De kracht van uit je zelf...

Image by Erf-goed.be via Flickr

In "Quest" zat ik een heel interessant artikel te lezen, over het al dan niet bestaan van de kracht van de geest over het lichaam.
Met andere woorden, kan de geest het zieke lichaam genezen ( Ik had graag ook eens gelezen over : "Kan de geest het lichaam ziek maken", maar dat heb ik (nog) niet gelezen.
De meningen van de vroede vorsers zijn verdeeld. Volgens sommigen is het duidelijk dat een positieve ingesteldheid de mens veel makkelijker en veel sneller laat genezen, volgens anderen is daar niets van bewezen en is het dus klinkklare onzin.
Ik denk, als je het vraagt aan "de mens", als ervaringsdeskundige, dan zal de mening heel sterk in het voordeel klinken van de stelling dat de geest invloed heeft op de heling van het lichaam. Want iedereen kent wel mensen die ten dode waren opgeschreven, maar dit niet konden aannemen en positief bleven denken, en er ook echt door kwamen. Of mensen die volgens de medici maar een paar maand meer te goed hadden, en het nog jaren uitzongen.
Volgens het artikel is er zelfs ooit een test gedaan in verband met een anti-griepprik. Men selecteerde twee duidelijke groepen van mensen, groep een waren de mensen die duidelijk positieve denkers waren en sterk geloofden in de kracht van het prikje, groep twee waren eerder pessimisten en waren eerder van het principe "misschien helpt het wel".
Na een bepaalde tijd werden bij beide groepen de opgebouwde antilichamen geteld, en groep één had beduidend meer antilichamen dan groep twee.
Of dit nu echt een bewijs is ????
Maar doet dat er wel iets toe ?

Ik heb geen technische knobbel, dus is het voor mij totaal onbegrijpelijk hoe televisiebeelden met een antenne uit de lucht kunnen worden geplukt. Maar ik zie ze wel op het scherm verschijnen. En er is geen haar op mijn hoofd die zich zit ziek te denken hoe dat kan of niet kan... En zo kunnen we wellicht, ieder voor zich, een heleboel dingen bedenken, waar we geen uitleg voor hebben, maar die we toch ervaren en aanvaarden. En denk nu niet dat dit ligt aan u, of aan een gebrek aan wijsheid, want zelfs de geleerdste bollen op deze aardkloot hebben nog legio dingen die ook voor hen onverklaarbaar zijn, maar er wel zijn.

En dat is het minste van mijn zorgen.  Ik heb er echt geen behoefte aan alles te kunnen verklaren, alles te kunnen begrijpen... Ik hoop zelfs dat die tijd nooit komt! Nu ervaar ik een wereld vol wonderen en vol heerlijkheden (ook het omgekeerde...) maar net het feit dat die wonderen er zijn, maakt mij blij. Ik snap er geen bal van hoe een madeliefje weet dat de lente er is, maar plots staat het gras vol witte bloempjes. Heerlijk toch ? Bovendien zeggen die kleine nietige bloempjes mij overduidelijk: het is lente, tijd om een frisse neus te halen na de koude wintermaanden.

Dus waarom zou ik dan niet aannemen dat er ook ergens in onszelf nog een pak dingen zitten die we niet begrijpen? Waarom zou er geen link zijn tussen geest en lichaam ?
We aanvaarden uit ervaring dat het er wel is, want als we ziek zijn, dan zijn we ook geestelijk meestal niet op ons best. Waarom zou het dan niet mogelijk zijn om de zaken om te keren, wel positief te denken en zo het lichaam te dwingen naar gezond zijn ?

Volgens mij kun je onder diezelfde noemer ook het begrip "mirakels" zetten. In dat specifieke geval lijkt het mij dat de geest, onder invloed van geloof, een plotse en dusdanige positieve boost geeft, dat er sprake is van een onmiddellijke en plotse genezing.

Of deze kracht dan uitgaat van de heilige in casu, of van je eigen geest, zal wellicht naar gelang je eigen overtuiging worden ingevuld. Maar het feit blijft dat het bestaat, en dat het een bewijs te meer is dat "geest" commando's kan geven aan het lichaam.

