Geamuseerd

Image by Denis Collette...!!! via Flickr

Gisteren heb ik mij geamuseerd... Ik heb eens mijn fantasie de vrije loop gelaten in een fantastisch verhaal tijdens het bloggen, ik heb na de middag de mensen van de hobby weten te enthousiasmeren voor het maken van parels uit papier, en nadien hebben wij gezellig getafeld en genoten van de kookkunst van Monique... Kortom een hele dag genieten en doodmoe en met pijn thuiskomen... Een kermis is een geseling waard zei ons vader zaliger... Er is iets van.

Maar het meest heb ik me geamuseerd in mijn blog... Eens diep duiken in de verhaaltrant van 100 en meer jaren terug, gezellig aan de haard elkaar de meest griezelige verhalen vertellen om elkaar en je zelf bang te maken van die donkere nacht, die huilende wind en die vele onverklaarbare dingen. Een hemd die ergens aan de wasdraad was blijven hangen, was een echt spook, en de fantasie van de mensen deed de rest. Er was geen TV, geen radio, en lezen konden de meesten amper, dus er waren ook geen boeken... 's Avonds was dan ook het tijdstip waarop de buren wel eens bij elkaar gingen zitten, en bij het kaartspel of het dobbelen hun amusement vonden. Veelal werden die avonden ook besloten met verhalen vertellen, en de vele spookverhalen werden van generatie naar generatie overgeleverd, en steeds weer aangepast aan gekende, bekende omstandigheden en figuren. Ergens heb ik nog een boek met een ganse verzameling van die oude vertellingen, over heksen en tovenaars, spoken en de duivel... Eén van die verhalen gaat zelfs (in het boek) over ene...Goderis. Als ik me goed herinner een nogal dubieus figuur, zoals de meesten van de "helden" in die spookverhalen.

Wellicht liggen in sommige gevallen echte gebeurtenissen aan de verre oorsprong van die zeisen en legenden, maar zijn die zo veranderd en vervormd, dat ze niet meer te herkennen zijn, en wellicht zullen er ook wel zijn ontstaan uit de ongebreidelde fantasie van echte vertellers, net zoals ik er gisteren eentje uit mijn duim zoog... (Mijn linkse, de meest fantasierijke)

Dwaallichten boven de vennen waren vreemde, onverklaarbare dingen, en die verhalen gaven een soortement van uitleg...Niet echt geruststellend, maar toch, er was plots iets dat herkenbaar was, niet meer onuitgelegd.

Net zoals heel veel van het onverklaarbare duidelijk lijkt opgevangen in het vangnet van het geloof, zo creëerde men een soort geloof voor al die kleine bizarre dingen, en via zeisen en legenden werd die verklaring in een soort volksgeloof opgenomen. Als je kijkt op oude schilderijen en etsen, dan zie je dat zelfs in heel devote, stichtelijke werken, het geloof en het bijgeloof weelderig door elkaar heen groeiden en bloeiden. Voor de gewone man waren die verhalen aan de haard van hetzelfde gehalte als de bijbelse verhalen en histories, een achtergrond, een uitleg van al dat vele, grote, onverklaarbare. In sommige gevallen werd dit volksgeloof gebruikt en misbruikt door de kerk zelf, zo niet officieel, dan veelal door parochiepriesters en dergelijke... Meestal wel met goede bedoelingen, maar toch, zo kuiste men bij het laatste concilie een heleboel heiligen op, die wel op de kalender stonden, maar blijkbaar nooit echt hadden bestaan...

