang liggen..." Hij greep mijn hand die op zijn buik lag... "Kijk !" hij duwde mijn hand op iemand anders, en daar voelde ik dat ik als het ware door het vlees heen duwde... Ik huiverde. "Deze ligt hier al zo lang dat hij aan het oplossen is."
Ik rukte mijn hand weg. "Je moet geen schrik hebben !" Het doet je niets !"

Ik lag weer wat stil, te luisteren naar de sombere gesprekken om me heen, en naar de regelmatige toevoer van nieuwelingen, die ook weer uitleg vroegen en kregen. Soms hoorde je zo nog iets nieuws. Eentje vroeg "Zijn het hier allemaal mannen? Komen hier geen vrouwen?" Hé, dat benieuwde me ook ! "Jawel, maar die liggen allemaal daar!" De man wees blijkbaar in mijn richting, want zijn wijsvinger priemde net in mijn zij..."Maar je moet er niet heengaan ! Wie zich vergrijpt aan een vrouw raakt hier zeker nooit meer weg ! Bovendien hoorde ik dat het toch een onmogelijke relatie is ! Als je probeert te bewegen dan ben je net als een ballon, en zij ook, en je botst tegen elkaar en je raakt elkaar, maar dat aanraken stoot je ook meteen weer van haar weg !"

Ik vond het beeld leuk ! In al mijn ellende lag ik te lachen als ik mij die situatie voorstelde.
Plots rees mijn gesprekspartner omhoog... Ik hoorde hem naar adem snakken, zou het ? Ja ! Hij steeg weer op !

Maar ik bleef liggen.
Je hebt geen idee van tijd, van dag of nacht. Eentje vertelde dat er ooit iemand was met een uurwerk met fosforiserende cijfers... Maar die uurwerken zijn al zo lang verboden, dat dit wel heel lang geleden moet zijn ! Bovendien moest je die dingen opwinden, en in die tijd liepen die klokken ook nog niet zo klokvast... Toch niet als ik me het ritueel van mijn vader voor ogen haalde, die iedere dag voor de radio stond te wachten op het signaal van 8 uur, om zijn uurwerk bij te regelen...

Tijd kan eindeloos lijken...
Iedere keer er een nieuwe tot bij ons zakte, zuchtten wij in wanhoop, iedere keer er eentje de massa ontsteeg hielden we de adem in, in stille hoop dat het straks...

Ik heb er dan ook geen idee van hoelang ik in het zwarte niets verkeerde... Maar ik begon me af te vragen of ik soms dood was ??? Of dit nu de hel was ? Of was dit eerder het vagevuur ? Of wat is het eigenlijk ?

Toen ik het niet meer verwachtte steeg ik plots weer omhoog...
Ik vloog door brullende winden gejaagd weer omhoog, voelde plots mijn bed, greep me uit alle macht vast...
Ik ben terug !
Ik ben terug !

God, wat was dat een enge droom... Of was het geen droom ? Het leek zo echt.

Tot de volgende ?
Hé, dat is gek ! Ik heb gisteren geen blog gemaakt !!!

herfstwind

Jammer dat het nat ligt, anders zagen we de bladeren door de natuur vliegen tot op een plaatsje waar een of andere hindernis ze stopt...
Het lijkt allemaal zo toevallig en zo gewoon.
Het is het niet.
Heb je het ooit al eens rustig zitten bekijken? Het is een subliem systeem van recuperatie en van recycling !

Je moet je natuurlijk ergens zetten, waar nog natuur is, waar nog planten staan, anders zie je inderdaad alleen maar hopen bladeren die wanhopig rondjes liggen te maken op een wind-carrousel op een of ander kruispunt.
Maar als je ergens zit of staat waar nog wat natuur is, dan zie je dat de bladeren zich netjes ophopen rond de restjes van de stervende planten. Tussen de dode stengels, tegen een wortelpol vleien de blaren zich neder, en bieden bescherming tegen de komende koude dagen, en vergaan zachtjes in compost, briljante voeding voor de plant.

