tillevizie

Image by Axel.Foley via Flickr

Allee, 't is zo ver, ook bij ons wordt de TV digitaal en gaan we niet meer weten naar wat allemaal te kijken. Niet dat dit iets voor mij is, ik ben geen TV-mens, maar Anny kijkt wel graag TV, en ik kijk als het een programma is dat me aanspreekt (maar er spreekt me niet zo veel aan...)

De TV is bij ons tamelijk laat binnen gekomen. We waren al heel wat jaartjes getrouwd voor er zelfs maar sprake was van TV. En wat je niet hebt, dat mis je niet ook. Wij hadden helemaal geen behoefte aan diene bak.

De Tv is er gekomen op het moment dat ik vakbondssecretaris werd, en mijn werk me heel veel avonden per week uithuizig zou maken. Dan heb ik gezegd een TV te kopen, voor Anny, omdat ze toch niet hele avonden zou moeten zitten wachten op mijn thuiskomst. Natuurlijk heeft ook bij ons dan die TV een veel grotere plaats ingenomen dan het eigenlijk oorspronkelijk de bedoeling was... en niet alleen de avonden werden er mee gevuld, maar het nam, zoals overal heel wat tijd in beslag die anders ging in menselijk contact in samenzijn...

Op dat stuk ben ik zelfs een TV-hater te noemen... Ik verfoei het feit dat die TV gesprekken monddood maakt, contacten doet verwateren en ga zo maar door.

Nu gaan we dat nog eens meemaken gedurende een korte tijd, want nu zullen we wellicht de nieuwe mogelijkheden verkennen en zappen van post naar post op zoek naar interessante dingen.

Dat zal maar zijn tijd duren, tot we weer "gestabiliseerd" zijn rond de bak des verderfs.

Je moet dan ook nog weten dat wij heel vroeg gaan slapen, dat wij meestal voor 9 uur in bed zitten, dat beperkt het kijken ook al... Ik ben ook geen man die de TV gebruikt om meer te weten te komen over diverse problemen... Nee, TV is voor mij een middel om te ontspannen, niet om me weer eens op te laden. Ik doe dat veel liever in een boek of een tijdschrift. Lezen is voor mij veel belangrijker dan diene bak. Ik kijk wel eens naar een filmpje als het niet zwaar op de hand is, naar een dikketieve of zoiets, en soms, heel soms, ook eens naar het nieuws. Anny kijkt daar twee keer per dag naar, een keer op VTM en een keer op Eén... Ik hoor dat dan wel op de achtergrond, maar haal zelfs de mosterd op mijn kwampjoeterke... Lezen weet je wel...

Maar voor heel wat mensen is de TV een surrogaat om de eenzaamheid te doorbreken. Dus heeft het ook wel zijn goeie kanten. Maar sociaal is het ding van geen kanten.

We gaan nu beschikken over een massa posten, terwijl we er toch maar naar één tegelijk kunnen kijken. Ik las dat we ook gratis een match voetbal krijgen aangeboden...Tommetoch, ben ik content! Ze weten het niet, maar dat aanbod was bijna voldoende om niet tot die uitbreiding over te gaan. Voetbal is één van die dingen die mij helemaal niets zegt. Helemaal niets, niente, nada, nothing, rien... In tegendeel, ik heb er een hekel aan, gewoon omdat het net als in heel wat andere "sport"-takken, er helemaal niets sportiefs meer bij is. Het gaat over grof gewin. Niets meer en niets minder. Nu lullen ze weer wat over dat afgestampte been van die ene speler, maar blijkbaar herinnert niemand zich nog dat een De Bilde dat ook eens deed, en nu de status heeft van een vedette... 't Kan verkeren, nee, het verkeert mijn beste Brederootje, het verkeert gewoon. Het is dan ook verkeerd.

Voor mij is iets of sport of beroep, en op het moment dat het een beroep is, kan het de facto geen sport meer zijn. Uit.

Maar daar heb ik al meer dan genoeg over geluld.
Gisteren zag ik plots dat de bomen nu bijna allemaal werkelijk kaal zijn, maar wat me verwonderde, was dat dit helemaal niet anders aanvoelde. We zijn die gang al zo gewoon, dat het er gewoon bijhoort, en dat we niets anders verwachten dan dat de blaren vallen in de herfst. En toch is dat niet echt zo gewoon, het is een heel vernuftig systeem, een aanpassing van en in de natuur, die niet zo evident is. Bomen die zich beschermen tegen vorstschade. Eigenlijk is het bizar. Och ik weet wel, het is een reactie op het feit dat door de kou het water een groter volume krijgt, dat het daardoor niet meer door die capillaire vaatjes kan, en dat dus het blad gewoonweg geen water, geen voeding meer krijgt. Maar dat de boom dan reageert door het vormen van een kurklaagje, daar is niet zo maar een natuurwet voor, dat is werkelijk een reactie van een plant op een bepaalde situatie. Even wonderbaar als het feit dat de toevloed van vocht naar de bladeren neit alleen kan uitgelegd worden met het systeem van capillaire vaten... Want dan zou een boom maximum zo'n 8 meter hoog kunnen worden. Nee de boom krijgt, zonder pomp dat water veel hoger (er zijn bomen van 100 meter !!!!)...