Nu zie je bijna een omgekeerde wereld... Nu kan de mens vanuit wetenschappelijke kennis heel wat zaken zelf verklaren, en meteen acht hij het logisch en denkbaar dat alles wel verklaarbaar zal zijn, en dat God dus niet zal bestaan, zijnde niet wetenschappelijk... Misschien is het een logische reactie, misschien is de verhalende stijl niet meer van deze tijd, en ziet de mens niet meer het bos door de bomen, niet meer de God achter de belerende verhaaltjes. Maar de gewijde teksten zijn opgemaakt in een bepaalde tijdsgeest, en zijn, zoals het toen hoorde, verteld, uitgelegd in parabels en vergelijkingen... Wellicht kun je ook God niet zo maar uitleggen in logische bewoordingen... en geloof kan maar bestaan bij gratie van het niet kennen. Ik moet niet geloven in het bestaan van mijn handen, ik zie ze voor me op de toetsen slaan... Ik moet wel geloven in mijn fantasie, want ik kan er wel de vruchten van zien, maar niet de fantasie op zich.
Het is dan ook idioot een godsbewijs te willen formuleren, want op het moment dat je dat formuleert, verliest het zijn aspect. Je gelooft dus, of je gelooft niet.Punt. En zelfs al doe je dat binnen een "geloofsgemeenschap", toch is en zal je ervaring, eigen geloof altijd een individueel iets zijn en blijven. Geloof is immers niet vast te pakken, niet tastbaar, anders is het geen geloof meer, maar een vaststelling.

Daarom dat ik stel dat wie niet gelooft in het bestaan van een God, eigenlijk ook een strikt individueel geloof heeft, in een even ontastbaar gegeven als het wel bestaan. Of je nu je leefregels uit strikt humane of uit goddelijke regels maakt, veel verschil is er niet in de praktijk, met een uitzondering, dat stuk waar de gelovige dienst bewijst aan de God.

Sjonge, wat zijn we weer moeilijk aan het doen. Weet je, het is veel leuker om te vertellen over de witte wijven... Het is als het verschil tussen schilderen op de wijze van een Memlinc of gewoon expressie neerkwakken à la Monet...

tot de volgende ?

De witte wijven

Image by TheoJunior via Flickr

Gisteren was er geen blog, we zijn er eens op uit geweest, maar vandaag ga ik het goed maken, ik doe jullie een echt verhaal cadeau, een vertelleinge, met dialectwoorden doorspekt, omwille van de sfeer en het...bangelijke...

In de vooravand waren de drie Tjampies afgezakt tot bij Dzeef, om er een boom te kaarten. 't Is nog vroeg donker, dus stond de Lampe Belze op tafel, en daarneven de de dreupelflasse, mee goeie dzeneuver. Den tweede boom aa wa lange geduurd, en 't was nog te vroeg om al naar huis te gaan en te laote om nog een boom te kaarten, en dus had den Dzeef zijn Lampe Belze uitgedroaid, en zo'n klein nachtpitje op pieterolie aangestoken, en ze gingen met hunne stoel en de flasse dzeneuver bij den haard zitten. Veel vlamme was er niet meer in, maar de gloeiende asse gaf nog wat licht en heel veel warmte.

Den ene vertelde wat, den anderen vertelde wat, en djuust os 't wat stille viel, schraapte Dzeef zijn kele, spikkelde eens in de gloeiende asse...
" 't Moet à peut près rond dezen tijd geweest zijn, 'passeerde joar, da'k een hele dag was goan karweien voorbij Tjolliesveld, bij Lampies... en in den avond vroeg de bazinne mij om mee aan te zitten en we aten een telloorke kirrepap en een schelle van den balk, en dronken daarachter nog een druepel of twee, en tons da 'n 'ik voorts gingen, was 't al goe donker... As ik bijkans aan 't bos van Tjollies was, viel het mij op, hoe endelijk donker dat geworden was, der was geen moane, geen sterreke, en over de velden hing er ook nog een dikke mist...'k Liepe precies door de zwarten velours... En stille, doodstille...der was niet dat roerde, er was geen loverke wind, alles leek dood... 'k ben nie rap benauwd, mor zo alleene in diene donker... 'k liepe niet op mijn gemak; ne mens hoort zo van die vertelleingen...
En al mê ne keer hoor ik in de verte muziek...Midden in de stikken, en in den pekkedonker ! Ik stond op slag stille, en tedju, diene muziek kwamp dichter en dichter. 't Was precies van diene bohemermuziek, van dat wild en jachtige dingen, ge weet wel, schone moar driftig en jachtig en opwindend... En aol mê ne keer zagen'k vanuit de donkerte twee witte wijven komen...Precies engelen, schone, schone, ge n'hebt er geen gedacht van! Helegans in 't wit, moar ze 'n hadden geen vleren, en z'hadden pikzwart hoar en zwarte ogen, schone ogen, ge voeldigde uw eigen verdrinken in die ogen, ze sleurden eu mee in diene wilden dans... en willen of niet, ge kost niet stoppen, ge moest mee, altijd maar jachtiger, altijd moar driftiger, ge vergat er uw eigen deure...ge wierd er noar toe getrokken...
Ik wist op gien joar waar da'we noar toe dansten, 't ging veels te zeere, en ik zage moar die ogen, die diepe schone ogen, die lokten en blonken en trokken...

