zwaar weekend...

Zoals ik al eerder heb gemeld, was er zaterdag koekenverkoop ten bate van Ziekenzorg. Om 13 uur was Monique hier, en zijn we vertrokken voor een namiddag koekenverkoop. In het begin vlogen de koeken weg, maar eens we in het Klokkeveld kwamen, waren ze of niet thuis, of hadden geen trek in koeken... Daar verkochten we plots veel minder dan in het eerste stuk van de Keirestraat.
Maar we hadden zo veel verkocht dat we besloten om bovenop de vijftig dozen die we bij hadden voor het vertrek, we nog een bijkomende voorraad van 10 dozen zouden halen.
Helaas, driewerf helaas... Ook in de rest van de keirestraat verkochten we niet bijster veel... In de Hoek enkele dozen, zodat we na het vervolledigen van onze "toer", nog zeven dozen over hadden.
We, Monique en ik, zijn alle twee rugpatiënt, en alle twee waren we steenstokkedoodmoe, en hadden pijn in de rug.
We hebben dus 53 dozen koeken verkocht...
Niet slecht voor ons doen, maar het kon beter.

Zondag vertrokken we omstreeks 8 uur naar Neufmaison, naar een rommelmarkt, wellicht een van de laatste buitenmarkten van het jaar. (Neufmaison ligt iets voorbij Beloeil, dus niet zo ver van hier)

We vonden parkeerplaats op een weide die daarvoor ter beschikking stond. (Bij het vertrek in de namiddag bleek die parking eivol te staan, en stonden de auto's langs de weg in een eindeloze rij geparkeerd...) We moesten zo'n honderd meter stappen voor we aan de markt kwamen (al passeerden we wel enkele standen van buurtbewoners die profiteerden van de kans om ook hun zaken te verkopen. We namen de weg rechts, en slenterden langs de talloze kraampjes, op een lange, lange straat, terwijl we de kraampjes rechts van ons bekeken. Teneinde gekomen terug, en nu langs de andere kant van de straat kijken. Plots een zijstraat... Joep dan maar dat eerst meepakken... Lange, lange straat door, en dan weer terug... Enfin, om een lange reeks kort te vertellen, we hebben langs zo'n 800 kraampjes geflaneerd !

We hebben maar één ding gekocht dat thuis hoorde in onze verzamelingen, maar dat heb ik moeten dragen, omdat de "zak op wieltjes" al helemaal vol zat...  Anny kocht een nieuw eitje om thee te maken, dan kochten we een kilo peren van de boer, 5 verschillende siropen in potten (Echte stroop, zonder toevoeging van suiker !), 8 cactusvruchten, een warme sjaal voor Anny, onderbroeken voor mij, gedroogde worstjes... Een hele kabas vol dingen...

We waren al bijna aan het einde van de markt, toen we plots een hele mooie Ganesha zagen, helemaal uitgesneden in hout, zo'n 45 cm hoog, heel gedetailleerd, zagen staan. Ik dacht dat dit een heel duur ding zou zijn, en veel te duur voor mijn verzameling, want dure aankopen doe ik niet... Maar het bleek heel goedkoop te zijn, "Want," zei de verkoper," het beeld is geschonden, er is een tand af!"... Ik heb gezwegen in alle toonaarden, de man wist duidelijk niet dat de meeste beelden maar één tand hebben, omdat de ene tand in de strijd zou zijn afgebroken... Zo werd ik onverhoopt eigenaar van een "groot" beeld van Ganesha ! Héééééél mooi uitgesneden en hééél gedetailleerd !
Maar zwaar...
Het kon niet meer in de rolwagen, en dus moest ik het dragen.
De lengte van de markt maakte dat we alle twee steendood waren, alle twee behoorlijk veel pijn hadden. We waren blij dat we weer op de parking waren, en in de auto konden zitten. Dan voorzichtig de baan op, na wat geharrewar met andere auto's die de parking wilden oprijden. Oef, eindelijk de straat op, langs de eindeloos geparkeerde auto's. Oei ! Een tegenligger ! Waar er een gaatje tussen de geparkeerde auto's was, ging ik aan de kant staan om de auto's door te laten. Maar ze kwamen maar heel traag, traag af... Naast me stopte de eerste wagen, alles blokkerend... Net toen ik wilde uitstappen om te vragen wat er haperde, zag ik een jonge vrouw komen aanlopen... Al lopen nog wat schikkend aan haar kleren... Madame was blijkbaar niet waterdicht geweest, en had achter de geparkeerde wagens een plasje gedaan...

