de kunstacademie

Image by F.d.W. via Flickr

Gisteren zijn we in de namiddag eerst bij tanteke geweest, en daarna naar de opendeurdag van de academie van Zottegem, waar ons Lieselotte leerling is... Voordien had ik al zitten nadenken hoe ik het best van Huise (tanteke) naar Zottegem kon rijden, tot ik plots weer dacht aan mijn gps... Bij het verlaten van tanteke de gps ingesteld op het adres van de academie, en wijllie weg... Langs kleine mooie weggetjes die we nog nooit ofte nooit gezien hadden... Toeristische route, en met dit weer zonder wielerterroristen.
Natuurlijk kon je niet parkeren bij de academie, en begonnen wij met het zoeken van een parkeerplaats. In een wat verderaffe (leuke verbuiging ) zijstraat vond ik nog net een gaatje, en dan maar te voet academiewaarts getogen.
De academie van Zottegem zit in een tijdelijk verblijf, een deeltje in een gebouw, een deeltje in een grote duidelijk voormalige garage en de rest in van die gestapelde containers met van die metalen trappen in roosters, waar je best geen hoogtevrees hebt.
Weet je waar Lieselotte zat? Juist, in de laatste container zat ze een fazantebeest die daar schamel en wat verfomfaaid opgevuld stond te wezen, na te schilderen, met bister. Ik had het product nog nooit als "verf" zien benutten, maar het is mooi !
Nadien zagen we nog Bart en Els, die ook eens kwamen zien, en hun dochter kwamen halen (om 17 uur stopten de verf- en andere werkzaamheden).

Wat mij aangenaam verrast had en heeft, is de afdeling keramiek, daar maken ze echt mooie dingen! De rest was wat je kent en ziet in iedere academie, begaafde en minder begaafde leerlingen die opdrachten uitvoeren, en meestal nogal de stempel van de leraar ondergaan. Als ze talent hebben, en het verder beoefenen, zal het heel wat werk kosten om dit stramien van schoolsheid weer af te werpen en te groeien tot een eigen stijl. In de keramiek zag ik dit niet, zag ik allerlei stijlen door een, en leek iedereen zijn eigen ding te doen, hoogstens begeleidt door de leraar die blijkbaar alle stijlen aan kon en zijn stijl niet dominant opdrong. Heerlijk.

Ik heb ook academie gelopen, weet dus wat ik zeg. Dit is geen afkeuring, dit is een vaststelling, en het is niet zo erg fout dat de leraar de leerlingen beïnvloedt met zijn stijl, want ook dat is een manier om les te geven. En als de leerling zich dat eigen maakt, kan hij zich van daaruit loswerken naar zijn eigen ding. Het voornaamste is immers dat men de techniek leert kennen en de mogelijkheden van de materialen waarmee men kan werken. De rest komt dan wel er uit, als het er al in zit...

Heb je die blog gelezen, van enkele dagen geleden, die ik er zo maar tussen heb geworpen, over dat voorwerp uit de tijd van de oude Grieken? Nee? Moet je echt eens doen! Je staat met je mond open bij de vaststelling van de prestaties van die mannen toen... Wij denken nog veel te veel in hokjes, denken te veel dat de ontwikkeling van de mens een steeds hoger op gaand iets is...Maar zo een ding doet je plots vaststellen dat men nu en dan blijkbaar plots een heel stuk weer naar beneden is gegeleden, en dat dingen die er ooit al waren weer helemaal opnieuw moeten worden uitgevonden. Dat de weg bergop niet zo rechtlijnig was, en dat we soms blijkbaar een heel stuk ineens moeten hebben verloren, en weer moesten herbeginnen.

