huwelijksfeestje...

Gisteren waren we precies 46 jaar gehuwd... 46 jaar geleden was het een schitterende mooie dag, zonnig en warm (Toen in de namiddag enkele feestvierders even de benen wilden strekken, wandelden ze buiten in hun hemdsmouwen aan de Lac van Loppem wat rond)
Het was een heerlijk huwelijksfeest, volgens de modes van toen: copieus en veel eten, veel leute maken, en 's avonds een orkestje met heerlijke dansmuziek...
Nu eet men niet meer zoveel op zo'n feest, en de dansmuziek komt niet meer van een orkestje, maar van CD's...

Als we het fotoboek van die heuglijke dag in handen nemen, dan stellen we vast dat de meesten van toen er al niet meer zijn. En de vrienden die op het avondfeest waren, die kennen we niet meer. Meer zelfs, soms moeten we al eens denken over hun naam. Het feit dat we 40 jaar terug naar het verre (?) Oudenaarde verhuisden zal daar niet vreemd aan geweest zijn... Maar ook het feit dat toen, veel meer dan nu, een gezinnetje zich terugtrok in zijn eigen wereldje. Je had geen vrienden meer nodig, je was met zijn tweeën, en daar kon je de hele wereld mee aan...

Het feit dat we ver weg woonden van iedereen, maakte ook dat we effectief veel meer op onszelf aangewezen waren. Waar een ander stelletje al vlug eens aan ma of pa, broer of zus kon vragen om eens op de kinderen te passen, konden wij dat slechts als het echt een noodgeval was, want dan moest ons moeder vanuit Oostende, naar Oudenaarde komen...

Ik herinner me een keer dat op een nacht heel het gezin, de drie kinderen en Anny ziek werden. Hevige diarree, overgeven, buikpijn... Ik moest gaan werken, dus belde ik moeder op. En Ma kwam, ik meen me te herinneren dat het die keer een buurman van Ma was, Frans De Poorter, die ons ma tot bij ons bracht. Zodra Ma er was, ging ik werken... Moeder zorgde voor heel die bende zieken.

46 jaar... Het lijkt veel als je het zo zegt, maar het lijkt wel of het in een zucht voorbij is gegaan...
Gisteren zaten we in een restaurantje, en naast ons kwam een stelletje zitten met hun drie kleine kinderen, de oudste met een kroontje op het hoofd met daarop een grote 6. We wensten hem proficiat met zijn verjaardag... De drie kinderen scheelden niet heel veel van elkaar in leeftijd. Wij vertelden dat we er ook zo drie hadden, elk 18 maanden uit elkaar... Bij hen was de oudste zes, het tweede scheelde 6 maand en het derde twee jaar...
6 Maand? Toen we later in de auto zaten naar huis vroeg Anny nog een keer, "zei ze 6 maand?" Ik knikte. "Waarschijnlijk zo'n nieuw samengesteld gezin. Eentje van haar, eentje van hem en eentje van hen bieden samen??? "
Zo gaan ze nooit aan die 46 jaar geraken dacht ik bij me zelf...

Thuis was er een cowboyfilm op TV...

En de dag was weer een gewone zondag.
Net zoals die vrijdag 17 november in 1967 voor de meerderheid van de mensheid een héél gewone werkdag was...
Ons huwelijk veroorzaakte zelfs geen rimpeltje op het water van de tijden.
... en toch was het voor ons zo'n speciale dag. Zo'n dag die je nooit meer vergeet.

We hebben hoogtepunten en dieptepunten gekend in al die jaren, maar nooit in ons huwelijk. Daar verliep alles zonder haperingen, ook zonder stroomversnellingen. Het geheim is en was heel simpel. Bij ons is niemand de baas, en zijn we het alle twee. Als ik voel aan Anny dat dit voor haar iets belangrijks is, dan laat ik dat aan haar, voelt zij dat iets voor mij echt belangrijk is, dan gunt ze het mij... We spreken en spraken elkaar tegenover de kinderen nooit tegen, ook al hadden we soms een ander gedacht (daar werd dan later wel eens over gepraat, als alles ver voorbij was, en het geen rimpels meer kon veroorzaken, omdat alle wrevel al lang weer weggesleten was)

Het leven was als een malse regenbui, die doordrong in de bodem van ons huwelijkse leven. De pijn en de vreugdes droegen we samen en dragen we nog samen.