We hebben de rest van de zondag op de zetel gelegen. Moe maar voldaan, maar met die ellendige rugpijn. Wat meer pijnstillers geslikt om te gaan slapen, want gisteren moesten we vroeg naar Luc, om samen naar Pairi Daiza te gaan...

Het was prachtig weer, niet te warm, niet te koud, de tijd vloog voorbij, en we zagen heel wat dingen die we nog niet echt gezien hadden, omdat je tijdens de zomer altijd in een grote massa mensen zit, en moet mee schuiven met de stroom... Nu konden we rustig staan kijken, zagen vol verwondering dat één hyena daar maar lag te liggen, en dat de vier anderen hem regelmatig kwamen "begroeten"... Wat dit ritueel wil zeggen ??? We hebben er het raden naar.

Gisterenmiddag zijn we dan in het mooie park gaan genieten van een voetbehandeling... Je kunt er met je voeten in het water gaan zitten, terwijl honderden visjes je voeten afknabbelen... Allee, niet je voeten, maar alle dode huidcellen bijten ze af, en dat is blijkbaar hun voeding. Het is een heel bizar gevoel, het is niet echt kriebelen, maar eerder een zinderend gevoel. Na de behandeling voelen je voeten aan als babyvoetjes, zo zacht !
Ik had één probleem, na de wandeling en door de pijn en de vermoeidheid lukte ik er niet meer in mijn voeten te bereiken... Rita was zo vriendelijk mijn sokken aan mijn voeten te schuiven. Makkelijk als je een verpleegster bij hebt ! Merci Rita !

Gisteren lagen we alweer vroeg in bed... en vannacht hebben we alle twee geslapen dat het ene oog het andere niet zag... Deze morgen heb ik amper werk gehad om de bedden op te maken, het leek of er niemand had in gelegen !

Tot de volgende ?

bedelaar

Hij zit er al jaren, altijd op dezelfde plaats, in de insprong naar de ingang van de grote winkel van X.
Hij zit er op een soort kussen, dat hij iedere dag weer, meebrengt, en op dezelfde plaats legt. Dan neemt hij plaats, zet het bordje en de oude blikken doos voor zich, roept zijn hondje bij zich, die braaf op een hoekje van het kussen gaat zitten...
Hij spreekt alleen als hij iets krijgt "Dank je wel ! God zal het u lonen"... Krek zo, in een onverwacht net ABN. 's Avonds, als het duister valt, staat hij op, neemt zijn kussen op en verdwijnt in de straten van de stad, zijn hondje loopt netjes naast hem.

Maar vandaag is het anders !
Vandaag zit hij daar weer op zijn vaste stek, het hondje naast zich, maar nu, op die eigenste moment, komt er een netgeklede man naast hem zitten. De man zegt niets, en plaatst zijn hoed voor zich, naast de blikken doos.

De bedelaar kijkt hem verbluft aan: "Wa komde gij 'ier doen?" "bedelen ! ziede da nie?" ... Heel eventjes is het stil... "Da's 'ier wel mijne plaats hé !" "Ebde gij daar 'n eigendomsbewijs van?"

Zwijgend zitten ze naast elkaar, nu en dan kwaad naar elkaar kijkend. De mensen passeren, nieuwsgierig naar het rare koppel ogend.

"Gij, mee eui schoon kostuum, gij moe toch nie schooien !" " Da schoon kostuum is wel 't enige da'k nog heb op heel deze verdomde wereld, tedju !"

De bedelaar kijkt een beetje verrast... "Wadest er gebeurd?"
"Kende dien elektriekwinkel in de Vindstraat? " de bedelaar knikt... "Da was 't mijne"... Het blijft een hele tijd stil. De bedelaar is curieus, maar durft niets vragen, de man naast hem zit duidelijk tegen het wenen aan.
"Mijne boekhouder is creatief bezig geweest, en j' is nu de eigenaar, samen mee mijn vrouwe, die rosse, die pekelteve, diene dief..." Zij stem gaat steeds hoger, eindigend in wat meer een snik dan een kreet lijkt. "z' ee mij carrément buiten gesmeten ! 'k nee niksniemendalle meer ! Geen nagel om m'n gat te krauwen ! De ros ! Den dief!!!"
"En 'k' kan er niets aan doen ! 'k Sta op straat"
De bedelaar haalt van ergens uit het diepste van zijn vele zakken een halve fles jenever... "...ne keer drinken?" De man pakt een slok, en kijkt weer voor zich uit, op zijn wang biggelt een traan.