Von Däniken schrijft dit en andere dingen dan ook toe aan bezoekers uit andere werelden... Want het lijkt wel onmogelijk dat we ooit die kennis hadden en het weer verloren... Nu is dit voor ons bijna ondenkbaar, omdat wij de kennis van heel de wereld voor en bij ons hebben via boeken en internet..., maar in die tijd was er nog geen boekdrukkunst, en als die wetenschap al op papier (of een andere materie) werd gezet, dan was het op één, of op hoogstens een paar exemplaren, waardoor de kans op verdwijnen plots wel heel erg groot is... Ik denk dat we met veel meer aandacht onze overleveringen moeten nalezen! De avonturen van de Goden, zijn wellicht voor minstens een deel terug te brengen tot generaties voor de toenmalige, die nog in het bezit waren van bepaalde kennis, die zij dan niet meer hadden. Wellicht is de kunst van het vliegen ook ooit al eens eerder uitgevonden, want je leest in diverse mythologiën over vliegende goden. Nu zou je dat kunnen terugbrengen tot bovenmenselijke gaven, maar in veel van de godenverhalen, doen de goden dat niet zo maar, maar gebruiken ze een machine, soms heel bizar beschreven, maar soms voor ons, vanuit onze kennis, herkenbaar... Hoe dit kon verdwijnen? Eigenlijk is dat niet echt zo moeilijk... Als de mensheid nog niet uitgezwermd was, was een fikse natuurramp al voldoende om de meesten te doden... Als de mensheid wel al wat uitgezwermd was, dan was de kennis wellicht niet verspreid, en dus was ook daar weer een fikse ramp voldoende om alles te wissen... Denk je eens in dat in Haïti, alle wijzen van het land bijeen werden gehouden in één instituut, in dienst van het land... Als dit door die aardbeving werd geraakt, dan waren zowat alle kennis samen met alle geleerden in één trek verschwunden... Nu kan dit niet meer... de kennis is niet meer bewaard in één plaats... Maar je ziet best in dat het mogelijk is, en dan zijn plots legenden en mythologiën van een heel ander gehalte dan wij ons indenken.
Von Däniken kan natuurlijk gelijk hebben, maar als "de goden dan kosmonauten waren", waarom zouden ze dan nu niet meer tussenkomen? Er zit iets onwaarschijnlijks in die theorie... Ik denk dat wij het meer moeten gaan zoeken in het vergaan van bepaalde beschavingen door rampen. Trouwens, in de bijbel, en in heel wat andere godenverhalen, worden dergelijke rampen dik uitgesmeerd, denk aan de zondvloed, aan de toren van Babel, Sodomma en Gommorra en lees eens de Indische Hindoe literatuur er op na... Rampen en oorlogen in overvloed!

Maar wat het ook zij, nu en dan ontdekken we bij toeval dingen die we niet kunnen verklaren, dan met teruggrijpen naar oude sagen, mythologieën of kosmonauten... Of, om het anders te zeggen, al onze wijsheid weet geen raad met wijsheid uit andere tijden...

tot de volgende ?

Rugpijn, de oplossing ???

Image by gmourits via Flickr

Je herinnert je ongetwijfeld dat ik hier al eerder over het boek over rugpijn aan het praten ging, en er op wees dat het vooral door het verbeteren van de houding, ook een oplossing bood voor rugpijn... Dat klopt, maar leek toch niet geheel en al het antwoord te bieden... Ik denk, ik geloof dat ik nu het daaropvolgend antwoord heb gevonden... Ook al is dit niet zo maar in één, twee, drie op te lossen.

Mijn rugpijn situeert zich, zoals bij zovelen, vooral in de lage rug, zeg maar de lendenen. Dus meende ik, naar aanleiding van dat boek, mij vooral te moeten focussen op die lendenen, en ik was dan ook duchtig bezig om altijd en overal te proberen mijn bekken te kantelen, om die onderrug recht te wringen.

Maar, na een tijdje wandelen, of winkelen, of wat dan ook, kreeg ik weer pijn, misschien iets later dan vroeger, maar toch, de pijn kwam er terug. Dat was het moment waarop ik begon met het doen van hersengymnastiek, waarop ik mij begon af te vragen wat ik verkeerd deed... En vooral, hoe kwam ik ooit tot de blijkbaar verkeerde houding?

Wat mijn lendenen aangaat, daar was het antwoord tamelijk vlug gevonden, als ik pijn had, dan is het voorovergebogen houden van de lendenstreek, een van de oplossingen om wat minder pijn te hebben. Wellicht is het vooroverbuigen een manier om de zenuwen in de rug wat meer plaats te geven, en dus de druk op de zenuwen, en dus op de pijn, wat te milderen. Dus was de verkeerde houding van mijn lendenen ontstaan uit het vermijden van de pijn, en was dus niet echt meteen de oorzaak van de pijn. Dus de oorzaak van de pijn moest ergens anders liggen...