Ik kan alleen dankbaar zijn voor het leven dat we kregen met elkaar, voor elkaar, door elkaar... al 46 jaar lang, en het mag gerust zo nog een hele tijd doorgaan...

tot de volgende ?

bijterkes

Voilà, de tand die ik afgebeten had is weer hersteld.
En de maaltand die ook niet meer was zoals hij moet zijn, is ook weer opgelapt.
Deze morgen om 8 uur zat ik reeds op de stoel bij de tandarts, en ik was niet de eerste klant ! Ik heb nog eventjes moeten wachten voor ik aan de beurt was.

Volgens de tandarts is het niet door het bijten dat ik steeds weer mijn tanden afbreek, maar door het trekken... Zou best juist kunnen zijn ! Ik heb deze tand gebroken bij het eten van droogvis, en droogvis, daar bijt je eerst in, en dan trek je om er een stuk af te sleuren... Mag niet !
Dus geen droogvis meer...
Je moet de stukjes afsnijden zei de tandarts. Wellicht eet hij geen droogvis, want ik zie het niet echt zitten om droogvis te snijden. Daar zitten graten in !

Met ribbetjes en zo kan dat wel, ook al is het genoegen van het knagen mij dus in het vervolg ontzegd.

djudedju

Maar om het kort te houden: tanden zijn dus bijterkes, geen trekkertjes...

Toen ik deze morgen, in de donkerte, naar de tandarts reed, was het ferm mistig ! Maar nu is het - vanachter het raam - heerlijk zonnig weer ! Hopelijk is het voor een tijdje gedaan met de regen, want de velden liggen er maar verzopen bij!

We hebben ook menen te zien dat het al wat heeft gerijmd, en de bladeren van mijn linde zijn al ferm bruin aan het worden. Bomen zijn duidelijk anders dan mensen: zij bruinen van de kou, en wij van de zon...  We moeten dus ook vliesdekens gaan aanbrengen aan de vorst-gevoelige planten. De zeer gevoelige zijn al binnen gezet.

Heb je het ook gelezen of gehoord, er is weer een voorspeller die zegt dat we een verschrikkelijk harde winter tegemoet gaan ! In december zou het héél de maand hard sneeuwen... Vorig jaar zou het ook zo'n bitterkoude winter worden, maar gelukkig is voorspellen duidelijk geen wetenschap ! We kregen wel een lange winter, maar niet een echt harde winter.

Van mij moet het geen harde winter worden, en liefst ook niet weer zo'n lange winter !
Ik hou van de Lente, ik hou van de zomer, maar herfst en winter hou ik helemaal niet van. Maar dan spreek ik niet echt van de seizoenen op kalenderbasis, want veelal klopt dat niet. Wij hadden dit jaar een lange zomer, en de herfst begon pas heel laat.  Voor mij is het dan ook zo dat de seizoenen gevoelsmatig aanwezig of afwezig zijn. En ergens ben ik het eens met de heel oude manier van denken, waarbij men eigenlijk maar sprak van twee seizoenen: Winter en Zomer.

Geef toe, een mooie lente geeft je veelal een zomers gevoel, en die natte kille herfst voelt soms heel erg winters aan. Spreek met de mensen, en bijna iedereen spreekt nu van de winter, ook al begint die officieel pas op 21 december... Maar 21 december is voor mij de eerste aanzet tot beterschap! Op (of ongeveer op) die dag beginnen de dagen weer te lengen...
Vanaf 21 december zien wij het licht terug komen. Onze Kerst is eertijds door de kerkelijke instanties op 25 december geplaatst, net om het oude Joelfeest of Lichtfeest te vervangen... De concurrentie met dat oude gebruik was te groot, dus heeft men het maar in de kerkelijke ritus opgenomen.

