Stilte

Image by Djumbo via Flickr

...is voor mij een onbekend item, ik lijd al jaren aan tinitis, en heb dus altijd een eigen geluidje bij... een soort geluid als je wel eens kunt horen als een machine de overdruk in zijn leidingen lost, een schril ijl gepiep. Ik lees dat sommige mensen gek worden van dat eeuwig geluid in een of beide oren, maar ik moet zeggen dat ik daar weinig last van heb. Ik vermoed dat het iets is dat zeer geleidelijk is ontstaan, zodat er sprake is van een vorm van gewenning. Toch valt het wel eens voor dat het geluid er niet is, en dat doet dan vreemd aan, net of ik iets mis. Het piepje is zowat een stuk van mezelf geworden. Soms stoort het wel, als het op bepaalde tijdstippen blijkbaar een stuk luider gaat. Maar op een of andere manier weet ik ook dat dan wel uit mijn gedachten te dringen.

Ik kan daarvoor ook weer naar een specialist gaan, maar ze kunnen er weinig of niets aan doen...dus verspil ik mijn tijd niet meer in nog maar een wachtzaal van nog maar een specialist. Ik heb al een heel stuk van mijn leven doorgebracht met wachten, dank u, niet meer dan echt nodig is.

Dat ik nu daarover praat, is te danken aan een artikeltje dat ik las over hoe zeldzaam stiltegebieden echt geworden zijn...In heel Vlaanderen lijkt er geen een echt stiltegebied meer te vinden. Is dat erg ? Ja en neen, ja, omdat het weer eens wijst op ons archislecht beleid inzake verkavelingen en plaatsingen van industriegebieden en ga zo maar door, neen, omdat het alleen wijst op de zeer dichte bevolking en de nijvere bevolking in onze regio...

Maar toch droom ik wel wat van meer "natuur"-gebieden. Ik zet bewust natuur tussen haakjes, omdat wij geen enkel stukje echte natuur meer hebben. Wat ze nu in natuurbeheer doen is een bepaalde situatie krampachtig proberen in staat te houden, of een verdwenen situatie weer te herstellen, niet echt beseffende dat het in feite allemaal resten zijn van een toestand die door de mens is beïnvloed of gewoon veroorzaakt. Echt natuurlijke gebieden hebben wij niet meer. Ik weet dan ook niet of het kunstmatig behouden van een toestand die eigenlijk ook niet natuurlijk is, echt zo'n goede zaak is?

Want ik zie rare dingen gebeuren... Ik zie een natuurgebied waar men stukken weiland laat verwilderen, en waar je ziet dat de sterkste planten de andere gaan overwoekeren, zodat de diversiteit eigenlijk achteruitgaat. Ik zie dat in die "spontane" ontwikkeling vooral één of hooguit twee boomsoorten kans krijgen zich echt te vestigen. Dat komt omdat die toevallig in de omgeving staan en zich kunnen uitzaaien, en omdat het van de aanwezige soorten de sterkste groeiers zijn. Misschien vind jij dat natuurlijk, ik niet, omdat die basisplanten die er nu staan, niet de natuurlijke begroeiing waren van het gebied. We bevestigen als het ware de scheefgroei. Neem nu de wilgenboom, die hier als nutsplant werd aangeplant voor de afboording van gebieden (knotwilgen) voor de bevoorrading van brandhout (snelle groei en verdraagt regelmatige kaalkap van de tronken) en als materiaal voor het maken van manden. Vandaar dat je hier een pak wilgen ziet in diverse variëteiten. Veel te veel om normaal te zijn.

Misschien zullen er ooit, binnen enkele eeuwen, als we werkelijk heel die tijd het gebied zouden laten gaan zonder natuurbeheersing, komen tot een spontaan herstel van de natuurlijk begroeiing, maar die kans zit er niet in, want men doet aan natuurbeheersing...Men laat niet alles los. Men zorgt ervoor dat de situatie blijft zoals ze is (nu ja...men laat dit gebied uitbreiding nemen, maar met dezelfde natuur zoals in het basisgebied, behoud dus van de bestaande situatie.).

Is dit goed ? is dit slecht ? Ik weet het niet, en ik zal het antwoord ook nooit weten, want pas over enkele honderden jaren, als men dit zolang volhoudt, zal men misschien komen tot gevolgtrekkingen. Ik zou in ieder geval niet spreken van natuurbeheer, maar van behoud van het bestaande plaatselijke milieu. Ten allen prijze.

Ten allen prijze ? Nee, want wat zien we, steeds weer en steeds meer zien we nieuwe fauna opduiken. En ik denk hier net zo goed aan de terugkeer van de vos, als de inbreng van reeën en dergelijke, als aan het binnenkomen van exoten zoals wasberen, halsbandparkieten, grondeekhoorns en ga maar door. Ook binnen de planten zien we exoten die hier aarden en zelfs gaan woekeren en inheemse planten gaan verdringen (denk bv aan vogelkers om er maar eentje te noemen).

