Spring is in the Air

Dat Engelse zinnetje doet me aan Toon Hermans denken... Ik hoor het hem zeggen, en zie hem meteen een blij luchtsprongetje maken...
De Lente is in de lucht... ik maak ook een sprongetje, een kleintje, want ze zeggen dat het niet de hele dag zal duren, dat er regen op komst is. Maar het voelt goed, die vroege morgenzon... Iedere morgen kijk ik waar de zon nu al opstaat... en ze komt steeds dichter en dichter bij de kerk van St Maria Horebeke te voorschijn. Als het volle zomer is, staat ze zelfs een heel end voorbij die kerk.

En weer vraag ik me af, waar is dat Oosten nu ? We leerden dat de zon 's morgens in het Oosten opstaat, maar dat is een heel variabel begrip...

Het veld voor mijn raam is opengetrokken, zodat de grond weer kan ademhalen, en zelfs in mijn hof, zie je na de grote kuis ook weer aarde, ook opengetrokken en ademend. (Ik herken mijn eigen tuin niet meer !)

Waar Anny iedere keer dat we naar Floralux gingen, mij voorhield dat ik geen planten meer mocht kopen ("We hebben geen plaats om te zetten !!!"), zegt ze nu dat we dringend een paar grote struiken zouden moeten zetten, zodat het onkruid nooit meer kans zou krijgen... (Foto van mijn Anny)

De mezen zijn begonnen met de nestbouw, en tegen alle wijsheid in, willen ze dat doen in mijn brievenbus. (En zeggen dat er een hele resem nestkastjes ter hunne beschikking hangen!)
Spring is in the Air... Je ruikt de aarde, het gras groent de wereld, en madeliefjes priemen hier en daar met hun olijke wit gekroonde hoofdjes er tussen door. De camelia's bloeien nu massaal, en er lijken steeds meer en meer knoppen op barsten te staan, beloften van nog meer heerlijke kleurige bloemen. (Zouden we dat niet zetten in de achtertuin ? vraagt Anny. Ik schud mijn hoofd, er staan er twee, en ze doen het daar niet goed. Er is daar te veel zon !)

Eén struik camelia's is later dan de andere, daar zie je de botten, waar hooguit een smal boordje het komende bloemenkleur verraadt, nog allemaal dik gezwollen staan, dat zal voor komende week zijn... Als het niet plots weer koud wordt.

De lente vol beloften...

Ik heb me (in occasie) een laptop gekocht... Ik ben wel niet vaak op reis, maar als ik op reis ben, dan heb ik daar ook halve dagen dat ik niets kan doen, gewoon door mijn ziekte. Die laptop moet me helpen die halve dagen te overbruggen. Kan ik ook op verplaatsingen bloggen en mijn mails lezen. Ik vond het niet opportuun om een nieuwe en dure laptop te kopen, dus heb ik er eentje gekocht in occasie, bij een vriend op de rommelmarkt. Een HP die ooit meer dan 1000 euro kostte, en met heel veel giga aan harde schijf, 4 giga ram... meer dan voldoende voor wat ik er mee wil doen. Door de vriendschap kreeg ik het een stuk goedkoper, en kreeg ik er nog een nieuwe muis en een mooie originele draagtas bij. Kortom, ik ben uitgerust voor het verlof... Alleen zal ik daar voorlopig met Windows moeten werken, want ik weet niet precies hoe ik Ubuntu of Mint daar moet zetten. Ik dacht ooit gelezen te hebben dat dit niet hetzelfde is als voor een PC... Dus zal ik bij gelegenheid eens te rade gaan bij een specialist. Het machine werkt behoorlijk snel ! Ik ben tevreden.

(Ik ben wel geschrokken hoe zwaar die dingen zijn... Ik dacht dat dit heel licht was, maar noppes ! Dat ding weegt behoorlijk zwaarder dan ik verwachtte !)

In het interview dat ze hier van mij hebben afgenomen, is bijna heel mijn huis gefotogafeerd... Dus kan ik je nu trakteren met een kijkje op mijn wandelstokken...

tot de volgende ?