" 'k ee nor OCMW geweest, en naar den dop, maar 'k eb op niks geen reecht, 'k valle overal buiten, 'k heb geen verblijfplaats... 'k Ee heel m'n leven betoald da'k blauw zagen, mor iet trekken???"

"'k ee vor de eerste keer va mijn leven buiten gesloapen, op een bank in't park, en tons kwamen der nog omoos vragen of dan'k nie gïnterseerd was !!! Nondedju !"

De bedelaar grinnikt even... "Ja, 't park is dor veur gekend hé..."

"Oe zijde gij op straote geraakt ?" de bedelaar kijkt op zijn beurt een beetje triest... "Zonder werk geraakt, deur mijn eigen schuld, volgens de dop, en dus geen recht op dopgeld... Op den duur kostekik mijn huishuur nie meer betaolen, en voor dan ze mij op straote kosten smijten, ben ik zelf aangezet. Nui ben ik mee niets meer in regel... 'k Wete zelfs nie of dan'k eigenlijk nog een land heb... Hij haalt een vuil identiteitskaartje uit "kijk, das al wel vijftien jaar vervallen... 'k hem geen adres meer, dus roepen ze mij nie meer op..." Hij zwijgt een tijdje "En 't is goed zo ! Tons laten ze me gerust!"

"Ge goat eu ne eigen plekke moeten zoeken zulle!, alzo neven mekoar goan we nie vele vang'n zulle!"... "'k peize dat 't deurgat van de pribalux nog nie bezet es..."

Hij bekijkt zijn collega in de mizerie... "Mor ge goa'd onger lijen zulle, mee zo'n schoon kostuum goade niks krijgen !" "Komt vanoavond mee mij mee, 'k zal eu wat oude vodden van mij geven !" "En 'k zal eui tonen woar dadde kunt sloapen en woar dadde aan wa materiaal kunt geroaken om warme en droge te liggen..."
't is weer even stil...
"Scheuien is ne stiel hé" lacht de bedelaar .
"Kunde der van leven?" "Leven? 'k zoe 't geloven !" Os ge ne goeie ploatse vind, vangde gemakkelijk tussen de vijftig en de honderd euro op nen dag ! En dadis belastingsvrij hé !!!" Hij zit warempel te lachen dat zijn buik schudt...
"De zondag is't slecht, tons zijn de winkels nie open, en komt er ier gin katte ! Mor de reste van de weke vangt ge genoeg... 't Is al bij al geen slecht leven... Alleen, ge kunt eui nie permitteren van ne huis t'uren, wan' tons hedde weer 'n adres, en zijde weer gekend..." Ge moet eui status van bedeloare veilig auwen hé..." "En witte, wij zijn de enige vrije meinsen van heel deze stad ! Aol die sukkeloars moeten werken voer de staat, om die dikke smeerlappen te betaolen... Ik betoal alleen mijn eigen... en soms ook zo'n sukkelaore lijk gij, die de stiel nog moe leren..."

"Kom, we goan ne keer kijken achter 'n sloapploatse voor eui !"

Ze staan, op, de bedelaar raapt zijn kussen op, en ze slenteren, op hun dooie akkertje weg, het hondje vrolijk kwispelend in hun spoor...

tot de volgende ?