Maar echt dramatisch hoeft dit allemaal niet te zijn... Het gebied bij uitstek waar men planten van over heel de wereld bewust heeft aangeplant is wellicht wel Madeira... En alhoewel de oorspronkelijke planten in veel gebieden verdrongen worden, zie je in de plaats een prachtige en veelzijdige natuur ontstaan... Niet voor niets is dat nu het Bloemeneiland... Natuur zoekt en vindt op de duur wel een nieuw evenwicht.

Maar wat we wel zien op Madeira, is, door de bodemgesteldheid, dat wat er is aan landbouw, allemaal op kleine velden gebeurd. Door het bergachtige gebied, zijn er alleen piepkleine stukjes landbouwgrond in terrassenbouw aanwezig. Dat brengt ook mee dat de diversiteit van de landbouwgewassen veel groter is dan bij ons, en dat je niet met hectaren aan een stuk vol met een gewas staat. Dat is op zich ook al diversiteit.

Als de klimaatsverandering doorzet, zal met wat natuurbehoud betreft, voor nog andere uitdagingen komen te staan... zowel op gebied van fauna als van flora. Vandaar dat ik me toch wel wat vragen stel bij het systeem van behoud...moet men niet veeleer opteren voor behoud van het gebied, en dat laten evolueren zoals het wil evolueren?

Bovendien geloof ik dat de natuur er dan meer dan ooit voor de mens moet zijn... dus moeten de natuurgebieden op zijn minst gedeeltelijk en onder strikte regels toegankelijk zijn voor de mens. Ik zou ook opteren voor een deel van het lessenpakket van de kinderen in te ruilen voor het geven van natuurstudie, waarbij men vooral de samenhang der dingen moet beklemtonen. Zodat de mens meer en meer er zich bewust van wordt, dat de wereld slechts kan bestaan als één groot levend organisme, en dat het verwijderen van dat organisme onvermijdelijk ook tot het einde van de wereld moet leiden.

Maar ik zit te dromen... Nooit zal "Das Kapital" zich bereid verklaren een deel van de winst te investeren in een onzichtbare toekomst. Tot die toekomst het verleden zal zijn.
toch eens over nadenken.

tot de volgende ?

Brooke Shields en Roman Polansky...

Image via Wikipedia

In de Tate hebben ze de naaktfoto van de toen 10-jarige Brooke Shields verwijderd, als zijnde aanstootgevend.
De foto is nochtans al heel oud
Polansky wordt gezocht voor sex met een dertienjarige, maar massa's mensen willen hem daarvan vrij pleiten, het is al zo lang geleden en Polansky is niet zo maar iemand.
?
???
?????
Een oude foto is aanstootgevend, een oude misdaad tegenover minderjarigen begaan niet meer ?
Die foto is op zich nog geen misdaad, maar dat is aanstootgevend. 't Zal wel aan mij liggen, maar ik snap het niet?
Persoonlijk vindt ik het hebben van sex met een dertienjarige een van de zwaarste misdaden die je als mens kunt begaan. Dat hij nadien het slachtoffer vergoed heeft, doet niets ter zake, integendeel, hij geeft daarmee de indruk dat het over betaalde liefde gaat. (En dat dit dan weer wel kan, onafgezien van de minderjarigheid, het kind zijn van het slachtoffer) Met een minderjarige.
Ik ben geen voorstander van naaktfoto's van tienjarigen, maar ik vind dat minder erg dan het sex hebben met minderjarigen, omdat het naakt op zich geen fout is, kan zijn. De mens die het bekijkt kan slechte gedachten hebben, kan zich gestoord voelen, maar eigenlijk zijn we allemaal zo als we 's avonds onze kleren aftrekken om te gaan slapen. Naakte apen. Heel natuurlijk, niets aanstootsgevends. Voor normale mensen met normale neigingen. Het probleem is dat dergelijke foto's niet alleen in handen komen van normale mensen, maar ook van geobsedeerde typetjes. Vandaar dat men - terecht- een dergelijke foto niet tentoonstelt.
Maar dat er bietekwieten zijn die, omdat het Polansky is, de spons vegen over een misdaad tegenover de mensheid, dat kan er bij mij niet in.

Ik vraag mij af hoeveel van die mensen die nu pro Polansky ageren, enige tijd terug op straat kwamen voor een of andere witte mars... Ik vraag mij af wat ouders van kinderen die ooit misbruikt werden door een volwassenen nu denken van de mensheid.

Maar ja... 't zal wel weer aan mij liggen en aan het feit dat ik oud ben en met archaïsche ideeën over goed en kwaad rondloop op deze knettergekke wereld.