Je weet dat ik iedere morgen oefeningen doe, om mijn rug weer soepel te maken, en dat ik daar inderdaad reeds veel baat heb en had gevonden. En het was net tijdens die oefeningen, dat ik bemerkte dat ik eigenlijk niet (alleen) mijn lendenen in een te grote curve hield, maar vooral dat ik ook mijn hogere ruggedeelte gebogen hield. Ik ga niet zeggen dat ik met een bult liep, maar ik liep met mijn rug voorovergebogen. Ik begon na te denken, waarom, hoe, wanneer ik met die verkeerde houding was begonnen, want het oplossen van die verkeerde houding bleek veel moeilijker dan die van mijn lendenen. Met andere woorden, het leek wel of ik die verkeerde houding of altijd had gehad, of dat ik het al zoooo lang deed, dat het "ingebakken" was.

Ik heb daar meerdere dagen over gedaan, om de oplossing te vinden, het was niet zo makkelijk, omdat de moeilijkheden wellicht dateren van in mijn kind zijn, ja, zelfs van in mijn kleutertijd! Ik heb, vóór mijn twee jaar, een paar keer op sterven gelegen, tengevolge van longontsteking, en bleef gans mijn kindertijd - tot ik puber werd- zeer gevoelig, en zat verschrikkelijk veel thuis met bronchitis. Ons moeder hield mijn broer en zus voortdurend uit mijn buurt, want als ik mij te druk maakte, dan had ik zo'n verschrikkelijk zware hoest, dat ons moeder er bang van was.
En net daar zit mijn oplossing van het vraagstuk! Heb je al eens iemand gezien met een zware bronchitis ? Heb je gezien hoe hij zich houdt? Hij trekt de schouders wat omhoog, en buigt zijn bovenrug, om op die manier meer ruimte te hebben voor een hoge, oppervlakkige ademhaling. Want diep ademhalen, dat doet je hoesten, en hoesten doet pijn en beneemt je tijdelijk nog meer de adem, en je hebt het al zo zwaar... Ik zat dus héél dikwijls in die houding, en dat gebogen houden van mijn rug, die ronde rug opzetten, dateert wellicht uit die tijd...Geen wonder dus, dat het verleren van die vastgeroeste houding, niet zo makkelijk is. Je moet het maar eens zelf proberen, terwijl je hier zit te lezen, laat eens je borstkas in elkaar zakken, je rug gaat automatisch rond staan, maar vooral, je ademhaling wordt veel oppervlakkeriger en dus met minder kans op een hoestbui, mocht je nu toevallig een bronchitis hebben...

Antwoord gevonden!

Ik stel vast dat ik hier en nu, en eigenlijk altijd, met gebogen rug, met ineengeklapte borstkas, zit te bloggen... Het vergt een voortdurende aandacht om mijn rug te strekken, en ik heb moeite bij het lezen van mijn teksten, want ik zit niet op mijn gewone afstand, dus moet ik anders focussen op mijn scherm... Dit om maar te zeggen dat die (verkeerde!) houding, werkelijk ingebakken zit. Maar als ik er op let, als ik het doe, dan heb ik minder pijn.

Als je dus binnenkort ergens een oude vent met een lange witte baard zo stijf als een hark ziet voorbijwandelen, dan heb je veel kans dat ik het ben. Of je ziet iemand stijf en stram aan een tafeltje zitten, dan ben ik dat...als ik er op denk die houding in te studeren, aan te leren, tot tweede natuur te maken... In de hoop nog een stap te zetten in de pijnbestrijding...

Nog een stap, want ik ben internet, mijn turnoefeningen en het boek over rugpijn heel, heeeeel dankbaar voor de verbetering die ik nu al heb bekomen... Volhouden dus!

Maar er is meer! Mag ik u aub vragen om eens goed te kijken naar je kinderen en/of kleinkinderen, en hen eventueel terecht te wijzen, en wijs hen maar op mijn jarenlange onafgebroken pijn, misschien motiveert hen dat om nu al, nu ze nog geen pijn hebben, de pijn te voorkomen... Dank u, in hun naam!

tot de volgende ?

Het Antikytheramechanisme | Kennislink

Het Antikytheramechanisme | Kennislink

En wij die dachten zo veel slimmer geworden te zijn....
djudedju

Haïti: 212.000 doden...