Koekenverkoop

Morgennamiddag ga ik, samen met Monique (toffe dame uit Volkegem) koeken verkopen ten voordele van Ziekenzorg... Voor mij is dat een karwei... Eerst de koeken gaan halen aan het afhaalpunt, ze in de auto stoppen, en dan samen met Monique naar het begin van de Keirestraat rijden om daar onze koekenverkoop aan te vatten...
Wagen parkeren, een paar dozen onder de ene arm nemen, op de bel gaan duwen van huis na huis na huis... Als ze opendoen, vriendelijk de koeken aanbieden en het doel vermelden van de verkoop... Soms lukt het, soms ook niet (Meestal lukt het wel, Ziekenzorg heeft een goede naam in onze gemeente).Soms beginnen de mensen een praatje, en moet je beleefd antwoorden en wat mee praten, maar niet te lang, anders staat de partner in de verkoop ginder ver te kijken waar die auto met koeken nu blijft...
Het verkopen is iets wat me wel gaat, het babbelen uiteraard ook (ik ben een praatvaar), maar dat heen en weer geloop, dat staan wachten aan de deur, dat dozen gaan halen, soms dozen weer wegzetten om de auto te verzetten (er zijn stukken straat waar amper huizen staan), dat is er allemaal te veel aan. Dat gaat op termijn behoorlijk pijn doen aan die stomme rug van mij.
Je bent er ook heel wat tijd mee kwijt...
En tijd is iets wat ik zo al tekort kom.
Ik vraag me af hoe een mens zich in hemelsnaam kan vervelen ! Ik heb daar nooit tijd voor ! Ik heb altijd wel wat te doen, en heb bovendien een hele wachtlijst van dingen die ik ook zou willen doen, maar waar ik niet toe kom.
Nee, ik ben niet overbezet, ik geloof niet in dat woord... Ik ben zo gelukkig dat ik altijd wel wat heb te doen, en ken zoveel luxe, dat ik vooral dingen doe die ik graag doe. (De meesten kosten dan ook geen geld)...

Ik heb medelijden met de mensen die zich vervelen... Dat moet -volgens mij - een verschrikkelijk iets zijn ! Ik ken dat eigenlijk niet. Zelfs als ik in de wachtzaal van de dokter zit, bij mensen die denken dat een wachtzaal een ruimte is waar spreekverbod heerst, verveel ik me nog niet. Of ik heb een boekje vol sudoku's en een potlood mee, of ik ga gewoon wat zitten fantaseren... Wat zou ik morgen eens in mijn blog kunnen schrijven? Of ik ga gekke verhalen zitten bedenken, waarbij ik put uit die duizenden boeken die ik al heb gelezen... Of ik ga de geschiedenis herschrijven...

Een van de leukste denkoefeningen vind ik wel dat van de geschiedenis... Ik neem een voorbeeld: stel dat er nooit een Belgische onafhankelijkheidsstrijd ware geweest, en we dus steeds bleven behoren tot een groot Nederland...

Heel ons bestaan zou anders zijn... Denk aan de taalstrijd, die zouden we wellicht niet gekend, of niet ervaren hebben (wellicht zouden de Walen zich dan in het verdomhoekje bevonden hebben, en gevochten hebben voor gelijkberechtiging !) ... Denk aan het feit dat Nederland neutraal was tijdens de Eerste Wereldoorlog, dat zou dan plots niet het geval zijn geweest, want hoe dan ook zou Duitsland de makkelijke weg naar La Douce France wel willen nemen, en hoe zou de koningin daar aan de IJzer hebben gereageerd ? Zou onze Leopold I dan ergens anders koning zijn geworden (Hij had aanbiedingen genoeg !)... Zouden wij ooit Kongo als kolonie hebben gehad, en wat zou het gevolg zijn geweest als dat niet het geval was? Hoe zou de positie van de kerk zijn in een land dat niet merendeels katholiek was ? Geef toe, met zo'n denkwerk kun je uren zoet zijn ! Soms heb ik dan ook het gevoel dat de dokter me stoort...

Nee, ik weet niet echt wat vervelen is...
Ik begrijp ook niet goed wat het zou kunnen zijn...
Op een of andere manier denk ik dan dat die mensen iets tekort hebben in hun hersenen, dat ze wellicht zichzelf nooit hebben opengesteld voor de wereld en al zijn wonderlijke dingen...Of dat ze de wonderen in de wereld niet kunnen zien, dat het voor hen allemaal gewoon is, "Het is zo, het hoort zo" overheerst in hun wereld...
Ik vermoed dat ook pessimisme veelal zit bij die mensen die zich vervelen, die zichzelf geen eigen wereld kunnen scheppen, die niet kunnen wegdromen, weg van pijn, weg van leed, weg van verdriet. Als ik denk aan al de mensen die ik al verloren heb op mijn levensweg, dan denk ik niet aan de dood, dan denk ik aan al de momenten die we samen mochten beleven, het plezier, het werk, de dingen die we deden...