Wellicht is dit mede een van de redenen dat de mens van nature geneigd is tot religie, immers het is een soort geestelijke brug naar het onuitlegbare... (Naast de maatschappelijke functie er van.)
Dus, ik besluit dat ook ik geloof in de kracht van de geest. En vermits ik ook een van die mensen ben met sterke neiging tot religie, mag het van mij net zo goed de kraccht van de geest of de kracht van de Geest zijn. Ik weet het niet, en net zoals die televisiebeelden in de ether, begrijp ik het niet echt, maar ik aanvaard het, omdat ik het ervaar.

In ieder geval kunnen we daar één ding uit besluiten, bekijk het voortaan allemaal maar wat positiever, wie weet wordt het dan ook allemaal positief ?

tot de volgende ?

Voedseloorlog?

Image via Wikipedia

Zonet heb ik naar Luc gebeld, en we gaan vissen in het park. Hopen maar dat Luc nu eindelijk ook weer eens een karper vangt ! Ik hoop het van ganser harte, want ik denk dat hij op den duur complexen gaat krijgen !
Het is dan ook niet te begrijpen, we vissen naast elkaar, met exact hetzelfde materiaal en het zelfde lokaas en hetzelfde aas, dezelfde haken op dezelfde manier gemonteerd... Vissen is duidelijk geen wetenschap! Toch niet het gewoon gaan vissen zoals wij doen...
Want op zee gaan ze tegenwoordig wel vissen op een wetenschappelijke manier! Misbruik van wetenschap, omdat ze alleen naar het onmiddellijke gewin kijken, en druk bezig zijn de zee leeg te vissen. Het klinkt bijna absurd, maar toch is dat net wat ze doen. En net zoals we dat al op het landsgedeelte van de aarde deden, trekken ze heel het ecosysteem aan flarden, en gaan dan, als het kalf verdronken is de put vullen. (Slechte beeldspraak als je praat over oceaan)
We zijn bezig in ijltempo ons eigen leefmilieu te vergiftigen, uit te moorden en kapot te maken.
Ik maak me grote zorgen, maar dat helpt niets. Ze doen maar voort met de boel kapot te maken.
Ergens kan ik mijn neef volgen, als hij stelt dat het in se allemaal komt omdat we met te veel zijn. We zijn inderdaad met steeds meer mensen op een aarde die niet meegroeit. Mochten we de voortbrengselen van die aarde dan nog nuttig besteden en eerlijk verdelen over allen, dan zou het misschien nog niet zo dramatisch zijn, maar in het rijke westen verbruiken we honderden keren zoveel als we echt nodig hebben, en iets verderop hebben de mensen niet eens genoeg om mee te overleven.
Het gekke is dat de realiteit heeft uitgewezen dat, als de mensen genoeg hebben om menselijk mee te leven, de bevolkingsaangroei vertraagt, ja zelfs daalt. Met andere woorden, mocht het rijke westen zijn goederen eerlijk uitsmeren over de boterham aarde, dan zou niet alleen iedereen genoeg hebben, maar zou de explosieve aangroei van de wereldbevolking ook stagneren en zelfs wellicht dalen.
Met andere woorden het is mede door onze gulzigheid dat de wereld steeds meer uit evenwicht raakt, dat er steeds meer mensen komen die hongeren, en dat de boel op springen staat.
Ik weet niet of u ook graag eens in geschiedenisboeken zit te snuffelen... Heel wat van de grootste oorlogen zijn voortgekomen uit wat we kunnen noemen volksverhuizingen. Hele volkeren die massaal beginnen te verhuizen, opschuiven naar andere gebieden. Daar zijn twee mogelijke reden voor: ofwel worden ze verdrukt en moeten ze wel opschuiven onder druk van andere volkeren, ofwel noopt de honger hen te verhuizen naar gebieden die hopelijk wel kans op voedsel bieden.
Denk niet dat dit vandaag de dag niet meer mogelijk is, in feite moet je maar om je heen te kijken, om te zien dat het al begonnen is. De druk van de immigratie zal steeds groter en groter worden, en wees eerlijk, mocht jij in die situatie zitten, dan zou jij ook pogen aan eten te raken.
In sommige streken zitten ze nu al met de handen in het haar, omdat steeds meer scheepjes, sloepjes en al wat drijft aan land komt met massa's vluchtelingen, die soms zelfs al dood zijn op het moment dat ze aankomen. Stel dat dit tempo nog eens vertienvoudigd, wat zou men dan doen?
En die kans zit er dik in.
Ze afschieten? Met de druk van de huidige media er bovenop ?
Ze binnenlaten? Met als gevolg dat dit gerucht doorsijpelt en de redding plots heel reëel wordt voor wie nog in het arme thuisland zit ?
Nee, ik voorspel dat de druk binnenkort zo hoog wordt, dat we echt gaan kunnen spreken van een invasie. Misschien zal dit zonder wapens gebeuren, gaan ze gewoon hier binnen "wandelen", maar als dat verhinderd wordt, dan zullen ze niet anders kunnen dan vechten voor een bete brood. Voor die mensen is de dood immers niet meer afschrikwekkend, het is of dood gaan van de honger, of doodgeschoten worden in een "korte" pijn, met een kansje op overleven zonder honger.
En laat ons eerlijk zijn, eigenlijk zou je het hen niet eens kwalijk kunnen nemen...
En weet je, dan komen we terug in de "duistere middeleeuwen"...
 Nee, ik overdrijf niet! Kijk maar wat er nu in grote delen van Afrika aan het gebeuren is. Daar is de kolonisator weg gegaan, en heeft een volk achtergelaten die nog niet in staat was om de ingeslagen weg voort te zetten. Die mensen waren meteen hun eigen cultuur kwijt en hadden de nieuwe de andere ultuur nog niet verworven. Die landen gaan niet vooruit, nee, ze glijden de berg af, en zullen blijven glijden tot ze zelf de weg terug kunnen opbouwen. Net zoals wij, na het verdwijnen van de Romeinen en het binnenkomen van de Germanen hier hebben gedaan... We hebben er een kleine duizend jaar over gedaan.
De Germanen moesten wel de infrastructuur van de Romeinen vernietigen, want dat waren niet alleen steunpunten van een andere cultuur, het waren ook  aanklachten tegen hun onkunde op dat gebied. De Germanen zijn hier ook gedurende enkele honderden jaren vreedzaam binnen gesijpeld, werden zelfs aangenomen en aan het werk gesteld (vooral als legioensoldaat in het Romeinse leger - ze vormden zowat de ruggengraat van de verdediging tegen de ...Germaanse aanvallen!). Die Germanen vormden op het moment van de grote invallen geen bruggenhoofd naar de bestaande infrastructuur, maar werden door de Germaanse invallers niet meer aanzien als volksgenoten, maar veeleer als overlopers, en dus uitgeschakeld.
(Dus een vreedzame oplossing is niet zo evident!!!)
Misschien kunnen we nu nog iets doen, maar dan moet het wel vlug gaan, heel vlug, en moeten we de goederen der aarde nu, vandaag nog, eerlijk gaan verdelen !
Anders is er wellicht geen ander alternatief dan de doem.
Er is naar mijn gevoel geen tijd meer om nog veel na te denken! We moeten ageren, laat het denken maar voor later.

