postnatale abortus

Abortion Rights banner (Photo credit: ge'shmally)

Een paar geleerden ( = van een leer (ladder) gevallenen ?) lanceren het idee dat je ook na de geboorte nog abortus moet kunnen plegen...
Ik ben al geen preneur van het idee abortus, alhoewel ik begrip kan opbrengen in een deel pijnlijke omstandigheden, maar dit gaat wel heel ver... Na de geboorte vaststellen: "Tedju, 't is ne lelijkaard !" en het dan maar in de vuilnisemmer kieperen.

Zij gaan uit van het idee dat de pasgeborenen toch nog niet bewust leeft, dus moet het nog kunnen...

Leef jij bewust? Ik soms, heel eventjes... Heel nu en dan denk ik wel eens " Ik ben er nog, ik leef..." Maar heel dikwijls gebeurt dit niet. Meestal leef ik gewoon, zonder er bij na te denken. Mijn vitale organen die werken van zelf, ik adem zonder na denken, mijn hart klopt zonder dat ik op een knop moet duwen, mijn lever doet zijn best om de restjes van het glaasje wijn te verwerken, zonder dat ik daar maar een moment bij stilsta...

Ja, ik weet best dat ze dat niet willen zeggen, maar ik vraag je gewoon: wat is bewust ?
Is een miertje zich bewust van het leven? En toch speelt dat kleine beestje een hele rol in het geheel van het mierennest. Ik neem dit als voorbeeld, omdat de mier eigenlijk bijna een apart levend onderdeel van één groot geheel is. Daar zou je nog eerder kunnen stellen dat "een onderdeel" niet bewust is... En toch twijfelt geen mens aan "het leven" van de mier.
En van een baby zouden we dat wel moeten denken.
Misschien omdat het lijdt aan het syndroom van Down, of een ander ziekte... Maar als je nu die films ziet, waarin die mensen die lijden aan Down, durf jij dan nog zeggen dat ze niet "leven"?
En als ik gebogen sta over dat plantje dat ik van Gilberte kreeg, om te kijken of het al aan het wortelen is... dan twijfel ik niet aan dat leven.
Jaïnisten vereren het leven in zijn geheel, en sommigen doen doen zelfs een doekje voor hun mond om niet per ongeluk een beestje in te slikken en zo te doden, en ze eten maar planten als die echt volkomen uitgegroeid zijn. Geen onrijp fruit, alleen afgevallen fruit...

Ik vind dat ze gelijk hebben met die visie: alles,of bijna alles rondom ons leeft... Ik heb het gevoel dat de aarde zelf een soort leven heeft.  Ik ga er niet van uit dat alle leven heilig is, maar ik heb eerbied voor "het leven", en geniet van al dat leven rondom mij... en zelfs in mij ! Er zitten in mijn darmen meer bacteriën te wroeten dan ik cellen heb in mijn lijf ! Ik las onlangs dat mijn dik zijn waarschijnlijk te maken heeft met de soort bacteriën die overheersen in mijn darmen. Ik kan dat wijzigen, maar slechts heel tijdelijk, na een korte wijle herstelt mijn eigen darmflora zich weer naar het oude stramien.
Je doet dus zelfs met die bacteriën niet wat je wil... En een baby zouden we ... Nee toch !

Weet je, ik heb een hekel aan het feit dat men de dag van vandaag voortdurend van die ballonnetjes op laat, die na enkele keren uiteindelijk resulteren in een wijziging van de publieke opinie.
Ik stel het bij me zelf vast: vroeger vond ik abortus gewoon altijd verkeerd. Nu weeg ik al heel wat minder zwaar daar aan, als het over speciale "behartigenswaardige" redenen gaat... Idem met euthanasie... We zijn stilaan gewoon aan dat idee, en het klinkt niet meer zo scherp als vroeger. We evolueren naar die nieuwe ideeën toe.
Euthanasie en abortus waren dingen die ik vroeger nooit ofte nooit, in geen enkele omstandigheid zou goedkeuren. Nu zijn er al een deel omstandigheden die ik niet meer echt afkeur.
Voorstanders zullen dan misschien besluiten dat ik stillekens aan verstandig aan het worden ben, maar ik zelf, ik voel het een beetje aan als verraad van mijn oorspronkelijke waarden, oorspronkelijke normen.
Ik vind het geen vooruitgang, ik vind het een zwakker worden van mijn normen.

En ik ben een beetje kwaad op mezelf, omdat ik blijkbaar door de voortdurende herhaling mijn normen heb laten smelten.
Dus ben ik nu doodsbang dat men, met dit nieuwe proefballonnetje weer een deur aan het open wrikken is, weer een norm aan het afbreken is...