Gewoon, vlak voor onze neus, gebeuren dus dagdagelijks dingen die ons begrip te boven gaan! Ik noem dat een wonder en zie er een hand van een opperwezen in, jij ziet er misschien alleen in dat we nog niet de grenzen van de wetenschap hebben bereikt... Misschien hebben we allebei wel gelijk... Ik weet het niet, jij ook niet... Ik las gisteren dat er vlinders zijn, ook bij ons, waarvan het vrouwtje nooit vleugels krijgt, en op haar eigen cocon haar eieren legt voor een volgende generatie... En ik dacht en zei: Anny, wist jij dat? heb jij ooit zoiets gehoord of gezien?

Maar weet je, het is heerlijk in een wereld rond te lopen vol wonderen, zonder veel vragen, gewoon genieten en verwonderen... Ik voel er me goed bij

tot de volgende ?

Het rookverbod

Image by shoot it! via Flickr

Volgens een of ander briljante dokter moeten we in België het voortouw nemen en een algeheel rookverbod invoeren.
Wellicht met gedoogbeleid voor softdrugs ?
Ik ben zelf geen roker (meer- sinds meer dan 30 jaar), dus eigenlijk doet heel dat verbod mij niet zo heel veel.
Maar zo'n algeheel rookverbod, dat zou wellicht net als indertijd in Kamerika met de drooglegging, alleen maar veroorzaken dat er nog nooit zoveel zou gerookt worden als dan...Verboden vruchten zien er altijd lekkerderder uit...
De laatste tijd valt mij steeds meer en meer op dat de rokers die hier op bezoek komen, verkiezen om eventjes buiten te gaan om een sigaretje te lurken... Niet dat ik dat vraag of zelfs maar suggereer, nee, blijkbaar vinden zij dat zelf de goede manier.
En misschien is dat wel de oplossing? Misschien dat rokers zich gewoon moeten maken dat ze hun sigaretje buiten roken, of in een voor hen bestemde ruimte...Dan is meteen al dat gezaag over meeroken van de baan.
Roken is zeker niet gezond, en het is goed dat we dit telkens en telkens weer verkondigen in de hoop zo weinig mogelijk mensen te hebben die deze slechte, ongezonde gewoonte toepassen. Maar we moeten dan konsekwent zijn, en meteen alle slechte en ongezonde gewoonten aanklagen... Te veel en te vet eten, alcohol nutten, te weinig bewegen en zo kunnen we nog effen doorgaan. Het verschil dat je willen of niet meerookt met een roker is geen echt argument om alleen over roken te praten. Het is ondertussen bewezen dat de aanwezigheid van dikke mensen anderen aanzet tot slechte voedingsgewoonten, dat alcohol vooral genut wordt in gezelschap...
We weten allemaal dat die en nog veel andere dingen niet gezond zijn, maar we weten ook allemaal dat op een of andere manier de mens makkelijk verslaafd raakt, en dit allemaal genotsmiddelen noemt, wat er op duidt dat er "genieten" in zit.
Toch is dat iets geks, van de eerste sigaret is iedereen ziek, van de eerste pinten ben je echt niet goed en ga zo maar door. Het genot komt gek genoeg ps na een zekere gewenning.
Maar gewenning is iets wat in onze opvoeding zit!
Denk maar aan witlof en spruitjes en spinazie en zo meer... Als kind moet je die ook leren eten. En dat is dan moeten, onder de ouderlijke dwang. We zijn dus een beetje opgeleid in het systeem van gewennen..

En dus passen we allemaal wel een of meerdere van die slechte gewoonten toe...
Of we roken wel eens -alleen maar af en toe, meneer- een sigaretje of een goede sigaar, of we drinken wel eens graag een goed glas wijn, of een lekkere pint bier (geen pils, ik drink maar af en toe, maar dan liever een echt goeie pint, meneer), of we houden nu eenmaal van eens lekker te gaan eten...
En als het maar af en toe is, dan is het toch niet erg?
Nee, alleen is de kans groot dat het escaleert naar steeds een beetje meer, en dat het begrip af en toe een heel rekbaar iets is.

Maar we zondigen dus allemaal wel ergens in die slechte gewoonten...
Met andere woorden, eigenlijk hebben we heel weinig recht van spreken.

Mijn standpunt is dan ook heel eenvoudig: als je rookt, drinkt of (vr)eet, doe het dan op zo'n manier dat je niemand ergert en niemand hindert. Rook alleen waar het kan en mag, drink niet als je nog kans hebt om in het verkeer te moeten, vreet niet in het bijzijn van kinderen die deze gewoonte kunnen overnemen... Je zal niet alleen je medemens sparen, onvermijdelijk zul je ook veel minder overdrijven in het gebruik van jouw genotsmiddel(en).