Denk niet dat dit een uniek iets is... Heel wat van die oude zaken zijn blijven hangen, of zijn "verkerkelijkt".... In Eine heeft men ook een paardenommegang, met wijding van de paarden. Nog niet zo ver terug werd die zegening uitgevoerd met het lichtjes "kloppen" met een zilveren hamer op het hoofd van het paard. Die hamer was een restantje van de Hamer van Thor, de dondergod...

(Net als taal vind ik Geschiedenis van de mens héél interessant, het vertelt ons heel wat die ons de mens beter leert begrijpen...)

Ik ga stoppen voor vandaag...

tot de volgende ?

Hobbit

The Hobbit (2012 film) (Photo credit: Wikipedia)

Voila, het boek Hobbit is uit.
Prachtig ! Het lijkt mij niet helemaal de "voorloper" van "In de ban van de ring", maar het is net zo goed een heel mooi boek.
Ik hou wel van die soort Fictie. Voor mij is het echt kunst je fantasie de losse teugel te laten, en een verhaal te creëren van uit je eigen pure fantasie.
Als ik zo'n boek lees, dan zit ik meteen zelf in die wereld. Ik trek zelf mee met de dwergen, ontmoet zelf de boselfen... Kortom, ik duik onder in het boek.
Dat is wat voor mij een boek veel intenser maakt dan een film. Een film geeft mij niet die ruimte tot zelf fantaseren. Het fantaseren is daar reeds door een ander gedaan. Daarom is het bekijken van een film na het lezen van het boek, voor mij, bijna altijd een desillusie.
Gewoon, omdat ik de beelden die ik zelf, in mijn eigen geest, niet kan terug vinden in de film.

Beelden in je verbeelding zijn grootser, niet beperkt door de rechthoek van het scherm, ze omvatten de hele wereld van dat moment. Een film mag nog zo groots zijn, het heeft zijn beperkingen, het speelt binnen een kader.

De wereld die je zelf creëert heeft die belemmering niet. Je zit werkelijk midden in het avontuur, Je moet niet het beeld hebben van de held die het hoofd omdraait om te kijken wat hij daar hoorde, nee, geestelijk kijk je zelf om, want jij bent zelf de held, je leeft je in in de figuur en zijn wereld.

Wellicht dat dit de reden is waarom ik vooral hou van fictie, of het nu Science Fiction is of Horror of een knappe detective... Ik leef mee. Ik ben de speurder, de ruimtepiloot, de held op het eiland vol dinosaurussen... Geen film kan me dat ooit geven.

En toch hou ik ook van een goeie film nu en dan. Liefst zonder sex, zonder bloot, want die scènes zijn voor mij telkens een storende onderbreking van vlotte gang van het verhaal. Men kan rustig het idee van liefde suggereren, maar van mij hoeft men daar echt geen pellicule aan te besteden. Het erge is, dat ik de indruk heb, dat men net die beelden er bij voegt, om meer kijkers te trekken. Mij stoot het eerder af. Neem nu de prachtige reeks The Band of Brothers, daar komt amper een vrouw in voor, en het blijft bij een suggestie van liefde, en het is op geen enkele manier een onderbreking van het machtige verhaal van de tweede wereldoorlog in Europa... Na het succes maakte men nog een tweede reeks, The Pacific, maar daar waren er voortdurend liefdesscènes in te zien, en gaat het verslag van de oorlog verloren in al die scènes die helemaal niets tot het verhaal bijdragen.

Ik vind de liefde en mijn vrouw heerlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat ik de beelden van de beleving van deze liefde zou gaan tonen aan het plebs... Wat mooi is in werkelijkheid, lijkt plat en vulgair als je het tot een schouwspel degradeert.

