dingdong Droge voeding - kassa vier

Het is ondertussen jaren geleden dat ik nog in een Super Bazar ben geweest... Die werden allemaal overgenomen (meen ik toch) door Carrefour, die er een tijdje later een heleboel definitief sloot... Onder meer die in Ronse...

En sindsdien heb ik dat vertrouwde belletje en de fluwelen, omfloerste stem niet meer horen zeggen: Droge voeding kassa vier....

Om God weet welke reden dacht ik gisteren in de namiddag plots aan dat geluid. Misschien had ik in de achtergrond op TV iets gehoord dat me daar deed aan denken ? Maar ja, je kent me hé... Als ik eenmaal aan zoiets onzinnigs denk, dan gaat mijn fantasie met me op hol... En ik dacht meteen aan het typische van die stem, van dat geluid... Het is onmogelijk dat moeder de vrouw op een middag vederlicht met een lepel tegen een inoxschaal gaat tikken, en met een fluwelen, omfloerste stem gaat zeggen: Louis - keukentafel.... Ik weet zeker dat Louis niet komen zou, of misschien juist wel om te zien of er iets mis is met de helft van zijn bed...Maar niet om naar de tafel te komen. Nee, als Marie haar Louis aan tafel wil, dan roept ze aan de keukendeur, naar den hof: Lowie ! De soep staat uitgeschept ! Ook al is dat technisch nog niet echt waar, maar dat doet Louis iets vlugger komen. Het geluid van moeders stem is dan helemaal niet zacht en zeker niet omfloerst...

De stem van moeder heeft veel kleuren en veel toonaarden... Als we boven in bed lagen, en in plaats van te slapen wat lagen te vechten in bed, dan klonk plots heel duidelijk "Hoe is 't ?" enkele seconden stilte "Moet ik naar boven komen?"... Dat was voldoende om stil te zijn en stil te blijven, want in die tijd ging de opvoeding nog gepaard met de harde hand-opvoeding, en als de hand niet genoeg was, dan nam moeder een attribuut er bij, waardoor de klappen nog veel opvoedkundiger werkten.

Maar als we verdriet hadden, dan was de stem van moeder heel anders... Dan klonk ze lief en troostend. Je kunt achteraf bijna niet denken dat deze geluiden uit dezelfde mond konden komen. Ons moeder had ook een heel speciale manier om ons te roepen, als we ergens ver weg in het bos of ergens bij de vrienden zaten... Ze hield dan haar handen in een trechtervorm voor de mond, en riep: Oehoehoehoehoehoe.... Heel luid en heel doordringend, en we mochten behoorlijk ver weg zijn, je hoorde dat geluid boven alles uit. Nu zou dat niet meer kunnen, met al het verkeer en het lawaai van de moderne samenleving, maar toen hoorden we dat heel goed, en we wisten dat het veiliger was om naar huis te lopen, dan om naar huis te slenteren... Anders hadden we kans weer kennis te maken met de opvoedkundige principes van toen...

We waren lid van de Chiro, en toen had de jeugdbeweging nog iets militairs in zich, we marsjeerden, we traden aan in formatie... Maar eigenlijk was onze gewone opvoeding thuis ook een beetje op die leest geschoeid. Niet dat we in formatie moesten gaan staan, maar men kweekte geen doetjes. Met de harde hand opkweken naar mannen met haar op de tanden... Dat was een beetje het devies. Veel liefde, maar ook regelmatig een pak slaag en een uur op de knieën in de hoek, met de handen op je hoofd... Ook in de school was dat zo...
Lijfstraffen waren heel gewoon. Ooit sloeg de leraar zijn regel in stukken op mijn vingers... Maar ik had veel liever een pak rammel in school, dan enkele bladzijden straf... Want als ons moeder zag dat we straf hadden, dan was de kans groot dat we ook nog een pak rammel kregen...

Die opvoeding was niet slecht, ik ben goed terecht gekomen... En weet je, als ik kijk naar de kinderen van nu, dan heb ik soms wat heimwee naar de opvoeding van toen...