Ik voel me daar mottig bij.

U ook ?

tot de volgende  !

Weer mens

Image via Wikipedia

Ik heb vandaag nog niet veel moeten hoesten... Het ergste lijkt achter de rug. Helemaal gedaan is het nog niet, maar allee, we maken vorderingen.
Anny zal straks voor de tweede keer een heel wasmachine vol zakdoeken wassen... Om u maar een idee te geven van onze toestand...

Vannacht wel slecht geslapen... Maar ja, ik heb al twee nachten na een goed geslapen, dus is het normaal dat ik weer enkele nachten minder slaap. Ik ben een rare slaper, ik kom in bed, lees nog een half uurtje, trek dan het licht uit, doe mijn ogen toe en ben vertrokken. Anny ligt dan nog uren de slaap te zoeken. Maar heel veel nachten ben ik rond  één, twee uur al weer wakker, en meestal is er dan geen slapen meer aan. Lig ik te luisteren op het zachte geronk van Anny...

Anny durfde wel eens een pilletje te pakken, ik deed dat nooit... Maar nu hebben ze gezegd dat die pilletjes, ook al zijn het maar lichte, slecht zijn voor de gezondheid, en Anny wil er van af geraken. Dat zal wellicht niet gemakkelijk zijn... Het is een psychische verslaving, die dingen !

Ik ben eens buiten geweest, en heb vastgesteld dat die plotse harde vorst, na die periode van te vroege lente, heel wat schade heeft berokkend... Eén camelia ziet er maar mottig uit, en bijna alle bloemknoppen zijn bruin en verdord.

Er zijn nog planten die mij doen vrezen... Enfin, we zien wel. Ik kan er toch niets aan doen.Dat gekke weer zal wel hier en daar schade hebben gedaan.

Ik heb wat nieuwe mezenbollen gehangen, voor mijn staartmezen... Het ziet er naar uit dat er een koppeltje hier blijft hangen. Enkele jaren terug heeft er al een een koppeltje hier gebroed. Deze mezen gaan niet in de nestbakjes, maar nestelen liefst in een dikke massa doornige takken... Dus wellicht in mijn klimroos. Het zijn kleine beestjes, waarvan de staart langer is dan het beestje zelf. Leuk om ze bezig te zien.

In het nestbakje aan mijn lindeboom zit momenteel een meesje inspectie te houden, ik heb nog niet kunnen zien of het een kool- of een pimpelmeesje is... We zien wel...
Ik heb dat kastje daar gehangen omdat ze al eens in mijn brievenbus hebben gewoond, daar vlak onder. En dan, ondanks alle brieven en borden was er toch een onverlaat die de post boven op de eieren deponeerde.

Het is zaterdag... normaal is er keramiekklas, maar ik ga pas volgende week gaan, nu durf ik het nog niet aan, ik zou wellicht heel de klas besmetten... Ik ben heel de week echt mottig geweest van die bronchitis.

Hé, heb je het ook gezien ? op VTM hebben ze Het Mirakel van Mater getoond, met aan het woord onze elektricien Didier... Hij houdt vol dat het een Echt Mirakel is... Ik vind dat heerlijk !
We leven in een dorp met een ziel, met mensen die nog durven uitkomen voor hun gedacht, die nog kunnen en durven dromen, die nog tijd maken voor elkaar... Ik ga hier nooit meer weg... !

Voorlopig is er geen mis meer in de kerk, er is geen verwarming, en het stinkt er nog steeds naar de rook. Ik denk dat men nu de deur van de kerk wagenwijd zal openzetten om verse lucht binnen te krijgen, en de bewoners die er zicht op hebben zullen die deur in de gaten houden, kijken of er niets abnormaals gebeurt... Ook dat is die geest van onze parochie, dat gevoelen voor elkaar en voor de gemeenschappelijke dingen. Als er eens een licht blijft branden in de zaal, dan zal dat nooit lang duren, Louis krijgt zeker een telefoontje van de een of de ander... Heerlijk is dat !

Het is hier niet alleen verschrikkelijk mooi, het is er nog gezellig ook, en tot op heden is de parochie er in geslaagd de meeste nieuwe bewoners mee te trekken met de geest van het dorp... Hier praat men nog met elkaar, hier zegt men nog goeiendag...

Weet je, ik hoop voor u, dat je ook in zo'n heerlijk dorp woont, met mensen om je heen die met je meeleven...

tot de volgende ? (Kijk, er wonen sloebers ook in Mater... verschijnt er plots een verkeersbord die er niet thuishoort... - Moet kunnen  (?))

