Global Position Slappe lach...

Ik had een GPS, waar ik heel tevreden van was, een TOMTOM, met een groot goed zichtbaar scherm. Het ding had een waarborg van twee jaar... Na twee jaar en 5 maanden is het ter ziele gegaan. Dus een nieuwe GPS, want gaan rommelmarkten zonder GPS, met Anny met de kaartenboek in haar handen, dat is een regelrechte ramp, en aanleiding tot het bij ons zeer uitzonderlijk ruzie maken. Nu ja, ruzie is een groot woord, maar we waren toch iedere keer weer minder goed gezind na vijf keer stoppen, zelf de kaart in handen nemen... en "Zie je dat niet !"...

Nu kocht ik een nieuwe GPS, geen TomTom meer ! De man in de winkel raadde ons een Garmin aan, weer eentje met een groot duidelijk scherm...

Woonplaats ingebracht, land, taal? Nederlands...
En daar begon het onheil !!!

De GPS bezorgde ons haast ongelukken ! Ja, in het meervoud !

We wilden naar de rommelmarkt in Oeudeghien, een deelgemeente van Frasnes... Dat zijn gemeenten hier vlak bij, net over de taalgrens, voor een beetje schutter, een boogscheut ver...

De ramp begon toen de lieve damesstem on zei dat we de richting Frasnes moesten nemen. Voor wie niet uit de streek is, is het soms eens nadenken hoe je die Franse namen moet uitspreken, maar het is dus Fran'... Heel simpel, heel kort. De dame zond ons echter naar Frass nis... Of gewoon, hoe je Frasnes uitspreken zou, als je er helemaal geen benul van had dat we in een Franssprekend gebied zitten. We misten haast de bocht van het lachen !

Toen we naar de rue de pommiers moesten, kon ik niet meer... Ik moest stoppen om de tranen van het lachen van mijn brilglazen te halen... ruu des (zoals in :Des morgens als het regent) pommiers (zoals wij spreken van pompiers, maar dan zonder de tweede p)...

Eerlijk, wij hadden op den duur geen aandacht meer waar we heen moesten, maar hoe de stem het zou verhaspelen... Niet te doen !
Ondertussen kreeg ik de tip dat ik het ook op een Vlaamse stem kan zetten, en zelfs - mocht ik dat willen- een West Vlaamse stem....

Ik weet nog niet of ik dat wel zal doen... Humor is een kostelijk goed !

We zijn veilig in Oeudeghien geraakt, hebben er lekker geflaneerd op de rommelmarkt, weer eens kunnen babbelen met de marktkramers, dankbaar omdat ze haast allemaal proberen Vlaams te praten, en ondertussen zelf mijn Frans weer wat oppoetsen...Want er zit sleet op... Ik kocht er een latje om onderlijntjes op te plaatsen... Jaja, ik weet dat dit voor de meesten koeterwaals is, maar voor de meeste vissers zal dit heel duidelijk zijn ! Er bestaan een soort latjes, die heel handig zijn om onderlijntjes  (het onderste deel van een vislijn) op te bewaren. Deze latjes zijn echter in de handel niet meer te krijgen... (Wat goed is en lang mee gaat, dat maakt men niet meer, zie de historie hierboven !), dus iedere keer als ik op een rommelmarkt zo'n latje zie, koop ik het, is het niet voor mezelf, dan wel voor een of andere vissende vriend.

Ik ga het vandaag mee nemen, want we gaan vissen, met een man of drie, bij Jo in Wannegem-Lede. Ik ga straks mijn mengsel maken om weer karpers te proberen aan de haak te krijgen... Maar het zal wellicht nooit meer lukken om er 8 op een namiddag te vangen !

Morgen hoor je het wel...

tot de volgende ? (op de foto: de Rue des Pommiers...)

Goud !

Vanmorgen is heel mijn wereld gedoopt in goudverf !
Er hangt een zweem van nevel over de velden, en de zon verandert dit in een doorzichtige gouden sprei. Mooi !
Er is geen devaluatie meer, de wereld lijkt opgewaardeerd, de goudstandaard is allesbepalend !