Wij kenden de stem van onze ouders door en door... Ze konden rustig zitten te praten met een bezoeker, en plots veranderde iets in de kleur van hun stem, en wisten we dat ze gezien hadden dat we iets aan het uit spoken waren, en dat de straf nakend was. De bezoeker hoorde dat wellicht helemaal niet, maar wij wel !!!

We hadden een goed jeugd, heel veel plezier en we wisten precies wat mocht en niet mocht. De lijnen waren heel duidelijk uitgezet. Daarbinnen mochten we ravotten, maar wie die onzichtbare grens, de maat, de regel overtrad, wist dat daar straf op zat. Het was duidelijk en klaar, en we kenden het. Ik heb de indruk dat de jongeren van nu heel hun jeugd doorbrengen met zoeken naar de maatstaf, een maatstaf die helemaal niet klaar en duidelijk omlijnd meer is. Wij hadden maar één reglement, de kinderen van nu hebben er eentje in de opvang, eentje in de school, eentje thuis bij mama, eentje thuis bij papa, eentje bij oma en eentje bij memé... en ik vergeet er wellicht nog enkele...
Ook de straffen en beloningen zijn niet duidelijk. Soms heb ik de indruk dat ouders met hun kinderen staan te onderhandelen in plaats van hen leiding te geven en te tonen... En chantage is er ook soms bij: Als je niet braaf bent, dan krijg je geen ijsje...
djudedju

Onze wereld was veel eenvoudiger... Veel klaarder en helderderderder.
En wij groeiden op met een duidelijke leefregel, en bleven die regel heel ons leven mee nemen, soms wat hoeken er af gesleten door het gebruik, maar toch...
Hoe zou de jeugd van nu hun leefregel (als ze die voor zichzelf hebben ?) doorgeven ?

Soms heb ik schrik van de wereld van morgen !

tot de volgende ?

De blog van gisteren... en vandaag !

Nee, ik ben niet ziek geweest ! Met ons gaat alles goed, dank je wel.
Maar toch moesten we gisteren in de voormiddag naar het hospitaal... voor de zesmaandelijkse controle van Anny. Sinds haar operatie aan de borst, zit ze in de groep risico-patiënte, en hoort die zesmaandelijkse controle er bij. Maar we zijn nu al gerust gesteld, de dame die de foto's nam en de man die het onderzoek deed met echografie hebben alle twee gezegd dat alles in orde is... Dus binnen een paar weken moeten wij gewoon pro-forma nog eens tot bij de specialist (en zal er wellicht weer eens een blog mankeren...).

Gisteren in de namiddag kwam Germain en Georgette nog eens langs... Ze waren een heel stuk later, en we waren hier al wat ongerust, maar ze hadden gewoon kunnen genieten van de vele omleidingen die we hier momenteel hebben in het Oudenaardse... Naar het schijnt hebben ze wegen en weggetjes gezien die ze nog nooit eerder hadden gezien... Je ziet, de toeristische dienst van wegenwerken doet hier goed werk !
Wij hoorden dat Germain en Georgette ondertussen al 60 jaar getrouwd zijn ! Een hele termijn ! En ik denk er dan bij dat ons vader zelfs niet eens zo oud mocht worden, en onze Koen kreeg nog veel mindere levensjaren... Gek, dat je zelfs bij die heuglijke dingen toch ook weer terugdenkt aan de minder plezante dingen in je leven. In 1954 was ik nog maar 8 jaar oud, zat ik in het tweede, nee, wellicht in het derde leerjaar... Dan was ik nog dat jongetje dat altijd heel dik ingeduffeld was, want ik had de ene bronchitis na de andere... Ik zie me op fotootjes uit die tijd nog staan, met een dikke jas, een veel te grote sjaal en een muts... tussen kinderen die al die ongemakkelijke dingen niet hoefden aan te hebben...

Ik zat dan nog in het Mariaschooltje, op de Meiboom, een wijk van Oostende... Bij zuster Hubertine, een non met een mannengezicht, maar een hart van koekenbrood... Onze Lieve was toen 2 jaar... God, wat worden we oud. Maar we zijn er nog, en het leven is heerlijk, ondanks alle leed en miserie die we al kenden en kennen.