Het mirakel van Mater

Image via Wikipedia

Gisterenmorgen, om 4 uur (da's vroeg !!!) begonnen plots de klokken van de kerk in volle feestgelui uit te barsten. Heel de omgeving van de kerk was op slag wakker. Zo ook onze dorpselektrieker Didier, die als verantwoordelijke voor den heiligen triek van de kerk, meteen zijn beddebak uitsprong en naar de kerk snelde.

Hij opende de kerkdeur, en heel de kerk hing vol rook... Vlug de trappen op naar het doksaal waar hij de klokken stillegde, en dan weer naar beneên en de hulpdiensten en de voorzitter van de kerkfabriek opgebeld... (Voorzitter van de kerkfabriek? Wellicht een bedrijfslijder (sinds de malaise in de kerk met lange ij) die normaliter kerkgebouwen fabriceert ??)

Toen de brandweer verscheen, was er wel nog rook, maar geen brand. De brand was vanzelf uitgedoofd. In de stookruimte, met nieuwe stookinstallatie moet het duidelijk hebben gebrand, en de elektriciteitskast was er volledig gesmolten, maar alles was vanzelf gedoofd.

Dit is dan het wonder van Sinte Amelberga...
Twijfel niet, gij ongelovige !!!
Het is immers reeds de tweede keer dat dit wonder plaatsgrijpt !!! Enige jaren geleden gingen de klokken ook uit alle macht van zelf aan het luiden, en toen was de bliksem ingeslagen...

Kijk, dergelijke gebeurtenissen zouden in vroegere, duistere tijden heel zeker in de annalen zijn vermeld als echte mirakels, nu gaat men gaan uitkienen hoe de zaak precies heeft gewerkt, en wat de klokken deed luiden. Den elektriek zal er wel voor iets tussen zitten...
Maar ik vind dat een beetje jammer...

Van mij mag men deze data inschrijven in het boek der Materse Mirakels... Ik vind dat zo heerlijk, zo mooi, zo sprookjesachtig... zo weg van de kille dagelijkse dagelijksheid....

Het lijkt wel of we niet meer mogen dromen, dat alles moet terug gebracht worden tot wetenschappelijk aantoonbaar, tot ... normaal...
Ik hou van dromen...
Ik hou van fantasie
Ik hou van dat beetje dat ik al meesleur van in mijn kinderjaren.
Het zou mij spijten mocht ik niet meer mogen dromen, niet meer mogen fantaseren... 

Ik huiver inwendig bij mensen die alle fantasie willen terugbrengen tot kille cijfergegevens, die Roodkapje psychologisch gaan analyseren, die niets meer kunnen aanvaarden als "mirakel, als sprookje..."

Ik weet er ene die nu zit te denken: "Dat geloof van jou, dat hoort ook thuis bij die sprookjes!"... Misschien heeft hij gelijk, maar gelijk krijgen ze niet, niet van mij, niet van deze dromer...
Ik wil nog mee kunnen zweven met de wolken, ik wil beelden maken van wezens die niet bestaan, ik wil fantaseren, werelden bijeen toveren en ik wil ook nog geloven... Allemaal dingen die niet te bewijzen zijn, of die alleen door het  bewijzen alleen al vervallen van mooie bloem tot bosje stoffig onkruid.

Het leven is al zo moeilijk, doordat de mens het zo moeilijk maakt, laat dan de uitweg van de fantasie asjeblieft open staan... Laat de vermoeide loonslaaf aan zijn taak tenminste inwendig de fantasie... Laat hem niet denken over de oeverloze semi-automatische taken waartoe hij veroordeeld is.

Ik las onlangs weer een artikel over de mensonwaardige omstandigheden waarin kinderen verplicht werden te werken in de beginnende industrie...  Onze arbeiders hebben een veel beter lot dan die kinderen van toen... Maar even of zelfs nog meer geestdodend...

Volgens mij zou men dromen, fantaseren, creatief zijn tot hoofdvak moeten maken in iedere vorm van onderwijs.
De deur naar de enige echte vrijheid leren openen, de vrijheid in je eigen hoofd.
De deur ook naar geluk, in je eigen wereldje.

Laat het buiten maar kil en koud zijn, binnenin wandel ik in de zon.
Mijn zonnetje, niet te fel, net op mijn maat.