Rechts in de hoek van het raam kan ik niet kijken, daar zit de zon, nog heel laag boven de einder, zijn gouden verf over de wereld te gieten. Het blinkt zo fel dat ik er niet kan in kijken, de goudpot is onbereikbaar.

Hier dichtbij is mijn linde gewoon linde gebleven, maar de bomen ginder ver, hebben een laagje goud op de bladeren. Gek, ik weet dat, als ik daar naar die bomen ga, het goud er niet meer is.

Het mag dan een optisch verschijnsel zijn, het is mooi !
Net voor de wereld in het donkere van de winter verdwijnt, krijgen we nog even een laatste stuiptrekking van wat ooit de zomer was... Weliswaar in veel kortere dagen, maar soms met die heerlijke gouden nevel over de wereld. (Gevaarlijk rijden met die laagzittende zon !)

Volgende week is het alweer oktober... Ik zag al een reclame over de herfstvakantie (ik moet nog wennen aan het feit dat de scholen al weer begonnen zijn, en ze spreken al weer van vakantie ! djudedju) In de winkel zag ik warempel al weer de eerste chocoladen sinterklazen liggen.  Allemaal voortekenen van de winter met zijn lange duistere nachten en korte, amper lichte dagen.

Maar nu, nu is de wereld mooi !
Dus niet denken aan de winter, denk aan het nu, aan de gouden velden, de blauwe hemel, van dat tere blauw waar de mensen uit het zuiden alleen kunnen van dromen. Hun blauwe hemels zijn veel blauwer, hebben niet dat tere, dat poëtische. Onze luchten zijn haast wit, met een zweempje blauw er in, vlak voor zonsondergang kun je soms een heel palet aan kleuren vinden in onze hemel, maar allemaal zo teer, zo breekbaar... Ik verwonder me altijd een beetje dat fotografen zo'n heisa maken van zonsondergangen met veel felle roden en felle gelen... De mooiste zonsondergangen zijn die met die tere tinten, haast een uitdoven van het tere licht waardoor zwemen van esmerald, goud, albast, en wit-overgoten indigo naast elkaar en door elkaar lijken te liggen als marmer, mooier dan de mooiste marmer die de natuur ons bieden kan.

Soms heb ik de indruk dat fotografen en schilders zich verliezen in felle kleuren en vergeten hoe mooi een kleur kan zijn, als hij amper zichtbaar is...

De wereld is vol met kleuren en geuren... Als de mens de boel niet vervuilt en verziekt ! Als men de mensen niet bedriegt en beliegt, als men ons niet beliegt met valse gegevens over uitstoot van je wagens, als men ons nooit de volledige waarheid vertelt, als men niet voor iedere waarheid er twee andere naast zet, die helemaal anders zijn... Als men  het onmogelijk maakt nog klaar te zien, waarheid te zien...

... dan krijg je een wereld van alleen maar felle kleuren, alleen maar zwart en wit, alleen maar scherpe tegenstellingen. Dan krijg je een wereld van onverdraagzaamheid, dan krijg je een wereld van vastgeroeste ideeën, die eigenlijk niet meer je eigen idee zijn, maar de ideeën die je ingestampt krijgt, vergiftigd door media die je geest infiltreren met het vergif van de partij die best betaalt... Dan wordt het onmogelijk om de waarheid te zien tussen alle leugens en verdachtmakingen van deze wereld.

Dan wordt het moeilijk om het goede nog te vinden.
Het goede in de mens wordt vergiftigd door het vervormen van de waarheid in een ondoorzichtig web van leugens. Het milieu is ziek door sproeistoffen, uitlaatgassen, reinigingsmiddelen... de mens door het sluipend vergift van de leugen.

Heel de wereld is ziek

                                     wij zijn ziek.

tot de volgende ?

en het licht scheen in de duisternis

Vanmorgen, ik sta altijd als eerste op, maar dan ga ik eerst turnen, dan mij wassen en dan maak ik de bedden op en doe mijn kleren aan... "Dju, het is nog donker als ik opsta !" "Ja, nog een beetje en we kunnen de rolluiken nog wat dicht laten als ik (Anny) opsta!"
Volgens seniorennet stond de zon vandaag op om 7.31' uur... Het licht is er wat vroeger, komt voor de zon uit over de einder gekropen, maar met de bewolking klopt het dus: het is 's morgens nog donker om 7 uur...