Buiten is het bewolkt, en men voorspelt regen... Dat is nu al een paar dagen zo, maar echt veel regen kregen we nog niet te zien. Het is wel een stuk kouder geworden, maar het lijkt nu wel zeker: de ijsheiligen brengen dit jaar geen ijs... Het blijft eigenlijk een winterloos jaar. In mijn tuin genieten we alle dagen van de fuchsia's die bloeien zoals ze nog nooit hebben gebloeid !

Normaal komen die bloemen pas laat op de zomer, maar daar ze nu niet bevroren zijn, bloeien ze gewoon door. Die struiken (er zijn er van zo'n 2 meter hoog !) staan nu vol met die heerlijk fuchsia-rode bloemen en bloemetjes... Heerlijk. Wellicht zijn ze nu zoals ze in het land van herkomst zijn?

Deze winterharde fuchsia's behoren tot mijn lievelingsbloemen... en zoals ze nu zijn, zo zagen we ze nog nooit eerder. Eigenlijk is mijn liefde voor die winterharde klokjes (hier spreekt men ook wel eens van belletjes) begonnen in ... Schotland. Toen we de West Highland te voet doorkruisten, belandden we in Fort Williams aan het Loch Ness... Daar zagen we voor het eerst die grote struiken fuchsia staan pronken... Ik heb zelfs gepoogd een scheutje mee te brengen, maar in een rugzak was dat een hopeloze taak... Wat we wel van daar, in de rugzak, mee brachten, waren die mooie gele papavers... Nu staat heel mijn tuin vol met mooie gele kleurenspatten... Ze staan overal tussen en priemen met hun felgeel overal doorheen... Prachtig !

In de linde hier naast mijn raam, zitten nu ook tortels nest te maken... Er zitten al houtduiven in, en nu ook nog tortels. Enkele dagen geleden vlogen de eerste mezenjongen uit, uit het nestbakje naast de voordeur... En de tuin zit weer vol met allerlei vogels en vlinders... Ik moet echt eens werk maken van een insectenhotel !

tot de volgende ?

Het gisteren van vandaag...

Ik weet het, het klinkt een beetje gek, maar toch lijkt het me helemaal correct !
We zijn immers heel dikwijls bijzonder vaag in het omschrijven van de dingen. Stel, je krijgt een brief waarin de schrijver meldt dat hij gisteren... Dan moet je al gaan zoeken of hij zo vriendelijk was om de datum te vermelden in het briefhoofd, om te weten wanneer dat gisteren was.
Zo gezien is het vandaag ook gisteren, nu nog niet, maar straks... En als jij een lezer bent die maar nu en dan deze blog leest, of er toevallig op belandt, dan kan zelfs het gisteren al heel lang heel fout zijn.

Ik wil maar zeggen, eigenlijk zijn er heel veel dingen, waar het echt niet zo nauw steekt met de tijdsaanduiding.
Geen mens ligt er wakker van.
En wees nu eens eerlijk, als ze op radio of TV melden dat het vandaag precies tien jaar is geleden dat... Dan heb je praktisch altijd het gevoel dat het of langer of minder lang geleden was. Die binding met de tijd is dus helemaal niet zo precies. Dat is ook zo met ons geheugen in het algemeen... We onthouden sommige dingen, en andere zijn we helemaal vergeten. Soms op een manier dat, als een ander er van praat, het je weer te binnen schiet, soms op een manier dat je het echt niet meer weet.
Gek is dat.
Het is ook heel persoonlijk, want die ene wist dat nog wel, en jij helemaal niet meer, ook al waren jullie beiden getuige van dezelfde feiten.
Ik heb het gevoel dat dit te maken heeft met de graad waarin je belang hecht aan de dingen.
En dat belang hechten is dus ook duidelijk verschillend.
Onlangs las ik ergens dat kleuterjuffen wel eens aan hun kleutertjes tijdschriften opvragen, niet met de bedoeling die tijdschriften te hebben, maar eigenlijk als een soort controle op het peil van het gezin waarin die kleuters leven. En daarbij oordelen ze blijkbaar helemaal anders dan ik doe. Ik vind al die tijdschriften je reinste bullshit, kan me niet voorstellen wie er geld uitgeeft aan die dingen, en de kleuterjuffen vinden dit net een bron van beschaving.
Nu en dan vul ik op internet een enquête in, en soms gaan die dan over tijdschriften... Dan vermeld ik dingen zoals Quest, Historia, Eos,en andere semi-wetenschappelijke tijdschriften... Die acht ik dan wel zinnig... Terwijl ze waarschijnlijk dat niet zijn in de ogen van een prof.