Vanmorgen zijn we naar Auchan geweest... Pas gisterenavond kunnen beslissen, want we moesten weten dat Veerle niet moest gaan werken. Dus vanmorgen op een normaal uur opgestaan, en naar Leers gereden. We zaten immers zonder onze alcoholvrije aperitief...en die vinden we hier nergens.
Gisteren waren we nochtans ook al gaan winkelen, maar alleen het echt noodzakelijke, maar voor één keer zijn we naar Ronse gereden om te winkelen.
Dat is de schuld van Eddy, mijn buur! Hij had immers verteld over de winkel Aktion, en hoe interessant dat wel was. Dat kwam omdat ik vroeg waar hij zijn korte broek had kunnen kopen. (Ik ben al een tijdje aan het uitkijken naar korte broeken in mijn maat) Bleek dat hij die daar had gevonden aan nog geen 5 euro...
Wij dus daarheen. Geen korte broeken meer te speuren. Maar er naast is een sportwinkel (naam vergeten...sorry) en toen we daar eens gingen zien, vond ik korte broeken met heelder hopen, in mijn maat !!!!! De prijs ? 5 euro voor de eerste en voor de volgende 4...dus heb ik er drie meegebracht. Ben ik weer gerust en kan ik weer rondlopen met korte broek (al zal het weer wellicht niet dikwijls meer van die aard zijn om korte broek te dragen...)

Maar die Aktion winkel is wel degelijk heel interessant, en bij nazicht op internet, blijkt het een keten te zijn en zijn er een heleboel in ons landje te vinden...voor ons in Ronse of in Geraardsbergen.

Vanmiddag dan maar een baguette gegeten... voor een keer geen warm middageten. Moet kunnen.
en nu zit ik mij hier wat op te jagen aan mijn blog, want ik zag dat er nog tientallen mailtjes te wachten staan...druk, jongens, je hebt er geen gedacht van. 't Leven is heerlijk vol met honderden dingen om te beleven, te lezen, te bekijken...

tot de volgende ?

Het loze vissertje...

Image via Wikipedia

Gisteren zijn we gaan vissen, het was niets en het was alles...
Niets, want veel beet kregen we niet, en in vergelijking met Luc mag ik dan nog niet klagen, ik ving een kleine twintig bliek(jes), Luc amper een stuk of tien...
Alles, want ik ving twee karpers op een namiddag, een van 6 kilo en een van bijna 3 kilo.
Alles want Luc ving twee baarzen van zo'n 40 cm lang
Alles, want luc ving een ...koi !
Wellicht weer een visliefhebber die het niet meer kon aanzien dat zijn koi in een klein bokaaltje rondjes zat te zwemmen, en die het diertje dan maar verloste in de grote vijver van het park?
In ieder geval, de koi heeft nu een nieuwe thuis, tussen een hele kudde andere kois in de vijver van Luc.
Kortom, weer een leuk visdag...

Bovendien kreeg ik van Luc (courgette) twee courgettes en een pompoen, en van Luc (vis) wat van zijn allerlaatste tomaten mee... Voor een groentenvreter zoals ik ben, hoogwaardige geschenken!
Iedere keer weer sta ik te kijken van het enorme smaakverschil tussen de tomaten die we kopen en de tomaten uit de tuin van de kleine hoveniers... Ik vermoed dat het de zon is die het hem doet, maar die buitentomaten zijn véél zoeter van smaak, heerlijk gewoon. Of zou het toch zo zijn dat de tomaten uit de grote kassen geforceerd zijn, en veel te snel groeien zodat ze veel meer naar water smaken dan naar tomaten? (Zeker in vergelijking met de tomaten uit volle grond!)

Ik ben geen tuinder, en zal het ook nooit worden (met dank aan de lessen in spitten van ons vader zaliger...), maar als ik in zo'n tomaat bijt, dan wordt ik bijna bekeerd.

Gisteren was het ook een uitzonderlijke visdag in die zin, dat er vijf vissers zaten in het park! Dat hebben we in al die jaren nog nooit meegemaakt! Gewoonlijk zitten we daar met ons tweetjes, hoogstens eens met drie, maar vijf! En er is ook weer iets "leuks" gebeurd...
Er was al gereageerd door sommige vissers op het feit dat er mensen zijn die de eendjes gaan voederen, met hele zakken brood. Die vissers beweren dat zo de karpers overvoederd worden en niet meer willen bijten, en dat bovendien het risico op het "slecht" worden van het water steeds groter wordt... Die paar vissers hebben blijkbaar gehoor gekregen met hun opmerkingen, want sinds een paar maand staat bij iedere ingang van het park een bord dat het verboden is de dieren te voederen, op advies van de dierenarts... Gisteren kwam er weer een oud dametje met hondje en een grote kabas de eendjes voederen, vlak naast een van de vissers... Ze trof het niet, het was een van die vissers die blijkbaar wakker lagen van dat voederen, en die meteen verbaal in de aanval ging... Hij had het - op zijn beurt- niet getroffen, het dametje was verbaal veel sterker dan hij, en bovendien heb ik het vermoeden dat ze ooit een beroep als ventster uitoefende...Wij konden haar, aan het andere uiteinde van de grote vijver perfect volgen in haar argumentatie... Het was veel minder erg een eendje te voederen dan een vis aan een haak te rijgen, en als er een soort van dierenbeulen was, dan waren het toch wel de vissers zeker (Lap, wij werden over dezelfde kam meteen meegeschoren...) en patatie en patatta... Een andere visser (we waren sterk hé, met zijn vijven) kwam er bij, maar als schelden en reclameren gooide madame al het brood in de vijver en gooide hautain het hoofdje in het schrale nekje en trok haar keffertje mee naar veiliger oorden. Best mogelijk dat we op die momenten een bliek of twee gemist hebben.
Toen madame aan de overzijde van de vijver ons voorbij wandelde, kon ze het niet laten ons woedende blikken toe te werpen...Misschien omdat ze me zag glimlachen???