Ramp

Als er zo'n ramp gebeurt al nu met dat vliegtuig, of toen met die bus in Zwitserland, of met de Herald of Free Entreprise, of ...
dan staan we met zijn allen even stil.
Het sterven van een heel pak mensen in één klap, raakt ons meer dan het sterven van evenveel mensen op diverse plaatsen en op ongelijke tijd.
Toch gaat het hem over evenveel doden, gaat het hem over evenveel gezinnen die getroffen worden door verdriet en verlies.
Er is dus eigenlijk geen logisch verschil, buiten het "veel in één klap".

Je hebt nog van die bizarre vaststellingen... Als een jonge mens in het weekend met zijn wagen te pletter vliegt tegen een boom, dan zie je daar 's anderendaags kijkers, er worden bloemen gelegd, en veelal zie je nadien een kruisje staan ter nagedachtenis aan dat jonge leven dat zo plots is weggevallen.

Als een jonge mens in het hospitaal sterft, na een korte ziekte, of door een beroerte, dan zie je geen kijkers, legt men geen bloemen aan de deur van het hospitaal, en zet men er geen kruisje als blijvend aandenken.
Toch gaat het hem over eenzelfde verdriet.

Ik heb er geen echte verklaring voor, buiten het feit dat we getroffen worden de omvang van de klap. Maar in feite zijn wij niet de getroffenen, de echte getroffenen zijn de familie's, de gezinnen die iemand verliezen. En voor hen is de ramp in se niet groter of kleiner dan mocht alleen hun kind, hun man of hun vrouw gestorven zijn. Het plotse van het sterven doet ook wel iets, je kunt je niet geestelijk voorbereiden op het verlies, maar anderzijds, als je weken, maanden moet toezien op iemand die afziet en waarvan je weet dat hij/zij er toch gaat van sterven, dan zou ik de plotse dood verkiezen, waarbij de overledene hopelijk niet of zo kort mogelijk heeft afgezien.

Ik zou dan ook bijna willen stellen dat wat ons dan raakt niet echt verdriet is, dan wel een vorm van empathie, van mede-leven, in leven in. Je zou het haast kunnen vergelijken met mee-lachen, met mee gapen... Er is een soort band tussen mensen onderling, die bepaalde gevoelens, bepaalde reacties doet mee beleven, mee doen met de anderen. Als je om je heen kijkt, zul je wellicht ook mensen hebben, die met de spreker mee hun lippen bewegen, of zelfs de neiging vertonen de gebaren mee te doen.
We hebben dus veel meer banden met de anderen dan we ons zo, op het eerste gezicht, kunnen indenken, en ik vermoed dat dit medeleven er één van is.

Vrouwen tonen dit medeleven meer dan mannen, maar dit is blijkbaar ook een beetje cultureel gebonden, want bij andere volkeren stel je vast dat ook mannen makkelijk hun gevoelens tonen. Begrafenisrituelen lijken me ook een vorm van dit mee-beleven.
Wij willen ons mede voelen kenbaar maken, en nemen deel aan de uitvaartceremonie.
Sommigen vinden dit zo onlosmakelijk met het mens-zijn, dat er groepen bestaan van mensen die bij iedere begrafenis van een eenzame aanwezig zijn, gewoon omdat ze vinden dat het zo hoort, dat een mens niet mag begraven worden zonder dat er iemand is die treurt, die aanwezig is.

Toch is de dood een onlosmakelijk deel van het leven.
De dood hoort bij het leven.

Verdriet is geen menselijke eigenschap. We zien dat dieren ook treuren. Weliswaar is dat meer aanwezig bij de ene soort dan bij de andere, maar het zou ook kunnen zijn dat zij hun verdriet uiten op een manier die wij niet kunnen begrijpen, die vreemd is voor ons.

Maar blijkbaar is verdriet en empathie universeel, op een of andere manier. Als je het heel nuchter bekijkt, dan is het een beetje bizar dat er verdriet is bij iets wat een onderdeel is van het leven zelf. (ook al is dat onderdeel het einde van dat leven).

Maar hoe dan ook, we zijn er niet vrij van. En dus voelen ook wij, u, ik, ons geraakt door dit plotse en dit massale afsterven. En toch zit er nog meer vreemds aan vast... Heb jij bij jezelf diezelfde empathie gevoeld bij het zien van die boot met vluchtelingen die zonk voor Empedusa  ? Voel je hetzelfde verdriet bij het zien van de oorlogsslachtoffers in Syrië ?
Of zijn we zelfs racisten in het verdriet ?

djudedju

tot de volgende ?