Eigenlijk komt het ook hier weer neer op: eerbied voor de anderen.
Maar dat is iets wat ook stilaan uit de mode raakt.
Stel een zebrapad, een oversteekplaats voor voetgangers... Als auto's voor mij moeten stoppen, dan zal ik in een reactie mij wat haasten om hen niet meer te hinderen dan nodig. Maar let eens op, tegenwoordig zie je mensen die zelfs iets trager gaan lopen, gewoon om hun macht en rechten te etaleren... Nog vanmorgen, ik moest een straatje inrijden, pinkte, stond stil omdat daar drie fietsers reden...Net op het kruispunt houden ze de voeten stil en beginnen met elkaar te praten en trager te rijden... Het kan toeval zijn, maar ik gok meer op het feit dat mensen tegenwoordig eerder geneigd zijn elkaar te hinderen dan elkaar te helpen.
Echt hinderen deden die drie fietsers me niet, niet meer dan dat ze gewoon een symptoom in de verf zetten. Gebrek aan eerbied voor elkaar.
Als ik een voetganger zie, en er is daar juist een grote plas naast, dan hou ik mij in, om die mens niet helemaal nat te maken... Maar reeds menig keer heb ik het tegengestelde ervaren, en loop ik daar kliedernat...

Wat hebben ze daar aan? Wedden dat ze woest worden als iemand het met hen zou doen?

Het is net als het "goedendag" zeggen tegen elkaar... Kost niks, maar het maakt de wereld iets menselijker.

Glimlachen, kost niks, maar het maakt de wereld precies wat zonniger.

tot de volgende ?

De baron

Image via Wikipedia

Op een dag stond hij voor de achterdeur, verschrikkelijk mager, slecht in zijn vel, de haren in klitten, maar toch met dat je ne sais pas quoi dat zijn adel verraadde.
Heel zachtjes liet hij een miauwtje horen, en ik, de kattenhater, de hondenman bij uitstek, kon het niet aanhoren. Ik ging naar binnen nam een oud bord, goot er wat water met melk in en brokkelde er wat oud brood doorheen.
De rosse kater slokte het binnen en ging rustig zitten, ook toen de hond buiten kwam en naar de indringer stormde, gaf hij geen krimp, keek alleen eens hautain naar de druktemaker.
Als je geen kat wilt, geef dan ook nooit eten aan zo'n beest, want ze gaan niet meer weg. De Rosten beschouwde voortaan mijn achtertuin als zijn thuis.
Het was een lief beest, gaf kopjes en kwam zich tegen je benen wrijven, en als het etenstijd was ging hij op de vensterdorpel zitten en keek binnen in de keuken.
We hebben hem nooit binnengehaald, en hij probeerde dat ook niet, maar in ons Belgisch weertje kon ik dat beest toch niet in de regen laten zitten, dus timmerde ik wat van een hok bij elkaar, legde er een oude jutezak in, en meteen nam de Rosten het in beslag als zijn huis.
Ik had in die tijd veel vogels in twee grote volières, en vroeger raakte ik wel eens een vogel kwijt aan indringende katten of uilen of andere roofdieren, toen niet meer! De Rosten heerste over zijn domein, en niemand kwam nog aan de vogels. Nu en dan vonden we de Rosten niet meer, tot wij ontdekten dat hij het leuk vond om in het duivenhok te kruipen en zich wakend uit te strekken bij die duivenpan waar jongen waren. De duiven hadden helemaal geen schrik van de Rosten, leken zelfs zijn waakzaamheid op prijs te stellen.
Het leek wel of alles wat van ons was, ook van hem was, en dat hij er dus op waakte.
Vuil hadden we er niet van, daarvoor ging hij buiten zijn terrein...
Op een dag zag ik de Rosten in zijn kot liggen, onbeweeglijk. Het beest was doodziek, had duidelijk koorts, en ik moest zijn drinkwater bij hem houden, hij was te ziek om te gaan drinken. Na een paar dagen was het weer wat beter, en kwam hij weer - heel voorzichtig- buiten om te eten en te drinken. Toen zagen we wat er hem scheelde! Hij had een gat in zijn lijf, die dwars door het beest doorging! Later hoorden wij de toenmalige achterbuurvrouw vertellen dat ze een kat had gespietst met haar riek...
(Wij waren vroeger ooit eens een duivin met twee jongen kwijt... Later hoorden onze kinderen de kinderen van die achterbuur vertellen dat ze duif hadden gegeten...)

Katten hebben negen levens, maar blijkbaar was zijn achtste daarmee voorbij gegaan, want enige tijd later vonden wij onze Rosten doodgereden op de straat.

Onze Baron sans sous was niet meer...

Sindsdien hebben nog wat vondelingen hier verbleven, onze Nero zelfs meer dan zestien jaar...Maar de kat die voor hen de weg had gebaand naar kattenliefde was en bleef de Rosten, de verfomfaaide roste kater die hier uitgehongerd kwam schooien... Maar met allure...