En al meteens schoten d'er vlak voor mij, twee grote groenige vlammen uit de grond, 'k verschoot zo daonig dan'k piepten van schrik, en 'k zei " Djezus, Maria, Djozef !" en zie, 't kraakte en 't donderde, de vlammen, de wijven, de muziek ... 't was al weg... En ik stonden doar, vlak voor den groten vijver! Nog één stap en 'k was begot verzopen ! 'k stond al in de zomp, het koude water kwam al aan mijn knoesels, en tedju, ik was mijn klompers kwijt !

Ik ben die nacht gelopen, op mijn kouselinge voeten, deur alles deure, thuis zage'k dat mijn handen vol scharten stonden van de bramen, en 'k had zelfs een scheure in mijne broek...Moar 't koste mij allemoal niet schelen, 'k was thuis...en 'k heb nog nooits mee zoveel overtuiginge en devotie mijne Vaderons gebeden als dienen avond...

Dzeef zweeg een wijle, en niemand en roerde of durfde ook maar adem te halen...

'k Ben 's anderendaags in den klaren mijn klompers gaan zoeken, maar ik heb ze niet gevonden...En mijn benen deden zeer, 't was precies of ik had te voete naar Halle weest beewegen en weere... Mij en krijgen ze nie meer in zo'n weere buiten... Dzeef spikkelde nog eens in de asse.

De drie broers stonden, op...'t Was hogen tijd om naar huis te gaan.
En buiten, in den donker, klapten ze luide tegeneen, en liepen met grote armzwaaien, zodat ze malkander steeds weer even aanraakten... naar huis...
djudedju


tot de volgende ?

de kunstacademie

Image by F.d.W. via Flickr

Gisteren zijn we in de namiddag eerst bij tanteke geweest, en daarna naar de opendeurdag van de academie van Zottegem, waar ons Lieselotte leerling is... Voordien had ik al zitten nadenken hoe ik het best van Huise (tanteke) naar Zottegem kon rijden, tot ik plots weer dacht aan mijn gps... Bij het verlaten van tanteke de gps ingesteld op het adres van de academie, en wijllie weg... Langs kleine mooie weggetjes die we nog nooit ofte nooit gezien hadden... Toeristische route, en met dit weer zonder wielerterroristen.
Natuurlijk kon je niet parkeren bij de academie, en begonnen wij met het zoeken van een parkeerplaats. In een wat verderaffe (leuke verbuiging ) zijstraat vond ik nog net een gaatje, en dan maar te voet academiewaarts getogen.
De academie van Zottegem zit in een tijdelijk verblijf, een deeltje in een gebouw, een deeltje in een grote duidelijk voormalige garage en de rest in van die gestapelde containers met van die metalen trappen in roosters, waar je best geen hoogtevrees hebt.
Weet je waar Lieselotte zat? Juist, in de laatste container zat ze een fazantebeest die daar schamel en wat verfomfaaid opgevuld stond te wezen, na te schilderen, met bister. Ik had het product nog nooit als "verf" zien benutten, maar het is mooi !
Nadien zagen we nog Bart en Els, die ook eens kwamen zien, en hun dochter kwamen halen (om 17 uur stopten de verf- en andere werkzaamheden).