Kijk, ik wens jullie allemaal zo'n wereld toe, die fantasie toe waardoor je altijd een vluchtweg rest... Weg van het leed, weg van je ziekte, weg van je miserie. Ja meer zelfs, het laat je toe een heleboel dingen ook echt over boord te gooien... Je maakt vanuit je fantasie een stukje in het echte leven.

dus: geloof maar in het mirakel... Het is een deur naar een andere wereld, een wereld waar geen hoeken zijn, maar allemaal zachte rondingen...

tot de volgende ?

hartepijn

Image via Wikipedia

Vandaag is het 11 jaar dat onze Koen is gestorven...
Een stomme verkeerde beweging, een knie die met een kijkoperatie weer hersteld werd, maar die tezelfdertijd die verschrikkelijke ziekenhuisbacterie binnen loodste in zijn lichaam. Eén week later was hij niet meer...
Ik ken wel wat mensen die een kind verloren, en keek vroeger met wat verbazing naar het feit dat dit leed precies niet overging, niet weg ebde... Nu ben ik zelf bij die groep. Begrijp ik nog niet waarom het niet over gaat, waarom het niet "verboomt "... Maar ik zit er wel mee. Anny ook.
Och, het is niet meer zo snijdend, maar het is niet geminderd.
Het is iets dat weegt op iedere dag. Al wat je doet, al wat je ziet, al wat je leest kan een aanleiding geven om weer op Koen uit te komen.
Academie: Koen ging indertijd mee beeldhouwen
Aquarium: Koen maakte dit mooie meubel nog
Keuken: Koen deed heel de assemblage
Turnoefeningen gebeuren in de kamer van Koen
En zo gaat het heel de dag door, een eeuwigheid.

"Je hebt toch nog kinderen en kleinkinderen?"
Ja... gelukkig maar, maar dat zijn geen vervangers, dat zijn andere individuen. Het verlies zou misschien nog overheersender geweest zijn hadden wij alleen Koen gehad, maar de pijn mindert niet door het feit dat er nog andere kinderen zijn.

Je kunt het niet makkelijk verwoorden. Ooit zei een collega me: "Het is geen verlies, het is een amputatie..." misschien is dat nog de beste manier om dat te omschrijven.

Och, ik heb verdriet voor het overlijden van ouders, broer, familieleden, vrienden, maar dat slijt eigenlijk wonder vlug. De kansen dat je er nog eens weer mee geconfronteerd wordt is kleiner. Zelfs je ouders waren niet meer zo dichtbij, je bent het huis uitgegaan en hebt een eigen leven opgebouwd, en ouders zijn nog waardevolle raadgevers en opvoeders waar je nog dankbare gevoelens bij hebt, zijn grootouders van je kinderen die wel eens op de kinderen passen... Maar een kind, dat is anders.

Nee, ik ben niet verbitterd, ik ben zelfs niet ongelukkig. Want geluk heeft niets te maken met verdriet of gemis. Geluk is iets heel anders. Je kunt perfect gelukkig zijn met een hart vol verdriet. Alleen op de momenten dat dit verdriet weer echt opborrelt, alles overheerst, is ook het geluk er niet meer te vinden. Het is er misschien nog wel, maar je vindt het niet meer onder de tranen.

Ach, het is zo verschrikkelijk moeilijk om over gevoelens te praten, te schrijven... Ze zijn er gewoon, en ze zijn zo individueel dat ze wellicht niet overdraagbaar zijn.
Dat hoeft ook niet.
Vreugde moet je delen, verdriet kun je niet delen.
Je krijgt wel wat steun, het schouderklopje -geestelijk of echt-, maar diep in je raakt dit nooit echt tot de kern van het verdriet. Verdriet draag je - als het er op aan komt- altijd alleen. Anny zal wel hetzelfde verdriet hebben, zal wellicht meer begrijpen dan de buitenstaander, maar ik kan niet aan haar verdriet en zij niet aan het mijne. We troosten elkaar in de hoop de ander te helpen, want wij weten onszelf ongeneesbaar.

Gelukkig denken we ook aan de goede en de leuke herinneringen.
Is het niet altijd bitter-verdriet. Soms is het ook zoet.

Ik weet het niet of mijn ervaring, mijn voelen hetzelfde is als het voelen van Anny, hetzelfde is als het voelen van andere ouders die een kind verloren. Wellicht niet. Wellicht is verdriet zo verschrikkelijk individueel dat het ook niet te veralgemenen is... Misschien ...  Misschien...