Het is verschrikkelijk weer...het is nu bijna 10 uur, en echt klaar is het nog niet. De lucht zit zo volbewolkt dat het wellicht heel de dag wat duister zal blijven. Ik bedenk net hoe verschrikkelijk het wonen wel moet zijn binnen de poolcirkel, waar mensen leven die in weken geen licht meer zien... Ik mag er niet aan denken. Maar het helpt wel om minder te klagen over mijn eigen lichtgebrek.

Als ik nu over de velden kijk, dan zijn de meeste bomen kaal geworden. Alleen enkele taaie rakkers zoals mijn linde hebben nog blaren op hun kroon, de meerderheid vertoont nu alleen nog hun zwarte skelet tegen de grijze luchten. Gek, hoe verder ze staan, hoe zwarter ze lijken. De nabije populieren vertonen nog hun bruingroengrijze basten, maar de verder staande populieren zien zwart.

Zelfs in dit kleurloze weer zoek ik kleuren.

De winter moet nog beginnen en myn herte lanct na dich, oh Lente...

tot de volgende ?

vrijdag de dertiende

Image via Wikipedia

Voor veel mensen een ongeluksdag, voor de Lotto dé dag om je kans te wagen...
Die dertien brengt al ongeluk, en dan ook nog de vrijdag!!!
Wie gelovig is zegt: allemaal bijgeloof, en toch komt het allemaal net voort uit dat geloof.
Kristus zat met dertienen aan tafel op het laatste avondmaal (ook al staat dat naar mijn weten helemaal niet zo precies gestipuleerd in het evangelie) en op vrijdag stierf Hij de kruisdood.

Maar er zijn nog zo'n getallen, drie, van de H drievuldigheid, zeven, een getal dat herhaalde malen gebruikt wordt in de bijbel als een heilig getal...666, het getal van het Beest.

En dan raak ik nog niet eens de numerologie aan, die obscure "wetenschap" die gans de bijbel omzet in cijfers en daar conclusies uit trekt.

Met andere woorden, we hebben iets met getallen.
Maar wat is eigenlijk een getal? Niets meer of minder dan de weergave van een hoeveelheid. Dat wij met een tiendelig getallensysteem werken, heeft te zien met het feit dat we tien vingers hebben om op te tellen. Maar er zijn ook volkeren waar men werkt met een twaalftallig systeem, een twintigtallig... en wellicht nog andere. Ik vermoed dat wij hier oorspronkelijk ook met een twintigtallig systeem werkten, ik denk dat als ik luister naar het franse quatrevingt ofte vier maal twintig om tachtig aan te duiden. Wellicht is dat nog een restantje van een oude manier van denken...

Voor mij is getallen familie van wiskunde, en zoals je weet heb ik daar een bloedhekel aan. Ik heb reeds dikwijls mijn haatrelatie met getallen proberen te analyseren, maar eigenlijk weet ik het niet... Wellicht heb ik geen wiskundige knobbel en was wiskunde daarom voor mij steeds een lastige karwei en dus niet bemind. Ik koppel het bijna onbewust ook ergens aan materialisme, wat ik dan weer koppel aan kapitalisme en ook dat zijn woorden met een veeleer negatieve klank in mijn oren... Hoewel we, ik ook, allemaal meedoen in zover we de macht (lees het kapitaal) hebben. Onze hekel gaat over diegenen die meer hebben. Zo ken je meteen ook je eigen norm. En geef toe, schitterend komen we er niet uit. We zijn voor herverdeling, maar alleen boven de grens van ons eigen bezit. Daaronder is het een gerechtvaardigd bezit.

Want ik, ik is nooit rijk, er zijn er zat die meer hebben, en dat zijn dan de rijken.

In de ogen van de arme Indiër in de sloppenwijk van Mombai zijn wij stinkend rijk. En hij heeft gelijk. In onze ogen zijn die mannen uit de olieproducerende landen pas echt rijk, ik zag er eentje met een auto met een massief gouden carosserie, en wij zijn maar arme sukkels, en we hebben gelijk... Want we meten met een totaal andere norm, een ander getallenstelsel als het ware. Onder onze cijfer één wordt de Indiër gewoon geplet. Zijn eentje zien we niet eens met het blote westerse oog.

Getallen zijn dus ook een beetje normen. En normen, dat verschilt enorm. (E-norm, =buiten norm?)
Ik heb hier ooit in mijn blog de vraag gesteld hoe de interpretatie is van het evangelie bij de werkgever, omdat dat wel verschillend MOET zijn van mijn interpretatie, maar hoe zou de interpretatie dan zijn van die arme uit een of andere sloppenwijk? Wat heet daar rechtvaardig, en hoe zou ik het ervaren?

Met andere woorden, we interpreteren het evangelie (en iedere norm!) vanuit onze gezichtshoek, en projecteren dat op de rest van de wereld. Er zijn dus evenveel evangelies als er mensen zijn... of toch interpretaties ervan... En het gekke is dat wij er allemaal van overtuigd zijn dat wij de waarheid in pacht hebben, dat onze norm DE Norm is...

Het meest absurde is dat we de anderen dan ook nog veroordelen omdat zij de norm (onze norm) niet hebben.