Image by betsythedevine via Flickr

Een zee van mensen, is niet meer, in één klap weggeveegd.
Zo maar, de aarde schudt de luizen uit zijn pels. 't Klinkt oneerbiedig, maar zo is het niet bedoeld, ik bedoel dat wij, mensen maar stofjes zijn, niets eigenlijk in het geheel. Maar nog nooit hebben nietsjes zoveel van die grote kolossale wereld naar de knoppen geholpen als in deze tijden.

Misschien hoopt de wereld dat zo'n aardbeving de mensheid weer wat eerbied zou inprenten, eerbied voor het ecologische geheel, er op wijzend dat één rilling van de oude aarde, de dood van duizenden en duizenden mensen en dieren betekent.

Ons weer een beetje op onze plaats zetten.
Maar veel helpt het niet, want we proberen wel het leed ginder wat te lenigen, maar wakker worden doen we niet, ons klein voelen doen we niet (Wellicht wel zij die er geweest zijn, en die werkelijk de ramp zagen, voelden, roken...).

Och, ik weet wel, als we heel ecologisch leefden zou die aardbeving er ook geweest zijn, want hoe dan ook, we zijn maar ministofjes op het gelaat van de aarde. We hebben heel wat natuurlijke wetmatigheden met de voeten getreden, maar echt de aarde beheersen kunnen we niet, zullen we wellicht nooit kunnen. Wat voor ons vaste grond is, zijn vlottende stukken korst op een gloeiende zee van magma. Met andere woorden, er is geen vaste grond, we leven op een bewegend iets. In een bewegend heelal, dat steeds verder en verder uiteendrijft. Zelfs de maan verwijdert zich beetje bij beetje verder van ons weg. We voelen ons zo belangrijk, en we zijn in feite niets. Nothing. nada. rien.

En wij, die nitwits meten onszelf de kroon van de schepping toe. Wij, wij zijn begiftigd met intellect, wij kunnen beredeneerd heersen over de wereld... ?
Maar is dat wel zo? Is wat wij intellect noemen, echt wel zó intelligent?
Is het doorbreken van de natuur wel een intelligente daad? Of zijn we de enige soort die erop uit is op termijn zichzelf als soort te vernietigen? Soms zou je het denken. Soms zou je willen dat we gewoon konden meedrijven op de natuurlijke gang van het zijn. Dat we onszelf niet steeds weer en weer op het piedestalleke zetten van "Koning over de Aarde"...want al waar we tot op heden echt in geslaagd zijn, is de boel verknoeien, uit evenwicht halen, en proberen bij de heersende groep te horen. Heersen??? Wij ?

Misschien heb jij niet het geluk dat ik heb, en kun je niet vanuit je raam op een wijde wereld uitkijken, dan kun je ook niet zien hoe zeldzaam echt ver zien is geworden! Enige dagen geleden schreef ik je over de bomen die als met Chinese inkt op de einder stonden getekend. Ik schreef daar over, omdat het zo speciaal is, want de dagen dat we nog echt die scherp afgetekende einder zien, die dagen zijn zeldzaam geworden. Meestal vervaagt de einder wat, en zie je de verten vergrijzen, in een waas van fijn stof. Alleen na een fikse regen- of sneeuwbui, zien we weer eventjes de lucht zoals hij eigenlijk altijd hoorde te zijn. Als het een periode niet regent, dan loop je best niet door het struikgewas, want je zult er stoffig en vuil weer uit komen. Het aantal overlijdens die geweten wordt aan dit fijne stof stijgt maar en stijgt maar, en al wat men in werkelijkheid doet is...er eens van klappen...en zelfs dat lukt niet !

We kunnen niet meer zwemmen in onze rivieren, want zelfs het water, het reinigende water, is vuil. De regen die uit de lucht valt is zelfs niet meer proper. En ik kan alleen schrijven over wat ik met eigen ogen zie, met eigen huid voel, met eigen neus ruik...Ik kan niet echt mee praten over wat er allemaal aan het stukgaan is in hogere sferen, ozonlagen en zo, dat hoor ik vertellen, maar dat zie ik niet, maar je merkt wel dat het aantal gevallen van huidkanker steeds maar toenemen, wellicht door het kapotgaan van een van de natuurlijke filtersystemen van onze aarde...Kapotgaan aan zaken die wij doen. Wij maken onze eigen leefwereld onleefbaar.