Wat mij aangenaam verrast had en heeft, is de afdeling keramiek, daar maken ze echt mooie dingen! De rest was wat je kent en ziet in iedere academie, begaafde en minder begaafde leerlingen die opdrachten uitvoeren, en meestal nogal de stempel van de leraar ondergaan. Als ze talent hebben, en het verder beoefenen, zal het heel wat werk kosten om dit stramien van schoolsheid weer af te werpen en te groeien tot een eigen stijl. In de keramiek zag ik dit niet, zag ik allerlei stijlen door een, en leek iedereen zijn eigen ding te doen, hoogstens begeleidt door de leraar die blijkbaar alle stijlen aan kon en zijn stijl niet dominant opdrong. Heerlijk.

Ik heb ook academie gelopen, weet dus wat ik zeg. Dit is geen afkeuring, dit is een vaststelling, en het is niet zo erg fout dat de leraar de leerlingen beïnvloedt met zijn stijl, want ook dat is een manier om les te geven. En als de leerling zich dat eigen maakt, kan hij zich van daaruit loswerken naar zijn eigen ding. Het voornaamste is immers dat men de techniek leert kennen en de mogelijkheden van de materialen waarmee men kan werken. De rest komt dan wel er uit, als het er al in zit...

Heb je die blog gelezen, van enkele dagen geleden, die ik er zo maar tussen heb geworpen, over dat voorwerp uit de tijd van de oude Grieken? Nee? Moet je echt eens doen! Je staat met je mond open bij de vaststelling van de prestaties van die mannen toen... Wij denken nog veel te veel in hokjes, denken te veel dat de ontwikkeling van de mens een steeds hoger op gaand iets is...Maar zo een ding doet je plots vaststellen dat men nu en dan blijkbaar plots een heel stuk weer naar beneden is gegeleden, en dat dingen die er ooit al waren weer helemaal opnieuw moeten worden uitgevonden. Dat de weg bergop niet zo rechtlijnig was, en dat we soms blijkbaar een heel stuk ineens moeten hebben verloren, en weer moesten herbeginnen.

Von Däniken schrijft dit en andere dingen dan ook toe aan bezoekers uit andere werelden... Want het lijkt wel onmogelijk dat we ooit die kennis hadden en het weer verloren... Nu is dit voor ons bijna ondenkbaar, omdat wij de kennis van heel de wereld voor en bij ons hebben via boeken en internet..., maar in die tijd was er nog geen boekdrukkunst, en als die wetenschap al op papier (of een andere materie) werd gezet, dan was het op één, of op hoogstens een paar exemplaren, waardoor de kans op verdwijnen plots wel heel erg groot is... Ik denk dat we met veel meer aandacht onze overleveringen moeten nalezen! De avonturen van de Goden, zijn wellicht voor minstens een deel terug te brengen tot generaties voor de toenmalige, die nog in het bezit waren van bepaalde kennis, die zij dan niet meer hadden. Wellicht is de kunst van het vliegen ook ooit al eens eerder uitgevonden, want je leest in diverse mythologiën over vliegende goden. Nu zou je dat kunnen terugbrengen tot bovenmenselijke gaven, maar in veel van de godenverhalen, doen de goden dat niet zo maar, maar gebruiken ze een machine, soms heel bizar beschreven, maar soms voor ons, vanuit onze kennis, herkenbaar... Hoe dit kon verdwijnen? Eigenlijk is dat niet echt zo moeilijk... Als de mensheid nog niet uitgezwermd was, was een fikse natuurramp al voldoende om de meesten te doden... Als de mensheid wel al wat uitgezwermd was, dan was de kennis wellicht niet verspreid, en dus was ook daar weer een fikse ramp voldoende om alles te wissen... Denk je eens in dat in Haïti, alle wijzen van het land bijeen werden gehouden in één instituut, in dienst van het land... Als dit door die aardbeving werd geraakt, dan waren zowat alle kennis samen met alle geleerden in één trek verschwunden... Nu kan dit niet meer... de kennis is niet meer bewaard in één plaats... Maar je ziet best in dat het mogelijk is, en dan zijn plots legenden en mythologiën van een heel ander gehalte dan wij ons indenken.
Von Däniken kan natuurlijk gelijk hebben, maar als "de goden dan kosmonauten waren", waarom zouden ze dan nu niet meer tussenkomen? Er zit iets onwaarschijnlijks in die theorie... Ik denk dat wij het meer moeten gaan zoeken in het vergaan van bepaalde beschavingen door rampen. Trouwens, in de bijbel, en in heel wat andere godenverhalen, worden dergelijke rampen dik uitgesmeerd, denk aan de zondvloed, aan de toren van Babel, Sodomma en Gommorra en lees eens de Indische Hindoe literatuur er op na... Rampen en oorlogen in overvloed!