We verschillen dus nogal in de dingen waaraan we belang hechten...
... en dat belang verschuift ook met de leeftijd en met het midden waarin je verkeert...
Vroeger las ik zowat alles wat te maken had met "de sociale beweging"... nu bekijk ik dat nog hooguit eens vluchtig. Het zegt me nog wel iets, maar ik moet er niets meer mee doen, het maakt geen deel meer uit van mijn beroepsleven.

Het zal dan wellicht ook helemaal onterecht zijn, dat ik me ongerust maak over de onverschilligheid van de mensen in het algemeen.
Ik kan het niet helpen, maar ik heb het gevoel dat de mens steeds meer en meer leeft in zijn eigen wereldje, en steeds meer en meer de buitenwereld ook buiten houdt !  De verzuring is daar - naar mijn gevoel- een duidelijk symptoom van ! Mensen die niet meer kunnen verdragen dat een kind speelt, dat een hond blaft, dat een zieke hoest...  Wijst dat niet op een zich opsluiten in een eigen cocon ? Wijst dat niet op het angstvallig buiten houden van alle vreemde elementen in het eigen nest ?

Het lijkt wel of we evolueren naar een wereld waar maar één ding echt belangrijk is: IK...
Mijn gemak, mijn welvaart, mijn koffie en mijn auto. Mijn pc en mijn tablet en mijn smartphone, mijn leven waarin men alleen anderen toelaat als ze me plezier doen, doen lachen, doen beminnen, doen genieten... Maar hou ze aub buiten als ze lastig zijn...

We zijn met veel te veel mensen op deze wereld, maar dat maakt het net meer dan ooit nodig, dat we meer en meer leren met elkaar te leven. En als we dat niet kunnen, dan lijkt die aarde steeds meer en meer te klein te worden, want de ruimte, die ruimte heb ik nodig, allemaal, en een ander hoort hier niet, zeker niet als hij lawaai maakt of hoest of ziek is of zichzelf niet kan verzorgen. Weg met die kinderen die niet weten hoe ze hier moeten leven, weg met die gehandicapte, weg met die vreemde die een taal spreekt waar ik niets van begrijp en die wellicht bezig is met over mij te roddelen... weg... weg

Leuke wereld, die wereld.
Nee, geef mij maar mensen die nog willen leven met mensen...

tot de volgende ?

Oei Kraïne ...

Heb jij ook zo'n verward gevoel over de situatie in Oekraïne ?
Het lijkt wel of steeds meer mensen de zijde van Rusland kiezen.
Dat kunnen naar mijn gevoel niet alleen meer de - eertijds door Stalin geïmporteerde - Russen zijn ! Er lijkt meer aan de hand.
En ik kan me niet ontdoen van de indruk dat wij hier maar één klok horen, en die klok is duidelijk georkestreerd door "Het Westen"... Lees maar Amerika en zijn invloedssfeer.

Ach, ik begrijp het wel dat de machtsblokken proberen zoveel mogelijk aanhang te verzamelen, maar moet dat echt op die manier ? Moet dat echt zo, dat er talrijke mensen gewond raken, ja zelfs sneuvelen? Ik zie hetezelfde in Syrië, ook daar lijkt het wel een oefenterrein voor dezelfde machtsblokken. Ook daar kiezen Rusland en Amerika duidelijk voor de tegengestelde partijen, en daar vallen nog meer doden, gewonden, hongerenden...