Wij zullen de wereld niet vernietigen, de wereld zal ons vernietigen, en uit onze as zal een nieuwe andere wereld verrijzen. Misschien de wereld van de kakkerlak, maar niet meer de wereld van de mens, want de mens vernietigde zijn eigen biosfeer.

Stel, stel dat we het nog lang genoeg kunnen uitzingen om met een groep hiervandaan te vluchten, te emigreren naar een andere wereld... Weet je wat het eerste is wat we daar zullen doen? De hoogste plaats veroveren in de pikorde. De rest onderdrukken en in onze dienst brengen. Slachtvee en co.

Weet je waar onze plaats eigenlijk hoorde te zijn? hoort te zijn?
Gewoon, tussen de rest van het Leven.
Niet dominant, want we hebben nu al wel genoeg bewezen dat we dat niet aankunnen!
Nederig, op ons plaatsje in het geheel, klein radertje in het hele bestel.
Maar zelfs rampen in het formaat van Haïti schudden ons niet wakker...
We zijn hopeloze knoeiers

tot de volgende ?

aids

Image by midnightglory via Flickr

Gisteren vroegen mijn kleindochters of het waar was dat aids begon met een bruine plek op je gezicht... Nee, aids, dat is een ziekte, oreerde ik, die bestaat uit het wegvallen van de natuurlijke weerstand. Dan kun je heel erg ziek worden en zelfs dood gaan van een banale verkoudheid, je weerstand is weg... Waarop een van de tweeling, bloedserieus, "Dan moet je Activia drinken!"

Wij hebben hier eerst met de slappe lach gelegen, maar ik heb nadien toch gezegd dat reclame maar reclame is, en dat, zo het geen leugens zijn, het toch schromelijke overdrijvingen zijn. Ieder yoghurtje zal wel gezond zijn, en dus je weerstand verbeteren, maar je zult er wel geen aids mee genezen... Nee, reclames, als je daar de helft van gelooft, dan ben je nog voor 70% bedrogen. Ze keken me twijfelend aan, want het zijn kinderen van de TV en haar verderfelijke publiciteit. Als die man in het nieuws de waarheid zegt, hoe kan die vrouw van de reclame dan plots liegen? Je zag ze het denken. Ik legde uit, als je zit te kijken naar opa die een appel eet, en je krijgt ook lust, dan vraag je een stukje aan opa, en dan zegt opa soms dat het heel slechte appels zijn, en je weet dat opa dat zegt om je te plagen... Wel, reclame is ook zoiets, niet om je te plagen, maar om je te doen kopen. Dingen doen kopen die je niet of niet echt nodig hebt... Ik gaf enkele voorbeelden, over reclames voor auto's, en vroeg of zij dan al die auto's zouden kopen? Nee, natuurlijk niet, lachten ze... Maar toch zeggen ze allemaal dat ze de beste zijn, of de zuinigste, of de snelste of de blinkendste of... Ze snapten het, en gaven zelf voorbeelden over kuisproducten, waar je niet meer moet kuisen, het gaat er vanzelf af... Voilà! Je snapt het, die yoghurtjes zijn net zo goed voor je weerstand, als dat zeepje voor je afwas! De tassen hebben veel meer weerstand, grinnikte ik erbij...

Maar ik wou het je toch maar eens melden: "Tegen aids, drink Activia !"

djudedju

Vandaag komt Monique langs, ik heb hier nog wat materiaal om kaartjes te maken. Wellicht zullen we ook wel wat babbelen over de "expo" die we met Crea gaan houden... De bal is (verdomd snel en hard) aan het rollen! We hebben de enthousiaste toelating van de pastoor gekregen om in de kerk te exposeren, het feestcomité van Mater is dolenthousiast en zal het initiatief ook mede promoten en op de affiches vermelden, het eerste artikel om in het parochieblad te zetten is al vertrokken, en zal na aanpassen van de layout en het aanvullen met foto's verschijnen in een der volgende bladen. De bedoeling is dat we nu en dan eens aan de "bel" trekken, en het in de actualiteit houden...en dan maar hopen, lezen en bidden dat de mensen durven komen... Want dat zal wellicht het moeilijkste punt worden, en wellicht zullen we onze oren en ogen goed moeten openhouden, en dan de mensen gaan overtuigen van de waarde van hun werken. Iedereen is wel fier over zijn dingen, maar er mee naar buiten komen is een verdere stap...
Nu ja, 't zal wel lukken, het moet lukken!

tot de volgende ?