Niet zo ver van ons zat een van de nieuwe vissers (uit een babbel bleek dat het inderdaad de eerste keer was dat hij daar kwam vissen). Hij viste net als wij met maden, maar hij was benieuwd met wat ik op karper zat te vissen. Ik vertelde hem dat ik steevast met tijgernoten zat te vissen, omdat ik meende dat in het park de karpers daar graag op beten...Hij kende het niet, en ik gaf er hem enkele... Weer een visvriend er bij, ook al weet ik niet eens zijn naam en hij wellicht ook de mijne niet, tenzij hij mijn naam hoorde toen Luc met me praatte. Wat ik deed is niet zo gewoon... een heel pak vissers zitten hun "geheimen" zo veel mogelijk te beschermen, kwestie van de concurrentie een stap voor te zijn...Niet zo met Luc en met mij, wij hebben deugd van ieder exploot, ook al is dat door een andere visser. En zien wij iemand die hulp nodig heeft bij het "landen" van een grote vis, dan gaan we met ons schepnet gaan helpen, en staan dan net als de trotse visser mee te genieten van de mooie vangst. Zo hebben we de karper van 6 kilo niet alleen gewogen, we hebben hem ook gemeten en vol bewondering het beest bekeken en gekeurd, een pracht van een lederkarper. Hij was heel goed gehaakt, Luc kreeg de haak bijna niet uit de mondhoek van het beest. Maar hij was prachtig, geen schub te zien, een mooie gladde huid en goudblinkend...prachtig!

We helpen elkaar op alle mogelijke en onmogelijke manieren, en dat we de koi konden meenemen was te danken aan het feit dat ik (sinds de vangst van de grote goudvis enkele jaren terug) steeds een hele grote plastic zak in mijn vissersmandje heb zitten...

Ik weet niet wat bij het vissen het heerlijkst is, het vissen of de warme vriendschap...Ik denk het laatste! De vorige maal was mijn molen stuk, en ik heb kunnen vissen dank zij het materiaal van Luc... Snap je wat ik bedoel, het is veel meer de vriendschap die het hem doet dan wel het vissen op zich.

Maar vanmorgen voelde ik weer meer pijn... die karpers zijn eigenlijk niet goed voor mijn rug. Maar ja, ook daar weer is het een bewuste keuze maken, als je niets meer doet heb je geen pijn, maar heb je ook geen plezier en wordt je bovendien stram en stijf en vlug oud. Nu blijven we -weliswaar met pijn- jong.

Bovendien heb ik met mijn oefeningen de meeste pijn al weer weg kunnen werken. Gisterenavond ben ik wel om goed 20 uur in mijn bed gekropen...De avond voordien de vergadering waardoor ik al wat later in bed raakte dan anders, bovendien stonden we vroeg op (Veerle moest gaan werken)om de tweeling op de bussen te krijgen, en dan ook nog eens gaan vissen wat lichamelijk voor mij belastend is, en in de open lucht zitten aan het water dat is ook al vermoeiend... Ik heb geslapen als een varken... om vanmorgen weer heel vroeg gewekkerd te worden, want Veerle moest weer werken...

Maar nu zit ik hier, fris en menter (nu ja...) te bloggen. Weet je, eigenlijk voel ik me heerlijk, het leven is een groot avontuur! (Toch voor wie dankbaar al die kleine dingen van alledag savoureert.)

Ik ga sluiten, nog wat in al mijn mailtjes gaan neuzen, de mooiste doorsturen naar de vele vrienden en dan wat rondstruinen op internet en wat patience spelen. Deze namiddag wat creatief zijn en wat tv kijken, als het niet weer koers of tennis of voetbal is...

tot de volgende ?

en 't is weer vroeg dag...

Image by belgianchocolate via Flickr

Veerle is gaan werken, dus is Anny weer heel vroeg het warme nest uitgewipt om de tweeling te wekkeren en op de bussen te krijgen...En ik sta dan ook maar op, doe mijn gymnastiek, was me en ga dan koffie zetten. Mijn eerste kop is al ad fundum.

Gisterenavond was er vergadering van het bestuur van Ziekenzorg, waar ik voor het eerst bij was. Om 21.30 uur ongeveer thuis gekomen. Na het nuttigen van een tweede Ename bij een leuk gesprek met enkele oude bekenden die ook in het bestuur zitten.