Ik heb het hier al tot vervelens toe herhaald, en wellicht zal ik het nog heel wat keren herhalen... Politiek is vuil, is smerig en gaat alleen over macht en geld. Mensen zijn van geen enkel belang bij dat spel. De grote blokken spelen monopoly met landen en wapens in de plaats van bouwgronden in die of deze straat. Dat daar doden bij vallen, dat hoort bij het spel.

Misschien denk je dat er wel een verschil is tussen de politiek in een landje als het onze, en het machtsspel tussen Oost en West, maar dat is alleen een kwestie van gradatie. Of denk je dat er een politieke partij in ons land wakker lag van het feit dat er doden vielen bij de eerste stakingen, de eerste opstanden tegen de honger en het onrecht in ons land?

Het was in tegendeel maar heel node dat ze de vakbonden erkenden als bijkomende machthebbers in het grote spel met mensen als inzet. En als ik kijk naar de strijd die men vandaag aan het zetten is op het grote spelbord België, dan doen ze nog steeds pogingen om de vakbonden en zijn leden van rond te tafel te trappen.

Misschien moeten we eens op een andere manier in opstand komen... In opstand tegen het economische wanbeheer. In opstand tegen de maatschappij die alleen leeft om de consumptie aan te wakkeren en steeds maar te doen stijgen. Ik kijk nog steeds verbluft naar de jongere generaties... Zij zijn deze maatschappij, zij zijn het die deze vorm van economie helpen opbouwen en helpen om de wereld naar de verdoemenis te helpen door de consumptie. De nieuwe God van de huidige maatschappij: Consumptie !

De bedrijven zijn zelfs niet eens meer beschaamd te bekennen dat ze nu producten maken die gemaakt zijn om maar een paar jaar mee te gaan. Het verval, het stukgaan is ingebouwd.
Je kocht vroeger een radio voor heel je leven, nu nog voor twee jaar.
En zo gaat het met zowat alle producten.

Moeten we niet daartegen gaan reageren? Moeten we niet weer kiezen voor de producten die geen ingebouwd verval hebben? Moeten we niet weer gaan kiezen voor producten die niet voorverpakt zijn, moeten we niet opteren voor producten die verkocht worden zonder die verpakkingen ? Moeten we niet terug naar de winkel waar je 200 gr suiker kunt kopen, in een papieren zakje afgewogen?
Minder luxe ?
Misschien wel, maar ook veel minder verspilling, een gezondere manier van leven en een wereld die niet gewurgd wordt door over-consumptie.
Maar wie weet, dan gaan ze misschien weer meer wapens produceren, en daar de afzetmarkten voor maken...

Ja, ik ben een beetje pessimistisch...
Ik heb schrik van wat ik zie en hoor.
Ik ben een beetje laf, ik hou niet van extremen, probeer steeds het midden te houden.
Ik hou van de vrede, ik hou van de mensen...
Ik snap niet hoe je kunt gaan ageren tegen zieken, omdat ze hoesten, tegen kinderen, omdat ze spelen, tegen hanen omdat ze kraaien, tegen vogels omdat ze fluiten, tegen mensen omdat ze andere kleren dragen, tegen... tegen tegen tegentegentegen
Ik ben voor de mens. In al zijn verscheidenheid, in al zijn kleuren en gebruiken, en ik geloof dat zij ook van ons houden, met onze gebruiken... Ik hou van de mens, ook als hij hoest, ook als zij een hoofddoek draagt, ook als haar kinderen luid roepen tijdens het spelen, ook als de hond van de buren blaft, ook als de haan kraait en hij met een grotere en nieuwere auto rijdt...

En ik heb er een hekel aan te zien hoe er steeds weer zijn, die streven naar macht, naar geld...
En al die sukkels die hen geloven ! Niet te doen !
djudedju


tot de volgende ?

'k Hem nog twie bollekes in mijnen zak....