Gouden jubilarissen...

Image by Brabant Bekijken via Flickr

Gisteren schreef ik het kaartje voor het gouden jubileum van Mariëtte, een van de leden van Crea Ziekenzorg Mater, die 50 jaar gehuwd is op 13 februari. Zaterdag steek ik dat dan in de bus, samen met de andere brieven die we moeten posten. We doen dit iedere zaterdag zo, want we passeren een brievenbus als we bij tanteke op bezoek gaan...
Ondertussen schoot het me te binnen dat ook mijn zus dit jaar 50 jaar getrouwd zal zijn, maar ik wist begot geen datum...Dus, van de gelegenheid gebruik gemaakt en eventjes gebeld. Het is op 17 september, en het feest zal wellicht op 18 september zijn. Bij leven en welzijn, zou Jos Ghysen op de radio gezegd hebben...
50 jaar !
Een hele termijn !
Hopelijk raken we ook zo ver, want daar is een mens nooit zeker van hé?
50 jaar, dat is voor velen onder ons meer dan een mensenleven. Dan denk ik weer aan ons moeder...Toen ik haar naar huis voerde van de kliniek, waar ons vader zo juist was overleden, zagen wij Mee (een buurvrouw waar wij heel veel mee omgingen) net de straat over... "Kijk" zei ons moeder, "die is al langer getrouwd dan pa is oud geworden..."
Dat is iets wat mij altijd zal bij blijven, het klonk wat bitter, een ervaren van wat onrechtvaardig leek...
Wij ervaren de dood heel dikwijls als onrechtvaardig, want niemand aanvaardt zo maar het verlies van een geliefde, zelfs niet als hij al oud is... Misschien met één uitzondering, als de overledene verlost is uit een lange en pijnlijke lijdensweg. Dan lijkt het een verlossing, niet alleen uit zijn of haar lijden, maar ook uit de onze, die al die tijd machteloos hebben moeten toezien naar dat lijden.
Misschien ook, als je weet dat, mocht hij of zij genezen, het toch geen volwaardig mens meer zou kunnen zijn.
Maar dat is op het randje van een gevaarlijke denkwijze, want wie van ons kan oordelen hoe de betrokkene zelf het leven ervaart? Die denkwijze ligt heel nauw bij het beëindigen van iemands leven. En ik geloof niet dat wij dat recht hebben.
Heelder massa's mensen komen nu op voor het leven van dieren... en wij zouden iemand veroordelen omdat hij of zij ... niet meer dan een levend iets zou zijn? Iets bijna dierlijks of plantaardig gelijk? Mensen zijn zelden consequent...
Maar hoe kom ik van het feestelijke van een jubileum nu bij de dood?
(omdat leven en dood zo dicht bijeen liggen)

50 jaren bijeen, in lief en leed. Bij sommigen zal het lief meer doorwegen, bij anderen het leed, en zal het feest niet zo feestelijk zijn als bij de anderen. Maar hoe dan ook, vroeger was een dergelijk feest een hele grote uitzondering, omdat de mensen zelden oud genoeg werden om dit te kunnen bereiken. Dat we nu dergelijke feesten veel meer zien, is een bewijs van het feit dat de mens langer leeft...althans hier, in het rijke Westen, waar we van in de wieg tot aan de dood op de best denkbare manier medisch verzorgd worden, en waar de voeding optimaal is... Maar ook hier lijkt het of dat feest weer minder zal bereikt worden in de nabije toekomst, niet door slechtere levensvoorwaarden, maar door het feit dat er zovelen zijn die niet meer bij elkaar blijven binnen het huwelijk. Echtscheidingen hebben tegenwoordig veel meer succes dan het huwelijk.