Nee, in boek en film mag de liefde voor mij rustig een suggestie, een ampel vermelden blijven. Als men de liefde echt wil beschrijven, dan hoort dat niet tot dat enkele lichamelijke te blijven, maar vooral in te gaan op wat de liefde echt is, leven voor en met elkaar. Liefde is immers duizend keer meer dan die momenten van sex.

Nee, het avontuur in boek of film kan de liefde, de echte liefde nooit echt verfilmen, en wellicht daardoor valt ze terug op dat ene, kleine onderdeel van het geheel. Ik ga niet ontkennen dat dit lichamelijke geen belangrijk onderdeel is van de beleving, maar het is niet DE Liefde. het is er slechts een eigenlijk, zeker in tijdsduur, klein onderdeel van gezien in een heel leven vol van die liefde.

Als ze dit te veel, te naakt beklemtonen in boek of film, dan stoort mij dat, dan is het een onderbreking van de lijn van het verhaal. Dan brengt het je weg van het verhaal.

Wellicht dat Hobbit en "In de ban van de Ring" dan ook de boeken zijn waarin ik me helemaal kan laten wegzinken in het verhaal. Alles hoort in het geheel, in de lijn van het verhaal.

... maar ik blijf het boek mooier vinden dan de film's hoe mooi die ook zijn !

tot de volgende ?

Creatief bezig zijn

Gisterenavond, op zijn eerste werkdag na het lange weekend, belde ik mijn dokter op, met de blijde mededeling dat de pillen niet geholpen hadden, of toch niet veel. Ik zit nog steeds met een velstobde neuz.
Ik moest direct bij hem gaan, en moest nog een doos van die antibiotica nemen en daar boven op nog cortisone in pillen...
Gisterenavond meteen nog van die pillen geslikt, en - Oh Wonder - vannacht niet wakker geworden bij gebrek aan adem... Mijn neus is nog niet zuiver, maar ik kan er nu toch door ademen. Oef.

Deze morgen moet ik geld gaan afhalen voor Ziekenzorg, en vrijdag moet ik naar de tandarts... Ik heb voor de zoveelste keer een tand rats afgebeten, en bovendien vermoed ik dat er minstens twee van mijn maaltanden gaan moeten gerepareerd worden, want ik voel een zekere gevoeligheid bij heel koude dingen. (Meer voel ik nooit, ik schreef het reeds eerder, ik heb nooit tandpijn).

Deze namiddag, vrijdagnamiddag en zaterdagnamiddag dan nog naar de lessen keramiek, en je ziet dat het leven van een gepensioneerde heel druk kan zijn.

Gisterenvoormiddag heb ik een interview gegeven over mijn taak bij Ziekenzorg, voor een artikel in Visie die wellicht ergens in december zal verschijnen. Anny heeft dus gisteren ook enkele fotootjes gemaakt van onze activiteiten... Voor de pers, maar jullie krijgen het al eerder te zien.

Op facebook kreeg ik meteen al reacties van enkele jaloerse heren, dat ik daar met niets dan vrouwen "mocht" werken. Heren, er is niets dat u tegen houdt om hetzelfde te doen, en u ook verdienstelijk te maken in een van de bewegingen dier er gelukkig nog steeds zijn op onze gemeenten... Als je je specialiseert in bloemschikken, dan heb je heel veel kans ook voornamelijk met vrouwen te mogen werken... ('t Is maar een tip hé...)

En om hen helemaal gerust te stellen, de lieve dame die daar iedere keer weer koffie zet voor ons, de dame die ook de foto nam, de liefste van allemaal, is mijn echtgenote waar ik binnen 4 dagen 46 jaar mee gehuwd ben. En die reeds al die jaren zorg draagt voor mij, want alleen kan ik helaas niet meer bestaan. Heel wat dingen die je moet kunnen in het dagelijkse leven, kan ik helaas niet meer. En mocht het je interesseren, gisterenavond verrekte ik van de pijn, na het geven van de les Crea... Je hoeft dus echt niet jaloers te zijn op het gezelschap van al die vrouwen (er zijn er nog wat meer dan je op de foto kunt zien !).