Denken aan de dood... Nee, dat is voor mij een denken aan het werkelijk onbekende, aan dat wat we niet weten, dat waar alleen een vage hoop voor bestaat... Laat de dood maar dood zijn, ik hou me aan het leven, en dat leven dat bruist van herinneringen, soms vrolijk, soms lastig, soms irritant, maar het leeft, het zit opgeslagen in je grijze massa, het hoort bij jou, het is een deel van het geheel, het heeft je gevormd tot wat je nu bent.

Er is genoeg gebeurd in mijn leven om aan de kant te gaan zitten jeremiaden, ik verloor een zoon, ik lijd aan chronische pijn, nu heeft mijn vrouw ook chronische pijn en hebben we hulp nodig... Maar we willen niet in een hoekje gaan zitten kniezen, nee, we doen wat we nog wel kunnen, we lachen, en we leven.

Het leven is als een schilderij... Als er gedeelten van stuk gaan, dan stop je het in een kleiner kader, en je bent verwonderd dat het nog steeds mooi is en dat er zoveel dingen te zien zijn !
Een beperking is geen einde, het is een ander begin !

tot de volgende ?

de langste maand

Voor mij speelt het geen rol meer, maar voor wie nog werkt: oktober is de langste maand van het jaar !
Misschien heb je er nog niet bij stil gestaan, maar oktober telt 31 dagen, en er zit nooit een feestdag in ! Heel soms wordt er verlofdag opgespaard, om met de feestdag van 1 november een brug te maken, maar dit jaar valt 1 november op een zondag... Misschien kun je die opsparen om met een verlofdag er bij een lange brug te maken met 11 november???
Maar oktober blijft dus de langste maand om te werken...

In januari, maart, mei, juli, augustus, oktober en december zijn er 31 dagen, maar oktober is daarvan de enige waar je nooit een feestdag in hebt... Dus is en blijft het de langste maand om uit te werken.

Als gepensioneerde is oktober ook een rotmaand ! Het is de eerste maand waarin de dagen werkelijk kort worden (en het donker zijn heel lang duurt), bovendien is het ook de maand waarin ze ons dwingen om op "winteruur" te gaan leven. Waardoor niet alleen de kippen van slag zijn, maar wij ook. Het vergt van ons oude lijf een inspanning om te wennen aan het andere uur om op te staan, slapen te gaan en te eten. Kortom, oktober is een lastige maand !

Zelfs de herfstvakantie heeft men pas in november (2 tot 8 november)... Voor veel grootouders is dit ook nog eens een periode waarop de kleinkinderen hen de hele dag mogen bezighouden. Zolang het nog van die hele kleine, knoddige, lieve, baby's of peuters zijn, is dit aangenaam. Je kunt er niet genoeg van krijgen om die kleine brokjes leven van je eigen bloed in de armen te nemen en te knuffelen...

Maar als ze bij je worden gezet als ze een stuk ouder zijn, en al wat kuren van de puberteit beginnen te vertonen, dan zijn het vreemde wezens van een andere planeet, die dingen doen waar je niets van snapt, hele dagen lopen te prevelen in een platte GSM, of met de duimen geheimschrift produceren op dat piepkleine schermpje, met afkortingen waar je niets meer van snapt. Als jij poogt te sms-en, dan heb je het gevoel dat je vingers altijd veel te dik zijn, moet je voortdurend weer corrigeren, en zij  lijken met hun duimen over de toetsen te vliegen, en het lijkt wel of zij nooit ofte nooit een letter mis zitten ! Ze zijn niet meer van deze aarde, toch niet van de aarde die jij kent, de aarde waar jij bent opgegroeid en oud geworden...

Als ze op school zitten, dan kun je hen niet meer helpen, want ze leren andere dingen, en de dingen die je wel kent, leren ze op een andere manier. Ze leren de tafels van vermenigvuldiging niet meer van buiten, ze leren zelfs nog amper een gedicht. Maar met een computer zijn ze als het ware grootgebracht.

Als ze met een groep bijeen zitten, dan zitten ze niet - zoals jij vroeger- met elkaar te praten en te lachen en te duwen, nee, ze zitten naast elkaar, zwijgend, elk met zijn gsm in de hand, te sms-en... Nu en dan tonen ze elkaar een ontvangen berichtje en lachen of reageren boos. Ergens voel je dat aan als een geluk, want geef toe, heel even dacht je dat ze naast elkaar zittend, naar elkaar aan het sms-en waren... (djudedju !)