tot de volgende ?

Het leven...

Image by drhenkenstein via Flickr

Heb je al eens bedacht dat 99,99999 % van je leven in het verleden ligt ? Het heden is immers nu, en op het moment dat je dit leest is dat nu al weer een toen... En de toekomst vraag je dan?
Dat is een grote onbekende. We weten niet eens dat hij er ooit zal zijn, want op het moment dat ik daar ben zit ik in het heden.
Volgens de meest moderne wetenschappers is de tijd niet relatief, maar wiskundig bestaat hij wellicht niet. Dus is ons leven net zo goed in één flits voorbij, of in een eeuwigheid.
Ik ga niet liggen vertellen dat ik die wiskundige redenering snap, maar voor mij is tijd dan ook geen wiskundig begrip, maar een ervaring. Zelfs al zou die ervaring flagrant verkeerd zijn, dan nog blijft het mijn ervaring.
Misschien ben jij ook al een op een morgen wakker geworden met het idee dat je ergens anders waart, dat de droom op een of andere manier doorliep in je wakker zijn, of, zoals de aboriginals zeggen, dat het leven een droom is, en de droom de werkelijkheid.
Ik heb ondervonden dat ik op een of andere manier een tijdkunstenaar ben... Ik verklaar me nader: je moet ergens zijn op een bepaald uur, en plots sta je in de file. De meeste mensen zijn daardoor heel ongelukkig, gestresseerd, ik heb die tijd altijd gezien als een onverwacht geschenk. Een beetje rust op een onverwacht moment. Als we met meer dan één in de wagen zaten, waren de anderen daar veelal pisnijdig over, en een keer kreeg ik het verwijt dat ik geen beroepsernst had. Nadien trok hij die woorden wel weer in, want een gebrek aan beroepsernst was iets wat men mij moeilijk kon verwijten. Zijn reactie was eerder een volkomen onbegrip tegenover mijn aanvaarding van het "tijdsverlies".  Ik ga immers uit van het feit dat je alleen het nodige kunt doen om op een normale manier op tijd ergens te zijn. De meeste mensen die me kenden in mijn werk, weten dat ik meestal veeleer te vroeg op de afspraak was, dan te laat. Ik kon mezelf dan ook niets verwijten als ik opgehouden werd door iets buiten mijn wil, dus aanvaardde ik het gewoon, zelfs als een onverwacht geschenkje in een jachtige wereld.