Als we in de tuin een plant hebben die wat vorstgevoelig is, dan vergaren we dode bladeren, en leggen ze rond en op de tere plant, en leggen er wat rijshout op om de bladeren vast te leggen. We beseffen maar half dat we niet alleen beschermen, maar eigenlijk ook voeden. Heel nette tuinders halen in het voorjaar de bladermassa weg, maar eigenlijk laat je ze beter liggen... Ik weet het staat niet zo net, maar het is zo goed voor je plantjes !

Toen ik klein was, moesten we van ons vader grote zakken bladeren gaan bijeenrapen in het bos voor onze deur, die bladeren werden dan door ons vader in gegraven om de bodem te verlichten en te verbeteren. Eigenlijk konden we veel makkelijker die bladeren er in een dikke laag op leggen, en daarbovenop rijshout leggen, dan zou de nieuwe, lichte vruchtbare grond meteen ook aan de oppervlakte hebben gelegen... Natuurlijk zouden de blaren niet meteen in één jaar verteerd zijn, maar de grond zou warm gebleven zijn, en mits licht inwerken zouden we heel vlug een vruchtbare opperlaag kunnen krijgen.

Heel wat van de "moderne" tuiniers zijn helemaal niet modern, maar kijken gewoon beter naar wat er in de natuur gebeurt... Permacultuur is een geleerd woord voor afkijken van wat er te zien is als je de natuur natuur laat zijn... En vervang dan een deel van de planten door de planten die je wil kweken binnen dat systeem. Ik weet het, ik ga wat kort door de bocht, maar eigenlijk is het wel zo.

Gelovige mensen zien een symbool van het wedergeboren worden in het afsterven van de natuur, maar eigenlijk is het veel meer dan dat, het is meteen een aanzet tot nieuw leven en groei. Het dode blad is veeleer een symbool van groei en voeding dan van afsterven.

Op die manier is de herfst en de winter eigenlijk geen slecht, geen doods seizoen, maar een periode van compostering, van voeden, zelfs in sommige gevallen van het begin van kiemen van de vruchten. Je zou het haast kunnen vergelijken met de zwangerschap, en in de lente komt dan de geboorte met een massa van nieuw groen en kleurige bloemen.

Maak je dus niet lastig op de wind, maak je niet druk op de massa bladeren op je oprit, help de natuur een handje en leg ze tussen je planten, als een warm en voedzame deken.

Maar er is nog meer ! Als je een massa bladeren ziet liggen na de winter, ga er dan eens bij zitten, en raap eens de opperlaag van die bladeren op... Meteen zie je een massa leven, kevertjes, duizendpoten en wormpjes allerlei kruipen en wriemelen in die massa. Zij verteren de bladeren, en genieten ook van de beschuttende warmte. De warmte komt niet alleen van de dikke massa, nee, als je iets dieper gaat graven in de massa, dan kom je aan de laag waar de bladeren rotten, en waar de rotting warmte geeft... We praten dan alleen van het duidelijk zichtbare leven, maar in die rottende massa wemelt het van onzichtbaar of haast onzichtbaar leven, schimmels en bacteriën...

Maak je niet druk over de bladeren op je nette gazonnetje... Raap ze bijeen en stapel ze op in een verloren hoekje, leg er wat fijngetakte takken op, en laat de natuur zichzelf zijn... Je krijgt in ruil een massa vruchtbare compost en rulle aarde voor je bloemen, ja zelfs om te strooien op je gras.

Geniet van de ... dood, ze brengt kansen voor het nieuwe leven ! Het klinkt misschien gek, maar de luie tuinier is misschien wel de beste en de slimste !

tot de volgende ?

Panda Daisa

Gisteren zijn we - voor het laatst dit jaar- naar Pairi Daiza geweest...
Zoals steeds met Luc en Rita. Dus reden we gisterenmorgen vroeg naar hen toe, door een stralend weer, sorry, bolle mist, sorry hemels weer, sorry erwtensoep, sorry... Allee, oom het kort te zeggen, er hingen mistbanken, soms zo erg dat je je licht moest aansteken voor de veiligheid, en honderd meter verder reed ja dan weer in een stralende zon.
Het blijft heerlijk lenteweer, of septemberweer, hoe je het ook maar noemen wilt.