Er is als het ware geen norm, en als dusdanig is er ook niet Het Evangelie, want ook dat is de vrucht van een tijd, van een mensensoort in een bepaalde situatie. Het enige valabele in dat evangelie zijn dan ook die normen die algemeen toepasbaar zijn, maar beseffende dat de toepassingen ervan onvermijdelijk worden bijgekleurd door de mens in zijn milieu, in zijn situatie.

Net dat verschijnsel is er ook de oorzaak van dat ook onze wetgevingen steeds maar complexer, steeds maar uitgebreider worden. Je kunt nu eenmaal geen principe omschrijven op zo'n manier dat het principe voor iedereen krek hetzelfde betekent. Dus moet men voortdurend naargelang de situatie zich voordoet, de wet bijschaven, zeg maar uitbreiden, Daardoor worden de wetten zo complex dat, in plaats van duidelijker, ze uiteindelijk voor nog meer interpretaties vatbaar worden. Want iedere keer je, op basis van een bepaalde situatie, de wet aanpast, zet je de deur open voor andere niet omschreven situaties.

Je kunt dan ook maar pogen om een zo algemeen mogelijke norm op te stellen...zonder enige waarborg. Geen wonder dat de mens stelt dat met de wet ook de gaten er bij gecreëerd worden. Ze hebben gelijk, maar het is zo dat je geen waterdicht systeem kunt creëeren...Gewoon omdat je niet echt wetten maakt, maar normen.

Het is alleen bij wetten zoals "bij een stopteken moet je werkelijk stoppen en stilstaan" dat je de norm duidelijk kunt stellen, en dan nog zul je discussies krijgen over het begrip "stil staan" ...

Er zijn landen waar men er wel in slaagt wetten te maken die voldoen aan één norm. Dat noemt men dan dictaturen.... Want de enige norm is die van het staatshoofd in casu.

Alles wat we doen is dus eigenlijk maar een beetje behelpen, knoeien...

En als je het zo bekijkt, dan doen we ons knoeiwerk al bij al nog niet eens zo slecht...en zijn onze normen nog redelijk...voor onze maatschappij op ons moment.

tot de volgende ?

Wreed' op aard, aan alle mensen...

Image by Tattooed JJ via Flickr

Nee, geen schrijffoutje, ik schreef het opzettelijk zo.
Als je nu een of ander grote winkel binnenstapt, dan hoor je nu al niets meer dan van die melige kerstliedjes. Melig, omdat ze helemaal uit hun context zijn gehaald, en in plaats van menselijke devotie alleen dienstig zijn om de koopzucht aan te wakkeren.
Daarom: 't is wreed
op aarde voor alle mensen...
Want eerlijk, ik krijg de kramp aan mijn dinges van dat voortdurend stimuleren (?) van de kooplust van het mensDOM... Voor de gekste dingen worden nu "feesten" gecreëerd. Week van dit, week van dat, feest van dit, feest van dadde...'t kan niet op. Als je met alles zoudt willen meedoen, dan is heel het jaar één groot feest en héél het jaar door één lege portmonnaie...
Niet dat ik iets tegen het feit heb dat we nu ook een dag hebben voor de secretaresjes, of dat we nu ook eens moeder vieren, integendeel...Maar of dit nu allemaal via de winkelketens moet gebeuren is de hamvraag. Ik denk dat de secretaresse die eens een welgemeende merci krijgt voor haar werk misschien wel meer tevreden zou zijn dan deze die een bloempje krijgt en vijf minuten later al weer een reprimande waar dat dossier nu blijft...
Net zoals een moeder wellicht veel meer geniet van een echtgemeende knuffel van haar kind met een bosje veldbloempjes, dan met een obligaat tuiltje rozen die door vader gekocht werden.
Nee, feesten, dat heeft weinig of niets met platte commersie te maken, dat moet iets zijn vanuit het hart.
Zo ook kerstmis... Voor wie er in gelooft een herinnering aan de geboorte van de Kristus, voor wie er niet in gelooft een dag als een ander. Maar laten ze in hemelsnaam op zijn minst eerbied hebben voor het geloof van de anderen...Net zoals ik verwacht dat men eerbied heeft voor het geloof en de overtuiging van andersdenkenden, moslims, hindoes, bahaï, hare Krisjna's of wat dan ook... Want wie eerlijk is in zijn overtuiging, verdient eerbied daarvoor. Ook al is het niet jouw overtuiging. En ik ben blij als ik op TV de moslims zie vieren aan hun suikerfeest, ook al heb ik er niet echt een idee van wat ze precies vieren, het maakt me gelukkig mensen gelukkig te zien.
Zijn andersdenkenden kerstmis aan het vieren als een feest van Vrede, dan heeft dat zijn betekenis, ook al is dat niet de enige mogelijke betekenis.
Maar of dat nu echt een kwestie moet zijn van cadeautjes??? Van mij mag het, zolang de cadeautjes maar een uitdrukking zijn van genegenheid, vriendschap, liefde... En dat het niet gaat over het aankoopbedrag. Een klein geschenk kan heel veel betekenen, veel meer dan een groot dat gegeven werdt met bijbedoelingen.
Och ja, bij ons worden met kerstmis ook cadeautjes gegeven, met een aankooplimiet, om te verhinderen dat er aan opbod wordt gedaan. Natuurlijk is het niet zo dat die limiet er echt is, maar het is voor iedereen een leidraad. Zo blijft het leuk, doet niemand zich pijn, is er geen opbod en zijn de blije gezichten echt blij. De aankooplimiet wordt zorgvuldig afgewogen in het licht van de mogelijkheden van de toestand van de betrokkenen, en heel wat van de geschenkjes zijn ook nuttig in gebruik.