Tijd is voor mij nooit echt de dwingeland geweest, en om zeker geen druk te ondergaan vertrok ik tijdig. Wat er dan gebeurde kon niemand mij verwijten, ik ook mezelf niet, dus waarom zou ik me dan nog druk maken?

Dat is met het leven ook zo... Als je doet wat je moet doen, maak je dan geen zorgen meer. Aanvaardt wat er gebeuren kan. Je kunt alleen je best doen, en zorgen achteraf zijn ofwel wroeging omdat je niet deed wat je kon, ofwel zinloze zorgen waar je toch niets aan kunt doen. Dat is geen fatalisme, dat is een reden te meer om te doen wat je kan. Maar het is wel zo, dat je ook moet aanvaarden wat je niet kan en wat de gevolgen daarvan zijn. Doe je dat niet, dan maak jezelf voortdurend ongelukkig.

Want om het heel simpel te zeggen, geluk, dat is iets heel gewoons. Dat heet aanvaarding.
Content zijn met wat je hebt en met wat je doet.
Geluk met een hoofdletter, dat bestaat alleen in momenten van extase, van buiten jezelf zijn. En toch jagen de mensen verkeerdelijk achter Geluk, in plaats van gewoon het geluk te grijpen voor je neus.
Dat komt onder meer, omdat wij steeds geneigd zijn het geluk van anderen af te meten naar onze normen.  Ik vergelijk dat wel eens met het Westen... Amerika en zijn partners zijn zo zeer overtuigd van het feit dat hun manier van leven de juiste is, dat ze alle andere vormen afschilderen als slecht, verkeerd, en vol met een ongelukkige en onderdrukte bevolking... Maar is dat wel zo ?
Ik las ooit een boek van een Frans schrijver, over China. De man had China bezocht en er een hele tijd verbleven voor de grote revolutie(s). Een twintig tal jaren nadien bezocht hij China terug, na de revolutie, het China onder Mao... Heel het boek stond vol met zijn vreugde over het feit dat de mensen daar nu zo vrij en zo gelukkig waren. Dat is hetzelfde China waarover wij voortdurend moesten aanhoren hoe slecht ze het daar nu wel hadden onder het communisme van Mao.
Ooit ontmoette ik een vrouw die hier leefde en gehuwd was met een Vlaamse ingenieur. De vrouw was afkomstig uit het Oostblok, het Oostblok van toen nog achter het IJzeren Gordijn...  Zij vertelde dat ze toen vrij was, dat daar echt de vrijheid was, niet hier en nu...
Als je in een situatie leeft, en die aanvaardt, dan ben je vrij, dan ben je gelukkig! Het is niet aan een ander om te oordelen over jou geluk of ongeluk, over het goede of het kwade van een regime...
In de tijd van dat fameuze Ijzeren gordijn, hoorde ik ooit een kluchtje, een klucht met veel waarheid? Een man was het Oostblok ontvlucht naar het rijke Westen. Een journalist vroeg hem hoe het ginder was achter dat Ijzeren gordijn. De man antwoordde" Ik mocht niet klagen." De journalist vroeg verbaasd waarom hij dan wel van daar gevlucht was , "Hier mag ik klagen!" was het antwoord.

Leef van vandaag op morgen, maak er het beste van, doe wat je moet doen, en dat is meer dan je plicht alleen, en dan, als je tevreden kunt zijn met je zelf en je daden, zul je zien dat het leven ook makkelijk te aanvaarden en te dragen is. Hoe het er ook uitziet. Laat het jou eigen ervaring zijn, vergelijk niet met anderen, kijk naar je zelf en je doe wat je moet doen en kunt doen, en de rest is dan gewoon aanvaarden.
Ik heb pijn, ik verloor een zoon (en niemand kan beschrijven hoe erg het is een kind te verliezen), maar toch ben ik gelukkig! Ik doe wat ik kan en aanvaard het leven zoals het is, en ben blij met ieder mooie moment, mooi ding of wat dan ook.
Ik glimlach naar de medemens en zie, ze glimlachen ook naar mij !
Wat kun je meer verwachten in dit leven ?

tot de volgende ?