In het park hebben we vol verbazing en verwondering de bloeiende planten bewonderd. We zagen camelia in volle bloei ! Precies of de winter was alweer voorbij, over and out... Het was een beetje gek.

Ondertussen hebben we het ganse park al wel eens gezien, en is er geen must meer... We flaneren, kijken diertjes, kijken plantjes, kijken mensjes, babbelen wat, lachen veel en genieten... Anny had de kodak mee, en begon verwoed foto's te maken van planten en dieren van ons... tot plots een melding op het scherm kwam dat de kaart vol is...

Gedaan met fotootjes nemen. Djudedju.

In het park stond alles in het teken van Halloween, en bijna alle personeel was verkleed als heks, of mummie, of weet ik veel welk luguber ding dan ook. Overal lagen grote en minder grote pompoenen, lagen pakken stro, stonden potten chrysanten... Het park leek nog mooier dan anders, zeker met de prachtige herfstkleuren van de bomen.

Eén ding had ik nog niet gedaan: op die loopbrug tussen de bomen... Ik durfde het niet aan, zeker niet als er andere mensen op gingen, die dan dat dingen deden heen en weer zwaaien of op en neer dansen... Sinds enige tijd heb ik bij mezelf vastgesteld dat ik plots hoogtevrees heb gekregen, iets wat ik vroeger niet kende. (Luc had bij zichzelf dezelfde vaststelling ! - zal dus bij het ouder worden horen)... Maar nu was het nog heel vroeg, en ze deden de grote volière, waar de loopbrug start, pas open... Dus gingen we het maar eens riskeren.

Ik heb dus inderdaad hoogtevrees, en ik denk dat ik op momenten het koord haast stuk geknepen heb, maar ik ben toch blij dat ik het deed. Maar het bewegend grondvlak vind ik toch maar eng. En zeggen dat ik vroeger in de pretparken zocht naar de meest afschrikwekkende sensaties... Waar is de tijd ???

's Middags gingen we croque-Monsieurs eten in de brouwerij... Nadien nog een kopje koffie, en weer op pad. Nu en dan gingen we eens zitten op een bankje, om mensjes te kijken en de pijn in ruggen en voeten te laten wegebben. Heel mooi en heel rustig zaten we in een soortement Chinees tuinhuisje, met zicht op de loopbrug. Er zijn er veel met hoogtevrees ! En er zijn er ook die vooral genieten van het feit dat ze anderen schrik kunnen aanjagen...

Nog eens wat gaan drinken, en dan op ons dooie akkertje, tussen de torenhoge heksen door naar de uitgang. Een van de heksen leunde voorover om mijn baard te bevoelen, en toen ik er wat tegen zeverde, boog ze helemaal voorover en klopte wat op mijn buik... Leuk !
We zijn dan naar de kassa gegaan, en hebben meteen ons abonnement vernieuwd... Volgend jaar gaan we dus weer minstens iedere maand eens het dierenpark onveilig maken...

In het terugkeren zijn we nog eens gestopt in Lessines in de expohallen waar de wekelijkse markt bezig was... Wat fruit gekocht en dan weer naar de auto... Ik was kapot, dat stukje markt was er teveel aan. Mijn voet deed verschrikkelijk pijn, en mijn rug was er niet beter aan toe. Bij Luc thuis bekeek Rita mijn voet... Blijkbaar heeft ze zoiets al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren... Luc vertelde dat ze 's nachts - in haar slaap ! - soms ligt te kreunen van de pijn ! Rita zit met heel veel artrose, en dat aan die voet is nog het minste van haar zorgen.  Misschien is het feit dat ze ook weet wat pijn is, een van de zaken die maken dat wij het met hen zo goed doen. We voelen een beetje elkaar aan, en hebben aandacht voor elkaars pijn, en ook Luc is op die manier bekend met het fenomeen pijn. Het klinkt gek, maar samen met hen, is het makkelijker om de grens een beetje te verleggen, je bent niet alleen. En Luc is al jaren een vriend van op het werk, en ook met hem hebben wij een goede band, en voelen we elkaar aan zonder woorden. En wat niet minder leuk is, we hebben beiden een groot gevoel voor humor. Je mag niets zeggen wat anders kan uitgelegd worden, of je hebt prijs, en dan staan we daar beiden te lachen... Het zijn iedere keer weer heerlijke dagen !