Description unavailable (Photo credit: Toos&TheSea)

Voor het eerst in vééééééle jaren is er een politieke partij die zich vooral wil profileren als "plezant" !
Ze staan allemaal heel leuk het liedje  "Mijne Vlieger" van Walter De Buck te kwelen, en ze zijn net begonnen aan "'k Hem nog twie bollekes in mijnen zak...", dat kun je zien aan de olijke twee opgestoken vingertjes...
We hebben nog niet genoeg soepkiekens in de politiek, nu krijgen we er ook nog flauwe plezante bij...
djudedju...
(Walter zal daar niet mee kunnen lachen!!!)

Allee, zo lang we nog met die mannen en vrouwen kunnen lachen... Want straks zijn dat wellicht mensen die mede gaan oordelen over de wetten die wij moeten opvolgen... En dan gaat het lachen ons heel vlug vergaan.

Maar ik ga niet deze zondagse blog verspillen aan de politiek. Die zijn geen letter waard, en zeker geen zondagse letter. Dus: over naar ander onderwerp.

Ik wil alle mensen nog eens heel hartelijk danken voor de stoffeliers die ik mocht ontvangen, dank zij een simpele oproep in dit blogje... Ik heb nu vier struikjes staan, en nog wat zaad op de hoop toe ! De Erysimum Cheiri (Cheiranthus Cheiri) is dus welhaast verzekert van een goede toekomst in mijn tuin !

Mijn tuin raakt stilaan, na de grote kuis, weer een beetje op zijne plooi... De nieuwe aanplantingen slaan aan, en de oude planten  zijn weer aan de groei. In mijn tuinvijver zwemmen heel wat goudvissen rond, rode en gele... maar helaas geen witte !
Ik heb al in een paar winkels uitgekeken, maar ik vind geen witte goudvis (Zonder plekken geel of rood)... Dus probeer ik nog maar eens met een oproep... Is er niemand die witte goudvissen heeft, en er me een paar wil van verkopen? Of heb je er net gezien in een of andere winkel??? Laat het me aub weten ! Alvast bedankt !

Nee, ik moet geen koi's hebben... Mijn beide vijvers zijn veel te klein om die dieren er in te huisvesten. Koi's hebben de neiging nogal uit te groeien, en horen dus in een grote vijver thuis.

Toevallig heb ik in een winkel goudkleurige weeralen gezien (Misgurnus fossilis)...

Maar die waren veel te klein, ik hoop die ooit eens wat groter tegen te komen, dan mogen die ook in mijn vijver... De weeraal is een leuk visje, die bij dreigend onweer heel actief zichtbaar is (anders zit hij meestal in de modder onderaan).  Daar dankt hij ook zijn naam weer-aal aan , hij duidt dus (on)weer aan...
Ik weet niet of deze diertjes ook zouden kweken in de tuinvijver. Goudvissen in ieder geval wel ! Gisteren en eergisteren zag ik mijn goudvissen heel geweldig jagen om te kunnen paren met de er in aanwezige vrouwtjes. Of er ook jongen komen? Ik hoop het, maar tot op heden is dat in mijn vijvers nog nooit gelukt. Reden ? Onbekend... Ik blijf dus hopen.

Maar je ziet, of liever, je hoort het, de tuin komt stilaan in orde.

En dat
Dat is veel belangrijker
 Vééél belangrijker dan heel de politiek.

Oh ja, straks planten we een courgette, een pompoen en een augurk... Nu ja, we planten uiteraard niet de vruchten, maar kleine plantjes... Gekocht op de markt... Op hoop van zegen...

tot de volgende ?

Back from the Future

Allee, dat "future" moet ge dan niet te letterlijk nemen hé, maar ik ben terug. Van weggeweest.
We zijn enkele dagen op stap geweest met de gepensioneerden van mijn werk. Het was leuk, maar vermoeiend. De tweede dag ben ik niet mee gegaan, maar heb ik mijn twee zussen bezocht. Toen Anny terug was van de uitstap, bleek dat ik me zelf gelukkig mocht prijzen, want het was héél zwaar geweest, veel te zwaar... Zeker voor mij.