Maar wat het ook zij, nu en dan ontdekken we bij toeval dingen die we niet kunnen verklaren, dan met teruggrijpen naar oude sagen, mythologieën of kosmonauten... Of, om het anders te zeggen, al onze wijsheid weet geen raad met wijsheid uit andere tijden...

tot de volgende ?

Rugpijn, de oplossing ???

Image by gmourits via Flickr

Je herinnert je ongetwijfeld dat ik hier al eerder over het boek over rugpijn aan het praten ging, en er op wees dat het vooral door het verbeteren van de houding, ook een oplossing bood voor rugpijn... Dat klopt, maar leek toch niet geheel en al het antwoord te bieden... Ik denk, ik geloof dat ik nu het daaropvolgend antwoord heb gevonden... Ook al is dit niet zo maar in één, twee, drie op te lossen.

Mijn rugpijn situeert zich, zoals bij zovelen, vooral in de lage rug, zeg maar de lendenen. Dus meende ik, naar aanleiding van dat boek, mij vooral te moeten focussen op die lendenen, en ik was dan ook duchtig bezig om altijd en overal te proberen mijn bekken te kantelen, om die onderrug recht te wringen.

Maar, na een tijdje wandelen, of winkelen, of wat dan ook, kreeg ik weer pijn, misschien iets later dan vroeger, maar toch, de pijn kwam er terug. Dat was het moment waarop ik begon met het doen van hersengymnastiek, waarop ik mij begon af te vragen wat ik verkeerd deed... En vooral, hoe kwam ik ooit tot de blijkbaar verkeerde houding?

Wat mijn lendenen aangaat, daar was het antwoord tamelijk vlug gevonden, als ik pijn had, dan is het voorovergebogen houden van de lendenstreek, een van de oplossingen om wat minder pijn te hebben. Wellicht is het vooroverbuigen een manier om de zenuwen in de rug wat meer plaats te geven, en dus de druk op de zenuwen, en dus op de pijn, wat te milderen. Dus was de verkeerde houding van mijn lendenen ontstaan uit het vermijden van de pijn, en was dus niet echt meteen de oorzaak van de pijn. Dus de oorzaak van de pijn moest ergens anders liggen...

Je weet dat ik iedere morgen oefeningen doe, om mijn rug weer soepel te maken, en dat ik daar inderdaad reeds veel baat heb en had gevonden. En het was net tijdens die oefeningen, dat ik bemerkte dat ik eigenlijk niet (alleen) mijn lendenen in een te grote curve hield, maar vooral dat ik ook mijn hogere ruggedeelte gebogen hield. Ik ga niet zeggen dat ik met een bult liep, maar ik liep met mijn rug voorovergebogen. Ik begon na te denken, waarom, hoe, wanneer ik met die verkeerde houding was begonnen, want het oplossen van die verkeerde houding bleek veel moeilijker dan die van mijn lendenen. Met andere woorden, het leek wel of ik die verkeerde houding of altijd had gehad, of dat ik het al zoooo lang deed, dat het "ingebakken" was.