Eén negatief punt op deze dag. Ik had mijn GSM in mijn zak gestopt, en merkte in het park dat ik hem kwijt was... 's Avonds aan de auto van Luc, gekeken: niets. Thuis bij Luc mijn auto rond gespeurd: niets. Zou ik hem toch thuis hebben laten liggen?
Nee, dus... GSM weg...

Anny ook eens in de auto gaan zoeken... Niets.

Ja, het is erg, maar de GSM zijn we kwijt. Morgen eens bellen naar Proximus om het abonnement te doen stopzetten ! Plots dacht ik er aan om eens naar mijn eigen nummer te bellen, "Anny, ga eens luisteren aan de auto !" En ja, ze hoorde mijn gsm... Dus weer, en beter zoeken ! Bleek dat stomme ding netjes rechtop naast de zetel te staan, en het leek er één geheel mee, het leek helemaal niet op een gevallen GSM...
djudedju
Toch nog goed afgelopen !

tot de volgende ?

pimpelzwartkopkoolmezen

In oktober was het al behoorlijk koud, en de vogels kwamen regelmatig kijken of er op de voedertafel nog niets te vinden was...
Ik heb maar een klein hartje, dus kon ik de vogelschare geen honger laten lijden, en Anny bracht van de Colruyt een paar blokken frituurvet mee, en we kochten een grote zak zaad...
Het vet werd opgewarmd, tot het net vloeibaar was, en dan werd er een grote hoeveelheid zaad in het vet gekieperd. Dat mengsel werd dan in potjes, doosjes en blikjes gegoten, en in het voederhuisje werd het eerst voeder geplaatst.

We hingen ook nog wat extra ballen voeder, en klaar was kees...

Het is nu helemaal niet meer koud, integendeel, ik herinner me haast geen novembermaanden die zo heerlijk lente-achtig aanvoelen als deze, maar de mezen, winterkoninkjes, tortelduiven, heggemussen, mussen, ringmussen, vinken, kepen, roodborstjes en nog enkele soorten vaste klanten, komen hier al druk de diverse voederplaatsen bezoeken.

We kregen zelfs al eens bezoek van een groep staartmezen (die komen altijd in groep af !)...

Onze liefde voor al die kleine fladderende vogeltjes maakt dat wij een soort "vogelaars" zijn geworden. We kijken heel vaak naar buiten, want daar zijn altijd wel een paar vogels te zien. Dit jaar zitten er verschrikkelijk veel mezen ! Ik noemde al de staartmezen, maar we hebben hier veel pimpelmezen en veel koolmezen, en ik denk dat er soms ook wel eens zwartkop- of matkopmezen te zien zijn, maar die beestjes zitten nooit stil, en ik ben niet de specialist om al die beestjes zo op het eerste oog te herkennen... Maar er zitten er tussen die duidelijk niet helemaal koolmees lijken, en zeker niet pimpelen...

Maar vooral de pimpelmezen zijn hier heel druk vertegenwoordigt. Ik denk dat dit het resultaat is van de vele succesrijke broedsels in de nestkastjes hier aan en rond mijn huis.

Wij hangen ook telkens een paar voederballen aan de voorkant van het huis. Daar hebben we niet zoveel bezoekers, want ze worden nogal eens opgeschrikt door het verkeer, maar we bieden hier eten aan de vogeltjes die op de normale voedertafel niet aan de bak raken, omdat de anderen ze wegjagen. Laat ons maar stellen dat hier het eten geleverd wordt voor de vluchtelingen...
Dat zijn vogels die momenteel wel in de belangstelling staan !
We vragen ze niet om asiel aan te vragen, want het zijn vogels zoals de andere... Goed mogelijk dat ze verjaagd worden omdat ze vroege migranten zijn, en niet dezelfde taal fluiten (Dat is authentiek ! Bij veel vogels is er duidelijk een taal op te merken per regio !!).