Misschien is het wel gepast dat we nu, bij Wapenstilstand ook aan kerstmis denken...In die grote oorlog is het bijna echt vrede geworden op kerstmis, op sommige stukken van het front weigerden de soldaten nog te vechten en hield de toestand van vrede door de manschappen zelfs meerdere weken aan, tot ze onder dwang en zware straffen gedwongen werden opnieuw over te gaan tot oorlog, de waanzin van de groten moest weer eens primeren... Dat is bijna een aanvulling op wat ik gisteren schreef...Wie niets heeft, heeft ook niets om voor te vechten, geen reden om te vechten.

't Is wreed...
dat we zelfs nu nog, wij die onszelf "beschaafd" noemen, nog aan het oorlogen zijn... De brandhaarden op deze wereld zijn nog steeds laaiende oorlogsvuren.

en heel in het klein... Kijk eens wat ze de vlamingen vertellen over de Walen, en de Walen over de Vlamingen... Kijk eens naar wat gebeurt in Nederland met en rond de partij van ene Wilders, en ga zo maar door...Is het nu echt zo moeilijk ?
Blijkbaar wel, want zij die verdraagzaamheid prediken slagen er zelfs in ruzie te maken over de manier waarop, of over de sekte waarin...
djudedju

tot de volgende ?

zomaar een orchidee...

Image by joopvandijk via Flickr

Vanmorgen zijn we naar Kalken gereden, naar de rommelmarkt van de plaatselijke basket. Iedere keer bieden ze daar goedkoop heel mooie orchideeën aan. Dit keer weer, maar niet zo echt goedkoop deze keer, maar wel enorme dingen, heel grote bloemen, enorm veel bloemknoppen en twee bloemstengels. De witte iets duurder dan de gekleurde. Anny wou graag zo'n witte. Hij staat hier nu naast me met zijn grote witte bloemen te staan.

Na onze toch tussen de kraampjes gingen wij even zitten om wat te rusten en iets te drinken. Er was ook soep... De man van dienst zei me dat er keuze was tussen pompoensope en sladesoep met Boursin. Ik Keek hem wat verwonderd aan: " Hoe smaakt dat ?" Hij wist het niet, maar de mensen zegden dat het lekker was. Ik bestelde er dan eentje, met de plagende boodschap "Als 't niet lekker is, dan krijg je het terug..."
Maar het was lekker ! Heel erg lekker, zo lekker dat ik vroeg aan de ober of ik het recept niet kon hebben. "Wacht, zei ie, ik roep Lieve er eens bij, dat is de kokkin" En ja, Lieve kwam ('t Was nog een mooie en lieve Lieve ook)en ja hoor, ik kreeg het recept... Voor de soepfanaten onder u:
Je stooft een grote ui aan met een teentje look, doet er een à twee kroppen sla bij, een courgette fijn gesneden, kippen- en kruidenbouillon op het laatste wat melk er bij en natuurlijk de Boursin...
Ik kan je verzekeren dat het lekker is!
Zo zie je maar, haut cuisine op de rommelmarkt... de wonderen zijn de wereld nog niet uit.


Vandaag is het elf november, wapenstilstand... Een herinnering aan de eerste wereldoorlog, de grote oorlog, sindsdien geëvolueerd tot herinneringsdag aan alle oorlogen waarbij ons landje betrokken was. Veel te veel, veel te dikwijls...om goed te zijn. Oorlog is iets wat er bij mij niet in kan, iets wat ik niet kan begrijpen. Ik kan me niet voor stellen dat ik daar ergens verscholen zou liggen en schiet op een mens die ik nog nooit zag, die mij persoonlijk niets heeft gedaan... Voor mij is oorlog het summum van waanzin. En toch... is er wellicht geen enkel moment in de geschiedenis waarbij het niet ergens oorlog was. Ik las ooit dat oorlogen wellicht begonnen zijn op het moment dat de mens aan landbouw is beginnen doen. Dan had hij plots grond waar hij op gewerkt had, en dat hij ten allen koste wou verdedigen. Of dat juist is weet ik niet, maar het klinkt logisch.