Maar weet je, ondanks die pijn, ben ik gelukkig als ik bij de mensen ben. Ik ga naar de lessen keramiek voor de lessen, maar minstens evenveel voor de babbels... Ik ga naar de rommelmarkten voor de markt, maar minstens even erg voor de vele babbels. En als ik naar Wallonië ga markten, dan babbel ik, zo goed het gaat, in het Frans. Ik vraag uitleg, ik geef leuke commentaar, en slaag er meestal in de mensen te doen lachen. En dan voel ik me goed. Dan hoor ik weer ergens bij.

Want ziek zijn, dat is niet alleen de pijn, dat is niet alleen het niet meer kunnen, dat is vooral het vereenzamen...

Daarom spreekt Ziekenzorg mij zo aan ! Een organisatie die mede tot doel heeft zich te bekommeren, op bezoek te gaan bij de zieken.

En we doen dat daadwerkelijk ! Ik kan zeker een tiental van onze leden opnoemen, die regelmatig op bezoek gaan bij zieken. Zo maar. Wat gaan babbelen, de zieke zelf eens laten babbelen.

Dat is véél belangrijker dan de Crea die ik geef, veel belangrijker dan mijn taak als schatbewaarder... Ik ben maar een heel kleine schakel in de beweging.

Eén ding heb ik misschien voor op veel anderen, ik weet aan den lijve hoe belangrijk het werk is dat we doen.

tot de volgende ?

Filipijnen

Iedere dag hoor en zie ik weer beelden van de verschrikkelijke ramp die de Filipijnen heeft getroffen. Duizenden doden, ze weten nog steeds niet hoeveel, maar het cijfer loopt dagelijks op.
En iedere dag denk ik dan aan Jan.
Eigenlijk denk ik nog steeds aan hem als pater Jan, ook al is hij al lang geen pater meer.
Ooit, in een heel ver verleden, was hij Chiroleider bij ons, en was een wondere figuur, die iedereen wist enthousiast te maken en iedereen wist mee te slepen in het grote Chiro-avontuur.
Toen hij pater van Scheut werd, was daar geen mens van verwonderd. Als er ooit iemand voor die job geschikt was, geschikt om naar de missies te gaan, dan was het wel Jan.

En toen hij gewijd en wel vertrok, kreeg hij van mijn ouders een mooi geschenk om ginder te gebruiken, als pater...

Enkele jaren later hoorden wij dat Jan geen pater meer was. Dat hij zijn kap over de haag had gesmeten. En ik hoorde van ons moeder hoe verdrietig de moeder van Jan daarover was... Ons moeder heeft haar dan nog getroost, dat het veel beter zo was, dan dat hij een slechte pastoor was...

Maar voor mij blijft ergens bij Jan dat pater hangen, en als ik dat pater er niet bij denk, dan denk ik aan leider Jan, de toffe peer die ons zoveel heerlijk uren Chiro liet beleven...
Enkele jaren terug, in een bedevaartsoord spraken we toevallig met een nonnetje dat heel haar dienstbaar leven had doorgebracht in de Filipijnen... Ik vertelde haar over pater Jan, en ze kende hem heel goed ! Hij was nu directeur van een technische school daar ergens in dat grote verre land, en ze hadden nog steeds goede contacten met hem. In de missies - zo zei ze - is het niet zo bekrompen als hier... Daar laten we elkaar niet vallen, ook al is men uitgetreden...

En nu vraag ik me af of Jan ook ergens in het rampgebied zou zitten...?

Dat maakt voor mij de Filipijnen iets dichter bij.

Koen, een man uit de wijk hier, (hij komt straks naar hier), die is gehuwd met een vrouw van Filipijns origine, en was vorige zomer naar ginder gegaan, naar de familie... Voor hem zal de Filipijnen wel nog een pak dichter bij zijn, dan voor mij.