Buiten is het weer mistig. Prachtig weer als je een bronchitis hebt, kun je nog wat meer hoesten. We zijn al weer maart... de lente komt nader... Straks zie je weer het groen groener worden. De dode planten rijzen weer op... Prachtig symbool van een onbestemde hoop...

tot de volgende ?

schrikkeljaar

Image via Wikipedia

We zijn vandaag de 29° februari... 't Is dus weer een schrikkeljaar.
Eigenlijk een schoonheidsfoutje aan ons tijdssysteem. Wij, de mens wil zo nodig alles organiseren, alles netjes indelen in gelijke vakjes, en de aarde werkt niet mee... Nee, die moet zo nodig net iets meer dan 365 dagen nodig hebben om rond de zon te toeren. Om dat kleine verschil op te vangen hebben we om de 4 jaar een schrikkeljaar (met uitzondering van de honderdtallen).
Dat kan niet, dat verstoort ons systeem van tijd, dat dwingt ons tot een aanpassing, anders klopt het niet meer dat de lente begint omstreeks 21 maart, en lopen de seizoenen dus in de war.
Waarom is de tijd zo belangrijk ?
Om de maatschappij te kunnen ordenen, om duidelijk te kunnen stellen wanneer het zaai- en maaitijd is.
Om duidelijk te kunnen stellen wanneer je in de overheidsgebouwen de centrale verwarming moet uitschakelen.
Maar dat het soms nog vriest in juni, daar kun je als kalendermaker geen rekening mee houden. Gemiddeld vriest het dan nooit, dus: verwarming af.
Als je dan koud hebt, dan is dat inbeelding.
Op Allerheiligen mag je dan weer je lange winterjas aan, vroeger hoort niet.
En de aarde ?
Die draait rustig door, op zijn eigen tempo. Steeds beetje per beetje wat trager. De dagen van 24 uur worden steeds langer...
Maar nu is de seconde wetenschappelijk bepaald, is niet langer een dag gedeeld door 24 uur dan door 60 minuten dan door 60 om aan seconde te komen, nee, de seconde is wetenschappelijk vastgelegd, dus wijken wij niet meer af, nee, de aarde wijkt af. Dus moeten we nu en dan een schrikkelseconde toevoegen, maar dat vergt enorme inspanningen om alle computergestuurde systemen daarop aan te passen, dus doet men dat niet meer... We houden nu stug vast aan onze seconde. Dat wil dus zeggen dat binnen x aantal jaren we niet meer een seconde zullen moeten bijstellen, maar misschien een volle minuut... Rampzalig ! Desastreus !
"De Aarde wil zich niet voegen naar ons uitgekiende systeem !"
djudedju

Waar zijn we eigenlijk mee bezig ?
Vroeger werkte de mens langer in de zomer, want er was langer licht, en korter in de winter, want er was minder licht.
De wekker was de haan en het vogelenkoor ... We leefden met de natuur mee.
We ondergingen de maat van de aarde... Nu pogen we de aarde onze maat op te leggen. De haan mag zelfs in sommige gebieden niet meer kraaien, en mocht men een middel vinden, dan mochten ook de vogeltjes zo hels vroeg niet meer fluiten, kwinkeleren en schuifelen..
We leven tegen de natuur in.

Iedere morgen sta ik voor het grote raam in de kamer van Koen, en kijk naar buiten over de brede vallei die me toelaat zelfs Gent Zeehaven te zien (bij helder weer)... Ik geniet van de morgenzon die vrolijk de kamer in schijnt. En in de winter vervloek ik het systeem dat me doet opstaan op het geijkte uur...donker of niet...
Straks gaan ze ook nog eens overschakelen op zomeruur...
Als je zo nodig alles kunstmatig wilt indelen, waarom zou je dan nu en dan het systeem niet wat uit het lood kunnen zetten om mensjes te pesten???

We leven met de klok...
De dokter kwam voor onze bronchitis (ja, alle twee !) en dan neemt hij je pols vast en kijkt hoe vlug je hart klopt in de tijdspanne van één minuut... Net of het hart trekt zich iets van de tijdsindeling aan.

Eigenlijk worden we op die manier gedwongen om ons lichaam aan te passen aan een systeem dat niet natuurlijk is. De klok hoort niet.
De klok dirigeert.
Je moet aan het werk van dat uur tot dat uur, en je krijgt een pauze om te eten op dat uur tot dat uur... Honger of niet. In de rij, een, twee...
Je kijkt om 19 uur naar het nieuws op TV en dus richt je het avondmaal in, zo, dat je netjes in de opgelegde lijn mee loopt.
Ik ben nu op pensioen, en dan denk je: eindelijk is de tijd van mij...
Niets van !
Om 13.30 uur moet je in de academie zijn. Niet vroeger want anders kun je niet binnen, niet later want anders verlies je van de uren waarvoor je lesgeld hebt betaald... En de vergadering van Ziekenzorg is op dat uur, en de kaarting van Okra begint om... En om twaalf uur staat je eten op tafel.