En ik weet nu nog niet...

Gisteren zijn hier een fotografe en een reporter geweest, om mij te ondervragen, voor een artikel, het eerste in een nieuwe reeks, voor Maxima of Houvast... De reporter wist het ook niet juist. Nu ja, één van de tijdschriften van Ziekenzorg dus.

We hebben uren zitten babbelen, en de fotografe heeft zo'n kleine tachtig fotootjes genomen (weet ik, want ze heeft ze allemaal doorgemaild...) heel mijn verzameling wandelstokken, mijn Afrikaanse beelden, mijn Ganesha's, mijn Chinoiserie... allemaal op foto. En natuurlijk ook foto's van Anny en vooral van het slachtoffer van het vraaggesprek, ikke dus.

Maar het was leuk om eens mee te maken. De man wist hoe hij vragen moest stellen, en ik ben een babbelaar, dus was het leuk, en zal het moeilijkste voor de man geweest zijn, om van al die uren gebabbel een artikeltje te maken dat binnen de toegemeten ruimte zou passen. (Hij deed het voortreffelijk, ik heb het al mogen lezen ! En ik snap niet hoe hij zo veel kan zeggen op zo weinig papier...)

Maar zo is er weer een namiddag verdwenen op een manier die ik nog niet eerder had meegemaakt. Je ziet, je bent nooit te oud om te leren !!!

Bij de foto's zitten er die best heel mooie portretten zijn, maar mijn favoriet is:

Maar ik kon er net zo goed nog tien andere nemen, want ik ben nog nooit zo dikwijls en zo goed op papier geplakt als nu...

Vandaag zijn de mensen van Grijkoort er ook weer, om mijn tuin in orde te zetten. Ik had ze gevraagd om eens vroeg te komen, om eens zoveel mogelijk het onkruid werkelijk weg te krijgen... Ze zijn nu met 5 man aan het wieden... Hopelijk zijn er niet te veel planten mee gewied, want geef toe, dat gebeurt wel eens (Zeker met zo'n tuinier als ik ben...)

Grijkoort is een organisatie die mensen tewerkstelt die anders moeilijk aan de bak kunnen, je kunt het een beetje vergelijken met een beschuttende werkplaats. Ze doen hun werk heel goed, en zijn heel ijverig. Deze keer is het niet de ploeg met voornamelijk vreemden en Franstaligen uit Ronse, nu zijn het mensen uit de regio Geraardsbergen. 

En morgen komt de poetsvrouw, en zal heel mijn huis en tuin weer spic en span zijn !

Je ziet, zelfs met twee rugpatiënten kun je het leven mooi maken !

Vandaag een kort blogje, ik ga een beetje binnen en buiten moeten, om bevelen te geven... Dat doet geen pijn aan mijn rug ! dju toch !

tot de volgende ?

neutraliteit van de zender...

Heel toevallig heb ik op Eén en op VTM een stukje van het nieuws gehoord over het tumult door de "voetbalfans"...
Op Eén was het duidelijk: de supporters van Brugge waren de daders, op VTM was het ook duidelijk: er werden 20 Anderlechtsupporters aangehouden en twee van Brugge...

Ik denk dat ze wellicht alle twee even lief voor elkaar waren, maar het sturen door de media lijkt in dit kleine voorbeeldje heel duidelijk.

Als een mens echt wat wil weten, dan zou je in feite moeten een stuk of tien zenders volgen bij hun nieuwsberichten, en dan zou het op zijn minst duidelijk worden dat je er wellicht nog niets van weet, of alleen heel fel gekleurde berichten hoorde.

Ik ben geen "sportliefhebber", gewoon omdat ik kots van die astronomische wedden dat die mannen krijgen, terwijl iemand die echt nuttig is voor de maatschappij, met moeite de eindjes aan elkaar kan knopen. Gewoon omdat ik het zo idioot vind dat Jan met de pet erg tegen al die allochtonen is, maar als het er ene is die tegen een bal kan stampen, dan wordt hij ingehaald als ware het Ons Heer zelve...

Gisteren kon ik me ook weer eens opjagen over al die wielerterroristen die ze hadden losgelaten op onze wegen. Aan "Den Osse" heb ik tien minuten stil mogen staan omdat zo'n sukkel met een witte pannenkoek op een stokje het nodig vond om de terroristen voorrang te geven, ook al kwamen ze soms maar met mondjesmaat.