Korea versus Korea ?

Image by kk+ via Flickr

Héél lang geleden zag ik ons moeder zeep kopen en rijst en bloem en zo meer, stockeren voor de komende nieuwe oorlog... Korea... Jaren nadien lagen er nog keiharde stukken sunlight zeep op de zolder. Nu zie je dergelijke dingen voor grof geld verkopen op de rommelmarkten.
Ik was nog een klein manneke, maar de sfeer van onrust is me bijgebleven, en de Kamina vaarde met Belgische soldaten naar ginder ver, om te vechten.
Na een hele tijd van vechten en onrust kwam er een gewapende vrede tussen de grote machten die achter die idiote oorlog zaten, Het communisme met vooral China, versus het Imperialisme van de USA en de rest van de "vrije" wereld... Een wereld die nog niet hersteld was van de laatste oorlog en al weer bezig was zich zelf naar de verdoemenis te helpen.
De vrede was heel kunstmatig, midden in het land, zo wat op de 50° breedtegraad, werd het land gesplitst, in Noord en Zuid, in pro westers en pro communistisch...
En al die tijd is het blijven rommelen. Al die tijd is Korea in reserve gehouden om, zo het economisch wenselijk was, weer een oorlogsveld te hebben.
Want oorlog, dat is economie, op zijn smalste kant, maar niettemin economie.
Nu zou Noord Korea atoomwapens fabriceren, en dat mag niet van Zuid Korea en van Amerika.
De spieren worden gebald, er wordt gebrald over de agressie van de anderen, en nu gaat Amerika samen met Zuid Korea wat  militaire "oefeningen" gaan houden voor de kust van Korea, kwestie van te tonen dat ze gereed zijn. De anderen zeggen dat dit geen oefeningen zijn, maar provocatie...
Ons moeder zaliger zou er al weer aan denken om zeep in te slaan.
Want de economie gaat slecht, en oorlog zou economisch gezien misschien wel aantrekkelijk kunnen zijn.

Hier en daar zijn er op de wereld een paar plaatsen die klaar zijn en klaar gehouden worden, om eens lekker oorlogje te gaan voeren. De wereld is pas de koude oorlog kwijt, of daar kwam de spanning met de Islam netjes op tijd, en nu dat wat lijkt te milderen, komen ze rap weer met Korea op de proppen. Het economisch terrein moet steeds in staat van paraatheid zijn.

En de gewone mensen, die zijn het slachtoffer. Maar dat is van geen tel voor economen. Dat zij ook mensen zijn, dat weten ze niet eens meer, zij zijn van een ander ras, de homo economicus ofte de mens die alleen leeft voor geld, de Mammon uit de bijbel.
En weer moeten we vaststellen dat het in feite over de macht gaat, want economie, dat is een bijproduct van de macht.
En het kwade in de wereld, dat is macht en machtswellust.
Meer niet.
En alles wordt gebruikt en misbruikt in functie van " de macht". Religies vergeten hun eigen voorschriften en ideologieën omwille van de macht, staatshoofden en politiekers gaan desnoods over lijken omwille van de macht en omwille van het geld.
Macht !
... hopelijk komt er weer een uitbarsting van de Hejamijnkuttel (of zoiet) in IJsland of ergens anders, waait de wind al de gassen en het stof in de richting van Korea (de beide, ik ben niet sectair) zodat hun gedreig moet stilvallen onder druk van één hoestbui van moeder aarde...
Zo dat ze eens voelen hoe klein en hoe futiel ze eigenlijk zijn, hoe hun "macht" in werkelijkheid hol geblaas is... Hun gebrul het gepiep van een kitten.