We leven niet, de klok leeft ons !
We hebben geen binding meer met de natuurlijke manier van leven. In de winter staan we op, omdat het zo laat is, we blijven niet lekker warm liggen tot de haan ons laat weten dat de dag er aan komt... We moeten niet meer opstaan in de kou, het huis is lekker warm, zeker de woonplaatsen...
Ik hoor nog hoe 's morgens vroeg ons vader of moeder met de koteraar in de kachel zat te wroeten, ik hoor nog hoe ze aanmaakhout gingen halen, en hoe ze de kachel aanmaakten. Meestal was dat niet nodig, want we hadden een "contenue" een vulkachel, die heel de nacht zachtjes bleef branden, en waar je 's morgens maar eens in moest koteren, wat meer luchttoevoer geven, en wat kolen op gieten...
Je hoorde dan hoe moeder de asla uittrok, en de asse buiten ging uitgieten. Heel lang geleden herinner ik me dat die as ook nog eens gezift werd... en de bruikbare kolen er uit gepuurd werden. Niet laten verloren gaan, het is veel te duur...

Dan riep ze naar boven, naar ons, het was tijd om op te staan. We moesten op dat uur in school zijn. Ook in de vakantie moesten we op het gewone uur op staan, ledigheid was het oorkussen van de duivel.
De klok is er bij ons ingestampt, van kleins af aan...

En toch... toch is de klok, de juiste tijdsindeling nog niet zo heel oud, en al zeker niet het systeem waarbij hele landen, halve werelddelen, dezelfde tijd volgen. Vroeger had ieder dorp zijn tijd. Gebaseerd op de zon. Middag was als de zon het hoogst stond, en het enige uurwerk in het dorp hing aan de kerk. Alleen de heel rijken hadden ook een klok in huis. Tot de komst van de fabrieken, de werktijd was op de klok geregeld, in de steden zag je niet overal de kerk staan, dus werd de klok gemeengoed... En sommige bedrijven verwittigden het volk met een sirene van de wisseling der ploegen...
Tijd is stillekens aan het leven gaan beheersen en doet dat steeds meer en meer... Zo erg, dat we weer aan af zijn, en weer bezig zijn af te wijken van de aarde als basisgegeven, weer stilaan aan het afwijken zijn, nu seconde per seconde... De aarde draait niet regelmatig, veegt zijn pollevientjes aan onze klokken...

Het is kwart voor tien, ik moet hoognodig mijn blog afronden, er zitten al lezers te wachten op hun dagelijkse portie leesvoer...

tot de volgende ?

Het einde

Image via Wikipedia

We leven (weer al een keer) in het jaar van "Het einde van de wereld"... Ondertussen heb ik al een paar eindes van de wereld meegemaakt, en ik ben er nog... En onlangs las ik een lijstje van voorspelde wereldeinden, en dat is een lijst zonder einde (mooi woordgrapje)...
Er is altijd wel hier of daar een bietekwiet die het einde van de wereld voorspelt. En ooit zal er wellicht eens een keer eentje gelijk krijgen, maar wanneer dat zal zijn ??? Wellicht binnen een paar miljard jaar (vijf miljard volgens natuurkundigen)....
Maar natuurlijk voorspellen de onheilsprofeten eigenlijk niet het einde van de wereld, maar het einde van "de mens"... En dat kan wellicht heel wat vroeger komen dan het einde van de wereld. Het einde van de wereld zal wellicht komen op het moment dat onze zon in Nova gaat, en zodanig zichzelf opblaast, dat de aarde er gewoon in opgeslokt wordt.
Het einde van de mens zal wellicht heel andere redenen hebben...
Er kan uit de soort mens een nieuw ras ontstaan
Er kan een pandemie komen waardoor de mens uitsterft
De wereld kan zodanig ontregeld worden door milieuvervuiling, dat het een onleefbaar milieu wordt
Er kan... er zijn heel veel mogelijke manieren waarop de mens kan verdwijnen, maar wellicht zal dat nooit op een bepaalde dag zijn, nooit op de manier: "Klik" en het licht gaat uit... Zelfs een pandemie die de mens als soort uitroeit zou wellicht een tijdje nodig hebben om zichzelf waar te maken. En dat is blijkbaar vroeger al een keer bijna het geval geweest... Er moet volgens genetici een moment geweest zijn, waarbij de mensheid teruggevallen is tot op een zegge en schrijve vijfduizend exemplaren... Waaruit de huidige miljarden allemaal afstammen...  Ik weet niet of het klopt of niet, maar het is een mooi idee, want het stelt eigenlijk dat we allemaal familie zijn, van de Aboriginals, van de Papoea's, van de negertjes, van de Eskimo's, van de Indianen, en van mijn buurman. Hitler zou er niet tevreden mee zijn. Ik wel. Ik vind het grandioos.
Maar dit betekent dat de diversiteit van al die miljarden mensenkinderen eigenlijk maar heel weinig variatie heeft, en dat een pandemie daardoor nog veel gevaarlijker wordt. Reden te over om goed voor mekaar te zorgen...