Vanmorgen met een klein hartje de weegschaal op...Maar wat ik al meende te bespeuren zet zich door! Ik blijf zoetjesaan vermageren. Oef.

Het is nu 8 uur, en eindelijk kan ik zeggen dat het echt klaar is buiten. De dagen zijn al een heel stuk korter geworden! Ondanks het goede weer lijkt de winter met zijn donkere dagen toch naderbij te sluipen.

Zondag toen we van de rommelmarkt te Burst naar huis wilden komen, moesten wij eerst nog een stukje wandelen naar de auto. Dat "wandelen" was langs de drukke Aalstbaan, en het was behoorlijk druk naar onze normen, wij die op de buiten wonen langs een klein weg, zijn al dat verkeer niet gewoon...en wat we al helemaal niet gewoon zijn, is de stank van dat verkeer. We begonnen er gelijktijdig over te kouten tegen elkaar. Het pakte ons op de adem. En dan was het nog zondag...dus een tamelijk rustige dag qua verkeer! Wat moet dat niet zijn op de spitsuren, want dat is een baan die druk bereden wordt naar Aalst, maar ook naar Brussel (naar de oprit van de snelweg)... Ik ben me plots weer bewust geworden dat de auto inderdaad een vervuilend iets is. Ik kan er door de plaats waar ik woon en door mijn handicap niet buiten, maar ik hoop dat iedereen doet zoals wij doen, en het rijden beperken tot het minimum, en alle aankopen zoveel mogelijk centraliseren in één rit per week.

Ik denk daarop, omdat het nu het uur is dat de mamaatjes hun kroost met de auto naar school brengen... Terwijl velen er minder dan 2 km vandaan wonen... De schrik voor onze kinderen is na een Dutroux en consorten wellicht veel te hoog opgelopen, maar niemand is nog gerust als de kinderen onbewaakt ergens heen gaan... Dat is wellicht mede de oorzaak dat kinderen veel te weinig buiten spelen en ravotten?

De zon komt stillekes door het nevelgordijn gekropen. Het wordt weer een mooie dag. Hopelijk gaan we vandaag weer vissen. Ik heb heel wat werk gehad aan mijn werphengels, om ze weer helemaal in orde te krijgen. Ook een gewoon lijntje weer opgeknapt, klaar voor de "strijd"... Binnenkort moet ik ook onderlijnen maken voor de snoekvangst, dat zijn speciale onderlijnen, omdat de snoek een gewone nylonlijn gewoon kapot rijt met zijn snijtanden. Je moet zelfs als visser zien hoe je die beesten onthaakt, want anders liggen je handen ook netjes opengereten... Vanaf oktober is snoekvangst toegelaten...en dit jaar ga ik voor het eerst eens "snoeken". We zien wel wat het wordt.

Voila, dat is het weer voor vandaag... tot de volgende ?

Nevel

Image by Andrew B47 via Flickr

Eigenlijk zou ik het mist moeten noemen, want je ziet geen twintig meter ver. Maar mist doet mij denken aan slecht weer, en we zitten nog steeds in een heerlijk nazomertje, of liever een uitloper van een heerlijke zomer.
't Is al lang geleden dat we nog zo'n heerlijke zomer hadden, net niet té warm, en heerlijke zonneschijn, licht, licht licht... Voor mij mag het ieder jaar zo zomeren. Maar ja, dat zal wel een wensdroom blijven. Wellicht krijgen we nu weer enkele van die typische Belgische zomers op rij, je weet wel, waar het slechts nu en dan voorvalt dat het vergeet te regenen. En toch mogen we ook dan helemaal niet klagen. Al bij al regent het bij ons op "mensenmaat", het is zeer uitzonderlijk dat er eens te overvloedig veel valt op een te kleine oppervlakte op een te korte tijd. En we moeten dan ook nog veelal toegeven dat al die té's eigenlijk terug te brengen zijn tot een te...de te van veel te weinig normale doorlaatbare bodem, gevolg van te veel menselijke bebouwing...

Voor wie er het slachtoffer van is, telt deze logica niet, hij zit met waterschade en een verdere levensgrote angst bij ieder druppel die valt..."'t Zal toch niet weer..???". Zijn woning is immers niet de reden van de te dichte bebouwing, moest het zijne er alleen staan...'t zijn al die anderen, zie je...

Iedere keer ik de grens overwip naar Nederland, ben ik jaloers op hun stedebouwkundig plan. Je rijdt naar Nederland langs een eindeloze straat volgezet met rijtjeshuizen, en je wipt de grens over, en langs de baan zie je geen huis meer, alleen uitgestrekte landerijen, met alleen her en der een boerderij... en dan een gemeente, een compacte vlek op de kaart. Daarbuiten: groen.

Voor al de rest ben ik veel meer Vlaming, veel meer Belg (in die volgorde) dan ik ooit Nederlander zou kunnen zijn. Ik voel me hier opperbest, en ik weet zeker dat de Nederlanders stikjaloers zijn op onze vrijheden inzake bouwen, anders zouden ze hier niet neerdruppelen en duchtig meedoen in de bouwwoede... Met ander woorden, 't is altijd wel iets.