En zelfs nu zit ik hier aan mijn pc, onder het licht van de gloeilampen boven mijn hoofd. Van die gekke dingen, die spaarlampen die in een sierlijk krollewietje willen verbergen dat het eigenlijk een soort tl-lampen zijn. (Ik weet niet of dit technisch inderdaad zo is, maar het lijkt er heel sterk op !)

Kortom, we zijn begonnen aan die lange donkere maanden... Het wordt pas laat licht, en al heel vroeg is het donker...

Dat uit zich niet alleen in het aantal lumen, nee, je ziet het aan de samenleving, aan de manier van leven van de mens...

Om 20 uur zijn zowat alle rolluiken al dicht, zijn de mensen in hun coconnetje verdwenen. Hier en daar een uitzondering, die zich niets van de inkijk in zijn doen en laten aantrekt, of iemand die er alles op zet om zijn nieuwe meubels te tonen... Maar om acht uur s' avonds tot acht uur 's morgens gaat de wereld dicht. Je ziet nog wel een wagen voorbij rijden, maar ook die is duister en de mens er in onzichtbaar, onherkenbaar.

We zitten veilig voor alle blikken, in de knusse zetel voor het idiote scherm naar idiote programma's te kijken, en ons te ergeren aan het idiote (Waarom blijven we dan kijken?). We knabbelen aan verboden dingen, chips, kaas, nootjes en drinken een glas wijn of bier. We zitten toch veilig in ons nestje, afgeschermd van vreemde blikken. We voelen ons veilig, warm en ongezien.

Gek eigenlijk, want als je op een zomeravond in diezelfde zetel zit, naar diezelfde tv zit te staren, naar die zelfde idiote programma's, dan zien ze je wellicht ook niet, want in het nog helle buitenlicht, lijkt de inhoud van de huizen in een schemerdonker te zitten... Maar we hebben niet de echte zekerheid ongezien te zijn...

En dan ?

Waarom willen we ons zo graag onzichtbaar maken?
Omdat we dan eindelijk die bovenste knoop van de spannende kledij kunnen en mogen openzetten? Omdat we dan niet echt behoorlijk zitten, rechtop, de benen netjes gesloten, omdat we dan niet in alle vrijheid in onze neus kunnen pulken? Omdat we dan wel dat extra glaasje kunnen drinken, ongezien door vreemden? Omdat we dan onzichtbaar zijn voor allen die op een of andere manier onze meester zijn? Ons bevelen, ons een dieet voorhouden, ons pillen doen slikken, ons voorhouden dat we meer moeten bewegen????

Omdat we eindelijk het gevoel hebben "vrij" te zijn...

Eigenlijk is het allemaal een illusie...

Sta je soms in de file? Op een of andere manier voelt de mens zich in zijn auto ook in een coconnetje, voelt hij zich veilig voor de buitenwereld. Je ziet mensen in hun neus peuteren, je ziet ze gapen en geeuwen zonder het handje netjes voor de mond te houden... Ze voelen zich veilig, beschut in hun eigen nestruimte. Wellicht is dat één van de redenen waarom het zo moeilijk is om ze te verhinderen te telefoneren, te roken in hun eigen veilige mijn-auto-mijn-vrijheid-gevoel.

Waarom doen we dat eigenlijk?
We zouden de vraag ook kunnen omkeren... Waarom leggen we ons van die gekke regeltjes op, die ons verhinderen in onze neus te pulken waar en wanneer we willen?

Conventie, gedragsregels, beleefdheidsnormen... allemaal regeltjes, allemaal dingen waar we op moeten denken, waar we rekening moeten mee houden... Let op !!! Die regeltjes veranderen nogal eens met de plaats waar je terecht komt ! Boeren aan tafel is in sommige landen een vorm van ultieme beleefdheid...
Kortom, we maken ze zelf, die regeltjes. We leggen ze ons zelf op.
Ik raak altijd in de knoop met de beleefde kus als een vorm van begroeting... Waar ik opgroeide was dit ondenkbaar, je kuste niet zomaar ! Toen ik hier kwam wonen, kwam ik in een streek waar men je wel begroette met een kus... Wat zeg ik ? Een kus ? Hier is het er ééntje, daar zijn het er drie, en als mijn Waalse vrienden komen, dan zijn het er vier. Geen wonder dat ik soms in de knoei raak bij al die regeltjes.