Bijna al  die voorspellingen van het einde van de wereld, zijn ontstaan door mensen die de Heilige Boeken verkeerd hebben gelezen...Dus eigenlijk door mensen die hun godsdienst verkeerd interpreteerden.  Dit keer gaat het over het "lezen" van de kalender van de Maya's, ook al gelieerd aan een godsdienst van toentertijd, die nu nog eens de geschiedenis doet rimpelen.

Het is dan ook zo dat bijna iedere godsdienst het einde van de wereld voorspiegelt aan de mens. Persoonlijk denk ik dat dit veel eer moet geïnterpreteerd worden als een verwittiging naar ons eigen einde, ons eigen sterven. En dat einde komt er. Voor iedereen. Maar wellicht niet allemaal op enkele dagen. (Tenzij die pandemie er wel zou komen?)... Bijna iedere godsdienst wil het einde van de mens als individu lichter maken, een belofte van een alternatief leven na de dood bieden.

Is dat er? Komt dat er ?
We weten het niet. De "bijna dood ervaringen" lijken een positief antwoord te bieden, maar ondertussen heeft men vastgesteld dat bepaalde medische ingrepen, waarbij een zuurstofvermindering in de hersenen plaatsgrijpt, dit zelfde bizarre verschijnsel veroorzaakt. Dus misschien is dit geen "open deur" naar het eeuwige leven ????
Kortom, we weten het niet. We hoeven het ook niet te weten. Mochten we het weten, dan zouden we wellicht al druk aan het prutsen zijn om de toegangsdeur in handen te krijgen en er geld uit te slaan. Maar misschien is het er gewoonweg niet...
Ik vind het idee dat het er is wel goed, omdat het de mens een bijkomende reden geeft om "goed" te leven, om zijn individueel leven in te passen in de gemeenschap, want dat is eigenlijk dat "goed" leven. Aanpassen, inpassen in het geheel van de maatschappij. Maatschappij die maar optimaal kan bestaan indien iedereen wil leven naar die maatschappij.
Kortom, mens zijn is een complex iets...
We krijgen meer dan eens het gevoel dat de maatschappij geen of onvoldoende rekening houdt met ons (we denken heel zelden er aan dat wij zelf wel eens te weinig rekening houden met de rest)... Wellicht is dat fenomeen er ook de basis van dat we denken dat het niet zo kan blijven bestaan... en voorspellen we het einde...
Het einde omdat wij het eigenlijk niet meer zien zitten.
Omdat wij het niet meer in handen hebben.

Kortom, het einde omdat we ergens dat antwoord willen, als oplossing voor wat we niet meer in handen hebben.... Net of we ooit het leven in handen kunnen hebben. We kunnen immers alleen verantwoordelijkheid hebben, opnemen, voor ons zelf, en dat is al knap moeilijk...

Godsdienst is misschien niet echt logisch, niet echt reëel, maar het biedt in ieder geval een soort houvast. Maar alleen als je dat houvast zelf wilt grijpen (geloven)...
Niet makkelijk
Zelfs zij die geloven, prefereren soms "het Einde"... een grote finale, verkiesbaar boven het kleine individuele doodgaan...
Mensen... bizarre soort zoogdieren, met een vermogen te denken op een manier die niet altijd logisch is, en die veelal het onderscheid tussen wel en niet logisch niet kan onderscheiden... Wat wil je dan ook ???

Weet je, ik leef, en voorlopig probeer ik dat nog even vol te houden... Ik vind het hier al bij al leuk...

tot de volgende ?

staartmezen

Image via Wikipedia

Gisteren waren ze er plots weer: de staartmezen.
Je ziet ze een heel jaar niet, en plots besluiten te gaan foerageren op andere plaatsen, en dan zie je ze hiphoppend van tak naar tak wippen en speuren of er geen beestjes zitten. Plots zien ze de mezenbollen, en dat is ook goed.
Staartmezen zijn mooie mezen, klein, maar met een lange staart en een heel ander kleurpatroon dan de andere mezen.
Ik vind een pak foto's op internet, maar geen een die vrij is van rechten. Jammer, anders kon ik het u eens tonen. Nu moet je zelf maar eens googlen en kiezen voor de optie afbeeldingen, dan heb je er een hele massa...

Sinds ik van enkele collega's schrijvelaars hoorde dat er eisen werden gemaakt voor het gebruik van foto's ben ik heel voorzichtig geworden.