Geef toe, het voelt altijd een beetje onwennig als er naast je een groepje dingen staat te vertellen in een taal die je niet begrijpt, dan heb je altijd het gevoel dat het over jou gaat... En dat is niet leuk. En zo kom je tot vogelracisme...  Maar ja, dat zijn vogeltjes hé, en die beestjes hebben maar een heel minieme herseninhoud, en veel minder hersenknooppunten- en verbindingen dan de mens. Bij ons zou dat een onbezonnen, onberedeneerde, domme reactie heten. Racisme komt dan ook niet voor bij mensen.

In een poging hen te verzoenen, en tot samenleven te brengen, heb ik nu een vogelvoorstel gedaan om de vreemdelingen te dwingen tot het aannemen van onze taal, onze zeden, onze gewoonten en natuurlijk ook ons geloof. Anders moeten ze maar oprotten.
Maar die verdomde beesten wagen het om onder elkaar in dat vreemde koeterwaals te blijven zingen !
Ondankbare schepsels !

tot de volgende ?

A.I.

Artificiële Intelligentie.
Ik las een artikel over een computer die in staat was dingen te leren en met de verworven kennis te werken. Och, het was niet wereldschokkend, het ging over een computer die een spelletje op een andere computer moest spelen, zonder voorkennis en die er na een tijdje in slaagde het spel beter te spelen dan zijn menselijke opponent.
Ons menselijk verstand hebben wij (hoogstwaarschijnlijk) te danken aan de vele verbindingen tussen de hersencellen, en niet aan de grootte van ons brein. Door die verbindingen kunnen we linken leggen, verbanden zien, en het verworvene stockeren in een korte-termijn geheugen, een middellang geheugen of een lang geheugen.
Bij de computer waarvan sprake, is er nog maar alleen een korte termijn geheugen.
Maar zelfs dat is al een wonder. Het is voor het eerst dat een machine iets kan wat tot op heden was voorbehouden aan hersenen (niet alleen menselijke hersenen).
Men is als het ware het machine-matige overstegen.

Tot nu toe kan een computer alleen maar doen wat hem opgedragen is, en zeer nauwkeurig is in de machine is ingepland ...
Het is voor het eerst dat de machine zelf dingen in zijn planning zet.

Dit is volgens mij de eerste stap naar de echte robot, robot zoals wij dat zien, zoals wij die kennen uit science-fictionverhalen en film's... Wij hebben een eerste stap gezet naar een robot op mensenmaat, een robot die zelf kan denken en kan handelen in functie van dat denken.

Wij gaan de drie wetten van Asimov moeten inbouwen, om een perfecte veiligheid te waarborgen !

Voor zijn dood schreef Asimov er nog een vierde wet bij: De robot mag doen wat hij wil, zolang het niet in strijd is met de drie voorgaande. Daarmee gaf Asimov de robots de "vrijheid".

Wat zou de robot voor de mens betekenen?

Daar zijn al vele fantasy-verhalen over geschreven, maar volgens mij zou het er wellicht op neer komen, dat men alle zuiver manuele werk aan de machines zou geven, en alleen het creatieve aan de mens zou laten... Maar dat zou dus voorbijgaan aan het feit dat de machine werkelijk kan denken, en dus ook creatieve oplossingen kan bedenken...

Laat ons eens veronderstellen dat we echt in een dergelijke wereld terecht komen... Volgens mij gaan we ons letterlijk dood vervelen. Iedere stimulans verdwijnt op die manier uit ons leven. 

Je zou kunnen denken dat we alleen nog kunnen genieten, maar in hoever kun je genieten als daar niets meer aan verbonden is? Als het geen beloning is, als er niets meer aan geboden of verboden aan vast zit ? 

De mensheid zou wanhopig op zoek gaan naar allerlei middelen om toch maar echt meer en beter te kunnen genieten, en zich verliezen in allerlei geestverruimende middelen. De slimsten zouden zich wellicht terugtrekken uit de wereld, en ergens een plaatsje zoeken waar hij nog zelf kan instaan voor het kweken van zijn voedsel en het afhangen van de natuur.