Hij weet ook lijfelijk de afstand, hij is er geweest.
Toen ik jong was, in de tijd dat Jan naar ginder trok, dan was de andere kant van de wereld nog echt de andere kant, heel heel ver weg. Nu gaat een gezin uit de wijk daar heen voor een verlofperiode... Ik denk dat men vroeger langer nodig had om er te geraken dan die verlofperiode.

De wereld is gekrompen...
Nieuwtjes uit Verwegistan maken wij nu à la minute mee...
Amerika dat is vlakbij, we zagen de ramp van 9/11, toen de twin  towers door aanslagen instortten, op het moment zelf gebeuren...
Alsof we er bij waren.
Ook de ramp nu in de Filipijnen... Je ziet en hoort de mensen huilen van ellende, je ziet ze aanschuiven voor een drup drinkbaar water...

Vroeger zou dat wellicht meer dan een week hebben geduurd, en ga je nog een mensenleven verder achteruit, dan zou het wellicht nooit tot hier zijn door gedrongen...

We zijn, vooral door het beeldmateriaal, veel dichter gekomen. De rampen zitten nu in je huiskamer.
Je ziet de kinderen sterven van honger ! En jij zit er op te kijken met een zakje chips in je handen en een glas wijn voor je op het salontafeltje, terwijl je behaaglijk ligt te niksen in je knusse zetel.
Als je echt geen lust hebt in die bittere confrontatie, dan zap je het gewoon weg, en gaat heerlijk genieten van een horrorfilm op Acht.

djudedju

Gek hoe we dat dichtbije, voor ons eigen gemoedsrust vlug weer naar ver weg zappen...

Vroeger was onze Naaste gewoon de mensen uit onze wijk. Nu is de Naaste ook die Filipijn...
Dit verandert niet allen fundamenteel het godsdienstige begrip Naaste.
Het verandert ook echt, tastbaar.

We zijn betrokken met héél de wereld.

En hier zitten we dan ons op te winden in een paar gekke politici, die ons piepkleine wereldje ook nog eens willen gaan verscheuren om elk een brok te hebben waar zij dan hun tanden kunnen in zetten...
djudedju

tot de volgende ?

Wapenstilstand...

walter de buck (Photo credit: delahaye - roland)

Vandaag gedenken we de Grote Oorlog, die 99 jaar geleden begon, en vier eindeloze jaren duurde... Een stellingenoorlog, waarbij mensen rechtover elkaar zaten, soms op nog geen 50 meter van elkaar, ze konden elkaar als het waren in het wit van de ogen kijken...
Kerstmis is de dag da' ze nie' schieten... zong Wannes Van de Velde.

Gedenken we vandaag de oorlog ? Of gedenken we de vrede?
Ik prefereer de vrede...
Oorlog lijkt me zo wreed, zo ellendig.
Niet alleen voor de soldaten, ook voor de burgers.
En vooral waar we spreken over burgeroorlogen, daar is het leed voor de burgers wellicht nog groter.
Daar vecht vader tegen zoon, broer tegen broer...
Daar is iedereen verdacht, niet alleen wie een uniform draagt.
Denk maar eens eventjes aan Syrië, waar het leger vecht tegen een heel pak milities, die onderling ook nog regelmatig op elkaar schieten... Daar zijn niet twee partijen, maar een hele hoop, en de burgers zijn het slachtoffer, want wat men vindt aan eten of drinken wordt geconfisqueerd door een of andere gewapende macht.

Oorlog.
Dwaasheid.
djudedju


Vandaag ben ik niet de eeuwige vlam gaan aanwakkeren, nee, ik ben naar Naast geweest, een deelgemaante van (Zinnik) Soignies... Een rommelmarkt in de school La Source... Een school die blijkbaar nog altijd school is, en die voor één dag ingenomen werd door een grote rommelmarkt. Het is een oud gebouw, met heel kleine klaslokaaltjes, met veel trappen en nauwe gangen. Massa's volk drumden door die gangen, ieder klaslokaaltje, de speelplaats en de overdekte speelplaats was één grote rommelmarkt, vol, stampvol mensen... Niet te doen.