Ergens vind ik dat bizar. Als ik iets publiceer op internet, dan weet ik dat ik dit openbaar maak. Dat wil dus ook zeggen dat iedereen het kan zien. Maar blijkbaar wil het niet zeggen dat iedereen het kan en mag gebruiken. Daar zit iets tegengestelds aan... Als het openbaar is, dan zit daar voor mij ook in dat anderen het kunnen gebruiken. Weliswaar moet men de uitgever vermelden, en mag men je werk niet vervormen of uit de context trekken, maar geef toe, de bescherming daartegen is heel miniem. Niet zo voor enkele Amerikaanse advocatenbureaus die daar net brood hebben in gezien. Een beetje jammer... Ik kan me voorstellen dat een leraar die over de staartmees praat, graag een fotootje daar bij zou zetten... Mag alleen als ze vrij van rechten zijn.

Kijk, ik doe nu aan keramiek. In een klas. Uiteraard zie je daar de werken van je medeleerlingen, en sta je soms vol bewondering. En uiteraard zie je dan dat sommige werken wellicht de bron zijn van andere werken, van andere leerlingen. Daar is op zich niets mis mee. Rubens en co leerden hun metier door het kopiëren van de grote meesters. Dus waarom zou een leerling geen inspiratie mogen opdoen uit het werk van een ander.
De tijden zijn veranderd, en wellicht is het kopiëren nu "not done"... Niet meer gepast, ook al is het om de techniek te leren. In de les beeldhouwen moest ik het nog wel doen ! Daar moest ik de kop van een of andere oude Romein netjes kopiëren, op de millimeter gelijk na maken. Niet makkelijk, en het is inderdaad een goede les. Maar als je een kopie maakt van een Picasso, dan zou men je wellicht scheef bekijken. Toch kan het dus interessant zijn om de techniek te bestuderen, te leren.

Ik zie er alvast geen graten in. Natuurlijk mag je dan het handteken niet mee kopiëren... het is niet de bedoeling vervalsingen te maken.
Voor mij is publiek werk dus ook min of meer "open" werk. Ook de foto die je publiceert op internet... Vandaar ook dat je met foto's waar personen op staan de nodige voorzichtigheid moet aan de dag leggen. Niet iedereen is gelukkig dat zijn beeltenis wereldwijd kan bekeken worden.

Als je leerling bent op een academie, dan is dat één van de dingen waar wel eens over gedebatteerd wordt. Je gaat naar de academie, omdat je iets technisch wilt bijleren van de kunstvorm die jou aanspreekt. En wellicht is iedereen dus op een of andere manier beïnvloed door een of meerdere kunstenaars of kunstrichting. Je gaat dus naar de academie met een idee, en je verwacht les om dit technisch waar te kunnen maken, en om het bij te schaven van kunst naar Kunst...
Een goede leraar dringt dus zijn manier van werken niet op, maar staat open voor alle richtingen, en moet begeleiden, bijschaven, richten... Een leraar die te veel zijn of haar eigen stijl opdringt, dat is geen goede leraar. Hij of zij kan technisch perfect zijn, maar het mag niet de bedoeling zijn de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie de nek om te wringen.
De leraar moet de leerling helpen te groeien in zijn eigen wereld.
Veelal zal die wereld, onder invloed van de technische ervaring en het leren kijken op zich al evolueren, maar het moet het werk van de leerling blijven, eigen; individueel...

Dit is geen makkelijk werk... Iedereen, ook de leerkracht, heeft dus zijn eigen visie op de dingen... En de leerkracht moet die visie loslaten tijden het les geven. Niet makkelijk !

Niettemin zie je dat, zelfs bij de beste leraars, er een invloed is van leerkracht op leerling... Dat kan bijna ook niet anders. Daar is niets verkeerds mee, zolang het geen opdringen wordt.

Het kan een heel goede oefening zijn een werk van een grote kunstenaar te kopiëren... Dus waarom niet dat van de leerkracht?
... en waarom zou je dan die foto van het staartmeesje niet mogen gebruiken?
Waarom zou dat geen inspiratie, geen beeld bij de tekst mogen zijn ?

De rechten van de fotograaf ? Waarom maakt hij het dan publiek ?

Ik vond een heerlijk citaat over kunst... het zegt eigenlijk héél cru wat ik al een paar keer stelde, dat je pas mens bent als je creëert, schept, iets maakt... het hoeft geen Kunst met grote K te zijn, het moet wel eigen zijn...

"Wie zich noch met de dichtkunst, noch met muziek, noch met enige andere kunst bezighoudt, die is een stuk vee in levende lijve, wie slechts een staart en horens ontbreken. Blijft hij, ook zonder gras te eten in leven, dan is dit het hoogste geluk dat zulk stuk vee ten deel valt."  Bhàrtibàri

tot de volgende ?