Ik heb daar meerdere dagen over gedaan, om de oplossing te vinden, het was niet zo makkelijk, omdat de moeilijkheden wellicht dateren van in mijn kind zijn, ja, zelfs van in mijn kleutertijd! Ik heb, vóór mijn twee jaar, een paar keer op sterven gelegen, tengevolge van longontsteking, en bleef gans mijn kindertijd - tot ik puber werd- zeer gevoelig, en zat verschrikkelijk veel thuis met bronchitis. Ons moeder hield mijn broer en zus voortdurend uit mijn buurt, want als ik mij te druk maakte, dan had ik zo'n verschrikkelijk zware hoest, dat ons moeder er bang van was.
En net daar zit mijn oplossing van het vraagstuk! Heb je al eens iemand gezien met een zware bronchitis ? Heb je gezien hoe hij zich houdt? Hij trekt de schouders wat omhoog, en buigt zijn bovenrug, om op die manier meer ruimte te hebben voor een hoge, oppervlakkige ademhaling. Want diep ademhalen, dat doet je hoesten, en hoesten doet pijn en beneemt je tijdelijk nog meer de adem, en je hebt het al zo zwaar... Ik zat dus héél dikwijls in die houding, en dat gebogen houden van mijn rug, die ronde rug opzetten, dateert wellicht uit die tijd...Geen wonder dus, dat het verleren van die vastgeroeste houding, niet zo makkelijk is. Je moet het maar eens zelf proberen, terwijl je hier zit te lezen, laat eens je borstkas in elkaar zakken, je rug gaat automatisch rond staan, maar vooral, je ademhaling wordt veel oppervlakkeriger en dus met minder kans op een hoestbui, mocht je nu toevallig een bronchitis hebben...

Antwoord gevonden!

Ik stel vast dat ik hier en nu, en eigenlijk altijd, met gebogen rug, met ineengeklapte borstkas, zit te bloggen... Het vergt een voortdurende aandacht om mijn rug te strekken, en ik heb moeite bij het lezen van mijn teksten, want ik zit niet op mijn gewone afstand, dus moet ik anders focussen op mijn scherm... Dit om maar te zeggen dat die (verkeerde!) houding, werkelijk ingebakken zit. Maar als ik er op let, als ik het doe, dan heb ik minder pijn.

Als je dus binnenkort ergens een oude vent met een lange witte baard zo stijf als een hark ziet voorbijwandelen, dan heb je veel kans dat ik het ben. Of je ziet iemand stijf en stram aan een tafeltje zitten, dan ben ik dat...als ik er op denk die houding in te studeren, aan te leren, tot tweede natuur te maken... In de hoop nog een stap te zetten in de pijnbestrijding...

Nog een stap, want ik ben internet, mijn turnoefeningen en het boek over rugpijn heel, heeeeel dankbaar voor de verbetering die ik nu al heb bekomen... Volhouden dus!

Maar er is meer! Mag ik u aub vragen om eens goed te kijken naar je kinderen en/of kleinkinderen, en hen eventueel terecht te wijzen, en wijs hen maar op mijn jarenlange onafgebroken pijn, misschien motiveert hen dat om nu al, nu ze nog geen pijn hebben, de pijn te voorkomen... Dank u, in hun naam!

tot de volgende ?

Het Antikytheramechanisme | Kennislink

Het Antikytheramechanisme | Kennislink

En wij die dachten zo veel slimmer geworden te zijn....
djudedju

Haïti: 212.000 doden...

Image by betsythedevine via Flickr

Een zee van mensen, is niet meer, in één klap weggeveegd.
Zo maar, de aarde schudt de luizen uit zijn pels. 't Klinkt oneerbiedig, maar zo is het niet bedoeld, ik bedoel dat wij, mensen maar stofjes zijn, niets eigenlijk in het geheel. Maar nog nooit hebben nietsjes zoveel van die grote kolossale wereld naar de knoppen geholpen als in deze tijden.

Misschien hoopt de wereld dat zo'n aardbeving de mensheid weer wat eerbied zou inprenten, eerbied voor het ecologische geheel, er op wijzend dat één rilling van de oude aarde, de dood van duizenden en duizenden mensen en dieren betekent.