We zijn dus enkele dagen in Oostende geweest, de stad waar ik geboren ben, en heel mijn jeugd doorbracht. Wat me vooral opviel?
Toen ik uit de wagen stapte, en de zeelucht diep wou opsnuiven, heb ik dat maar niet gedaan, want het stinkt er naar de auto's. (Ik moet er wel bij zeggen dat de wind Zuid was, en dus uit het binnenland kwam)... Wat me nog meer op viel, dat is dat ons land oud is geworden...
Oud, want je ziet veel meer ouderen dan jonge mensen.
Hier valt dat niet zo op, omdat de mensen hier niet zo dicht opeen lopen als in de stad, maar het is hier wellicht even erg. We hebben een oude bevolking !

Oostende staat ook vol van die hoge knoertlelijke gebouwen... en langs zowat alle straten zie je vogelkotjes staan, die voortdurend dreigen een foto van je te nemen als je ook maar een paar kilometer per uur te rap zoudt durven rijden. Ik heb de indruk dat daar ergens in de buurt een winkel moet zijn waar ze die dingen in solden hebben verkocht.

Kortom, ik ken de stad van mijn jeugd helemaal niet meer terug...
Ik ken zelfs de zee niet meer terug... De kleur, de geur was anders dan in mijn herinnering. Misschien lag dat aan het weer, of aan de aflandse wind, maar ik voelde geen band met de zee meer, een band die nochtans anders heel sterk was, en die ik enkele maanden terug, aan de Franse kust nog heel erg voelde... Of was het gewoon omdat alles me zo vreemd is geworden, dat ook die zee vreemd scheen?

Nee, ik had al geen heimwee naar de stad van mijn jeugd, nu heb ik dat nog veel minder. Ware het niet dat mijn zussen er wonen, dan zag ik geen enkele reden meer om er nog heen te gaan. Ik heb de stad zelf niet bezocht, maar wat ik van de rand zag, beviel me helemaal niet. Mijn zussen wonen buiten de stad, en daar leek alles nog zoals ik het me herinnerde, maar amper terug op de baan, was alle herkenning verdwenen. Het is verschrikkelijk hoe vlug alles verandert.... Of het is verschrikkelijk hoezeer wij vastklampen aan de beelden van onze jeugd.

Toen wij hier, na eindeloos fileleed, terug thuis kwamen, en ik het grote veld vol pas uit de grond kruipende suikerbieten overschouwde, was ik gelukkig: ik ben thuis ! Ik zie weer uit over het heuvelende land met eindeloze weidse vergezichten... Ik zag weer heel ver weg de KBC-toren in St Denijs Westrem, ik rook weer de grond en het groen... God, wat wonen wij hier mooi !

De linde, hier voor het raam, is weer een grote massieve bol bladeren geworden, in dat heldere lichtgroen van het jonge blad, mijn meidoorn staat vol met trosjes helrode bloempjes, en ik weet dat als ik de voordeur uitstap, er een struik staat vol witte sneeuwballen tussen groen...

En zonet, in de tuin, zag ik dat de fuchsia's die ik aanplantte al bloemknoppen hebben...

Kortom, ik ben hier thuis, hier is het me allemaal zo vertrouwd, zo eigen, zo mooi...
Het mooiste aan weggaan ? Dat is terug thuiskomen !

tot de volgende ?

De schat

Ik hoor ons moeder nog zeggen dat zij een tijd beleefde dat niemand ooit eerder had beleefd en nog zou beleven... Ze had de radio weten komen, de cinema, de gesproken film, de televisie, het eerste vliegtuig boven Nieuwpoort (Jan Olieslaegher ), ze was geboren tijdens de eerste wereldoorlog, had de tweede meegemaakt als jonge moeder, zag de raketten naar de maan... te veel om op te noemen...

Maar moeder, het is niet gestopt... Integendeel, de ontwikkelingen zijn al maar sneller en sneller gegaan, en ik kan je vertellen dat wij nu nog dagelijks nieuwe verwezenlijkingen kunnen aanschouwen, en het niet eens meer bekijken als zijnde een wonder... We verschieten er niet eens meer van, we hebben bijna het gevoel van "Hoe, was er dat nog niet ?"...