Maar sinds een jongedame me, na het zien van de foto in het tijdschrift "Houvast", me een "grote lieve knuffelbeer" heeft genoemd, neem ik dat als een vrijgeleide om de regels toe te passen zoals het mij invalt... Als het een heel mooie dame is geef ik haar 5 kussen. Nah !

tot de volgende ?

Hemel

Heb je dat ook ?
Dat je 's morgens wakker wordt, en niet zeker bent of je droom nu een droom was of een werkelijke herinnering? Zo echt ! Zo reëel !... Verwarrend doordat het zich echt lijk te hebben genesteld in de echte herinneringen... of waren dat ook ooit dromen?

De Aboriginals geloven dat ze leven in een droomwereld, en dat hun dromen eigenlijk de echte wereld vormen. Ik snap precies hoe ze dat zo'n denkbeeld komen !

Vannacht ben ik gestorven, en linea recta hemelwaarts getogen... Even had ik de indruk te horen tot een grote stoet, maar alras snapte ik dat ik gewoon mee zweefde met alle afgestorvenen, die allemaal dezelfde richting uit gingen... Uiteindelijk belandden we in een prachtige tuin, een immens park, waar aan alle planten bloemen stonden, en zaad, en vruchten in alle vormen en kleuren.

De tuin, of het perk, hoe je het ook noemen wilt, was zo mooi, zo heerlijk en de vruchten en zaden zo lekker, en het gras zo zacht en warm en het water zo helder dat het beter smaakte dan de beste wijn... Iedereen was vriendelijk voor iedereen, en allen hadden we een zacht blauwe huid, die een zweem van groen kreeg bij opwinding. We hadden allemaal haren uit zuiver zonlicht, en er waren geen maken meer, geen lammen, geen doven, geen stommen, geen blinden...iedereen was mooi en volmaakt en gelukkig...
Dit was de hemel !

Iedereen sprak dezelfde taal, maar vraag me niet welke taal dat was, vermoedelijk was het gewoon hemels ? Je hoorde geen stem luider dan de andere, of het was het geluid van een blije lach...

Ik wandelde, ik liep (zonder pijn !), ik speelde, ik lachte en ik zong, ik praatte met iedereen en iedereen met mij... Ik heb er geen idee van hoelang ik er al was, toen mij plots een gedachte te binnen schoot... "Waar is God ?"

Van dan af was mijn hemel iets minder volmaakt, iets minder mooi, want ik ik was niet meer onbekommerd, ik was niet meer alleen maar genietend... Ik zocht, ik stelde vragen, ik wandelde niet meer, ik haastte me van hot naar her... Op een eindeloze zoektocht.

Plots nam me iemand bij de arm, hield me tegen... Ik wilde me los rukken, maar de greep was stevig. "Zoek niet, je zit er midden in, je maakt er deel van uit !"
"Waarin ? Waar ben ik deel van ?"
"Van de God die je zoekt..."

Ik keek om me heen, en zag niets dan lachende en knikkende gezichten... "Maar waar is God dan? En wie is nu eigenlijk DE God, Allah ? Jahweh ? Vishnu ? Zeus ? Odin of weet ik veel wie ?" "Jij bent het ! Wij zijn het , dit - hij zwaaide met weidse gebaren in het rond - is het !"