In dat zelfde artikel las ik nog andere wonderlijke dingen... De overschakeling op landbouw was niet echt een verbetering van de situatie, wel een zekerheid. Het maakte ook dat de mensen zich vestigden op een semi-vaste plaats. Maar het was geen verbetering van de voeding, noch van de levensomstandigheden. Als je kijkt bij de bosjesmannen, dan zie je dat ze met jagen en verzamelen alles bijeenkrijgen in maximum twintig uur per week. Bij landbouwgemeenschappen is de portie werk veel hoger ! Bovendien is graan niet echt de beste voeding. Het is nogal eenzijdig maar het biedt zekerheid door de mogelijkheid van bewaren. Maar bij verzamelaars bevat de voeding niet twee of enkele groenten, maar een keuze uit zo'n 150 verschillende planten. Noten bieden bv veel meer dan granen...

Het is dus voor de zekerheid dat de mensheid indertijd heeft gekozen... En de kostprijs was dat die zekerheid moest verdedigd worden...in oorlogen...

Die keuze voor nederzettingen deed ook heel sterk het geboortecijfer stijgen, met als gevolg dat de gronden moesten uitgebreid worden. Ook de slechte manier van landbouwbedrijven veroorzaakte de uitputting van de grond, en dus moesten ze gebieden waar de grond nog wel goed was, gaan veroveren op de anderen...

Eigenlijk is dat nu nog zo, nu gaat het niet meer over landbouwgrond, maar over grondstoffen zoals olie... en gaan jagen is geen optie meer, door de cultivering van zowat heel de aarde, is er geen echt wildbestand meer die een leefbare situatie biedt, bovendien zijn we met veel, veel te veel mensen om op dat alternatief terug te vallen.

Als je het zo bekijkt, is het verlaten van een "natuurlijke" leefwijze ook de start van de oorlogen geworden. Op die manier is ecologie misschien wel een equivalent van een godsdienst, maar niet meer te verwezenlijken...Maar wellicht is de reactie op de natuurmensen die wij dan steevast "edele wilden" noemen, een soort heimwee?

Ik ga stoppen, tot de volgende ?

Morgenstond...

Image by Lumperjack via Flickr

geeft goud in de mond... Maar tegenwoordig halen mensen het goud uit hun mond, om het te verkopen. De prijs van het goud is nog nooit zo hoog geweest als nu, 't staat boven de 1100 dollar... Mensen blijken de gouden vulling uit hun tanden uit te peuteren om het te verkopen.

Dat wijst op geldgebrek. Misschien nog niet echt armoede, maar 't is er toch dichte familie van.

met andere woorden, de crisis begint zich te laten voelen. Wat men ook beweert, hoezeer men ons voorhoudt dat er nog geen crisis is bij de mensen, de feiten bewijzen het tegendeel.

De prijzen van de huizen dalen, en zullen nog verder dalen, gewoon omdat er een heleboel woningen niet meer zullen kunnen worden afbetaald. En ook door een stijgend aantal gezinnen die uit elkaar vallen. De moeilijkheden voortvloeiend uit de crisis, de moeilijkheden voor afbetalingen van de hypotheek, vormen in veel (te veel) gevallen de druppel die de emmer doet overlopen.

In en gezond gezin zijn moeilijkheden wellicht een reden om elkaar meer te steunen en front te vormen, maar in gezinnen waar al een barstje zat, zijn het bijkomende moeilijkheden... Vroeger kenden we niet zo veel echtscheidingen. Hoe zou dat komen?

Naar mijn idee zijn er meerdere redenen. Laat me beginnen met het feit dat vroeger sommige gezinnen samenbleven, maar dat het een hel was. Maar scheiden, dat was een schande die je niemand kon aandoen, en wat zouden de ouders zeggen, en wat zou men wel denken...en het paar leefde in een hel verder. Voor die gevallen is het een goede zaak dat echtscheidingen niet meer zo ver weg zijn. Voor die mensen is echtscheiding wellicht een verlossing uit de hel. Maar niemand kan mij wijsmaken dat er vroeger zoveel (volgens de huidige statistieken zijn er ongeveer 2/3 echtscheidingen !!!) slechte huishoudens waren. Er is duidelijk meer aan de hand.

Vroeger was de vrouw volstrekt ondergeschikt aan de man, ook feitelijk. In de meeste gevallen was zij huismoeder, en had geen enkel inkomen. Dat is gelukkig niet meer zo, maar die onafhankelijkheid van de vrouw heeft meer meegebracht dan alleen een dam te zijn tegen de willekeur van de man.

We stellen vast dat het begrip onafhankelijkheid nogal "uitgerekt" wordt... Met andere woorden, het is niet alleen een zekerheid, maar het wordt voor velen een veel verder doorgetrokken onafhankelijkheid, in die zin, dat de partners geen enkele verplichting meer voelen ten opzichte van elkaar. Ze zijn zo ver dat ze onafhankelijkheid interpreteren als "er geen rekening moeten mee houden", en dat is nu niet precies wat een huwelijk is of zou moeten zijn...