Ons weer een beetje op onze plaats zetten.
Maar veel helpt het niet, want we proberen wel het leed ginder wat te lenigen, maar wakker worden doen we niet, ons klein voelen doen we niet (Wellicht wel zij die er geweest zijn, en die werkelijk de ramp zagen, voelden, roken...).

Och, ik weet wel, als we heel ecologisch leefden zou die aardbeving er ook geweest zijn, want hoe dan ook, we zijn maar ministofjes op het gelaat van de aarde. We hebben heel wat natuurlijke wetmatigheden met de voeten getreden, maar echt de aarde beheersen kunnen we niet, zullen we wellicht nooit kunnen. Wat voor ons vaste grond is, zijn vlottende stukken korst op een gloeiende zee van magma. Met andere woorden, er is geen vaste grond, we leven op een bewegend iets. In een bewegend heelal, dat steeds verder en verder uiteendrijft. Zelfs de maan verwijdert zich beetje bij beetje verder van ons weg. We voelen ons zo belangrijk, en we zijn in feite niets. Nothing. nada. rien.

En wij, die nitwits meten onszelf de kroon van de schepping toe. Wij, wij zijn begiftigd met intellect, wij kunnen beredeneerd heersen over de wereld... ?
Maar is dat wel zo? Is wat wij intellect noemen, echt wel zó intelligent?
Is het doorbreken van de natuur wel een intelligente daad? Of zijn we de enige soort die erop uit is op termijn zichzelf als soort te vernietigen? Soms zou je het denken. Soms zou je willen dat we gewoon konden meedrijven op de natuurlijke gang van het zijn. Dat we onszelf niet steeds weer en weer op het piedestalleke zetten van "Koning over de Aarde"...want al waar we tot op heden echt in geslaagd zijn, is de boel verknoeien, uit evenwicht halen, en proberen bij de heersende groep te horen. Heersen??? Wij ?

Misschien heb jij niet het geluk dat ik heb, en kun je niet vanuit je raam op een wijde wereld uitkijken, dan kun je ook niet zien hoe zeldzaam echt ver zien is geworden! Enige dagen geleden schreef ik je over de bomen die als met Chinese inkt op de einder stonden getekend. Ik schreef daar over, omdat het zo speciaal is, want de dagen dat we nog echt die scherp afgetekende einder zien, die dagen zijn zeldzaam geworden. Meestal vervaagt de einder wat, en zie je de verten vergrijzen, in een waas van fijn stof. Alleen na een fikse regen- of sneeuwbui, zien we weer eventjes de lucht zoals hij eigenlijk altijd hoorde te zijn. Als het een periode niet regent, dan loop je best niet door het struikgewas, want je zult er stoffig en vuil weer uit komen. Het aantal overlijdens die geweten wordt aan dit fijne stof stijgt maar en stijgt maar, en al wat men in werkelijkheid doet is...er eens van klappen...en zelfs dat lukt niet !

We kunnen niet meer zwemmen in onze rivieren, want zelfs het water, het reinigende water, is vuil. De regen die uit de lucht valt is zelfs niet meer proper. En ik kan alleen schrijven over wat ik met eigen ogen zie, met eigen huid voel, met eigen neus ruik...Ik kan niet echt mee praten over wat er allemaal aan het stukgaan is in hogere sferen, ozonlagen en zo, dat hoor ik vertellen, maar dat zie ik niet, maar je merkt wel dat het aantal gevallen van huidkanker steeds maar toenemen, wellicht door het kapotgaan van een van de natuurlijke filtersystemen van onze aarde...Kapotgaan aan zaken die wij doen. Wij maken onze eigen leefwereld onleefbaar.

Wij zullen de wereld niet vernietigen, de wereld zal ons vernietigen, en uit onze as zal een nieuwe andere wereld verrijzen. Misschien de wereld van de kakkerlak, maar niet meer de wereld van de mens, want de mens vernietigde zijn eigen biosfeer.

Stel, stel dat we het nog lang genoeg kunnen uitzingen om met een groep hiervandaan te vluchten, te emigreren naar een andere wereld... Weet je wat het eerste is wat we daar zullen doen? De hoogste plaats veroveren in de pikorde. De rest onderdrukken en in onze dienst brengen. Slachtvee en co.