"Maar..." Ik keek vertwijfeld om me heen... " Dit is niet wat we..." "Nee, het is de kern, zonder alle vertelsels er rond, zonder omhulsels, de kern, de essentie... Het goede in iedere mens.." "En al het kwade dan?" Ik dacht aan al de verschrikkelijke dingen die we zagen, oorlogen, uitbuiting... "Allemaal vernietigd, allemaal weg..." "Ja maar... en de beloning dan ? de straf ?"
"De beloning is hier, voor iedereen, want iedereen doet goed, ook al is het soms naar onze ideeën heel weinig... Het goede wordt beloond, het kwade wordt vernietigd. "
"Maar hij die meer kwaad deed, is die dan ook even gelukkig ?" "Hier is alleen het goede..." Is er dan geen verschil, geen heiligen, geen vagevuur?"
"Wie veel kwaad deed heeft veel verloren, maar wat hier rest is het goede, en het volmaakte geluk voor het goede... Wat je verloren hebt aan kwaad, aan gierigheid, aan onwil, aan bedrog, aan geldgewin aan machtswellust, dat is vernietigd... Maar hier rest alleen het goede het volmaakt gelukkig zijn"...

"Maar een Hitler, een Mao, een Leopold II... ?" "Het slechte is vernietigd !"

God...
Ik ben een god, in 't diepst van mijn gedachten...
Jij bent een God in je diepste zijn.
Wij zijn God en strevend naar het volmaakte.
Wellicht deed het achterlaten van bezit, van macht, van wellust pijn op het moment van het gedwongen loslaten, maar het goede blijft volmaakt geluk...

tommetoch
zo simpel

tot de volgende ?

Het Midden Oosten in Europa...

Nee, ik ga het hier niet hebben over de vluchtelingen, noch over de islam...
Ik wil het hebben over Griekenland...
Ik zag een documentaire, dat me vertelde dat er immense hoeveelheden petroleum en even immense hoeveelheden gas op het grondgebied van Griekenland liggen. Men vertelde er zelfs bij dat het gas van een ongekende zuiverheid was (98% zuiver) zodat het onbewerkt, rechtstreeks te gebruiken is...

En dan zit je te luisteren met ogen zo groot als basketballen en oren groter dan die ven olifanten. Hoe kan Griekenland dan in hemelsnaam in moeilijkheden zitten?

Laat mij een andere vraag stellen, hoe komt het dat de petroleumlanden in het Midden Oosten zo'n arme bevolking hebben ?

Het antwoord is hetzelfde... De grote landen (vooral Amerika om het niet te noemen), zorgen er voor dat al die grondstoffen in privaat bezit gaan. In het geval van Griekenland wordt de krisis én veroorzaakt én aangezwengeld, zodat er een stijgende armoede is, en ook de staat op de rand van het faillissement komt te staan, bovendien dwingt men dan de regering in een rechts systeem, waardoor het privébezit steeds sterker wordt en beter beschermd wordt (nog erger dan wat we momenteel hier in ons landje zien onder het mom van aanzwengelen van de industrie...), en een steeds grotere invloed van grote broer (Big Brother) Amerika...

Om eerlijk te zijn, ik had me nooit kunnen (durven) indenken, dat men hier, in Europa een Midden Oosten politiek zou kunnen invoeren, toch niet met succes... Maar ondertussen is het werk bijna voltooid, en ligt Griekenland braak, wijd open voor een kapitalistische greep op wat eigenlijk nationaal bezit zou moeten zijn (ondergrond en grondstoffen die er in zitten)...

Ik heb een tijdlang verstomd naar het scherm van mijn pc zitten staren, en ik voel me plots heel wat minder gerust in de toekomst, in onze sterkte als burger van Europa... Europa ? Amerika, als het er op aan komt, of toch het groot kapitaal van dat Amerika.

Ik dacht dat we al een beetje op de goede weg waren, naar een maatschappij waar plaats was voor iedereen, welvaart voor iedereen... Zelfs de onnozele karpersprongen van onze huidige rechtse regering maakten me niet echt ongerust over het totaal beeld van ons leven nu en in de toekomst. Nu ik dat heb gehoord over Griekenland, voel ik me plots heel wat minder zeker.

Ik hoop plots dat de geruchten over petroleum in ons landje een sprookje is. Dat we hier geen bodemschatten hebben. Dat onze enige rijkdom onze werkkracht is... (Ik hoop dat men dit niet weer terug kan aanslaan, als bezit van de kapitalist, zoals het ooit was in het begin van de industrialisatie).