Daarom is het goed dat wij het jubileum vieren, tonend dat het kan, en dat het goed kan zijn. Dat het huwelijk net zo goed een natuurlijk iets is als wat ze nu menen te moeten doen. Ik vind het leuk (en ergerlijk!) dat ze kijken naar de bonobo's om te verdedigen dat het huwelijk geen natuurlijk bestaan is. Ik moet zeggen dat ik het geen eer vind dat men een vergelijking maakt met de aap, ook al zou het onze "dichtste familie" zijn... Ik vind het ook niet echt groots dat ze die zelfde bonobo's ten tonele voeren om de promiscuïteit te verdedigen. Ik vind het veel groter, nobeler, edeler om die dierlijke staat achter me te laten, dan er weer tot af te dalen...Natuurlijk zijn hoeft niet in te houden dat we weer afdalen tot de staat van het dier. Wel dat we eerbied hebben voor het leven, ook dat van het dier, en dat we niet het dier en het leven verlagen tot een oeverloos bestaan in vleesbatterijen... Nee, ik zweer mijn biefstukje niet af, maar men hoeft echt niet zo nodig die dieren niet op een afschuwelijke manier op te hokken om vlug slachtklaar te zijn... Men kan het dier net zo goed op zijn minst een tijdje dier laten zijn.

Wij stoppen misdadigers in een cel, behandelen hen ondanks verschrikkelijke misdaden nog steeds als mensen, maar kippen en varkens stoppen wij in middeleeuws aandoende cellen... waar we hen voederen om zo zo vlug mogelijk de verlossende dood te bereiken. Weet je, mijn kippen zien er niet alleen gelukkig uit, ze zijn het ook, ondanks het feit dat ook zij hier gehouden worden voor de leg... Maar ze mogen en kunnen nog kip zijn, en de haan is meester op zijn hof, zoals het hanen past...

God, waar voeren die jubilarissen me allemaal heen???
Ik ga stoppen, want wat ik ook probeer, ik wijk steeds weer en weer af van dat heerlijke onderwerp, het Jubileum...
djudedju

tot de volgende?

Vroeger wisten ze het al wel !

Image by Joris Leermakers via Flickr

Een kind kan de was doen...


Op www.lowtechmagazine.be kun je een artikel lezen over de windmolenparken...
Men is tot de vaststelling gekomen dat er iets vergeten is bij het oprichten van de windmolenparken.... Men heeft "plots" vastgesteld dat de wind achter een windmolen veel, veel minder is, en dat dus de ene molen de wind afpakt van de anderen...
In de tijd van de gewone windmolens wist men dat al, en bestond er een wetgeving om te verhinderen dat er een andere molen jouw wind zou afpakken... Maar dat waren de roede heren van de alternatieve energie eventjes vergeten.
Ik kan u alleen maar aanraden om eens op deze website rond te neuzen. Daar kun je gedegen artikels vinden over het pro en contra van alle maatregelen omtrent alternatieve energie en nog duizenden andere dingen die nuttig kunnen zijn om zuiniger om te gaan met de energiebronnen. Maar dus ook met vermelding van de contra's, en die zijn soms véél groter dan men ons voorspiegelt.
Als je plannen hebt voor een eigen windmolen, of zonnencellen of dergelijke, dan kan ik u zeker aanraden daar eens te neuzen.
Let wel, men is er voorstander van zuiniger en zuiverder energie, maar men bekijkt het geheel eens helemaal. Zo ziet een elektrische auto er best aardig en interessant uit, maar de vervaardiging van de benodigde batterijen, en de vervaardiging van de benutte elektriciteit is bijlange na niet zo zuiver... af te wegen dus !

Het probleem is dat men meestal alleen de winstpuntjes vermeldt, en al de negatieve kanten liefst vergeet te vermelden. Logisch voor een verkoper, maar helemaal niet zo logisch voor iemand die wil op een betere, groenere manier leven.

En dat is net wat mij doet vrezen dat de oplossing niet nakend is... Het onmiddellijke winstbejag weegt nog steeds veel zwaarder dan de ecologische motieven. En dat de zeespiegel stijgt, dat kunnen wij met de winst netjes oplossen, laat de anderen maar zwemmen.