Sommigen van die seingevers voelen zich die dag God zelf... Ergens is het aandoenlijk, want van velen zie je zo dat het eigenlijk mensen zijn, die in het echte leven heel weinig kans krijgen om ook eens iemand iets te zeggen, laat staan te commanderen. Ik zag een seingever die duidelijk heel blij was met zijn job. Hij stond er, schots en scheef, maar hij stond er, en zwaaide driftig met zijn pannenkoek naar de auto's, van zodra hij ze nog maar bespeurde ... Een sukkelaar op zijn gloriedag. En je staat daar dan met je auto, je mag niet door, ook al zie je dat je makkelijk tussen de twee renners door zou kunnen oversteken... Maar de seingever oordeelt ons wellicht naar zijn eigen snelheid, en acht het niet veilig.

Ik jaag me op tegen al die wielerfanaten, maar niet tegen de seingever... Die man beleeft zijn hoogdag.

Ergens zou de wielerfanaat mij even sympathiek moeten zijn als de jogger... Een man die voor zijn gezondheid en omdat hij het graag doet, eens wat aan beweging doet. Maar wielerterroristen, die rijden niet alleen langs de weg, maar doen dat met groepen en groepjes, en meten zich dan allerlei rechten toe, die ze eigenlijk niet hebben. Gisteren bleef ik achter een fietser aan rijden. Ik kon hem niet voorbij... Op zijn eentje had hij de volle weg nodig... djudedju. Ne groep van enen  !

Ik zag gisteren ook een gezin, moeder, vader en twee kinderen, waarvan eentje op zijn eerste fietsje, zo eentje met van die dikke bandjes... Vader achteraan, en eigenlijk iets te veel naar het midden van de baan toe, maar dat was zuiver om zijn kleine te beschermen tegen het verkeer... Kijk, daar blijf ik met veel liefde en begrip achter rijden tot ik veilig voorbij kan, want daar gaat het niet om macho-gedrag, maar om vaderlijke reflexen... Het effect lijkt hetzelfde, maar dat ene verdragen we met de glimlach om de mond, de ander verwensen we...

Nee, we zijn ook niet echt logisch.
En me kwaad maken op "supporters" is eigenlijk een beetje hetzelfde als wat die supporter zelf doet.

Als ik toevallig toch eens een stukje zie van een sportevenement, neem de Ronde Van Vlaanderen, omdat die hier passeert, dan ben ik wellicht de slechtste supporter van de hele wereld. Ik heb geen favoriet. Ik roep zelfs niet voor de Belgen... Ik bekijk de prestaties, en als er zo enkelen bijna heel de koers voor wisten te blijven, dan zit ik vanuit mijn zetel te duwen opdat ze voor zouden blijven, zeker voor al die "vedetten" die alleen kunnen winnen bij gratie van een hele kudde knechten.

De sport van heden doet me te veel denken aan favoritisme en slaafse knechten.
Nee, geef mij dan maar die jogger, die in zijn eentje kilometers afhaspelt, alleen in zijn eigen wereld.
Maar ja, ik ben nu eenmaal niet voor sport...of voor wat ze sport noemen.

Ik zit met verbijstering op Facebook te lezen hoe "supporters" van Anderlecht alles wat die spelers van Brugge doen gewoonweg slecht vinden, hoe hun verlies niet rechtvaardig is, dat de scheidsrechter weer eens voor de anderen was... (Je mag van mij rustig Anderlecht en Brugge in deze tekst van plaats wisselen, het verandert niets !) Supporteren lijkt dus niet alleen voor één ploeg te zijn, maar ook tegen de anderen te zijn ??? Gek !

Maar ja, ik ken dan ook niets van voetbal
gelukkig maar.
djudejdu

tot de volgende ?

Juffrouw Oma

Ik heb een schone schoondochter die kleuterjuf is. Eigenlijk peuterjuf, want ze staat bij de hele kleine ukjes, je weet wel, van 2.5 jaar oud...

Ik heb er ooit "les" gegeven, Els had me gevraagd om eens "kunstenaar" te zijn voor die kleine mensjes. Dus trok ik met mijn pyrografietoestel en een heleboel werken en een aantal kleine latjes waar ik dan voor iedere peuter de naam zou op branden.
Ik mocht er honderd uit vertellen, en na de speeltijd kwamen het tweede én het derde kleuterklasje ook eens luisteren naar  "de kunstenaar" van dienst....