En weet je, van mij mag "macht" rustig besmet worden met een virus die de hersenen aantast, en de slachtoffers weer leert lachen en vriendelijk zijn voor elkaar... Dat zou pas een leuk griepje zijn, het griepje van de Vrede en de Vreugde.

tot de volgende ? (Oh ja, heb je al gezien dat je nu hieronder je waardering kunt uitdrukken voor dit gebazel van een oude man met zorgen voor de toekomst van zijn kleinkinderen?)

dia's

Image by mooste via Flickr

In de Aldi kocht ik zo'n toestelletje om dia's om te zetten tot digitale beelden. Na enig zoekwerk (ik ben een genie in die dingen!!!!) kreeg ik het voor elkaar, en heb ik reeds enkele laders omgezet tot digitale vorm. Misschien gaan we op die manier die oude dingen ook nog eens bekijken...
Zo kreeg ik toevallig de beelden in handen met de doop van ons Veerle... Met als peter mijn broer zaliger en mijn oudste zus. Je wordt niet alleen met het verleden geconfronteerd, maar ook met het verouderen! Je ziet een pak mensen die er al lang niet meer zijn, mensen die je volkomen uit het oog (en het geheugen) hebt verloren, en je ziet van al die anderen en je zelf, hoe oud we wel geworden zijn.
God jongens, wat zijn we veranderd in de loop van al die jaren!
En hoe dikwijls ben ik dik geweest en dan weer dun en dan weer dik... Ik ben het schoolvoorbeeld van het jojo-effect.
Beelden van toen we 15 jaar gehuwd waren, met de kinderen nog klein. Beelden van toen we nog verkeerden en gingen wandelen met oma in "'t bosje" voor ons ouderlijk huis... Beelden van het eerste huis waar we woonden, van het tweede huis, van het derde en van waar we nu al zo lang wonen, en die echt ons thuis is geworden... Beelden van onze Koen zaliger...
Kortom weemoed en heimwee van cellofaan op digitaal gebracht.
Het omzetten heeft het immense voordeel dat je ze ondertussen ook al eens bekijkt... Het gaat dan ook niet snel. Het procedé is op zich nogal omslachtig, maar bij het kijken of het beeld juist zit (???) zit je ook telkens weer weg te dromen.
Je kunt ook de negatieven van gewone foto's naar digitale foto's omvormen, waarbij ze ook nog eens van nega- naar positief gezet worden. De techniek is wonderbaar.
En telkens weer de weemoed, het wegdromen, het verbaasd kijken, en het herkennen van vergeten mensen.
Ik heb me niet kunnen inhouden, om de eerste beelden al eens te bekijken op het scherm van mijn pc, later ga ik die wel eens op CD zetten, maar nu zaten Anny en ik te kijken, soms heel stil, soms vol verbazing soms zoekend wie is dat nu weer ?
We hebben die dingen veel te lang op zolder laten liggen!

En weet je, dan denk ik eens aan de generaties voor ons, waar foto's en dergelijke nog niet bestonden, of alleen bij heel plechtige gebeurtenissen genomen werden... Beelden in sepia, zoals je wel eens ziet op die hele oude postkaarten. Die generatie had geen doos (lees dozen!) met foto's van toen.  Mijn ouders zullen wellicht de eerste generatie zijn geweest, die al wel eens foto's namen van een uitstapje en een familiefeestje, en dat was dan nog met mondjesmaat, want foto's waren al bij al duur.
Nu zit iedereen met zo'n digitaal kodakje, neemt ontelbare fotootjes (de slechte zwieren we er wel uit) en  als het geheugen vol zit stoppen we een nieuw SD-tje  er in, en zijn weer weg voor honderden foto's. Het kan niet meer op. Foto's worden ook niet meer zo vaak op papier gezet, veelal worden ze omgezet tot een ceedeetje met de vermelding er op van waar en wanneer het ook weer is geweest.

Ik vermoed dat die ceedeetjes ook ergens in een schuif terecht zullen komen, waar ze nu en dan - bijna per ongeluk- nog eens zullen uit gehaald worden, en weer, net als bij mij nu, voor de nodige weemoed zullen zorgen.

Ons verleden in beelden. .. Het is een beetje zoals na het overlijden van je ouders, en je samen met broers en zussen het ouderlijke huis moet opruimen... Nu en dan krijg je dan dingen in je handen die je plots doen denken aan dingen die je eigenlijk vergeten was, of je dacht het toch. Blijkbaar niet echt, want dat kleine stukje materiaal voert je plots in ijltempo weer naar toen.