Weet je waar onze plaats eigenlijk hoorde te zijn? hoort te zijn?
Gewoon, tussen de rest van het Leven.
Niet dominant, want we hebben nu al wel genoeg bewezen dat we dat niet aankunnen!
Nederig, op ons plaatsje in het geheel, klein radertje in het hele bestel.
Maar zelfs rampen in het formaat van Haïti schudden ons niet wakker...
We zijn hopeloze knoeiers

tot de volgende ?

aids

Image by midnightglory via Flickr

Gisteren vroegen mijn kleindochters of het waar was dat aids begon met een bruine plek op je gezicht... Nee, aids, dat is een ziekte, oreerde ik, die bestaat uit het wegvallen van de natuurlijke weerstand. Dan kun je heel erg ziek worden en zelfs dood gaan van een banale verkoudheid, je weerstand is weg... Waarop een van de tweeling, bloedserieus, "Dan moet je Activia drinken!"

Wij hebben hier eerst met de slappe lach gelegen, maar ik heb nadien toch gezegd dat reclame maar reclame is, en dat, zo het geen leugens zijn, het toch schromelijke overdrijvingen zijn. Ieder yoghurtje zal wel gezond zijn, en dus je weerstand verbeteren, maar je zult er wel geen aids mee genezen... Nee, reclames, als je daar de helft van gelooft, dan ben je nog voor 70% bedrogen. Ze keken me twijfelend aan, want het zijn kinderen van de TV en haar verderfelijke publiciteit. Als die man in het nieuws de waarheid zegt, hoe kan die vrouw van de reclame dan plots liegen? Je zag ze het denken. Ik legde uit, als je zit te kijken naar opa die een appel eet, en je krijgt ook lust, dan vraag je een stukje aan opa, en dan zegt opa soms dat het heel slechte appels zijn, en je weet dat opa dat zegt om je te plagen... Wel, reclame is ook zoiets, niet om je te plagen, maar om je te doen kopen. Dingen doen kopen die je niet of niet echt nodig hebt... Ik gaf enkele voorbeelden, over reclames voor auto's, en vroeg of zij dan al die auto's zouden kopen? Nee, natuurlijk niet, lachten ze... Maar toch zeggen ze allemaal dat ze de beste zijn, of de zuinigste, of de snelste of de blinkendste of... Ze snapten het, en gaven zelf voorbeelden over kuisproducten, waar je niet meer moet kuisen, het gaat er vanzelf af... Voilà! Je snapt het, die yoghurtjes zijn net zo goed voor je weerstand, als dat zeepje voor je afwas! De tassen hebben veel meer weerstand, grinnikte ik erbij...

Maar ik wou het je toch maar eens melden: "Tegen aids, drink Activia !"

djudedju

Vandaag komt Monique langs, ik heb hier nog wat materiaal om kaartjes te maken. Wellicht zullen we ook wel wat babbelen over de "expo" die we met Crea gaan houden... De bal is (verdomd snel en hard) aan het rollen! We hebben de enthousiaste toelating van de pastoor gekregen om in de kerk te exposeren, het feestcomité van Mater is dolenthousiast en zal het initiatief ook mede promoten en op de affiches vermelden, het eerste artikel om in het parochieblad te zetten is al vertrokken, en zal na aanpassen van de layout en het aanvullen met foto's verschijnen in een der volgende bladen. De bedoeling is dat we nu en dan eens aan de "bel" trekken, en het in de actualiteit houden...en dan maar hopen, lezen en bidden dat de mensen durven komen... Want dat zal wellicht het moeilijkste punt worden, en wellicht zullen we onze oren en ogen goed moeten openhouden, en dan de mensen gaan overtuigen van de waarde van hun werken. Iedereen is wel fier over zijn dingen, maar er mee naar buiten komen is een verdere stap...
Nu ja, 't zal wel lukken, het moet lukken!

tot de volgende ?