Nee, ik geloof niet in een wereld waar alles voor je gedaan wordt... 

Het zou in de kortste tijd het einde betekenen van de mensheid... En wellicht zou men oorlogje gaan spelen om de verveling tegen te gaan, zou men mensen zien spelen met dodelijke risico's...

Want niets is zo moeilijk als nietsdoen... Sommigen dromen wellicht van een periode zonder dwang, zonder moeten, zonder taak of taken, maar als er geen taken meer zijn, dan wordt dat niets een doem.

Een tweede bedenking: hoe meer we (nu al !) zien dat het zuiver manuele werk door machines wordt gedaan, hoe meer je de minderbegaafden uit de maatschappij zet. De huidige regering sluit de mensen die geen diploma haalden zelfs uit van werkloosheidsvergoeding, en de arbeidsmarkt sluit hen uit omdat er geen simpel eenvoudig werk meer is voor hen... Laat de robotica toenemen en de grens van "minderbegaafdheid" zal steeds hoger komen te liggen, en er zullen steeds meer mensen uit de boot vallen.

In het begin van de lopende band (Ford), gaf dit systeem net meer kansen aan minderbegaafden, maar nu de simpelste taken steeds meer naar robotica gaat, is ook de lopende band geen optie meer voor minderbegaafden. 

We gaan steeds meer naar een wereld waar de mensheid niet meer zal verdeeld zijn door rassenverschillen, maar door bekwaamheidsverschillen.

Het zal uw kind maar zijn die minder begaafd is...

djudedju

tot de volgende ?

spectaculair

's Nachts lig ik nogal eens te denken, aan van alles en nog wat... Zo ook wel eens "Waar ga ik nu weer eens over schrijven?"
Makkelijk is dat lang niet altijd...
Soms heb je inspiratie zat, soms zit je voor dat witte scherm je hersenen te pijnigen.
En onvermijdelijk denk je dan ook aan boeken die je ooit hebt gelezen...

Enkele van de boeken die ik met veel smaak heb gelezen, gingen over de groei van de mens. Gewoonlijk ging het verhaal ongeveer als volgt: een (of enkele) personen komen door een of ander toeval heel alleen te staan op een stukje wereld, waar geen mens ooit was.
Ze hebben niets bij zich, en moeten alles zelf maken, zelf doen.
Vuur maken, wapens maken, weven, potten bakken...
Een van de mooiste die ik ooit las gingen over enkele kinderen die in een dergelijke situatie terecht kwamen, en die werkelijk alles moesten uitvinden, ze hadden geen idee van technieken om vuur te maken of over het feit dat je potten kon bakken...

Je kunt met een dergelijk verhaal eigenlijk bijna gans de geschiedenis van de mens in zijn ontwikkeling in één spannend verhaal samen vatten.

(Ik heb altijd een natte droom over het maken van een quiz of test op tv, waarbij men de kandidaten uitdaagt om bv vissen te gaan vangen, zonder dat ze ook maar één werktuig ter beschikking hebben...)

Maar ondanks dat spectaculaire van die verhalen, blijf ik met vragen zitten over het leven in die omstandigheden. Oh, ik heb het niet over grote vraagstukken of moeilijke opgaven, nee, ik heb het dan over de dingen van alle dagen...
Stel dat je daar op dat eiland zit, je bent er in geslaagd om boog en pijl te maken, een hutje te bouwen, vuurtje te stoken, potten te bakken, je bent zelfs al aan het even begonnen... Maar hoe hou je in hemelsnaam je nagels kort.
Als ik mijn vinger- of teennagels iets langer laat worden, dan moet ik maar ergens tegen stoten om die nagel te zien (voelen) scheuren, en een vinger of teen te hebben die pijn doet. Ik moet die nagels regelmatig kort knippen om moeilijkheden te vermijden. Ik kan dat doen met een schaartje, of met zo'n handig nagelknippertje, maar hoe doe je dat zonder die dingen???? Je vingernagels zou je kunnen afbijten, maar met je teennagels is dat een heel stuk lastiger !