En weet je, we leven in een tijd met veel meer verleden dan vroeger. Vroeger leefden de mensen gemiddeld veel minder lang. Hadden dus veel minder verleden, en -wat erger was - veel minder toekomst. Ik vraag me af of hun leven "gecondenseerder" was, meer samengebald, als een vlug brandend vuur...

Zij hadden in ieder geval een veel kleinere wereld, meestal beperkt tot het eigen dorp. Wij zien een hele wereld dagdagelijks op het kleien scherm van de TV, en bekommeren ons over de politiek van landen aan de andere kant van de wereld.

We weten veel meer dan toen, maar of de mens nu gelukkiger is ?

ach, niet over nadenken, genieten van het nu en tevreden zijn met wat je hebt en wat je bent...dat is Geluk

tot de volgende ?

De wapendrager

Image by --Tico-- via Flickr

ofte de phalera bucephala...
Deskundigen zullen misschien weten dat het beestje waar ik het over heb, een nachtvlinder is, maar een hele speciale... In een apart blogje heb ik een link naar een mooie foto gezet, omdat ik ban ben dat ik geen afbeelding vind in Zemanta, mijn normale bron van prentjes....
Gisteren riep Anny mij: "Toon, komdekikieken !" (Voor de niet West Vlamingen: Toon, komt eens kijken!)
Ik ben gaan zien, en Anny toonde mij een stukje hout dat op de vensterbank lag. Maar toen ik het nader bekeek, het had pootjes en voelsprieten...
Ik ben nu morgen 64 jaren oud, maar zo'n beestje heb ik nog nooit gezien. Ik heb de twee kleinkinderen er bij geroepen en ook de buren.
Een mens zou zweren dat het een stukje hout was, de kop is precies een breukvlak, en de plekken op de achterkant lijken precies op een plaats waar een takje is weggesneden. Perfecte camouflage, had het niet per ongeluk mijn vensterbank uitgekozen om te gaan zitten.
Volgens mijn Vlindergids (Readers Digest) is het niet eens een zeldzaam wezentje. En bovendien is het niet kieskeurig, de rupsen vreten allerlei planten. In een paar dagen vreten ze een hele struik kaal. Ik vermoed dan ook dat ik voor het eerst de daders van het opeten van mijn stekelbezenstruiken heb gezien!
Op de foto van Zemanta zie je het beestje minder gedetailleerd dan op de link in het andere blogje. Heb jij al ooit dat beest gezien?
Ik heb een "wilde" tuin, met naast gekweekte bloemen ook wat wilde die bekend staan als bijenplanten en vlinderplanten. Ik heb dan ook regelmatig "gasten" die je niet vaak ziet. En die mooie insecten zijn niet het enige, door hun aanwezigheid heb ik ook heel veel vogels die mijn tuin bezoeken. Gisterenavond hoorde ik mijn parkiet perfect het gezang van een vink nabootsen. En iedere morgen worden wij gewekt door merels en lijsters en tal van andere vogels. Er zit ook ergens in de omgeving een specht, ik hoor hem regelmatig roepen. En deze week, toen ik met Anny aan het viswater zat, zagen wij - na jaren afwezigheid- plots een ijsvogel vliegen.
Dat is voor mij het paradijs, al dat leven rond mij.
In mijn tuin telde ik reeds vier soorten hommels alleen al!

Nu ben je misschien een van die mensen die geen oog heeft voor die pracht om ons heen... Misschien interesseert dit bericht je geen bal, en doet het je niets dat er aan mijn camelia zaadbollen staan... Dat ik zaad kreeg van een hele mooie papaver oriëntalis, en hoop daar planten van te krijgen... Maar voor mij is dat telkens en telkens weer een verrassing, en een reden om verder te leven, kijkend naar het volgende leven in mijn tuin. Niet dat ik anders niet zou leven, maar dat alles is zowat de crème op de taart.

Bij pepee zag ik ook de breedbladige wespenorchis, een bij ons zeer zeldzame plant... daar staan er honderden. Prachtige kleine orchideeën.

En zeggen dat de wereld zo groot is, dat er nog duizenden dingen zijn die ik nog nooit zag... wellicht zitten er zelfs nu nog in mijn tuin, te wachten op ontdekking.

Het leven is mooi, voor wie wil genieten van de kleine dingen rondom...

tot de volgende ?

phalera_bucephala_hs3_2615.jpg (JPEG-afbeelding, 640x480 pixels)

phalera_bucephala_hs3_2615.jpg (JPEG-afbeelding, 640x480 pixels)