Dat zijn de momenten waarop je je pas oud voelt, als je de confrontatie aangaat met je nageslacht... Onlangs gaf ik er eentje nog een oud leerboek van toen, Fysiologie, en dan kreeg ik de reactie "Opa, jullie hadden het gemakkelijk in jullie tijd, jullie leerden de Nederlandse benamingen, en wij moeten alles in het latijn leren. Je troost haar dan, en toont haar aan dat die woorden ook een betekenis hebben, en dat je op de duur die onderdelen van woorden of woorden terugvindt, en zo ze haast even makkelijk leert kennen en begrijpen als waren ze in het Vlaams... Ze knikt dan wijs. "Opa, in mijn eerste toets had ik 31 op 33 !"... Je toont je bewondering en zwaait met lof... Je kleindochter is een nijvere studente, iemand die je vroeger een blokbeest zou genoemd hebben, maar ook dat ligt ver, heel ver achter je, ook al lijkt het nog gisteren.

Nee, ik voel me niet oud, maar soms, als je tussen die jonge bende...
djudedju

tot de volgende ?

tehuis

Ze zaten in de haast lege cafetaria, recht over elkaar, elk aan een korte zijde van dezelfde tafel. Alle twee waren ze patience aan het spelen.
Ingespannen tuurden ze naar de kaarten, nu en dan een kaart vast pakkend om hem wat dichter bij de bijziende ogen te houden. Heel voorzichtig pakten ze nu en dan een rij kaarten op, om die op een andere rij neer te leggen.

Hij had een oude pet op, wat groezelig, die schuin op één oor rustte, de andere had nog al zijn haar, ook al was het sneeuwwit geworden.

Zuchtend raapte die met de pet zijn kaarten bijeen... " Moet ge ook koffie?" De andere bromde bevestigend. Pet schuifelde naar de hoek van de zaal, stopte wat centen in het machine, zette een bekertje op de plaats en drukte op de knop. Ondertussen keerde hij zich weer naar zijn gezel... "Moet je melk?" "Nee, maar wel suiker..." "Suiker is slecht voor je..." bromde pet.

Hij schuifelde voorzichtig, de bekers in beide handen houdend, weer naar de tafel. Zette de bekers neer, en haalde uit zijn broekzak het zakje met suiker.

"Wanneer moet jij naar de kine ?" "Ten tienen..."... "Moet jij vandaag ook?" De ander schudde het hoofd.

Het was weer stil, een pauze waarin ook de ander zijn kaarten verzamelde, en het pak voor zich legde. "Jaja..."
Pet bromde eens terug.
"Ga je vanmiddag mee met de wandeling?" "'k Weet het nog niet, het ziet er maar raar weer uit..." "Op de tv hebben ze droog weer voorspeld..."
"Pien, dat was een weerman ! Zijn weerbericht was er wel dikwijls neven, maar je kon nog eens lachen ! Diene Frank is maar ne droogstoppel!"
"Ja, Pien, met zijn grote bieten en zijn rare wortels... Hij had altijd wel iets om over te lollen..."
"Mijn kleinzoon heeft er nog les van gehad, wist je dat Pien leraar Wiskunde was ? 't Was nog ne viezen ook, zegt mijn kleinzoon..."
De ander knikte... "Ja, op het scherm zijn ze allemaal lief en gezellig...'t Is cinema hé !"

Ze nipten voorzichtig eens aan de koffie, proevend of het niet meer te heet was...Pet slurpte wat.

Ze dronken in stilte, je hoorde alleen nu en dan wat geluid van het slurpen, en het zachte geschuifel van het sloefen als ze hun voeten wat verzetten.
"Jaja..."
Pet knikte en zei ook "Jaja..."

Toen de koffie op was stond pet recht:" Ik ga naar de kine..." "'t Is nog vroeg !" "Ja, maar misschien is Maurice weer ziek, dan kan ik vroeger..." "De ander knikte "Jaja, Maurice, hij gaat het niet lang meer trekken." "We hebben er al veel zien gaan..."
... Pet schuifelde weg, naar de kine... De ander legde traag en bedachtzaam zijn kaarten, één voor één op de juiste rijen, zorgvuldig iedere kaart betastend, om zeker te zijn dat het er maar een was...
Hij leunde iets achterover, en bekeek de kaarten...

't waren lange dagen, en toch leek ieder jaar korter dan het vorige.
't Was veel beter toen hij nog thuis was, bij zijn vrouw, maar toen zij gestorven was, hadden de kinderen hem hier gebracht... Er was niemand die hem kon verzorgen en oppassen.
Hij moest pissen.
Dat verdomde prostaat ook...

tot de volgende ?

televisie ?