Nog een bijkomende zaak, vroeger was de kans op buitenechtelijke betrekkingen veel en veel kleiner dan nu. Precies doordat de vrouw nu ook fungeert op de arbeidsmarkt, komen beide partners nu dagelijks in aanraking met mensen van de andere sekse. Op de werkvloer werken tegenwoordig meestal én mannen én vrouwen samen. Dat kan een verrijking zijn, maar het is ook een bijkomende gelegenheid om met elkaar in contact te komen. Och, meestal zullen ze wel niet echt uit zijn op een buitenechtelijke relatie, maar op een dag hebben ze thuis wat ruzie, en dan praten ze daar eens over met een collega, en daar is net zoiets aan de gang, en ze troosten elkaar... Als dat twee mannen zijn, dan gaan ze wellicht een pint gaan drinken om hun gedachten eens te verzetten, als het een man en een vrouw zijn kan dat troosten een beetje fysiek worden...

De kansen om naast de pot te pissen zijn dus veel en veel groter geworden dan vroeger. Vroeger zei men: "Je moet de kat niet bij de melk zetten", maar nu is dat dagdagelijks wel het geval. Lang niet overal gebeuren die dingen, maar nu is de kans er, waar ze vroeger niet was.

Er is nog een aspect! We hebben nu een maatschappij met seksuele vrijheid. Vroeger moest een vrouw heel voorzichtig zijn, want de kans zat er altijd in dat in verwachting raakte. Nu zijn er middelen in overvloed die dat verhinderen. Dat betekent dat het element schrik voor de gevolgen ook verdwenen is.

We moeten dus niet gaan veroordelen. We zitten in een totaal nieuwe situatie, waarbij de oude situatie helemaal niet meer te vergelijken is. Adam kon Eva niet bedriegen, er was doodgewoon geen andere vrouw ter beschikking. Nu loopt de werkvloer vol Eva's... en voor de Eva's vol Adams. Bovendien is ook het begrip van zonde, van "verkeerd" heel sterk geëvolueerd. Heel wat mensen vinden seks buiten het huwelijk helemaal niet zo erg. Je moet maar eens je krant opendoen om te zien hoe de "voorbeelden" van de huidige maatschappij handelen. Je leest, en heus niet alleen bij filmsterren, niets anders meer dan die heeft het nu met deze... en deze dan weer met die. Zo veel en zo vaak, dat niemand er nog echt van opkijkt, en dat het begrip als dusdanig wat aanvaard wordt.

Er is dus een verschuiving van het begrip bezig. We zien ook steeds meer jonge mensen die gaan samenwonen, zonder te huwen. Geen binding. Geen verplichtingen.

De slachtoffers zijn in de meeste gevallen de kinderen, die in hun opvoeding meestal op zijn minst een vaste lijn, een leidraad mankeren. In veel gevallen komen ze dan terecht in nieuw samengestelde gezinnen, waar dikwijls kinderen van diverse origines worden samengebracht. Allemaal niet zo makkelijk.

Ik heb geen idee waar deze nieuwe maatschappijvorm naartoe gaat. Maar wellicht moeten we het niet overdrijven, wellicht zal het, zoals steeds, zichzelf weer genezen...In de maatschappij zien we immers steeds weer de slingerbeweging, en waar we nu helemaal uit het lood zijn, komt wellicht de tijd dat we weer helemaal de andere kant opzwaaien.( Gewoonlijk op zijn minst even erg!)

Ik denk dat mijn generatie het er veel moeilijker mee heeft dan de generatie die nu zo leeft. Voor hen is dit de normale gang van zaken. Voor ons lijkt het schrikkelijk scheef getrokken, en wellicht zal het voor mij, die op de boerebuiten woon, nog wat erger lijken dan voor mijn generatiegenoten uit de stad, waar de confrontaties met die feiten veel dichter opeen zitten, en dus "gewoon" lijken.

Ik probeer alles te begrijpen, maar echt lukt dat niet... Ik ben een kind van mijn tijd, van mijn opvoeding, van mijn milieu... Redeneren verandert niets aan die basisgegevens. Rest mij alleen, ook al begrijp ik het niet echt in mijn fundamenten, toch tenminste rationeel begrip te tonen...en zeker niet te oordelen, en nog veel minder te veroordelen.

Er zijn immers zo veel dingen die anders geworden zijn...en ik denk met weemoed aan mijn ouders, en hun opmerkingen over ons, en onze andere manier van leven, van denken... L'Histoire se répète...

Buiten ziet het er maar mottig uit. De barometer is weer een paar streepjes gezakt, en dat uit zich in een vage vuile mist die de horizon verdoezelt en de wereld een grijze tint geeft. Zels de geelbloeiende velden lijken nu hoogstens vaal geelgroenig...

Gisteren heb ik gepoogd vriendelijk te zijn en behulpzaam, toen we uit de Auchanwinkel kwamen heb ik willen helpen om ook een en ander in de auto te zetten... De laatste kabas heb ik wellicht op een verkeerde manier vastgepakt, want plots schoot er een felle pijn door mijn rug...'t Is nog niet over... Kijk, daar ben ik pisnijdig over! Ik ben alleen goed als ik niets doe, braaf ben en niet beweeg...djudedju

tot de volgende ?