Er waren me die dag een paar dingen opgevallen:
- Kinderen zijn enorm lawaaierig
- kinderen zijn niet waterdicht
- er zijn heel lieve kindjes... maar ook minder lieve

- En de juf moet ogen hebben op plaatsen waar normale mensen geen ogen hebben.

Heel wat van die kleine ukjes zijn nog niet waterdicht (en soms ook niet ...dicht !!!), zodat de juf regelmatig een van die peuters mag optillen, op een speciale tafel leggen, broekje af, doek af, nieuwe doek aan, broekje weer aan... Oh ja, in sommige gevallen lukt dit alleen als je eerst de schoentjes of laarsjes afdoet...

Met andere woorden, juf zijn is een behoorlijke zware taak, zowel op het gebied van stressbestendigheid, als op het gebied van fysiek.
Nu zegt de regering dat de juf 7 jaar langer zal mogen werken...

Ik zie dat eerlijk gezegd niet zitten ! Ik zag nu al dat Els niet steeds vrolijk van kniestand naar rechtop dartelde... Soms ging het wat moeizaam, en ik had de indruk dat hier en daar al wat kraakte.  Maar eerlijk, ik denk dat niet het lichamelijke het grootste euvel zal zijn op verdere leeftijd, maar het feit dat een mens maar een bepaalde dosis van engelengeduld ter beschikking heeft.
En engelengeduld is voor sommige peuters echt nu al niet genoeg.

Ik ga niet opnieuw de discussie voeren over de opvoeding in onze tijd (rechtop zitten, armpjes over kruis, wijsvingertje voor de gesloten lipjes), maar ik heb gezien dat er aan die leeftijd echt al kinderen zijn waar geen huis is mee te houden. ( Ik ben het eens met paus Frans, die ook zegt dat een opvoedkundige tik moet kunnen ! - maar het mag niet !)

Kinderen die heel doelbewust hun klasgenootjes slaan, of krabben, of tegen hun kleine evenmensjes gaan staan stampen. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar er zijn zo'n kinderen. Ik heb er gezien. En ze even uit de kring halen en afzonderlijk doen gaan staan of zitten zien ze echt niet als straf, en de boze ogen en boze stem van de juf helpt ook niet altijd. (En de ouders die dit gedrag dan vergoelijken !!! djudedju)

Ik wil die ministers eens een week alleen laten juf zijn in zo'n klas... Eens kijken wat ze dan zeggen ! Maar dat doen ze niet !
Politici zijn mensen die alles beter weten, veel beter dan de betrokkenen zelf !
En wellicht zijn zij van die ouders die niet willen dat de juf hun kleine Jantje boos aankijkt, of zegt dat Jantje de andere kindjes slaat... Stoute juf ! Wat zegt ze nu van lieve Jan ?
(Och ja, veel kans in de huidige politiek dat die nette Jan straks ook ministertje wordt... djudejdu )

Weet je wat er straks komt ? Of veel juffen die chronisch ziek worden, of juffen die in de klas zijn, maar zich van die peuters geen zier meer aantrekken... Want ze kunnen het niet meer aan.
Dat is dan wel goed voor de pensioenkas.
Of het goed is voor de kinderen?
Wie trekt zich daar iets van aan ???

djudedju

tot de volgende ?

djudedju

Gisteren was het dus lentefeest van Ziekenzorg Mater-Welden.
Ik was redelijk hersteld van mijn griep, en kon dus gaan boterhammen smeren, en dan nog hier en daar wat helpen en rondlopen om de mensen te verwelkomen.
Ik had pijn.
Dat is normaal, ik doe er een heleboel bewegingen die moeilijk en lastig zijn, en je wil je sterker houden dan je bent, en je hebt geen enkel middel om eens ergens een tijdje te rusten en te herstellen.
Maar ja, dat wist ik ook al van tevoren...

Thuis gekomen, rap mijn pillen genomen en er nog een pijnstiller bovenop... Ook Anny moest een pijnstiller bij nemen. De pijn gaat er niet mee weg, maar wordt iets minder scherp. En natuurlijk voor mij als negatief neveneffect: geen oog toedoen vannacht. (Ik heb dat van ons moeder, bij haar werkten slaappillen ook omgekeerd, en het verdovende, wat ook slaapverwekkend heet werkt bij ons als een opwekkend middel...)