Men dwingt een failliete staat tot het verkopen van haar ondergrond, verhindert dat ze zelf die ondergrond kan exploiteren... Had men mij dat tien jaar geleden voorspeld, ik zou het hebben afgedaan als larie en apekool...

Ergens snap ik niet hoe een mens zo kan zijn... en ik denk aan wijlen ons vader die ons steeds voorhield dat de wereld geregeerd wordt door de 3 G's God, Geld en Gat... Wat in het West
Vlaams heel duidelijk staat voor Kerk, Kapitaal en seks...

Pa, je hebt, jammer genoeg, nog steeds gelijk... Veel meer dan ik ooit geloofde. Alles draait nog steeds rond macht, en die drie G's betekenen op een of andere manier macht, of kunnen gebruikt worden om de macht te grijpen, te versterken. Misschien is Kerk een beetje aan het evolueren, en moeten we stilaan gaan spreken van kerken, want in ons landje wordt de invloed van de katholieke kerk misschien iets kleiner, maar er komen nieuwe religies aan de bak, die er vroeger niet of amper te zien waren. Ik blijf geloven, kan me het leven niet voorstellen zonder het ultieme antwoord op de ultieme vragen, maar ik heb een steeds grotere hekel aan de organisaties achter die religies.
Maar steeds meer wordt de ultieme macht het kapitaal. (Misschien moet ik het in kapitalen schrijven? KAPITAAL ?)...

Mensen overheersen... De baas zijn over mensen. Mensen kunnen bevelen. Mensen kunnen pesten, kwetsen, pijn doen...

Zelfs dieren gaan niet zo ver in hun machtsspelletjes, al zijn er soorten die vechten tot de dood om zich te kunnen voortplanten. Bij de mens gaat het meer over de macht op zich.
Arme mens die alleen geluk kan vinden in het ongeluk van de anderen.
Wat voor geluk is dat ?
dju de dju !!!

tot de volgende ?

Het land der dode zielen

Zie je, Mathias, zie je waar de zon ondergaat? Weet je nog waar ze vanmorgen is opgestaan, en langs waar ze langs de hemel is gereisd ?
Opa zat op het bankje in het park, stilletjes in de laatste zonneschijn, met zijn achterkleinzoon... Ze hadden gewandeld, hadden in de grote vijver gevist, maar hadden meest van al rustig zitten keuvelen, over de vogeltjes, de bijen, de hommels, de kevers en de gekke sprinkhanen in het gras.

Ze hadden van madeliefjes een kroontje gevlochten, die heel gauw stuk ging, en verloren en verslenst in het gras lag.

De kleine Mathias keek een beetje zoekend rond... Waar was die zon alweer opgestaan? Opa hielp hem "Weet je nog dat hij van achter de kathedraal omhoog kwam. Mathias knikte opgelucht. Opa wist het nog ! Opa was een bron van wijsheid voor de kleine Mathias.

Plots wees opa gans de andere kant op: "Kijk, daar komt de zon nooit !" Er sprak heel wat drama uit zijn stem... Mathias keek wat bang naar het Noorden, waar nooit zon is. "Daar is het land van de dode zielen" zei opa... Hij keek bezwerend in de ogen van de kleine Mathias.

Mathias wist precies wat "dood" was... Vorige week was zijn poes overreden door een vrachtwagen. Hij lag heel stil en heel plat op de straatstenen, en toen opa de dode kat van de weg plukte, bleef nog lang een bloedvlek op de straat staan. Ze hadden Poes in de tuin begraven, en ze hadden er een aster op geplant. "Daar komen straks allemaal blauwe bloempjes op, als kleine sterretjes" wist opa. Maar wat dode zielen zouden zijn, dat wist Mathias niet.