De VRT (ik noem het nog steeds BRT, maar dat heeft meer met mijn leeftijd te maken dan met mijn ideeëngoed) moet besparen...

Weet je, ik lig daar niet wakker van...
Ik lig er wel van wakker dat men dan zegt dat bij de zaken die behouden moeten blijven het nieuws moet zitten...
Want daar lig ik nu al wakker van, dus dat zou ik liever kwijt zijn dan rijk.

Nee nee, ik ben niet de mens die niet wil weten wat er op onze aardkloot en vooral in ons koninkrijkje bij de zee allemaal gaande is, maar wat we horen op tv, of radio lijkt me steeds meer en meer beïnvloed door de politiek en de lobby's...
Met andere woorden, we horen niet de waarheid, maar een sterk gekleurde versie.
Dat is geen nieuw fenomeen, maar ik heb de indruk dat het steeds erger en erger wordt. Op een gegeven moment begon ik me zelfs af te vragen of ik niet beter "Het Nieuws" zou vermijden en bannen uit het pakket van de dingen die ik wel eens beluister en/of bekijk. Maar dat is ook geen oplossing. Je komt het meest te weten als je veel tijd hebt, en een heleboel nieuwszenders gaat beluisteren... Rekening houdend met het land en zijn politiek. Je komt al heel wat genuanceerder aan nieuws als je binnen ons landje luistert naar de Vlaamse en Waalse zender. Daar hebben we alvast wat de regionale politieke bevoegdheid, een andere regering, van een andere politieke strekking.

Maar er blijft een probleem: ze liegen allemaal... Dus krijg je de moeilijke taak om uit al die leugens de waarheid te puren... Maar zelfs dat is haast onmogelijk, want je bent zelf niet neutraal, niet onbesmet door proposities. Je hebt dus zelf de neiging de zaken te horen en te interpreteren, zoals jij ze wilt horen...

Maar het blijft een feit dat de nationale zenders, van welk taalgebied dan ook, en commercieel of niet, ons allemaal willen opzadelen met HUN interpretatie van HUN werkelijkheid. Maar ze doen nog meer ! Ze proberen ons ook in bepaalde richting te sturen ! Hier in Vlaanderen moet je eens gedurende een maand chronometreren hoelang ze een bepaalde politieke groep als partij of via een van hun coryfeeën op de voorgrond zetten. Let wel, je moet zowel de negatieve als de positieve berichten bij elkaar optellen, want in het reclamewezen is het van geen belang of een bericht goed of slecht is, zolang je in de publieke belangstelling wordt gehouden, blijft men je naam onthouden...
Je zult zien dat de ene figuur er veel meer aandacht krijgt dan de andere, en dat men die steeds weer in de schijnwerper plaatst, ook al zou het maar zijn om een aquarium in de zoo te openen of een ander triviaal iets.
Met andere woorden, men kleurt niet alleen het nieuws, nee, men gaat verder ! Men voert in werkelijkheid ook nog eens publiciteit voor een of andere partij of partijfiguur. Men plugt die in het collectief bewustzijn.

Ook de manier waarop men iets verwoord heeft belang. Je kunt bij de introductie van een nieuwsfeit ook al een bepaalde sfeer scheppen door de woordkeuze tijdens de inleiding.

Maar nogmaals, we zijn zelf ook helemaal niet neutraal, en evenzeer geneigd er onze waarheid uit te puren, of ons te ergeren omdat ze niet onze overtuiging propageren.

Om dit te illustreren stel ik een kleine denkoefening voor... Stel dat de tweede wereldoorlog gewonnen was door Nazi-Duitsland... Hoe zouden de geschiedenisboeken er dan uitzien? Denk je dat men dan de holocaust zou vermelden, en zo ja, hoe zou ze verteld worden?

Daar raken we nog een heikel punt aan: het recht van de sterkste. Dat is eigenlijk geen recht, meer zelfs, als we eerlijk zijn, dan hebben we diep in ons binnenste meestal sympathie voor de underdog, maar de sterkste is en blijft de sterkste en eist vanuit die positie voordelen op. Voordelen waarbij ook zijn waarheid zit.