Voor mij is het grootste wonder nog steeds het internet. Te veel om op te noemen in dat ene dingetje, dat ik zelfs kan bekijken op mijn tablet van nog geen A4-tje groot, en ja, zelfs op mijn smartphone, ook al heb ik dan het gevoel dat ik een vergrootglas nodig heb...

Ik heb een hele resem abonnementen op filmpjes in YouTube, en in Pinterest, en die twee zijn voor mij van het mooiste wat er is. In YouTube kan ik in bewegende beelden allerlei wonderen bekijken, technieken horen en zien uitleggen, grapjes en mopjes zien en horen, beelden bekijken opgenomen tijdens de eerste wereldoorlog... Eindeloos kijken, eindeloos verwonderen...
Op Pinterest... Pinterest, dat is voor mij een eindeloos knipselboek... Daar verzamel ik foto's en prentjes en afbeeldingen van alles wat me interesseert, en ik kan dat heel makkelijk: ik kan zelfs de hele verzameling van andere mensen gewoon er bij pakken, zodat ik niet alleen mijn eigen verzameling heb, maar ontelbare verzamelingen... Uren en uren kan ik bladeren... Als ik inspiratie zoek voor een nieuw beeld in de keramiek, of voor iets nieuws om te maken in Crea-Ziekenzorg, dan ga ik daar eens bladeren... En nu en dan blijf ik dan eventjes hangen aan een of ander beeld of fotootje...

Als je mij vroeger zoudt gevraagd hebben wat voor mij het voornaamste was op internet, dan zou ik wellicht gezegd hebben: Google, al lang niet meer alleen een zoekmachine, maar zoveel meer... Maar nu staat dit op de derde plaats, en dat betekent niet dat Google gedaald is, nee, dat wil gewoon zeggen dat er voor mij een paar belangrijker dingen zijn bijgekomen...

U zult me wellicht gek vinden, maar ik voel me ontzettend rijk met dat internet...

Ik kan alles zien waar ik ook maar van droom, waar ik maar op denk, en nog veel meer, dingen waar ik niet eens van wist dat ze bestonden. Ik leer er heel wat tips om op een ecologischer manier te gaan leven, en ik leer op een andere manier denken. Al die kennis is daar ongetwijfeld de oorzaak van. Maar je moet ook opletten, want je vindt verschrikkelijk veel onzin ook... En theorieën en filosofieën waarvan ik me afvraag: "Zijn er die dat echt geloven?", maar ook dingen waardoor ik ga nadenken, en me wat verloren voel...

Er zijn sites die voortdurend bezig zijn je te overtuigen dat de aliens, (vroeger sprak men alleen van marsmannetjes) allang onder ons zijn, en ze leveren er "bewijzen" bij, waar je soms zo doorheen kunt prikken, maar ook soms zo degelijk opgebouwd dat je het even niet meer weet, en je afvraagt of er toch niet iets...

Ik vind het heerlijk...
Wie van ons vond het niet heerlijk om op de zolder te neuzen in de dozen met dingen van vroeger... Wie zette niet eens die oude hoed op, of deed die oude jas om? Wie van ons kwam met een of ander naar beneden: "Ma, wat is dat ?" een ding die niet meer in jouw wereld thuishoorde in de handen...
Dat gevoel heb ik niet alleen op de rommelmarkt, ik heb het ook een beetje als ik ronddwaal in dat internet, zappend van link naar link.

Je moet natuurlijk opletten dat je niet op sites terechtkomt  waardoor je veel kans loopt om je computer besmet te zien met allerlei nefaste zaken...  (Daar kun je WOT tegen installeren, een programma die je zegt dat er al eens iemand of meerderen daar een virus of een trojaan of... opliepen, en die je dan kunt sluiten nog voor het ding echt opengaat. Je kunt er ook, mocht je eens zelf onverhoopt toch een beestje oplopen, de rest van de mensheid mee verwittigen van het gevaar !!!)

Ik voel me rijk... Ik heb een hele wereld binnen handbereik... Moedertje, je zou nooit geloven hoe eindeloos groot dat kleine bakje is...

tot de volgende ?