Misschien met een ruwe wat zanderige steen afslijpen? Of heb jij een ander idee ?
Wat doe je met het slechter worden van je ogen? Je oren?
Wat doe je aan je reuma?
Hoe verzorg je een gebroken teen, en hoe weet je dat hij gebroken is of alleen verstuikt?
Hoe haal je dat stukje van tussen je tanden als je er met geen stokje tussen kunt?
Wat doe je met tandpijn?
Hoe weet je welke kruiden eetbaar zijn ?
(Proefondervindelijk ? (Alle paddenstoelen zijn eetbaar, sommige weliswaar maar één keer))

Zijn er verkoudheidsvirussen op een onbewoond eiland ?
Of malariamuggen?

Hoe bewaar je het best voedsel? Stel je kunt appels plukken, maar hoe hou je die zo lang mogelijk goed ? (Vroeger legden wij die in houten bakjes op krantenpapier op de zolder, waar ze indroogden maar wel eetbaar bleven - met wat vervang je de kranten?)

Zie je, het leven draait slechts heel zelden om grote dingen, we verspillen per dag veel meer tijd aan de kleine dagdagelijkse dingen dan wel aan de grote dingen des levens... Als je op een koude plaats verblijft, hoe stook je dan vuur in je schuilplaats, zonder de schuilplaats in de fik te steken?

Nee, ik denk dat we de geschiedenis veel te veel ophangen aan de grote zaken, terwijl we die grote zaken nooit zouden kunnen verwezenlijken zonder al de kleine dagdagelijkse dingen.

En net die dingen heeft niemand ooit beschreven, daar vind je geen literatuur over, dat noemt men niet als grote stap in de menselijke ontwikkeling, wellicht omdat het net te veel bij het leven hoort, bij het dagdagelijkse...bij het gewone... Maar hoe gewoon is het als je plots niet meer beschikt over al die dingen die je gebruikt zonder er bij na te denken?

Ik ben deze morgen wakker geworden in een bed, ik hield me warm met een deken. Ik ging mijn turnoefeningen doen, en gebruikte voor een van die oefeningen de deurstijlen. Ik heb deuren !  Nadien ben ik me gaan wassen, ik draaide de kraan open, nam de zeep, en spoelde het vuile water door de afvoer. Ik waste mijn tanden met een tandenborstel, kamde mijn haren met een kam en een borstel. Ik ging mijn kleren aandoen, en maakte het bed op. Ging de trap af naar beneden (een trap !) en ging aanzitten aan de tafel (tafel en stoel), nam de gereedstaande kop koffie, het glas fruitsap en de pot yoghurt.. een lepeltje...
Straks gaat Anny het middageten bereiden, groenten, versnijden, vlees bakken, soep maken...Ze gebruikt daar een hele resem potten voor, messen, vorken, verwarming...

Daar zitten heel simpele dagdagelijkse dingen bij, waar we geen moment bij stilstaan...Tot je ze plots niet meer zoudt hebben.

Ach, ik weet het wel, het zou wellicht een heel vervelend verhaal worden, als je schrijft over de uitvinding van de schaar... maar handig is het wel, haast onmisbaar !

De grootste uitvinding ooit zal wel het wiel zijn, maar staan we daar ooit bij stil? Meer nog, zou je in staat zijn een wiel te maken, zonder gebruik te maken van al die gesofisticeerde dingen die we dagelijks gebruiken?

Vandaag wil ik ode brengen aan die verre, verre voorvader of voormoeder die ons die kleine dingen bezorgde, waar we nooit bij stilstaan.

Straks stap je in een voertuig dat zich voortbeweegt dank zij gecontroleerde ontploffingen, aan een snelheid die voor de mens eigenlijk onvoorstelbaar is... Waar zelfs paard en kar maar kunnen van dromen, en je denkt er niet eens meer bij na.
Je rijdt voor een dagje uit naar de Ardennen, tweehonderd kilometer ver, en je staat er niet bij stil dat dit je als mens eigenlijk pas zoudt bereiken na minstens 4 dagen, en dan moest je al een heel goede stapper zijn, en in goede vorm !

Denken wij eigenlijk nog na ?

tot de volgende ?