Vanmorgen zit ik al heel de morgen te hoesten... Wellicht ook wat te veel gebabbeld en mijn stembanden wat geforceerd. Normaliter zouden we straks kunnen kijken naar de zonsverduistering, maar je ziet de overkant van de straat haast niet: mist ! Trouwens, eigenlijk is er niet zo veel te zien aan een zonsverduistering... Ik ken maar één zonsverduistering die me echt heeft geraakt, als kind... Toen Kuifje, Kapitein Haddock en Professor Zonnebloem daar bij de Inca's stonden vastgebonden, en men hun brandstapel zou aanmaken met behulp van de zonnestralen... Ik heb de boeken van Kuifje verslonden (net als zowat alle boeken die ik in handen kon krijgen !)...

Gisteren las ik een artikel dat er nu protesten zijn tegen het boek "Kuifje in Amerika" omwille van de stereotype en negatieve kijk op de Indianen... (Zo waren er ook enige tijd geleden protesten tegen Kuifje in Amerika...)

In beide gevallen moet je de aanklagers gelijk geven, de boeken zijn racistisch... Maar dat zijn ze NU, en waren ze vroeger eigenlijk niet. De tijdsgeest was toen helemaal anders. Ieder blanke Europeaan was dan gewoon overtuigd van zijn superioriteit tegenover andere volkeren. Wij waren de beschavers, wij waren gewoon ...superieur...
Natuurlijk was dat een verkeerd beeld, maar wij kregen dat als het ware met de paplepel binnen, en wij waren overtuigd dat dit de waarheid was.
Je kunt het de mens van toen dan ook niet echt kwalijk nemen. Wij waren dat zo ingestampt. En wij hadden geen enkele reden om daar aan te twijfelen, en er waren gewoon geen andere stemmen.

Dit praat het natuurlijk niet goed, maar als je niet weet dat het verkeerd is, dan kun je ook niet echt een fout doen. Je doet pas een fout, als je daar ook van bewust bent. In 1958 was er op de wereldtentoonstelling in Brussel nog een Afrikaans dorp, waar wij ons gingen vergapen aan die zwarte mensen.

Moet je dan alle boeken, schilderijen, beeldhouwwerken uit die tijd, waar je de kolonisatie hoort of ziet verheerlijken, waar de blanke superioriteit in de verf gezet wordt, gaan vernietigen, gaan veroordelen? Ik meen van niet, maar men moet er wel op een of andere manier de mensen op wijzen dat dit een verkeerd beeld was die wij toen hadden van de wereld.
Men kan het zelfs aangrijpen om de evolutie in het denken duidelijk te maken, en zo het denken van nu te funderen.

Maar toch...
Toch zien wij dat heel wat van onze blanke mensen nog steeds ergens, die in zich, menen dat zij superieur zijn aan de anderen. Wat wij racisme me noemen is voor een groot stuk nog een restverschijnsel van toen. Wij hielden ze als slaven, wij hebben hen en hun land uitgebuit, en wij voelen onszelf nog steeds iets beter... (pas in 1976 erkende de Australische regering dat een Aboriginal recht kon hebben op grond. Voorheen werd Australië beschouwd als "terra nullus" land van niemand... of land dat door iedereen kon geclaimd worden (uitgezonderd door de Aboriginal...)
Om maar te zeggen dat ons verleden echt niet ver ligt...

Hoog tijd dat wij ons hoofd buigen, en heel schuldbewust onzelf op de borst kloppen: Mea Culpa... Door mijn schuld, door mijn grote schuld...
Ook al is die schuld voor de meesten van ons eigenlijk een erfenis.

djudedju

tot de volgende ?

software on these computer is updated...

Ik werk nu al heel wat jaartjes met Ubuntu, tot mijn tevredenheid.
Heel regelmatig krijgen we een icoontje op ons scherm te zien, om te melden dat er updates ter beschikking staan. Ik klik dat altijd meteen aan, en laat het dan op de achtergrond zijn ding doen. Meestal is dat alles, nu en dan meldt men me dat ik mijn computer eens moet heropstarten, en of ik dat meteen wil doen, of later?