Maar we waren bezig over het weer... Het onderwerp bij uitstek voor de doorsnee Belg. Meer dan 90% van alle gesprekken in ons Belgenlandje beginnen steevast met: "'t Is wel een weer hé ! " Dat zowel bij goed of bij slecht, bij warm of bij koud, bij mistig of bij helder weer... Het is de opener bij uitstek. Dat komt omdat wij belgen eigenlijk nooit echt content zijn over het weer... Zaterdag in de home, durfde ik zeggen dat het voor mij altijd zo'n zomer mocht zijn, en meteen kreeg ik de tegenwind 'Voor mij niet zulle, veel te warm..."

Als het regent weten wij bij voorbaat al te zeggen dat het weer van geen ophouden zal weten, is het koud, dan is het veel te koud voor de tijd van het jaar, vriest het kraakhelder in de winter, dan mag het best iets minder, is het een kwakkelwinter, dan mocht het best eens goed vriezen, anders gaan we volgend jaar weer vergaan van de vliegen en de muggen en al dat vliegend venijn...Nee, de Belg is nooit content met het weer dat hij krijgt.

Wellicht komt dat vooral door het feit dat het weer bij ons zelden of nooit standvastig is. Vandaag regent het, en dan sta je daar in je tshirtje te druppen, morgen doe je dan een regenjasje aan, en je zweet je dood. En als het eens een hele periode vast weer is, dan voelt dat zo onwennig aan, dat we dat ook niet als comfortabel aanvoelen, maar iedere dag met schrik weer gaan slapen "Wat zal het morgen zijn?, nog altijd maar regenen?" of andersom " Zal het nu echt niet meer regenen, je moet eens zien hoe droog alles staat! Kijk ze moeten de koeien nu al bijvoederen, er is geen gras meer met al die droogte"...

We zouden allemaal eens in zo'n tropische moessonregen moeten zitten, om te weten wat een massa water er wel kan vallen in een korte tijd. We zouden eens moeten zien hoe in het amazonegebied de rivier verschrompelt tot een miezerig beekje, en plots in enkele uren, hele arealen overstroomt omdat het ergens ver weg plots aan het regenen is gegaan... Misschien zou het klagen ons dan vergaan.

En nu zit ik dat hier wel heel verstandelijk te vertellen, maar als het binnen enkele weken weeral aan het regenen is, al dagen achtereen alle dagen regenbuien en kil weer...dan zal ik hier op deze eigenste plaats weer zitten te knorren over het weer...Want ik ben tenslotte een Belg, en het weer, dat is toch hét gespreksthema bij uitstek? Of niet soms ?

Ik had verwacht dat ik vandaag zou opstaan met pijn, door die grote rommelmarkt van gisteren, maar niets van. Ik ben zo fris als een (overjarig) hoentje. Ik heb niet meer pijn dan anders. Ik heb vanmorgen mijn turnoefeningen gedaan zonder meer pijn dan anders... Ik kan mijn geluk niet op. Het is lang geleden dat ik eens inzake bewegen, kon "overdaad" doen, zonder daarvoor te moeten boeten. 't Zal wellicht niet blijven duren, maar zolang het duurt, zolang ben ik er zielsgelukkig over.Het lijkt mij wel of ik ben ietsje aan het beteren. Zou het vermageren dan toch ook meespelen inzake de pijn ?

Och ja, ik zit al meer dan een week zonder die vermageringspillen, en ik verdik niet. Ik moet wel zeggen dat ik mijn eetgewoontes heb aangepast dank zij die pillerij... Daar alles wat vet was, direct rechtdoor liep, en je van het eten van twee maatjes al met de diarree zat, heb ik geleerd om zeer vetarm te eten. Zo eet ik nu al maanden droog brood, zonder boter of margarine... en het beleg kies ik zorgvuldig uit de eerder magere dingen (Eén uitzondering: kaas... ik hou van echte kazen met een volle smaak en liefst ook nog een massieve reuk, stinkkaas zegt Anny), en bovendien heb ik (en dat kostte heel wat inspanning) geleerd om 's avonds voor de buis niets meer te knabbelen. Dat waren maar kleine en meestal calorie-arme dingetjes, maar niettemin, 's avonds is eten het slechtst voor mensen met overgewicht!.

En hoewel ik veel liever iets anders drink als aperitief, drink ik nu, als ik een aperitief met alcohol drink, weer een droge sherry... Heel bewust. Heel berekenend. Niet zo leuk, maar ik moet toegeven, ik voel er me goed bij, en als ik mag voortgaan op de pijn, ik voel er mij beter bij !