Neutraal nieuws zou zich moeten beperken tot een droge opsomming van feitelijkheden, zonder achtergrond, zonder duiding, zonder interpretatie... en zelfs dan zou het moeilijk zijn en blijven om de feiten als dusdanig weer te geven. Een beetje zoals het glas is halfvol/halfleeg... In feite zeg je twee keer hetzelfde, en het juiste feit, maar toch zit in het woordgebruik al een duiding...

Niet makkelijk... Maar men zou kunnen beginnen met alle politici uit de beheerraad te smijten, met de benoemingen niet te laten gebeuren door politici op basis van politieke motivatie... We zouden wellicht al een stuk op de goede weg zitten...

tot de volgende ?

Global Position Slappe lach...

Ik had een GPS, waar ik heel tevreden van was, een TOMTOM, met een groot goed zichtbaar scherm. Het ding had een waarborg van twee jaar... Na twee jaar en 5 maanden is het ter ziele gegaan. Dus een nieuwe GPS, want gaan rommelmarkten zonder GPS, met Anny met de kaartenboek in haar handen, dat is een regelrechte ramp, en aanleiding tot het bij ons zeer uitzonderlijk ruzie maken. Nu ja, ruzie is een groot woord, maar we waren toch iedere keer weer minder goed gezind na vijf keer stoppen, zelf de kaart in handen nemen... en "Zie je dat niet !"...

Nu kocht ik een nieuwe GPS, geen TomTom meer ! De man in de winkel raadde ons een Garmin aan, weer eentje met een groot duidelijk scherm...

Woonplaats ingebracht, land, taal? Nederlands...
En daar begon het onheil !!!

De GPS bezorgde ons haast ongelukken ! Ja, in het meervoud !

We wilden naar de rommelmarkt in Oeudeghien, een deelgemeente van Frasnes... Dat zijn gemeenten hier vlak bij, net over de taalgrens, voor een beetje schutter, een boogscheut ver...

De ramp begon toen de lieve damesstem on zei dat we de richting Frasnes moesten nemen. Voor wie niet uit de streek is, is het soms eens nadenken hoe je die Franse namen moet uitspreken, maar het is dus Fran'... Heel simpel, heel kort. De dame zond ons echter naar Frass nis... Of gewoon, hoe je Frasnes uitspreken zou, als je er helemaal geen benul van had dat we in een Franssprekend gebied zitten. We misten haast de bocht van het lachen !

Toen we naar de rue de pommiers moesten, kon ik niet meer... Ik moest stoppen om de tranen van het lachen van mijn brilglazen te halen... ruu des (zoals in :Des morgens als het regent) pommiers (zoals wij spreken van pompiers, maar dan zonder de tweede p)...

Eerlijk, wij hadden op den duur geen aandacht meer waar we heen moesten, maar hoe de stem het zou verhaspelen... Niet te doen !
Ondertussen kreeg ik de tip dat ik het ook op een Vlaamse stem kan zetten, en zelfs - mocht ik dat willen- een West Vlaamse stem....

Ik weet nog niet of ik dat wel zal doen... Humor is een kostelijk goed !

We zijn veilig in Oeudeghien geraakt, hebben er lekker geflaneerd op de rommelmarkt, weer eens kunnen babbelen met de marktkramers, dankbaar omdat ze haast allemaal proberen Vlaams te praten, en ondertussen zelf mijn Frans weer wat oppoetsen...Want er zit sleet op... Ik kocht er een latje om onderlijntjes op te plaatsen... Jaja, ik weet dat dit voor de meesten koeterwaals is, maar voor de meeste vissers zal dit heel duidelijk zijn ! Er bestaan een soort latjes, die heel handig zijn om onderlijntjes  (het onderste deel van een vislijn) op te bewaren. Deze latjes zijn echter in de handel niet meer te krijgen... (Wat goed is en lang mee gaat, dat maakt men niet meer, zie de historie hierboven !), dus iedere keer als ik op een rommelmarkt zo'n latje zie, koop ik het, is het niet voor mezelf, dan wel voor een of andere vissende vriend.

Ik ga het vandaag mee nemen, want we gaan vissen, met een man of drie, bij Jo in Wannegem-Lede. Ik ga straks mijn mengsel maken om weer karpers te proberen aan de haak te krijgen... Maar het zal wellicht nooit meer lukken om er 8 op een namiddag te vangen !

Morgen hoor je het wel...

tot de volgende ? (op de foto: de Rue des Pommiers...)