Opa vertelde... "Weet je wat braaf is en wat stout ?" Dat wist Mathias, dat moest hij wel eens horen, vooral als hij weer eens iets gedaan had tegen de honderden regeltjes die je wel leken in te kapselen. Bij opa waren er precies minder regeltjes dan bij mama en papa, en wellicht was dat een van de redenen dat het zo plezant was bij opa. Mathias knikte ijverig. Opa keek hem bedachtzaam aan... "Goed zijn is meer dan braaf zijn..." Dat ging dan weer een beetje te ver voor Mathias. "Braaf zijn is doen wat je moet en mag, goed zijn is meer dan dat... Weet je nog die bedelaar aan de bazaar? " Mathias knikte, opa had hem een euro gegeven, een euro die Mathias wel zelf wou hebben, om snoep mee te kopen. "Had je niet liever zelf die euro gekregen?" Hé, opa leek wel te weten wat hij dacht. Hij knikte heel voorzichtig. "Dan kon je er snoep mee kopen" Opa wist echt wat hij dacht!
"Maar die bedelaar heeft helemaal niets, zelfs geen eten, geen drinken... Die heeft honger, echte honger en voor hem is die euro eten..." ... "Heb je al eens echt honger gehad, en geen eten gekregen?" Mathias fronste zijn kleine voorhoofd... Nee, hij kon geen zo'n moment bedenken.

"Je euro voor snoep is leuk, maar je euro voor eten, dat is noodzaak. " Mathias keek wat weifelend bij dat "noodzaak"... "Dat is nodig anders gaat de bedelaar dood!" Mathias zag in zijn verbeelding de bedelaar op straat liggen.

Stapje voor stapje legde opa hem uit dat "goed zijn" wel wat meer was dan braaf zijn, gehoorzaam zijn. Goed zijn gaat een stap verder, is iets wat je niet MOET doen, maar wat je doet omdat je anderen wil helpen... Ondanks dat dit betekent dat je dan je snoepje verliest...

Mathias snapte het, en begon zelf voorbeelden van goed zijn te verzinnen. Nu en dan verbeterde opa wat, nu en dan knikte hij, en heel de tijd lachten zijn ogen vriendelijk...

"Braaf en stout, dat is wel of niet gehoorzamen aan regeltjes. Regels zullen er altijd zijn, nu, maar ook als je groot bent. Soms lijkt het wel of er haast geen plaats meer is tussen alle regels en reglementen..."opa zuchtte even, en zweeg een poosje, denkend aan heel wat dingen die hem zelfs nu achtervolgden met regels en reglementen... "die moet je wel volgen... anders is er altijd wel een of andere straf... Maar goed zijn, iets doen voor een ander, iets wat niet moet, maar wat je doet zo maar voor de ander... dat is waar je ziel van groeit !"

"Heb je water gegeven aan de aster ?" Mathias moest even denken, dan wist hij weer dat een aster de plant was waar ooit blauwe bloempjes zouden aan komen. "Eén keer!" Hij keek wat bang. "Dan gaan we straks, als we thuis zijn, nog eens water geven" besliste opa. Mathias keek opgelucht.

"In de mens zit een ziel, iets meer dan je kunt zien, iets wat groeit van het goede, en bij braaf zijn alleen maar niet wegkwijnt, en bij stout zijn dreigt dood te gaan... Zoals het plantje, je moet het water geven om te blijven bestaan, maar je moet het ook nu en dan wat mest geven om echt te groeien en te bloeien. " " Je moet je ziel niet alleen maar in leven houden, niet alleen maar braaf zijn... Je moet het ook nu en dan wat water en mest geven... Zoals die euro aan de bedelaar... Goed zijn is water en voedsel voor de ziel..."

"Mensen die alleen maar braaf zijn en goed opletten, die hebben op den duur een dode ziel... en als ze dood gaan, dan gaat ook hun ziel dood en komen ze terecht in het koude land van de dode zielen..."
Opa zuchtte..
"Dat is wat te moeilijk hé, kleine man?"
Mathias greep vol vertrouwen de grote grove hand van opa... "Gaan we morgen weer vissen?"
Opa lachte... "Als je mag van mama en papa !"
"Ik zal wel mogen !" Mathias danste voorwaarts, naar huis toe, aan de hand van opa...

Tot de volgende ?