Voila, ik ga stoppen. Vanavond heb ik voor de eerste keer een vergadering van het bestuur van Ziekenzorg Mater...dat is één van die dingentjes die aan mijn creatieve inbreng vasthangen. Dat is het gedeelte die mij minder bevalt, maar ja, je kunt nu eenmaal niet zonder een organisatie om zoiets te doen, en je kunt niet organiseren zonder een gestructureerde organisatie, dus horen vergaderen en zo daarbij... Voor mij is dat het lastige gedeelte. Ik heb heel mijn arbeidsleven vergadert, ik heb het gevoel dat die beker bij mij vol is... Er mag echt niet veel meer bij.
Ik weet wel, het is niet hetzelfde, nu ben ik het niet die de vergaderingen moet geven, moet voorbereiden, moet argumenteren, maar toch...

tot de volgende ?

1.334° blogje...

't Is niet te doen! Ik zie tot mijn verbijstering dat ik reeds 1.333 blogjes heb gepleegd, en op U losgelaten.
Dat is al een behoorlijk dik boek! Er zitten weliswaar korte blogjes bij, maar er zitten ook kanjers bij !
Ik vraag me af waar ik de inspiratie blijf halen, en ik moet dan nog zeggen dat ik veelal niet zo heel erg op de actualiteit zit te bleiren, maar meestal over van alles en nog wat, van thuis, over mijn gedachten over bepaalde onderwerpen, noem maar op, ergens zal ik het wel al eens hebben aangeraakt.
Maar vooral, heb ik mezelf te kijk gezet, want je kunt nu eenmaal niet bloggen zonder een stukje van je eigen er in te stoppen. Wie mijn blog leest weet dan ook tamelijk goed wie en wat ik ben, alhoewel ik sommige heikele punten heel voorzichtig benader, en vooral niemand voor het hoofd wil stoten. Met uitzondering van politiekers acht ik de mensheid te hoog om er op te gaan zitten kappen. Ik vermijd ook aanvallen op andere ideeën, andere godsdiensten, omdat ik eerbied heb voor ieders idee... in zoverre dat zij dat ook hebben voor anderen. Ik kan daarom wel eens fulmineren op extremisme, om het even uit welk kamp het ook komt.
Ik kan dan ook niet goedkeuren dat bepaalde mensen iemand om zijn gedachtengoed aanvallen.
Ik ben immers van mening dat iedereen wel wat van het grote gelijk zal hebben, en iedereen, ook ik, wel wat grandioos naast de bal zal kloppen... Daarom is het goed om ook naar anderen te luisteren, en het goed er uit te puren.

Er zijn maar twee soorten mensen en ik vind dat dit eigenlijk maar één soort is, dat zijn de politiekers en de dictators...en ik denk hierbij niet alleen aan staatshoofden, maar ook aan de kleine dictators die op de werkvloer hun ondergeschikten gaan koejoneren.

Ik denk dat ik dit standpunt heb, omdat ik precies uitga van een standpunt van eerbied. Och, ik ben al dikwijls bedrogen geweest, maar ik blijf vertrekken van het idee dat de mens goed is... en dat iedereen een kans verdient.

Maar dat zul je, indien je mijn blogs volgt al allemaal en al dikwijls op diverse manieren hebben horen verwoorden.

Vandaag zijn we gaan rommelmarkten naar Burst. Mooie markt, wat te groot voor ons, en bovendien is er te weinig parkeerplaats in de omtrek, zodat we al moesten starten met een veel te verre afstand... Niet makkelijk voor mij, maar kijk, blijkbaar had ik -gelukkig maar- een goede dag, en we hebben maar één stop gehouden... Nu ben ik steenstokkedood, maar de pijn valt mee.

Deze namiddag zal ik weer heug tegen meug moeten meeluisteren naar de commentatoren over de wielrennerij... Och, ik zal ze niet afkeuren, in tegendeel! Het moet een verschrikkelijk werk zijn om uren aan een stuk te zeveren over een bende idioten op de fiets, die daar liggen te koersen, niet uit sportiviteit, maar om de dikke poen. Terwijl ik dat schrijf hoor ik al het verslag van de koers van deze voormiddag... dju. En mijn lijdensweg kent geen einde! Nu heeft na Clijsters ook nog Henin het nodig gevonden haar bankrekening wat bij te spekken en terug tegen het balletje te gaan slaan aan duizend eurootjes per geslaagde tik (of zoiets...)...

Vannacht hebben zowel Anny als ik een slechte nacht gekend... Heel de nacht hebben boeren het zo nodig gevonden om 's nachts de maïs af te doen. Heel de nacht het lawaai van die zware machines. Kunnen die mannen niet werken op normale tijden? Sjongejonge...Waar is de tijd dat men de zondag niet op het veld zou werken, want zondagwerk kende geen zegen. Nu hebben ze een wet gemaakt om toch de grasmachientjes stil te houden op zondag, hoewel ik daar niet van wakker lig...van die maïsoogst wel, want die doen dat midden in de nacht...

Voor mijn deur liggen de aardappelplanten nu al weken dood te liggen, en geen kat komt kijken om ze te rooien. Wellicht volgende nacht ?

tot de volgende ?