We hebben niet veel gezien, niet dat er niets te zien was, maar omdat je gewoon wordt meegedreven met de massa. Soms sta je enkele minuten stil, als er uit een klaslokaal plots een groep naar buiten komt gedrongen, en alles stagneert.

Gisteren was het veel leuker, in Kalken (Laarne), een rommelmarkt ingericht door de plaatselijke basketbalclub.  Ik vond er een wandelstok, en een mooie ring voor Anny... En de dag daarvoor was het rommelmarkt in Wieze, en ook daar vond ik een wandelstok !

Maar het leukste wat ik dit weekend vond, waren twee boeken... Eén boek met alle liedjes en de muziek van Walter De Buck... (In mijn stroatse zijn 't almoal commeren, alles wat dat er gebeurt, niemand die kan der passeren, of hij wordt er gekierd en gekeurd...)... Ik heb hier al zitten zingen. Moest Lieselotte hier zijn, zou ze weer zeggen "Ja, opa, w' 'ebben het al gehoord"...
Prachtige teksten vol levensvreugde en vol verdriet... Een heerlijk dichter, zanger en beeldhouwer !

Maar misschien nog gekker om te vinden, was een dichtbundel...
van Nestor De Tière ...

En nu zitten wellicht heel wat mensen met grote vraagtekens in de ogen, maar de lieden van Oudenaarde, en vooral van Eine, denken meteen aan de Nestor De Tièrestraat... Ja, 't is den diene !

Ik vraag me af of er hier nog mensen zijn die deze gedichtenbundel hebben liggen ! Zou de Heemkundige Kring dat wel hebben?

Het is een boekje van 90 jaar oud... Een tweede druk, de eerste druk verscheen in 1891, gedrukt op 500 exemplaren...

Buiten deze regio zullen er weinig mensen zijn, die deze dichter kennen, (In Aalst zouden ze hem ook kennen, daar is ook een straat met zijn naam, maar hij is van ons, van Eine...)

Voor zijn tijd was het een moderne dichter, die het zelfs aandurfde, in die tijd, om gedichten te schrijven die niet rijmden, maar gewoon mooi waren, mooi zijn.

Ik heb weer te lezen...

tot de volgende ?

Water

Gisteren stroomde het water als een klein riviertje over mijn oprit...
Het veld achter ons ligt iets hoger, en bij zware neerslag stroomt het water van ginder boven naar hier (beneden)...  Ik heb de tuin al iets opgehoogd, maar ik heb vastgesteld dat er blijkbaar een stukje is, waar het water toch een weg heeft gevonden.  Door de stroming wordt dit gat blijkbaar steeds groter. Ik ga eens moeten uitzoeken hoe ik ook dat stukje kan afsluiten voor het water. Dan zou het water langs mijn eigendom lopen in plaats van er op. (Tot jolijt van de paarden?)

Een mens woont dan boven op de berg, blijkt dat de top nog iets verder ligt, en dat bij zware neerslag er toch nog heel wat water naar hier loopt.  Ik moet niet vrezen voor overstroming, maar je moet wel goede schoenen aanhebben om hier dan op mijn oprit te kunnen... Anders heb je natte voeten. Ooit heb ik een kleine greppel gegraven aan de buitenkant van mijn haag, maar na een paar jaar is dat volkomen verdwenen, dichtgeslibd. Het was natuurlijk maar een heel klein iets, amper 5 cm diep, maar dieper kan ik het moeilijk maken, anders kunnen we niet meer aan onze haag om die te scheren, tenzij we er op uit zijn ons voeten om te slaan...