En dan is mijn bakske weer up to date.
en is alles weer in orde, en regelmatig zit er nog een nieuw item bij ook. Meestal ontdek ik die pas later, want ik ben niet de techneut die meteen alles wil proberen en testen, ik gebruik alleen de dingen die ik op dat moment nodig heb.

Ik luister soms vol bewondering naar mensen die cursussen gaan volgen om te leren werken met bepaalde programma's... Zou ik ook niet eens??? Bah nee, ik heb die dingen nooit nodig, en als je er een jaar niet meer naar hebt omgekeken, dan kun je weer gaan zoeken en tasten hoe alles weer moest gedaan worden... Ik vertik het. Ik kan de dingen die me interesseren, en als ik eens - héél uitzonderlijk - een of ander speciaal programma wil gebruiken (op Linux zijn die haast allemaal gratis en binnen bereik van je toetsenbord), dan vraag ik aan onze Bart of aan mijn kleinzoon hoe ik dat moet doen. En meestal moet ik het dan nog niet doen, want ze vinden het veel makkelijker het vlugvlug eens zelf te doen, liever dan het uit te leggen aan die hardleerse opa.

Ik zit hele dagen op die computer, zegt Anny... Ik speel er met de kaarten, ik blog, ik lees en stuur mailtjes verder door, en vooral... ik zwerf rond op dat wereldwijde internet... Kortom, ik doe het allemaal om te ontspannen, bezig te zijn, de pijn naar de achtergrond te duwen. Als ik niet computer, dan ben ik veelal creatief bezig. Dingen aan het uitproberen om in Crea te doen, of soms dingen die ik gewoon graag doe, of die ik mooi vind.

Die dagen zit ik dan heel wat minder op de computer. Maar ik zit veel liever op de computer dan naar de TV te kijken, en te horen bij de kudde die na een avond TV zegt: '''t Was weer niets hé, vanavond !" (Waarom kijken ze dan in hemelsnaam ? - Doe Maar zong het al: er staat een knop op je TV)

Nee, ik verfoei die lichtbak meer dan ik hem bekijk.
's Middags kijk ik gewoonlijk een halfuurtje of zo naar een natuurfilmpje, en dan verdwijn ik - computerwaarts--- en ik luister met een half oor naar het nieuws, waar Anny zegt naar te kijken. Soms hoor ik haar gesnurk boven de bomaanslagen in Verwegistan !

Ik lees veel liever het nieuws via Twitter, en verschillende mails die je krijgen kunt van de diverse dagbladen. Ik wist al lang van die aanslag in Tunis toen Anny het nog moest horen op haar TV.
Ik stel ook vast dat er steeds minder items zijn waar ik me druk in maak. Zelfs heel erge berichten met veel doden en gewonden en/of vermisten, raken me niet echt meer. Ik noteer het feit, en leg het in het schuifje van mijn geheugen, waar ik het kan terugvinden als het eens van pas komt.

Soms maak ik me een beetje ongerust over mezelf, over die "onverschilligheid".... Zo was ik niet. En dan denk ik: dat zal allemaal wel te maken hebben met ouder worden, met ziek zijn en met het verliezen van een kind. De drie dingen die heel mijn leven op zijn kop hebben gezet. En die me helemaal veranderd hebben.
Ik maak me veel minder druk, ik heb nog heel weinig dingen die me echt raken, en ik dring me steeds minder naar voor, laat me maar achteraan, onzichtbaar zijn. Raak ik toch eens, door een of ander, op dat voorplan, dan doet dat me vooraf en op het moment zelf deugd, maar het blijft niet meer hangen. Ik heb dat niet meer nodig. Laat het water maar stil voorbij kabbelen, roer er niet in.

Kortom, ik ben een gerust mens.
Kijk, de lente komt er aan: ik zal weer kunnen gaan vissen, stil aan het water zitten, turen naar de dobber. Soms haast hopend dat ze niet bijten, dat ik er gewoon kan zitten te niksen, alleen met mijn eigen zichzelven...

En dan ga ik een wetenschappelijk boek pakken en een of ander iets gaan proberen te begrijpen, me te verwonderen... Heerlijke wereld, die wereld van mij... Maar mag ik je vragen, hou jouw stukje ook eens proper, want het wordt zo vuil, en er is geen poetsvrouw voor een zieke wereld !

tot de volgende ?