Als ik buiten kijk, dan zie ik een gekke wereld! Bijna alle sneeuw is verdwenen, maar het veld voor mijn deur ligt er nog maagdelijk wit bij. Het doet mij denken aan ons moeder, vroeger, lang geleden... Toen de vrouwen na het wassen het witgoed nog "op den bleek" legden. Dan zag je ook op het groene veld van die witte lappen blinken.
En dat doet mij denken aan het wassen vroeger... Wij hadden in een stalling achter het huis (ons "kotje") een wasmachine staan. Onderaan moest je dat stoken met hout (Er werd wat hout fijngehakt bij ons!) tot het sop kookte, en ondertussen zwaaide in het machine, elektrisch!!!, twee grote driehoekige schoepen heen en weer, heen en weer... Als de was proper werd geacht, haalde ons moeder met een stok de was uit het hete sop. Het wasgoed werd dan door twee rollen geperst, om het meeste sop kwijt te raken. Die rollen waren met een kruk te bedienen, daar kwam de electriciteit nog niet bij te pas. Nadien werd de was nog enkele keren gespoeld (en telkens weer uitgewrongen tussen de rollen), en nadien werd het witgoed dus te bleken gelegd en aan de wasdraad te drogen gehangen. Liefst buiten, dan rook de was fris. Nadien zag ik ons moeder de was weer vochtig maken, door er wat water met de hand op te pletsen, de vochtige was werd stevig opgerold, om het vocht door te laten dringen tot de totale oppervlakte. (Voor de hemden en zo werd er eerst nog gesteven, dan sneed de col lekker je oren af)
Dan volgde het strijken. Ons moeder zette dan twee "plakkers" op het vuur. Plakkers, dat waren ijzeren strijkbouten die gewarmd werden op de kachel of op het gasfornuis. Ons moeder spikkelde eens daarop om de temperatuur te controleren... en dan het harde labeur van het strijken. Telkens de ijzers wisselen om voldoende warmte te hebben. Er werd gestreken op de keukentafel, waarop een oude deken (een soldatendeken) lag en daarop een oud laken...
Heel wat anders dan wat de moderne huisvrouw nu hoeft te doen ! De stoffen zijn nu meestal veel makkelijker te strijken, en vele moeten zelfs niet meer gestreken te worden. Ook de karwei van het wassen en drogen is geautomatiseerd...Alhoewel, weet je, als de was kan buiten drogen in de wind, dan ruikt hij nog steeds veel frisser, en voelt het ook lekkerder aan...

Het is niet alleen de karwei van het wassen die verlicht is, heel wat van de huishoudelijke taken zijn veel lichter geworden dan vroeger, vooral door het gebruik van modernere grondstoffen. Gelukkig maar, want het leven van de vrouw is heel anders geworden dan toen... Nu is het niet meer denkbaar dat vrouwen niet gaan werken, en het huishouden moet dus gebeuren na de normale dagtaak. Hoe veel men ook praat over de moderne man, toch is en blijft het huishouden voornamelijk de taak van moeder de vrouw...Na de dagtaak !

De eeuwen hebben hun sporen nagelaten, de man ging jagen en het veld bewerken, de vrouw deed het huishouden en de tuin... Dat laatste is wat verschoven naar de man, omdat hij het veld niet meer moet bewerken en een alternatief vindt in de tuin, maar tegenwoordig hebben de meeste mensen geen tuin meer...Na de dagtaak en wat huishoudelijk werk geldt rust, rust rust...voor de TV uitgezakt zitten stompzinnig kijken naar flauwe humor.

Want het werk is veel meer dan vroeger een lastige karwei geworden. Schrik je van die opmerking? Je hebt gelijk en toch ook ongelijk! Je hebt gelijk als je denkt aan de lichamelijke zwaarte van de taak, vroeger moest er veel meer lijfelijk zwaar werk worden verricht, maar nu, nu het werk lichamelijk lichter is, ligt het tempo zo hoog en is de druk en de stress zo groot, dat het uitgezakt voor de TV hangen een bijna normale reactie is...

Vraag eens aan oudere mensen hoe lang ze vroeger werkten aan de bouw van een woonhuis...En daar was in die tijd geen garage(s) bij, geen ingerichte keuken, veelal geen centrale verwarming en ga zo maar een tijdje door... Niet verschieten als men zegt zes maanden... Nu staat je huis er in enkele weken, veel groter en met veel meer voorzieningen en véél véél véééél duurder... Maar het werk kan niet snel genoeg gaan... en de druk is alsmaar groter en groter.
De oude metser was fier op zijn werk, reed de zondag met de fiets met zijn gezin langs een nieuwbouw om hen te tonen welk mooi steenverband daar gelegd was... Nu legt de metser 's avonds zijn truweel weg, en kijkt zelfs niet meer om...

Niet alles is beter dan vroeger... Er zijn echt dingen waar je met weemoed naar terug kijkt, maar die was van moeder...Nee, dan is het nu véél beter !

tot de volgende ?