Handige kleindochters

Image via Wikipedia

Ik ben een gelukkig man!
Eergisteren had ik hier uit zoutdeeg een prachtige uil en een leuke egeltje gemaakt, gisteren hebben we het gebakken, en gisterennamiddag komt Gwendolyn hier binnen gelopen.
Ze bekijkt de uil en het egeltje...Ik kan dat ook! Opa ga je het me leren?
Ik heb nog een restje zoutdeeg in de frigo, dus toon ik haar hoe ze die stekeltjes van de egel moet bekomen in zoutdeeg... Een uurtje nadien is ze er al terug, met een egel.
Nu staat deze ook in de oven, eerst aan 75° en straks aan 125 ° om te bakken...
Hij is niet foutloos, maar toch heel acceptabel.
Ik had maar een probleem...Ik had geen zoutdeeg voor Kimberly. Nu moet ik hoognodig nog wat zoutdeeg maken, zodat zij ook aan de slag kan.
En ik weet zeker dat Lieselotte dat ook aan kan. Ik heb immers drie handige Marie's en een onhandige Harry als kleinkinderen.
Maar die kleinzoon is dan weer met andere gaven gezegend.
Maar zoals mijn moeder altijd keek naar onze wiskunde (En geeneen van haar kinderen die daar echt goed in is! dju toch!), mijn vader altijd keek naar ons Nederlands en naar onze opstellen (Hij had meer geluk!), zo kijk en keek ik altijd naar de kunstzin en naar het creatief zijn... en ik ben dan echt een gelukkige vader en gelukkige opa...
De meeste geschenkjes die ik dan ook aan mijn kleindochters geef, liggen in de creatieve branche. Ik hou er van wat ze hebben nog wat te stimuleren.
Want dat creatieve, dat is voor mij de max wat je kunt bereiken in het leven.
Meestal is het niet lucratief, maar er is wellicht niets wat meer voldoening geeft dan iets maken, iets wat mooi is, iets wat geen rechtstreeks nut heeft, tenzij mooi zijn en mensen blij maken met iets moois om naar te kijken, of om te voelen, te strelen.
Iets van jezelf in iets wat dood was steken, zodat het een beetje van je leven uitstraalt.
Heerlijk is dat.
Iemand die creatief is, benadert het gezegde " Ik ben een God, in 't diepst van mijn gedachten", want je schept, niet uit het niets, maar je schept met allerlei materie's iets nieuws.

Waarom ik dat zo belangrijk vind?
Omdat het zo'n voldaan gevoel geeft, omdat je met het maken van een eigen werk, een vervulling is van je zelf. En ook een beetje omdat het iets is waarmee je een (beetje) succes hebt, en iets wat je kunt doorgeven, niet alleen aan je eigen kroost, maar ook aan anderen, zoals ik nu doe in de Crea van Ziekenzorg.

Och wij maken daar geen Kunst, maar toch een beetje kunst zonder hoofdletter, en het doet mij verschrikkelijk veel genoegen als ik ze hoor vertellen dat er mensen vol bewondering stonden met hun werk. Heerlijk is dat ! Daarom zit ik nu naast mijn gewone dingen, te zoeken naar technieken en dingen die er mooi uitzien, en die niet echt moeilijk zijn... Daarom ook was ik zo blij dat Gwendolyn na een uurtje hier al terug was met een "afgewerkt product"... en bewijs dat het én leuk én niet zo erg moeilijk is... dus iets voor in de crea !

Op die manier heb ik het gevoel dat ik er in luk die mensen wat zelfvertrouwen te geven in hun eigen kunnen, en hen er op termijn zal kunnen toe brengen dat ze zelf "durven" creatief te zijn, ook zonder stimulans, zonder aanporren.

Omdat...creatief zijn zo mooi is, zo leuk is, zo'n voldoening geeft...

Het is zaterdag, en voor één keer geen rommelmarkt (in de omtrek), dus geen haast, geen druk. Alleen deze namiddag naar tante. Gisteren ben ik op bezoek geweest bij Jacques, in het hospitaal. De man zal nog maaaaaanden niet op zijn been mogen steunen. Ik mag er niet op denken. Maar het is geen karwei om bij hem op bezoek te gaan, het is een aangename prater, en hij klaagt niet, hij is ook al zo lang gewoon dat er een en ander schort, dat dit nieuwe niet echt nieuw is.

Ik probeerde ook nog een ander bezoek te brengen, maar daar was niemand thuis, wellicht was hij naar de dokter in verband met zijn chemo of zoiets... Daar ga ik volgende week nog eens proberen.

En zo vul ik mijn dagen...heel druk is het niet echt, maar toch lijk ik wel altijd bezig te zijn. Heerlijk is dat, want het is als je niet bezig bent dat je je bewust bent van de pijn. En dan voedt je die pijn met er op te denken, met er aandacht aan te schenken.

Dus, heb je pijn? Wees dan bezig met wat je kan en met wat je leuk vind

tot de volgende ?