Pijnkliniek

Het lijkt er op dat we weer vertrokken zijn voor een rondje pijnkliniek...
Ik heb al een afspraak vastgelegd, weer voor Anny...
Ze zit weer met veel pijn, nu in haar andere been. Uitstralingspijn.
Er zit dus of nog een zenuw klem tussen twee wervels, of misschien is het wel aan dezelfde wervel, waar de zenuwen helemaal klem zitten...
Hopelijk moet ze niet weer eerst de hele haast eindeloze reeks onderzoeken ondergaan, maar ik vrees er voor...

Ik weet te goed wat rugpijn is, om haar niet te begrijpen... Ik heb geleerd de pijn weg te duwen naar een stil plekje in mijn denken, maar ik weet ook, dat als de pijn werkelijk hevig is, dat je dat niet weg kunt denken. Dat het niet meer helpt om met iets anders bezig te zijn, dat het niet meer helpt om eens anders te gaan zitten of liggen of staan... Pijn kan alles overheersen. het maakt je kribbig, want je wereld is niet meer zacht en rond, het is hoekig en scherp.

"Waar hebben we dat verdiend"?

Niemand "verdient" zo iets... Plots heb je het. Is het daar. overheerst het je volledige zijn.

Bitter zijn helpt geen zier, integendeel.
Je moet leren heel voorzichtig te leven, onmiddellijke oorzaken te vermijden, te stoppen met wat je bezig bent zodra de pijn een bepaald niveau bereikt, en het duurt heel lang voor je die grenzen leert kennen, leert beheersen.
Goddank ben ik al zo ver, en kan ik her en der wat uit handen halen van Anny. Niet veel, veel te weinig, maar ja, ik moet ook binnen die grenzen manoeuvreren... Ik maak de bedden op, tegenwoordig ben ik het die de dingen uit de auto haal en dergelijke kleine dingen meer.

We leven in een voortdurend aftasten van grenzen, die soms de indruk geven helemaal niet vast te liggen - je kunt de ene dag meer dan de andere-. Soms heb je het gevoel dat het weer een invloed heeft op de pijn, soms denk je dat dit dan weer niet klopt. Soms gaat pijn haast miraculeus veel minder erg worden, soms net omgekeerd, en krijg je pijn door onbekende redenen.

Voor buitenstaanders moet het onbegrijpelijk overkomen.

Spanning doet je ook geen goed. Je bent ongerust over een of ander met de kinderen of kleinkinderen, en dat lijkt de pijn aan te zwengelen.

Weg-denken...
Dat is voor mij en volgens mij, nog steeds de beste pijnstiller. (Als we praten over gewone pijn, niet over de allesoverheersende) Voor mij is bezig zijn, met wat je nog aankunt, en wat je graag doet, een van de beste pijnstillers. Niet dat het de pijn geneest, maar door intens aan andere dingen te denken, intens bezig te zijn, volledig benomen te zijn door iets, verdring je de pijn.
Ik heb het vermoeden dat je hersenen niet onbeperkt met verscheidene dingen op hetzelfde ogenblik kunnen bezig zijn.

Door het intens bezig zijn met dingen die je graag doet, neem je de plaats van de pijnervaring in je hersenen weg, je beneemt het zijn plaats.

Het is dus belangrijk dat je iets doet.
Bezig bent.
Dat kan van alles zijn, wellicht kan het zelfs iets zijn wat enkel en alleen de geest bezighoudt, zoals een goed boek of een mooie film... Voor mij is het meestal meer op manueel vlak te vinden, het maken van dingen, van mooie dingen... Sommigen noemen mij een kunstenaar, ik noem mezelf helemaal niet zo... Voor mij is het allemaal meer spielerei... Leuke, mooie dingen maken.

Soms weet je dat bepaalde dingen je gaan pijn doen, maar doe je het zo graag, dat je eigenlijk bewust kiest voor de pijn. Onze regelmatige bezoeken aan Pairi Daiza horen bij die keuzes. Het is zo leuk om samen te zijn met Luc en Rita en te genieten van dat prachtige natuurschoon, die vele dingen om te zien, dat ik de pijn er "graag" bij neem.

Je moet dus leren leven met pijn, en die pijn zo goed mogelijk leren beheersen.

Ik hoop dat ik met Crea, maar ook met dit blogje, mensen een beetje help in hun zoektocht binnen "leven met pijn"...

tot de volgende ?