Bovendien zie je maar dat dit greppeltje verdwenen is, als het water over je oprit stroomt, en ik heb eerlijk gezegd heel weinig lust om in de gietende regen daar te gaan staan graven. Zeker niet in de koude regen. Mocht het nu nog van die lekkere warme regen zijn, je weet wel, waarin je lust hebt om je kleren uit te trekken en een natuur-douche te pakken. Ik zie voor mijn ogen die reclamespot van Tahiti douche-gel, met van die mooie Hawaii - maagden onder de kokospalmen, in een heerlijke douche "en plein nature"... Maar als ik me dan mijn lijf daarbij voorstel, dan verdwijnen die Hawaiiaanse maagden terstond...en sta ik te grinniken met mezelf.

Voor het ogenblik regent het niet... De lucht zit niet zuiver, maar het regent niet. Oef ! Ik vermoed dat de Schelde heel hoog zal staan, en dat heel wat gronden onder water staan, want mensen lief, wat heeft het gegoooooten de laatste dagen ! Gisteren grapte er eentje tegen me; "Het is vast weer ! Het regent altijd !"... Ik kon er niet mee lachen. Nog een beetje en de mensheid zou rondlopen met een grijsgroene huid: schimmel....

En we mogen dan nog niet klagen, als je hoort dat ze in de Filipijnen nu met een storm zitten met windstoten tot 370 km per uur ! (Twitter van Frank De Boosere) Stel je dat maar eens voor ! Daar heeft Beaufort zelfs geen cijfertje meer voor voorzien. (In de radio spreken ze nu van bijna 300 km per uur, maar met dergelijke snelheden maakt dat wellicht het verschil niet meer !)

We zijn vandaag 8 november, en ik heb nog geen nachtvorst horen vernoemen. Bizar weer. In vroegere, normale tijden, mocht je er zowat van zeker zijn, dat alle chrysanten op het kerkhof op 1 november bevroren stonden, en dat de bloemenpracht heel kortstondig zou zijn. We wisten ook dat de noten pas vielen (en lekker waren) na de eerste nacht vorst. Nu liggen alle noten allang af, maar er is nog geen sprake van vorst.

We gaan onze spreekwoorden en zegswijzen dringend moeten aanpassen aan het nieuwe type van weer. Ik hoop dat we straks niet weer met een zeer harde winter te maken krijgen, dat de winter niet weer aanhoudt tot eind mei, begin juni... dat we dan weer een zomer krijgen tot halverwege oktober, en dat de herfst lijkt te duren tot in december... Misschien denk je, dat is gewoon een verschuiven, en niet echt anders, maar je hebt het mis ! Je vergeet dat we niet alleen kijken naar de temperatuur, maar dat we het wintergevoel ook hebben door het gebrek aan licht. En als de winter aanhoudt tot bijna juni, dan wil dat zeggen dat het wintert in een periode waar het licht ons warmte belooft !

Nee, geef mij maar jaren die ik herken, jaren waarin de seizoenen gelijk lopen met het zonnejaar.

En toch... als je dan het verlag hoort over de afgelopen maand, dan lijkt het allemaal niet zo erg te zijn, dan vertelt men ons steevast dat de temperatuur maar een paar graden verschilt van het gemiddelde, dat we echt niet zo verschrikkelijk veel regen kregen, dat er meer dan 15 jaren waren met nog meer regen, en dat het aantal uren zonneschijn quasi normaal was... Dan schud ik mijn grijze manen, en geloof het niet. "Geloof jij dat ? " Anny schudt ook neen. "Die mannen vertellen wat ze willen!" zegt ze nog steeds hoofdschuddend. Het lijkt zo abnormaal dat je het niet kunt geloven.

We pijnigen onze grijze massa, en herinneren ons geen enkel jaar waarin het zo erg was... Ligt dat aan ons geheugen?
Volgens de weermannen en weervrouwen wel.
djudedju

Maar onze hersenen worden wel eens vergeleken met een computer...
Zou het dan niet kunnen dat de computer van het KMI last heeft van Alzheimer ?
djudedju

tot de volgende ?